No i dostała ochrzan, standard. Tak kończyło się dotykalstwo Alaeshy w hermetycznym kraju kwitnącej wiśni. Żeby chociaż ona specjalnie tych ludzi obmacywała. Zazwyczaj chwytała kogoś ze zmartwienia lub troski, a i tak szanse były chyba 50/50, że ktoś na nią nakrzyczy, albo za dotyk podziękuje. Cóż, niebyt się Ala uczyła na błędach, pewnie dlatego, że niektórzy jednak byli zadowoleni i czuli się dostatecznie pokrzepieni, jej reakcja. Szczególnie to dotykanie na mostach było ostatnio jakieś przeklęte, ponieważ Yosuke również o mało nie wyciągnął na nią gnata.  Od co najmniej roku miała rączki grzecznie przy sobie, niewykonując wobec nikogo gestów prawdziwie nierządnych, a tutaj takie rzeczy. Jeszcze na nią krzyczą, bo śmie  kogoś powstrzymywać przed skakaniem z mostu. 

Chłopak wyrwał dłoń z ujęcia Itou i cichym, zachrypłym głosem odmówił wątpliwej przyjemności trzymania za rękę niedoszłego topielca. Oczywiście puściła, napinając jednak z całych sił mięśnie całej ręki, którą oddzielała jego szczupłe ciało od przestrzeni nad wodą. I tak nie pozwoliłaby mu skoczyć.
— Co ja tu robię? A Ty co odwalasz?! — Nie krzyczała, mówiła raczej spokojnie, jednak ze słyszalnym wyrzutem. Szczęśliwie facet odskoczył w tył i niezwykle zwinnie znalazł się z powrotem na moście. Ala odetchnęła z ulgą, a wcześniej wisząca w powietrzu ręka opadła na barierkę. 
— Niczego nie szukam... Po prostu spać nie mogę. — Chłopak był nietypowy, stał jakoś tak nonszalancko i zadawał jeszcze bardziej nietuzinkowe pytania, jak na zastałą sytuację. Najchętniej Itou skończyłaby tę rozmowę i wróciła do domu, gorzej jeśli odwróci się na pięcie, a on znowu wskoczy na barierkę, a jutro będą go wyławiać z rzeki. Albo i nie będą wyławiać, bo to przecież Nanashi.
— Masz zamiar to powtórzyć? — Kiwnęła głową w stronę miejsca, gdzie jeszcze przed chwilą stał.

— Nie skoczyłabym za Tobą. — Kochany, bez przesady. Nie jestem Twoją Yamazaki, żeby tracić dla Ciebie życie.
— Nie jestem ratownikiem, więc bardzo szybko wciągnąłbyś mnie pod wodę, samemu próbując się nie utopić. Niemniej mogłam próbować Cię ratować, dopóki wciąż się wahałeś. Póki jeszcze się nad tym zastanawiasz. — Sama nigdy nie myślała o samobójstwie. Z pewnością nie w sposób świadomy, niemniej całym swoim wcześniejszym trybem życia i odrobiną pecha doprowadziła się do udaru. Znała uczucie, gdy życie zdawało się nie mieć najmniejszego sensu i tego, że już nigdy nie będzie lepiej — utknięcia w czarnej pustce bez punktu odniesienia. 

Dała mu skończyć mówić, niemniej wiedziała już, jak skwituje jego słowa.
— Nie wierzę Ci. — Założyła ręce na piersiach, próbując zachować jednak część dystansu, który bez pozwolenia skrócił, i oparła się biodrem o barierkę. Facet mówił tak kwieciście, tak górnolotnie i z taką emfazą, że aż nie dało się tego kupić. 
— Zejdę Ci tylko z oczu i zrobisz to znowu. Teraz albo za tydzień. — W jakiś idiotyczny sposób wciąż się o niego martwiła. Serce dalej biło szybciej w klatce artystki, a oddech dopiero wracał po uderzeniu adrenaliny do wcześniejszej normy. Nie chciała jego śmierci, niezależnie od tego, kim był.

