Spojrzała przez ramię, gdy do jej uszu doszedł dźwięk ostrożnie otwieranych drzwi – przeraźliwe skrzypnięcie przecięło ciszę, odbijając się echem od ścian. Do jej sypialni nie dało się wejść niepostrzeżenie – strażnikiem chroniącym wejścia były nigdy nieoliwione zawiasy, które za każdym razem sygnalizowały właścicielkę pokoju, kiedy ktoś się zbliżał, próbując po cichu przedostać się przez próg.
    Sylwetka matki zastygła w bezruchu. Została przyłapana, teraz nie było odwrotu.
    — Mogę w czymś pomóc..? — zapytała grzecznie, z należytym szacunkiem, którego nauczyła ją mama. Zachowywała wszelką przyzwoitość mimo drobnego poirytowania zbierającego się pod skórą. Jeszcze dużo musiały się od siebie nauczyć, zwłaszcza gdy w grę wchodziła prywatność dorastającej nastolatki.
    Kobieta pospiesznie weszła do pokoju, przymykając za sobą drzwi. Chyba była zestresowana – kilkukrotnie wycierała dłonie o materiał dżinsowych spodni, jakby nie mogła powstrzymać nadmiernej potliwości dłoni, którą jakoś chciała ukryć. Zapomniała chyba, że jej córka była naprawdę dobrym obserwatorem.
    — Robisz coś ważnego?
    Machnęła przecząco głową.
    — To dobrze — zaczęła niepewnie, jakby sama nie do końca była pewna co chce powiedzieć albo od czego powinna zacząć. — Pamiętasz Ye Liana? Był kilka razy naszym gościem. Podsunął nam wcześniej kilka książek, które daliśmy ci do przeczytania. Podobały ci się. To naprawdę ułożony mężczyzna. Przystojny, inteligentny, zawsze wie co powiedzieć. Zrobił na nas dobre wrażenie i pytał czy chciałabyś żeby polecił ci coś jeszcze. Powiedziałam, że bardzo chętnie.
    Oczy zajarzyły jej się prawdziwą wściekłością. Jak mogła tak po prostu podejmować decyzje za nią? Zwłaszcza, gdy chodziło o organizowanie spotkania z osobnikiem płci męskiej. I to nie byle jakim, bo znacznie dojrzalszym. I KAWALEREM.
    — Nie przesadzasz z tym mieszaniem się w moje życie? — wyrzuciła z siebie jad, który zbierał się na końcu języka. Matka nigdy wcześniej nie stawiała jej w podobnych sytuacjach. — Wiesz co? Nieważne, wychodzę.
    Wyminęła ją naprawdę szybko, narzucając na siebie odzienie wierzchnie. Jej wyjściu towarzyszyły trzaśnięcia wszystkich drzwi, które musiała pokonać, by wydostać się z domu.

