Mimo że dziewczynę ledwo co poznał, długo zastanawiać się nie musiał — była jednym z nich. Nie miał pojęcia, po której stronie stoi, chociaż w tym momencie nie robiło mu to różnic. Ostatecznie nie był tu jako członek Shingetsu, poniekąd.
Finalnie plotki o dziwnych szeptach dotarła i do Cayenne, a on nie miał skrupułów powiedzieć o tym kobiecie. Dynamika tej znajomości pozwoliła na to, aby we dwójkę udać się do tego miejsca, pierwszą, lepszą zamówioną taksówką, by przekonać się o prawdziwości zdarzeń. Chcąc nie chcąc Minoru do serca brał sobie tego typu plotki. Przynależenie do określonej grupy zobowiązywało do interesowania się poszczególnym tematem, chociażby po to, aby mieć jak najrzetelniejsze informacje. Najlepiej z pierwszej ręki.
— No i jesteśmy — odezwał się kiedy udało im się dotrzeć do parku.
W pierwszym odruchu wyciągnął paczkę z papierosami. Jednego z nich wysunął z opakowania i przysunął do ust, wkładając go sobie  między wargi. Taktycznie przysunął również je w stronę kobiety, spoglądając na nią kątem oka.
— To za drinka — wyrzucił i choć oczywiście wartość nie była porównywalna do szklanki alkoholu, tak poczęstowany papieros to jednak papieros. Kiedy Raja zdecydowała się przyjąć drobny upominek, mężczyzna schował paczkę z powrotem do kieszeni spodni i wyciągając zapaliczkę benzynową. Zapalił fajkę, wciągając szkodliwy dym aż do samych płuc.
Otoczenie na chwilę obecną wydawało się całkiem spokojnie i prócz paru zbłąkanych dusz po drodze, nie zauważył niczego podejrzanego. Może te plotki wcale nie były prawdziwe, a może będą musieli trochę spędzić tu czasu żeby móc się o tym przekonać?
— Jesteś całkiem odważna. Z nieznajomym iść w takie miejsce? — przyznał w końcu, ustami wypuszczając kępkę dymu, tym samym zatruwając nim środowisko. Ciekawe, czy dziewczę odbije piłeczkę w drugą stronę, wykazując się śmiałością i tą całą swoją zadziornością.


@YŌZEI-GENJI MADHUVATHI

  Szła przodem, trzymając Razaro za skrawek ubrania; ciągnęła go za sobą jak zgubione we mgle dziecko, a zapytana o powód takowego postępowania odpowiedziałaby, że nie chciała, by się zgubił. Po co szli ciemną nocą do pierwszego lepszego parku? I to o tak nieludzkiej godzinie? Zdecydowanie nie po to, by podczas spaceru uniknąć matek idących z dziećmi czy wścibskich spojrzeń. Będąc w domu tak czy siak nie mogłaby zasnąć, a ciekawość zjadała ją od środka, więc czemu by nie zabrać swojego ducha i wyruszyć na nocne łowy?
  – Obyśmy się nie spóźnili – pokiwała głową, bardziej do siebie niż do niego. Nie była pewna, czy w ogóle chciał jej towarzyszyć w tym drobnym śledztwie, gdzieś po drodze zapomniała zapytać go o zdanie. Obcasy jej butów wypełniały nocną ciszę skuteczniej niż przyciszony ton, którym mówiła. Czy chciała się ukryć? Nie, już dawno przywykła do sławy przeklętej czarownicy żyjącej na odludziu. Jedyne czego chciała uniknąć, to rozbudzenia swoich własnych głosów; miała nadzieję, że jeśli będzie szeptała, to jej nie usłyszą, wszak do tej pory pozostawały zaskakująco ciche. Może czekały na odpowiedni moment, a może same były ciekawe plotek, które tkwiły wiedźmie w głowie?
  Dostrzegła dwie postacie. Przez chwilę zastanawiała się, czy również oczy zaczęły płatać jej figle, lecz po chwili doszła do wniosku, że nie, to nie to, jeszcze nie jest z nią tak źle. Subtelny uśmiech wykwitł na ustach Black chwilę po tym, jak skinęła pozostałym głową w ramach powitania. Uwadze nie umknął szary kłąb dymu tytoniowego.
  – Czy szanowni państwo mieliby może papierosa na zbyciu?

