- Możesz już oddychać - szepnął w momencie, gdy odsuwał twarde opuszka dłoni od jasnego profilu pisarza. Niesiony treścią żart, jak jego własny, w końcu odzyskany, miał to samo zasugerować Lianowi. Bo nawet jeżeli z delikatnych, szklanych rysów trudno było uchwycić choćby cień zamkniętych tam myśli, to zastygła fasada - sama z siebie dawała odpowiedź. Nie miał zamiaru powtarzać znaczenia, jakie nowy kontraktor mu poświęcał, ale ugruntowana z w dziurawym sercu wdzięczność, miała pozostać - do samego końca. Niezależnie, jakim ten koniec miałby być. W kwestiach jak ta - nie zmieniał zdania. Jeśli w czyichś dłoniach złożył zaufanie, nic nie było w stanie wytrącić go z miejsca. Zmieniły się kształty ich żyć, znowu- tak od siebie różne, a jednak łączyły się ciasno, jak skrzyżowanie dróg.
Pulsowanie na karku, początkowo ostre, szponiaste wręcz, przekłuwało podstawę czaski, jak rzeźbiarskie dłuto (a co najmniej, tak sobie to wyobrażał - artystą nie był). Mijające sekundy łagodziły wrażenie, tępiąc intensywność na poczet wracającej na poczet ciała - ciężkości.. Żyły zagrzmiały od warkotu krwi, serce wyrosło z ziejącej dymem próżni, uderzając w klatkę piersiową, jak spłoszone ze snu zwierzę. Skóra spięła się, naciągnęła, gdy instynkt kazał mu zbliżyć ranę do warg.
- Jak zawsze, mądrze - zmrużył ślepia, bo jadeitowa jasność migotliwie nabrała intensywności, równo z powrotem ich materialnej formy - ale stawiam, że i ty i ja widzimy tylko część prawdy - zginął łokieć, gdy język przejechał przez cieknący szkarłat we wnętrzu ręki. palce poruszyły się, jakby w pokrętnej próbie sprawdzenia, czy nacisk zmusi rozciętą tkankę, do szerszego plunięcia krwią - taka nasza natura, bywa zbyt zaślepiona - nie doprecyzował tylko, czy chodziło mu czysto, o tę ludzką, yurei, czy może osobno każdego z nich, jako indywidualności.
- W pewien sposób, i tak ją otrzymasz - zaczął wolno, unosząc wzrok, by zetknąć go z tym jaśniejszym, czystszym, nawet, jeśli przychyliłby się do opinii przyjaciela - przyprószone szklanym popiołem - niewinnym w pierwszym wrażeniu, tnącym ostrością odłamków, gdy zaglądało się za daleko - z czasem, będziesz miał wgląd... w to co czuję. Tak, jak ja w Twoje. Także na odległość - czarne brwi zmarszczyły się, bo dla niego wciąż było to niekoniecznie zrozumiałe - jak mieliby odróżnić, co i które, należało do kogo? - samo doświadczanie jest też dziwne - słuchał jasnowłosego z uwagą - wiedział naprawdę dużo, czepiająca się spojrzenia wnikliwość utknęła na języku - skąd o tym ...wszystkim wiesz? - wyprostował kręgosłup, przypominając sobie w pewien sposób, że naprawdę miał ciało. Jednocześnie nienaturalnie wręcz wyczulony na kocia obecność, odwrócił głowę, chcąc prześledzić ścieżkę miękkich, zwierzęcych kroków. Lewa część uśmiechu błysnęła w niejakim rzucanym wyzwaniem - tym razem - dla bielącego sierścią kocura - że będzie musiał znosić jego obecność częściej, niż zapewne by chciał.
