– Zdaje się, że już kiedyś wspominałam, że lubię patrzeć jak się zawstydzasz, jesteś wtedy rozkoszny – zaśmiała się, nieświadomie zaczynając bujać nogami jak podekscytowane dziecko. Kaskada czerwonych włosów sięgających już minimum linii bioder poruszała się spokojną falą za każdym razem, gdy ramiona dziewczyny unosiło rozbawienie. – Poza tym nigdy nie zdarzyło ci się planować wyimaginowanego scenariusza w głowie? Nawet jeśli mają małe prawdopodobieństwo zaistnienia, to możesz tak jak ja wypowiadać je na głos w dobrym gronie i wspólnie się z nich pośmiać. Ja tam cię nie będę oceniać za żadne fetysze. Wychowałam się w Ameryce, wątpię żebyś mnie czymkolwiek speszył, ale możesz próbować, to byłoby ciekawe – Nawet nie zauważyła jak dużo zaczynała mówić w jego towarzystwie. Obecność Ye Liana w jakiś magiczny sposób rozwiązywał język i to nie tylko w momentach, w których go zaczepiała słowami przepełnionymi flirtem, ale i we wspominkach czy głupich opowieści, których wcale nie musiał słuchać, ale z jakiegoś powodu i tak to robił. Samo patrzenie na zażenowaną minę, która tak często ozdabiała mu twarz sprawiało, że sama nie wiadomo kiedy rozciągała usta w uśmiechu.
 Obserwowała z zaciekawieniem, jak wyciągał z torby butelkę alkoholu. Wcześniej nie zdążyła poświęcić jej zbyt dużo uwagi, dopiero teraz dostrzegając jak wiele pracy Fiona musiała włożyć w wykonanie nie tylko samego trunku, ale i etykiety, którą starannie nakleiła na szkło - papier wyglądał na celowo postarzany, brakowało więc na nim sterylnej bieli. Uderzał raczej w beże i brązy, nosząc na sobie ślady ręcznej robótki. Przedstawiał nie tylko angielską, prawdopodobnie wymyśloną przez samą ciotkę nazwę, ale i leśne połacie, rozmaite grzyby, roślinności i czaszki wyglądające na namalowane akwarelami. A więc zamiłowanie do sztuki również musiała odziedziczyć właśnie z tej strony rodziny.
 – Szczerze? Myślałam, że postawi na ulubione whisky, które zawsze dostaje od swojej przyjaciółki, pani Spellman, mi zresztą też wcisnęła butelkę... Ale później zaczęłam jej co nieco o tobie opowiadać i nagle zmieniła zdanie. Wiesz, jest dość dumna ze swojej... twórczości, że tak to ujmę. Chciała się nią podzielić, a gdybyś o nie zapytał, to pewnie chętnie zaczęłaby opowiadać o całym procesie powstawania – Nie byłaby absolutnie zdziwiona, gdyby Fiona zafascynowała się Ye Lianem w stopniu niemal równym co sama Hecate. Oczyma wyobraźni widziała, jak starsza kobieta łapie go pod ramię i prowadzi przez długie korytarze swojej posiadłości, by powolnym krokiem zmierzyć ku piwnicy, w której działa się największa magia. I jakkolwiek przerażająco mogłoby to wyglądać zważając choćby na fakt, że dom mieścił w sobie dość niepokojącą aurę, tak miejsce docelowe nie było nawet w najmniejszym stopniu straszne. – I o czym mówisz? Nie jestem typem, który przez samą rozmowę mógłby poczuć się do czegokolwiek zobowiązany. Jak jeszcze nie zauważyłeś, to jestem dość wolnym duchem, jeśli coś robię, to dlatego, że chcę, a nie dlatego, że wymaga tego ode mnie etyka.
 Z nieskrywaną ciekawością patrzyła, jak wyjmował z torby kolejne przedmioty. Nad wyborem odpowiedniego prezentu spędziła trochę czasu, do samego końca starając się go jak najbardziej dopracować. Sklepowe witryny mieściły w sobie wiele przyciągających wzrok turystów bibelotów, a Black nie chciała kupować byle czego, od samego początku czując potrzebę wybrania czegoś wyjątkowego, czego nie rzuca się w kąt w moment po odebraniu. Czaszka mimo iż dość nietypowa, to miała w sobie coś, co uznała, że doda uroku temu sterylnemu mieszkaniu, jednocześnie nadmiernie nie ingerując w estetykę Ye Liana. Miała nadzieję, że patrząc na nią będzie mimowolnie przywoływał na twarz delikatny uśmiech, bo myśli odbiegną w kierunku nie tylko dzisiejszego spotkania, ale całej ich z pozoru ciężkiej do utrzymania relacji. Sam pluszak natomiast... nie było większego powodu; gdy tylko ujrzała go na półce wśród całej reszty od razu pomyślała o nim, o tym jak sprawiał wrażenie sztywnego dla tych, którzy nie go nie znali oraz o chłodzie, który czasami towarzyszył jego aurze. Widać było, że nic co znalazło się w torbie nie trafiło tam z przypadku. Nawet przekąski w ten czy inny sposób nawiązywały do tysięcy smsów, które między sobą wymienili – o nowych smakach, których chcieli spróbować, o widzianych w internecie dziwactwach, o pierdołach, o których czasami opowiadała, gdy wspominała o Salem które pamiętała z czasów dzieciństwa.
 Nagle spojrzała na niego zszokowana. – Jak to dlaczego? – zapytała, wpatrując się w niego rozszerzonymi oczyma dziecko, które kompletnie nie zrozumiało sensu zadanego mu pytania. – Bo chciałam, jesteś moim przyjacielem, to oczywiste – Proste wytłumaczenie zwieńczyło drgnięcie mięśni unoszące oba kąciki ust ku górze; szeroki uśmiech, jaki wówczas wykwitł na twarzy Black nie mógł się równać szczerością z niczym innym. Wyglądała na uradowaną z samego faktu, że mogła mu cokolwiek podarować, nie wspominając już o czymś, co rzeczywiście by mu się spodobało. – Hah, nie ma za co kotek, przyjemność po mojej stronie! – Gdyby na nią wtedy spojrzał, mógłby dostrzec, że kolorowe ślepia dziewczyny rozświetlił blask miliona wiszących na niebie gwiazd. Nawet odbijane w szkle okien neony pobliskich klubów i sklepów nie mogły konkurować z iskrami tańczącymi w tęczówkach Black.