Nietrudno było domyśleć się, że jej nowy towarzysz wiedział równie dużo, co ona. A przynajmniej mógł zobaczyć to, co ona. Nie przeszkadzało jej też, że było to w pewnym sensie niedomówieniem. Nie musieli przyznawać się do niczego, po prostu założyli, że tak jest i tyle. Widać było, że on też wie. Zresztą, nie musiała się przejmować jego poglądami geopolitycznymi, bo na terenie tego zapyziałego miasta jej własne były wyjątkowo neutralne.
Oczywiście, dopóki nie maczał palców w sprawach Minamoto. Ale nie wyglądał na takiego. Jeśli będzie inaczej - cóż. Inaczej zaczną rozmawiać.
Nawet jazda taksówką do obcego miejsca nie robiła na niej zbyt dużego wrażenia. Wyglądała spokojnie za okno, oglądając nocne miasto, myśląc o sobie tylko znanych sprawach. O tym, co mogą tam znaleźć. Kogo, może to lepsze określenie, jeśli plotki, o których wspominał Norishige.
Choć po twarzy nie było tego widać, dłonie dużo częściej zdradzały jej humor. To, jak z pewnego rodzaju podekscytowaniem skubała materiał rękawa, co rusz naciągając go na palce. Jak ugniatała zapiętą w pasie pedałówkę torbę, niczym kot szukający sobie miejsca.
Nie śmiałaby odmówić papierosa, bo i na nim właśnie najbardziej jej w sumie zależało. Podziękowała skinieniem głowy, odpaliła go swoją starą, plastikową zapalniczką. Wzór z kotkiem był dosyć wymowny.
Wypuściła dym kącikiem ust, zerkając na mężczyznę. Skrzyżowała ręce na piersi, przechylając głowę tak, by nieupięte włosy spłynęły powoli po ramieniu.
- Jesteś całkiem odważany, zabierając tutaj mnie - prychnęła, znów się zaciągając - Nie wiesz, co mogłeś mieć w drinku, nie? - nachyliła się lekko do niego, ot na sekundkę, by uśmiechnąć się brzydko i zaraz wrócić na swoje miejsce.
Z zamyślenia wyrwał ją stukot obcasów i charakterystyczne szuranie nogami. Obejrzała się w stronę, z której dochodził dźwięk. Odetchnęła ciężko, dłonią, w której trzymała papierosa sięgając, by w zmęczeniu pomasować mostek nosa. Jeszcze jego w tym rozgardiaszu brakowało.
Zerknęła na swojego własnego towarzysza, kiwając przy okazji głową, by poczęstował miłą panią. Ona ma mało.

______
Aktualny wygląd - długa, czarna sukienka z dwoma rozcięciami na udach, ciężkie buty, siateczkowy golf, torba zapięta w pasie

