Wiosenne ciemności ścielą się po ciałach cienką, atłasową płachtą. Przychodzą jak przyjemne, drogie dla człowieka odzienie, które nie tylko wygodą, ale kładzie się na i w sylwetkach obietnicą potrzebnego odpoczynku. Pierwsze drgnięcia powiek, pierwsze pomruki snu. Intrygujące. Nigdy nie przyglądał się opisywanemu przejściu; tej skromnie uchylonej bramie pomiędzy jawą a snem. Czemuś, co pozwala do świadomości wedrzeć się przy jedynie liźnięciu jaźni śniącego. Jesteś wtedy powidokiem pod jego powiekami, kolorowym maźnięciem pędzla bądź wspomnieniem wyłonionym z granic pamięci. Jesteś sprytnym lisem, który machnięciem ogona pozostawia za sobą rudawą smugę bądź, gorzej, szczurem o ogonie zwijającym się wkoło zgrabnej łydki ofiary. Albo niezgranej, albo nie ofiary. Bo pierwsze nawiedzone przez niego osoby były przypadkowe. Jak te twarze bez znaczenia, co po ulicach mija się wzrokiem jedynie sekundę na nich zawieszonym. Wpełzał w ich sny niczym gad, co swą wilgocią kładzie się na klatkach piersiowych i jadem znaczny odsłonięte podgardla. To chyba one, tętniące życiem aorty, podczas tychże nocy zdawały się dudnić największą gamą emocji. Bo choć serce przyjemnie uśpione, wepchnięte w materac jak ten kamień upadający na dno jeziora, to jednak wiedziało. Przestraszone, płoche niczym u spłoszonej w lesie łani. Pod paluszkami muskającymi żyły, pulsował ciepły niepokój. Ten sam, który za dnia porwałby ciało do ucieczki, tak teraz bez władzy, samotny, wraz ze świadomością szedł dalej — ku snom.
  Trudno opisać uczucie, i to cielesne, i nie, które towarzyszy duszy wędrującej pomiędzy snami. Jest jak rozlana na blacie kawa, która w wolnych, rytmicznych ruchach kapie ku ziemi; jak ten właśnie gadzi jad, który sączy się z ostrych niczym igiełki kłów. Uśmiecha się. Kącik ust samoistnie wędruje wyżej, by zaraz drugi, jakby imitując ruch wcześniejszego, uniósł się. Wargi nawilżone zostają szybkim ruchem języka, którego wilgoć ścieli się na skórze, gdy śliniaki kładą na zębach dziwne, niewytłumaczalne pożądanie. Nie wie, czy współdzieli głód z pozostałymi duszami, bo u niego, i ma cichą nadzieję, że tylko u niego, wnikanie w sny jest jak zaspokajanie czegoś — czegoś, co podobne kojeniu rwącego żołądek łaknienia — wyższego. Potrzeby znanej umarłym, bo tylko oni tęsknią ku życiu, ku prawdziwszemu istnieniu niż tej egzystencji na wpół ludzkiej, na wpół demonicznej.
  W tej formie demona kocha się bardziej, niż w prawdziwszym sobie. Tak myśli. Może dlatego, że widząc śniących szuka ich prawdziwszego “ja”. Momentów, w których twarze obdzierane są z cynizmu, ironii, pozostałych ufortyfikowań, by pozostać bezbronnymi. Widzi, jak zanurzają się w gęstej ciemności. Zimnej i bezbolesnej. A gdy tylko sen uchyli swe parawany, do śniętych ciał jak do wodopoju podchodzą inni. Inni — zespolone z przestrachów, ale i najwspanialszych marzeń duchy, które żerują. Karmią się ludźmi i ich marzeniami, czerpią, wyżerają. A gdy noc staje się cięższą, wpełzają głębiej. Przemieszczają się eterycznymi labiryntami snów i marzeń, głodne jak świeżego mięsa, szarpią uśpione za dnia emocje. Nie zawsze je wypędza, bo są przecież jednym i tym samym. Nocnym pasożytem, które szuka niczego więcej a ludzkiego towarzystwa. Mimo to dzisiaj miało być inaczej.
  Uśmiech jak ta iskra gaśnie, gdy w trywialnej potrzebie zabawy, bo przecież zawsze o to chodziło — o grę, przemieszcza się ku śnie. Tym jeszcze nie do końca powstałym a mieszającym majaki z rzeczywistością. Moment, który lubił najbardziej. Moment, gdzie ciało już bez władzy, to wciąż czujące całym sobą. Wzdycha cicho, gdy bezdźwięcznymi krokami podchodzi o łóżka. Nie zna tego miejsca i wydaje mu się, że i przestrzeń jest inna. Nie jego. Bez śladu po ich dawnej znajomości a fakt ten uwiera bardziej, niż powinien. Przez względnie stoicką twarz przepełza grymas niezadowolenia, bo ktoś o nim zdaje się, że zapomniał. Odchodzi od materaca. Na krótką chwilę stając się plamą pod śniętymi powiekami, i krokiem ni to uważnym, ni pobieżnym, przemieszcza się po pokoju. Podirytowane powietrze ucieka spomiędzy rozchylonych ust, gdy dłonie — a raczej ich niematerialna forma — próbują sięgnąć zdjęcia. Od tak rzuconego na blat drewnianego stołu, ale wciąż, to zdjęcie a zdjęcie niczym innym jak próbą uwiecznienia czegoś w pamięci. Czyli jednak. Hoduje przeszłość w formie pozostawianych po niej pamiątek, więc powinien, gdzieś tutaj powinien schować i jego.
  — Błąd, Setsurō — mówi do siebie cicho, ale spokojnie, choć na brwiach pląsa zdenerwowanie. To, które — a Yōzei wiedziałby to już przy pierwszym ruchu oczu – z miejsca przeistoczyć się może w wyższą formę złości. Wciąż stoicką i może ukrytą pod krzywym uśmiechem, ale niebezpieczną w podobie do ostrza, które znikąd pojawia się na twojej krtani. Język ponownie wpełza na wargi, ale jest to ruch zgoła inny. Przejściowy, gniewny. Mimo to sensoryka albo też fantomowe poczucie wilgoci na ustach, przywraca świadomość celu. Nie po to przyszedł, by rozliczać go z pamięci. Ale, być może?
  Wraca do ciała, które ułożone w nieświadomym śnie niczym chronione przez matkę szczenię. Kuca, by jego forma — forma ducha, w której skóra poszarpana, malowana pogryzieniami i krwią stale bryzgającą ziemię — przeistoczyła się w senną jego wersję. Podobną realnemu ciału, choć odzianą w luźniejsze, młodzieżowe cichy. Głęboki wdech przy powiekach opadających na gałki oczne, gdy za sprawą jednej zachcianki jak wspomniany już gad wpełza do snu mężczyzny. I czuje jak ciało jego staje się kroplą, zaraz też powietrzem, i z nieopisywalną przyjemnością jak bluszcz oplatający fasadę, tak i on przywiera do obcych myśli. Na nowo uśmiecha się, by śnienie przenieść gdzieś dalej. W przeszłość. Do jego, Setsurō, pokoju sprzed lat, gdzie świat nie mordem a groził co najwyżej kumpelską bójką; gdzie gra wciąż była grą a konsekwencje zabaw krzykiem rozwścieczonych matek i ojców. Melancholia oraz nostalgia i na sercu samego Ryomy wygrywają smutną melodię, ale nie ma nic przeciwko smętom, jeśli te towarzyszą zamierzonemu celowi. I on młodnieje. Staje się swoją kopią, która w twarz wpisane ma przeżytych osiemnaście, dziewiętnaście lat. Włosy ma więc wciąż długie, gładkie, ale ciało lżejsze i mniej pchnięte fizycznymi treningami. Tylko oczy te same, nieco wrogie, skoczne, żłobione chęcią wygranej. Zawsze tej samej.
  Więc jak ten młodociany demon, bo wciąż demonem pozostaje, nie wiedzieć kiedy nogi układa po dwóch stronach jego ciała i nachylając się tuż nad prawym drugiego chłopca uchem, kiedy kosmyki włosów gładzą tamtego policzki, mówi:
  — Setsu, budzimy się — Drga na słowach ogniste rozbawienie, które zawszeć można w szepcie i tylko szepcie. Gorącu głosu towarzyszą rozcapierzone na piersi śniącego palce, które niczym innym a rozgrzanym metalem zostawiającym na skórze znak własności. Jak u zagubionego bydlęcia, bo każdemu zdarza się odejść od stada, ale on je przecież znajdzie. Każdego, kto nieświadomie zboczył ze ścieżki, z dala od jego spojrzenia i uważności. — Dlaczego pozwoliłeś mi umrzeć? Całkiem nie fair.

