First topic message reminder :

Jiro

Wygoda to przywilej nielicznych, jednak to od standardów danych osób zależy jej próg. Dla Jiro kanapa na której leżał była rajem. Stara i ujebana w czterdziestu różnych plamach, ale własna i nic poza nim oraz Karmelkiem się w niej nie zalęgło. Skubaniec własną dziurę wygryzł. Znowu leżałeś w mieszkaniu zupełnie jakby powódź nigdy nie nastała i była jedynie paskudnym snem. Mimo wszystko cokolwiek poprzedniej nocy wypiłeś, musiało być na tyle mocne że położyłeś się w mieszkaniu a nie na dachu czy w piwnicy. Muliło Cię i szczerze to jebnąłbyś się jeszcze na drugi boczek. Wtem nadszedł... Brzuch zasygnalizował głód burczeniem, które zapewne usłyszałby nawet pewien Minamoto bez aparatów słuchowych. Coś Ci z tyłu głowy mówiło że Tosia ogarnęła od znajomego kubełek kurczaczków, a ty w Kaeru zrobiłeś mały podbój. Trzeba żreć póki jest! Jeśli odchyliłeś głowę na bok, widziałeś lodówkę. Ponętną i nęcącą swoją zawartością. Jej drzwiczki były lekko uchylone, a z niej samej wydobywało się delikatne złociste światło. Zupełnie jakby krzyczała "Ach weź mnie, całą, bejba!"
Nie była daleko. Wystarczyło do niej wstać i złapać pierwszą lepszą rzecz do wszamania, bądź... Wszystko jak leci.


O dziwo twojego snu nie zakłóciły dziś żadne koszmary. Można by wręcz rzecz że spałeś jak ululane przez mamuśkę niemowlę. Co innego że obudziłeś się - jak z resztą mogłeś się domyślić detektywie - w środku nocy, ponieważ... Było ciemno. Niepokojący mógł być dla ciebie fakt, że lampka przy której zawsze się kładłeś była zgaszona i pomimo jakichkolwiek prób zapalenia, nie dało się tego faktu zmienić. Telefon również rył rozładowany, więc jedyne światło jakie dochodziło do twojego mieszkania, to te rzucane przez księżyc, który usilnie starał się przebić przez chmury, które delikatnie przysłaniały nocne niebo. Samo miasto wydawało się za oknem nie żyć. Brak świateł i cisza jak makiem zasiał. Mimo wszystko byłeś jednak silnym Senkensha. Zdolnym do wyczucia że coś jest nie tak. Do wyczucia obecności w swoim mieszkaniu. I tym razem zdecydowanie nie była to siostra z Happy Mealem bądź składnikami na śniadanie. Chociaż... Możliwe że była, ale to raczej nie był ten typ aury. Ten był mniej złowrogi.
Tak czy inaczej jego obecność w sypialni była słaba. Smród nieproszonego gościa dobiegał z salonu.

Carei

Twój dzień od samego poranka zapowiadał się świetnie i zdecydowanie na nic złego się nie zapowiadało. Piękne czyste niebo, słoneczna pogoda i cudowny widok z okna. Obecnie siedziałaś przed szkicownikiem i przelewałaś ten piękny widok na niego. Każdy szczegół, każdy liść, każdy kwiat... Nawet pszczoły i motylki, które na tych drugich ochoczo przysiadały. Tak detaliczny rysunek zajął ci niemal całe południe, przez co powoli ogarniało cię zmęczenie. Zaczęło się od pojedynczego ziewnięcia. Potem dopiero poczułaś opór na całym ciele. Zupełnie jakby to stało się znacznie słabsze. Czy była to najwyższa pora aby położyć się do spania? Chociaż na dziesięć minut? Zanim jednak cokolwiek zrobiłaś poczułaś dłoń na swoim ramieniu i głos nadchodzący z tego samego kierunku. - Panienko Ejiri. Panienko Ejiri.. - Sam głos był Ci bliski i znajomy. Brzmiał jak nie kto inny, tylko Jiro. Z tą różnicą że brzmiał grzecznie, spokojnie, delikatnie... Jak dobrze wychowany chłopak z dobrego domu. Jednak kiedy spojrzałaś w jego kierunku, nikogo nie dostrzegłaś. W pokoju byłaś sama, a uczucie dłoni na ramieniu nie znikało.

Warui

Kac. To pierwsza rzecz jaka uderza cię jeszcze przed otworzeniem oczu. Po ich otworzeniu możesz dostrzec sufit własnego mieszkania oraz wyczuć unoszącą się w powietrzu ostrą woń alkoholu. Nie pamiętasz nic co się wydarzyło poprzedniego dnia, co wskazywało jednogłośnie na to że zabawa musiała być przednia. Kiedy się w łóżku obracasz na boczek drugi, dostrzegasz Yelonka w koronkowej bieliźnie oraz kilka butelek po różnych akloholach na stoliczku. Gdybyś siebie nie znał pomyślałbyś że obrabowaliście monopolowy.
Jeśli skusiło cię wstać i spojrzeć przez okna bądź by chociaż założyć jakiekolwiek ubrania, mogłeś dostrzec że nadal była noc, którą rozświetlał jedynie księżyc. Wszystko też wskazywało na to że nie było prądu w całej dzielnicy, a twój telefon nie działał. Do tego był zbity. Chyba nie naprułeś się do tego stopnia by włączać tryb samolotowy i rzucać nim z dachu krzycząc "Transformacja, dziwko"? Nie, raczej nie. W końcu nie byłeś z Hasegawów.

Seiya

Sen był przyjemny i zdecydowanie jeden z lepszych. Śniło Ci się że ochoczo lejesz Bakina po ryju za to co zrobił. Prawdopdoobnie by się na tym nie skończyło i sen leciałby dalej w najlepsze gdyby nie twój własny cholerny telefon. Dzwonił przez kilka chwil, a kiedy w końcu nie odebrałeś... Nieznany numer zostawił wiadomość głosową. - Dzień dobry. Sakuya wdał się w jakąś bójkę i szybko kazał mi zadzwonić pod ten numer. - Wiadomość nagrlał jakiś nieznany Ci, ale widocznie zestresowany chłopaczyna mniej więcej w wieku twojego młodszego brata. Głos miał nieco ochrypły i oddychał szybko. Jeśli spojrzałeś na zegarek, mogłeś łatwo dostrzec że jeszcze kilka minut i wybije szesnasta. Wtedy nie było już wielu lekcji, a uczniowie głównie zajmowali się obowiązkami, bądź uczęszczali na spotkania kół zainteresowań. Nie było też wielu nauczycieli na miejscu, więc dla łobuzów była to okazja idealna by dorwać jakiś słaby cel. Daleko do szkoły Sakuyi nie było. Kilka minut metrem bądź autobusem i będziesz na miejscu.