  Spacery o coraz to bardziej nietypowych porach zaczynały wchodzić im w krew. Choć trudno było aktualną wycieczkę nazwać spacerem, gdy Shirshu ciągnęła go za rękaw bluzy jak matka purchlaka, który dopiero co zdążył sterroryzować pół sklepu. Nie żeby się jakoś wybitnie temu prowadzeniu opierał, jednak z drugiej strony szepty w parku nie brzmiały jak coś wybitnie interesującego, by musiał tam pędzić na złamanie karku. W Kakuriyo większość duchów mordy nie potrafiła zamknąć.
– ... i tak te szepty nie powiedzą nic ciekawego, możemy się założyć – mruknął, nawet nie próbując rozwikłać zagadki tego, jakim cudem wiedźma skacząc na obcasach i tak poruszała się szybciej niż on.
  Kimkolwiek parkowy duch był, najpewniej pojęczy ze dwa trzy razy i będą mogli wrócić do domu. Zerknął na medium. Nie żeby mu przeszkadzało, że ktoś kto widzi paranormalne rzeczy się nimi interesował, ale po co interesowała się obcym duchem skoro miała Razaro tuż obok. Zgrzytnął zębami.
  Niech interesuje się nim.
  Chwilowy postój na wysępienie papierosa przyjął z niemałą ulgą, mogąc na moment uwolnić rękę z jej uścisku i zasłonić dłonią pysk, by stłumić ziewnięcie, co i tak zrobił wyłącznie z przyzwyczajenia, bo nadal miał czarną maseczkę na twarzy. Dopiero wtedy przyjrzał się bliżej pozostałej dwójce. Nie miał zamiaru ukrywać, że nie poznał drugiej kobiety.
– Ale z ciebie chytrus, Raja. Jak zawsze – rzucił, próbując stłumić kolejne ziewnięcie, raczej nie zastanawiając się nad tym co mówi, za to zauważając komendę, którą wydała towarzyszowi.

Duchy? Nawiedzone miejsca? Podchodziła do tego sceptycznie, ale musiała przyznać, że te wszystkie zdjęcia, nagrania (zawsze słabej jakości eh!) czy opowieści - z rzekomo pierwszej ręki! - przyprawiały ją o lekki deszczyk niepokoju. Może to przez tę całą otoczkę? Niepokojącą muzyczkę? Krzyki?? Bo sama idea duchów jakoś mocno do niej nie przemawiała. Jino starała się podchodzić do tego z rezerwą, w końcu... Owszem, wiara wiarą, ale czy to miało rację bytu? Te wszystkie dusze zatrzymane na krawędzi życia i śmierci, inny świat po którym kroczyli tylko umarli i wszelakie formy bliższe bóstwom niż ludziom? Jakoś nie mogła w to uwierzyć. Czytywanie czy oglądanie tego typu rzeczy w ramach odprężenia czy chwilowego skoku adrenaliny? Jasne! Było w tym sporo frajdy, a oglądanie przerażonych przyjaciół, samej będąc troszkę wystraszoną, było zabawne. A jednak mimo to, gdy w grupce jej znajomych została rozprowadzona pewna plotka, że w Parku centralnym można usłyszeć dziwne szepty i to standardowo, o północy, klasyk. Tak od słowa do słowa, pojawiła się nawet koncepcja by wybrać się w to miejsce i na własnej skórze przekonać się, czy w plotkach było ziarno prawdy, a gdy przyszedł moment zbierania chętnych na tę wyprawę, dziewczyna twardo trwała przy swoich odmowach. Co to był za głupi pomysł! Przecież to było nieodpowiedzialne, i to nawet nie przez fakt chodzenia po mieście o północy i możliwych zatargów z czujnymi stróżami prawa. O tych porach kręciło się wielu podejrzanych ludzi na których nie chciała się napotykać. No, i wiedziała, że jej ojciec z macochą pod żadnym pozorem na to nie przystaną, a argument, że przecież nie idzie tam sama ,nawet nie zostanie wzięty pod uwagę; o wymknięciu się z mieszkania, pozostając przy tym niezauważoną, nawet nie chciała wspominać. Pomimo tego po wielu namowach, postanowiła się zgodzić - w końcu... jaka jest szansa, że to akurat ich spotka coś złego? Ba, sądziła, że większość z jej zadeklarowanych znajomych, zniechęci się po paru minutach błądzenia po "nawiedzonym" parku, albo nawet i w drodze. Niestety, tak nie było. Blondynka z trudem umknęła z domu czując, że i tak została zauważona i gdy wróci, będzie czekała na nią niezła awantura, ale starała się o tym nie myśleć. Na umówionym miejscu spotkania zjawiło się pięć z planowanej dziewiątki uczestników, ale nie ostudziło to zapału nastolatków. Wesołą gromadką przemierzali ulice skąpane w świetle neonów, a gdy dotarli do parku, Jino poczuła chłód niepokoju na karku. Oj ja głupia. - pomyślała sobie, nerwowo zaciskając palce na metalicznym przedramieniu. Po chwili śmieszków i chichotów, nastolatkowie się rozdzielili pomimo protestów dziewczyny (najpewniej chcąc się tym samym nastraszyć) i Jino została sama. Szła ostrożnie i cicho, cały czas się rozglądając. Żadnych szeptów nie słyszała, za to każdy podmuch wiatru, trzask gałązki czy szelest liści przyprawiał ją o chęć ucieczki. To był naprawdę głupi pomysł! - jęknęła w myślach, idąc przed siebie, nucąc cicho pod nosem na dodanie sobie otuchy, a wolną ręką ściskała telefon by w razie potrzeby zadzwonić po odpowiednie służby. A mogła wziąć jeszcze gaz pieprzowy! Głupia młodość!