Sczytane z małego ekranu słowa napełniły ją nadzieją. Dwa krótkie zdania błyszczały jak promienie słońca, rozświetlające egipskie ciemności. Na moment potrafiła zapomnieć o swoim fatalnym położeniu, które ostatecznie okazało się nie być aż takie złe, skoro pomoc faktycznie była w drodze.
    Kilka sekund później na wyświetlaczu pojawiło się ostatnie, krótkie ostrzeżenie o wyczerpanej baterii. Później nastała czarność. Obyło się bez jakiegokolwiek zdziwienia – przecież aktualnie była bardzo przyzwyczajona do barwy najgłębszych otchłani. Bo wokół było tylko ona – otchłań.
    Trzymała się ściany, jakby ta była jej najsilniejszą podporą, najbezpieczniejszym miejscem. I jakby nie patrzeć to tak właśnie było. Kawałek odrapanej, gipsowej ściany pozwalał jej utrzymywać równowagę, gdy nogi odmawiały współpracy – były jak dwie dygoczące na wietrze tyczki, które wkrótce miały się złamać, ulec wszystkim zewnętrznym czynnikom.
    A jeśli nie przyjedzie?
    Spróbowała się poruszyć, jakby samej sobie chciała udowodnić, że może dalej iść sama, bez niczyjej pomocy. Oczywiście nie było tak, bo przy pierwszej podjętej próbie samodzielnego marszu jej ciało zawahało się na boki, z impetem padając w stronę ściany. Grudkowata powierzchnia nieprzyjemnie wbiła się w jej plecy i gdyby nie to, że już coraz słabiej kontaktowała z rzeczywistością, to możliwe, że na jej twarzy pojawiłby się grymas, który podobnie co Merci wyrażałby więcej niż tysiąc słów.
    Zęby zaciskające się na suchych wargach wydawały się zostawiać na nich ślad. W każdym małym, pojedynczym wgłębieniu nieśmiało pojawiał się szkarłat. Na języku czuła jego metaliczny posmak.
    Mrugała oczyma bardzo często, nie chcąc pozwolić im się zamknąć na dłuższą chwilę. Wypatrywała za tym, który miał się okazać rycerzem na białym rumaku, ale zmęczone spojrzenie nie potrafiło wyłapać go w żałosnym krajobrazie biednej dzielnicy.
    „Murayama.”
    Wyglądała jak oślepiona, nie mogła go odnaleźć, ale usłyszawszy jego głos ciało sięgnęło po wszystkie pokłady energii, które gdzieś tam w głębi wciąż mogły się tlić. Po omacku sięgnęła jego sylwetki, nieporadnie opierając się o nią. Opuszkami palców musnęła wierzch jego dłoni, a twarz wtuliła w jeden z obojczyków. Głowę ułożyła niemal jak do snu. Jasnoniebieskie włosy rozlały się po materiale płaszcza mężczyzny.
    Głośno przełknęła ślinę.
    — Dzię-dzięku-ję.
    Starała się na niego spojrzeć, choć chciała to zrobić ukradkiem, bo brakowało jej odwagi na konfrontację twarzą w twarz. Dzięki jego pomocy udało jej się odkleić od ściany i postawić kilka kroków w stronę samochodu, który gdzieś tam podobno był, ale jeszcze go nie widziała.
    — ...dług. Mam u ciebie dług, Liaaaan.