Kiwnął głową, wracając skupieniem na dawnego towarzysza broni - nie znam pełnych możliwości, ale... - urwał na moment, mieląc wyrywające się ogniki rozbawionej ekscytacji - to rodzaj teleportacji - w odsłonięciu przed kimś mocy, było coś... odświeżającego. Zamykana do tej pory tajemnica, rozpychała się możliwościami, którą w zaognionej naturze - musiał utrzymywać na wodzy. Sposób jednak, w jaki Ye Lian wspomniał o tym, niósł ze sobą kroplące się niedopowiedzenie. Z tym samym zaciekawieniem śledził ruch gładkiej dłoni i ostrza, które błysnęło między palcami. I gdyby znajdował się w pomieszczeniu z kimś innym, z kimś, kto nie dzielił z nim wojskowej przeszłości, zareagowałby instynktownie, z jakąś potrzebą przejęcia inicjatywy. Tu - teraz - z błyszczącą od poblasku lamp, tarczą źrenic, z czujną obserwacją chwytał klatki wyświetlanych scen.
- Czemu, Kori? Czemu nie można nim być? - przełknięcie, nijak nie miało się do kołyszącego się nagle grymasu, który mógłby zostać nazwany uśmiechem - To jedyny powód, dla którego... tu jestem. Dla ludzi, to może mieć znaczenie. Jeśli nie ja - nikt nie zajmie się zemstą. Nic po niej nie zostanie - linia szczęki zarysowała się silniej, gdy zacisnął wargi. W drugiej chwili, to uśmiech - znajoma już dla Liana maska - zaścieliła wyraz jego twarzy - ale nie mam zamiaru cię w to wciągać bardziej - obiecał, jakoś bardziej twardo, z rzuconym gniewnie rozkazem, który działał tylko na niego samego. Jednocześnie, chociaż gnające zmiany mimiki mogły zdradzać intensywność emocji, wzrok, jak cień - śledził działanie pisarza. Tak samo, jak poruszenie zaszumiało zieleń spojrzenia, tak cięcie, rozkwit czerwieniejącego na bladej dłoni kwiatu i sam gest wyciagnięcia ręki - wywołał w nim nieoczekiwaną, bo ciepła w swej odmianie, falę uczuć.
Bez wahania ujął we własną, dłoń Ye Liana. Dokładnie tą, na której wciąż ślizgały się plamy rozcięcia, pieczętując - wszystko co zrobili, na co się zgodzili i co przynieść miał czas. Tańczący na dnie źrenic ogień, ten zamknięty w odcieniu jadeitu, jarzył się wyjątkowo mocno - To działa w dwie strony, Kori - podkreślił, bo uczynione braterstwo krwi właśnie na tym polegało. Niezależne od łączącego ich kontraktu, zawarte przymierze nosiło w sobie coś więcej - niż nadnaturalną więzy, którym się poddali. Wynikało z ich woli, z ich decyzji, nie potrzebowali magicznych kajdan, by utrzymać jego realizację w mocy - masz swoje tajemnice. Problemy, które teraz są moimi - pochylił się, nie wypuszczając zaciśniętej ręki - nie uciekaj przede mną - zawiesił głos, zaglądając głębiej, prowokująco, w lodowe odłamki wijące się w oczach jego medium. Jego przyjaciela. Jego brata krwi - i tak cię znajdę.

