Nie spieszę się.
- Szkoda.
Mimo słów, zbył temat wzruszeniem ramion. Wzrok, czujnie badający Ye Liana, opuścił na buty. Wpierw na jego - smagnięte błotem, ale wcześniej z całą pewnością wypastowane - później na swoje; ze skórą odchodzącą jak złuszczona farba. Różnice.
Jak zawsze nie do przeskoczenia.
Mocował się ze sznurówkami tylko chwilę. Fachowe sploty rozsypały się niczym warkocze młodej dziewczyny i wpierw jeden, później drugi traper z ciężkim łoskotem opadł na deski podłogi, które skrzypiały od każdego uderzenia. W nim też coś pękało wewnętrznie od ciosów; pięści rozdrażnienia z furią waliły w ściany, w sypki mur, którym obwarował się naprędce. Niestabilność konstrukcji już teraz zaczynała przysparzać problemów; bombardowała w nią nie tylko świadomość, że Ye Lian jest blisko, ale że jest to tylko i wyłącznie wina nieprzemyślanej decyzji. Gdyby nie wysłał lokalizacji, nie przyjechałby. Gdyby nie przyjechał, nie byłoby kłopotu. Nie wiedział, co i w jakiej ilości kryło się pod barierą. Upchnął tam wszystkie gniewne emocje, wcisnął je w głąb jak wciska się na szybko ubrania do szafy, aby goście nie dostrzegli bałaganu. Jeżeli ktoś uchyli drzwi, chaos runie, a on tego nie powstrzyma. Nie da się złapać lawiny.
Wciągnął powietrze przez nos, dla uspokojenia.
- Gdzie mogę powiesić płaszcz?
Złoto tęczówek rozbłysło spomiędzy rozchylonych powiek; igły źrenic wbiły się zaraz w twarz Ye Liana, nieruchomiejąc.
Czemu płaszcz? - kryło się w spojrzeniu. Nie lepiej od razu siebie?
- Przecież gdziekolwiek - odpowiedział zamiast tego swobodnie, machnięciem nadgarstka wskazując między innymi na oparcie kanapy. I prawdopodobnie wiele innych powierzchni, na których można zahaczyć ubranie. - Skoro nie trafiają do ciebie proste aluzje, że nie jesteś tu mile widziany, to resztę uprzejmości też możemy sobie darować.
Nie musiał silić się na złośliwości i wiedział o tym. Rozmowa niosłaby o wiele mniejsze konsekwencje, gdyby nie targnął się na uszczypliwe uwagi, stały ostrzał krzywych spojrzeń. Nie potrafił jednak stłamsić tego w wystarczającym stopniu; może w pewien sposób działało to korzystnie na jego wiarygodność. Dawniej był dokładnie taki: zdystansowany, a gdy ktoś przekraczał pewną linię, ujadał jak kundel, z pyskiem śliskim od piany. Chciał, aby Ye Lian wiedział z całą przytomnością, że tę granicę przeszedł i że choć fizycznie zachowywał pewną odległość, psychicznie napierał na bolesne siniaki, na kratery ran, które pod jego delikatnym, ciekawskim dotykiem pękały, wytaczając szczypiącą krew. Odroczenie rozmowy nie wchodziło jednak w grę.
Upór był niemal imponujący; Shin’ya czuł się jak na skraju góry, gdy człowiek jednocześnie boi się zerknąć w przepaść i pragnie to zrobić z podobną potrzebą. Doszło do tego, że nie umiał rozróżnić, czy był rozbawiony oślą nieugiętością Ye Liana, czy zły, bo dyskusja na pewne niewygodne kwestie była mu wybitnie nie w smak. Nie zakładał takiego scenariusza, nie weszło to więc w wersy planów, które pieczołowicie spisywał. Ten cholerny morderca nigdy nie miał się dowiedzieć prawdy; nie zasługiwał na nią. Wszystko wskazywało natomiast na to, że trzeba będzie odsłonić miękką tkankę. Pokazać palcem na rozcięcie i powiedzieć: to wadliwa, wrażliwa część mnie. Gdyby nie ten cios, nie byłoby blizny. Wszystkie blizny są brzydkie. To efekty walk. A walki to paskudna rzecz.
Podniósł się w końcu, prawie wchodząc w trajektorię potknięcia gościa. Cofnął się nieoczekiwanie pół kroku, piętą uderzając o twardą powierzchnię kanapy. Wzrok od razu się wyostrzył, ześlizgnął z profilu na nogi mężczyzny, pod którymi zaplątały się książki. Odrobiłeś lekcje.
Miał wrażenie, że ktoś wyciągnął go spod powierzchni wody.
- Zawsze odrabiałem zadania domowe. - Odprowadził jeden z tomów wzrokiem; wściekła żółć rogówek zmieniała poblask na ciemniejszy, jak szmata nasączana wilgocią. - W życiu nie pozwoliłem, by dano mi choć jedną pałę. Pewnie głupio to mówić akurat tobie?
Gdzie satysfakcja?
Przemknęło mu to pytanie przez myśl, gdy przeszedł przez pokój, przeczesując włosy palcami. Odgarnął mokre pasma do tyłu, ściągając je ze skroni i czoła. Pod naporem opuszek czuł jak część wilgoci zsuwa się z kosmyków wraz z dłońmi; jak ścieka po karku. Ulewa dudniła w szyby dachowe stukotem tysięcy pajęczych odnóży. Ten dźwięk cały czas przypominał mu o tunelu; o ogromie potworzyska, z którym przyszło im się zmierzyć bez iskry zaskoczenia i zawahania.
Docierając do kuchni, oparł się o blat wysłużonej szafki. W jednej z szuflad trzymał noże. Mógłby to szybko zakończyć; płynne cięcie, od jednego ucha, przez krtań, aż do drugiego. Jedyny uśmiech, na jaki mógłby liczyć w towarzystwie Ye Liana.
Mordercy.
Zamiast tego wsunął palec wskazujący pod uchwyt i pociągnął, grzechocząc zawartością. Ominął wszystkie ostre sztućce, ostatecznie muskając wysłużone srebro jednej z łyżeczek.
- Grejpfrut z maliną? - rzucił przez ramię, stukając ostentacyjnie szklankami. - Czy malina z grejpfrutem?
Gdyby mógł, złamałby czas. Chwycił jak cienkie ostrze i wygiął, kalecząc palce, z brzęczącym trzaskiem niszcząc płynność świata. Ale nie mógł.
- Pozwól, że wybiorę za ciebie. Rozumiem, że średnio sobie radzisz z podejmowaniem decyzji.
Kliknęło. Odskoczył przycisk. Bulgot wrzącej wody ucichł, ręka chwyciła za czajnik elektryczny i mokry odgłos zalewanych naczyń włączył się do deszczowej muzyki, uwieńczony zbyt głośnym, demonstracyjnie chamskim odłożeniem urządzenia na podstawkę.
Gdy się obracał, część naparu chlusnęła na podłogę; tłuste krople rozbiły się na panelach, marszcząc parę wyłożonych na ziemi kartek. Plamy zaciemniły zabazgrane znaki; pismo wyglądające jakby autor trzymał długopis w wewnętrznym zgięciu łokcia.
- Ye Lian.
Wracając do salonu, przecinając zabałaganioną przestrzeń, wreszcie docierając do stolika, z którego stopą zgarnął nadmiar syfu, wieżę książek i plastikowe, puste opakowania po chińskich zupkach, udostępniając blat przynajmniej na tyle, aby zmieścić dwie szklanki z parującą herbatą, spojrzał wreszcie na mężczyznę. Od wilgoci włosy tworzyły na głowie Shin'yi splątane fale wściekłej pomarańczy, rdzy, cynobru i złota. Oczy miały ten sam zestaw barw - cętkowane jak futro likaona.
- Jeżeli zaczniesz rozgrzebywać przyczyny i skutki, wszystko zepsujesz. - Odchylając ramiona do tyłu, korygując postawę i podnosząc się z pochylenia, zdawało mu się, że góruje nad rozmówcą; że to nie kwestia raptem paru centymetrów, a odległość jaka dzieliła od siebie ich chęci. - Nasza relacja jest wystarczająco napięta. Po co ci o mnie jakakolwiek wiedza? Wypij cholerną herbatę i spieprzaj.
Odetchnął przez nos, powoli zmuszając palce do rozprostowania. Odemknął pięści z trudem; stawy miał sztywne jak skorodowane łączenia maszyny.
- Proszę - wycedził. - Odpuść, kurwa. Sam też nie chcesz tego opowiadać.