   Idzie za mężczyzną ze spokojem – ani nie przyspieszając, ani nie zwalniając narzuconego przez niego rytmu. Równomiernie, krok za krokiem, oddech za oddechem, bo nie ma powodu do nerwów; zrobił przecież wszystko, co dało się zrobić, żeby teraz móc w pełni oddać się swojej ofierze. Nic nie będzie w stanie odciągnąć od niej jego uwagi, ponieważ to, co robi, jest owocem wielu dni pracy, którego zebranie ma właściwie na wyciągnięcie ręki. Już za chwilę będzie mógł go zerwać – bezczelnie jak z gałęzi samego Yggdrasila, bo dla kogoś pewnie był całym światem. Ale to nie na odpoczynek po tym wysiłku czeka, lecz na jego szczyt. Płuca wypełniają się powietrzem, w którym czuje zapach kwitnących kwiatów. Jeden miesiąc, podczas którego cokolwiek stanowiło tu konkurencję dla woni śmieci.
   Mimo zewnętrznej beznamiętności, w głębi siebie czuje koncentrujące się emocje i ściśnięte nimi jak więzami serce, z których nie uwolni się, dopóki nie znajdzie dla nich ujścia. Jego ciało jest coraz bardziej gotowe z każdym uderzeniem, bo na częstotliwość jego bicia wpłynęła już adrenalina. Mięśnie napinają się pod skórą jak u dużego kota na chwilę przed rzuceniem się ofierze do gardła, ale – w przeciwieństwie do niego – Karmę dzieliła od satysfakcji udanego polowania przestrzeń, która wciąż rozciągała się w czasie. Powinien więc… opanować… tę ekscytację. Wbija jeden z kłów w wargę aż do krwi; przesuwa po niej językiem, a wraz z metalicznym smakiem na podniebieniu rozszerzają się jego źrenice, zwężone od bijącego w nie światła ulicznych lamp. Na ich dnie odbija się obraz postaci, która właśnie zatrzymała się w miejscu. Setsurō zrobił to samo – a zanim się do niego odwróciła, ostrze jego miecza czekało już usłużnie na to, by mogła się o nie oprzeć w razie zmęczenia.
   Yōzei uśmiecha się do niej, ledwo unosząc przy tym kąciki ust, a co za tym idzie – tylko jedną stroną twarzy. Druga, na wpół dotknięta paraliżem, nie jest już w stanie zareagować z taką subtelnością, więc nie reaguje w ogóle. Paradoksalnie, bo przecież ludzie nie są zwierzętami, które szczerzenie zębów traktują zgodnie z jego pierwotną formą – jako ostrzeżenie – to właśnie uruchamia w mężczyźnie mechanizm ucieczki. To lub pragnienie w jego oczach; głód, którego nie może już nie zaspokoić. Miał zamiar tym razem dokonać tej czynności w sposób, w jaki powinien, ale cóż – nie udało się. Czy to tak wyjaśni Mu, dlaczego jak zawsze musiał zrobić z tego przedstawienie? Nie umiał się powstrzymać. Był przecież tylko człowiekiem w teatrze życia codziennego – chociaż na ogół wolał wcielać się w rolę aktora, niż widza. Bierność publiczności go nudziła. Kochał zakładać na twarz maskę, która zdawała się nie móc być prawdziwa w swej teatralności, tak żeby fałsz tej myśli ranił widza jeszcze bardziej.
   Karma nie rusza się, mimo że mięśnie same rwą się do biegu w odruchu warunkowym, latami tresowanymi karą i nagrodą na bazie bezwarunkowego. Jak u psa. Jeśli ucieka, to powinieneś gonić, dopóki nie złapiesz. Zamiast tego jednak zmienia kierunek. Zna to miejsce, bo przygotował się do swojej roli. Czy jego ofiara również? Odpowiedź na to pytanie przestaje być dla Setsurō tajemnicą, kiedy widzi jego reakcję na to, jak – za użyciem skrótu – zachodzi mu z powrotem drogę. Nie. Patrzy na niego takim wzrokiem, jak gdyby dopiero teraz stanął mu przed oczami omen śmierci. Cóż. Jeśli miał odbyć pokutę za swój grzech, to powinien zacząć od uświadomienia sobie tego, że jest winien jego popełnienia.
   – Nie zawiedź mnie – zwraca się do niego jak rodzic do dziecka. Rodzic, który mimo tego, że wie, iż jego dziecko nie jest w stanie podołać zadaniu, wciąż będzie przecież mobilizującym świadkiem jego zmagań.
   Nie czeka już, bo ile można delektować się samym widokiem? Ruch, jakim sięga go mieczem, jest jak krok w tańcu, w którym doświadczenia nabrał z wieloma już partnerami. Nie musi zmieniać dla niego tempa; czuje pod dłonią, na rękojeści, jak ostrze przecina się przez materiał ubrania, a po nim – przeszywa ciąg ludzkich tkanek. Ale nie kostną. Trafia dokładnie tam, gdzie znajduje się jego cel, między kości żeber, które miały go chronić. Ogniki w oczach Setsurō gasną jak zdmuchnięte jego ostatnim oddechem. Stoi nieruchomo, przez moment nie mogąc pogodzić się z zawodem, jakiego doznał, dopóki nie obniża uniesionego ostrza, pozwalając człowiekowi zsunąć się z niego za jego pomocą. Wyciera miecz, ale wyraz jego twarzy sugeruje, że nie robi tego w ramach zachowania czystości broni; to znajdująca się na niej substancja jest dla niego do tego stopnia odrażająca, że nie chce, żeby go dotknęła. Krwią znaczącą policzek nie jest już jednak w stanie się przejąć; znudzenie odbiera mu ochotę do robienia czegokolwiek ponad normę, a to – według niego – się do niej zalicza.
   Dlaczego miał wobec niego oczekiwania, których ten nie mógł spełnić? Znał tylko jedną osobę, która mogła – czy musiał ją więc porównywać ze wszystkimi, odbierając sobie całą przyjemność z tego jednego aktu, w którym był w stanie rzeczywiście się zapomnieć? Nie robił tego przecież, dopóki nie została przez Nią ustanowiona cena za jego głowę (nie wiedziała wszakże, że jeśli chodziło o niego, to mógł to zrobić całkowicie za darmo). Teraz nic nie mogło się równać satysfakcji, o jakiej wiedział, że go czeka; to zabójstwo miało, nie, musiało być dla niego jego magnum opus. Ostateczną grą, która na zawsze rozwiąże ich konflikt wynikiem, jakiego nie będzie mógł podważyć. W której musiał odnieść zwycięstwo, żeby przechylić szalę na swoją stronę po tym, jak bardzo przegrał z nim tamtego dnia. To było lata temu. Nie powinno boleć, a jednak bolało.
   Jak cierń.

   „Setsu.”
   Budzi się na swoje imię jak na rzuconą przez właściciela komendę, chociaż na ogół potrzebne było znacznie więcej do tego, żeby przerwać jego sen. Patrząc spod na wpół zamkniętych powiek nie jest w stanie od razu nadać kształtu widzianej sylwetce, przez tę jedną chwilę będącą jego axis mundi, bo nie widzi poza nią zupełnie niczego. Dopiero po czasie rozpoznaje twarz, której dawno nie było mu dane ujrzeć – i którą jednocześnie widział zaledwie wczorajszego dnia. Jest noc, ale nie tu; promienie wschodzącego czy zachodzącego słońca kładą się światłem na skórze Bakina przez uchylone drzwi do ogrodu, wydobywając go z półmroku. Tsubo-niwa była piękna o tej porze roku, jednak Setsurō w ogóle na nią nie spojrzał.
   – Ryoma – odpowiada miękko, bawiąc się tym imieniem tak samo, jak za każdym razem, kiedy je wypowiadał. Przeciąga dźwięki, intonując je jak melodię. Uderza czubkiem języka o dziąsła zębów dłużej, niż powinien, dla kontrastu warcząc wręcz pierwszą literę. – Mówiłem ci, że masz mi dać spać.
   Więc to był sen. Śni ci się bieganie za królikiem? – drwi z samego siebie. Chce się podnieść, lecz chłopak za pomocą jednego dotknięcia przetrzymuje go w miejscu; kładzie się więc, zachowując dziwne w jego przypadku posłuszeństwo.
   „Dlaczego pozwoliłeś mi umrzeć?”
   Powieki rozszerzają się w szoku – przez moment, w którym jego umysł zdaje się pękać na kawałki jak naczynie, z którego wylewa się przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, mieszając w obezwładniającej całe ciało świadomości, że słowa, które usłyszał, w obecnym czasie nie mają racji bytu. Nie obudził się. Czy sen, jaki śnił, w ogóle należał do niego? Ale jeśli nie, to by znaczyło… znaczyło, że… Pierś przeszywa ukłucie bólu, przejmujące bardziej, niż myślał, że będzie przejmować. Przechodzi przez mięsień na wskroś, tak że przestaje bić, a on – oddychać.
   W końcu jednak przez warstwę ciszy przedziera się gardłowo śmiech.
   Śmiech młodego chłopaka; lekki, bez ciężaru lat, które powinien był już przeżyć.
   – O czym ty mówisz, Ryoma? Przecież jesteśmy przyjaciółmi. Nie mógłbym cię skrzywdzić. – Klatka piersiowa wibruje pod palcami Bakina niemalże kocim mruczeniem. Yōzei przeciąga się leniwie, ziewając. Ironia, wciąż jeszcze widoczna bardziej w słowach, aniżeli w brzmieniu, stopniowo zaczyna stawać się oczywista na każdej już płaszczyźnie. – Czy tym razem to ty poniosłeś konsekwencje tych swoich głupich zabaw? – Uśmiech, w jakim rozciągają się jego usta, nie obejmuje wcale tygrysich oczu. Kładzie dłoń na jego plecach, by palcami przesunąć ku szyi. Wolno, dając mu czas na zastanowienie się nad tym gestem.
   Tak przynajmniej może mu się wydawać, dopóki ruch nie przechodzi z nieoczekiwaną szybkością w agresję, z którą łapie go za włosy. Przyciąga go do siebie jeszcze bardziej, aż nie zadowala go zetknięcie się policzkami, jak niemo wypowiedziane „zostań”. Jeśli to był jego sen, to miał w nim pełnię władzy; bez problemu mógł wydostać się z uścisku jego rąk. Ale odkąd Ryoma odmawiał wyzwań? Ryoma, którego znał, zawsze je przyjmował; czy to przez swój kompleks boga, czy też, w przekonaniu Setsurō, osobiste l’appel du vide.
   – Albo tak za tobą tęsknię, że zacząłem o tobie śnić – cóż za perspektywa, co? – albo jesteś tu teraz ze mną. – Obecność demonów w jego snach nie była dla niego niczym nowym; wielu ludzi chciało mścić się na nim pośmiertnie za odebranie im życia. Bakin oczywiście również miał doświadczenie, tyle że w kreowaniu alternatywnych rzeczywistości, przez co może mimo wszystko uwierzyłby w stworzoną przez niego iluzję. Gdyby od razu się z nią nie zdradził. – Jesteś, Ryoma? Odpowiedz. Nie żyjesz, ty pieprzony sukinsynie? – mówi do jego ucha, zimnem słów odcinając się od ciepła oddechu na skórze; łamiącym serce rozczarowaniem kogoś, kto w ciebie wierzył. – To nie ja pozwoliłem ci umrzeć, tylko ty dałeś się zabić. Komu? – Wbrew jego woli w głosie pojawia się zazdrość, która jednak zanika, zanim zdanie do końca wybrzmi w pokoju. Bo czy powinien ją czuć? Czy nie idealizował go sobie za bardzo we własnej głowie, skoro tak łatwo dało się go zabić, że nie był do tego potrzebny? – I jeszcze wybrałeś tę żałosną formę… wegetacji. Przyszedłeś do mnie z podkulonym ogonem, żebym rzucił ci ochłap poczucia, że to dalej życie? – Zwalnia uścisk i puszcza go wolno. Kpiną balansuje na głoskach, ni to go obrażając, ni żartując jak za dawnych lat. – Wszystko, co musiałeś zrobić, to przestać ode mnie uciekać. Zająłbym się tobą. Właściwie. – Palcami przesiewa opadające mu na twarz włosy w czułej, a jednak beznamiętnie mechanicznej sekwencji ruchów. Z podniesionego, głos przechodzi finalnie w szept. Wciąż nie może, nie chce myśleć, że… – Po tym, jak już bym z tobą skończył, nie chciałbyś tu wracać.