@Ye Lian

Powietrze gięło się pod naporem słów, przypominając wrażliwą na bodźce membranę. Analogia, jaka pamiętał jeszcze z czasów wojska. Za każdym razem, gdy w pobliżu znajdował się Ye Lian. Ta sama cecha, która początkowo kazała mu trzymać się na dystans, z czasem, stanowiła kuszące źródło, do którego lgnął. Przekonał się wielokrotnie o wnoszonej wartości dedukcji i taktycznego umysłu, który z łatwością przenikał misyjne plany, dostosowując ich kierunek zależnie od celu. Dni, tygodnie, nawet miesiące w terenie, wydawały się z czasem nieodłączną cząstką świata, który plasował w ramach szczęśliwej przeszłości. Jeszcze silniej działał na świadomość fakt, że spajała ich obecność dwóch osób. Dwóch, których dziś już brakowało. I to oni nadawali ich tajemnicom znaczenie. To oni, nosili za sobą prawdę. I paskudnie za tym tęsknił. I za nimi. I za samym uczuciem. Dziś, wypełniała go przede wszystkim pustka. Niezależnie od intensywności maski, jaką zakładał. I ta sama kiełkująca iskra kazała mu poddać się prowadzonej przez jasnowłosego analizie poznania. Po rzucone mu w rozgrywce losu karty, sięgał z wrodzoną, zaczepną prowokacją.
- Kori - imię postawi miękko, znacząco między zdaniami, gdy chciało się sięgnąć po istotę, konkluzję, jak pauzę - O to chodzi. To ma mnie pochłonąć - niezmywalny z warg uśmiech, odsłaniał zęby, tlił się w obręczy oczu, marszczył brwi - i to będzie ostatnia rzecz, jaką chcę zrobić. Dlatego tu jestem, dlatego wróciłem. Więcej nie mam zamiaru - przerwał, tym razem faktycznie znacząc kontynuację przerwą. Krążące na wargach rozbawienie, wydawało się zgrzytać z treścią wywodu, jak drobiny piasku między zębami, gdy zbyt długo gnało się na plaży pod wiatr - jeśli... jednak uznasz kiedyś inaczej - uwagę oscylował dokładnie na bladym profilu Liana. Śledził harmonijny w proporcji rys, który mógłby być po wielokroć oddawany w szkicach artystów, na wzór skrzydlatych bóstw - wiesz dobrze, że są sposoby, by takich jak ja pozbyć całkowicie - zakończył, chociaż, jeszcze chwilę trwał nieruchomo, więżąc przyjaciela we własnym spojrzeniu, chwytając krystalizujące okruchy lodu. Zastanawiał się nawet, czy był w stanie stopić ich szklaną niedostępność?
- Nie wróciła. A więc może być tylko w jednym miejscu - odpowiedź niosła ze sobą bolesną drażliwość. Zaognioną, a mimo to wciąż trzymaną w ryzach. Jak palący wnętrze gniew, odpalający się jak zapalniczka za każdym razem, gdy cel wnikał na falę teraźniejszości. Drażnił się z nim. Prowokował, z paląca perfekcja naśladując tendencję, jaką sam nakładał przy innych.
Czasem była to maska, nakładana sztucznie, dla zakrycia tajemnic, które nieumyślnie (albo wręcz odwrotnie) odsłaniał czas. W jednostkowych warunkach, w towarzystwie, którego nie musiał sączyć ułudą. Działał swobodniej, mając czas na decyzję. I na odsłonięcie. Niekoniecznie tylko jego. Nieoczekiwaność zachowań temu służyła. Tak, jak skracanie dystansu, naginanie przestrzeni, która dla niektórych stanowiła nierozerwalną granicę dostępu. Tę, rysowaną przez Ye Liana poznał bardzo dobrze. Dodatkowy, naglący motyw, jaki popychał go w chęć zajrzenia za jej krawędzie. Znowu. A jednak - trzymał gardę. Właśnie dlatego - kim byli. I kim się stali.
Kusiło go, by podążyć za ruchem pisarza, gdy ten w płoszonej płaszczyźnie, odchylił się do tyłu. Mimowolność nawet drgnęła w odruchu, ale pozostawił zyskaną przestrzeń, nie odrywając splecionych palców. Przejechał kciukiem kruchość męskiej skóry, rozmazując drobinę, która zawieruszyła się przy złączeniu - Może o to chodzi, że spotkały się te perfekcyjne przeciwieństwa. Zbieg i łowca - wyszczerzył się jaśniej, ale znajoma wilczość wymknęła się z pola widzenia, złagodzona otulającą ich aurą i widoczną, dumną satysfakcją z pieczętowanego braterstwa.
- Powinniśmy...
- Nie przejmuj się, nie pocałuję cię - mrugnął zawadiacko, rozluźniając w końcu uchwyt, łapiąc się, jak dotyk odbił się zaczerwienieniem na bladej cerze - bez pozwolenia - skwitował, kontynuując rozbawiony ton i jednocześnie odsuwając się - Dawno nikt nie zajmował się moimi ranami - zaskoczył go własny ton, gdy odwracał rękę, odsłaniając zranione wnętrze, które ponownie podsunął pod język. Zmieszana krew nie różniła się zbytnio od pierwotnego, metalicznego posmaku. Z refleksją, odsunął rękę, z wyczuciem obserwując, jak dawny wojskowy z wprawą traktuje rozcięcie i wciąż sączący szkarłat. Widok znajomy, wręcz kojący, miał uplasować się pamiętliwą iskrą na kanwie wspomnień.
Parsknął, dźwięcznością krótkiego śmiechu w kolejnej chwili, gdy między dwie sylwetki przetoczył się nieoczekiwany żart. I bynajmniej nie Shogo był autorem przekazu, co wywołało równie nieoczekiwane, rozluźnienie - Będziesz pierwszym, który się dowie, jeśli taką mocą będę dysponował - podjął początkowo, odchylając się całkiem, oddając całkowicie zgarniętą przestrzeń. Westchnienie przyniosło zmieszaną woń - krwi, kadzideł i ulotnej nici perfum, której się chwycił, jak kotwicy - Nie przypiszę sobie tej zasługi, choćbym chciał, ale... zmieniłeś się Kori - przechylił głowę - jeszcze nad tym popracujemy - mrugnął okiem, wsuwając łokcie na oparcie siedziska, zerkając w stronę kota i jego czujnej obecności, potem wolno, jakby zaznaczając milczeniem gdzie patrzy, zatrzymał wzrok, na przypadkowo odsłonięty fragmenty zaczerwienionej skóry.
- Dasz mi zapalić?