Wiedziała, że nie będzie jej oceniać, że nie zadręczy milionem niewygodnych pytań, że po prostu będzie w pobliżu. I okaże się wsparciem, którego nigdy od nikogo nie dostała. Nawet bez problemu wtuliła w niego swoją zmęczoną, niby zobojętniałą (a tak naprawdę niezdolną do wyrażania jakichkolwiek głębszych emocji) twarz. Bo wiedziała, że może sobie na to pozwolić. I tak było – otoczył ją opieką, której w trudnej chwili potrzebowała najbardziej. Tylko to się liczyło. To cholerne bezpieczeństwo, para znajomych oczu i smukłe palce, będące jak nić, pozwalająca na bezpieczne wyjście z labiryntu. Był przewodnikiem, prowadził do miejsca dalekiego od wszelakiego zamętu.
    Z daleka mogła wyglądać jak ranna – nogami raczej sunęła przed siebie, nie odrywając stóp od ziemi, twarz miała częściowo skrytą i odrobinę zabrudzoną, jakby całe tumany kurzu objęły ją wcześniej co najmniej kilkukrotnie. Roztrzepane włosy opadały na policzki, wchodziły do ust. Nawet nie siliła się na wydobywanie tych nieposłusznych kosmyków spomiędzy popękanych warg – w głowie wciąż jej huczało, a obraz rejestrowany przez częściowo przymykające się oczy wydawał się rozmazany bardziej niż zwykle.
    Ciało miała wiotkie, z trudem utrzymywała mięśnie w napięciu, ale za wszelką cenę próbowała się go trzymać, jakby doskonale zdawała sobie sprawę, że jest jej jedyną deską ratunku. I całe szczęście, bo w tamtej chwili nie wyobrażała sobie w tej roli nikogo innego. Pojawił się bez żadnego ale. Wezwała go nagle, napisała bez zapowiedzi, a mimo wszystko stanął na wysokości zadania.
    Ciepło drugiego ciała wprawiała ją w błogi nastrój. Na dobrą chwilę potrafiła zapomnieć o całym otaczającym ją świecie. Do nozdrzy docierały resztki zapachu perfum – pozostałości, którymi mogła się nacieszyć, które przypominały o tym, że jest w dobrych rękach, że została uratowana. A tego nie zapomni do końca życia.
    Na pewno nie wiedziała, w którym momencie udało im się dotrzeć do samochodu. Początkowo nawet go nie zauważyła, mimo jego jasnej barwy. Nie skupiała się na drodze, pozwalała mu się prowadzić. Dopiero, gdy usłyszała dźwięk otwierających się drzwi mogła być pewna. Jej usta wygięły się w krótkim uśmiechu – wymuszonym, bo było po niej widać, że nie jest zdolna do wykrzesania z siebie emocji. Zdominowało ją zobojętnienie, które starała się przegnać.
    Poczuła ogromną ulgę, gdy z pomocą Ye Liana wsiadła do samochodu, a wymęczone ciało nareszcie mogło odpocząć. Ułożyła się wygodniej na miękkim oparciu fotela, wyprostowując szczupłe nogi. Skierowała twarz w jego stronę, gdy głowa opadła na zagłówek. Wpatrywała się w niego dobrą chwilę. Nie próbowała zakłócić ciszy, która się między nimi wytworzyła. Wręcz przeciwnie – napawała się tym spokojem, ciesząc się w duszy, że już po wszystkim, że nie została tam kompletnie sama, zdana tylko na siebie.
    „Napij się.”
    Na samą myśl o wodzie jej ślinianki zaczęły pracę na pełnych obrotach. Kiedy ostatnio miała w ustach jakiś płyn? Kilka godzin temu? Czy kilkanaście? Nie była pewna, ale czuła suchość, której pozbyłaby się z największą przyjemnością, dlatego bez zastanowienia wyciągnęła rękę w stronę butelki. Gdyby nie brak sił, to pozbyłaby się nakrętki natychmiastowo, ale zamiast tego ułożyła na niej dłoń. Nie chciała się przyznać, że nie jest w stanie jej otworzyć.
    Kiedy wypowiedział jej imię zaczęła przyglądać mu się uważniej. Ślicznie wybrzmiało, kiedy jego usta poruszyły się, wypuszczając kolejne sylaby.
    — Nic mi nie jest, przysięgam — odpowiedziała jak najszybciej mogła, żeby go uspokoić. Oczywiście nie kłamała jeśli chodziło o to czy jest ranna. Nie była, nikt jej nic nie zrobił, nie wywróciła się. Głównym problemem było złe samopoczucie spowodowane jednym z ataków choroby. — Po prostu zabłądziłam i źle się poczułam.
    Wciąż ściskała w dłoniach butelkę. Przełknęła nawet reszty śliny, próbując nawilżyć jakoś gardło. Jej głos mógł się wydawać nieco inny, bardziej szorstki, co mężczyzna mógł wyłapać bez większego wysiłku.
    Na chwilę uciekła od niego wzrokiem, próbując przyjrzeć się nieco bardziej wnętrzu auta. Było zadbane, ale czego innego mogła się po nim spodziewać? Matka cały czas zagadywała jaki to Ye Lian jest wspaniały, ułożony i w ogóle najlepszy. No nie dało się tego słuchać.
    CIEŃ.
    Coś przemknęło za samochodem?
    Zerwała się nagle, od razu zerkając w boczne lusterko. Wciąż zakręcona butelka wody wypadła jej z rąk. Wydawało jej się, że widziała jakiś dziwny, ciemny kształt. Jakby cień rzucany przez człowieka albo jakiś przedmiot. Ale wcześniej go nie było... przecież zauważyłaby. Szybko przetarła oczy, upewniając się czy to po prostu nie przywidzenie, w końcu była niemalże wycieńczona, wyobraźnia mogła jej płatać figle.
    I faktycznie, spoglądając w tamtym kierunku kolejny raz nie udało jej się dostrzec nic.
    — Widziałeś to? — wypaliła, od razu obracając łeb, by spojrzeć przez tylną szybę. — Powiedz mi, że też to widziałeś? Było tam, a teraz nie ma — mówiła, jakby faktycznie wierzyła w swoje własne słowa. I była na tyle zdeterminowana, by wstać i to sprawdzić, nie zważając na to, że... prawdopodobnie nie skończyłoby się to dla niej najlepiej.