Jego wnioski były nożem ścinającym skórę owocu, dostającym się do najsoczystszego miąższu. Okaleczał tym Waruiego. Z każdym słowem ostrze przesuwało się wzdłuż linii, odrywało następne warstwy ochronnej bariery od miękkiej, zwilgotniałej od wypływających spod cięć płynów tkanki. Spłycały całą serię powodów, dla których robił, co robił. Dla których każdego wieczoru, gdy przypadkiem napotykał Ye Liana w towarzystwie roześmianego Ichiru, mina mętniała, a wzrok przeinaczał się w argusowe, pochmurne spojrzenie; gdy krzywił się na widok oszczędnych gestów, lekkiego klepnięcia, otarcia nadgarstka o przedramię dwójki przyjaciół - obydwu nieszczerych; gdy z niedowierzaniem zmieszanym w obrzydzeniem zdawał sobie sprawę, że od momentu szpitala nie postąpiono żadnego kroku naprzód. Znał odpowiedź na zadane pytanie, nie udzielił jej jednak od razu, tłumiąc w sobie wzbierającą falę zbyt gwałtownych, zbyt nieujarzmionych emocji. Gdyby się teraz odezwał, zacząłby wrzeszczeć.
Za co mnie tak nienawidzisz, Shin’ya?
Dłonie od środka wciąż czuły gorąco nagrzanych wrzątkiem kubków; zamknął je nagle w kułaki drżących pięści. Przeszedł wszystkie możliwe stany od kiedy wsiadł do eleganckiego jagura - od biernego milczenia, przez stanowczą furię, arogancję, próbę upodlenia ofiary. Chciał zniechęcić, nastraszyć, wreszcie prosił jak dzieciak, aby ten dał sobie spokój. Do cholery - prosił. Nic nie podziałało; żadna z obranych taktyk, żaden wystrzelony pocisk. Warkoczami dziesiątek wyborów dotarł znów do punktu splotu; do ciasnego wiązania, którego nie mógł przekroczyć, bo los miał tu inne plany. Ten sam los wolał, aby stał na środku własnego mieszkania, z rękoma ściśniętymi do pobielenia knykci i cieniem rzucanym spod niesfornej, mokrej grzywki. Oczy wpatrywały się nieruchomo w jasne oblicze; w oblicze Ye Liana, drążącego paluchem w nigdy niezagojonej ranie.
Nie pojmę, czemu wtedy nie zawróciłeś.
Starał się wypuścić nagromadzone powietrze przez nos w powolny, kontrolowany sposób. Hobbiści relaksującej metody oddychania mogliby poczuć urazę, bo nie uświadczył żadnej ulgi, gdy tlen wyślizgnął się z płuc. Pustka zakleszczyła się na organie, zmiażdżyła pierś. Zmusił się, ochłapem silnej woli, aby obrócić twarz, przetoczyć uwagą po ścianach, po setkach znaków i nagłówków z artykułów. Próbował skupić się na fizycznych, niepodważalnych obiektach salonu. Na tym, że wyrywał obiecujące informacje z książek i taśmami izolacyjnymi oklejał strony, przytwierdzając je do każdej płaskiej powierzchni pomieszczenia. Miliardy zdjęć i wykresów zdobiło cały pokój, od linii listew aż po krzywą sufitu. Część z kartek, którym zabrakło miejsca na korkowej tablicy, trafiła na sklepienie. Wokół nagiej, obskurnie żółtej żarówki, migotały powykrzywiane twarze seryjnych morderców zamknięte w czarno-białych, rozpikselowanych kadrach. Gdzieś między zebranymi wiadomościami tykał stary, naścienny zegar; kwadratowy, zakurzony, z ledwo dostrzegalną zza tarczy parą wskazówek. Shin wpatrywał się w urządzenie z siłą kogoś, kto wierzy, że jeżeli cierpliwie porobi to jeszcze chwilę, obiekt wybuchnie. Nic takiego się jednak nie stało; igły zatoczyły koło, za nimi następna minuta. Druga czterdzieści siedem.
Dawno minęła północ.
- Przekroczyłeś linię - wychrypiał.
- Brzydzisz się nawet tu usiąść. Kiedyś ludzie nie ograniczali się zapachem, bałaganem albo jego brakiem. Nie interesowało ich to, bo ważne, że mieli gdzie i na czym spać. Że deszcz ich nie zalewał. Oczywiście. Ewolucja pokazała, że porządek jest przyjemny. Daje wrażenie kontroli nad otoczeniem, czasami nad osobami. To czujesz, gdy tu przebywasz?
Zmusił się, aby na niego spojrzeć, choć wzrok Ye Liana wbity był w stolik; może w obłoki pary buchające znad gorących naparów. Rozpływające się w powietrzu mgiełki przypominały emocje. Raz wypuszczone na krótki moment ściągały uwagę, a jeżeli było się zbyt blisko - parzyły. Potem rozprzestrzeniały się, rozmywały jak drobna kropla krwi w oceanie krystalicznej wody.
- Nic się nie stanie, jeżeli się oprzesz o tę cholerną kanapę - dodał ostro, ruchem nadgarstka wskazując na mebel. - Czystość jest dobra do pewnego stopnia. Przesadzasz. Przechodzisz w sterylność. Wiesz, gdzie jest sterylnie?
Śniada dłoń z ciągiem błękitnych żył ułożona czule na knykciach nieprzytomnego.
Palce głaszczące szorstkie strupy.
Pikanie aparatury.
- W szpitalu. Czy szpitale są przyjemne, Ye Lian? Lubisz tam przebywać?
Okłamałem go.
- Nie dziwię się, że nie mówiłeś mu prawdy. Nie kojarzę, byś choć raz był w pełni szczery. Nie pojmuję więc, dlaczego teraz tak drążysz i co tym drążeniem próbujesz wskórać. Chcesz się popastwić? Żal ci mnie? - Rude pasma zsunęły się na skronie, gdy pokręcił głową. Po wargach mrowił uśmiech; ironiczny grymas żałosnej, zranionej istoty. - Mi ciebie wcale nie jest. Zasługujesz na to, co się z tobą dzieje. Zasługujesz na mieszkanie w schludnym pokoju, w którym, gdybyś umarł, starczyłoby prześcielenie łóżka, by dać lokum pod nowy wynajem. I na ten kretyński płaszcz też sobie zapracowałeś. Powinien cię chronić przed ulewą, ale ubrałeś go, by później przez dwadzieścia metrów zakrywać się aktówką. Zarobiłeś nawet na herbatę fundowaną przez kogoś, komu robisz syf w psychice, choć tak się wzdrygasz na samą myśl, że wszedłeś do zabałaganionego pomieszczenia. I...
Żyletki wypełniły mu gardło, gdy przełknął nerwowo ślinę. Wzdłuż organizmu, drogą kręgosłupa, przemknęły lodowe igły, raniące każdy napotkany obszar wnętrza, smagające cienkimi krańcami, haczące o zaciskające się od bólu organy. Oddychał przez nos, ale silnie zamknięte szczęki przywodziły na myśl psa zakneblowanego kagańcem. Linia żuchwy nabrała widoczniejszych kształtów; odznaczała się w łączeniu z wystającymi na szyi żyłami.
Wiele miał mu do powiedzenia; rozsierdzało go to od wewnątrz. Buzowało jak nalany po brzegi misy płyn, pod którą rozpalono ogień. Stopniowo narastało gorąco, powodowało następne i kolejne, i jeszcze ichniejsze wybuchy emocjonalnej pary. Dłonie mu drżały i chciał je na czymś zamknąć, na uchwycie noża, na kubku wypełnionym wrzątkiem. Na szyi sztywno siedzącego przed nim Ye Liana.
Jedna z desek zaskrzypiała, gdy przełożył ciężar ciała na lewą nogę. Postąpił krok, zbliżając się do mężczyzny, obok którego wkrótce usiadł; nie na kanapie, nie na miejscu, z którego odgarnięto niedawno część potarganych ubrań. Ulokował się na ziemi, z ramieniem dotykającym marmurowej nogi rozmówcy. Przez chwilę szukał barwy stalówki obramowującej jego źrenicę, ale zrezygnował. W żółtawej poświacie żarówki Ye Lian wyglądał niezdrowo. Jak trup.
Odwrócił głowę.
- Wiesz za co cię nienawidzę? - sięgnął po jedną z herbat, otoczył ceramiczne naczynie - zgrubiałymi od takich samych strupów jak wtedy, gdy rytm aparatury wyznaczał takt sercu - palcami, nie bacząc na ciepło. - Zwracasz się do mnie po imieniu jakby cokolwiek nas łączyło.
Napięte barki rozluźniły się w eskorcie głośnego westchnienia. Rozdrażnienie czuć było nawet mimo braku wglądu w minę chłopaka; ciaśniej przylgnął plecami do brzegu kanapy. Szukał oparcia nie tylko dla ciała. Dla złości.
- Coś poza Ichiru.
Jesteś prawie tak wysoki jak...
Zagryzł wargi.