@Ye Lian

Zatęsknisz?
Powiedziałby tak, usta nawet rozchyliły się żartobliwie, jakby na zimniejszą zakładkę do prawdy, która ciągnęła mocą powietrze wokół, zapierała wyraźny ciężar na barkach gnąc ich materialną formę w dół. Tam przecież, gdzie było jego miejsce. Wiedział to. Mówiła mu o tym nawet spotkana Śmierć, bo uchylił kark opadającemu ostrzu, wypaczeniem wierzgającego gniewu, tłocząc do egzystencji cel, któremu oprzeć się nie dało. Nie chciał? Nie potrafił. I nie mógł. Zgadzając się na układ, który na końcu, miał wymazać jego obecność bezpowrotnie.
- To dobrze - powiedział zamiast tego, z łagodnością, o którą trudno było posądzić yurei - To naprawdę dobrze - powtórzył głośniej, z maniera mrugnięcia, które miało tknąć milczącej sylwetki, wypłukać napięcie strun zaciskanych paliczków - Wtedy odpocznę - zakończył ciszej, ze spokojem nadanej sobie zgody. Zmrużył oczy, które zamiast na twarz Liana, przeniosły się w miejsce, gdzie opadała miękkość kocich kroków. Rozpraszały z wrodzoną kotom skutecznością. Nawet jeśli niosły za sobą jarzące echo mruczącej nieufności. To tam pozostawił resztkę milczenia, umoszczoną pod bielą łap, których chciał dotknąć.  
Uwagę miotał jednak wahadłem, jakie wracało do jego kontraktora. Przeciwieństwo, cięte w szkle na tylu poziomach, że poddany płomieniom, odbijał ich blask, nie dając skrzącej powierzchni na załamanie.
Jeszcze.
Krawędzie smużyły sadzą, lizały ciepłem przeźroczystość lodowej zapory, zapierały na pozornie kruchej fasadzie.
Jak długo wytrzymasz jeszcze, Kori?
- No nie wiem.... Kręcę każdego  - wilczość uśmiechu wydawała się pęcznieć zbyt mocno, bo... coś nie grało jak powinno. Coś gięło się sztucznie pod słowem przyjaciela, jak napięty zbyt mocno kryształ. Brakowało chwili, by pękły łączenia, kruszyło się źródło, odchylając chowaną tajemnicę. A jednak Shogo nie uderzył, nie przytwierdził warg do pęknięcia, zgrzytając kłami po szkle. Zagrał arogancją, tak łatwo mu przypisywaną - Tsss... - syknął przez zęby, gasząc jarzący się błysk, co niepokojem alarmował, jak łatwo było podpalić jadeit ślepi. Odsunął się, odchylając głowę w górę i jednocześnie odsłaniając wibrująca na gardle grdykę. Niewerbalny wyznacznik tępionych znacznie słów. Zęby zgrzytnęły w końcu, jakby Tomomi przełknął siarkową kulę płomieni. Obawiał się jednak, że kiedyś mógł plunąć ogniem, jak przysłowiowy smok. Z jakimś skupionym namaszczeniem patrzył za to, na drgającą przy skroni Ye Liana żyłkę, tak wyraźnie odbijająca się na bladości szklanej skóry. Ślepia podążyły za gestem, w którym pisarz sięgnął po jałowy materiał i jak biel wymyka się spomiędzy palców. Nachylił się płynnie, nienaturalnie szybko wręcz, jeszcze zanim jasnowłosy zetknął krańce opuszków z upuszczonym bandażem, by złapany przedmiot wetknąć między długie palce towarzysza - A teraz powtórz wszystko i nie napinaj się tak - mruknął nisko, jakby ostrzegawczo, miękkim szczeknięciem, które wilki rzucały między sobą. Opuszczony profil zminimalizował odległość obu twarzy. Tuż obok siebie pojawił się puch półdługich, popielatych pasm i ich zwichrzone, czernione sadzą przeciwieństwo.
Wyprostował się bez wahania, z miną totalnie zmienioną, pokrętnie rozluźnioną, jakby musujący z zielenią źrenic cień, raptownie wyparował, pozostawiając wypaloną połać pustej przestrzeni. Rozłożył ramiona, niemal na całą długość, przeciągając zyskane na powrót ciało. Powrót działał pobudzająco. Wypychał krew do żywszej prac, pompował adrenalinę, wracając do żył cielesność nawyków.
- Jesteś żywszy - nieokreśloność stwierdzenia zawisła na języku, dając Shogo poblask zamyślenia - albo zbudzony - dodał lakonicznie i odchylił się do oparcia zerkając w przestrzeń za przyjacielem, zupełnie, jakby nie dostrzegał czającego się zainteresowania, a za sylwetką znajdował się ktoś więcej, nieuchwytny cień na którym skupił zaczepny (granat) spojrzenia - powiem ci następnym razem - zakończył, poszerzając grymas uśmiechu - podstęp to byłby, gdybym zapytał, czy chcesz przypomnieć sobie, jak pachną moje papierosy - zabawne, bo zawsze, dokładnie jedna, zmięta paczka znajdowała się w kieszeni przylegającego do ciała płaszcza. Z dokładnie tą sama liczbą wygiętych fajek. Dokładnie pięć. Tyle, by doliczył sekundy, słysząc świst lecącej kuli tuz przed tym, jak wydarła się dymiąca dziurą w piersi.
- Balkon brzmi dobrze. Mam nadzieję, że masz jakieś ładne sąsiadki - równo z kpiarskimi słowami, podniósł ciało, jeżąc poruszeniem przycupniętego w pobliżu kota - mam zapalniczkę - wsunął dłoń w kieszeń spodni, odkrywając metalowe zippo. Obrócił je w palcach, zaczepiając palcem o wypluty płomyk i finalnie zamykając je w ręku - ale możesz wyjść ze mną - spojrzenie z góry niosło przeciągającą się zaczepność - i tak już dziś nie dam ci za dużo spać.