Nienaturalną ciszę przerwał szelest przerzucanej wiatrem gazety - starego magazynu nieznanej treści. Po zmroku ulice pustoszały z ludzi jak z płoszonego światłem robactwa. Mieszkańcy jeszcze przed zmrokiem rozpierzchli się do domów; wątpliwych kryjówek o nieszczelnych dachach i wyłamanych okiennicach. Być może obserwowali błyskającymi w świetle wadliwej lampy ślepiami scenę w pobliżu mostu - dyskretnie i milcząc, wyczekując rozwoju. Nie znali jednak powodu, dla którego...

HANAA
Ujrzałaś cień na samej granicy; tańczący drgającą czernią niesprecyzowany kształt. Nie pasował do otoczenia, wyróżniał się mimo równie mrocznych odcieni. Nie miało jednak znaczenia, ile razy obróciłaś głową, jak silnie starałaś się złapać ostrość obrazu. Zbrudniałe ulice Nanashi były za każdym razem przeraźliwie puste - niczym stara, ujęta w stopklatce fotografia sprzed wieków. Przetarta do granic możliwości, popękana, z ani jedną barwą koloru, bo i nawet blask ulicznej lampy zdawał się pozbawiony tonów innych niż zimna, blada biel. Niepokój trawiący trzewia bił się o pierwsze miejsce z osłabieniem, które wstrząsało elektrycznymi impulsami tkanki drobnego, dziewczęcego ciała. Miałaś nastającą, paranoiczną świadomość bycia obserwowaną; świdrowaną parą ostrych jak noże źrenic.

YE LIAN
Widziałeś ją. Dostrzegłeś niemal w ostatnim momencie - ten dziwny, niesprecyzowany, podnoszący alarm w umyśle zarys postaci o kończynach po ziemię, o zgarbionym w swej nienaturalności grzbiecie chorej, bardzo chorej sylwetki. Stała niedaleko - dziesięć metrów od eleganckiego jaguara. Figurowała w cieniu blisko ulicznej latarni, niemal kompletnie zlewając się z mrokiem dookoła plamy światła. Może dlatego wpierw ciężko było wyłowić jej zniekształconą formę z pleneru - zbyt duży kontrast, zbyt mało informacji czego szukać. Im dłużej się jednak przyglądałeś, tym więcej szczegółów dało się wyodrębnić.
Uwagę ściągało ślepe spojrzenie o oczach przywodzących na myśl mętną wodę z dna studni - odbił się w tej tafli księżyc, gdy pozbawiona kręgów szyja naginała się, pozwalając głowie, niczym sekundowe przeskoki wskazówki zegara, przekręcać się ku barkowi; aż policzkiem opadła powolnie na ramię; w zaciekawieniu, w pełnej cierpliwości, nieruchomym wzrokiem wciąż śledząc wybrany obiekt.
Patrzyła w szybę samochodu, w ledwo widoczną przez powierzchnię szkła twarz Murayamy - mogłeś być tego pewien, bo jeśli nie fakty, to podpowiadała ci to intuicja. Wzmożona, bo do wyłapanych elementów dołączyłeś starość zjawy: skóra spękana jak wielowiekowy bruk drażniła umysł swoim ohydztwem. Przerzedzone włosy stłuszczonymi korzeniami okalały pobrużdżone oblicze.
Ocierała o siebie dłonie.
Ruchem metodycznym i cierpliwym tarła jedną rękę o drugą z drewnianym dźwiękiem - jak kora o korę, spróchniała deska o spróchniałą deskę. Świtało ci coś w głowie, ale nie potrafiłeś dopasować zmory do konkretnego yokai. Miała w sobie coś, od czego cierpły mięśnie pleców, spinały się ramiona, gotowe przyjąć obronny cios. Uśmiechała się w swej komiczności - przez całą twarz, jakby usta rozpoczęły zarys przy uszach, poszerzając łakomy grymas o nieludzkie centymetry. Po zębach krzywych jak wystające gwoździe ciekła krew konsystencji smoły.
Była głodna - czułeś to w pulsujących opuszkach, których uporczywe, swędzące mrowienie promieniowało wzdłuż twoich kończyn, jakbyś sam pragnął złączyć dłonie i pocierać je, pocierać, pocierać do nieskończoności. Znałeś ten ruch; przywodził ci na myśl japoński zwyczaj, w którym krańce palców stykają się ze sobą, zaraz potem śródręcza przywierają ciasno do siebie, by ponieść ku bóstwom modlitwę dziękującą za dobry posiłek.
Niepokój czułeś też przez wyraz pustych ślepi; choć ewidentnie nie widziały celu w dosłownym znaczeniu, doskonale zdawały sobie sprawę, gdzie się znajduje; to były łowcze odruchy. Kamienne, ale wyuczone dekadami, być może całymi wiekami, prób dorwania zwierzyny mimo percepcyjnej ułomności.
W analitycznym paraliżu nagle sobie przypomniałeś kompletnie niezwiązany z wątkiem moment, gdy jaskrawy blask z laptopa odbijał się na tobie niezdrową łuną, gdy po ekranie prześlizgiwały się kolejne wiadomości na temat...