- Gdyby nie on, wreszcie skończyłbym liceum. I bym wyjechał. Nigdy byśmy się nie spotkali. Byłby taki przyjemny spokój. - Obracał kubek, wpatrzony w wzburzoną ruchem taflę. - A teraz nie mogę nawet iść do szpitala.
Szpital by nie wypalił - zmęczony ton; echo dobiegające ze stycznia, zaległe w jednym z hotelowych pokoi jak kurz.
Nie zastanawiałeś się...
- Oczywiście, że się zastanawiałem - uciął ostro myśl, wracając do dawno zostawionego tematu. - Gdyby w tunelach było coś więcej niż jedno yōkai, sprawy mogłyby się potoczyć gorzej. Wiem o tym. Nie sądziłem po prostu, że przyjedziesz, a potem wleziesz za mną. Wysłałem ci wiadomość jako zabezpieczenie. Nie było wezwaniem o pomoc. Jesteś właściwie jedynym numerem, do którego mogłem napisać. W komórce mam może z trzy kontakty prywatne. Ze wszystkich jesteś najmozolniejszy, więc... - odchrząknął - więc założyłem, że zignorujesz co napisałem i zainteresujesz się tym na nowo po jakimś czasie. Chyba że nic by mi się nie stało i odezwałbym się następnego dnia, że przypadkiem udostępniłem lokalizację. Nigdy byś się nie dowiedział.
Od parzącego kubka herbaty miał już czerwone dłonie. Ale to nic w porównaniu do pożaru z wypadku.
Do płuc wypełnionych gryzącym dymem.
Jeżeli chcesz zachować ją, historię, dla siebie - uszanuję to.
Odgiął głowę, opierając ją na kanapie, skronią sunąc po materiale spodni Ye Liana. Wzrok wcelował w górę, w zagięcie szyi, w dobrze zarysowany podbródek, w usta, które w gorączce próbował pocałować.
- Nie mogę cię zostawić, bo okazałeś się stacją do mojego celu, Ye Lian. Ichiru jest związany z wypadkiem. Wie też na pewno, czyja to sprawka. - Intensywne spojrzenie nabrało wyrazistości, gdy przymrużył śniade powieki. - Gdyby nie ty, z pewnością by ześwirował. Ale tak może się przydać, w końcu rachunki zostaną wyrównane, a wy po wszystkim się spotkacie. Do tego czasu musisz żyć. Jeżeli coś ci się stanie prędzej, plan trafi szlag. Jesteś zbyt ważną... - pauzą zbudował napięcie, przechylił w tym czasie głowę, opierając ją mocniej o udo mężczyzny; w fizycznym, realnym kontakcie. Otarciu towarzyszyło westchnienie rozdrażnienia. - Nagrodą.
Przymknął oczy, wsłuchując się w deszcz; w oddech siedzącego tuż obok blondyna, górującego nad nim jak król.
Szkielety władców niczym nie różnią się od żebraczych.
Pamiętał.
- Widzisz więc, że nienawiść nie ma tu nic do rzeczy. Czemu zemsta za wypadek nie miałaby mnie dotyczyć w takim samym stopniu jak którejkolwiek ofiary? Czemu nie miałaby zostać moim powodem do rewanżu? Byłem tam, nie zapominaj. W tym aucie. - Skrzyżowane w kostkach nogi, łokcie oparte o kolana, kubek z gorącym płynem wiszący nad podłogą, rzucający cień na stopy - w tej pozycji wydawał się dziwnie zamknięty. Skulony; zwłaszcza, gdy przekrzywił żuchwę, gdy nos wtulił w Ye Liana, jakby pragnął skryć się pod szorstkim, wyprasowanym materiałem. Czuł zapach perfum. Ludzie używają ich do ważnych chwil. Jedynych w swoim rodzaju. - Nie przyszedłeś na mój pogrzeb. Nigdy więcej nie nazywaj mnie imieniem. Skoncentruj się na Ichiru, tak, jak zawsze próbowałeś - dla ciebie to też przecież same korzyści. Tylko tym razem bez tchórzostwa, bo jeżeli to ma sprawić, że będzie lepszym narzędziem do mojego celu, na niczym więcej mi nie zależy. Może wtedy, przy okazji, przestanę cię nienawidzić. Gdy wszystko się skończy.

Już niejednokrotnie przekonał się, że trzymanie języka za zębami nie przynosi żadnych korzyści. Nieważne ile prawdy było w wypowiadanych kwestiach, samo ich brzmienie potrafiło doprowadzić do celu, a jeżeli komuś szwankowały uszy, w ostateczności pięści mogły docisnąć słowa do czaszki. Przekaz od razu stawał się jaśniejszy. Ye Lian musiał mieć wystarczająco oleju w głowie, aby nie przerywać w trakcie otwartego monologu.
Warui mógłby mówić dalej; rozciągać argumenty na godzinne wykłady, dzień w dzień rozszerzając repertuar o następne powody, dla których sam widok mężczyzny przyprawiał go o bolesne migreny. Nienawidził go aż tak, że każda sekunda okazywała się walką. By nie rzucić się do gładkiego gardła. By nie zatopić zębów w miękkiej skórze. Rozbryzg tłustej, ciemnej czerwieni na alabastrze - czy to nie brzmi jak sztuka?
Skracał sobie smycz. Trenował cierpliwość. Dla dalszych etapów. Dla większej radości z nagrody.
Pozwolił mu więc przejąć inicjatywę, poprowadzić własną historię. Obracał w tym czasie kubek w palcach; ciepła powierzchnia wyszczerbionego naczynia zdążyła schłodnieć. Z wnętrza zniknęły raptem dwa niespieszne łyki mętnej, prawie mulistej cieczy. Płytkie, jakby nie smakowało. Nie było to prawdą; prawdą okazywało się to, że słuchał Ye Liana, że głowę oparł o kanapę, ciało zsunął do półleżącej pozycji. W barki niewygodnie wbijała się jedna z wewnętrznych desek  mebla; krzywa i wybita. Przypominała o sobie podczas każdego ruchu, ale ilekroć mięśnie spinały się od kanciastości szkieletu, umysł spychał to ze skarpy świadomości. Przepełniały go inne myśli.
Pod zamkniętymi powiekami widział, że na cmentarzu rosły słoneczniki; dziesiątki, a potem tysiące i tysiące tysięcy rażąco żółtych kwiatów. Wszystkie skierowane ku słońcu; niebu, tam gdzie miejsce zmarłego.
Kubek zatrzymał się raptownie, nadgarstek zgiął, gdy trzymany przedmiot poszybował ku ustom.
- Nie pojawiłem się na żadnym pogrzebie.
Ścisk w krtani blokował nawet przepływ gorzkiej herbaty. Być może. Może nie na uroczystości, nie w momencie, gdy przygarbione, ubrane w czerń ebonitu sylwetki sunęły za trumną. Jego nie skremowano. Ciotka nie chciała; upierała się, że ogień trawi nie tylko ciało. Duszę też.
Kto wie, mogła nawet miała rację.
Shin’ya nie chciał się nad tym rozwodzić. Wolał koncentrować się na tym, że na jego własnym grobie nie było kwiatów, które uwielbiał. Przynoszono różne, nigdy te, które mu się podobały. Ściągane z wystaw, brane w formie gotowych bukietów, wypuszczane spomiędzy drżącego z rozpaczy uchwytu ciotki. Pierwsze lepsze. Nie sądził, by ktokolwiek orientował się, który rodzaj najbardziej by pasował. Słuchając rozterek Ye Liana nie cierpiał go z każdym zdaniem coraz bardziej.
Był szablonowym przyjacielem, którego nigdy nie miał.
Który trafił się Ichiru - podobnie jak trafiła się mu Sue i matka, której nikt siłą mu nie odebrał.
Życie mogło być tak niesprawiedliwe? Mieć w sobie tyle paradoksu?
Jak chcesz, abym do ciebie mówił?
Drgnął.
Pokój skurczył się do rozmiarów szpilki. Usta chłopaka zatrzymały rozchylone; spomiędzy lekkiej przerwy między nimi wychynęła biel zębów, gdy unosił brodę, sięgał spojrzeniem do migoczącej w niezdrowym świetle twarzy Ye Liana. Chłonął kalcyt cery z tylko jednym, niewielkim punktem burzącym idealną gładkość kolorytu, głębokie cienie odciśnięte od nieprzespanej nocy, przykryte grubą warstwą rzęs w odcieniu węgla. Umysł dobijał się ze swoją ironią: Strasznie to kobiece. Te rzęsy. - ale on sam nie brał udziału w przedstawieniu.
Stał tuż obok, oderwany od ciała, wpatrzony w automatyczny ruch własnego nadgarstka, gdy dłoń odłożyła kubek na blat. Gruby spód stuknął o drewno, zakrył część jednej z rozsypanych po stoliku kartek.