 – Bingoo~ – Puściła mu szybkie oczko, unosząc przy okazji w górę kciuk ręki, na której nie opierała akurat policzka. – Jak byłam mała to często wychodziłam z bratem na dach żeby oglądać nocne niebo. Kompletnie się wtedy na tym nie znałam, to jego interesowały gwiazdozbiory i kosmos, więc musiał spędzić trochę czasu, żebym zaczęła dostrzegać wszystko to, co chciał mi pokazać. Dlatego teraz sporo moich zwierząt nazywam imionami gwiazdozbiorów. Stolas głownie się wybija, bo podczas gdy mi opowiadano o kosmosie, mnie interesowała Ars Goetia, więc wymieniałam się z bratem fascynacjami.
 Gdy tylko odkorkował butelkę, nie potrafiła nie parsknąć śmiechem. Już w momencie w którym osobliwy zapach uderzył w nozdrza wiedziała, że alkohol musiał mieć co najmniej 112%, nie mogło być inaczej. A jednak mimo dość intensywnej woni przewijały się również ślady owoców oraz czegoś, co przypominało zioła. Black nie była tam ani trochę zdziwiona, nie miała najmniejszych wątpliwości, że prócz mocy w procentach, wino musiało również posiadać inne cechy, które wplotła w nie tak wprawiona wiedźma jak Fiona. Może uodparniało na choroby, może chroniło przed złymi duchami, może oczyszczało aurę, a może wszystko jednocześnie.
 – No no, jakbym wiedziała, że planujesz mnie aż tak ugościć, to ubrałabym coś bardziej odpowiadającego eleganckiej kolacji – I ona ujęła kieliszek w dłonie, niespiesznie poruszając nadgarstkiem, by zawartość otuliła niższą cześć szkła. Po przytknięciu nosa do krawędzi była już niemal pewna, że ciotka dodała specjalny składni, który nigdy nie miał zostać odkryty. – W zamian zrobię ci kiedyś słynne apple pie Fiony. To nie to samo co wykwintna kolacja, ale myślę, że się nie pogniewasz.
 Uniosła na niego wzrok. Za powrót, co? Mimo iż w głowie zagęściło się od słów, to żadne z nich nie przebiło bariery w postaci zamkniętych ust. Przez krótki moment wpatrywała się w ciemne wino, zastanawiając się, czy powinna cokolwiek powiedzieć. Zrezygnowała szybko, wystarczająco szybko, by nie zdążył zauważyć, a przynajmniej taką miała nadzieję.
 – Za spotkanie – Jakiekolwiek wątpliwości zniknęły za uniesionym w toaście kieliszku. Chłód szkła czym prędzej dotknął nietkniętej żadną szminką wargi. Wino pachniało dość mocno, ale po trafieniu na język wcale takie nie było. Miało dość łagodny, owocowy smak. Znów nawiedziło ją jednak wrażenie, że ta ulotna niewinność musiała mieć jakiś haczyk. Postanowiła jednak nie uzewnętrzniać swoich przeczuć i dać losowi zadecydować.
 – Zdradzisz mi jaki diabeł stoi za twoimi plecami i daje ci siłę do pracy o 5 rano? Zawsze mnie to intrygowało. Może warto nawiązać z nim współpracę? To dość powszechna wiedza, że czarownice współpracują z demonami. The devil is not as black as he is painted.

@Ye Lian

  Obserwowała go bacznie, gdy moczył usta w sprezentowanym trunku. Nawet nie kryła ciekawości barwiącej ślepia, wszak zależało jej na tym, by trafić w jego gusta. Podejrzewała zresztą, że Fiona również była tego ciekawa, wszak kierowała nią niemała duma, gdy wciskała siostrzenicy butelkę. Ye Lian nie należał jednak do osób, które tak łatwo było odczytać – pozostawał w swej chłodnej i wyrafinowanej otoczce do samego końca, nie dając się przebić przez wysoki mur, który przez lata tak skrupulatnie układał; nie było w nim żadnych dziur, jeśli więc nie chciał, otoczenie nie dostawało żadnych narzędzi do przebicia się bokiem czy środkiem, nie mieli szans nawet na zdrapanie wierzchniej warstwy. Black nie potrzebowała jednak ani młotów, ani noży ani żadnych maszyn. Wzniesienie którym się otaczał traktowała na swój własny, niezdradzony nikomu sposób. Wydawać by się mogło, że cegły były dla niej równie przeźroczyste co krystaliczna szyba domowego okna.
  – Taki urok Blacków – parsknęła krótko. – Wydają się wyjęci z codzienności, całkowicie od niej odklejeni i niepasujący do żadnych norm, może nawet trochę szaleni. Daj im jednak trochę czasu, a znajdą sposób by wkraść się w twoje życie i trochę nim zawieruszyć. Powinieneś coś o tym wiedzieć – puściła mu nawet porozumiewawcze oczko. Podejrzewała, wcale pewnie nie mylnie, że gdyby nie wkroczyła do świata Ye Liana, ten wiódłby dalej swoje dni ze stoickim spokojem, bez smsów w środku cichej nocy, bez wychodzenia naprzeciw swojej strefie komfortu, bez figlarnej nuty flirtu i niebezpieczeństwa, które tak często towarzyszyły Hecate. Nie mogła mu jednak odmówić uporu, rozpracowanie wszystkich masek którymi manewrował nie należało do najprostszych. Miał w sobie jednak coś, co przyciągało Black i już dawno temu postanowiła, że był człowiekiem, którego chciała mieć za przyjaciela. Nawet w chwilach takich jak ta nie przestawał jej fascynować – przyglądała się spokojnym, wyrachowanym ruchom, niewzruszonej niczym mimice i oczom, które tym, którzy go nie znali mogły wydawać się niemal zupełnie martwe, a jednak dla niej wciąż tętniły duszonym wewnątrz życiem. Co go powstrzymywało? Wciąż jeszcze nie wiedziała.
  – Jeśli coś cię ciekawi, to wystarczy zapytać. To nie takie proste i aż tak proste zarazem – Kolejny raz zakręciła tkwiącym w szkle winem, tym razem już zwyczajnie dla zajęcia rąk. Nim kontynuowała, dała mu skończyć swoją myśl. Słuchając raz jeszcze umoczyła usta w czerwieni wina, niekoniecznie zwracając uwagę na towarzyszące mu ciepło. Chyba nie chciała się zastanawiać nad tym, jak wiele procentów w rzeczywistości posiadał ten alkohol. Nietrudno było zgadnąć, że musiał przekraczać normy – był zbyt niepozorny, nie miała wątpliwości co do tego, że atakował niespodziewanie i skutecznie. – Ten sam spokój, sen i ład o których mówisz stają się towarzyszami również nocą. Gdy świat spowija ciemność, zaczynasz go postrzegać w całkowicie inny sposób. Miejsca, które za dnia tętnią życiem pustoszeją i nikną w ożywionych cieniach, natomiast te, które w świetle słońca chowają się w mrok, nocą wychodzą z ukrycia, odsłaniając swoją prawdziwą naturę. To fascynujące, że przechadzając się drogą oświetloną jedynie wątłym światłem księżyca czujemy się kimś zupełnie innym, wyrwanym ze świata który jest nam tak dobrze znany. Powinieneś kiedyś spróbować, zdziwisz się, do jakich wniosków będziesz w stanie dojść. Jeśli zaś chodzi o demony... – pokręciła głową, na moment przymykając oczy, by zaraz znów je rozchylić, spoglądając na przyjaciela wzrokiem pełnym niebezpiecznego ognia, miliona dzikich iskier. – Co byłaby ze mnie za wiedźma, gdybym nie igrała z tym, co zakazane?