W gardzieli zapiera się gorzki pomruk, którego nie sposób pojąć w definicji jednej emocji. Ale znają się wiele lat i choć ton Ryomy spadł o pół oktawy (głównie przez fajki, alkohol, ale też brak potrzeby dbania o skalę głosu), to i tak rzęzi, nawet w najmniejszym z odchrząknięć, dwoje do trzech emocji. One wszystkie w kłębie rozbawienia, jak zawsze, bo przecież i dzisiaj, tak jak i za dzieciaka, większość sytuacji, rozmów, ludzi wydaje się mężczyźnie śmiesznymi. Ich zachowania niby to płaskie, wykrzyczane bądź wyszeptane w pierwszych odczuciach, ale gdzieś pod nimi, jak te rzeki pędzące na metry pod wierzchnią warstwą gleby, kryjące więcej. A on chciałby tego więcej, bo przecież nie po to dba o człowieka, nie po to pojawia się wciąż i wciąż w jego polu widzenia, by dostawać ochłapy słów i emocji. Postaraj się, Setsurō.
  Pojawia się nagła chęć zlizania z powiek rozespania, tak sztucznego przecież, bo oni wciąż brodzą w majakach (jak wtedy, gdy będąc dzieciakami wędrowali po płytkich prądach wąskiej rzeki). Wklejone w obrazek z przeszłości ich nawet nie ciała, nie dusze, a coś pomiędzy – coś, co zrodzone na potrzeby snu, pomiędzy fizycznością a jej kopią – zdają się absurdalnym. Przyjemnie absurdalnym i wciąż, zabawnym. Bo każda z zabaw powinna być okraszona śmiechem i tylko krztyną rywalizacji. Nie wie, kiedy proporcja tychże składników uległa zmianie, ale to przecież nieważne. Nieważne tak samo, jak tamta, która zginąwszy, dostarczyła im potrzebnej rozrywki. Albo tylko jemu, nie pamięta.
  “Ryoma”. Jak uwieszony nad uchem chrząszcz brzęczy w czaszce jego własne imię. Ubrane w miękkie atłasy, ale posiadające i nutę charkotu, który zrodzony zostaje z pierwszej litery słowa. Jest jak potrzebny ich relacji warkot, który podobny zwierzęcym głosom, próbuje być sygnałem ostrzegawczym. Jakby już na starcie upominał, ale też zapraszał. Niczym owadobójcza roślina, której płatki choć barwne, to w kolorach skrywające nutę nienaturalnej toksyczności; zabójcze. A on niósł śmierć na rękach jak jedną z reguł gry. I zdaje się, że ten element zabawy, Setsurō, lubisz najbardziej. Balansowanie na krawędzi jak ten pieprzony cyrkowiec, który tylko za sprawą latami trenowanej akrobatyki, wciąż nie spadł w ciemniejącą pod stopami przepaść.
  “Setsurō”. Jego imię przypomina syk gada, ale, dla kontrastu, ostatnia sylaba kładzie na języku słodycz. Wraz z językiem odbijającym się od szkliwa zębów i ustami przyjmującymi kształt skromnego owalu, nie sposób pominąć i uśmiech. Ten zrodzony z czystej przyjemności wypowiadania jego imienia jak tajemniczego hasła, które wyszeptane, otwiera drzwi ku nowemu wyzwaniu. Bo jesteś wyzwaniem. Takim, przed którym ucieka się w cienie miasta, ale też i tym, którego krawędź miecza musi smakować pełnym spełnieniem.
  Położona na klatce piersiowej dłoń Ryomy wpija się weń mocniej, by zaraz palce jak gałęzie, złamały się w paliczkach i intensywniej naparły na wyswobodzoną spod kołdry pierś. Kanty paznokci, niczym pazury u kotowatych, brną w tkankę, chciwiej, jakby za sprawą mocnego szarpnięcia, zdolne były dorwać się wprost do serca. Bo niemalże je czuje. Skryty głęboko pod żebrami organ o szybkiej, tak przyjemnej rytmice. I mruknąłby do tego pulsu, zespolił się z nim w czystej przyjemności oddychania podług narzuconego tętna.
  “Przecież jesteśmy przyjaciółmi”. Cichy śmiech. Zdanie zrywa ze wspomnień łaty niewinnej niepamięci i pod czaszkę wlewa przypadkowe urywki z wtedy. Wtedy, kiedy pogoń za zwierzyną należała do ich wyobraźni. Nie, jak teraz, do brutalniejszej rzeczywistości. I czuje na stopach nurt rzeki, by ciepło fantomowej, zgrzanej letnim słońcem wody wpadło w krwioobieg, na języku zostawiło posmak sięganych wprost z drzewa jabłek. (Ale też rysuje się w głowie sytuacja z rozpierdoloną ręką, która nawet nie zwichniętą, a okazała się złamaną w dwóch różnych kościach. Do dzisiaj go czasami pobolewa). Zirytowany nagłą słabością wspomnień, osiada na nim pełnią ciężaru ciała; jak pupil układający się na legowisku. Jeszcze chwila tego powrotu, przyjemnej, bliskiej czułości, która już u podstaw rzęzi nierealnością.
  — Głupich zabaw? — powtarza po nim zdziwiony, ale wciąż nienaturalnie spokojny. Wyczekujący, jakby wiedział, że ta pędząca po kręgosłupie dłoń jest jedynie preludium do sztuki dużo bardziej dantejskiej. Nie tylko okrutnej i sadystycznej, ale otulonej niewytłumaczalnym pożądaniem. Tym problematycznym, bo niekończącym się na płaskiej erotyczności a korzeniami sięgającymi głębiej, do sedna człowieka i jego prymitywnych potrzeb. Agresji, ale też skrajnej czułości. Seksu, ale i rwanych w nagłej potrzebie mięśni. Brutalności, którą przecież budowali razem, krok po kroku, przez lata. Każda zabawa, każda sprzeczka a wszystkie one w jednym celu; w celu zaspokojenia niewytłumaczalnego głodu. Przynajmniej dla niego. I chciałby mu to wytłumaczyć, próbował wielokrotnie, ale głos zapiera się na pierwszym zdaniu i nie pójdzie dalej; nie bez dłoni sięgającej gardła i grdyki, która bez powietrza, zapada się w pulsujących podnieceniem paliczkach.
  W końcu jest. W końcu ta dłoń jak gilotyna kata wsuwa się we włosy i nagłym szarpnięciem pozostawia po sobie falę, ale tylko jedną, rwącego bólu. Za nią już tylko wspomnienie pierwszego niesmaku, by za jego sprawą zrodził się ten sam, ale głośniejszy, bo upuszczony przez rozchylone usta, gorzki pomruk. Niskim tonem kładzie się on na twarzy Yōzei, by jedynie jedną iskrą w głowie zaświtał pomysł zerwania się. Jak ze smyczy, z łańcucha, który już dawno pokryty rdzą; kruchy, ale uwieszony na jego szyi z czystego przyzwyczajenia. Z przyzwyczajenia też schyla się nad nim niczym stłamszony agresją kundel.
  — Konsekwencje zabaw są ich częścią, Setsurō — komentuje dziwnie spokojnie, jakby chwyt był nic nieznaczącym. Skupia się natomiast na ponownym wymówieniu jego imienia, już w pełni, z sylabami przepełnionymi młodzieńczą harmonią. — Twoje imię nadal smakuje jak kwaśny cukierek. Słodkie, ale wykrzywia usta. — Uśmiecha się nad jego policzkiem, by rozbawienie rozlać i w oczy. Ale te przysłonięte opadniętymi kosmykami pozostają schowane przy tamtego uchu. Na białka nachodzą więc cienkie powieki, by z następnych słów wychwycił więcej. Więcej szelestów a w nich drgających a ledwie dostrzegalnych emocji.
  — Albo, albo… Zawsze byłeś zbyt stronniczy. — Cmoka niezadowolonym, by wtem chwycić jego nadgarstek i przy gwałtowniejszym ruchu, tym który towarzyszy wbiciu kciuka w delikatną skórę nadgarstka, odciągnąć jego rękę gdzieś; gdzieś na bok, gdzieś koło ciała, wykrzywioną przy mocnym splocie palców. — Może jedno i drugie? Może i mnie śnisz, może i jestem teraz z tobą? — Odsuwa się od niego na potrzebne scenie centymetry a że zawsze bywał teatralnym, to i teraz ścieli się pod językiem rozbawienie, wpływa w kąciki ust i ciągnie je w gładki półuśmiech.
  I sceną godną najpiękniejszej animacji, kiedy za nim uchylone drzwi na ogrody mętnieją, gdzie deski rezydencji Minamoto butwieją od podstaw a świat staje się ciemniejszym, wrogim, czarnym, i on przybiera swą postać trupa. Oczy zachodzą gęstym karminem, paznokcie wyostrzają się, by i kły zostały delikatnie tylko wydłużonymi. Jak ten wilk, którego ciało zaraz płatami zostaje rozgryzione, bo i przecięta gardziel upuszcza krew wzdłuż ciała. Wolno spływa jucha jak rzeki wzdłuż na wpół wyprostowanej sylwetki, gdy z jego ust wyrywa się rozbawiony ni to warkot, ni śmiech. Białka pokryte zostają czerwienią obić, by zaraz zlać się z barwą samych tęczówek. Umarł rozszarpanym przez kundle, ale i gdzieś stał się częścią śmiercionośnej sfory. Jak ten przyduszony do ziemi kundel, którego stado porzuciwszy — zamordowało.
  Słucha go w tej formie ni to demonicznej, ni zwyczajnie ludzkiej, choć umarłej i pozwala ciepłu krwi otulać go jak matczynym objęciem. Wtem prostuje kręgosłup i wzdycha ciężko, bo nie sposób było tamtemu przytoczyć wszystkie niuanse czy śmierci, czy w ogóle, ostatnich miesięcy. Osuwa ciało na jego biodra, własnymi udami zakleszczając się wokół miednicy mężczyzny i spogląda na niego już bez krztyny rozbawienia a z czystym wstrzymaniem kogoś, kto czeka. Przekrzywia policzek do prawego boku i bez uśmiechu, wciąż tą samą dłonią zatrzymaną na piersi, sięga jego krtani i przy cichym poleceniu — siad — przywołuje go do połowicznego uniesienia klatki piersiowej. A potem już nachyla się nad jego twarzą, by kciukiem musnąć poruszającej się w zdziwieniu grdyki, by ustami osiąść na tych drugich, nie całkiem, ale blisko, rozłożyć na skórze Yozei ciepło własnego oddechu, ale i gorąc krwi ulatującej z rozerwanej wargi.
  — Masz bardzo dużo pytań a dobrze wiesz, że najlepiej uczyć się reguł w trakcie — mówi wolno, cicho, każdą kolejną próbę wyrwania się komentując mocniejszym uciskiem na męskiej krtani. — Potraktuj to jako trudniejszy poziom gry. I nie martw się, bo, jak widać, nie tak łatwo mnie zajebać. — Opadnięta na twarz tamtego kropla krwi, starta zostaje wolnym, czułym niemalże ruchem wolnej dłoni. — Poza tym nie odszedłbym bez finalnego pożegnania. Ktoś musi przekazać mojej siostrze ostateczne pozdrowienia. — Uśmiecha się na krótko, ale powidok rozbawienia zdaje się osiadać na kolejnych słowach: — Zrobisz to dla mnie? — Pauza. — Minamoto. Lubicie trzymać się poleceń. Więc zrób to. Ach, i jeszcze jedna sprawa. Pytasz: “kto”. Nie wiem. Znajdź nazwisko zleceniodawcy. — Usta przywierają do tych drugich a on jeden z urwanych oddechów mężczyzny spija jak złaknione zwierzę. — Pamiętaj, że za każda dobrze wykonana komenda to gwarancja nagrody. — Śmiech. Cichy, dziwnie dziecięcy, młody. — Dobranoc.
  Znika, by sen przerwać i noc oddać we władanie już w pełni jaźni Yozei.

   Dźwięk jego śmiechu, tak bliski – a jednocześnie przez to jeszcze bardziej daleki – przywołuje falę wspomnień, pod którą Karma zanurza na chwilę głowę niczym pod wodą rzeki, jaką on, lata temu, nazwał strumieniem. Biegną – już nie pamięta, dlaczego – aż do momentu, w którym trawa ucieka spod nóg zboczem, bo ona przecina im drogę. Jak to się stało, że postanowili, wbrew naturze, przejść na drugą stronę? Ach, tak. „Nie zrobisz tego?” – mówi mu, z pogardą wypluwając słowa jak pestki jabłka, które zerwał z ich drzewa – „Boisz się strumienia?”. Nie boję się. To tylko strumień. Bo przecież nie może być tak, że jeden nie zrobi czegoś, co zrobił drugi, a Ryoma z kocim wręcz wdziękiem skacze już z kamienia na kamień tuż ponad rwącym nurtem. Setsurō robi więc to samo, idąc jego śladem – i tylko o jednym zapomina w tej swojej potrzebie rywalizacji z nim, która podnieceniem zastępuje trzeźwość myśli.
   O niej.
   Dziecięce jeszcze ciało nie jest w stanie przeciwstawić się biegowi rzeki, o czym Yōzei przekonuje się za późno, bo dopiero podczas walki z nim. Jak mógł nie widzieć tego wcześniej? Była dziewczyną. Nie mogła dotrzymać kroku chłopcom – nie im, pełnym energii, która w zmęczenie zmieniała się dopiero po zajściu słońca, a i to nie każdego dnia, bo nocami też przecież uciekali z domu. To dlatego straciła równowagę na śliskim kamieniu.
   Ale dlaczego to mnie wyciągnąłeś, Ryoma?
   Dlaczego nie ją?