Itou

Twoja pobudka zdecydowanie nie należała do przyjemnych. Jeszcze zanim otworzyłaś oczy mogłaś z łatwością stwierdzić kilka faktów. Po pierwsze do twoich nozdrzy docierał nieprzyjemny, metaliczny zapach krwi. Po drugie, leżałaś w nienaturalnej pozycji i coś mocno uwierało twoje kostki i nadgarstek prawej ręki. Po trzecie i najgorze, wszędzie poniżej twojej szyi czułaś wilgoć. W twojej podświadomości więc zrodziło się pytanie. Czy na pewno chcę otwierać oczy? Jeśli w końcu się na to zdecydowałaś, mogłaś dostrzec że leżałaś w wannie. Wannie pełnej krwi. Przykuta do rur kajdanami na łańcuchach. Ruszając nogami i wolną ręką mogłaś stwierdzić że na jej dnie z pewnością znajdują się jakieś bliżej niezidentyfikowane przedmioty. Jeśli zaś rozejrzałaś się po pomieszczeniu w którym Cię zamknięto, to mogłaś stwierdzić że przypominało ono piwnicę bądź kotłownię. Nie było wielkie. Mniej więcej pięć na pięć metrów. Drzwi do niego zdecydowanie były zakluczone i wykonane z grubej stali. Ściany za to już nieco mniej mogły się pochwalić. W wielu miejscach powstały zacieki i rozwijał się grzyb. Masz zdecydowane szczęście że nie jesteś ranna, bo zarazki czaiły się tu na każdym kroku. W prawej części pomieszczenia znajdował się stół a nad nim szyb wentylacyjny, jednak nie byłaś obecnie w stanie przyjrzeć się co się na nim znajduje.

Ciężki dzień, co? Budzisz się dziewczyno za kierownicą auta w jednej z uliczek Karafuny Chiku. A przynajmniej domyślasz się że w tej dzielnicy jesteś. Tak jak zazwyczaj nocą tętniła życiem, tak dziś pozostawała martwa. Na ulicach były pustki, a wszelkie światła zgaszone. Wyglądało na to że nie było prądu. Twój telefon jeśli postanowiłaś sprawdzić mówił to samo. Był całkowicie rozładowany. Tak samo z resztą jak akumulator auta którym jechałaś. Chyba ktoś zapomniał wyłączyć radio, kiedy poszedł w kimę...
Niezbyt kojarzysz czyje to auto ani co w ogóle w nim robisz. Twoja siędząca na siedzeniu obok przyjaciółka cytrynówka za to może wiedzieć na ten temat nieco więcej. Rozglądając się po aucie dostrzegasz kilka drobiazgów. Jak na przykład rozwalone miejsce na kluczyk z którego dyndały kable oraz otwarty schowek w którym było kilka klamotów. Zapalniczka, fajki, dezodorant... Bibeloty. A skoro o nich mowa, to pod lusterkiem zwisały dwie pluszowe różowe kostki. Kac był odczuwalny i nieco bolał cię łeb. Nie pomagał też zbytnio ten dziwny, oddalony szum, którego głośność powoli narastała.

Shirshu

Łóżko na którym spałaś wydawało się być wyjątkowo twarde, a wręcz wykonane z drewna. Poduszka zaś była jak worek wypchany słomą. Kiedy otworzyłaś piękne oczęta spostrzegłaś że chyba nie jesteś już w Kinigami. Byłaś zamknięta w celi, a leżałaś na drewnianej pryczce. Poduszką faktycznie zaś był worek siana. Jednak cela do współczesności miała jeszcze dalej niż Nanashi do statusu porządnej dzielnicy. Kraty były stalowe, ale domek sam w sobie drewniany i zdecydowanie staroświecki. Po elektryczności nie było nawet śladu. Kinkiety zamiast elektrycznych lamp oraz gdzie nie gdzie rozpalone świece. Nie miałaś na sobie swoich standardowych ciuchów, a więzienne łachmany będące tak naprawdę niczym więcej jak zbiorem pozszywanych ze sobą zużytych szmat.
Przy twojej pryczce rodem z siedemnastego wieku stał czysty nocnik i talerz z gotowanym pasternakiem oraz czerstwym chlebem. Jeśli zechciałaś, mogłaś się na spokojnie rozejrzeć co jest poza celą i jeśli się na to zdecydowałaś to poza stolikiem na którym leżały jakieś papiery i książka. Zdecydowanie ciekawszy był obiekt ulokowany przy drzwiach wyjściowych. Malutki piesek, a na jego szyi wisiał klucz. Drzemał sobie słodko ignorując krzyki podjudzonych ludzi jakie rozlegały się na zewnątrz.


Budzący się w nietypowym miejscu Hasegawa. Ktoś zaskoczony? Jeszcze zanim otworzyłeś oczy do twoich uszu docierają niezliczone rozmowy wielu ludzi. O pierdołach takich jak sytuacja w pracy bądź film który chciałeś obejrzeć, a ktoś ochoczo go opowiada nie pomijając spoilerów i szczegółów. Kiedy już oczęta misiaczku otworzyłeś, to spostrzegłeś że jesteś w metrze zajmując miejsce obok jakiejś staruchy która spała oparta o ciebie śliniąc się potwornie. Na domiar złego cały wagon był wypełniony okropnym zapachem zgniłego sera i gotowanych skarpet. Co tu robiłeś? Prawdopodobnie łyknąłeś nie tę tabletkę zanim jeszcze wsiadłeś do metra i cię ścięło. Teraz metro zatrzymało się na kolejnym przystanku i drzwi do wolności przed metrowymi świrami stały otworem. Zwłaszcza że zaczynała cię boleć głowa oraz poznasz całą fabułę kolejnego już filmu. Twoja podświadomość - bądź piguła - praktycznie sama cię nosiła skłaniając do wstania i ruszenia w stronę wyjścia z pojazdu.

Kisara

Ding dong. To zegar z kukułką - prezent od jednego z pacjentów - wybił kolejną godzinę w twoim gabinecie. Tym razem skutecznie cię obudził. Obyła równo druga w nocy. Trochę późno gołąbeczku zważywszy na to że nadal siedzisz w swoim miejscu pracy. W szpitalu. Odziany w kitel. Kiedy podniosłeś głowę z biurka, początkowo nic nie widziałeś. Ale to tylko dlatego że jakaś kartka przykleiła Ci się do czoła. Po jej odgarnięciu z czoła i okazjonalnemu wyjrzeniu przez okno mogłeś dostrzec że prawdopodobnie w mieście nie ma prądu. Poza szpitalem który pracował na zapasowych generatorach właśnie na takie wypadki. Praktycznie nic cię nie trzymało w tym miejscu o tej porze. Wystarczyło zabrać rzeczy, wyjść, zamknąć gabinet i ruszyć do domu.
Jeśli tak uczyniłeś, mogłeś zauważyć nienaturalną pustkę na korytarzach i jeszcze dziwniejszą ciszę. Poza tym światło na korytarzach szwankuje, a w powietrzu unosiła się nietypowa dla tego miejsca woń słodkiej wanilii, ostrego chili i... rozkładu?