  Gdy zniknął jej sprzed oczu wciąż siedziała na swoim miejscu, cały czas z policzkiem wspartym na dłoni i drugą ręką luźno ułożoną na blacie. Nie myślała nad niczym konkretnym, nie zastanawiała się też dlaczego postanowił nagle się oddalić. Po prostu czekała, bawiąc się tylko przejrzystym szkłem kieliszka, któremu co jakiś czas ubywało zawartości. Z jednej strony mogłaby sie przyzwyczaić do ciszy panującej w mieszkaniu Ye Liana, z drugiej wiedziała natomiast, że w ciągu dnia niewątpliwie docierały tu odgłosy miasta. Może ta koncentracja, a może właśnie jej brak sprawiły, że gdy na nagie ramiona spadł aksamit, Black wyprostowała plecy, odrywając policzek od dłoni. Szeroko rozwarte zaskoczeniem ślepia pognały ku sylwetce blondyna, lustrując skupioną twarz w poszukiwaniu odpowiedzi. Ta padła szybciej, niż by się tego spodziewała. Dotychczas leżące na odsłoniętej skórze ciemnoczerwone pasma długich włosów wyślizgnęły się spod jasnej koszuli, opadając w dół. Dziewczyna pochwyciła w palce miękki materiał, przyglądając mu się dłuższą chwilę w zastanowieniu. Nie spodziewała się tego, nie była w ogóle przygotowana na tak prosty a jednocześnie czuły gest, tym bardziej ze strony Ye Liana, który zdawał się raczej od nich stronić. Dało jej to do myślenia, zaczęła wertować w pamięci wiele chwil nie tylko w niedalekiej, ale i odległej przeszłości, zastanawiając się, czy kiedykolwiek wcześniej spotkała się z tak czystą intencją. Wiedziała doskonale, że niecodzienną dla Japończyków urodą i podkreśloną odpowiednimi ubraniami figurą przyciąga wzrok, była więc przyzwyczajona do tego, że ręce, które zwykle spoczywały na ramionach znajdywały się tam raczej w celu odsłonięcia czegoś więcej, niż skrycia przed cudzym wzrokiem.
  Podetknięta pod nos tkanina pachniała dość osobliwie – przywodziła na myśl nie tylko właściciela części garderoby, ale i jakąś dozę bezpieczeństwa. Zawsze lubiła jego perfumy.
  Musiała dopić lampkę wina do końca, by znaleźć odpowiednie słowa.
  – Dlaczego nie? – zaczęła, niespiesznie wsuwając ręce w przydługie rękawy; koszula – tak jak podejrzewała – okazała się przyduża, lecz Black nie wyglądała, jakby jej to przeszkadzało. – Twierdzisz, że mi nie pasuje? A może wyglądam jak dziwka? Zdradź mi swoje myśli – Zawsze stroniła od wulgaryzmów, nie potrzebowała ich by nadać słowom mocy, dziwnie więc było słyszeć odmianę.
  Na powrót ułożyła podbródek na stulonej pięści, umykając wzrokiem ku przeszklonemu wyjściu na balkon; poczuła nagłą potrzebę zapalenia papierosa, a jednocześnie nie chciała zabijać osiadłej na koszuli woni zapachem tytoniu. – Każda kobieta lubi czuć się piękna i pociągająca, wiesz? – mruknęła, tym razem już jakoś mniej entuzjastycznie, tym razem bez uniesionych ku górze kącików ust. Ze wzrokiem wbitym w przestrzeń za oknem zamachała nogami w powietrzu.
  Co ci z całego tego piękna?
  Nic.
  – Biel to chyba nie mój kolor – dodała po chwili, oglądając śnieżnobiały rękaw zaoferowanej koszuli. Dlaczego nagle się tym przejęła? Zwykle obróciłaby wszystko w żart, rzucając przy okazji jakimś dwuznacznym komentarzem byleby tylko wywołać zakłopotanie na twarzy Ye Liana, może przyprószyć mu policzki drobnym odcieniem czerwieni. Tym razem jednak czuła, że coś ją gryzło, coś nadżerało trzewia już od dłuższego czasu. Ramiona uniosły się zaraz w bezwiednym geście; nie było sensu nad tym teraz myśleć. Wystarczyło jak zawsze zamknąć pysk.
  – Nieczęsto wspominam go przy kimkolwiek, nie jesteś w tej kwestii wyjątkiem – Wplecione w rude kosmyki palce zaczesały pasma w tył, odgarniając je z dwubarwnych oczu. Uniesiony nagle wzrok osiadł na plecach stojącego przy piekarniku medium; przemknął wpierw przez materiał ciemnej koszuli, zahaczył o odsłonięty kark, by na końcu zatrzymać się na jasnych włosach. – Zawsze krzywo patrzył na moje wybryki, nigdy do końca nie wiedziałam dlaczego, a później nie było już okazji żeby zapytać. Mimo tego ciotka porządnie nas wychowała, wprost mówiła, że powinniśmy trzymać się razem i może właśnie dlatego byliśmy mocno zżyci. A później jak zwykle wszystko trafił szlag i nasze drogi się rozeszły, nie wiem więc co się z nim teraz dzieje. Don't get too attached, everyone goes away eventually.
  Zsunęła się niespiesznie z krzesła, gdy zaczął mówić; stawiane uważnie kroki ze względu na brak zostawionych w korytarzu trampek stały się bezdźwięczne. Nie mógł więc wyczuć dokładnego momentu, w którym znalazła się tuż obok niego nie tylko słuchając z zaintrygowaniem tego co mówił, ale i patrząc z fascynacją na operujące przy posiłku dłonie. Raz czy dwa machnęła tylko ręką w powietrzu, schładzając nieco blade lico. Bijące od skóry ciepło zrzuciła na buchająca z piekarnika temperaturę lub rozgrzewające działanie wina od Fiony. Bóg wie co jeszcze władowała w tajną recepturę.