   Wzajemna rywalizacja rozciągała się na każdej płaszczyźnie ich życia. Zaczynając od tych z nich, w których współzawodnictwo było wręcz zdrowe – i stanowiło narzędzie, którego można było użyć – a kończąc na tych, w jakich szalona konkurencja była niczym innym, jak wyrazem ich postępującej choroby. I tak, ku uciesze rodzin, walczą ze sobą, bo w ten sposób bawią się przecież chłopcy. Nie będą tylko wiedzieć, kiedy skończyć to, co zaczęli, bo mogli to robić w nieskończoność – na krwotoku z nosa? na złamanej uderzeniem kości? a może na jej śmierci? Cisza, drżąca wciąż ich śmiechem, przerwana jest słowami, jakie mają wówczas jeszcze znaczenie: „nie chciałem”. Duma, która nie pozwala powiedzieć po prostu „przepraszam”. Nie chciałeś? Czy kiedy robisz to samo, innego dnia, to tylko dzieło przypadku, czy zaplanowana przez ciebie zemsta? Widzi satysfakcję w jego oczach, ilekroć przez niego – ale tylko przez niego – czuje cierpienie. A jednak to on przychodzi, kiedy nie może wstać z łóżka, to on przynosi ukojenie w bólu pod postacią swojego towarzystwa. Wreszcie, to on, delikatnością ruchów… z której teraz wyciąga go wbiciem paznokci w skórę, na co Setsurō reaguje tylko niemożliwym do pełnego zinterpretowania westchnieniem. Za mocno? Za słabo?
   Powinien p a m i ę t a ć.

   „Konsekwencje zabaw są ich częścią.”
   Śmieje się, ale zanim śmiech zaniknie – i zanim nabierze do płuc tlenu – gardłowość przechodzi w ostrzegawcze, psie wręcz warknięcie. Nie chcesz iść tą drogą, Ryoma. Drażni go, z jaką niewinnością w tonie to powiedział, bo konsekwencje czynów demona kładą się cieniem na całym jego życiu. Kiedy do uszu Setsurō dociera imię, wypowiedziane jego głosem, odwraca głowę. Znudzone spojrzenie kieruje w końcu ku drzwiom i widocznemu za nimi ogrodowi, mówiąc przez to, że ma się przestać z nim bawić. Ale Bakin widzi prawą stronę jego twarzy; to lekkie uniesienie ust na niej, którego uśmiechem nazwać nie można, sugeruje, że lewa robi właśnie to.
   – I lubisz je, Ryoma – zaczyna z uprzejmym rozbawieniem, które – kończąc zdanie – musi dla równowagi zastąpić złośliwością – czy wycierasz nim sobie teraz pysk, bo czegoś ode mnie chcesz?
   Powinien czuć w tym momencie… nie wie, co, ale coś innego. Nie może przecież żartować sobie z nim tak, jakby nic się nie wydarzyło przez ten czas. Czy gdyby nie był takim tchórzem i miał odwagę przyjść do niego na jawie, nie zaś we śnie, to ich spotkanie wyglądałoby inaczej? Bo widząc go pod jego dawną postacią sam ucieka – jak dziecko – do przeszłości, w której nimi byli. Twarz wyraża obojętność, kiedy Ryoma zabiera jego rękę, ale dawkowanie mu tej przyjemności powrotu do wspomnień paradoksalnie zwiększa tylko poczucie uzależnienia, zamiast je zmniejszyć. Setsurō nie rusza się, kiedy wszystko wokół ulega przyspieszonemu rozpadowi, aż do momentu, w którym znajdowało się obecnie. Jakże oczywista metafora również i ich przyjaźni, budowanej latami, wśród ruin której szukali teraz fundamentów. Patrzy w milczeniu na otoczenie, bo spodziewał się już takiego obrotu spraw. Oczy znikają na sekundę pod powiekami, kiedy zwraca twarz z powrotem ku teraz mężczyźnie, potwierdzając jego przypuszczenie, że tak – uśmiecha się jeszcze – i kręci głową na bycie posądzonym o stronniczość wobec niego. Oczywiście. Szkoda, że z jego ust takie oskarżenie brzmi co najmniej śmiesznie.
   – Może? – przedrzeźnia go. – Czy to obietnica? – Językiem przesuwa po zębach, aż do kłów, gdzie zatrzymuje się na chwilę leniwie. Już to działanie jest zwiastunem bezczelności, z którą rzuci w niego ostatnim słowem.  – Bo przecież mi nie grozisz, co, Bakin?
   W swoim życiu widział już wielu ludzi – zarówno na wpół żywych, jak i na wpół martwych – ale to nie przygotowuje go w żaden sposób na zmianę w wyglądzie przyjaciela; czy to przez kontrast z jego poprzednią postacią, do której wraca przy każdym zamknięciu powiek, czy związane z nim, mimo woli, uczucia. Dopiero teraz wzrokiem obejmuje całość jego ciała, jak gdyby potrzebował ku temu wymówki. Dzieli je na części, tak żeby móc spojrzeć na każdą z osobna i złożyć ją w głowie z powrotem. Po tym jednak wraca spojrzeniem do oczu… przyjmując jego stan bez żadnej reakcji. I krew jego, kapiąca z rozciętego gardła kroplami na nagą skórę, zdaje się nie robić na nim wrażenia. Kiedy zmusza go do tego, żeby zmienił pozycję, nie podejmuje z nim odruchowej walki; robi mechanicznie to, czego od niego oczekiwał, myślami będąc w zupełnie innym miejscu. Tak samo instynktownie dłońmi obejmuje talię, zanim nie zejdzie z niej na biodra. To na ich kościach zaciska palce, gdy ten swój kciuk opiera na krtani, pod którą wyczuć – bo nie usłyszeć – może wibrację nie do końca sformułowanego mruknięcia. Ryoma ustami zbliża się do jego ust na odległość, jakiej nie mógł nie uznać za zaczepkę, na którą jednak nie odpowiada. Kwestia przyzwyczajenia. Przebywając z nim tyle czasu, zdążył nabrać odporności względem wielu jego zachowań. Chce wstać, ale on sadza go z powrotem uściskiem swoich rąk, który tylko nasila się w swojej zaborczości. Jak zawsze, Bakin nienawidził braku uwagi, bo tej musiał mieć aż w nadmiarze. Ale czy i on nie ponosił odpowiedzialności za podobne przewinienia? Wychowani obok siebie, byli jak lustrzane odbicie, zniekształcone pęknięciem dzielącej ich historii. Niech będzie. Odpuszcza mu, chociaż nie bez zmarszczenia brwi w wyrazie, w którym było coś pobłażliwego.
   Siostrze? W oczach, widocznych spod opadającej nań czerni włosów, dostrzec można zainteresowanie. Nie jej osobą, a tym, czego on był świadom na jej temat. Lecz kiedy otwiera już usta, żeby zapytać go, czy w pozdrowieniu ma ją pocałować, czy ściąć jej łeb, on zamyka je następną kpiną ubraną w przecież oczywiste stwierdzenie. Yōzei pozwala mu na to, znowu, sam dziwiąc się cierpliwości, jaką do niego miał. Czy to w tym wyrażała się jego tęsknota?
   „Zrobisz to dla mnie?”
   Bezpośrednio zadane pytanie od razu wywołuje w sercu chęć protestu – zdaje się, że głównie ze względu na wrodzoną przekorność – mimo że zna na nie odpowiedź. Ale wszelki bunt ginie pod naciskiem ust Ryomy, bo konieczny do jego zdefiniowania oddech rwie się w… zdziwieniu, że zamiast jeszcze go drażnić, już przechodzi do prób obłaskawienia go. I ta jednak chwilowa pieszczota zmienia się w prowokację, ledwo ją dostaje; jeden z wielu kroków na drodze do tego, co w ciele odezwie się palącym pragnieniem. Zębami zahacza zachłannie o jego wargę, przygryzając ją w ramach upomnienia. Bo do czego z tym zmierza?
   Właśnie.
   – Dobranoc – żegna się w odruchu jeszcze sprzed lat, ale on już tego nie słyszy.

Powroty są jak zaczerpnięcie głębokiego oddechu. Tego pierwszego, co szarpie płuca odzyskanym życiem; co pod czaszkę wprowadza potrzebne drobinki tlenu i rozpierdala gardło, drapie migdałki, by ciało — głodne życia — poprosiło o więcej. Jest to oddech topielca lub, bardziej, niedoszłego topielca, który nieprzemyślawszy, zrezygnował ze śmierci w połowie drogi na dno. Wraca więc i on, nie tyle z wodnych głębin, ale z majaków, nie swoich a tamtego, ale wciąż są to sny jakby współdzielone. Wraca z duszą wepchniętą w krzywizny własnego ciała, które do tej pory nieruchomo, stabilnie, leżało na materacu jak ten trup kilka miesięcy temu rozszarpany w ciemnym zaułku najbiedniejszej z dzielnic. Odkasłuje. Mocno i z gorzkim posmakiem półżycia, które to ścieli się na podniebieniu przyjemnym smakiem oddechu. Zwinięta w pięść dłoń sięga rozpalonych, ale spierzchniętych ust, a te zaraz zwilżone zostają gładkim ruchem języka.
  Nie jest przyzwyczajony do powrotów. Jeszcze. Nie tych, które poprzedzone są spotkaniami z przeszłością, po części dawnym sobą, aż w końcu — z nim. Ciało połowicznie podnosi się do pionu, kiedy przerzuca nogi za krawędź łóżka i jeszcze przez moment nie rusza się. Pozwala ścięgnom, jak na nowo ożywionym tkankom, powrócić do siebie. Drgnąć w ni to rozespaniu, ni osłupiającej mięśnie katatonii.
  Wie, że ponownie rzucił ku mężczyźnie wyzwanie i jest pewien, że rękawica zostanie podjętą. Stąd i uśmiech wykwita na zmęczonej fuzją twarzy. Chowa go w dłoni, tej samej, która przed momentem zawinięta w pięść, teraz rozpościera się pod nosem i pomiędzy palcami chowa rozognione rozbawienie. Odtaja tak, jak odtajała rośliny po długiej i mroźnej zimie. W końcu jednak zapiera na stopach cały ciężar sylwetki, by już całkiem przejąć władzę nad ciałem. Wdzięczny, że jest to możliwe i nie, bo żałuje zbyt szybkiego powrotu. Ale to przecież na tym polegają zabawy. Wzbieraniu na intensywności. Ich pierwsze elementy są prostym torem przeszkód, który z każdym kolejnym poziomem staje się trudniejszy.
  Idzie pod prysznic, by na dobre wybudzić ciało z marazmu, ale i by zbić z siebie mimowolny ogień, który czystą ekscytacją osiadł pomiędzy żebrami, na ustach i w lędźwiach. Chciałby rzucić krótkie “start”, ale wydaje się tej grze to niepotrzebne. Poza tym i tak złamano już pierwszą regułę nowej gry.
  Bose stopy mężczyzny robią pierwsze kroki po zimnych, szarych kafelkach łazienki. W jednym, posuwistym ruchu zdejmuje z ciała ciasno przylegającą do piersi koszulkę, by zaraz zsunąć z bioder luźniejsze, dresowe spodnie. Wzdycha zmęczony, kiedy zrzuca bieliznę i przy tymże oddechu — jakże przyjemnym — podchodzi do umywalki. Przemywa twarz i na krótką chwilę zawiesza wzrok na kolorze skóry pod oczami. Mieni się ona sinizną niewyspania, ale to nie szkodzi, bo i zaraz parska rozbawionym, by z dolnej wargi zlizać posmak ugryzienia.
  Złamano reguły, niepisane, ale jednak, za sprawą falstartu. Paliczków jak pazury zaciśniętych na biodrach i szkliwa znaczącego wnętrze ust.
  — Kurwa — mówi do siebie szczerze rozbawionym, kiedy śmiech łaskocze podniebienie, aby zaraz wybrzmieć dalej, we wnętrzu. Pędzi gardłowym pomrukiem przez gardziel, zawija się wkoło serca, by spaść do podbrzusza. Skóra pulsuje czystą, niezdrową ekscytacją nowej zabawy, kiedy on, przy tym samym, zadziornym uśmiechu, nachyla się do lustra i wilgotnymi wciąż palcami przeczesuje miejsce po ugryzieniu.
  — Skurwiel — szepce do siebie, bo nie sądził, że świat snów może przeistoczyć się w realne rany; być może? Nie wie, że ze wstaniem słońca rana zniknie a piekące, przyjemne uczucie pulsować będzie jedynie fantomowym bólem.
  Poza tym nikt nie powiedział, że należy grać fair.