Śpisz i jest Ci przyjemnie i ciepło. I w sumie byłoby wspaniale gdyby nie komary uporczywie latające nad uchem i nieco twarde podłoże. Ziemiste. Po otworzeniu oczu dostrzegasz że nie leżysz w swoim łóżku, a gdzieś na ścieżce w lesie. Tuż pod drogowskazem wskazującym drogę do miasta. Co to robiłeś? Nie miałeś zielonego pojęcia, ale nie musiałeś być geniuszem żeby wiedzieć że coś ewidentnie było nie tak. Zwłaszcza że byłeś wciśnięty w jednoczęściową piżamę owieczki, która na domiar złego była utytłana krwią. I to o dziwo o naprawdę silnej woni. Niebo pokrywały chmury przez które księżyc ledwie się przebijał dając Ci nędzną namiastkę światła. Chociaż lepsze to niż próba poruszania się w absolutnej ciemności. Jeśli chciałeś sprawdzić godzinę bądź poświecić sobie telefonem, niestety nie miałeś wolnych dłoni do wyjęcia ich. Przyklejone były do dwóch nieco ciężkich pistoletów. Nie wiesz jakiego kleju użyto, ale zdecydowanie nie było to gówno za 20 yenów.

Aoi

Budzisz się... W sumie to sam nie masz pojęcia gdzie. Tupiąc nóżkami po ziemi z całą pewnością możesz stwierdzić że podłoże jest z kostki, a ty siedzisz na ławce do której najwyraźniej jesteś przykuty łancuchem. Niestety w poszukiwaniu patyczka który Ci służył za przewodnika na pełen etat od czasu pamiętnej rozłąki z pieskiem, nie trafiłeś na nic. Patyczka albo nie było, albo znajdował się poza twoim zasięgiem. Całkiem niedaleko słyszałeś szum płynącej wody, a w twojej kieszeni wściekle zawibrował telefon. - Masz nieodsłuchaną wiadomość od: Vance - I jak na zawołanie twój telefon zaczął ją odtwarzać. -Myślałem o tym i to nie wyjdzie. Jednak jestem Hetero. - To to tyle. Można by powiedzieć że to koniec, ale kiedy tylko odtwarzanie dobiegło końca, telefon kontynuował. -Masz nowe powiadomienia od: Bank Współdzielczy i Zakład Ubezpieczeń Społecznych. - Już wiesz... Że twój koszmar się zaczął.

--------------------------------------------------------------------------------------------

Dziękuję wszystkim za wzięcie udziału w wydarzeniu. Każdy z was zaczyna osobno i w miarę postępów zaczniecie się łączyć w coraz większe grupki.
Liczę że każdy będzie się dobrze bawić
Czas na odpis 26.09.2023, 22:00
● Shibi[/size]

@Hasegawa Jirō @Seiwa-Genji Enma @Ejiri Carei @Warui Shin'ya @Yakushimaru Seiya @Itou Alaesha @Amakasu Shey @Hecate Shirshu Black @Hasegawa Izaya @Satō Kisara @Yakushimaru Sakuya @Munehira Aoi

Traciła rachubę ile razy starała się odnaleźć w w rozprzestrzeniającym chaosie, punkt zaczepienia. Nie rozumiała, czemu wszystko się działo, czemu znajdowała się wśród chaosu i co właściwie miała robić. Wszystko zdawało się gnać do przodu bez jej udziału. Nie nadążyła biec, tak, jak nie zdążyłaby ruszyć za kolejnymi sylwetkami, które znikały gdzieś w tumanach oddalonej rezydencji. Enma, rudowłosa kobieta z... ognikiem na czele, a potem... - Warui? - głos zdawał się załamać, gdy przekręcała głowę w stronę wysypujących się z pontonu postaci. I łzy wcisnęły się goryczą, sunąc przez policzki jak niewygasłe strumyczki. Ledwie palce wczepiła mocniej w ramię Kisary, mając wrażenie, że to ona trzyma ją, a nie odwrotnie. Ciche, wypowiedziane ku niej słowa, zatrzymywały grzechoczące winowajczo poczucie zmieszania. Poruszyła głową, chwytając jasny błękit źrenic bóstwa, jak kiedyś go nazwała. Nie była sama.
Była tak paskudnie zmęczona, zdezorientowana i rozdarta, że nie zarejestrowała momentu, w którym ruszyła w stronę zbierających się na brzegu. Dwa kroki w przód i wysunięta przed siebie, wolna ręka, w niemym spar5dzeniu, czy to nie kolejna mara - Seiya - jeszcze jedna tożsamość, co jak wyrwana ze snu postać rozbiła zbierającą się mgłę ciemności - p-przypłynęliśmy? Nie mam pojęcia? - rozejrzała się bardziej niepewnie. Co miała właściwie odpowiedzieć? Ciężko było poskładać w całość ...cokolwiek z tego co zdążyli przeżyć - zdaje się, że w rezydencji... jest TEGO źródło. Mój ... przyjaciel już tam pobiegł. To egzorcysta - precyzowała nieskładnie, milknąc z chwilą, gdy do postaci Alaeshy dorwało się coś, czego nikt widzieć nie chciał.
Do upadającego ciała przyjaciółki, dobiegła zaraz za Kisarą - Nienienienien... - wsparła się na kolanach i w jakiejś panice rozmazywała łzy z policzków, by tymi samymi dłońmi ścierać płynącą strużkę krwi z drapanych głęboko ran jej dawnej mentorki. Przerwała na chwilę, by pochylić się nad kobietą i delikatnie objąć ramieniem, na którym wsparła głowę. Cierpliwe powtórzyła zabiegi, jakie wcześniej wykonała z pomocą lekarza. Skupienie na działaniu, raz jeszcze dało szansę na uspokojeniu kołatających się szaleńczo emocji oraz wrażeń. Zamarła na krótko, na komentarz przyjaciółki. Zamrugała jednak, nie odzywając się. Skoro słowa nie były kierowane do niej, pozostawiła refleksję dla siebie - Ściągnij to - szepnęła za to, wskazując na mokrą, wierzchnią część ubrań. Odsunęła się przy tym, ściągając przez głowę bluzę z kapturem, którą miała na siebie - jest sucha, załóż - odezwała się łagodnie, ale w cieple, jakim obdarzyła kobietę, nie brakowało stanowczości. Odetchnęła ciężko, podnosząc się powoli z klęczek, śledząc wszystkich zebranych i natrafiając na dwie, dziwnie nieruchome sylwetki - Jiro? Co... co ci jest? - jeszcze jedno imię. Robiło jej się słabo - Chodźmy dalej. Tam... oni będą potrzebowali wsparcia - tu, na dłużej spojrzała na Seiya, a potem odnalazła wciąż milczącą, białowłosą przyjaciółkę - Mam do dyspozycji... paralizator i pałkę - sama, raczej wielkiej szansy nie miała w bezpośredniej walce, ale przynajmniej miała szansę podsunąć broń towarzyszom.