Alaesha wcale taka bezbronna nie była. Jakimś cudem uszła z życiem, spotykając nocą najprawdziwszego nożownika. Wprawdzie ona do końca wtedy też poczytalna nie była, jednak... dogadała się z nim? Można to tak nazwać. Ten chłopak z Shingetsu... ciekawe jak się miał. Chyba nie powinno jej to interesować, a jednak chwilami się nad tym zastanawiała. Stojący przed nią brunet przynajmniej nie miał okrwawionych rąk ani nie trzymał w nich noża. To już jakiś plus. Co gorsza, miał rację. Czy po tamten sytuacji nie powinna już sobie całkiem odpuścić nocnych, bezsennych wycieczek? Ach ta Itou, właśnie dopadła ją kolejna sytuacja, gdy zbierała żniwo z nieuczenia się na własnych błędach.  
— Nie zrobisz mi krzywdy. Znam takich dupków typków, którzy lubią nastraszyć kobietę w niekomfortowej dla niej sytuacji. Na Twoim miejscu bardziej pomartwiłabym się o siebie, bo jeszcze przed chwilą byłeś skory do skoku z mostu. A może zrobienie mi krzywdy przywróciłoby Ci trochę chęci do życia, hmmm? — Mówiła prowokacyjnie, już całkiem wkurzona. Jednocześnie złość nie brała się znikąd — oczywiście, że czuła się zagrożona i właśnie to uczucie dodawało kobiecie energii, aby pokazać mu, że nie jest wcale całkiem bezbronna. Hah, najpierw nazywa ją księżniczką, a potem, przynajmniej w pewnym sensie, próbuje jej grozić? W zasadzie nawet brzmiał jak psychopata. Niemniej wcale na niego nie wyglądał. Być może ocenianie człowieka po wyglądzie nie zawsze należało do najlepszych z możliwych pomiarów, ani też do najlepszych pod względem dobrego wychowania, to po prostu nie wyglądał jej na takiego. Zdawał się zbyt delikatny, eteryczny i... melancholijny. 

@Seiwa-Genji Enma

— Odruch. Jeśli tuż obok znalazłaby się potencjalna deska ratunku, to prawdopodobnie Twoje ciało nie potrafiłoby utrzymać się w bezruchu. W ostatniej próbie instynktownie chciałoby chwycić się mnie, by zaczerpnąć powietrza. Paradoksalnie jest to metoda na szybką śmierć dla aspirującego topielca i niedoświadczonego ratownika, którego samobójca w nieskoordynowanych ruchach wciąga pod wodę. — Rozłożyła splecione ramiona, pozwalając sobie na delikatną gestykulację, gdy mówiła o zagadnieniach natury fizjologicznej.
— Oczywiście, istnieje szansa że będąc pod wpływem używek, albo w skrajnie złym stanie psychicznym, to ten odruch zostałby zablokowany. Niemniej jest dużo bardziej prawdopodobne, że Twoje ciało będzie chciało zmienić decyzję w ostatniej chwili. Wyobrażasz sobie, jak żałosne musi być uczucie topienia się, gdy jednak w trakcie zmieniło się zdanie?
Rany, facet lubił sobie pogadać. Już w jednej trzeciej wiedziała, co chce powiedzieć i jaki ma być tego przekaz — bla, bla, bla, pozjadałem wszystkie rozumy, kobieto rozgryzłem Cię i nic nie ma wpływu na moją decyzję, o której podjęciu właśnie sobie zaprzeczam. Z bólem, ale jednak doczekała do końca jego wysublimowanej przemowy. No skoro już chciał się zabić, to niech się chociaż wygada, jej strata. 
— Mhm, piękny, brudny fragment rzeki Tatsuno w zaniedbanej części miasta. Rzeczywiście, to widok godny zapamiętania. — Pewnie pożałuje propozycji, którą za chwilę rzuci, ale i tak miała zamiar to zrobić. 
— Wow, widzę że przemyślałeś wzdłuż i wszerz wszystkie opcje! — Klasnęła w dłonie z udawanym entuzjazmem. — Rozumiem że pośmiertne nasiąknięcie tkanek wodą okazało się najlepszą opcją? Gratuluję wyboru! Wiesz co, może przestań tak romantyzować śmierć? W trupach nie ma nic pięknego.  — Do dziś stawał jej przed oczami obraz martwej matki, zimnej i twardej w dotyku jak kamień i o posiniałych paliczkach i paznokciach. Ani życie, ani śmierć nie były same w sobie piękne. Były po prostu najzwyczajniejszą częścią natury, nieuniknionym obiegiem materii w przyrodzie.
— Nie, nie zrobię Ci wykładu o życiu. Co ja o Tobie wiem? Być może jesteś paskudnym człowiekiem, a Twoje wątpliwości co do dalszego życia są najzupełniej uzasadnione. Ale to już sobie sam możesz przemyśleć. Ja natomiast mogę Ci zaoferować podprowadzenie do domu. Potem zrobisz, co będziesz chciał. — Miała czas, aby dobrze mu się przyjrzeć. Nosił dłuższe, zadbane włosy, a jego twarz i dłonie wyglądały nieskazitelnie, więc nie mogły być dotknięte zbyt ciężką pracą. Nie miał na sobie nic wybitnego, ot zwykły dresowy komplet. Niemniej był on dobrej jakości, elegancko uszyty, a artystce zdawało się, że w półmroku dostrzega nawet konkretne przeszycie z markowym znaczkiem. Jeżeli miał gdzieś iść, to na pewno nie w stronę Nanashi. Asakura zdawała się jedynym sensownym kierunkiem, nawet jeśli nie mieszkał bezpośrednio w tej dzielnicy. Odbiła biodro od barierki i odwróciła się na pięcie. Najwyraźniej trafiła aż nazbyt dobrze w sedno problemu, skoro przestał próbować ją nastraszyć i zaczął testować na niej taktykę na wybitnego filozofa. Obejrzała się przez ramię i rzuciła, patrząc mu w oczy. 
 — Idziesz?