Czym
była?

Dostrzegłeś kalkę dawnego wspomnienia - tekst, w którym się zaczytałeś. Nie potrzebowałeś tych informacji, nie pasowały do twoich poszukiwań, ale mimowolnie przemknąłeś po linijkach opowiadających o starej makabrze. Użytkowniczka była młodą dziewczyną - w chaotycznym bełkocie własnej historii mówiła o godzinie.

O bogowie, do licha, tu chodzi o północ, zawsze o północ. (...) Widziałam ją wczoraj, była dalej, za framugą drzwi, a teraz jest już w środku pokoju, jestem tego pewna, a parę tygodni temu majaczyła tylko na krawędzi, jak jakiś samobójca, jakby byle drgnięcie miało ją posłać w przepaść. Tak byłoby lepiej... (...) Myślałam, że to jakiś powidok, jakiś wytwór wyobraźni, ale nie, zdecydowanie nie, teraz jestem już pewna, bo widzę ją wyraźnie, bo ona jest tuż obok i ciągle bliżej, i nie wiem już co robić, bo przez cały czas stoi nieruchomo i patrzy. Nic więcej. Stoi. Patrzy. Gapi się wręcz. I tylko dłonie pociera o siebie jakby się na coś przygotowywała (...) Sama nie wiem. Ale potem, gdy nagle wybija północ, ta cholerna poskręcana fizjonomia ożywa. Wykonuje jeden ruch, JEDEN, zawsze w chwili, gdy zmienia się dzień w kalendarzu. (...) Spod tego jej zszarganego wilczymi kłami weluru ubrania wysuwa się bosa stopa i ta stopa jest paskudna, poskręcana jak korzenie drzewa i słyszę chropowate szuranie, gdy przeciąga nogą po ziemi. Ona wykonuje krok. Tylko jeden nieszczęsny krok na dzień, ale...

Tu pamięć się urywa, ale sam nagle zobaczyłeś oczyma wyobraźni wypisany przez użytkowniczkę wykonywany ruch, choć postać przed tobą nie poruszyła się o milimetr. A jednak miałeś nieprzemożone przeczucie, że gdy zegar wybije północ, pokraczna szkarada postąpi ledwie jeden niespieszny krok w stronę Hany.



HANAA
Gdy Ye Lian opuścił samochód, aby dla uspokojenia zszarganych nerwów poddać plener sondzie, poczułaś w kieszeni zbyt dobrze znajome drżenie; lekki dygot wibracji, uderzający o ciebie ponaglająco. Pamiętałaś, że komórka padła jakiś czas temu; ekran zgasł podobnie jak sama gasłaś dzisiejszego wieczoru. A jednak z niczym innym nie pomyliłabyś tych charakterystycznych astazji z głębin kieszeni.
Urządzenie nie działało, a mimo tego widniała wiadomość na pulpicie - zglichowana, mrugająca w sekundowych odstępach. Tylko krótkie:


Ta wiadomość zniknęła chwilę później.
Miałaś na jej przeczytanie 49 sekund.
Jakby ktoś niemo odliczał do twoich urodzin.