| Rzut na medycynę (Ala) - udany

Siedząc na chwiejącym się pontonie była myślami gdzieś indziej. Nie potrafiła spojrzeć w dół. Wiosłowała automatycznie jak najbliżej brzegu. Próbowała odgonić myśli od głębokiej wody. Jak zaczarowana wpatrywała się w mgłę. Miała wrażenie, że przez kilka następnych sekund znalazła się w swoim świecie; że tylko ona była w stanie dostrzec walkę. Nie rozumiała, a jednak instynktownie sięgnęła po miecz, który chyba rzeczywiście był prawdziwy. Biały ze wstążką. Zamrugała kilka razy starając się obudzić, ale nic się nie stało. Katana wciąż ciążyła jej w dłoni.

Jebane spotkanie jak by właśnie zorganizowali zjazd rocznika ukończenia podstawówki. Fakt, że czuła się niekomfortowo chyba nikogo nie zdziwił. Nie udzielała się stojąc gdzieś z boku. Jak zwykle ponura o obojętnym wyrazie twarzy. Wolała się nie odzywać niż przesadnie udzielać. Gdy w końcu znalazła się na brzegu wzięła głębszy oddech próbując ukryć drżenie kolan. Była w rozsypce z każdą kolejną sekundą nie potrafiąc dojść do siebie. Inni zajęli się sobą. Witaniem, krzykami, płaczem. Byli tak cholernie wkurwiający. A może to ona miała po prostu w sobie zbyt dużo złości, z którą nie potrafiła sobie poradzić? Obwiniała innych za swoje problemy. Powoli rozluźniała spięte ramiona strzelając z karku. Im dłużej stała na lądzie, tym pewniej się czuła. Była niczym dachowy kot chodzący swoimi drogami. Taki, który naprawdę nienawidził wody. Jeszcze przed chwilą szukała ciała tonącego Hayato wśród innych dryfujących trupów. Kiedyś sama tak wyglądała. Mała utopiona dziewczynka w liliowej sukience. Kiedyś też tak umarła.

Jej dwukolorowe tęczówki powędrowały po zebranych. Nie znała wszystkich i za pewne wyglądała na nieufną. Widząc napływające do oczu łzy Carei zrobiła krok w jej stronę. Już miała coś powiedzieć, coś zrobić. Jednak zatrzymała się w pół kroku, widząc jak nachyliła się nad jakąś dziewczyną. Widziała tę ulgę w ich oczach, radość ze spotkania. Żyły. Nie była zazdrosna, zdecydowanie nie pasowała do tej sielanki.

Przesunęła wzrokiem na Seiyę, który stał nieopodal. Nie potrafiła odgadnąć czy ją zauważył czy nie. Chyba ostatnim razem nie rozstali się na najlepszych zasadach. Nie potrafiła sobie przypomnieć. W końcu na przemian się pieprzyli czy kłócili. Ciężko było stwierdzić co wydarzyło się ostatnim razem. Pewnie znowu za dużo piła. Pewnie skończyło się i na tym i na tym. Przejechała wzrokiem po jego ustach, które z tej odległości były zaledwie cienką linią w słabym świetle. Przypomniała sobie ile przyjemności sprawiał, gdy kąsał jej skróę. W tak odmienny sposób do uścisku zębów, który wciąż czuła na swoim karku. Do męskiego niskiego głosu tak okrutnie znajomego z dzieciństwa. W niewielkim mieszkaniu na piętrze, gdzie demony tańczyły wokół niej przyzywając najbardziej traumatyczne przeżycia z przeszłości. Miała tego kurwa dosyć.

- Eji trzymaj się reszty, dobrze? - Rzuciła jedynie nie odwracając się więcej za siebie. Ruszyła biegiem w miejsce, do którego poszedł Enma. Zamierzała zapierdolić to, co ich tutaj trzymało. Niemal wrzała ze złości, którą maskowała wcześniejszy strach. Trzymała kurczowo rękojeść miecza.

Twoja siostra była ostrożna i nawet w momencie w którym się zgiąłeś z bólu zachowała lekki dystans. W końcu ostrożność w takiej sytuacji to coś normalnego dla osób posiadających minimum instynktu samozachowawczego. Kiedy tylko zacząłeś krzyczeć, na chwilę wyglądała na zaskoczoną. Zupełnie jakby ktoś jej odpalił przed mordą granat błyskowo hukowy. Była głośno, a krzyk był nagły. Jej wzrok przepłynął szybko po krawędzi katany do której zbliżył dłoń. Widocznie ufali sobie w równym stopniu i żadne z nich nie miało pewności czy to drugie jest marą, czy jest też prawdziwe. Nie odkrzyknęła, bo definitywnie wyglądała jakby ją bolało gardło. Zamiast tego napisała odpowiedź na telefonie i kiedy skończyła, pokazała mu ekran. - "Nie wiem. Kiedy się obudziłam wszyscy już szaleli. W ogóle. Wszystko jest tu pozbawione sensu. Rzucały mi się w oczy osoby których już nie powinno tu być, a kiedy próbowałam przed nimi uciec, pojawiali się w niedorzecznych miejscach. Zupełnie jakbyśmy byli w koszmarze albo niszowym horrorze. Udało mi się zawezwać pomoc z góry, ale jego ingerencja zdaje się już dobiegać końca. Widziałeś coś dziwnego po drodze? Coś co wydawałoby ci się bardzo dziwne albo przerażające?" - Po chwili jednak też coś szybko dopisała - "I nie musisz piłować japy jak się odzywasz. Możesz mówić normalnie. Nie każdy jest głuchy, jak ty. I w ogóle gdzie masz aparaty?" - Cóż... Ta jej subtelność była już nie do podrobienia. Poza tym zdecydowanie na coś wpadła, a i ty zacząłeś się domyślać. Bałeś się głębin, zastałeś je od razu przy wyjściu. Tak i teraz gdy szliście korytarzem, z pomiędzy desek ta zaczynała wyciekać. Całe to miejsce, miasto zdawało się igrać z każdym w pobliżu, a im dłużej tu byliście, tym bardziej rzeczywistość stawała się wypaczona i niedokładna. Wniosek był jeden. Sen.
Obydwoje o tym pomyśleliście, a wasze silne i już świadome umysły zdołały na to zareagować. Z każdej strony rozległ się wściekły, kobiecy wrzask. Całe otoczenie zaczęło czernieć tylko po to by ostatecznie rozpłynąć się w powietrzu. Otaczała was bezkresna czerń, a jednak nie było żadnych kłopotów z widzeniem. Sylwetka twojej siostry była całkowicie wyraźna. Dostrzegłeś też oddalone, ale nadbiegające sylwetki innych obecnych tu osób. A coś ponad wami, formowało się... Obecność była wrzechobecna.