Wraca do domu po kilku drinkach, bo wraz z mijającymi miesiącami coraz bardziej utożsamia się z ciałem. To na początku jak naczynie, teraz zyskuje charakter sprzymierzeńca. Wciąż mu nie ufa, bo nie można ufać niczemu, co po paru dźgnięciach pada martwym, ale jest lepiej. Jest lepiej. Wraca więc zmęczonym, ale w dobrym humorze. Zmęczonym, ale z przyjemnym mrowieniem pod językiem, jakby jego łóżko nie było ostatecznym celem. I nie jest. Ryoma spogląda na wyświetlaną w telefonie godzinę i cmoka z zadowoleniem. Trzecia w nocy, godzina ducha. Albo dusz.
  — Albo, jak w twoim przypadku, Setsurō, demonów — szepce w nagłym przypływie zadowolenia, kiedy głowa opada do prawego barku a on, wyłączywszy telefon i odłożywszy go na szafkę, rozbiera się i w rozluźnieniu pada na łóżko.
  Zaraz traci dech, wpada w siebie tak, jak kamień sięga dna jeziora. Uczucie opadania jest przerażające, ale nie na tyle, by jak niedoszły samobójca zrezygnować z decyzji i uciec. Ucieczka, tak swoją drogą, byłaby z miejsca przegraną a on, jak wiemy, nie przegrywa. Przynajmniej nie w starciu z przeszłością i z tym, kto tej przeszłości był wyznacznikiem. Podczas schodzenia niżej, i niżej w siebie — co niespotykane, bo większość, jeśli myśli o duchach, wyobraża sobie powolne wyślizgiwanie się duszy z ciała; jest inaczej — traci ciało, ale zyskuje coś innego. Władzę. Nie tę oczywistą, korelowaną z kapitałem. Przyjemniejszą, bo sięgającą po jaźń drugiego człowieka.
  Wpierw dobiega uszom ciche sapanie, na którego szept zatrzymuje się przy lekko rozsuniętym ekranie — klasycznym shoji — których tutaj ilość przeważała nad drzwiami; tutaj, w rezydencji Minamoto. Cienki papier washi, którego faktura pozwala światłu wpadać rozmytą, jajeczną żółcią do wnętrza hali treningowej, rysuje przed nim dwie sylwetki. Unosi więc brwi z charakterystycznym dla siebie zacięciem, cierpliwością, ale i wstrzymaniem. Nim wejdzie do wnętrza, dosłyszy urwaną rozmowę. Mało ważną. Bazującą na komendach, poleceniach, ale też jednym, cicho rzuconym przekleństwie. Pokręci głową, by językiem zrobić trzy kroki na podniebieniu. Raz, dwa, trzy. Krzyżuje ręce na piersi, by za jedną myślą otulić ciało klasycznym, męskim kimono, które w talii zespolone zostaje szerokim pasem. Małe skinięcie głowy do narzuconej scenografii, której dzisiaj — dla odmiany — nie miał zamiaru naruszać. Czerń odzienia spaja się z ciemnymi, luźno opadającymi na ramiona włosami. Niech będzie.
  Czasami wypadało przytaknąć, pójść z przeciwnikiem na kompromis, i przyjąć jego zasady gry. Ramiona mężczyzny opadają do ziemi, gdy szerzej rozsunąwszy shoji, wchodzi do środka przy słowach:
  — Przeszkadzam? — Śnienie zatrzymuje się. Jak w filmowej stopklatce rysuje przestrzeń zamrożone, ale wciąż to samo, światło padające zza papierowych ekranów. Jedna z postaci, ta przez niego nierozpoznana, traci na znaczeniu, więc i jej kości pozostają nieruchomymi. Obcy mężczyzna stoi na jednej nodze, drugą ma podwiniętą pod podbrzusze, by palcami zasklepionymi na rękojeści klasycznego, filigranowego miecza, robić zamach na przeciwnika. Ryoma porusza się niemal bezdźwięcznie. Choć na ciężkich nogach i krokach stanowczych, ścinających mięśnie w pewnych ruchach, to wciąż gładko. Jak ten aktor na scenie, tancerz przejmujący zadanie innego. Obchodzi nieznajomego mężczyznę, by zaraz pozwolić mu gładko upaść na stopy, stanąć wyprostowanym z mieczem ułożonym wzdłuż ciała.
  Jedno jest tylko inne, bo z oczu tamtego znikają nitki zrozumienia. Błysk świadomości, które zastępuje ślepota podobna rybom zbyt długo wyjętym na powierzchnię. Źrenice mężczyzny schowane są dalej, poza sceną a ku słonecznym świetle zewnętrza. Bakin zatrzymuje się przy jego sylwetce i czułym ruchem kciuka dotyka rozognionego treningiem policzka.
  — Nowa zabawka? — pyta śniącego, po raz pierwszy kładąc na nim mahoń spojrzenia.

   Jego nogi same niosą go ku jej rękom; dłoniom, zawsze wyciągniętymi do niego w deklaracji uścisku, które dzisiaj schowane są jednak za okładką trzymanej w nich książki. Jak za tarczą, która ma ochronić ją przed słowami, ciętymi bardziej niż ostrze miecza.
   – Ayane – zwraca na siebie jej uwagę, nie zważając na to, że przeszkadza w czytaniu. Kobieta unosi na niego spojrzenie znad kartek, na początku nie do końca obecne; w odbiciu źrenic wciąż jeszcze widać światło, które pochodzi z innego świata, zanim ciemnieją na jego widok przy powrocie na ziemię.
   – Setsurō. – Wita go uśmiechem, który nie obejmuje oczu. Da się zobaczyć, że na końcu języka ma już pożegnanie, co Yōzei z właściwą sobie gracją ignoruje. – Coś nie tak?
   – Nie biorę kontraktów, które nie są na wyłączność – odpowiada po chwili, nie uściślając, o co mu chodzi, bo przecież jest to aż do bólu oczywiste. Idzie do niej, nie przerywając przy tym łączącego ich kontaktu wzrokowego. Dłoń kładzie na biurku; sunie nią po gładkiej powierzchni, obchodząc je. Głos rani szorstkością papieru ściernego – Wziąłem go, bo myślałem, że jesteś świadoma moich warunków.
   – Ach, to. – Ach, to? – powtarza za nią w myślach, nie wierząc, że zamierza zastosować jedną ze swoich sztuczek właśnie na nim; przecież znali się od dziecka – Będziesz teraz przede mną udawać, że to nie część twojego planu? – Przepraszam. – Fałsz w jej tonie całkowicie zaprzecza szczerości wypowiadanych słów. – Rozumiesz mnie, Setsu – skraca jego imię. Jak jej brat. Mężczyzna zatrzymuje się na chwilę, swoje uczucia wyrażając w zaciśnięciu palców na krawędzi mebla. Po tym, jak ponownie rusza się z miejsca, paznokciami przeciąga po lakierowanym drewnie z odgłosem, na jaki kobieta wbrew sobie się krzywi. Mimo tego kontynuuje swoje tłumaczenie – To problem natury osobistej. Kwestia, która jest dla mnie bardzo ważna. – Pod naporem ciężaru jego spojrzenia, zmienia jednak zdanie.  – Dla nas. Musiałam mieć pewność, że…
   – Powiedz, Ayane – bezczelnie wchodzi jej w słowo. Kobieta zachowuje spokój, ale przez jej twarz, oświetloną promieniami słońca padającymi zza okna, przechodzi cień zdenerwowania. Kosztuje ją to dużo, ale widocznie jest w stanie za to zapłacić. Być może dlatego, że mniej, niż powiedzenie tego, co ma teraz na myśli. – Kto kogo miał w tym układzie pilnować?
   – Setsurō, przecież nie o to w tym…
   …chodzi?
   Yōzei staje u jej boku. Opiera się rękami o biurko, wzrok kierując na drzwi prowadzące do pokoju, nie na nią, tak, jak powinien to zrobić. Ledwo tu wszedł, a już chce wyjść; sam nie chce brać udziału w tej rozmowie, czego siostra Bakina jednak nie interpretuje właściwie.
   – Nie próbuj tego – ucina jej słowa jak łodygi kwiatów, jakie ona z taką starannością układa dla niego w bukiecie, który ma przyjąć w ramach… czego? przeprosin? Kompozycja jest linearna, jak w ikebanie, a mimo to – przez brak koordynacji Ayane – pozbawiona właściwej dla niej harmonii. Tym razem jednak Setsurō ostrość własnego głosu łagodzi zwróceniem uwagi na chaos, jakim ostatnio tętniło jej życie. – Nie chcę zajmować twojego cennego czasu w ten sposób.
   Twarz Ayane poważnieje w reakcji na to zdanie; uśmiech, który pojawił się na niej zaledwie chwilę temu, już znika.
   – W takim razie nie zadawaj pytań, na które znasz odpowiedź – odgryza się warknięciem, w którym do granic wytrzymałości napina się jej szczęka. Jak u zwierzęcia, co dość ma szczerzenia zębów dla samej prowokacji. – Skąd o tym wiesz?
   – Nie żyje – odpowiada beznamiętnie. Drżenie, zawarte w literach, jakie składają się na wyrazy w tym zdaniu, dochowuje jednak wierności sercu; zdradza, że ta świadomość wciąż objawia się u niego bólem, którego uśmierzenia to u niej szuka. Przecież są przyjaciółmi. Przecież to jej brat, a jego... Wibracja, jaka przechodzi przez gardło, ucieka jednak z miejsca w zbawczą dla przeciążonych emocją strun drwinę – Co się stało z twoimi psami? Nie słuchają się? – Znowu traktuje ją jak wroga. – Powinni przecież być pod twoim oknem przede mną.
   – Dobrze, że ty już pod nim jesteś i szczekasz – mówi głosem zimnym jak lód, chociaż w oczach ma ogień, w którym płonie, spala się na popiół każde uczucie, jakim mogła się z nim podzielić. Poddaje się jednak ostatecznie w walce z nimi; odwraca od niego twarz, ukrywając ją za kurtyną włosów, za prywatnością której przeżyć je może w swojej zachłanności zupełnie sama.
   Czy chociaż w tym wyścigu – którego wynik w ogóle się dla niego nie liczył – zdołał ich wyprzedzić? A może znowu, zamiast powiedzieć mu prawdę, skłamała? Nie miało to znaczenia. To, co je za to miało…
   – Nie chodzi o to, kto go zabił – rzuca w przestrzeń, niewidzącym wzrokiem patrząc wciąż przed siebie. Oczywiście, że to o to chodzi. – Tylko jak. Co jeśli wróci?
   Z myśli – jak z głębi wód, w których zaczynał już tonąć – wyciąga go śmiechem, w jakim zawiera całość swojego braku przejęcia się taką możliwością. Setsurō nie nabiera jednak do płuc powietrza; klatka piersiowa zamiera mu w bezdechu.
   – Co jeśli? – powtarza jeszcze z echem rozbawienia wybrzmiewającym w głoskach. – Niech wraca. Czekam tu na niego. A właściwie to na ścierwo, które z niego zostało. …Setsurō, jeśli on nie zostanie w tym rowie na poboczu drogi, czy gdzie tam rzucono jego ciało, to w kontrakcie nic się nie zmienia. Wiem, że tak się kochacie – słowo, które ocieka ironią jak jadem, na moment paraliżuje słuch – że granica między życiem a śmiercią nie będzie dla ciebie przeszkodą nie do przekroczenia. Dlatego potrzebuję też ciebie. – Kontempluje coś w milczeniu, zanim zwraca się do niego już dosłownie – Wrócił?
   Kręci głową. Wolno. Za wolno.
   – Nie wiem – odpowiada – teraz dla odmiany za szybko – wracając do niej spojrzeniem. Kobieta odwzajemnia je, prześwietlając go nim. Yōzei pokornieje jak owca pod laską pasterza, ale to nie jej wzrok nią jest, lecz świadomość tego, co właśnie robi. Pomaga mu. – Będę go szukać. Na wszelki wypadek.
   – Setsurō – zwraca się do niego po czasie, w którym zaczął myśleć już, że rozmowa została zakończona. – Ryoma to… zdrajca. Z-d-r-a-j-c-a – literuje mu jak dziecku w szkole, ucząc go nut zapomnianej na chwilę melodii, za pomocą której gra teraz na jego nerwach. – Pamiętasz o tym, prawda? – Ciężar spięcia w głosie lżeje pod westchnieniem, w jakim usłyszeć da się ulgę. – Wiem, że tak. Dorosłeś, Setsurō, tak jak ja – nie jesteś już pod jego wpływem, jak za naszych szczenięcych lat, kiedy przysięgam, musiał mieć nad tobą pełnię władzy, bo posłusznie robiłeś wszystko, czego chciał. Tobie się pewnie zdaje, że to nie tak było, ale ja jestem pewna, że to on stał za większością kłopotów, w jakie was wpędzał. Nie było tak? A później jeszcze broniłeś go przed naszymi rodzicami… – Śmiech zanika w milczeniu, któremu kładzie kres po pauzie na zastanowienie się – Nie jesteśmy już dziećmi, a to, co teraz robi, nie jest już tylko zabawą. Nie bierz winy na siebie, Karma, bo tym razem twoje barki mogą jej nie udźwignąć. Rozumiesz?
   Nie odpowiada. Z doświadczenia wie już, że nie powinien. Kiwa więc tylko głową na dowód, że tak, rozumie, że mu grozi – a także w ramach bardzo oszczędnego, pożegnalnego ukłonu, którym jednocześnie zdaje się wyrażać szacunek i jego brak – po czym zostawia ją w objęciach samotności, choć być może teraz, jak nigdy, potrzebowała towarzystwa.