  – To dość dorosłe spojrzenie jak na jedenastolatkę – zauważyła, zerkając ku twarzy przyjaciela. – W innej rzeczywistości pewnie by się dogadali. Powietrze w Ameryce jest kojarzone z zanieczyszczeniem, ale są miejsca w których nocne niebo pokazuje się od całkowicie innej strony. Mój brat potrafił zarywać noce tylko po to, by spędzić je w całości na dachu i obserwować gwiazdy. Nasz dom jest na wzgórzu, więc nic mu ich nie przesłaniało. Zawsze się ze mnie śmiał, gdy mimo spędzonego na tłumaczeniu czasu nie potrafiłam odnaleźć konstelacji, którą on był w stanie wskazać z zamkniętymi oczami – Gdy kończyła mówić biodra miała już oparte o szafkę, a dłonie wsparte na jej krawędzi. Nie patrzyła już na Ye Liana, zamiast tego wbijając wzrok w podłogę tuż przed sobą. Nie doceniła go. Nawet nie śmiała myśleć, że jego obecność tak bardzo rozplątywała jej język. Minęło kolejne kilkanaście sekund podczas których nie odrywała wzroku od ziemi. W końcu jednak zadarła głowę, przechylając ją w moment później na bok; lśniące ślepia wyłapały profil mężczyzny bez najmniejszego problemu.
  Smukłe palce Black wplątały się nagle kilka zbłąkanych kosmyków przesłaniających szare oczy kompana. Leniwym przesunięciem zaczesała pasma w tył, znajdując przy tym okazję do zaspokojenia ciekawości – zawsze chciała sprawdzić jak miękkie miał włosy i rzeczywistość wcale jej nie zawiodła. Czuły gest zwieńczyła niespodziewanym pstryknięciem w sam środek czoła.
  – Nie wygaduj głupot, Ye Lian. Od kiedy przyjaciele przepraszają za dzielenie się wspomnieniami? – Nareszcie nadszedł moment, w którym uniosła kąciki ust w łagodnym uśmiechu, posyłając go jasnowłosemu bez zawahania. – Znamy się nie od dziś, doskonale więc wiesz, że nawet gdybyś opowiadał o nowym żwirku który chcesz kupić dla Bai Ze, to wciąż bym tu stała i słuchała. Za rzadko się otwierasz i chciałbym w końcu poznać źródło, które cię powstrzymuje. Ale może to moja wina, może nie dałam ci wystarczającego powodu do zaufania – Tym razem sięgnęła własnych włosów, przesuwając opadające pasma w tył, za ramiona. Zaraz zabrała się za podwijanie przydługich rękawów koszuli tak, by zatrzymały się na wysokości łokci. – Swoją drogą, gdzie on jest? Chciałam się z nim przywitać.

@Ye Lian

  Zdawać by się mogło, że nie słuchała absolutnie niczego, gdy mówił. Utkwiony w podłodze wzrok przemierzał kolejne metry, wodząc co chwila za odbijanymi w bladym świetle pyłkami kurzu. Lawirowały w powietrzu równie swobodnie co słowa między ich dwójką; dziś oboje dużo mówili, ciężko było stwierdzić, czy spowodował to alkohol, czy może potrzeba zawiązania grubszego splotu świadczącego o przyjaźni.
  – Nie lubię prostych odpowiedzi, dlatego rzadko ich udzielam. Niemniej czasami warto zrobić wyjątek, nie wszystko wymaga komplikacji, żeby zaowocować w pozytywny efekt – przechyliła nieco głowę, przytulając policzek do okrytego białym materiałem ramienia. – To kolejna rzecz która zawsze mnie bawiła i fascynowała zarazem w całej naszej relacji. Różnice, które nas dzielą można by wymieniać przez cały dzień, byłabym pod wrażeniem, gdyby przedstawiono mi bardziej kontrastująca dwójkę. Piję między innymi do tego, że słuchając cię czasami mam wrażenie jakbym przebywała na wykładach jakiegoś uczonego doktora. Nie zrozumiem mnie źle, nie ma zamiaru ci ubliżać, nie mam tez nic złego na myśli. W zasadzie to mi imponujesz. Słowa którymi manewrujesz są barwniejsze od obrazów słynnego Boba Rossa, z pewnością nieco o nim słyszałeś. Teraz wiem, że tak po prostu masz, ale kiedyś długo głowiłam się nad tym, czy aby przypadkiem nie jesteś zaprogramowanym robotem. Gdyby słuchano nas z ubocza, ktoś mógłby uznać, że uważasz mnie za głupią, a ja ciebie za zadufanego w sobie snoba, bo nasza maniera mowy różni się aż tak bardzo – parsknęła krótko, kręcąc przy tym głową. – Mam wrażenie, że jesteś spięty Ye. I to spięcie nakłada na ciebie obrożę tak ciasną, że nie potrafisz już wkładać emocji w słowa. Czyżby szarpnięto nią o kilka razy za dużo?
  Tym razem podniosła na niego uważny wzrok, wyraźnie czegoś szukając na bladym licu przyjaciela. Teraz, gdy grzywka nie przesłaniała oczu mogła w pełni zlustrować każdy, nawet najmniejszy jego element; wszystkie drobniutkie zmarszczki, gładką skórę, przymrużone z lekka powieki, długie rzęsy, prawdopodobnie byłaby w stanie zliczyć miliony przebarwionych żyłek w powściągliwych tęczówkach, gdyby tylko spróbowała. Poczuła nagłą, chciała znów go dotknąć, po raz kolejny zatopić palce między miękkimi kosmykami, przeczesać je niespiesznym ruchem, by zaraz przemknąć opuszkami również ku gładkiej skórze szyi, karku. Wiedziała doskonale czemu – po alkoholu zawsze odczuwała nieodgadnioną potrzebę fizyczności. Co tu mówić, gdy w grę wchodziło takie monstrum jak wino Fiony.
  Biodra odbiły się gładko od szafki; ruszyła spokojnym krokiem w ślad za Ye Lianem, ani na moment nie spuszczając wzroku z okrytych czarną koszulą pleców. Zamierzała dziś rozwikłać choć część jego osobowości i była gotowa poświęcić na to nawet całą noc, jeśli będzie trzeba. Nie zajęła miejsca na krześle tak jak wcześniej, zamiast tego wspierając przedramiona na blacie stało, nachylając się lekko w przód; sięgająca bioder dziewczyny długość włosów nie pozwalała im wpaść do talerzy, nie przeszkadzała w jedzeniu. Pałeczki nie wiedzieć kiedy utkwiły między smukłymi palcami, tymi samymi, które jeszcze przed momentem przeczesywały blond kosmyki. Biel okrywającej ramiona tkaniny jedynie podkreślała ciemny tusz wielu tatuaży zdobiących ciało Black. Kontrastowały już nie tylko z dość bladą skórą, ale teraz również z śnieżnobiałym materiałem. Gdy zerkała na odkryte ręce nie czuła niczego poza satysfakcją.