Ruszyliście przodem by dogonić Enmę. Waru chociaż bez ciała, nie czuł większej różnicy, co od razu mogło wydawać się mu dziwne, nienaturalne wręcz. Hecate prowadził zaś ognik, a psowilk towarzyszył tuż przy nodze. W końcu dotarliście do właściwego wejścia do rezydencji. Na ziemi leżały gdzie nie gdzie zmasakrowane zwłoki różnych członków klanu Minamoto. Inni walczyli ze sobą jak oszalałe zombie, jednak nie zwracali na was większej uwagi bardziej będąc zajęci sami sobą. Całe to miejsce capiło czymś nienaturalnym i zdecydowanie nieświętym. Płomyk starał się was prowadzić przez korytarz, ale w pewnym momencie coś zdecydowanie się na was zaczaiło. Deski zaczęły pękać, a okolica walić. Pod nimi rozpościerała się nieskończona ciemność. Przejście było bardzo wąskie i musieliście uważać żeby nie spać. Pies zaczynał się ześlizgiwać i desperacko wdrapywać się by nie spaść. Ostatnimi siłami łapiąc żąbkami część ubrania Shirshu. Warui poczuł coś poza tym. Znajomy odór. Ze ścian zaczęła spływać krew, a za nimi zaczęła pojawiać się znajoma czarna mgła sunąca w ich kierunku. Powoli doprowadzała do niszczenia pozostałej za nimi ścieżki. Nie mieliście dużego wyboru, niż szybko ruszać przed siebie. Szkoda tylko że korytaż zaczynał się nieskonczenie dłużyć. Ucieczka w końcu wydawała się bezcelowa. Tu jednak przybyła istna bohaterka. Shey ruszyła waszym tropem dosłownie kilka chwil po tym jak ruszyliście do rezydencji i chociaż dzięki ognikowi nieco ją odsadziliście, zdążyła was dogonić. I to w samą porę. Dziewczyna dostrzegała w czarnej mglę sylwetkę, a mieczyk wydawał się ciągnąć w kierunku szyi tego czegoś. Chcąc czy nie, Shey w końcu rzuciła się w jego kierunku przecinając go. A kiedy to się stało, z każdej strony dotarł do was rozwścieczony, kobiecy wrzask. Otoczenie zaczęło się walić, czernieć, rozpływać w powietrzu. Po mgle nie został nawet ślad, a nieprzenikniona ciemność was otaczała. Jednak wszystko w niej doskonale wiedzieliście. Gdzieś tam z przodu kilka metrów przed wami szli Enma z Kamiko. Pies, miecz i ognik przy was pozostali. Z czego ten pierwszy niezbyt ogarniał co się właśnie stało. Na wami nadchodziły kolejne osoby. Po jakimkolwiek krajobrazie nie było śladu. Jednak coś nad wami się formowało. Wystarczyło tylko unieść wzrok.

Na szczęście rany jakie mara zadała Itou nie były poważne i zaangażowanie Kisary oraz Carei pozwoliły szybko je opatrzeć. Na szczęście magiczne zaklęcie "Wypierdalaj" jakie rzucił Seiya za pomocą wiosła zadziałało i po koszmarzycy nie było żadnego śladu poza tym co pozostawiła na bogu winnej Malarce. Sytuacja z Jiro zaś była dosyć zabawna. Carei z całą pewnością mogła stwierdzić że spał. I to bardzo głośno, bo chrapaniem mógłby górę poruszyć. Rzucone jednak przez Seia wiosło nie trafiło w ponton, a w żagiel który delikatnie się obrócił. Wanno łódź z Hasegawą na pokładzie zaczęła delikatnie i powoli się oddalać na wodnej tafli. W sumie to gdyby się obudził, to mógłby wyskoczyć jedym susem o ile miał na to tyle siły. Tuszkot za to zaczął bić go po twarzy próbując obudzić. Z jednego policzka, na drugi. Mogliście też go wyciągnąć, ale czy było warto patrząc na to co miało się zaraz wydarzyć? Nagle rozległ się wrzask. Kobiecy, wściekły, nadbiegający z każdej możliwej strony. Krajobraz zaczął szaleć, randomowo się zmieniać... Aż w końcu poczerniał i rozleciał się pozostawiając tylko nicość. Nicość i czarną pustkę w której mogliście dostrzec znajome twarzyczki nieco od was oddalone. Zupełnie jakby ktoś zabrał ze sceny wszystkie rekwizyty i zostali na niej tylko aktorzy. Coś nad wami się czaiło i tworzyło, wystarczyło tylko