   To za dnia.
   Ale nocą
   sprawiam, że tracisz szacunek do samego siebie.

   – Nie żyjesz. – Paruje cios. – Nie żyjesz. – Wyprowadza cios. – Nie żyjesz. – Przerwa na oddech. Klatki piersiowe unoszące się i opadające naprzeciwko siebie – jedna bardziej rytmicznie od drugiej. – Znowu robisz źle to samo.
   – To zacznij mnie dobrze uczyć.
   Przewraca oczami na to zwrócenie mu uwagi i zamierza się na niego mieczem jeszcze raz.
   Ale coś jest nie tak, bo tym razem Saga nie robi uniku, nie tylko niepełnego ze względu na defekt jego ciała, ale w ogóle jakiegokolwiek. Nie broni się również wcale i Yōzei w ostatniej chwili zatrzymuje się w połowie swojego ataku, z ostrzem położonym na skraju jego szyi, przytulonym do zagłębienia między kośćmi obojczyków. Po klindze ścieka kilka kropel krwi.
   „Przeszkadzam?”
   Setsurō odwraca głowę do źródła głosu, jeszcze przez chwilę patrząc na stojącego przed shōji mężczyznę ze zdziwieniem. Wszystko inne, co w jego otoczeniu, traci życie; umiera w swoim braku znaczenia, kiedy uświadamia sobie rzeczywistość snu. Z westchnieniem opiera miecz na ramieniu, odgarniając z twarzy mokre od potu włosy palcami wolnej dłoni.
   – Witaj z powrotem, Ryoma. – Przechyla głowę z zaciekawieniem w niewypowiedzianym na głos pytaniu. Czy wrócił, licząc na wykonanie danego mu zadania?  – Stęskniłeś się?
   Zajęło ci to chwilę.
   Potrzebowałeś czasu na uporanie się ze swoimi uczuciami?
   Powieki Setsurō mrużą się przy dotknięciu, ale nie z jego powodu; z uwagą wpatruje się w usta Bakina, szukając wzrokiem śladu, który zostawił na jego wargach. Czas jednak zrobił swoje. Przesunął językiem po własnych, bo cierpną mu od wspomnienia.
   „Nowa zabawka?”
   Musi sobie powtórzyć, że to tylko sen – bo czy na jawie pozwoliłby mu na lekceważenie go w ten sposób? Nie wie. Teraz jednak podejmuje temat.
   – W rzeczy samej – odpowiada, podchodząc do zawieszonego w czasie i przestrzeni Shizuru. Przez chwilę patrzy mu w oczy, w których widzi tylko pustkę rekwizytu w przedstawieniu jego i Bakina. Utrzymując więc kontakt wzrokowy z Ryomą, liże szyję Sagi ciągłym ruchem. Ślina lśni w słońcu tak wyzywająco jak splunięcie w twarz. Kącik ust unosi się w aroganckim półuśmiechu. – Moja ulubiona. Czyż nie jest po prostu idealna?
   Jesteś o mnie jeszcze zazdrosny, Ryoma?
   Czy już z tego wyrosłeś?
   Staje naprzeciwko niego, wyciągając ku niemu ostrze w próbie sił, o której wie, że ją podejmie. Nie ma co do tego wątpliwości. Wcale się nie zmienił – a może wręcz przeciwnie, to ich spotkania tylko cofają go do czasów, w których taki był.
   – No dalej – pogania go, bo uczenie od godzin Sagi zdążyło wyczerpać już jego i tak ograniczone złoża cierpliwości. – Wyrzuć to z siebie.

  — Coś nie tak?
  Pytanie wkleja się między nich jakby rzucone w gęstą zawiesinę. Przecież widział, a być może bardziej czuł, spojrzenie tamtego na sobie. Rozpylone na usta jak alkohol kładziony na rany. Przez moment zabolało, ale było jak ugryzienie owada; delikatne, chociaż istotne. Spogląda na niego z półprofilu, który nie więcej a umożliwia dostrzeżenie skromnego uśmiechu oraz ciekawości płynącej po linii wodnej oczu. Palce prawiej dłoni zapierają się na policzku nieznajomego, kiedy raz jeszcze wraca do niego spojrzeniem.
  Łapie krzywiznę nosa i wkroplone w tęczówki złoto. Włosy ma jasne, chociaż z przebłyskami żółci. Tej samej, która latem świat maluje na źdźbłach wznoszących się do nieba zbóż. Dopiero po chwili, gdy wzrok chciwy nowej formy otuli wpierw twarz, później wciąż spięte mięśnie ramion, spostrzeże protezę, które w dół od lewego kolana zastępuje część kończyny. I zdaje się, że tego mu było trzeba. Informacji. Wizualnego elementu, który – aż dziwne – zachował się w sennych majakach.
  Coś nie tak? Wzrok, który na moment opadł ku nogom mężczyzny, wpada w spojrzenie śniącego. Czuł, że go obserwuje tak, jak ofiara nieruchomiejąca pod wpływem oczu drapieżnika. Tego jeszcze niewidocznego, który nadziewając kły na dolną wargę, łypie ślepiami znad barwionych nocą krzewów.
  Uśmiecha się. Jak zawsze, gdy przyłapywał go na zawieszeniu, ustach delikatnie rozchylonych, jakby w oddechu zatrzymywały się każde z niewypowiedzianych słów; tych teraz odbijających się pod czaszką, ale i wcześniejszych. Mokrych od złości, ale czasami też zadowolenia, czy bardziej — radości. Prostuje się, by na nieco większą odległość musnąć wzrokiem fizjonomii obcego.
  — Jak ma na imię? — pyta wciąż czule, wolno, by oczyma jak gadzim językiem stoczyć się z zarysu szczęki dalej, na kark. Nieruchomieje, gdy spod luźnego materiału kimona, wypełza zarys zwierzęcia. Choć czerń tatuażu w śnie mieni się nie jak tusz wsiąknięty pod skórę, a raczej rozlany na szklanym stole atrament, to wciąż wychwytuje jego zarysy. Ciekawe. A wraz z tym sięga jedwabiu kimona i jego materiał zatrzymuje pomiędzy delikatnym chwytem opuszek. Odsłaniając pierś mężczyzny uśmiecha się. Ponownie. Ale jest to uśmiech zwodniczy. Przesycony jadem, który wraz z satysfakcją, wyzwala w podbrzuszu iskry złości. Mimo to jest to delikatne rozeźlenie. Skromne, powiedziałby, ale buzujące nieprzyjemną w ciele ciepłotą.
  — Saga-Genji, no proszę — cmoka rozbawionym, by przy przechyleniu głowy do lewego barku, na blade policzki opadły zagubione kosmyki długich, czarnych włosów. Milczy a wraz z milczeniem połyka wcześniejszy uśmiech, by pozwolić ustom opaść w miałkim niezadowoleniu. Nie jest to znaczący grymas. Z pewnością sam Setsurō widywał gorsza, ale wciąż drży na rozwartych ustach groźny pomruk. Zaraz jednak rozpływa się z powietrzem nabieranym głęboko w płuca i wzrokiem oderwanym od klatki piersiowej obcego członka Minamoto. — Twoja jaźń całkiem nieźle zapamiętała jego tatuaż. Nie sądziłem, że gustujesz w rodzinie, Setsu.
  Spojrzenie twarde jak głaz wpada w obsydianowe źrenice śniącego, by przy dłoni przesuwającej się z jedwabiu na kark i słowach zawieszonych na krańcu języka, na nowo otworzył usta. Nie zdąży jednak zachłysnąć się pierwszą sylabą, gdy język Yōzei, jego członka Minamoto, zarysuje krtań zabranej z rzeczywistego świata duszy. I już nie gest jest w sytuacji najgorszym a spojrzenie, które skroplone podobnym kolorem — brązem (chociaż innym jego odcieniem), wpada w to drugie i nań zakleszcza się jak nieme wyzwanie. Język osiada na podniebieniu i zapiera się tamże przy brwiach upuszczanych tuż nad zsuwane powieki. Ryoma kręci nieznacznie głową, ale milczy, by złości, wpuszczonej do ciała za jednym tylko ruchem śniącego, dać moment na rozpełznięcie się. Pierwsza fala ścieli się w mięśniach i rozpędza niczym gadzi jad, by drugą zetrzeć pomiędzy spojonymi rzędami zębów. Zaraz potem w spięciu wargi rozchylają się. Spierzchnięte na mocnym wydechu usta oblizuje z pytaniem:
  — Dobrze się bawisz? — pyta krótko, jak nie on, bez uśmiechu acz z nagłą myślą paraliżującą zastaną scenę. I niczym dusza przejmująca obce ciało, z tą różnicą, że Saga-Genji całkowicie niknie, zajmuje miejsce obcego. Następuje dziwna synteza, która za sprawą władcy snów, a w tym momencie jest nikim innym a Morfeuszem władającym granicami śnienia, na ciele Bakina osiada obce kimono, zgarnięty z tamtego tatuaż, jak i podłużny, mokry ślad po języku.
  Już jako nowy aktor na scenie, chwyta rękojeści nieswojego miecza i byłby wyciągnął go ze skórzanego, detalicznie zdobionego futerału, ale jest za wolny. Przy jego szyi błysk ostrza a to w świetle mieni się jak najdroższa z biżuterii. Cmoka niezadowolony, gdy katana muska gardziel. Nieruchomieje, by wraz ze światłem odbitym przez broń, zamrozić dalsze ruchy. Kolejne słowa mężczyzny wprawiają w ruch grdykę, która niemalże gładzi ostrze. Tym razem uśmiecha się. Wraz z adrenaliną wraca ku sercu naturalna przyjemność z zabawy.
  — Jeden zero. Dla ciebie — komentuje, by rozluźnić ciało z podbródkiem wycelowanym ku górze. Robi krok w tył z twarzą opadającą niżej, ku klatce piersiowej. — Nauczyłeś się czegoś, brawo.
  Pauza.
  — Twoja kolej.
  Ciało znajduje oparcie w mocnym podłożu, gdy świat wkoło na nowo zaczyna płynąć. Słońce siąpi przez cienki papier ścian, strugi powietrza wdzierają się przez uchylone drzwi. Nogi mężczyzny ciążą ku ziemi, szukają oparcia, gdy już całkiem sięga katany i tę wyciąga z pochwy.