@Seiwa-Genji Enma

Nie miała zamiaru dać się zagadać i omamić wizją czarnowłosego. Jasne, miał trochę racji, jednak w swoim romantycznym rozumowaniu samobójstwa wciąż ignorował najzwyczajniejsze, proste, prymitywnie ludzkie, wręcz zwierzęce instynkty. Pewnie wolał myśleć, że nawet ludzka śmierć może być każdorazowo tak piękna i przemyślana, niemniej często wyglądała dosyć żałośnie.
— Nawet nie myślę, tylko przedstawiam fakty. Na dodatek prób samobójczych jest więcej niż udanych zabójstw, choć teraz nie pamiętam oficjalnej statystyki. — Czytała nawet kiedyś tę statystykę, lecz zapomniała konkretnych wartości. W rzeczywistości na świecie co 40 sekund udawało się komuś popełnić samobójstwo, a co 3 sekundy podejmowana była próba samobójcza. Takie tam drobiazgi według WHO.
— Po cóż byłyby samobójcom kamienie w kieszeniach, gdyby zabicie się było takie proste? Gdyby zależało tylko od siły woli? To są zabezpieczenia, które pozwalają zdecydowanej na śmierć osobie nie być w stanie wycofać się z sytuacji. Nie oznacza to jednak, że organizm nie będzie wymachiwał ramionami i nogami, próbując wypłynąć nad wodę czy dłonie nie będą próbowały rozewrzeć liny zaciśniętej na szyi. To czyste odruchy. Podobnie jak nie jesteś w stanie zbyt długo powstrzymać się od mrugania. — Spojrzała na niego przeciągle, starając się właśnie nie mrugać. Nie miało znaczenia, które z nich mrugnęło pierwsze — to i tak pokazywało, że się nie myliła. Że choćby oboje chcieli tego nie zrobić na przekór drugiemu, to skurcz mięśni po prostu musiał się wydarzyć.