Czuł, że powinien wymyślić jakiś plan, powinien już zdecydować jak rozprawić się z Ye Lianem, ale trudno mu się było skupić. Ekstatyczny taniec świateł kreślił na profilu mężczyzny długie cienie w hipnotyzujący sposób. Zdumiewające, jak delikatny się stał na powrót, gdy tylko wszedł do tego mieszkała. Ile zapału i godności zostawił za drzwiami tuż obok butów. Emanujący od niego spokój działał kojąco, a to źle, bo Shin'ya nie chciał pozwolić sobie, by żar niechęci zgasł. Nie mogło mu być szkoda osoby winnej morderstwu, winnej roztrzaskania jego własnej szklanej bańki bezpieczeństwa. Wypadek oddarł go z nastoletnich szans, z uniwersytetu i pierwszej, niewinnej pracy. Z tożsamości. Czy w ogóle mógł to nazywać wypadkiem? Wielokrotnie zastanawiał się nad motywem Ye Liana. Podejrzewał zazdrość, zaborczość wręcz. Psie przekonanie, że jeżeli sam nie może mieć, nikt nie będzie miał. Czy na pewno tak było - nie wiedział. Zbyt wielu elementów brakowało, rezultat pozostawał mimo tego bez zmian.
Rachunki trzeba regulować.
Jego nikt nie pytał o plany i motywy, gdy uszkadzano samochód.
Koniuszek języka musnął górną linię zębów, zahaczył o wystający kieł. Śliska nawierzchnia szkliwa, gorzko-gryzący posmak naparu. Myśl, że miał swój cel tuż obok otępiała. Ye Lian był skamieniały i bezbronny. Apetyczny. Broniłby się? Wizja, aby zakończyć temat już teraz kusiła urokiem wygranej. Na triumf satysfakcji Warui czekał cztery lata. Dość. Przecież nie musiał dłużej tego znosić, nie po tym, jak Ye Lian sam władował się do klatki z lwem.
A jednak nie chciał tego kończyć w prosty sposób. Nie po tylu zarwanych nocach, odrzuconych jeden za drugim planach, zbyt niedoskonałych, aby się ich podjąć. Za każdym razem dochodził do tych samych wniosków; to, na czym Ye Lianowi zależało najbardziej, było jednocześnie tym, co zabił we września 2032 roku. Oddając mu to Shin’ya odgrzebywał spod popiołów coś, co wydawało się, że zostało strawione przez ogień.
Szansę. Masz jeszcze jedną, ostatnią - obietnice działały jak słodycze. Rozpływały się w ustach, rozmarzały, ale psuły zęby. Bezpowrotnie niszczyły każdy uśmiech.
Podniósł się.
Oparty o kanapę łokieć przyjął jego ciężar. Kolana dźwignęły go wyżej, postawiły niemal do pionu, w mrowiącym odrętwieniu. Gdy bezdźwięcznie się obrócił, sylwetkę Ye Liana przykrył cień.
- To kolejny raz, gdy zamykasz przy mnie oczy.
Szept. Chrypliwy, jak oddzielany od wrażliwej tkaniny rzep. Uwadze towarzyszył dotyk, kompletnie niespodziewany nawet dla inicjatora - przez źrenice przemknęło niewymowne światło, poblask zaskoczenia, zmieszania i wściekłości; Ye Lian zmuszał go do tego, bo gdyby nie jego plugawa zachłanność żadna z mechanicznych aort hamulców nie zostałaby przerwana; nie byłoby pisku opon i trzasku czaszki uderzającej o deskę rozdzielczą. Nie byłoby gorzko-gryzącego smaku krwi na podniebieniu. Należały mu się te czułości. Drobne, nieważne gesty, krystalizowane na bazie pragnień. Shin’ya nie wątpił, że wątły mężczyzna przed nim tego właśnie chciał, że gdy w nocy, gdy nie pracowało nic prócz mózgu, serce wtaczało weń krew spuchłą od pragnień osamotnionego organizmu. Serce, które dudniąc wbijało się impulsami w odpowiednie partie myśli, stymulowało ich pracę i napędzało fantazję. Ile razy ta delikatna, dziewczęca skroń perliła się od potu sennych majaków? Marzeń, przy których świst tlenu urywał się w przełyku, włosy opadały na pokraśniały nos, a dłonie zamykały kułakiem na pościeli podobnie jak wtedy, w hotelu, gdy - być może - jeden z upragnionych urojeń przynajmniej odrobinę zaczął się spełniać?
W hotelu stale się od niego odwracał.
Zażenowanie i strach, mimo których ręce nie oparły się o pierś. Nie odepchnęły niestawiającego oporu napastnika.
Opuszki miękko tknęły kość bladego policzka, palce aż po zdarte knykcie zniknęły pod blond pasmem. Zamarły tam tylko na chwilę wystarczającą, by móc się jeszcze rozmyślić. I rzeczywiście cofnęły się zaraz.
W porządku.
Dłoń przysłoniła powieki, odcinając widok.
Nie patrz.
- Zamykasz oczy i odsuwasz się, ale nie wystarczająco. Nie na tyle, by uciec. Raczej by mieć pretekst, że nie dałeś przyzwolenia. Zgadłem?
Martwy ton.
Otoczenie za oknami rządziło się według własnych praw. Deszcz przeszedł w ulewę. Krople biły o szyby i parapet dźwiękiem uderzających o siebie dłoni; świat klaskał im w sarkastycznej upiorności. Czekał na finał.
- Nasze matki były bliźniaczkami. Wiedziałeś o tym? Pewnie nie. Ale może to dlatego nie chcesz zwracać się do mnie po nazwisku - bo nie pasuje do mnie akurat to, które mam naprawdę? Bo każde z nazwisk wiąże się z pulą genów, z konkretnymi rysami twarzy i, powiedzmy - jesteś prawie tak wysoki jak... - rodzajem postury? W tym rzecz? Moja twarz i moja postura przywodzą ci na myśl kogoś, kogo podpiąłbyś do rodziny Kajitani? Ładnie wpasowałbym się w obrazek. Tylko gdyby nie te włosy...
Westchnął z dramaturgią, jakimś niekrytym rozdrażnieniem.
- Imię jest za to niezależne i indywidualne, wyszczególnia. Naprawdę chcesz, żebym był dla ciebie szczególny? W pewnym sensie mogę.
Ciepło twarzy Ye Liana promieniowało na jego skórę. Nie zauważył, w którym momencie zaczął na niego napierać; kiedy i na jakim etapie śmiało wyciąganych wniosków wkładał coraz więcej siły, spinał pewniej mięśnie i centymetr po centymetrze zmuszał gościa, aby odchylał głowę w tył. Jeśli nie chciał odgiąć jej, odsłaniając krtań, musiał zmieniać całą pozycję.
Mogę poczuć odprężenie...
Gdy plecy Ye Liana dotknęły oparcia, gdy ramiona poznały twardość kanapy i gdy Shin’ya zdał sobie sprawę, że pochyla się nad nim, pstryczek świadomości na powrót przeskoczył w górę.
Musiał zmniejszyć dystans; głos brzmiał wyraźniej, przede wszystkim: bliżej, a woń lasu, tuneli i tani, choć przyjemny i lekki męski zapach stały się mocniej wyczuwalne. Oddychał prosto we własną rękę; w twarz Ye Liana, której część zakrywał, pozbawiając go zmysłu. Na tym pierwotnie polegał plan, łatwo było się do tego przekonywać. Chodziło o sprawienie, by te zmysły postradał. By z ustępliwego stoika wydobyć nagą psychiczną ruinę.
- Zawrzyjmy układ. - Stara kanapa zaskrzypiała, przyjmując nowy ciężar. Tuż przy udzie senkenshy zapadła się tapicerka, wciśnięta o parę centymetrów wagą utrzymywaną przez wsunięte na mebel kolano. Obok lewego ucha zatrzeszczało oparcie i choć Ye Lianowi nie dane było tego zobaczyć, mógł mieć pewność, że trafiła tam ręka przybliżającego się do niego chłopaka. Za oknem szum wzmocnił koncert. O szyby stukały krople jak wysypany z wora surowy groch. - Znikniecie i nigdy nie wrócicie - cicho, jakby szeptem, wypowiedziane warunki, ledwo przebijały się przez odgłos nadchodzącej, deszczowej anomalii. - To moje żądanie. W zamian - kciuk, niby przypadkiem, musnął kącik zamkniętych w linie warg - dam ci narzędzia, dzięki którym mógłbyś zatrzymać go przy sobie. Nauczę z nich korzystać. Rozszerzę zakres komfortu. Bo to hamuje cię w pierwszej kolejności. Nie odrzucenie. Ono z lękiem znajduje się dalej. Pierwsza jest świadomość, że od razu pożałowałby zgody. Tak? Nie masz mu nic do zaoferowania. Ale trzymaj oczy zamknięte i choć raz użyj sensownie wyobraźni.