  Znów ją zaskoczył, lecz tym razem słowami. Nie samą ich formą, lecz raczej przekazem, który niosły. Naprawdę nie spodziewała się, że tak szybko zacznie mówić, a z drugiej strony wcale nie była lepsza; rozplatały im się języki, czy tego chcieli czy nie.
  Pałeczki stuknęły o blat, gdy prostowała je w palcach. Słuchała, oczywiście, że tak. Niemniej brakiem kultury byłoby pozwolić przygotowanej przystawce wystygnąć. Jeden z krokiecików zyskał miano ofiary, trafiając po chwili między drewniane narzędzie. Black wpierw pozwoliła sobie na moment ekscytacji uderzającym w nozdrza aromatem, by zaraz spróbować również i smaku; ciasto było cienkie acz chrupkie, tworząc idealną izolację dla soczystego wypełnienia. Dziewczyna skinęła głową z wyraźnym uznaniem. Czy głupie amerykańskie ciasto mogło w ogóle konkurować z czymś takim? Zaczynała wątpić.
  – Zauważyłam, przytulasz się całkowicie do bani – sprostowała bez cienia zawahania, od razu racząc go surową, niemniej niewątpliwie szczerą odpowiedzią. – Ludzie mają to do siebie, że z reguły unikają tego, co nieznane. Jakiekolwiek odstępstwo od normy, w tym przypadku wyalienowanie ze środowiska, jest dla nich czymś nienormalnym i niepojętnym. Mamy w sobie tę dziwną naturę, że podchodzimy niechętnie i sceptycznie do tego, z czym wcześniej nie mieliśmy styczności. Zdarzają się rzecz jasna wyjątki, ale jest ich stosunkowo niewiele. Nie jestem więc zdziwiona tym, że rzucano ci krzywe spojrzenia i wymagano zmiany. W tym świecie odmiennych się depta, to przykre, ale prawdziwe – zrobiła krótką przerwę, chcąc dokończyć trzymany między pałeczkami kawałek. – Mówisz, że nie jesteś w stanie tego przeskoczyć, ale gdy próbowałeś, to czy rzeczywiście robiłeś wszystko co mogłeś? O nic cię nie oskarżam, po prostu wiem jak łatwo przychodzi nam rezygnacja, gdy jedyne z czym się spotykamy to odtrącenie. Wpasowywanie się w cudze oczekiwania nie jest jednak dobrym wyjściem kotek, wówczas niewiele zostaje w tobie... z ciebie samego, bo żyjesz wyobrażeniami innych.
  Westchnęła w sekundę później, bezdźwięcznie odkładając pałeczki na talerzyk. Dotychczas wspierane na stole ręce oderwały się od niego leniwie, a ciało zmierzyło na powrót w kierunku Ye Liana. Stanęła tuż obok, niespiesznym ruchem wsuwając chłód palców pod przegub mężczyzny; opuszki przemknęły z lekkością motylich skrzydeł przez odsłoniętą skórę, aż nie dotarły do wnętrza dłoni. Pochwyciła go wówczas delikatnie, splatając ich palce ze sobą – dłuższą chwilę oczy przypatrywały się złączonym rękom, aż w końcu, po minucie lub kilku zerkając w szarość tęczówek.
  – Już gdy byłam mała, to odstępowałam od rówieśników. Zawsze mówili, że jestem dziwna, nawiedzona. Wiesz jakie są dzieci, mają dużo do powiedzenia i zawsze jakimś cudem trafiają w sam środek, szczególnie, gdy sam też jesteś wrażliwym małolatem. To nic przyjemnego chodzić do szkoły, w której koleżanki i koledzy codziennie wytykając cię palcami jak jakiegoś potwora, którego należy jedynie unikać. Miałam o tyle szczęścia, że przy mnie był brat. dlatego teraz jestem jaka jestem. Sullivan zawsze mi powtarzał, że cała ta odmienność może stać się niezawodną bronią i miał całkowitą rację. Nie mam pojęcia skąd brał w sobie tę poważną dorosłość ale pomogło. Pozwól więc, że teraz ja będę dla ciebie tym, kim on był wtedy dla mnie i ci pomogę – Pochwycona dłoń jakimś cudem znalazła się tuż pod miękkimi wargami Black; skóra zetknęła się ze skórą, gdy dziewczyna znów wydychała trzymane w płucach powietrze. Muśnięcie było tak ulotne jak zapomniane wspomnienie z minionego lata, niemal nieistniejące.
  Puściła go, ale tylko po to, by złapać za kieliszek. Kolejny łyk, kolejne uderzenie ciepła.
  Zaśmiała się cierpko, słysząc jego słowa. Jeden krok w przód wytworzył między nimi dystans, który szybko zrujnowała, wyciągając ku niemu otwartą dłoń – intencje miała aż nazbyt oczywiste.
  – Chodź, chciałabym zapalić – Bose stopy poruszały się po mieszkaniu bezszelestnie. Jedynym znakiem, że w ogóle przebywała w jego towarzystwie były słowa, które co rusz wypowiadała i woń lasu, która nieprzerwanie jej towarzyszyła. W wolną rękę złapała kieliszek; biel koszuli zafalowała w powietrzu tuż po uchyleniu balkonowych drzwi, na krótki moment wypełniając ciało dziewczyny chłodem. Wieczór okazał się zimniejszy niż początkowo zakładała, lecz nie wyglądała przy tym na szczególnie przejętą. Zamiast tego zajęła wolne miejsce na udostępnionym przez właściciela mieszkania hamaku. Jedno, standardowe pstryknięcie w dno paczki wyłuskanej bóg wie z której części sukienki wystarczyło, by pojedynczy papieros wysunął się ponad resztę. Po odpaleniu końcówki metolowym zippo spojrzała w kierunku przyjaciela z podwinięta do góry brwią; wyciągnięta w jego kierunku dłoń z palcami oplecionymi dookoła cygarów i zapalniczki jasno sugerowała, że gdyby tylko miał ochotę, mógł w każdej chwili wyłuskać oferowaną przez Black dawkę nikotyny.