To co wisiało nad wami wszystkimi przypominało bliżej nieokreśloną ciemną masę w której przewijały się wszystkie lęki jakie dotychczas zdążyły was nękać. Głębiny, pająki, szaleństwo rodziny, potwory, ojciec Shey, Zwłoki przyjaciół... W końcu ścisnęła się w jeden punkt i przekształciła małą czarną kulkę. Połyskującą i zbitą. Ta została nagle pochwycona przez sylwetkę, która pojawiła się z nikąd. Waszym oczom ukazała się Kobieta z wieloma czarnymi, lisimi ogonami. Ubrana w czarne, bogate kimono. Czarne włosy miała spięte w luźny kok, a oczy mieniły się jej na lilowy kolor. Aura jaką roztaczała z jednej strony nieprzyjazna, a z drugiej kusząca. - Ara, ara... Długo wam to zajęło. Przednie się wami bawiłam, ale skoro niektórzy z was zauważyli już moją grę, nie ma po co dłużej ciągnąć tej maskarady. - Chociaż ją widzieliście, jej głos rozbrzmiewał w waszych głowach jak dzwon. Złapała kulę i wyrzuciła ją wysoko. Zaraz po tym wykonała krok i pojawiła się za plecami Seiyi.- A zwłaszcza tobą. Nie martw się, może jeszcze kiedyś cię odwiedzę. - Zniknęła zanim dostała w twarz. Tym razem była przy Shirshu. Patrzyła się na ognika. - A ciebie nie powinno tu być...Czułam że jakiś szczur się wkradł. Albo dwa... - Powiedziała przenosząc spojrzenie na tuszkota i Jiro. Ciężko stwierdzić o którym z nich mówiła. Pogłaskała psa i postawiła kolejny krok, po czym ponownie pojawiła się w innym miejscu. Tym razem stała za Seiwą, biorąc go od tyłu w objęcia. Była wyższa niż on co najmniej o głowę. Kula, którą wcześniej rzuciła, zaczęła spadać. -Wnuk Masashiego powie wam co zrobić by się wydostać, bo dziewczyna wydaje się że przesadziła z czarowaniem i wrzeszczeniem. - Słowa słodkie, a jednocześnie jadowite. Zaprawdę niekiedy odczytanie intencji Yokai potrafiło stanowić wyzwanie. Obserwowała spadającą kulę, która coraz prędzej zbliżała się do podłoża. Krok. Tym razem pojawiła się przed Kisarą, której to podbrudek złapała i uraczyła pocałunkiem prosto w usta. Widocznie nawet taka lisica nie może się jej oprzeć. - Do następnego razu. Powodzenia. - Może i brzmiało to nieco prześmiewczo, radości w jej głosie ciężko było nie wyłapać. Rozmazała się w powietrzu, a kula rostrzaskała się o niewidoczną podłogę. Mgła wydobyła się i uformowała dziwaczne monstrum z paczą pełną zębów i setką czerwonych oczu. Zawyło wściekle i rzuciło się w stronę Kamiko. Ta jednak zniknęła i pojawiła się parę metrów obok. - To sen, użyjcie głowy. - Niby to miał być krzyk, ale miała chrypę. -Senko - ostatni piorun jaki była w stanie wykonać, wystrzelił w jej palców raniąc jedno z oczu potwora.

--------------------------------------------------------------------------------------------
Czas na odpis do 14.01 do 16;00
Atakując/unikając/płacząc możecie zamiast na umiejętność normalnie do tego wymaganą, rzucić na siłę Woli. Każdy z was wie że to sen, więc ataki niekoniecznie muszą być logiczne (przywołanie kowadła nad potworem np.)
Jest to (prawdopodobnie) przedostatnia kolejka.

@Amakasu Shey @Ejiri Carei @Itou Alaesha @Warui Shin'ya @Hecate Shirshu Black @Seiwa-Genji Enma @Yakushimaru Seiya @Satō Kisara @Hasegawa Izaya @Yakushimaru Sakuya @Hasegawa Jirō @Munehira Aoi
*Shibi

Koszmar stopniowo przeradzał się w spotkanie towarzyskie, które nie przebiegało w najlepszych warunkach. Nie sądził, że dotychczas towarzysząca mu nieznajoma przyciągnie uwagę znanych mu osób. Nie sposób było nie zwrócić uwagi na zbliżającą się Carei i doktora Sato, choć to na tej pierwszej skupił swoją uwagę, ściągając usta w wąską linię nie dlatego, że nie był zadowolony z jej obecności (choć w tej sytuacji trochę też), ale dlatego, że widział ją w scenerii, która w ogóle nie powinna być jej tłem. Absurdem było pytać o to, co tu robiła, gdy wszyscy zebrani trafili tu z powodu niefortunnego zbiegu okoliczności. Nikt z nich nie prosił przecież o świat wywrócony do góry nogami.
  Chyba.
  — Pierdolę to — rzucił warkliwie, gdy zorientował się, że jeśli już coś miało pójść nie tak, to dosłownie wszystko. Gdy wiosło jakimś cudem uderzyło w żagiel wanny, w którą nie celował – bo najwidoczniej grawitacja zdecydowała się zjebać – niemalże odruchowo znalazł się przy prowizorycznej tratwie, która zaczęła odpływać. Nie próbował zatrzymać wanny, ale zaparł się na tyle mocno, by wytargać pogrążonego we śnie białowłosego na brzeg, nie przejmując się uczepionym do niego stworzeniem. —  Wygląda kurwa, że na egzorcyzmy już za późno — stwierdził, być może całkiem słusznie odczuwając sceptycyzm względem wyjaśnień Ejiri, gdy ułożywszy mężczyznę na brzegu wyprostował się, otrzepując ręce. Trudno zresztą było zdobyć się na entuzjastyczny to, gdy miasto dookoła nich było doszczętnie rozpierdolone, a oni byli jedynie rozbitkami na małym skrawku ziemi, któremu udało się uniknąć zatopienia. Może dlatego w pierwszym momencie nie sprawiał zbyt przyjemnego wrażenia, gdy Alaesha jakimś cudem odnalazła pozytywny aspekt całej tej sprawy. W spojrzeniu rzuconym z ukosa dało się wyczuć pewnego rodzaju dystans i niezrozumienie. Nigdy nie przypuszczał, że jego impulsywne działania okażą się dla kogoś wsparciem. Z drugiej strony nie miał nic do stracenia, więc odetchnąwszy głębiej, jakby dawał sobie chwilę na zastanowienie, czy jakakolwiek forma poufałości miała jakiś sens, wreszcie zdecydował się odezwać: — Seiya. Nie wiem tylko jak długo jeszcze będziemy mieli okazję rozmawiać. Młoda ma kurwa rację. Trzeba się zbierać, chociaż pewnie lepiej dla was byłoby siedzieć na dupie, bo za chuja nie wiem, gdzie moglibyście przeczekać ten festiwal spierdolenia — skomentował, odruchowo przesuwając wzrokiem po ponurej okolicy. Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że cokolwiek miało na to wpływ, mogło dopaść ich dosłownie wszędzie.
  — Daj mi ten kij. — Wyciągnął rękę, najwidoczniej zamierzając skorzystać z oferty. Już wcześniej kątem oka dostrzegł oddalającą się Shey i był to jedynie kolejny powód, dla którego wydawał się jeszcze bardziej niespokojny, bo – jak zawsze kurwa – musiała wyrwać się do przodu. Gdy Ejiri spełniła jego polecenie, zacisnął mocno palce na broni, która w obliczu wydarzeń, które miały miejsce, przypominała kiepską zabawkę. Była jednak dużo lepsza od pustych rąk albo nawet broni palnej, z którą po dzisiejszym dniu chciał mieć jeszcze mniej wspólnego. — Przynajmniej trzymajcie się blisko, choć nie wiem czy ktoś nie powinien ich kurwa pilnować — rzucił, wskazując kijem na ciało rudowłosego i pogrążonego we śnie białowłosego. Plan targania ich ze sobą kompletnie nie wchodził w grę, jeśli musieli się pospieszyć. Yakushimaru z kolei nie zamierzał czekać długo, a pierwszy krok naprzód pociągnął za sobą następne. Decyzję co do pilnowania nieprzytomnych osób pozostawił już reszcie.
  Nagła zmiana scenerii nie była zaskakująca, ale mimo tego Seiya zatrzymał się gwałtownie, gdy świat dookoła zniknął. Zdołał zaledwie zerknąć za siebie przez ramię, by upewnić się, że za jego plecami też panowała ciemność, choć widok twarzy towarzyszy sprawiał, że ciężko było nazwać to ciemnością. Czuł się tak, jakby przekroczył próg pokoju, w którym ściany, podłoga i sufit zostały pomalowane na czarno. Za chwilę znów spoglądał przed siebie, szukając źródła obcego głosu, który swoją barwą przywoływał na myśl zgniłą zieleń.
  „Przednie się wami bawiłam (…) A zwłaszcza tobą. Nie martw się, może jeszcze kiedyś cię odwiedzę.”
  — No to kurwa zapraszam. Mam nadzieję, że będziesz się zajebiście bawić bez zębów — sarknął, odruchowo wyprowadzając cios kijem, gdy wyczuł, że znalazła się za jego plecami. Gdy okręcił się z bronią dookoła własnej osi, okazało się, że zdołał przeciąć jedynie powietrze. Ściągnął brwi, klnąc pod nosem i choć jego spojrzenie szybko odnalazło nieznajomą, ta już po chwili znów zniknęła mu z oczu, materializując się w innym miejscu; poza jego zasięgiem.
  Aż wreszcie nie było jej już wcale.
  Było jednak za wcześnie, by mieć nadzieję na chwilę oddechu, gdy w pobliżu nagle pojawiło się monstrum. Odruchowo wycofał się o dwa kroki, bo wycie bestii skutecznie zagłuszyło dziewczynę, która bynajmniej nie wzbudziła jego zaufania. W oczach Yakushimaru była jedynie kolejną częścią przedstawienia, nawet jeśli przyszło jej odgrywać rolę przeciwnika przerośniętego monstrum. Postura chłopaka znów zdradzała jego gotowość do ataku, gdy oburącz ujął trzymany w rękach kij, ale tym razem nie rzucił się naprzód, mając zamiar odpowiedzieć atakiem tylko na atak. Nie był przecież jebanym egzorcystą.