Łaciński cytat niczego jej nie mówił, natomiast był pewnie bardzo mądry i górnolotny. Jak w zasadzie większość sentencji wymawianych w tym wymarłym języku. Nigdy się go nie uczyła, jednak wiele z tych zachodnich zdań było całkiem intrygujących i niosących jakąś wiedzę. Niemniej nie zawsze były dopasowane do azjatyckiej kultury. Może gdyby lepiej odpowiadały na potrzeby filozoficzne Japończyków, to łaciny uczyłaby się od maleńkości w szkole.
— Co masz na myśli? — Dobrze wiedziała, że śmierć nie zawsze oznacza koniec. Była tego żywym przykładem, a trochę mniej żywymi przykładami były dusze, które zdarzało się jej zauważać od czasu zostania senkenshą. Mimo wszystko mężczyzna pewnie nie miał na myśli nic z tych rzeczy — ile mediów mogłaby jeszcze poznać na swojej drodze? Dotychczasowe dwie osoby to chyba było już naprawdę wystarczająco jak na jedno miasto, prawda? Prawda?

Najwyraźniej dobrze trafiła, że przynajmniej musi przejść przez Asakurę, aby dojść do miejsca, gdzie mieszka. To gdzie dotrą, dopiero się okaże. Może na przystanek, a może odprowadzi go pod dom. A może on ją, choć chyba wolałaby, żeby nie wiedział gdzie dokładnie mieszka. Sam jej przecież wytykał marne wyczucie własnego bezpieczeństwa, skoro włóczyła się po nocy. Jak to możliwe, że gdy była młodsza, to potrafiła schodzić sobie pięty do krwi przemierzając w nocy całe miasto i spalając przy tym pół paczki papierosów i nie działo jej się zupełnie nic, a teraz wychodziła na ledwie krótki spacer, a ona wplątywała się w kolejne tarapaty? Chyba była kobietą fatalną i to niestety nie w ten sposób, w jaki życzyłaby sobie każda aspirująca femme fatal, po prostu zgarniając na siebie problemy.
— Gdybym chciał się zabić, zrobiłbym to już dawno temu — To chyba miały być słowa otuchy. No dobrze, niech mu będzie. Powiedzmy, że Alaesha właśnie poczuła się odrobinę bezpieczniej. Chociaż... jakoś specjalnie się go nie bała. Miał rację, gdyby chciał ją skrzywdzić — bo czemu od razu zabić...?  — to nie musiałby się z nią cackać. Chyba że bardzo lubił zwodzić ewentualne ofiary i dawać im się łudzić, że są bezpieczne. Choć jeszcze z trzeciej strony zbyt był rozmowny i pyskaty na mordercę. Jakoś nie miała problemu z tym, żeby iść z nim dalej w stronę domu. Lub raczej iść kilka kroków za nim w stronę domu. Panicz się znalazł, który musiał koniecznie pokazać, jak to wcale nie przyjmuje jej propozycji, tylko to on ich prowadzi. Uśmiechnęła się pod nosem. Niech to też mu będzie.
Przez chwilę zastanawiała się, czy nie skłamać na pytanie o imię. Mogła podać mu jakiekolwiek i o ile nie wylądowaliby tuż pod jej galerią, to trudno byłoby mu skojarzyć, że podała fałszywe dane. Gorzej że nie lubiła i nie umiała mówic nieprawdy, a przecież podanie imienia to jeszcze ani nie oświadczyny, ani zachęta do popełnienia na niej morderstwa — opcje raiły się jakby dwojako. Nie wiedziała do końca czego się po nim spodziewać, gdy raz jej księżniczkował, a kiedy indziej próbował nastraszyć.
— Księżniczka nazywa się Itou Alaesha. A książę?