 Czy duch mógł bać się duchów? Pewnie tak, ale akurat tego nie ruszały zjawiska paranormalne, dopóki nie były agresywne wobec niego. Nie dało się nie usłyszeć plotek, nawet na granicy pomiędzy światami, a Hayate, chyba z braku lepszego zajęcia, skierował się do parku. Bezkontraktowe yūrei snujące się po ulicach mogło zwracać mniej uwagi niż takie z fizycznym ciałem, ale i tak musiał się mieć na baczności. Może nie widzieli go ludzie, ale inne dusze, demony, cała masa innego zaświatowego towarzystwa i człowieki, które miały szczęście przeżyć własną śmierć już tak. A do tych ostatnich zaliczały się też oddziały Tsunami, którym najpewniej nie spodobałby się widok takiego nie do końca umartego gwiazdora paradującego jak gdyby nigdy nic środkiem miasta.
 Będąc w pobliżu celu swojej wędrówki, zaczął dostrzegać coraz więcej sylwetek. Jak na plotki o nawiedzeniu, zbierało się tu podejrzanie dużo postaci – widać pogłoski musiały bardziej przyciągać uwagę niż odstraszać. Ciekawiło i zarazem niepokoiło go owe nielegalne zgromadzenie, ale jak już dzisiaj porzucił standardowe plany wkradania się w sny, żeby umilić czas zarówno komuś, jak i sobie, to nie zamierzał zawracać. Tym bardziej, że zaczęło go wabić czyjeś nucenie.
 Odnalazł wreszcie dziewczę niewiele niższe od niego. Przechylił delikatnie głowę, przesunął powoli palcami po trzymanym złożonym wachlarzu. Stracił życie podczas festiwalu i już od dwóch lat paradował tak, jak wyglądał wtedy. Nie było tak źle, bo prezentował się naprawdę stylowo, choć można go było pomylić z faktyczną kobietą. Zawsze mógł umrzeć w kusym stroju pokojówki – takim to naprawdę nie zazdrościł. Wsłuchał się w melodię młodej duszyczki, zatrzymując się zaraz za nią. Kojarzył to, co nuciła, więc wkrótce dołączył do niej, tworząc cichą harmonię głosów. Powoli rozłożył trzymany w dłoni przedmiot, pozwalając mu zakryć ślady śmierci zdobiące jego klatkę piersiową, pokrywając po wieczność biel materiału dwiema czerwonymi smugami, tak niepasującymi do reszty okrywających go kolorów.