Wnętrza dłoni miał szorstkie, nieprzyjemne. Obydwie ułożył na smukłej szyi, zamknął ją w pozbawionym siły uchwycie, z palcami sunącymi wzdłuż boków, tuż pod wyczuwalną twardością męskiej żuchwy. Oddech był za to ciepły, pachnący jeszcze namiastką upijanej leniwie herbaty; pachnący swojskością i normalnością. Zmieszał się z tchnieniem mężczyzny, gdy czoło dotknęło drugiego czoła, gdy wargi dzieliła wyłącznie silna wola i ostatnie konieczne słowa.
Żołądek ściśnięty w supeł trawił narastającą niechęć; opary obrzydzenia wypełniały płuca, dusiły go jak dym. Wiedział, cholera, zbyt dobrze, co sprawi Ye Lianowi największe
- Zadowolenie? - zaproponował, wsuwając ręce wyżej, ujmując śniade policzki, unosząc oblicze mężczyzny o raptem milimetr. Równając jego usta ze swoimi. - Nie to chciałbyś czuć w jego towarzystwie? Ulgę, że nie musisz go oszukiwać? Że mimo prawdy jest w porządku? Ye Lian. Pomyśl - że - Ichiru cię kocha tak jak ty kochasz jego.
"że" - wymówił bezgłośnie, jakby przerwał na ułamek sekundy, dał mu długość tyknięcia naściennego zegara, aby naprawdę się zastanowił i przyjął dalsze podsuwane scenariusze.
Pomyśl. Pauza. Ichiru cię kocha tak jak ty kochasz jego.
- Czemu z tego rezygnować? Nie brzmi wystarczająco dobrze?
"Tak może być" zlewało się z "tak jest". Zwykła opcja scalała z rzeczywistością; z dokonaną sprawą.
- Masz przed sobą tego, którego potrzebujesz, Ye Lian.
Gładził go po policzku, po szczęce, sięgał znamienia i to przy nim nagle się zatrzymał. Oddech, płytszy, równolegle na krótki moment zamarł.
- Niezliczona ilość prób - aż nie będziesz gotowy. Przecież - jeszcze pół cala bliżej - tak naprawdę nie chcesz stąd wyjść. Nie ruszyłeś herbaty.

Nie wykluczał gry, bo czy Ye Lian zdjął fałszywą maskę i założył kolejną, czy pękła śliska nawierzchnia, w skruszonej wnęce ukazując prawdzie oblicze - tego nie był do końca pewien. Nie pozwalał więc sobie, by satysfakcja i lwie poczucie władzy zbytnio go upiło. Nie mógł przez to w pełni poddać się mrowieniu odczuwanym w karku, w podbrzuszu, nawet w koniuszkach palców, którymi lekko dotykał roztrzęsionego ciała. Kusiło niepomiernie - czerpać jak najwięcej, wyzyskać ile się da. Splamić biały obraz zmazami rubinowej akwareli. Ye Lian był niczym płatek śniegu na ciepłej dłoni, rozpływał się w oczach, znikał sam w sobie. Zbędne słowa tylko zniszczyłyby pokaz zgnębionej uległości, nadszarpnęły moment, w którym organizm rozluźnia się, skończywszy walkę. Naprawdę się poddał? Tak prędko i łatwo zrezygnował ze skarbu bronionego całe życie? Zwątpienie zdążyło zakorzenić się w nerwach, szarpnięciem spowodowało drgnięcie jednej z rąk - jakby w wycofaniu. Splotło się ciasno z naczyniami krwionośnymi, by zaraz puścić i umknąć, pozostawiając dłoń na swoim miejscu, gdy tylko chłodny dotyk osiadł na rozgrzanej skórze. Powietrze w gardle natychmiast przystanęło; Shin cały zamarł, znieruchomiał, stał się jedynie marmurem, ale kamienną masą przez całą dobę traktowaną promieniami słońca. Zdawał się sztucznie ciepły, ale równie też szorstki i ziarnisty od wybijających się na prostej linii skóry uwypukleń strupów - starych i nowych, niemal zasklepionych i opozycyjnie zaognionych od świeżych zranień. Pulsowały igiełki bólu ilekroć choćby muśnięciem przemknięto po wyszczerbionej tkance - ale ból ten powodował zupełnie inny rodzaj emocji niż powinien.
Nie tak to miało wyglądać; nie tak prezentuje się stanowcza odmowa. Gdzie moc wypowiedzianego dopiero co: "Nie mogę zmienić zdania"? Słyszanego wyraźnie mimo szumu ulewy, zaległego teraz w ciemnych kątach, do których nie dobiegało mdłe światło żarówki. Za nagą, zakurzoną, szklaną pokrywą błyskały kanaliki żelaznych żyłek, puszczających w otoczenie minimalną ilość jasności. W skąpym oświetleniu ledwo dało się wychwycić zmiany, nawet jeżeli znajdował się tak blisko.
Ta świadomość wiązała w gardle supeł. Pochylał się, z czołem opartym o jego czoło, pod uwierającym kątem, przy którym zbyt gwałtowny ruch mógł oznaczać nieoczekiwane załamanie kontroli. Przygarbione plecy, ugięty w ukłonie kark, czerwone włosy z grubymi nićmi zbożowej i marchwiowej barwy, opadające na skronie drugiego mężczyzny, mieszające się z platyną wilgotnych kosmyków jak trawione ogniem malarskie płótno. Pokusa, aby poprawić ułożenie nogi, zmienić nacisk wagi na drugie ramię, przemieścić się, przede wszystkim jednak odsunąć, dręczyła cały czas. Czuł jednak ostrożność włożoną w nieśpieszną wędrówkę obcych palców, w ich przełomową drogę do celu, od którego oczy barwione srebrem zawsze odwracały wzrok. To kazało czekać w niewygodzie.
Szala emocji, zbyt ciepłych, niedojrzałych i lękliwych, owinęła się wokół krtani. To nie jego emocje, nie jego pragnienia realizowane po dekadzie tłamszenia i wyrzeczeń, ale sugestywność, poddanie presji i zaangażowanie z jakim Ye Lian starał się zmusić do nowej sytuacji, w irracjonalny sposób zatrzymały go w miejscu. Zaintrygowały - bo to było coś innego. Pusta grdyka, zablokowana zaskoczeniem, wstrzymała dech.
Ledwie muśnięcie.
Prawie nie do wyłapania - gdyby nie drobniejsze dłonie, przykrywające jego własne, i gdyby nie zaciśnięte do bólu powieki, w których kącikach jak korzenie młodego drzewa wyszczególniły się zmarszczki, gestu nie dałoby się nawet zarejestrować.
Daj mi chwilę.
Odetchnął głębiej, specjalnie drażniąc chłodne wargi w niewypowiedzianym na głos zachęceniu. Zachowanie Ichiru nie było ciężkie do odgadnięcia, zwłaszcza w sytuacji takiej jak ta - prywatnej i krępującej, przełamującej granice, o których nie mówi się na głos, bo komentować je można wyłącznie odwróconym we wstydzie spojrzeniem albo kątem wygiętych w uśmiechu warg. Nigdy słowem. Brat postarałby się o komfort. Nie naciskał. W swej nieludzkiej idealności pozwolił mijać sekundom, minutom, a później całym wiecznościom, nie oceniając i nie wyrządzając krzywdy ponagleniem.
Nie wyrządzając krzywdy jemu.
Nie był jednak, i nigdy nie chciał stać się w pełni, Kajitanim. Nie potrafił, jak on, w niepojętej, przesadnej dobrotliwości odsuwać w czasie każdej ważnej decyzji.
Każdego planu.
Nie sięgnąłby wtedy celu, podobnie jak Ye Lian nigdy nie sięgnął Ichiru. Zawahanie sprawiało, że zajęcza w ulotności szansa czmychała jeszcze nim udało się wyciągnąć w jej kierunku ramiona. Działać szybko i stanowczo - tyle tylko potrafił, na tym opierały się podwaliny jego charakteru, a i tak, dla powodzenia sprawy, ściągał cugle niecierpliwości, spowalniał ruchy do poziomu wyrozumiałego mozołu.
Cholera, wszystko dla Ye Liana.
Nagle szelest ocierających się o siebie nawzajem ubrań potowarzyszył korekcie pozycji. Ciepło zniknęło z policzka - już nie tak białego, bo sprószonego mgłą karmazynu - ale nie wyparowało kompletnie. Zmieniło się tylko miejsce; ślizgając się wzdłuż szczęki, jak para po przyjemnym prysznicu z odkręconym na maksymalną opcję kurkiem, opadając na bok szyi, odrywając się od trasy na chwilę, tylko po to, by wsunąć parzący gorąc na wąski, zimny przegub i niespiesznym pociągnięciem dotrzeć na dłoń Ye Liana, która przed momentem sama badała jego skórę, rozbite do mięsa knykcie i płytki krótkich, strzaskanych pracą paznokci. Shin ujął chłodne paliczki lekko, podobnie jak lekko sięgnął dolnej wargi, odpowiadając na nieśmiały pocałunek.