rzut (broń biała): -18

   „Jak ma na imię?”
   Nie odpowiada na zadane przez niego pytanie, a przynajmniej nie odpowiada bezpośrednio, bo pośrednio – przez sposób, w jaki działa – robi to za niego jego umysł. Uwaga Setsurō skupia się na detalach, nie zaś na całości przedstawionego mu przez życie obrazu, co przenosi się i na doświadczenie snu; realistycznie szczegółowe, a jednocześnie ograniczone przecież do czterech ścian, w zamknięciu których są ze sobą jak zwierzęta w klatce.
   — Rodzinie… — powtarza beznamiętnie, zanim emocji jego głosowi nie nadaje przypomnienie sobie o tym, co tu dociera do niego po czasie, przedzierając się wpierw przez warstwę oddzielającą od rzeczywistości jak kir — Skoro o tym mowa. Twoja siostra też cię pozdrawia. Zabawne. — Przerwa, w trakcie której pozwala sobie na doprowadzenie własnego pulsu do jego normalnego stanu wyrównaniem oddechu, ale i którą wykorzystuje na powierzchowną obserwację. Uczucia, jakie przechodzą przez twarz Ryomy, dla innych być może jak cień, dla niego, przyzwyczajonego do oglądania zachodzących na niej zmian, były widoczne niczym w pełnym słońcu. Przechyla głowę z jednego boku na drugi, ciekaw następnej reakcji – lub jej braku, bo i to mówiło więcej, niż Bakin chciał mu powiedzieć. — Też ma do mnie słabość. Myślisz, że to genetyczne?
   Czy sugestia, jaką zawarł w tych słowach – tak prymitywna w swym założeniu, że każde inne zdanie byłoby przy niej wyrazem taktu – była prawdą, czy fałszem, nie miało żadnego znaczenia. Nie istniała rzecz, do użycia której przeciwko niemu by się nie zniżył, żeby wyciągnąć na wierzch schowane przed nim emocje. Karmił się ich widokiem, a głód w jego oczach zdawał się w ogóle nie maleć; wręcz przeciwnie – każda kolejna, jaką smakował, zwiększała tylko apetyt.
   „Dobrze się bawisz?”
   Uśmiecha się, chociaż na krótko, bo oto mężczyzna zajmuje miejsce Sagi, któremu – zdaje się – według niego Setsurō za długo poświęcał już swoją uwagę. To jednak, co mogło doprowadzić go do furii – i początkowo zmierzało w jej kierunku – na samym końcu schodzi z wyznaczonej przez Bakina drogi, uciekając z powrotem w rozbawienie, które wyraża śmiechem. Bo po co to robi, jeśli nie z zazdrości, którą Yōzei przyjmuje na pozór szorstko, bo kpiącą nutą, ale w rzeczywistości z czułością. Jak psa, co zarówno wita się, jak i żegna z właścicielem z takim samym entuzjazmem, niezależnie od tego, czy minęła godzina, miesiąc, rok– Ryoma wciąż należał do niego, i widzi tego dowód w śladzie na szyi, który jest jak dobrowolnie założona na siebie obroża.
   — Nie tylko tego. — Nie nadaje subtelności i tej rzuconej przez siebie aluzji, pozostawiając ją brutalną w swojej prostocie. — Ale to materiał na inną lekcję.
   Przeciąga zdjęcie ostrza z szyi demona, bo oddech, w jakim rusza się pod nim gardło, stopniowo obejmuje adrenaliną i jego ciało, rozgrzewając mięśnie ścięte już chłodem przeciągu. Po zwiększeniu dystansu obchodzi mężczyznę leniwie, jak pantera, która świadoma jest tego, że ofiara nie może jej uciec. Ledwo go zmniejsza, Ryoma chce odeprzeć atak – ale lata nauki robią swoje i Setsurō energicznym ruchem przechodzi przez jego obronę. Tnie od prawej do lewej, robiąc krok po tej samej stronie ciała, po której znajdowała się dominująca ręka. Materiał kimona drze się na ramieniu, a za nim przerywa się i ciągłość skóry raną tak delikatną jak po nacięciu papierem. Bolesną z zupełnie innego powodu.
   — Dwa.
   Wraca do niego. Palcem przesuwa po mune, żeby po chwili odciągnąć jego miecz na bok.
   — Ręce tak, nogi tak — instruuje go, poprawiając dłonią ułożenie wskazanych przez siebie miejsc. — To podstawowa pozycja. — Oblizuje spierzchnięte wargi. — Katanę — bo przecież oczywiście, że ją, w rodzinie tak trzymającej się dalekiej praktyczności tradycji — stworzono do cięcia. Przetnie kość, ale sama jest krucha. Jeśli możesz – nie blokuj. Jeśli musisz – nie ostrzem. Wiem, że to nie w twoim stylu, ale rób uniki. To broń o takim zasięgu, który nie pozwala na popełnianie błędów, więc naucz się stylu walki przeciwnika, zanim przejdziesz do prawdziwego ataku. Musisz wykorzystać jakąś słabość — kontynuuje, przechodząc z poważnego tonu do żartobliwego po złapaniu jego wzroku. Na kilka sekund gubi się w głębi, jaką nadaje brązowej tęczówce światło – a może w źrenicach, na ogół zwężonych, które teraz rozszerzają się po wysiłku. — Oczywiście ja ich nie mam.
   Odsuwa się znowu na tę samą odległość, wbrew swojemu stwierdzeniu przygotowując się na atak. Bo chociaż wszystko przeczy temu, że uważa go za godnego siebie partnera, to jest inaczej. Poza tym. Dla kogoś tak przywiązanego do zasad jak Yōzei, łamanie ich mogło być nie do przewidzenia.

Powieki nachodzą na rozognione ni to gniewem, nie wstrzymywaną irytacją białka. Brak odpowiedzi na pytanie — tak proste przecież, bo o imię obcego – wybudza w neuronach chęć pogoni. Niemalże fizyczną potrzebę na już, na teraz, sięgnięcia po niezbadane. Ale jest przecież cierpliwym. Na tyle, że gniew może lizać ścięgna i dalej, palić same mięśnie, ale nie skoczy. Wyczeka odpowiedniego momentu, bo tym charakteryzują się drapieżniki — samokontrolą, ale i upartością. Pomimo więc skroplonego na podniebienie zirytowania, które zresztą zlizuje koniuszkiem języka przy cichym cmoknięciu, nie mówi nic więcej. Czasami nie trzeba. Wystarczy jedynie spojrzenie jak linę przeciągnąć pomiędzy rozmówcami, by ta, naprężona w granicach możliwości, wpoiła w relacje swoiste napięcie. A oni, ich dwójka, w tym napięciu trwa już przeszło dekadę. I niby to następują momenty spokoju, kiedy ciała rządzone skrajnymi, niebezpiecznymi emocjami o radykalnych definicjach, to w nich — co paradoksalne — znajdują rozluźnienie. Mimo to a chwilę później, lina na nowo zostaje napiętą i zdawałoby się, że ciągnie ich ciała ku sobie, bliżej i bliżej, ale na przekór, bo sylwetki wciąż zacietrzewione w złości.
  Słyszalny zgrzyt zębów towarzyszy wzmiance o siostrze. Odsuwa się o krok, dwa, i spod opadniętej na twarz grzywki i oczu w moment zaszłych złością, widać uniesienie brwi. Wiedział, że są w kontakcie. Od zawsze byli, jak te szczeniaki na siłę rzucone do tego samego miotu. Zazwyczaj nie myślał o nich jako o potencjalnej parze znajomych. Gdzieś pod czaszką przypisywał tejże relacji miałką błogość, nieistotność, ale, jak to bywa w przypadkach oczywistych pomyłek, czasami zatrzymywał się przy nich dłużej. Jak to możliwe, że jeszcze nie skoczyli sobie do gardeł? Nie wierzył w malująca się między nimi sympatię, ale… być może?
  “Myślisz, że to genetyczne?”
  Parska rozbawionym, choć wzrokiem ucieka gdzieś w bok, ku granicy śnienia, by przy przytłaczających majakach nocy, spróbować dorwać kontury jej twarzy. Widział ją dawno temu. Miała warkocz przewieszony przez ramię, ciemne kreski na oczach i podobnie rozmazane spojrzenie. Kąciki ust zawieszone do dołu, zamyślone, by na jego widok rozogniły się wstrzymywaną podskórnie niechęcią. W tym byli podobni — w samokontroli.
  Rękojeść miecza pali wspomnieniem siostry, ale nie mówi nic a jedynie unosi podbródek i pozwala słońcu odbić się od twarzy ciepłym promieniem. Jako samozwańczy Morfeusz, urozmaica kolor światła w bardziej żółtawe, letnie, ale wieczorne odcienie. Od tak, z czystej zachcianki na całkiem niepotrzebną teraz teatralność. A być może to wspomnienie bądź generalnie wracanie ku przeszłości, barwi jego odczuwanie chujową nostalgią.
  Odbija się w cichym zapętleniu: “Myślisz, że to genetyczne?”
  — Pies może mieć jednego właściciela. Śmiało, jeśli chcesz go zmienić, idź wylizywać rany Ayane. — Milknie, by przyjemna faktura tsuki naparła na wnętrze dłoni. Na moment ucieka wzrokiem ku miękkiej jej skórze, by zaraz skocznym spojrzeniem ponownie osiąść w przeciwniku. — Ale coś czuję, że już zdążyłeś się sprzedać. Stałeś się kundlem na posyłki, hm?
  Cmoka niezadowolony i niby to rozbawionym, ale przesiąkniętym martwotą wzrokiem wpływa w zawężające się źrenice Yōzei. I nawet nie uśmiechnie się przy kolejnej zaczepce, zbyt oczywistej, zbyt nietrafionej w kontraście do wcześniejszej rozmowy, zanim kierowany złością, skontruje śliski atak Setsurō. Śliski, bo miękki i płynny; zdający się jak gąbkę ciąć i powietrze. Krótkie, zdziwione westchnięcie przełknięte zostaje haustem zebranej pod językiem śliny, by wzrok upadł na rozcięcie lewego barku. Uśmiechnie się do pokracznego, sennego bólu jak do starego, dobrego znajomego; w unoszących się kącikach skryje niedowierzanie, ale i pewną gładkość komplementu. Ta sama zawiązka podziwu pościelona zostanie na liniach wodnych mężczyzny.
  — Dwa. — Potwierdzające wynik słowa, choć nacechowane rywalizacją, to dziwnie wesołe. Na tyle, na ile zabawy zmieścić się może w przerwie pomiędzy sekundami. Bo zdaje się, że wraz z kolejnymi świstami posuwistych ruchów katan, czas pocięty zostaje na wiele uważniejszych, pięknych części. Jak poukrywane w tańcu ułożenia palców, czy czułość spojrzenia zamknięta pod przykrywającymi go powiekami. Może z tego samego powodu, a może z ciekawości, sam nie wie, ulega instruktażowi i choć układa ciało podług wskazówek, to oczyma śledzi jego sylwetkę. Tak, to z pewnością jest ciekawość, która ostrym kątem układa się na granicy jaźni. Jeszcze nie jest pewnym, z czego wynika wykwitłe zaintrygowanie, ale liże ono przyjemnie myśli i w ruch wprowadza domysły.
  — Myślałem, że to ja specjalizuję się w tresurze — przerywa jedno z jego zdań, by zaraz pokręcić głową w zaprzeczeniu i gestem dłoni poprosić o kontynuację podjętego tematu… instruktażu. To ważne, ta zmiana, gdzie on z niby to podkulonym ogonem sięga słów Setsurō jako źródła potrzebnej i przydatnej wiedzy. (Może powinien pochylić się ku niej bardziej).
  A kiedy tamten odsuwa się, Bakin podchodzi do kolejnego ataku, który, naturalnie, przegrywa. Język ponownie pędzi po górnej linii zębów, by stamtąd zlizać nagłą irytację, ale nie chodzi przecież o to. Świst pędzącej przez powietrze katany powinien zahaczyć o ramię, rękę, ale jest zbyt gwałtownym. Jak zawsze, gdy śpieszno mężczyźnie do celu. Powinieneś być jeszcze bardziej cierpliwym.
  Kant miecza dotyka powidok zgrabnie usuwającego się z miejsca Setsurō. Profil Ryomy skierowany zostaje ku uciekającej sylwetce. Katana pada wzdłuż ciała. Zatrzymuje mięśnie na długość dwóch, dłuższych wdechów, po czym zapierając się dłonią na ostrzu partnera, tym samym usuwając je sprzed twarzy Yōzei, zbliża się na przystającą walkom — czym bliżej, tym większa szansa na powodzenie — odległość.
  — Jeśli nie miałbyś słabości, to już dawno twój mieczyk przebiłby mi serce — mówi ku niemu z uśmiechem, wolno, by zaraz odejść na odległość pozwalającą otworzyć kolejną rundę. — Śmiało, tnij.
  Zanim jednak eter rozbłyśnie kolejnym światłem odbitym przez pędzący metal, doda:
  — Katany, samuraje. Wiesz, że słowo “samuraj” pochodzi od fonetycznego samurau, czyli “służyć panu”? — Opuszka palca wskazującego prawej dłoni tyka rozcięcia na lewym boku. Z ust wydobywa się syk bólu, ale ubrany zostaje w kolejny półuśmiech. — Najwidoczniej służalczość wpisana jest w archetyp Minamoto. — Prawy policzek lgnie do uniesionego barku. — Najlepiej z kolan.