| zt x2

@Ye Lian

Patrzył jak znika. Jak mijały dni, a skóra pisarza bardziej przypominała naciągnięty na mięśnie pergamin. Cienie, jak malowane w szale kreski, cięły powieki nadając mu tak ponurego echa. Wydawał się przeraźliwie wręcz kruchy i Shogo łapał się na tym, ze czasem zamierał przed zwyczajowym dotknięciem ręki, w obawie, że w miejscu zetknięcia pojawi się sieć pęknięć, a sylwetka przyjaciela rozkruszy się w palcach. Eteryczna przystojność mężczyzny nadawała mu zastygającej w lodzie rzeźby, teraz, przybrudzonej, bardziej ociosanej. I najgorsze, że proces - mimo zwiększonej opieki - postępował, wyżerając siły. Zupełnie, jakby ktoś karmił się jego życiem. Nie.
Nie tylko jego.
Ten sam mrok pulsował we krwi byłego wojskowego. Szarpał nieprzytomnie w snach, wył do ucha. Nie pozwalał odetchnąć. Rozdzierał ranę na karku, częściej zmuszając, by pozostawiał włosy rozpuszczone, kryjąc, tajemnicę gnijącej? rany. W dudniącym chaosie myśli, wciąż kołatało się rzucone w cieniu pytanie.
Z czym właściwe się mierzyli? Co takiego, chciało wyrwać się? ich? z plączących kontraktem więzów?
Zdążył omówić z Ye Lianem wszelkie dotychczas zebrane informacje, także te niepełne, wciąż zamazane lub wciśnięte z milczeniem. Yokai? Prawdopodobieństwo było niemal na wciągnięte ręki, ale Shogo bez końca próbował rozsupłać rozmywające się wizje ze snu. I zastały gdzieś na dnie świadomości przekaz, który zaciskał mu gniewnie szczękę.
Nie umiał długo trwać w jednym miejscu. Zamknięte przestrzenie trzymały w ryzach nadszarpniętą niecierpliwość, ale krążył wokół swego medium, jak broniący stada, ranny wilk, albo rozjuszony lew. Tamował buzujące w żyłach emocje, dusząc ich jaskrawe ogniki, jak żar rzuconego pod but papierosa. nauczył się zresztą nie palić w mieszkaniu, nawet na balkonie. Widział jak nawet zapach drażnił mdłościami  przyjaciela. Jak marniał. Wydawała się, że wystarczy przymknąć powieki, a słabość wgniatał się w jego postać głębiej.
Wychodził, bo zmęczone walką ciało drżało. Kołysało rytmem nerwowego rytmu, wystuk98iwanego palcami i piętą. Nawet, gdy nie grała żadna melodia. Przytłaczała i świadomość, że wdarł się z buciorami, ze swoim życiem w sterylnie poukładaną przestrzeń swego kontrahenta. Nawet jeśli obiecał sobie nie ingerować bardziej, niż było to konieczne. A to co się działo - było przecież z jego winy.
Wszystko trafiał szlag.