Rzeczywistość przeciekała jej przez palce jak woda i miało się wrażenie, że wszystko dzieje się - bez jej udziału, była tłem, które rozpaczliwie starało się zadbać chociaż o tych kilka najbardziej poszkodowanych osób wokół niej. Mdliło ją od ilości wrażeń - sennych, czy nie, była potwornie wymęczona, a zdawało się, że nie zrobiła właściwie nic konkretnego. Sceny przesuwały się przed nią, migały, uciekały, nie mając okazji na właściwe przyjrzenie, reakcję, czy interakcję z przyjaciółmi. Targana, jak listek na wietrze, nie miała pojęcia, gdzie właściwie wszystko zmierzało - i dlaczego.
- Mam jeszcze koszulkę - palce wciąż miała umazane plamami krwi, której się pozbywała i u Kisary i u dawnej mentorki. Drżąc, zsunęła z siebie bluzę, pozostając w cienkiej, ale - suchej koszulce, a przemoczone i przesiąknięte krwią rzeczy Itou - nie nadawały się właściwie już do niczego. Na podziękowanie, kiwnęła tylko głową, oferując przyjaciółce blady uśmiech, chociaż ten, w aktualnej scenerii, przypominał bardziej groteskowy grymas. Z jakimś zwolnieniu, obróciła się w stronę Seyia, wskazując i na "kij", który wcześniej udało się znaleźć. Sama nie miała pojęcia, jak mogłaby wykorzystać broń, liczą prawdopodobnie na łut szczęścia.
Znalezienie się w bliżej rezydencji i rozciągający się widok pobojowiska, wprowadził jeszcze większą dozę niezrozumienia. Minamoto było ostatnim bastionem, które - przeciw rozgrywającemu się szaleństwu mogło dać radę. Nie było nawet mowy o niepokoju. Całość kłębiących się w zwarciu sylwetek, rozerwane gardła, martwe ciała - traciła poczucie czasu. Tylko kilka pozostawionych w centrum sylwetek, przypominały małe pionki rozstawione przez - jak się finalnie okazało, kitsune, która zagrała ich kosztem. Po co? Piekąca fala łez, która umknęła spod powiek, nie należała jednak do efektu strachu, wręcz odwrotnie. Mieszanka pogłębiającej się frustracji, złości. Nie rozumiała, skąd u Kamiko, taki spokój, mówiła bardziej tak, jak powinna mówić głowa klanu, a nie nastolatka. Wszystko zdawało się wywrócić do góry nogami, łącznie z pełnionymi rolami. Ale - w końcu miała pewność, utwierdzona kłębiącą się marą, która zdawała się zbierać ...moc? Siłę? Co mogli jeszcze zrobić? Obudzić się? Wiedziała, że nie było to takie proste, nawet jeśli nawiedzały ją duchy, czy też yokai. I być może, pokonanie przeciwnika, było jedyną szansą na wyrwanie się z nieszczęsnego koszmaru.
To, czego w tym momencie najbardziej chciała, co paliło w piersi niegasnącą potrzebą, nadzieją, to zapewnić bezpieczeństwo uczestnikom snu, a więc i - zamiast ataku, ochronić każdą z sylwetek tarczą, otulić jak niewidzialnym płaszczem i zapewnić niewrażliwość na ataki... istoty? bestii? Tylko tyle, albo aż tyle. Palce, mimowolnie chwyciły dłoń najbliżej stojącej niej postaci. Przymknęła powieki. Z nadzieją.