   Czy jest na świecie rzecz, o którą nie będą się ze sobą ścierać? Słownie – w kłótni – czy wręcz przeciwnie, czynem, ciałem, w walce i na zgodę, która stanowiła dlań przeciwwagę; sztucznie wytworzoną harmonię w naturalnym dla nich chaosie. Dzień po dniu, rok po roku, stopniowo przyzwyczajając się nawzajem się do narkotyku, którego brak – obecność – i nadmiar w takim samym stopniu zastępuje trzeźwość umysłu delirium.
   Absurd nie ma przecież granic – nie takich, jakich zaburzona na ich poziomie świadomość nie jest w stanie przekroczyć. Wzrost, na który nie można mieć wpływu? Oczywiście, że to też podlega zawodom. Przez tyle czasu Yōzei bawi się ich wynikiem, na powitanie – i pożegnanie – z zadowoleniem mierzwiąc czerń jego włosów, spod której nie widać, jak ten przewraca oczami... dopóki Setsurō nie przegrywa w konkurencji, jaką tylko mu się wydawało, że wygrał. Bo Ryomie udaje się go ostatecznie przewyższyć, czy to z powodu genów, czy – jak woli uważać Yōzei – przez jego cholerną zawziętość, która nie pozwoliła mu zostawić tego w ten sposób. Lata poniżania wynagrodzone różnicą jednego centymetra, tak ironicznie małą, że większość ludzi by jej nie zauważyła. Ale on ją widzi, i owszem, nie jest duża. Jest jak pieprzona drzazga w oku.
   Nie odpowiada – a więc zdaje się, że słowa Bakina nie są warte niczego ponad milczenie. Ale nie jest tak; ten brak reakcji nie ma niczego wspólnego z samokontrolą. Nie odpowiada, bo nie jest w stanie odpowiedzi znaleźć; nie pośród wściekłości, która zaczyna się w głowie, przechodząc przez ciało, a kończy w palcach, jakie – zaciśnięte na oplecionej jedwabiem rękojeści miecza – bieleją. Linia oczu, co wpierw rozszerza się w reakcji na usłyszane przez Setsurō zdanie, teraz zwężona zostaje w furii. Patrzy na niego z pogardą, ale przecież to nie wina Yōzeia, że ma oczy swojego ojca. Przez chwilę pozwala gniewowi palić ogniem wnętrze klatki piersiowej, zanim nie zgasi liżących żebra płomieni zimnem, które pod postacią dreszczu odkłada się na kręgosłupie. W głowie brzmi głos matki – pełna serca nuta w tej bezduszności, która szuka fizycznego ujścia – „odpuść”.
   Jemu?
   — Zmienić? — powtarza jak echo, dając mu szansę na powiedzenie, że nie, źle usłyszał. Dobrze wie, że szansa ta nie zostanie wykorzystana; jednak i to podanie w wątpliwość swojego położenia względem Bakina może być wystarczająco dla niego rozpraszające, a co za tym idzie, uspokoić zdenerwowanie Yōzeia tą na chwilę osiągniętą przewagą.
   Wbrew sobie – jak za każdym razem – przyjmuje jego niemą czy to krytykę, czy, jak w tym przypadku, pochwałę.  Wbrew, bo przecież nie chce się przejmować tym, co myśli na jego temat. Ale czy to możliwe, kiedy traktuje się kogoś jak równego sobie, a przynajmniej – jako wyzwanie, którego nie umie się nie podjąć? Komplement, jaki zauważa między słowem a spojrzeniem, swoją delikatnością na moment go dezorientuje. Jak dłoń, co zamiast uderzyć w twarz, głaszcze nagle policzek. I teraz, kiedy walka za walką udowadniał sobie – i mu – czego jeszcze nie potrafi, nie może przestać czuć wobec niego tego raniącego butę respektu. Bo zawsze jest coś, w czym nie będzie lepszy od niego, a z byciem gorszym nie jest w stanie się pogodzić. Nie kiedy chodzi o Ryomę.
   Ignoruje jego wtrącenie, nie reagując w żaden sposób i na ruch dłonią, który miał mu pozwolić na kontynuację. Oczywiście, że Bakin nie wie, czym jest przyjmowanie poleceń – a jednak go słucha. W jego wykonaniu to już było więcej, niż można się było spodziewać.
   Nie wie, czy przez jego obecność, czy wypowiedziane słowa – może ich ton? – ale znowu milknie, nie mogąc znaleźć wątku. Przez chwilę patrzy w oczy mężczyzny, w zmienionym przez niego świetle lśniące teraz czerwienią, a oddech traci świadczącą o pewności siebie równość, którą odzyskuje jednak wraz ze zmianą pozycji z obronnej na atakującą. Transformacja widoczna jest również i w jego emocjach – oraz we śnie, o którego spójność jego mózg już nie dba. Furia drze na kawałki ścianę, schodząc z niej na podłogę pęknięciem, które sięga jego nóg, na co nie zwraca uwagi.
   — Pies, co? — odpowiada ostrzej, niż zamierzał, chociaż przecież dalsze ukrywanie przed nim swojego zirytowania mijało się z celem. — Dużo szczekasz jak na takiego, który jeszcze ani razu mnie nie ugryzł. — Zatrzymuje się między jednym zdaniem a drugim, bo wciąż brzmi tak samo. Bierze więc głęboki oddech, po którym uśmiech wraca na jego twarz, a ironia – do jego głosu — Dzisiaj. Co się dzieje, Ryoma? Jakiś problem ze skupieniem? — Przechylona w zainteresowaniu głowa zdaje się nadawać słowom współczucia, które jednak, w kontekście ich wydźwięku, może być tylko protekcjonalne.
   Opiera miecz z powrotem na ramieniu, czekając z teatralnym znudzeniem na puentę, która zwali go z nóg. Pomimo tego, że śmieje się na nią, jakby powiedział mu właśnie żart, to nie wkłada w ten śmiech już żadnych swoich aktorskich umiejętności, beztrosko fałszując każdą nutę.
   — Tak postrzegasz bycie wiernym rodzinie? — tnie jak zębami, z uśmiechem, który nie przynosi ulgi w bólu. — I śmiesz pouczać mnie na temat lojalności.  — Śmieje się znowu. — Jestem z ciebie taki dumny, Ryoma — mówi, kiedy przestaje, tonem uderzając przez to niemal w rozczulenie. — Umarłeś z podniesioną głową, nie na kolanach… Wzruszające.
   Cóż za piękny pomnik dla twojej dumy.
   Gdyby chociaż żył, ale nie – zostawił go po to, żeby umrzeć. Nie spodziewał się żadnego „przepraszam", tak jak on zapewne nie spodziewał się wybaczenia. Nie nadchodzi więc ono w następnym wykonanym przez niego ruchu, pod którego ciężarem trzeszczą deski podłogi, bo wkłada w niego całą siłę. Nie nadchodzi w znajomym zapachu domu, w jakim pojawia się obca woń krwi. Nie nadchodzi w płytkim cięciu, którym oznacza miejsce, jakie samo w sobie nadaje mu głębi. Bo obie strony wiedzą, jaki był jego cel – i że właśnie go osiągnął. Złość rozchodzi się z mięśni w tym ataku, nieco za bardzo emocjonalnym, nieco za mało logicznym, nie wyliczonym co do kroku, oddechu, uderzenia serca. Mrugnięcia oczu.
   Lewa strona klatki piersiowej.
   — Trzy. — Tym razem jednak nie przyszło mu to z taką łatwością, co poprzednio. Trud odciska się na ciele presją wzięcia pełnego oddechu. Nie musi mu tego mówić; chwalić, karcić. I on znajdzie komplement na skórze zroszonej potem. Wzrokiem łapie jego spojrzenie; wypuszcza z rąk swój miecz, któremu pozwala upaść u jego stóp, i unosi ręce w geście poddania się. Wie, że Ryoma zinterpretuje go tak, jak powinien to zrobić. Jako „szkoda mi ciebie”. — Może teraz?