Skrzywił się nieznacznie widząc w parku o tak później porze tylu ludzi. Ale czego innego się spodziewał? Było to do przewidzenia. Ciekawość ludzka bywała przerażająca. I niestety w większości przypadków zgubna. Ile to historii było o śmiałkach, którzy wybierali się w zakazane i zamknięte miejsca, aby zdobyć wyświetlenia na swoich internetowych kanałach w mediach społecznościowych? Albo chcących coś udowodnić? Sobie albo dziewczynie? A potem na końcu drogi spotykała ich jedynie tragedia. Od kiedy większość społeczeństwa zaprzestała wiary w youkai, yurei i kami, świat jakby się zatrzymał w miejscu pomimo postępu technologicznego. Ludzie coraz mniej myśleli, rzadziej używali logiki oraz gdzieś po drodze zatracili instynkt samozachowawczy.
Poprawił materiał sukienki po czym wyprostował się robiąc pewniejszy krok do przodu.
I chociaż sam poniekąd był ciekawy, czy ów szepty są prawdziwe, to jednak w przeciwieństwie do większości tutaj wiedział co robić w danej sytuacji i przede wszystkim jak obchodzić się z demonami.
Odchrząknął lekko, po czym uśmiechnął się promiennie i uniósł dłoń wysoko nad głową, by pomachać do dwójki stojącej najbliżej niego.
- Cześć! Wy też przyszliście usłyszeć te szepty?! Ale super! Przez chwilę myślałam, że będę tutaj sama~ Kya, byłoby to straszne! Trochę się boję duchów, a wy? - zapytał głosem o wyższej tonacji i zrobił lekko przerażoną minę.
- A co... a co jak to prawdziwy duch? - dodał ciszej i rozejrzał się niespokojnie, choć w rzeczywistości nie potrafił odczuwać strachu. Już od dawna nie bał się potworów spod łóżka.
- Ach, zapomniałam się przedstawić... Emma-desu~!

Zatrzymał się wpół ruchu, kiedy dotarło do niego dziwnie znajome...


ale umysł wyparł poza margines napływającą wizję. Nie, to niemożliwe. Po pierwsze - jeszcze wczoraj rozmawiali na temat plotek o szeptach i Minamoto wykazał się wystarczającym brakiem zainteresowania. Po drugie - to nie do końca ten stopień tonu.
Warui potrząsnął głową, przesuwając zaraz palcami po czole i skroniach. Musiał skupić się na zadaniu; zwłaszcza teraz, gdy wyłapywał więcej obcych głosów. Potrafił być cicho, działając jak dobrze wyszkolony szpieg, ale im więcej wrogów, tym mniejsze prawdopodobieństwo jego sukcesu. Na razie szło rozsądnie. Trzymał się w odpowiedniej odległości, by nie wejść w światło cyklicznie poustawianych latarni, ale mieć jako taki wgląd w to, co dzieje się w coraz liczniejszym skupisku. Kim byli ci ludzie? I przede wszystkim: co tutaj, u licha, robili?
Jeżeli to kolejn...
Jego wzrok przyciągnął ruch niecodziennej sukienki; i omal nie upuścił trzymanego w ręce aparatu, gdy rozpoznał kobietę odzianą idealnie jak na stos.
Shirshu.
Niech bogowie mają go w swojej opiece.
W pierwszym odruchu naszła go myśl, że przynajmniej wie, dlaczego zignorowała bestialsko jego zaproszenie do gry online - po prostu nie było jej przy komputerze, bo czas na pokonanie trasy z wygwizdowa leśnego wprost do centralnego parku wymagało sporego bagażu minut. Ale zaraz potem pojawiła się pretensja, że nie jego wzięła na tę misję. Przycupnięty za drzewem przyjrzał się mimowolnie stojącej obok Black postaci, wraz ze śliną łykając gorzki smak porażki.
Rzecz jasna zdawał sobie sprawę, że nie był jedynym w życiu Hecate. Jej dziwne zachowanie miało swój urok i choć większość traktowała ją jak odstający gwóźdź to wśród tłumów znaleźli się ci, których przyciągnęła oryginalna aura i entuzjastyczny styl bycia rudowłosej - dowód na załączonym obrazku.
Skrzywił się, przebiegając jeszcze przelotnie spojrzeniem po dwóch sylwetkach - mężczyzny i kobiety - znajdujących się w pobliżu Shirshu i jej towarzysza i obrócił głowę, by obejrzeć resztę okolicy. Sondował teren, w ręce ściskając niewielkie urządzenie; miało swoje lata, ale wciąż robiło zdjęcia, a niczego więcej nie potrzebował.
Zbliżała się zresztą północ, ale czy tajemnicze szepty będą miały miejsce, gdy tyle tu osób? W zasięgu wzroku Shin'yi mignęła następna postać; i dotarło do niego nucenie. Jakby na sam jego dźwięk zrobił krok w tył; przylegając ciaśniej ramieniem do szorstkiej kory drzewa.
Za dużo osób.
Lepiej będzie przejrzeć bardziej ustronne fragmenty parku.

