Intensywny odcień szkarłatnego nieba — to jedyna z niewielu rzeczy jakie zdołał zapamiętać na łożu własnej śmierci. Gdy ta przyszła po niego, by przywitać go jak dobrego przyjaciela, niedane mu przyszło odejść w spokoju, bowiem ujawniła mu rzeczywistość inną od tej, której oczekiwał.

Podobno po tylu latach nie pamiętał dokładnie przyczyny swojej śmierci. Czy to ze zwykłej nieuwagi, a może chwila słabości przyczyniła się do śmierci ze strony Yūrei, z którym miał nawiązany kontrakt. Mimo że go to zastanawiało, chaotyczne myśli i wspomnienia przytłoczył fakt ciągłego istnienia. Czemu tak dokładnie zapamiętał odcień krwistego nieba, które jako ostatnie uchwycił spojrzeniem, pozbawione jakiegokolwiek wigoru? Nie czuł strachu, nie był też przerażony. Pustka wypełniła jego ciało, by z nicości narodzić się na nowo. Wiele razy rozmyślał nad tamtym dniem, nad tamtą chwilą, by ostatecznie pogodzić się z rzeczywistością, z którą miał do czynienia.

Stał się jednym z nich.

Z początku nie radził sobie tak dobrze jak myślał. Mimo pewnego doświadczenia na czarnym rynku, a także posiadaniu własnego yūrei za życia, jeszcze wiele potrzebował się nauczyć o tym świecie. Najzabawniejsze jest to, że nigdy nie czuł urazy względem całej zaistniałej sytuacji. Jego życie i tak było doszczętnie rozpierdolone, a dostać tak niepowtarzalną szansę na rozwój samego siebie... Aby jednak zrozumieć sens tego wszystkiego, cofnijmy się w odległą przeszłość, która wyjaśni żywot człowieka uznanego za okrutnego i w pewien sposób niemoralnego.

Nie będzie to ckliwa historia o dzieciństwie, ani tym bardziej o nastoletnich latach. Choć już zza młodu interesował się nielegalną broszką, dopiero w czasach drugiego roku studiów prawdziwie zechciał pobrudzić sobie ręce. Splamiwszy swoje nazwisko już na zawsze, śmiało wchodził w nielegalny rynek z yūrei u boku, wzbogacając się na nielegalnych interesach. Nie pamiętał dokładnie, w którym momencie sny przeobraziły się w koszmary tak wyraziste, że aż nabawił się bezsenności. W coś, co nie chciał uwierzyć, ostatecznie stało się materialne i żyło z nim u boku do dnia, w którym Minoru stracił całkowitą kontrolę nad swoim ciałem i umysłem. Najprawdopodobniej właśnie wtedy zły duch wykorzystał sytuację, by uwolnić się od nieskuteczności ich działań — finalnie upragnionego celu nigdy nie znaleźli, a on nie wiedział co stało się z duchem później. Nigdy więcej nie spotkał go ponownie.  

Przeżycie śmierci klinicznej uwolniło go od kontraktu. On natomiast popadł w śpiączkę. Ciężko przyznać, czy kilkutygodniowa drzemka była skutkiem zerwania więzi z yūrei, a może podawana trucizna przyczyniła się do tego stanu. Ostatecznie mężczyźnie można byłoby wiele zarzucić, w końcu nie miał skrupułów przed tym, aby mordować za cenę iście niemoralną, aby tylko móc wspiąć się na najwyższe szczebla młodzieńczej kariery. Mimo wszystko ten czas pozostawił na nim bezpowrotne piętno, przez które stał się jeszcze bardziej bezwzględny. Nigdy tez nie narzekał na niesprawiedliwość losu, najwyraźniej lubiąc dreszcz adrenaliny, który wybudzał się w skrajnych dla niego sytuacjach. A może nie chciał mówić wszystkiego?

To wszystko może być niewinną plotką, a może istotną prawdą.
Jedno wiem na pewno — szkarłat nieba musi być naprawdę przepiękny.  

I choć tu jego wątpliwa historia dobiega końca, na dzień dzisiejszy mężczyzna radzi sobie nie najgorzej. Jako członek jego dywizji wiem, że dorobił się własnego klubu. Niebawem stuknie mu okrągłe dwa lata odkąd przejął rewir w dzielnicy rozpusty oraz rozkręcił tam własny biznes. Absolutnie nie wiem jak to robi, bo mimo brutalnych poczynań i snujących się domysłów, do tej pory nikt nie miał wystarczającej ilości odwagi, by puścić jego działalność z dymem.
Może to i lepiej? Grupa Shingetsu na zawsze powinna zostać górą.