Jeszcze chwilę, gdy zamknął drzwi auta, stał oparty o maskę. Deszcz szumiał, obijając się o metal karoserii, dziwnie uspokajając nerwowość wciśniętą miedzy zwarte wargi. Nie reagował na postępującą wilgoć i coraz gęściej ściekające krople, wiążące rozpuszczone włosy w wijące się czernią strąki. Wzrok wbijał w buty, dokładnie w miejsce rzuconego, niedopalonego peta. Na nadgarstku jednej ręki wisiała związana siatka z zakupami, po które przecież wyszedł. Wciąż, nie znał odpowiedzi na żadne rzucone przez nienazwane siły pytania. Wciąż nie znał, co miał z tym zrobić. I wciąż - nie posunął się o krok we własnym celu, który przecież kazał mu naruszyć świętość, której długo bronił. Finalnie kapitulując, by poprosić Ye Liana o pomoc. Nie miał mieszać go ze światem klątw, śmierci, z którego Tomomi został wypluty.
Ruszył równo z głośnym wydechem, odpychając się od drzwiczek samochodu i kierując kroki w stronę znajomego apartamentu. Od miesiąca - był mu domem.

Z cichym kliknięciem przymknął drzwi, zatrzymując się tuż za progiem, mając nadzieję, że nie wybudzi przyjaciela z płytkiego snu, w jakim - wydawało mu się - pozostawił go przed wyjściem. Ale miękki głos wyraźnie świadczył o czymś przeciwnym. Shogo potrząsną głowa, prawie jakby chciał się otrząsnąć, ale tylko przeciągnął wolną dłonią po sklejonych deszczem pasmach. Na usta wspiął się uśmiech, zupełnie przeczący ponurym cieniom zaległych we wpatrzonych w jasnowłosego źrenicach.
- Nie umiem z nią chodzić - uniósł barki w rozluźniającym napięciem wzruszeniu - posprzątam - dodał zerkając na rosnąca pod podeszwami, brudna kałużą - za chwilę - doprecyzował markowanym rozbawieniem, ściągając zaraz kurtkę, buty i boso  stawiając kroki w stronę kuchni. Tam zostawił sklepowe zdobycze.
- Daj mi 10 minut. Wezmę prysznic i ogarnę kolację - mówił, by jeszcze w przejściu zsunąć przez głowę mokrą koszulkę.

@Ye Lian  @Warui Shin'ya

Ogólnie by się tym nie przejmował, ale dziś nie potrafił usiedzieć w miejscu. Nie pod ostrzałem ich spojrzeń; nie przez te przymrużone w zastanowieniu powieki, wykrzywione usta, za którymi zamykali pytania - nawet nie wiedzieli co im dokładnie nie pasuje; może jego pozaklejane plastrami ręce, może tych kilka zadrapań, paskudzących się strupów. A może chodziło o coś innego; o twarz, która rozmywała się jak naruszone odbicie w tafli wody. O barwę rogówek, raz intensywną jak kanarcze skrzydła, zaraz zbladłą do szafranu. O schudłą sylwetkę. Martwili się o niego czy drwili z utraty sił? Kiedy omyłkowo uderzył ramieniem Kiragawę, a ten zerknął spod kasku ku górze w mieszaninie zaskoczenia i niedowierzania, Shin'ya nawet go nie przeprosił. Okręcił się tylko o sto osiemdziesiąt stopni i zanim zorientował się co robi, już wybiegał z placu. W tle turkotały koparki, jakiś dźwig puścił salwę sinusoidalnej melodii alarmowej, ogłaszając wszem i wobec, że nadjeżdża. To wszystko niknęło za plecami, ale - chociaż przetarł gwałtownie oczy, wypadając za róg najbliższego zakrętu - obraz nie chciał zniknąć sprzed nosa.