  – Czyżby? – mruknęła, bardziej sama do siebie niż do niego. Szary dym uniósł się puszystym kłębem ponad jej twarz. –  Cóż, w takim razie wychodzi na to, że jesteś jedynym, który tak uważa. Zdążyłam już zauważyć, że przewrotny los lubi rzucać mi w tej kwestii kłody pod nogi. Widzisz, lubię flirtować, lubię się też zaczepiać i dobrze bawić. Chyba z czasem za bardzo weszło mi to w krew i odebrało umiejętność normalnego okazywania emocji, bo teraz nie umiem o nich nawet rozmawiać. Coś skręca mi żołądek w supeł, gdy przychodzi do poważnej rozmowy. Ludzie natomiast przywykli, więc nawet jeśli zaczynam mówić poważnie, to uważają, że żartuję, bo dlaczego miałabym tego nie robić? Czego innego mieliby się po mnie spodziewać – Założyła jedną nogę na drugą, wygodniej układając się na siedzeniu. Nie patrzyła na niego, zamiast tego obserwując migające w oddali neony klubów i restauracji. – Ciebie też to męczy, niejednokrotnie to pokazywałeś. Nie umiesz już nawet mówić do mnie po imieniu. Jedyne co od ciebie słyszę, to Black. Black to, Black tamto, Black jeszcze co innego. Naprawdę jesteś aż tak odrażony, że musisz zaznaczać... nie wiem, czy dystans czy różnicę między nami? Może jednak nie zasługuję na szacunek, tak samo jak nie zasługuję na biel.
  Znów westchnęła, tym razem jakoś ciężko, jakoś tak głęboko, jakby na ramionach ciążyły jej miliony kilogramów nagromadzonego trudu. Jednym ruchem dłoni przetarła pozbawioną uśmiechu twarz, zaraz ponownie racząc płuca kolejną dawką nikotyny. Koszula chwilowo zniknęła z wątłych ramion, przewieszona przez stojące obok krzesło. Nie chciała by zapach jego perfum przesiąknął zapachem papierosów.
  Bullshit.

@Ye Lian

  Pozbawiony wyrazu wzrok wylądował na kocu; kiedy ten dokładnie otulił tylko częściowo zakryte przez sukienkę uda? Nie była do końca pewna, chyba odpłynęła na chwilę myślami, zbyt pochłonięta buzującym w żyłach alkoholem i wygodą hamaka. Tej nocy nie miała wątpliwości tylko co do jednej rzeczy – wino Fiony powinno być kosztowane tylko po podpisaniu klauzuli świadczącej o świadomości z jaką mocą działało nawet na najbardziej zaprawionych w boju koneserów. Wietrzny chłód smagający odsłonięte ciało otrzeźwiał, lecz nie na tyle, by mgła zalegająca w czaszce rozrzedziła się choć trochę; wewnątrz panował tak zaguzany mętlik, że nie było w ogóle mowy o jego rozsupłaniu.
  Palce utonęły niespodziewanie w miękkości jasnego materiału. Rzeczywiście był miły w dotyku, milszy niż czyjekolwiek ręce dotykające ramienia czy obejmujące talię. Black poczuła nagle niewyjaśnione ukłucie złości; brwi ściągnęły się ku sobie, ślepia zmrużyły, bardzo powoli acz wyraźnie rozpalając w tęczówkach wyraz irytacji. Nie wiedzieć kiedy knykcie zbielały od zaciskania beżowej tkaniny. Zaciągnęła się więc trzymanym między palcami papierosem, bo nic nie koiło nerwów równie dobrze co dawka nikotyny tak duża, że aż szczypała w płuca podczas nabierania w nie dymu.
  Kolejny bullshit.
  Dotychczas mierzwiące plusz koca palce otuliły szyjkę butelki; wino przetransportowało się ze stolika, na sekundę lądując oparte na nagim kolanie wiedźmy, nim ta nie pozwoliła sobie na upicie łyka niezbyt przystającego damie, acz w jej przypadku zaskakująco eleganckiego. Denko sekundę później stuknęło na blat, odłożone w poprzednie miejsce.
  – Mówisz mi o podjęciu próby, gdy sam tak otwarcie z niej rezygnujesz? Czasami cię w ogóle nie rozumiem, Ye Lian. Mówisz wspominasz o swojej powierzchowności, o tym, że ludzie cię nie rozumieją i sprawiasz przy tym wrażenie dziecka, któremu nie udało się trafić do żadnej z drużyn swoich kolegów i koleżanek, bo liczba graczy akurat tego dnia trafiła się nieparzysta. Siedzisz więc gdzieś na uboczu w grubej zbroi z całego tego nagromadzonego przez lata niewzruszenia jednocześnie walcząc z pętlą, którą samotność skrupulatnie oplata ci na gardle. Otarcia z liny możesz chować za pustym spojrzeniem, za obliczem pozbawionym wyrazu, nie zmieni to jednak faktu, że skóra zaczyna jątrzyć się od ran. Im dłużej pozostawisz ją bez odpowiedniego... ah, gubię słowa. Tyle lat w Japonii, a gdy alkohol Fiony uderza do głowy, to nagle zapominam połowy z nich. Treatment, wiesz o co mi chodzi. Jeśli się tym nie zajmiesz, to zacznie się babrać aż w końcu zgnije – Westchnęła na koniec, razem z powietrzem wypuszczając z ust kolejny kłąb szarego dymu. – Jeśli będziesz żył w wiecznym strachu przed odrzuceniem, to ten w końcu pożre cię żywcem. A zza grobu nawet ja cię nie wyciągnę. Kiedy ostatnio przed kimkolwiek się otworzyłeś, hm? Najlepiej na trzeźwo i w pełni świadomie.
   była już pewna skąd w żyłach prądy buzującej irytacji. Może to nie złość a wino ocieplało organy? Ale skoro tak, to dlaczego miała ochotę zgrzytnąć zębami. Nie rozumiała logiki, którą kierował się Ye Lian, nie rozumiała jego motywów, a to, co mówił wydawało jej się irracjonalne. Ciężko było stwierdzić kto miał w tym momencie rację. Jego pielęgnowane od dzieciństwa przeświadczenia, czy jej duma w którą tak skutecznie godził każdym słowem? Nigdy nie należała do grona które z łatwością uginało przed innymi karku; złościłaby się pewnie dalej, gdyby nie tytoń wypełniający po chwili płuca – te zaszczypały aż od intensywnego wdechu, lecz dziewczyna wydawała się tym nieporuszona. Liczył się tylko gęsty kłąb szarości na moment przesłaniający urodziwe lico.
  – Tylko niektórych z przeszłości, co? – zapytała, lecz słowa kierowała bardziej do samej siebie niż do niego, mógł się tego domyślić po wzroku błądzącym gdzieś po kafelkach wykładających podłogę balkonu. – Czy w takim razie w ogóle uważasz nas za przyjaciół? Z tego co mówisz, ważni są dla ciebie jedyni ci, którzy są w twoim życiu od dawna. Z drugiej strony, to niekulturalne z mojej strony, narzucać ci swoje przekonanie. Zapomnijmy o tym.