Delikatne i pozornie niewinne muśnięcie przerodziło się w bardziej wyraziste przegryzienie dolnej wargi.
Jeszcze nim drugi raz zetknął ze sobą ich usta, poruszył własnymi w niemym słowie - wyczuwalnym po ruchu, po chropowatości trącej wąską linię znaczącą kącik warg Ye Liana. Wyraz będący elementem spod znaku zapytania - czy tak zachowałby się Ichiru? Czy w pierwszej chwili tchnąłby powietrze uformowane w bezgłośne: śmielej?
Złoto ślepi zniknęło pod powiekami, bo Ye Lian miał rację - było łatwiej nie widząc tego, co ma się w rzeczywistości, zastępując to projekcjami tworzonymi z pragnień, kreowanymi na potrzeby chwili. Myśl o substytucie - o byciu nim - została wyparta wraz z pierwszym śmielszym kontaktem, z zębami zaciskanymi aż do czerwoności skóry, z językiem zaraz łagodzącym impuls gwałtownego bólu. Z chwilą, gdy trzymająca palce ręka przycisnęła obce opuszki do swojego barku, wsunęła je na kark, wprost w gęstwiny zmierzwionych, mokrych deszczem pasm. Niewygoda ułożenia przestawała mieć znaczenie w obliczu fali ciepła, której żarzące płomienie liznęły wpierw podniebienie, by wrzątkiem wpłynąć do wnętrza organizmu, osiąść na dnie brzucha ciężarem - kurwa jak głupim. Niepojętym. To ledwie namiastka pocałunku, moment tkliwych doznań - co w tym podniecającego? Mokry odgłos odrywanych od siebie warg, złapanie tchu i drżenie dłoni przyciskającej cudzą - j e g o - rękę do skóry.
Puścił go impulsywnie, prawie odepchnął od siebie.
Odchrząknął głośno i niemal aktorsko, zadzierając wyżej głowę, orientując się, że w naporze zdążyli niemal całkowicie zapaść sylwetki w kanapie, na pół kompletnie ułożyć na jej pogniecionych, nierównych poduszkach, zaległych wszędzie ubraniach i kocach. Oddech - płytszy niż normalnie - przecinał burzliwe pomruki w tle. Zajaśniało, gdy pierwszy trzask grzmotu przeciął niebo. Ryk pogody odbił się w jasnych, uważnych oczach Shina; błyszczących jak wypolerowane szkło, ustawione pod reflektorami i wyłapujące refleksy przy byle przechyleniu głowy.
Nie odsunął się. Zbita tkanka mięśni w całym organizmie przypominała mu stale, że powinien to zrobić, że bliskość, jaka miała miejsce, napawa umysł obrzydzeniem kogoś, kto jest zmuszony gołą skórą sięgnąć zgniłej papki owoców o fetorze fermentacji i zepsucia. Jednak w głowie cały czas świeciła się również czerwona lampka - mechanizm, który sam wbudował, mający dać mu pełną kontrolę przy dalszych ścieżkach. To ona symbolizowała Plan, w jej geście leżało, by zwrócić uwagę, gdy zaczyna zbyt mocno być sobą, a za mało tworem, którym powinien być.
Wzrok zsunął się z przymkniętych powiek Ye Liana na jego usta - smagnięte kolorem dojrzałej poziomki tam, gdzie wcześniej mocniej je przegryzł. Nie powinien. Kajitani z całą pewnością nie zostawiał śladów, nie wywoływał bólu innego niż konieczny. Przeklął w duchu, uderzony świadomością, że na moment się zapomniał, wywołując znaczącą różnicę. Denerwowało go to; denerwowało nawet bardziej, niż kiedy przytknął wierzch palca do pulsującego ciepłem spuchnięcia i wymamrotał krótkie: Przesadziłem. Przepraszam. - jakby cokolwiek to miało zmienić, wykreślić ze scenariusza autorską wstawkę, puszczoną na kanale na cały świat.
Musiał stać się jeszcze ostrożniejszy, w końcu serwował mu danie; każdy błąd był szczyptą przyprawy zmieniającej smak. To tylko kilka sproszkowanych drobinek, jednorazowo nie przesądzają o całości, ale przy następnych uchybieniach wszystko mogło zostać zaprzepaszczone, niesmaczne, bo nie taki posiłek zamówiono w menu. Gdzie jednak leżała granica?
Półkolem palca głaszcząc ugryzienie zastanawiał się na ile powinien wchłonąć perfekcję Ichiru, a na ile przypominać Ye Lianowi, że to wciąż tylko testy - że prawdziwą nagrodę uzyska po egzaminach. Że będzie przygotowany na to, co go czeka, czymkolwiek by to nie było i jakkolwiek nie odbiegało od obecnych wyobrażeń.
Huk pioruna przedarł ciszę chwilę po tym, jak na skąpanej w półmroku podłodze odcisnęły się krzywe figury dachowego okna. Dłoń Shina odsunęła się od Ye Liana. Znalazła oparcie na jego biodrze - twardym od wystającej kości. Wpuściła paliczki w fałdy czarnego golfa. Mroźne powietrze otoczenia wdarło się na skórę, gdy jednym płynnym ruchem, zagarniając materiał ręką, wysunął go częściowo ze spodni, odsłaniając bok i fragment bladego, gładkiego brzucha. Zastanawiające, że ciało mężczyzny, gdziekolwiek go nie dotykał, zawsze prezentowało się jak z obrazka. Pod miękką cerą kryły się dobrze zachowane ścięgna i muskuły, choć z pewnością nie tak wyrobione jak z czasów, gdy treningi zajmowały większość doby, nie było widać blizn, nierówności, nawet ludzkich przecież przebarwień. Na alabastrze wyróżniały się tylko kontrastem położone zgięcia ubrania i lśniąca sprzączka, opinająca pas, na którego widok przez wzrok Shina przemknął nieodgadniony cień.
Oddech, wcześniej ocieplający policzek Ye Liana, padł nagle kawałek niżej - na brodzie, by zaraz, przy następnym, osiąść na szyi, na linii między odkrytym gardłem a zasłoniętym przez tkaninę. Stukot kropel wybijających rytm na szybach, przypominał prędkość dudnienia w skroniach. Krew uderzała do głowy; przez absurdalność posunięć, jakieś dziwne, upojne zamroczenie przez które przesunął kolano, obniżył się, nagle żuchwą trąc po obojczyku Ye Liana, jednocześnie, w pytaniu, wsuwając palce pod metal zapięcia. Sprzączka była ciepła, przejęła temperaturę jego dłoni, ale nie rozpiął jej jeszcze, wcisnął tylko kciuk pod twardą skórę paska, czekając na przyzwolenie.

Dotykał go sumiennie, z pieczołowitą ostrożnością; badał skrawek po skrawku, lekko mimo prymitywności buzującej we krwi niczym wrąca w garnku woda, obchodził się z ciałem jak z nowo zakupionym aparatem. Urządzeniem jeszcze bez żadnej rysy, bez skazy użytkowania, wciąż z naiwną myślą, że taki właśnie pozostanie, jeżeli w dłonie włoży się odpowiedni poziom dbałości. Chciał poznać wszystkie funkcje, dowiedzieć się, w którym miejscu należy obrócić nadgarstek, by wyostrzyć doznania z patrzenia, gdzie mocniej naprzeć opuszką, by dzięki jednemu ruchowi otrzymać chwilę zapamiętaną na zawsze, uwiecznioną w kadrze pamięci, oprawioną w złotą ramkę i zawieszoną na samym środku wspomnień - dla satysfakcji.
Był chory; tak się czuł. Sięgało go poważne przeziębienie, wtaczało w żyły gęste, płynne żelazo. Spinało mięśnie i wprawiało je w fascynujące drżenie, stale i stale, i bez końca przypominające psychice, że chce więcej, że jest jak recepturowa gumka, którą można naciągnąć, by później puścić, bo i tak powróci do pierwotnego stanu. Byle tylko nie odgiąć jej za bardzo, żeby nie pękła z trzaskiem - takich rzeczy nie dało się naprawić, więc kiedy zbliżał się do maksimum, nagle się wycofywał.