Twarz starego Kiragawy wciąż figurowała gdzieś obok; gdzieś na samej granicy percepcji. Gdyby obrócił głowę wystarczająco, był pewien, że dostrzeże mężczyznę dotrzymującego mu kroku. Będzie mieć czarno na białym ten cholerny obraz - ze wszystkimi niepożądanymi detalami. Jego indycze gardło pod cofniętym podbródkiem; rozchylone, zawsze mokre wargi ułożone teraz w kształt litery "o". I oczy ciemne jak gagat, wpatrzone w niego z szokiem, od którego żołądek zwinął się w gordyjski węzeł.

Prawie tam zwymiotował, znów skóra denerwująco o sobie przypominała. Miał ochotę zedrzeć każdy jej płat, oderwać tkankę po tkance, wyciągnąć ścięgna jak nitki wystające ze swetra. Nic mu nie odpowiadało; do niczego się nie przyznawał. To nie były jego ręce - nie miał wcześniej tak chudych palców i tak poobgryzanych, źle obciętych paznokci. To też nie jego nogi; nie plątały się tak i nie potykały, nie wpadał przez nie na przechodniów, nie musiał wyszeptywać im w amoku, że przeprasza za nieuwagę. Nie jego pierś, nigdy nie biło mu tak serce. I z całą pewnością to nie jego twarz. Mógł to stwierdzić, kiedy przecisnął się przez jakąś grupkę i zrządzeniem losu dostrzegł czyjeś odbicie w sklepowej witrynie.

Odetchnął, gdy zdał sobie sprawę, że jednak widzi siebie. Miał tylko trochę bardziej matowe włosy, trochę zbyt zmierzwione, ale przecież biegł, więc nie było czemu się dziwić. Może trochę się też zaniedbał, ale słabo sypiał. To wszystko. Miał zresztą sporo na głowie, zapominał o regularnych posiłkach. Normalnie ubrania nie wisiały na nim w tak żałosny sposób; jakby zakupił nie ten rozmiar. Powinien rozważyć wizytę w aptece; nie był wielkim fanem łykania tabletek i nie wierzył w konowałów zalegających za blatem, w te ich wyświechtane białe kitle i rekinie uśmieszki od ucha do ucha. Ale musiał przyznać, że obecny stan, który określiłby "raczej średnim", a który nie stał obok pojęcia "średniości" na żadnym żołnierskim apelu nawet w promieniu trzech kilometrów, za długo się już ciągnął. Poza tym jedna pastylka na dobry sen jeszcze nikogo nie zabiła.

Nie w porę zdał sobie sprawę, że rzucił robotę bez wyjaśnień; jego zmiana właściwie się już kończyła i nie stanowiło różnicy, gdyby wymknął się pół godziny wcześniej, ale i tak zdobył się na to, by wyciągnąć telefon. Na odblokowanym ekranie dostrzegł pusty wyświetlacz.

Żadnej wiadomości.

Żadnego nieodebranego połączenia.

- Oczywiście.

Niby czemu akurat teraz tak go to uwierało?

Zawsze taki był; jak spuścizna po erupcji wulkanu, zastygła lawa. Pod twardą, sczerniałą powłoką, której zdawały się nie ruszać żadne przykre ataki z zewnątrz, krył się gorejący ogień. Płomień pulsował, czasami wychylał się spomiędzy pajęczyny pęknięć barwą wściekłego oranżu, ale zaraz gasł, znów zdawał się jedynie nienaruszalnym kamieniem - szorstkim i chłodnym, kiedy się go nie sprowokuje, nijak nie nadwyręży. Na obelgi wybuchał śmiechem, na wytykanie palców zdawał się odporny. Nie mieli takiej mocy, aby go zranić, ich ostre słowa łamały się na zmurszałym obwarowaniu jak słabej jakości noże. Głuchł, kiedy szeptali po kątach i patrzył im prosto w oczy aż zaczynali się peszyć. Nikt nie był tak bezpośredni w konfrontacji; nie podczas krytyki, niepewnych burknięć, z którymi trzeba się zmierzyć. Tymczasem teraz miał wrażenie, że wybranie jednego numeru go przerasta. Że jeżeli połączenie zostanie zawarte, a on po drugiej stronie usłyszy: "Kto mówi?", zacznie po prostu wrzeszczeć.