    To koszmarne i piękne, że nasze oczy rozmywają prawdę kiedy nie możemy znieść jej widoku. Jednak nie w każdej sytuacji jesteśmy w stanie dostrzec to co prawdziwe. Hanaa nie potrafiła, jednak całą sobą czuła, że coś z nią chodzi. Albo ktoś. I choć usilnie próbowała namierzyć źródło zagrożenia, to za każdym razem okazywało się, że wraz z odwróceniem głowy za siebie nieprzyjemne uczucie malało, by wkrótce uderzyć silniej, gdy tylko szyja wracała do swojej naturalnej pozycji. Jeden raz, dwa i trzy – za każdym razem nic, tylko ta przerażająca pustka, sprawiająca, że nawet w środku samochodu i jego właścicielem nieopodal czuła się kompletnie sama. Jak pozostawione w polu kukurydzy dziecko, szukające wyjścia z labiryntu.
    Otaczał ją chłód. Niby siedziała w środku ciepłego auta i powinna czuć się bezpieczna, ale atmosfera tego miejsca sprawiała, że szybko dostała dreszczy. Zadrżała jakby dopiero co wyszła spod lodowatego potoku, choć w rzeczywistości kuliła się jak znaleziona na ulicy sierota, której ktoś postanowił pomóc. To wyobrażenie nawet pasowało do całej sytuacji. Niekiedy czuła się osamotniona, a tego wieczora odczucie to wydawało się najprawdziwsze od momentu narodzin. Nie umniejszając mężczyźnie, który przyjechał do niej z ratunkiem. To jej umysł był odległy, przywidzenia, która ją nękały były niezwykle wyraziste. Czuła, że musi sobie poradzić z tym sama. Ale jak mogła samotnie rozprawić się z chorobą? Bo to przez swoje schorzenie miała wrażenie, że oczy wprawionego stalkera śledzą każdy jej ruch. Prawda?
    To wina choroby... PRAWDA?
    Chciała w to wierzyć z całych sił, każdą otaczającą dziwność mogła sobie usprawiedliwiać w ten sposób. Przywidzenia, przesłyszenia, zawroty głowy. Przecież była niezwykle słaba, omamy w takich sytuacjach są bardzo częste. Wszystko da się logicznie wyjaśnić.
    Tajemnicze spojrzenie było niezwykle bolesne, z trudem wytrzymywała. Na chwilę zamknęła nawet oczy – tak jak to robią dzieci, które myślę, że po ponownym uniesieniu powiek wszystkie problemy wyparują, a świat będzie tak samo piękny jak wcześniej. Ale kiedy obejrzała się wokół siebie ponownie, dziwne wrażenie nie ustąpiło. Tak jak pająk nie uwalnia złapanego w sieć owada.
    Nie poczuła, gdy telefon zawibrował pierwszy raz – drżenie w okolicach uda potraktowała jako jeden z nieprzyjemnych dreszczy. Dopiero gdy spojrzała na materiał spodni, przez który delikatnie prześwitywał jasny ekran telefonu, to wiedziała, że dostała wiadomość. Rękę od razu wsadziła do głębokiej kieszeni, by palcami chwycić urządzenie. Szybkim ruchem kciuka odblokowała ekran. Zabawne, że wystarczyły jedynie dwa słowa, by cała jej twarz pobielała jak ściana. Zaskoczona uchyliła delikatnie wargi. Nie wiedziała ile czasu minęło, ale kiedy mrugnęła oczyma kilkukrotnie, to wiadomości już nie było. Pospiesznie odpaliła nawet skrzynkę odbiorczą, by odnaleźć esemesa w historii, ale nie potrafiła go namierzyć. Jakby był jedynie gliczem, nie pasującym do tego świata.
    Gardło miała ściśnięte. Próbowała wydobyć z siebie jakikolwiek dźwięk, ale nie była w stanie. Na szczęście przypomniała sobie o butelce wody, za którą złapała naprawdę szybko. Tym razem nakrętka puściła – nie miała problemu z pozbyciem się jej. Poczuła niesamowitą ulgę, gdy pierwsze krople zetknęły się z jej ustami, a później kolejne prześlizgnęły się przez gardło. Bez problemu mogła później przełknąć ślinę – uczucie przełykania popękanych skrawków szkła minęło.
    — Ye Lian — powiedziała najpierw, niestety nie na tyle głośno, by mógł ją dosłyszeć. Głos miała żałosny, gdyby ktoś ją usłyszał, to miałby problem z identyfikacją, bo brzmiała zupełnie inaczej. Jakby milczała naprawdę długo, a jej barwę trzeba było poznać po raz kolejny. — Ye Lian, n-nie chcę już.. już tu być — wydusiła z siebie, tym razem znacznie donioślej, podnosząc się z fotela i kierując swoją twarz w jego stronę. Wciąż był na zewnątrz. Czy coś właściwie znalazł? Nie była do końca pewna, może powinna go przeprosić jak przyjdzie. To co widziała było prawdopodobnie wytworem jej wyobraźni. To najprostsze rozwiązanie było jej na rękę i dlatego najbardziej w nie wierzyła. Przez chorobę różne rzeczy mogły się dziać w jej głowie.
    To wina choroby... PRAWDA?
    P R A W D A?
    Moment, w którym słabe ciało opadło bezwładnie na oparcie fotela nadszedł nagle, niespodziewanie. Straciła przytomność jakby ktoś strzelił do niej usypiającą strzałką z bambusowej rurki. Butelka wody, którą wcześniej trzymała w dłoniach wypadła, a jej zawartość rozlała się na samochodowy dywanik, na którym wylądował też telefon, którego nie zdążyła schować do kieszeni.