  Powieki stuliły się ze sobą, gdy podbródek wylądował na wnętrzu dłoni. Przestał jej przeszkadzać smagający skórę wiatr, w zasadzie nagle wydał się dziwnie kojący dla zmysłów. Chłodził rozgrzaną winem skórę w sposób tak przyjemny, że myśl o konsekwencjach odchodziła na coraz dalsze plany. Zresztą, nawet gdyby zachorowała, to co z tego? Zaczynała się zastanawiać, czy w ogóle był ktokolwiek, kto by się tym przejął. Dotychczas trzymana pod podbródkiem dłoń pomknęła w górę twarzy, zatrzymując się ostatecznie na zmęczonych oczach. Opuszki tknęły przymknięte powieki, rozmasowując je niby to z napięcia. Nie wiedziała już co myśleć, w głowie powstał zbyt duży, niemożliwy do rozsupłania mętlik. Być może poradziłaby sobie z nim na trzeźwo, lecz wino Fiony skutecznie wstrzykiwało rozmiękczacz w żył, nie pozwalało racjonalnie rozumować.
  – Co jeśli nie ma prawdziwej Black? Może w ogóle nigdy jej nie było, sama już nie wiem. Będąc w Salem myślałam, że znajdę na to odpowiedź, że odnajdę tę część mnie, której, zdaje mi się, gdzieś po drodze zaczęło brakować, tej która być może wyleciała przez niewidoczną dziurę w samolocie, gdy się tu przeprowadzałam. Wróciłam więc do domu, jakoś w styczniu? Nie pamiętam już, ale pisaliśmy wtedy, co do tego nie mam wątpliwości. To prawda, że ciotka mnie wtedy zaprosiła, ale to stara czarownica, nie zdziwiłabym się, gdyby rozpoznała problem zauważając jego błysk w ślepiach przebiegającego jej przez drogę kota. Taki instynkt starych czarownic, rozumiesz. W każdym razie, nawet gdyby nie wysłała biletów, sama również planowałam ich zakup. Chciałam się przekonać czy w tym starym, pełnym czerni i ziół domu postawionym koło nieszczęsnego cmentarza poczuję się równie żywa i na swoim miejscu co we wcześniejszych latach, gdy mając po 10 lat razem z Sullivanem biegaliśmy między nagrobkami żeby połapać ropuchy rozpierzchnięte po całym podwórku ze względu na deszczową porę. I wiesz co poczułam? Pustkę. Jeszcze większa pustkę niż wcześniej. Nie potrafię tego zrozumieć ani znaleźć na to odpowiedzi. Salem nie jest już moim domem, ale Kinigami też nie mogę nim nazwać. Gdzie więc jest moje miejsce, jeśli ani nie tam, ani nie tu?
  Nie miała tego mówić, w ogóle nie chciała tego mówić ani jemu ani nikomu innemu. Problem w tym, że gdy tylko otworzyła usta, słowa samoistnie wypłynęły spomiędzy pełnych ust; nie była w stanie ich zatrzymać, nie zrobiła nawet przerwy na zaciągnięcie się wciąż trzymanym papierosem, robiąc to dopiero po zakończeniu wypowiedzi, gdy w płucach zabrakło już powietrza. Wówczas przez umysł przemknęły obrazy, których widok niekoniecznie chciała przywoływać. Wpierw ten cholerny kominek, to, jak płomienie odbijały się żywym blaskiem w złotych ślepiach, jak osiadały na rudych kosmykach, tak podobnych do jej własnych, a jednocześnie kompletnie innych, niosących w sobie odmienne odcienie tego samego koloru. Później pełne napięcia śniadanie; Fiona próbowała je ratować jak tylko mogła, zwykle nie miała problemów z rozładowywaniem złych emocji wiszących w powietrzu niczym siekiera gotowa odłączyć głowę od karku. Nie podołała, żadne z nich tego nie zrobiło. Black przełknęła ciężką gulę, nie wiedząc nawet kiedy znów zaczęła mówić.
  – Poszliśmy na spacer, wtedy w Salem. Chciałam żeby Fornax poznał las w którym się wychowywałam, był wtedy jeszcze dość mały. Wydawało mi się, że dobrze nam to zrobi, że styczniowy wiatr i deszcz, który zaczął wtedy padać zmyją wszystko co niepotrzebne, że będziemy mogli po prostu cieszyć się swoją obecnością. Oczywiście, że nie wyszło, nie mam pojęcia czego się spodziewałam. Zaczęliśmy rozmawiać, o tym jak pierwszego dnia prawie się pocałowaliśmy. Nie wiem co mnie podkusiło, ale powiedziałam mu wtedy o swoich uczuciach. Jak się domyślasz, nic z tego nie wyszło, nie dziw się mi więc gdy mówię, że miłość nie jest mi pisana. Od tamtego dnia Shin chyba mnie nienawidzi, nie mam z nim kontaktu od kiedy wróciliśmy. Po co miałby marnować czas, prawda? – zaśmiała się, naprawdę parsknęła wtedy śmiechem, kręcąc głową jakby z rozbawienia usłyszanym właśnie żartem.
Wciąż nie użyła podarowanego koca, w zasadzie w ogóle nie wyglądała, jakby planowała to zrobić, preferując kontakt odkrytej skóry ze smagającym wiatrem. Krwisty płomień długich włosów co jakiś czas podrywał się w powietrze, znacząc je niemal abstrakcyjną smugą żywego ognia.
  – Nie sądziłam, że kiedykolwiek zobaczę cię z papierosem – mruknęła tylko po dłuższej chwili ciszy, odgarniając delikatnie lawirujące pasma w dół, przytrzymując je w miejscu, tuż przy nagim ramieniu. Wolna ręka sięgnęła do zippo z którym nigdy się nie rozstawała, które najwyraźniej było dla niej czymś ważnym, wszak zawsze tkwiło w kieszeni blisko ciała; krzemień syknął, zaś jasny płomyk sięgnął końcówki przechylonej fajki.

@Ye Lian

  Uwadze nie umknął charakterystyczny dla osoby niepalącej kaszel. Nie skomentowała go jednak w żaden sposób, w zasadzie nawet nie spojrzała wtedy na Ye Liana, chcąc dać mu choć znikome poczucie komfortu. Nie zamierzała go oceniać ani komentować potknięcia w żaden sposób, w końcu wiedziała, że na co dzień nie miał do czynienia z papierosami, nic więc dziwnego, że płuca w kontakcie z trującą nikotyną odmawiały posłuszeństwa, broniąc się przed nią w każdy możliwy sposób. Zerknęła spod przymrużonych powiek na towarzysza dopiero gdy zaczął mówić, przyglądając mu się uważnie. I im więcej słów wypływało spomiędzy zwykle ciasto scalonych ze sobą warg, tym wyżej unosiły się kąciki na licu samej Black.
