W wieku siedmiu lat zdarzyło się, że po raz pierwszy, jeszcze nieudolnie i niepewnie stanąłem na zewnątrz siebie i spoglądnąłem wzrokiem innym, nie do końca swoim; wzrokiem chłodnym, obojętnym, którego dotąd nie znałem, a który miał we mnie pozostać. Miał w przyszłości monitorować ruchy mojej ręki, drżenie powieki, duchotę w pokoju i myśli — wszystkie, nawet te niedokończone. I choć udało mi się powrócić z objęć ciemności, tak uczucie, że miejsce, z którego patrzę znajduje się gdzieś daleko za mną, miało stać się integralną częścią codzienności, aż w końcu miałem zatracić poczucie prawdziwej przynależności do śmiertelnego świata, aż miałem pogubić środek, wokół którego uporządkowywałem swoje dotychczasowe sprawy. Wszystko miało się ze sobą pomieszać, jakby wiatr dmuchnął w te wszystkie kartki i rozniósł je po pokoju. Najpierw miało mnie to przerazić, na tyle silnie, abym starał się szukać stałości. Ostatecznie zrozumiałem, że to bez znaczenia. Stałość i normalność dawno pozostała za mną. Mogłem być jedynie strumieniem, niewielką rzeczką przeciskającą się pomiędzy zboczami gór i jedynie co mogłem o sobie powiedzieć to, że przepływam przez miejsca, że niosę ze sobą to, co nazbierałem podczas podróży. Doświadczenia i kontakty niekoniecznie zdrowe dla środowiska – zwłaszcza dla moich bliskich.

(…) Nie mogę jej winić za to, że mnie nie złapała. Byliśmy dziećmi. Stało się. Nie mieliśmy wpływu na przebieg tych zdarzeń. Ani ja, ani ona – Lihua, moja najukochańsza siostra. Mieliśmy jedynie prostą linię, choć doskonale o tym wiem, tak jednak złudzenia uderzają we mnie za każdym razem, kiedy pytam sam siebie „Czemu ja?”. Wtedy patrząc wstecz, dostrzegam rozgałęzienia, jak w rozwidlonej błyskawicy. Wybory, które bezwiednie dokonałem. Czy gdybym postąpił inaczej, czy to nie ja, ale ktoś inny patrzyłby w przeszłość i zadawałby podobny zestaw pytań?

(…) Kiedyś myślałem, że senne koszmary to sprawa złego ducha, ale miejscowy doktor wytłumaczył mi, że to niemożliwe. Twierdził, że to podstępna choroba, która próbuje zmęczyć mój umysł, a nie mogąc dostać się do środka, zwyczajnie pozostawia we mnie przerażenie. Jako mały chłopiec każdą noc spędzałem otulony kołdrą z podwórkowym kijem pod poduszką, ze wzrokiem utkwionym w najciemniejszym kącie naszego pokoju. Lihua przewracała się z boku na bok, a ja obserwowałem, drżąc na całym ciele z zaciśniętymi sztywno ustami, gotowy w każdej chwili wybudzić ją ze snu i uciec.

Widziałem go. A on widział mnie.

(…) Nie spotkałem się z ani jedną aprobatą podjętej przeze mnie decyzji, ale nie zamierzałem im mówić, że życie w Japonii miało być terapią, nie tyko dla mnie ale i dla wszystkich przebywających dotychczas w moim otoczeniu. Miałem wtedy osiemnaście lat. Zaczynając nowe życie, czułem się niemal wolny, niemal wyzwolony od śladów mroku jakie on pozostawił na mojej skórze. Czy uciekałem? Chyba tak. Choć wciąż siebie okłamywałem, łudząc się czekającymi mnie perspektywami. Ale czy można zapełnić pustkę tym co się utraciło na zawsze?

(…) Te kilka lat w Japonii uświadomiło mi dwie najważniejsze rzeczy dotyczące samego siebie, o których nigdy nie miałem pojęcia: że potrafię odczuwać prawdziwe szczęście i prawdziwy ból. Prawdziwy ból, to nie zwykłe rozcięcie sobie dłoń odłamkiem szkła tak, że lekarz musi ją zszywać. Prawdziwy ból zaczyna się wtedy, kiedy zaczyna boleć samo wnętrze, na tyle silnie, że zdaje się, że zaraz przez to umrzemy, i na dodatek nie możemy nikomu zdradzić naszego sekretu.

Mogę ukrywać się w społeczeństwie, ale wiem kim naprawdę jestem. Są w życiu rzeczy, których nie można wybrać, jak na przykład to, co się czuje, albo to co się już wie.

I tak zdaje się być w moim przypadku.