Gęsty całun koszmaru otulał go ciasno, tak samo jak ciemne i lepkie palce zaciskające się dookoła jego krtani.
Znowu tu był.
Znowu walczył z demonami, których dostrzec nie potrafił, a przed którymi desperacko uciekał. Odbierały mu oddech i zdrowy rozsądek. Mieszały w głowie, wodziły za nos i ustalały zasady, według których musiał grać. Niczym drewniana marionetka, za której sznurki pociąga ktoś skryty w cieniu.
Każda noc niosła ze sobą to samo umęczenie, i te same obrazy. Tonął w nich ilekroć zamykał powieki, by zaznać choć odrobiny odpoczynku. Sen, owszem, przychodził, ale niósł ze sobą niezliczone koszmary, które z każdą kolejną nocą stawały się coraz bardziej realistyczne. Granica pomiędzy tym, co rzeczywiste, a tym co było jedynie iluzją i wytworem jego umysłu, coraz bardziej się zacierała.
Bał się, że pewnego dnia utraci te ziarno realizmu.
A wtedy będzie stracony. Jednakże czyż już i tak nie był? Klątwa, która w nim żyła, a przynajmniej w której istnienie Enma tak usilnie wierzył, zdawała się być żywsza niż zwykle. Budziła się z długiego i odległego letargu. Ciążyła. Rosła.
Być może właśnie dlatego tylko w ciągu ostatniego tygodnia budził się w różnych miejscach już z cztery razy. Albo i pięć. Nie wiedział dokładnie, przestał liczyć. Nigdy dotąd nie miał problemu z lunatykowaniem, ale teraz?
Teraz było inaczej. Jednocześnie, irracjonalnie, tak samo. Przerażająco.
Zazwyczaj wybudzał się w zupełnie przypadkowych miejscach, lecz zawsze niebezpiecznie balansujących na granicy życia, i śmierci. Skraje budynków czy też mostów, przy torach chwilę przed nadjechaniem rozpędzonego pociągu, a nawet we własnym domu, lecz na balustradzie balkonu. Wszędzie tam, gdzie czaiła się w cieniu sama śmierć i czekała.
Czekała.
Czekała.
To tylko kwestia czasu, kiedy uda się jej wreszcie położyć swe skostniałe palce na jego ramieniu.
I nagle, jak za dotknięciem magiczną różdżką, koszmar, którym Enma oddychał, rozrzedził się, aż ostatecznie zniknął. Szczupłe ciało chłopaka napięło się, a potem drgnęło, gdy jednym sprawnym ruchem zabrał dłoń, zrywając tym samym jakikolwiek kontakt fizyczny między nimi. Powieki drgnęły, by wreszcie, niespiesznie otworzyć się przywracając utracony blask w dwubarwnych tęczówkach.
- Nie dotykaj mnie. - zachrypnięty głos, niemal szept, w panującej dookoła ciszy brzmiał jak krzyk - I co tu robisz? - kolejne, nieprzyjemne syknięcie.
Zajęło mu kilka dobrych sekund, by sytuacja w jakiej się znalazł, stała się na tyle klarowna, że trzeźwość umysłu natychmiastowo wyparła z siebie pozostałości snu.
Z nabytą gracją przypominającą dzikiego kota, zeskoczył do tyłu, wprost na twardą ziemie i wyprostował plecy, wsuwając dłonie głęboko w kieszenie.
Wreszcie na nią spojrzał. Uważnie.
- Czego szukasz?

@Itou Alaesha