Ostatecznie zdecydował się na wysłanie wiadomości; krótkiej, bez wielkich wyjaśnień. Odrobię na następnej zmianie - dodał na końcu i wdusił ikonę wysłania. Więcej nie spojrzał na komórkę. Nie chciał. W domu Mittsu spoglądała na niego niespokojnie. Sam więc zaczynał się denerwować. Sprawiała wrażenie, jakby się mu przyglądała; jakby pilnowała mieszkania. Przed kim niby? Prawie parsknął. Przecież nie przed nim. Wychował ją od maleńkości i jeżeli na świecie był ktoś, komu mogła zaufać bezgranicznie, to pokonywał kandydatów w przedbiegach. Na spacer wyszła jednak bardziej obojętnie niż zwykle. Obwąchiwała stare latarnie i zapuszczone krzaki bez większego entuzjazmu.

- Brak humoru, maleńka?

Praktycznie nie zwracała na niego uwagi. Trzepotała jednym uchem, dawała więc znać, że go słyszy, ale nie reagowała na głos. Odchrząknął, a potem odprowadził ją do mieszkania. Zanim się obejrzał, był znów w drodze. Musiał to rozchodzić; wmawiał sobie, że to kwestia wybujałej wyobraźni, a jednak słyszał jakiś trzask pęknięcia, jakby kruszyła się skorupa, jakby wszystko to, co szalało wewnątrz niego, miało go zaraz rozsadzić od środka.

Nie mógł wybuchnąć; nie teraz, nie bez powodu.

Potarł znów powieki. Był senny. Nie tyle miał ochotę, co panicznie pragnął odpoczynku. Jednocześnie pamiętał dzisiejszą pobudkę - lepiące się do czoła spocone włosy, mokry kark, napięte szczęki. Jakby ledwo ukończył triatlon i to w nowej dyscyplinie sportowej: szaleńcza ucieczka przed tym, co przeraża najbardziej. Cokolwiek go jednak przerażało, pozostawało za kurtyną wraz z pozostałymi niezapamiętanymi koszmarami.

I tak noc w noc.

Wariuję? - pytanie odbiło się od czaszki i znów cisnęło mu w gardło śmiech. Sam nie wiedział, co rozbawiło go bardziej. To, że mógłby oszaleć i nawet nie wiedzieć dlaczego (chociaż chyba na tym polegało szaleństwo), czy raczej rozśmieszał fakt, że znajdował się przed znajomym wieżowcem. Od cholera raczy wiedzieć jakiego czasu. Z plastikową torbą w zgrabiałych palcach; w siatce obijały się o siebie butelki zakupionych napojów i to one przywróciły go do rzeczywistości. W ostatniej chwili dotarło do niego, że przytrzymał drzwi do budynku zanim zdążyły zamknąć się za jakąś starszą kobietą.

Nie obejrzała się na niego.

Ile tak krążył przed tym nieszczęsnym architektonicznym kolosem? Był przemoczony do suchej nitki, pod mostkiem coś go gniotło, jakby organy splątano żyłkami metalowych strun. Znów to przeświadczenie; niewygoda we własnym ciele. Świerzbiła go ręka, aby się podrapać; najlepiej po szczęce, pod żuchwą. Tam najbardziej swędziało. Powstrzymał się jednak w ostatniej chwili, tuląc dłoń w pięść. Ostatnim razem, gdy się zapomniał, rozorał sobie twarz na linii kości jarzmowej. Nie wiedział, że dodrapał się do krwi, póki ekspedientka ze sklepu nie krzyknęła mu praktycznie do ucha. Do tego momentu policzek, szyję i kołnierz miał już wilgotne od tłustej posoki.

Wolał, aby Ye Lian nie widział go w takim stanie, bo sam zapewne nie był w najlepszym. Czy Seiwa się z nim skontaktował?

Wątpliwe.

Czy sam więc wpadł na jakiś trop?

To był uczciwy argument - jeżeli dostrzeże na znajomym obliczu zaskoczenie nieoczekiwaną wizytą, po prostu powie, że był w okolicy i chciał sprawdzić jak się miewa jego ulubiony snobistyczny elegant. Od ostatniego spotkania praktycznie ze sobą nie rozmawiali; może było to spowodowane pogarszającą się formą Ye Liana...


Shin'ya żachnął się, uderzając pięścią w drzwi. Trzy razy (Proszę, proszę, proszę.), jak go przyuczono.

Nie miał prawa o nim zapomnieć.