Z ustami na jego zasłoniętym golfem obojczyku, z dłonią wspartą o biodro, wżynającą się nieprzerwanie w kość z napiętą nań skórą o barwie jasnej perły. Nie znał czułości innej niż ta fałszywa - przyjemna, ale bezsprzecznie aktorska. Z tym się wiązały jego spotkania, ukradkowe spojrzenia, wyrobiony błysk w oku. Wchodził na pusty parkiet bez żadnych rekwizytów, odgrywał jeden scenariusz od lat. Co noc łomot zamykanych drzwi odcinał go od życia, dawał znak jak trzask klapsera uderzającego górną częścią o dolną; scena cholera wie już która, ujęcie... Sygnał, by rozpocząć grę; rozpiąć pierwszy guzik koszuli, pozwolić, by długie paznokcie wślizgnęły się na skórę karku jak harpie szpony, jak niebezpieczeństwo rozdarcia. Ręce, które dobrze kojarzył, dłonie wyrachowane, wiedzione pewnością, niemal roszczące sobie prawo do oczekiwań, podnoszenia poprzeczki i wymagań koniecznych do spełnienia tu i teraz, by one, te upierścieniowane palce o pazurach w kształcie migdałów, w nagrodzie za wykonaną pracę, przewinęły się z równie nieszczerą czułością wzdłuż rudych pasm. Nigdy nie został do rana, nie dane mu było poznać smaku zaparzonej o brzasku kawy, nie znał rozanielonych zdrowym snem akordów wybrzmiewających z budzącego się wciąż gardła.
Znał za to proste komendy, szybkie kadry do odhaczenia. Znał stukot obcasów wybijających rytm trasy z holu do sypialni i szelest w pośpiechu zrzucanych ubrań. Nie powolne ściąganych, nieśmiało odkrywających kolejne tajemnice. Nie było tam budowania napięcia - jedynie odmierzający czas stoper, popychające do działania niespokojne ramiona i usta, od których zwykle odwracał głowę, niby w zamiarze ucałowania innych stref. Szyi, wzniesionego ramienia. Cholera.
Wciągnął powietrze przez zęby.
Muskając rozedrgane wargi Ye Liana dawał sobie tyle chwil, ile chciał, ile potrzebował. Zmieszane smaki - ich własne i słodkiej herbaty - stale o sobie przypominały, przy każdym przełknięciu śliny i każdym zaczerpnięciu tchu. Bezwiednie sunął dotykiem po bieli brzucha, po mrowiącej w strachliwym trzęsieniu skórze, hamując własne palce, które bez końca trąciły srebrną sprzączkę, szukały sztywnego materiału paska, chcąc go odgiąć i wysunąć z pierwszego oczka. Poznawanie reakcji mężczyzny - tego konkretnego - dało zupełnie nowe doznania, wydrążyło ścieżkę, którą wcześniej nie pomyślał, by pójść. Smagając językiem podniebienie, wciąż czuł na nim oddech Ye Liana, ciepły i płytki, niepewny, jakby stale próbował się powstrzymać w obawie, że poza tlenem wymknie się dźwięk. Narkotyzująca uwaga poruszyła Shinem; musiał oprzeć się pokusie uniesienia brody, podciągnięcia do pozostawionych w zacisku wąskich ust. Musiał sobie przypomnieć te wszystkie razy, gdy nie odnajdywał satysfakcji.
Pognał koncentrację niżej, na zmięte grudy golfa zgarnięte w pięść, na nadgarstek, który uniósł pół cala wyżej, by odsłonić jeszcze trochę tej niepojętej, gładkiej powierzchni. Wciąż wilgotne włosy kładły się kontrastem na atramentowym, ciemnym materiale, gdy niemal czołem dotknął jego piersi. Odetchnął ciężej w nagą cerę, pod którą kryły się żebra. Wyeksponowane w napięciu ciało podnosiło ciśnienie do ogłupienia silnego jak afrodyzjak; pchało go jak ciężar opadający na ramiona, gniotący kark i potylicę, wagą zmuszający, by przywarł do niespokojnie unoszącego się i opadającego torsu, zachęcało, aby rozchylił szczęki, zakleszczył je na fałdzie zgarniętej między zęby skóry. Cierpły mu nawet kły - domagały się kroku naprzód, radości z nacisku i pochwycenia zwierzyny, ofiary. Zatrzymał się jednak, gdy kazano mu poczekać.
Oddychał ciężej niż normalnie, policzkiem otarł się niezgrabnie o ubranie Ye Liana, gdy zadzierał głowę, szukając twarzy. Uniósł się na ramieniu tylko odrobinę, zmianą pozycji czując od razu jak żar i pętająca mięśnie siła zsuwają się na dół, z brzucha na podbrzusze, tam osiadają, bezmyślnie pompując pulsującą masę bezwstydnych emocji. Nie krępowało go ani to, co robił, ani tym bardziej to, jak na to reagował - nawet jeżeli tuż pod sobą miał mężczyznę, jego rola właściwie się nie zmieniła. Może nawet, w półprzytomnym oczarowaniu, docierało do niego, że tu miał większą władzę; więcej do powiedzenia, więcej do zrobienia. Miał okowy rozkute z nadgarstków i wędzidło wyciągnięte spomiędzy zębów.
Poczekaj.
Rozwibrowane palce zamykały się na jego przegubie - nawet nie zauważył kiedy złapał go za rękę, jakby same słowa nie wystarczyły, aby przerwał.
Zdążył raptem nabrać powietrza - lodowatego, wypełnionego po ostatni atom zapachem drogich perfum - nim nie poczuł zadziwiającej siły. Odepchnięty, oderwał rękę od smukłego biodra, złapał się oparcia kanapy, zachowując równowagę. Niezrozumienie odbiło się w źrenicach, które wpierw wpatrywały się tępo w przestrzeń, którą jeszcze przed sekundą zajmował Ye Lian, teraz ziejącą nieprawdopodobną pustką.
Zgiętym kciukiem otarł własne wargi; chaotycznie i bezmyślnie, rozcierając to, co się w nich nagromadziło. Sam nie był do końca pewien, czy kłębią się tam słowa, czy coś zupełnie bardziej fizycznego, coś, co było gotowe objąć każdy napotkany centymetr pozbawionej ubrań, miękkiej tkanki.
- Przepraszam.
Organizm miał odrętwiały, dalej napięty i przygotowany na coś zupełnie innego niż prośby o wybaczenie. Wyciągnął stopę spod uda, usadawiając się wygodniej - normalniej - na kanapie, w porę łapiąc rozchybotany, potrącony kubek. Pięta opadła na zakurzone deski, jakby chciał wstać i podejść, ale zatrzymał go widok odwróconego plecami ciała, przygarbionego i zakrywanego. Smukłe dłonie w opętaniu wciskały krawędź wysuniętego materiału za (ten nieszczęsny) pasek.
- Wszystko jest nie tak.
- Nie rozumiem - wymamrotał niewyraźnie.
Zdanie wymsknęło się spomiędzy zwartych szczęk; padło kompletnie bezmyślnie, bez żadnej styczności z racjonalną częścią mózgu. Przecież nie mogło boleć. Nawet przegryzienie, uchybienie w zarysie planu, nie dałoby rady sprawić dyskomfortu na tyle istotnego, by trwał do teraz. Był to jednak pierwszy wariant, który naparł na czaszkę.
Shin’ya.
Znów imię, znów lekkie skrzywienie zabliźnionych paskudnie warg. Nie mów tak do mnie - kumulowało już się w krtani. Przestań wypowiadać to kurewskie... - ale zamarł na następne słowa, brwi ściągnęły się mocniej, w oczach zalśniło rozczarowanie. Jeszcze nim zdążył się wtrącić, leciały następne wiązanki, niepewności, wszystko to, od czego miał ochotę pokręcić głową, przecząc wszystkiemu. Niemo wychrypiał tylko: nie jestem żadną pieprzoną iluzją, Ye Lian, ale nawet gdyby próbował włączyć się do rozmowy, miał wrażenie, że do mężczyzny i tak nic by nie docierało. Zaaferowany własnym poglądem na sprawę potrafił jedynie nakręcać się niesłusznościami.
Musiał odczekać najgorsze.
Łokieć zsunął z oparcia, plecy naparły na zmechacone ubrania i koce. Usadowił się wygodniej, studiując wyprostowaną postawę Ye Liana, zwracając uwagę zwłaszcza na jego nieułożone, odstające włosy.
Słuchał, choć najchętniej kazałby mu się zamknąć. Był słodszy i przyjemniejszy milcząc, walcząc o krótkie oddechy, zamykając paliczki na zbieranych plisach pościeli i gdy organizm, zawsze do znudzenia statyczny i napięty, zachowywał się jak silnik samochodu zostawiony na jałowym biegu, niby stanowczo wycofany, a jednak, minimalnie, lgnący do muskających w uwadze dłoni. Taki jak teraz, tchórzliwy i pozbawiony autorytetu, wycofany za fortyfikacje kruche, zbudowane z uprzedzeń i niskiej pewności siebie, zdawał się mniejszy niż w rzeczywistości.