 Coś się działo. Najpierw morderstwo, teraz plotki o szeptach w parku. Jakby tego było mało, podobno ktoś coś słyszał o kolejnych zabitych chłopakach. Wychodziło więc na to, że trzeba wyściubić nos z ich jakże spokojnego Menel City, w którym umieranie było typowym czwartkiem, a morderstwo zdarzało się co wtorek (bo sąsiad upolował tłustszego szczura albo zawinął skądś „nowe” Najeczki z tylko jedną dziurą w podeszwie). Wypadło na nią drogą zgłoszenia się na ochotnika – miała ochotę na przygodę, a kolejny patrol po Nanashi byłby już zbyt nudny.
 Nie przypuszczała, że o tej porze w parku będzie aż taki tłum. Czyżby wszystkim było niemiłe życie, czy to właśnie ktoś z tej zgrai był żartownisiem, który próbował straszyć po nocach imprezowiczów wracających do domów z klubów? Bo taki właśnie scenariusz zakładała. Szepty i nawiedzenia, jasne. A o nią ktoś się martwił i po czole jechał jej czołg. Z tego co jej naopowiadali o tych całych duchach i innych niby to istniejących straszakach, zwyczajni ludzie i tak nie mogli ich zobaczyć czy słyszeć, wchodzić w interakcje, tak jak i one nie mogły dotknąć niczego, co znajdowało się w świecie śmiertelników. Na sto procent ktoś tu się po prostu bawił.
 Przekradała się gdzieś w cieniu, pomiędzy drzewami, za krzewami, byleby pozostać jak najmniej widoczną – pomimo odcinającej się od tła bluzy w charakterystycznej barwie gangu sierot. Wychyliła się zza jednego pnia, spoglądając wprost w kierunku pana Hasegawy. Musiała się chwilę przyglądać zanim rozpoznała swojego sąsiada. Kojarzyła jego sylwetkę, w końcu czasem się zdarzało, że przynosiła mu jedzenie albo minęła gdzieś na ulicy.
 Wreszcie odkleiła się od kryjówki, żeby przeczesać inny zakamarek, ale usłyszała znajomy głos. Westchnęła ciężko. Miała tu zrobić rozeznanie, a teraz wychodziło na to, że będzie się dodatkowo martwić o przyjaciółkę. Zbliżyła się do niej, może trochę źle robiąc z zachodzeniem jej pod kątem, z którego mogła jej nie zauważyć. Nie zamierzała jej wystraszyć, ale przypadkowo mogła do tego doprowadzić.
 – Co tu robisz? – szepnęła i zrównała z nią krok. Materiał na twarzy odrobinę stłumił jej głos, ale nadal dało się ją rozpoznać. – O tej porze powinnaś być w domu – dodała zmartwionym tonem.