@Seiwa-Genji Enma

— Czy jest coś złego w tym, że ktoś woła w taki sposób o pomoc? Oczywiście niezbyt to mądre, ale czemu od razu oceniać, że prawdziwy samobójca to jest jakiś lepszy od osoby, która po prostu nie wie, co może zrobić innego ze swoim życiem? Nie każdy też musi umieć zrobić dostatecznie dobry reaserch, żeby wiedzieć, jak się przeciąć, nawet jeśli tego chce. — Alaesha nigdy żył sobie nie podcinała i raczej nie miała na to zapotrzebowania. Niemniej odpowiedniego cięcia własnego ciała uczyła się dosłownie na sobie i w praktyce. Dopiero z czasem wiedziała, jak nacinać skórę, aby otrzymać zadowalający efekt. Cienkie i płytkie linie znikały po czasie nawet całkowicie, tymczasem te głębsze, wykonywane z namaszczeniem zostawały na dłużej. Natomiast nie polecała robić niczego na napiętej skórze — wtedy pozostawały niezbyt estetyczne zgrubienia.
Dała mu jeszcze mówić, wygadać się, skoro jakkolwiek mu to pomagało i odciągało umysł od jego własnego, potencjalnego skoku. W sumie ciekawe, czy miał kieszenie napchane kamieniami, skoro już wcześniej o tym wspomniał. Może powinna sprawdzić lub zapytać? Wtedy wydałoby się jak dalece był z nią szczery i jakie były jego prawdziwe zamiary na tej barierce.
— Ach! Cóż za przyjemny temat do rozwijania wieczorową porą. — Skróciła dystans między nimi i zrównała krok z Seiwą. Temat już ją zmęczył. Facet nie słuchał ani trochę jej, a ona niespecjalnie słuchała jego. Tymczasem swój cel i tak po cichu osiągnęła, drążąc kroplą skałę. Nie skoczył do wody i właśnie zupełnie grzecznie, choć udając, że to on nadawał tej relacji samodzielnie tempa, zszedł z mostu i przechadzali się ulicą. Gdyby nie te pogróżki na początku, to nawet mogłoby to wyglądać na randkę. Noc była zupełnie piękna — niby to romantycznie podczas takiej umierać, jednak Alaesha zdecydowanie wolała przyjrzeć się migającym zza grubych i wełnistych chmur gwiazdom. Póki jeszcze szli przez tereny należące ni to do Nanashi, ni to już Asakury, gdzie światła latarni były mdłe, można było całkiem nieźle podziwiać nocne niebo.
— Tymczasem gwiazdy tak pięknie wyglądają i jest tak przyjemnie cicho. — Byłoby całkiem spokojnie, gdyby czarnowłosy nie nawijał jak najęty. Jak dla niej to właśnie  jego słowa były wyzute z logiki, a raczej bardzo chciały podeprzeć pewną tezę. Pewne rzeczy mówił z sensem, wiadomo, mogliby zacząć prawić o polityce, systemie, edukacji, prawach dzieci, dorosłych i starców, hikikomori, przepracowaniu i starzejącym się społeczeństwie — ale po co? Gdyby ją takie tematy nurtowały, to poszłaby na politologię, a nie na akademię sztuki. Mimo tego, że ją irytował, to w jakiś sposób Seiwa ją zaciekawił. Miała to dziwne skrzywienie, że lubiła nietypowe jednostki. Może więc uda się Itou skierować jego romantyczne zapędy na prawdziwą poezję, jaką przed nimi kreowała ciemność. Wystarczyło już jej własnych nawracających, nocnych koszmarów, od których dzisiejszego wieczoru uciekła z własnego łóżka. Jeśli dołoży sobie do tego myśli o samobójcach i niedoszłych nieboszczkach, to słabo widziała szanse na zmrużenie dziś jakkolwiek oka.
— Bo ja wiem, czy śpią... Raczej nie dają śmiertelnikom spać. — Jej noce były wypełnione własnym krzykiem, który bardzo wątpiła, aby powodował tylko jej umysł. Trwanie tego powtarzającego się koszmaru nie miało sensu, wcale nie czuła, aby rozpamiętywanie przeszłości akurat teraz miało dla niej jakieś wybitne znaczenie. Coraz usilniej wierzyła, że to kwestia jakiegoś yokai lub klątwy, z którą nie bardzo jednak wiedziała, co robić.

Książę nie raczył powiedzieć niczego więcej ponad swoje nazwisko, ale przynajmniej nie był już tylko bezimiennym, niedoszłym samobójcą z Mostu Tokegawa. Itou nie miała sensu w tym, by nie przedstawić się pełnym imieniem i nazwiskiem. Kto miał je znać z jej twórczości i tak je znał, nie była więc tak zupełnie prywatną osobą. Natomiast aby kojarzyć jej obrazy, należało też obracać się w odpowiednich kręgach, do których być może Seiwa nie należał.
— Tak. Mój dom jest dwie przecznice stąd. A Ty? — Szli już przez dłuższą chwilę i rzeczywiście, znajdowali się już całkiem blisko miejsca zamieszkania Alaeshy.

@Seiwa-Genji Enma