  — Jeśli chciałeś się najebać, to przyniosłabym coś mocniejszego niż wino — odparła po chwili ciszy. — Fiona nie ogranicza się tylko do jednego rodzaju alkoholu, lubi eksperymentować, co chyba po niej odziedziczyłam. Mogliśmy się napić drinków, stałbyś się jeszcze bardziej wygadany — Znów mu się przyglądała. Patrzyła, jak obserwował nie do końca świadomym wzrokiem świat przed sobą, jak ledwie utrzymywał filtr fajki między wargami, jak używał znacznie bardziej spowolnionych niż zwykle ruchów. Wiedziała doskonale co to oznacza, w końcu miała świadomość tego jak wysoko procentowy trunek mu przyniosła. Mogła się jedynie domyślać w jakim stopniu świat wirował przed jego oczami, podejrzewać jak ciężkie musiały być ręce, gdy je unosił by odsunąć zbłąkany kosmyk czy podnieść dzierżoną w palcach używkę. Może jednak podsuwanie mu specyfiku podarowanego przez ciotkę nie było najlepszym pomysłem, może na pomysł wspólnego picia powinna zadziałać w roli głosu rozsądku i zaproponować coś lżejszego. Teraz było już i tak za późno, mogła jedynie gdybać.
  Nawet na moment nie przestała go słuchać. Każde ze słów docierało do niej bez problemu i mimo iż zdawało się, że myślami była gdzieś zupełnie indziej — w końcu patrzyła hen daleko za balkonowa barierkę — to świadomość tkwiła przy niej hardo, w końcu nigdy nie należała do grona o niskiej tolerancji alkoholu. Nie powiedziałaby tego na głos, ale czuła, że potrzebowała tej rozmowy. Czy to dla niego czy dla siebie, wierzyła, że wypowiedziane dziś między nimi refleksje coś zmienią, na coś wpłyną, być może dadzą do myślenia im obojgu. Zwróciła spojrzenie tam, gdzie i on patrzył — ciemne niebo częściowo przysłonięte pozostałymi piętrami wieżowca w którym mieszkał. Nie wiedziała co chciał tam ujrzeć, wszak gwiazdy znacznie lepiej odznaczały się w miejscach, gdzie dookoła nie przyćmiewały ich światła klubowych neonów, ulicznych latarni czy przejeżdżających samochodów. Jeśli chciał je obserwować, mógł przyjść do niej, odwiedzić Kinigami, tak jak wielokrotnie zapowiadał.
  Westchnienie znów cisnęło się na utrzymujące papierosa wargi. Ye Lian wciąż mówił, więc tym razem odłożyła częściowo spaloną fajkę do popielniczki tak, by sypiący się popiół nie ubrudził stolika. Bogowie jedni wiedzieli kiedy ale przechyliła się w kierunku leżącego chłopaka — jedno z przedramion opadło tuż obok rozsypanych na materiale hamaka jasnych włosów; bok kciuka dotknął miękkości ułożonych w chaosie pasm. Wolna ręka opadła gdzieś w okolicy biodra, lecz nie została tam na długo, bo im niżej osuwała się twarz dziewczyny, tym bliżej kontaktu sięgały smukłe palce. Gdy jej nos zawisł tak nisko, że niemal stykał się z policzkiem chłopaka, Black przemknęła ciepłem dłoni na czerń skrywającej brzuch koszuli. Opuszki prześlizgnęły się płynnie w górę, przez sam środek piersi, po drodze hacząc o każdy z guzików z typową dla wiedźmy subtelnością — dotykiem który nie był natarczywy ani inwazyjny, takim, który pozostawiał znaczny niedosyt gdy już znikał. Tkanina pod naporem musiała w pewnym momencie wysunąć się ze spodni, zadrzeć na tyle, by chłód nocy wdarł się pod spód, łaskocząc każde wgniecenie mięśnia. Długie fale czerwieni spłynęły z jej ramion rozpierzchając się dookoła twarzy Ye Liana niczym płomienna aureola; kilka kosmyków tknęło blady policzek, nie zatrzymując się tam jednak na długo, umykając równie szybko co deszczowa kropla po śliskiej szybie samochodu.
  — To prawda, brzmi idiotycznie — przyznała półszeptem, nie dając mu przestrzeni na odwrócenie głowy, chciała, by patrzył w przenikliwość brązu i lodowego błękitu jej oczu. Gorąc oddechu niemal parzył w rozchylone usta, gdy dotychczas wędrujące palce Black sięgnęły odsłoniętej szyi zaraz kontynuując dalej w górę, by wpierw niemal czule ująć policzek wnętrzem dłoni, później zaczesać zbłąkaną grzywkę w tył głowy. Uśmiechnęła się wówczas w ten swój zadziorny sposób — figlarne ślepia zmrużyły się, ciągnąc wyżej jeden z kącików ust w asymetrycznym uśmiechu. Widać było, że nigdy tak naprawdę nie marnowała zbyt wiele czasu na zmartwienia, być może szybko odnajdując dla nich wyjaśnienie a być może odkładając je na dalszy plan, bo przecież nie było o czym rozmawiać. — Ale świat składa się z idiotyzmów, więc czemu nie wziąć udziału w tej skretyniałej grze i nie dać się ponieść? To moje zadanie dla ciebie, Ye Lian. Zaszalej.
  Pełne wargi dziewczyny odcisnęły się delikatnie na czole towarzysza w bardzo subtelnym pocałunku. Chwilę później już się odsuwała, prostowała plecy, tym samym zwracając mu wolność. Podnosząc się niespiesznie z hamaka złapała za odłożonego przed momentem papierosa, zaciągając się nim ponownie. Szary kłąb zniknął, gdy w niego weszła zmierzając ku barierce balkonu. Przedramiona wsparły się o chłodny metal.
  — Kto wie? Może tym jak podszedł do mnie bez uprzedzeń o przeklętej wiedźmie, może tym jak przechodził przez całe Kinigami w różnych warunkach tylko po to, żeby pograć ze mną mną konsoli, może tym jak wychodził pod 7-eleven w środku nocy bo naszła nas ochota na instant ramen — mruknęła, wspierając podbródek na zgięciu nadgarstka. Wzrok opadł na dzierżonego w dłoni papierosa. Przez moment patrzyła jak końcówkę pożerają czerwienie, żółcie i pomarańczy by zaraz strzepać ją bez większego namysłu poza balkon. — Może mnie tak samo jak i ciebie ciągnie do osób, które nie są mną zainteresowane — zaśmiała się krótko, ani na moment nie odrywając spojrzenia od mroku zapadającej nocy.