Cienka błyskawica, rzucająca jasny bezkształt na podłogę, odbiła się też w żółtych oczach. Cętki i plamki, szklane futro likaona, nieruchomo wpatrywało się w Ye Liana. Czekał na dalszy ciąg, na coś więcej niż seria niepotrzebnych pytań - i kiedy to dostał, omal nie parsknął. Drgnęły mu barki, podbródek odrobinę opadł, wargi zacisnęły się, a potem rozchyliły w uśmiechu.
- Są twoje urodziny.
- Szukasz wymówki?
Metalicznie jęknęły sprężyny kanapy, jedna z desek podłogi skrzypnęła. Aby sięgnąć Ye Liana potrzebował raptem trzech kroków; dwa już wykonał, miękko jak polujący kot, prawie nie nadwyrężając starego, spróchniałego drewna. Nie był już dotykiem; stał się samą obecnością, zapachem proszku do prania, ziemi tuneli, oddechu na jasnym karku, wciąż aromatyzującym napoczętym naparem. Dłoń poprzetykana bliznami, szramami grubymi jak larwy i ubytkami po zbyt głębokich cięciach, oparła się o parapet po jednej stronie Ye Liana; druga zawahała się, chcąc wesprzeć o ramę okna, by zamykając mężczyznę między szerokością ramion. Zrezygnował jednak, poprawił mu tylko włosy, jeden z tych najbardziej odgiętych kosmyków, nadających śmieszny, roztargniony bałagan. Przechylił się zaraz na ułożonej na płaskiej powierzchni ręce, przekrzywił głowę, by zajrzeć w sprószoną różem twarz. Skroń oparł o szybę, prawie czuł jak po drugiej stronie ogromne krople stukają o szkło.
- Od kogo miałby się dowiedzieć? - Uśmiech zniknął, gdy chłopak wyczekująco mrużył oczy, nadal nastawiony na konfrontację ze srebrnym spojrzeniem. - Ode mnie? Przecież nie chcę go tutaj. Gdyby wyjechał z własnej woli, kontakt zostałyby urwany. Nie byłoby powodu, aby go odnawiać. Więc od ciebie? - prychnął. - Nawet jeżeli. Nie jesteś mu jeszcze winien wierności, nie jesteście razem, Ye Lian. Masz prawo próbować. Jeżeli nie ze mną to z kimkolwiek. O to nie mógłby cię oskarżać. W końcu sam nie czekał. Przed Sue były inne. - Czuł, że coś w nim narasta, jakby ryk nawałnicy, huk mknącego przez tunel pociągu. Skrzyżował ramiona na piersi, na pogniecionej od ich wspólnej niezręczności koszulce. Pod palcami miął się materiał, gdy on sam, w pomruku burzy, śledził cienie i błyski na twarzy Ye Liana. - W czym problem? - zapytał po przerwie, grzbietem dłoni nerwowo pocierając żuchwę, jakby coś go tam zaswędziało. - W szukaniu nowych powodów, byle nie wycofać się z tego co znane? Nie przyniosło ci to żadnych korzyści. Same nieprzespane noce.
Odchylił czerep i odsunął się od okna. Na zewnątrz wiatr dął do stopnia, w którym krople siekły niemal po poziomie. Świst zawieruchy wdzierał się przez nieszczelność obudowy, kąsając policzki i nos.
- Wiem, co ci zaproponowałem.
Odchodził już, ale w pół ruchu zamarł.
Nie potrzebuję iluzji.
Dłonie luźno zawisły wzdłuż ciała, palce zwinęły w pięści.
Kurwa.
- Wiem też jakie to paraliżujące, gdy masz naprzeciw kogoś z większym doświadczeniem. - Cedzone wyrazy smakowały jak miedź. Krew mlaszcząca w ustach. - To żadna przyjemność czuć stres w takiej chwili. Czaszka zaczyna pękać, bombardują ją - odkleił język od podniebienia z rozdrażnionym cmoknięciem - przekonania, że wypadniesz żałośnie. Że przecież każdy wie co robić, tylko nie ty. Wmawiasz sobie, że lepiej się wycofać i nie kompromitować dalej. - Pobielałe knykcie nabrały kolorytu, gdy na powrót rozluźnił mięśnie. Przypatrywał się pustej kanapie, wgłębieniom, które pozostawili, rozrzuconym narzutom i paru przekrzywionym poduszkom. Byli o krok.
- Nie czułeś dumy, gdy oglądałeś z Ichiru moje mecze?
Głuchy huk po stronie przeciwników wbijanej w parkiet piłki - żółto-granatowej. Pot ściekający po twarzy, nieułożone fryzury, odgarniane szybko ze skroni, nadgarstkiem, bo ręce, ścierpnięte od ciągłych uderzeń, potrzebowały każdej sekundy odpoczynku. Okryte materiałem kolana, przypominające o kalectwach ciała, o niezapomnianych nigdy kontuzjach. Palce obwiązane bandażami. Przeszywający umysł pisk obuwia.
Błędy.
Amatorka.
Zmęczenie.
Brak synchronizacji.
- Nawet wtedy, gdy przegrywaliśmy. Może zwłaszcza wtedy, bo mieliśmy opcję, aby rozbeczeć się na środku boiska i zwiać z podkulonymi ogonami, a zamiast tego walczyliśmy do końca. Czasami kompletnie miażdżeni przez rywali. Oczywiście, było nam głupio, że nie podołaliśmy.
Trzęsące się palce wsunięte w mokre włosy,
chrypliwy oddech,
tłukące się w panice serce, wyczuwalne pod dłonią, słabe i spłoszone jak zamknięty w garści
słowik.
- Ale bez tych przegranych nie wiedzielibyśmy nawet co poprawić. Nie rodzisz się doskonały. Nikt z nas się nie urodził. Co w tym trudnego do zrozumienia? Do licha, zdarte kolana to nie hańba, hańbą jest na nich zostać i nie próbować wstać.
Błysk rozdarł niebo; sekunda, dwie. Burza była blisko, gdy za trzecim tyknięciem zegara otoczenie przeszył łomot. Licha żarówka zamigotała.
- Padnie prąd - głos dobiegł z oddali.
Szczęknęły obijane o siebie butelki. Musiał być już na drugim końcu mieszkania, przy lodówce. Przeszedł bezgłośnie.
- Zawsze pada przy takiej pogodzie. - Zgrzyt talerza ocierającego się o plastikową półkę. Stuknięcie spodu o blat. Trzask zamykanych drzwiczek. - W łazience są ręczniki. Świeżo wyprane, powinny być już dawno suche. I jakieś ubrania na przebranie. Nie cofam poprzednich słów - zaznaczył nagle, ewidentnie dla jasności. - Masz rację, że nie powinieneś się wpraszać. Ale już to zrobiłeś, a ja nie jestem ostatnim idiotą, żeby wywalać kogoś w taki burdel. Poza tym jest czwarty kwietnia.
Ironia wpleciona w ostatnie słowa ociekała jadem; nienawidził tego dnia, podobnie jak samych urodzin. Ale nawet jeżeli tak było, do stolika przy kanapie przyniósł ciasto. Musiał być przygotowany już wcześniej; napis na cienkiej, czekoladowej płytce, wciśniętej w słodką powierzchnię, otoczonej urobionymi z masy shibami, zawierał jego personalia. Wszystkie cztery psy leżały dookoła, każdy z ogonem w innym kierunku, każdy z połówkami solonych orzeszków jako sterczące w zaciekawieniu uszy skierowane ku życzeniu
"WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO
SHIN’YA"
z głupią radością.
Wyciągnął zdobioną krzywymi znakami plakietkę, stworzoną z zamrożonej czekolady, jeszcze nieco oprószoną zimnem, i połamał. Łamał tak długo aż nie zostało nic konkretnego, aż intencja przestała być czytelna nawet gdyby spróbowano na nowo poukładać rozsypane puzzle. Mleczne kawałki lądowały na kawiarnianym blacie, prosto na kartki i do zimnej herbaty. Malutkie jak ziarna.
- Zepsuł mi się piekarnik. - Z pyknięciem ugiął kolejną część; czekolada ułamała się cichutko, przerywając znak "Shi". - Jeszcze nie naprawiłem, więc to ciasto na zimno. Trochę herbatników, masy krówkowej, orzechów ziemnych, słowem podróba - iluzja - snickersa. Ale spróbuj. Sam całego nie zjem.
Siedział na podłodze, ze skrzyżowanymi w kostkach nogami, naprzeciwko kanapy. Miał tak samo niedbale zaczesane z czoła włosy, wijące się dwa razy bardziej niż normalnie. Oczy mu się skrzyły, łapały chorowity blask rzucany przez dogorywającą żarówkę. Oparł przedramiona na blacie i wyciągając się, wsparł policzek o splecione nadgarstki. Wzrok trzymał na Ye Lianie, z błąkającym się na ustach uśmiechem.
- Pamiętałeś.