| Siła woli - sukces

  Kątem oka zerknęła na psa, który cały czas wiernie jej towarzyszył; lojalność stworzenia spotkanego w tak absurdalnej i nieprzychylnej sytuacji napawała dziewczynę podziwem. Przypominał jej trochę siedzącego w domu — taką miała przynajmniej nadzieję — Fornaxa. Gdyby nie otoczenie, poświęciłaby mu znacznie więcej uwagi, los jednak chciał, że zbyt wiele czynników skutecznie odwracało uwagę i choć bardzo chciała, to nie mogła zignorować tego co się działo choćby dlatego, że nie spieszyła się z traceniem głowy.
  Biegnąc w kierunku Enmy to właśnie na niego patrzyła w największej mierze, lecz kątem oka dostrzegła stromość krawędzi tuż pod łapami psiego towarzysza. Już miała paść na kolana i łapać go za skórę za skórę, już nawet wyciągała ku niemu rękę, a jednak znów ją zaskoczył, jakimś cudem nie upadając w ciemną przepaści. Odetchnęła mentalnie z ulgą, puszczając go tym razem przodem, by tym razem zapobiec ewentualnemu wypadkowi.
  Dotarła do Seiwy na moment przed tym, jak nieznajoma postać... czego w zasadzie? Kobiety? Yokai? Czymkolwiek by nie była, zjawiła się znikąd tuż obok, samą wiedźmę ignorując jednak całkowicie. Skupiła się natomiast na ogniku, pod którego Black wsunęła dłoń, czym prędzej zabierając go bliżej siebie. Nie minęła zresztą dłuższa chwila, jak widmo objęło medium długimi rękoma, trzymając go przy sobie jak największy skarb. Brew na licu Black zadrgało.
  — Łapy przy sobie, dziwko — Z ust znów wymsknęła się płynna angielszczyzna. Wzrok opadł znów na psa, przy którym przyklęknęła na jedno kolano. Dłoń samoistnie zniknęła w miękkiej jak aksamit sierści, tarmosząc miejsce tuż za uszami czworonoga. Wolną rękę wciąż oferowała ognikowi, tym razem o nic go już nie prosząc, wystarczająco już pomógł. Jedyne na co mogła mieć teraz nadzieję, to wyrwanie dwójki nowych towarzyszy z całego tego wielkiego absurdu.

| siła woli - 6, porażka

 „Wow, w końcu razem możemy tego doświadczyć!”
 Wbrew wszelkim okolicznościom, Kisara zaśmiał się lekko na słowa Alaeshy. Gdy faktycznie od czasu szpitala okazało się ostatecznie, że ich dziwne przebłyski dziwnych istot nie były tylko majakami, dziewczyna była naturalnie jedną z pierwszym osób, z którą musiał o tym porozmawiać. Ślady entuzjazmu w jej głosie pomimo ich całkiem kiepskiego stanu były rozczulające - Kisara w momencie poczuł przypływ czułości w jej kierunku.
 - Tak… chociaż wiesz, mogło być trochę mniej krwi - odparł, uśmiechając się kątem ust. Wnet, po wszelkich garderobianych zmianach, podnieśli się o wspólnych siłach i przez chwilę wydawało się mężczyźnie, że atak na Alę był ostatnim, co ich tu spotka - szybko jednak te przypuszczenia zostały zweryfikowane pojawieniem się kitsune o pięknych, lecz złowrogich liliowych oczach. Fakt, że rzeczywistość okazała się senną marą, był pocieszający - Kisara wiedział jednak dobrze, jak sen może wpłynąć na jawę. I chociaż widział, jak lisia demonica przechodzi od jednej osoby do drugiej, tak gdy znalazła się przy nim, strach ścisnął mu trzewia i spowodował, że przez moment nie mógł się ruszyć. Kiedy kitsune pocałowała go nagle, w jego głowie zaszumiało intensywnie - bezpośredni kontakt z taką istotą był oszałamiający i to niekoniecznie w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Nic jednak poza tym mu się nie stało… chyba. Wkrótce usłyszał tylko „wypierdalaj, suko”, a potem miał ramiona pełne Itou.
 - Wszystko w porządku! - zapewnił ją, choć niemniej jej drobna dłoń na policzku Satou zadziałała odpowiednio kojąco. Machinalnie przetarł usta wierzchem dłoni, spodziewając się zetrzeć z nich coś w rodzaju czerwonej szminki - jednakże nic poza uczuciem niepokoju, jak i osobliwej mieszanki obrzydzenia z podnieceniem nie pozostało po obecności lisicy.
 Oczywiście do momentu pojawienia się kolejnego widma. Kisarę zaskoczyło z jaką… obojętnością tym razem zareagował na istotę. Czy to kontakt z kitsune tak na niego wpłynął, czy już całkiem był przeładowany wrażeniami - trudno było stwierdzić. Próbował wysilić swój umysł, by jakoś zaradzić sytuacji, lecz… cóż, Satou nie był stworzony do walki, a do łatania po niej. Zerknął na skupioną Ejiri - czyżby w jej głowie tworzył się jakiś plan? Odczuł także, że Alaesha gwałtownie odskoczyła od nich w chwili paniki - więc Kisara momentalnie rzucił jej się do pomocy, znowu, pomimo własnych niezliczonych igiełek bólu. Zdołał złapać ją za rękę, ale odrobinę za późno, przez co huknęła o ziemię i tak. Skrzywił się mocno, ale nadal zdecydował się na okruch humoru, kiedy kucał ku niej i delikatnie zbierał ją do pozycji siedzącej:
 - Może wolisz już zostać na ziemi, co?
 Poniekąd zostawiał sprawę uporania się z widmem reszcie grupy, ale, szczerze mówiąc, nie widział opcji, w jaki sposób mógł przydać się w tej konkretnej chwili. On, tak samo jak Alaesha, miał znikome kontakty ze światem yokai, przez co nie wiedział nawet, jak bardzo same jego myśli mogły wpłynąć na dalsze wydarzenia.

Biegła ile sił w nogach nie czując zmęczenia. Nie czując absolutnie nic. Miała wrażenie, że jej własne ciało nie należało do niej, a gniew przykrywał jej możliwość widzenia. Nie myślała trzeźwo, chciała jedynie to wszystko skończyć. Wszystko rozpierdolić. Nie przejmowała się sobą, swoim zdrowiem czy ludźmi wokół. Wiedziała, że wszystko wokół krzyczało niebezpieczeństwem, ale specjalnie pozostawała ślepa. Chciała jedynie zabrać stąd Eji. Przyjaciółka wycierpiała już wystarczająco wiele. Nie zasługiwała na kolejne koszmary. Bo to co się właśnie działo, było istnym koszmarem. Zostawiła ją jednak z Seiyą wiedząc, że nie pozwoliłby, żeby coś jej się stało.

Wpadła do budynku z mieczem w dłoni. Cayenne próbował ją nauczyć jak posługiwać się bronią białą, ale nigdy nie była posłuszną uczennicą. Zazwyczaj wkruwiona rzucała broń o ziemię i posługiwała się w bójce pięściami. Tym razem coś podpowiadało jej, że miecz był ważny; że był jej jedyną nadzieją. Przecięła formującą się ciemność z satysfakcją słysząc krzyk potwora. Sapnęła zanosząc się suchym śmiechem. Była szalona. Od zawsze była po prostu szalona.

- Pokaż się kurwo! - Ryknęła wciąż się śmiejąc, niecierpliwym ruchem dłoni odgarnęła splątane, białe włosy poprzyklejane do bladych policzków. Cienie uformowały się pod jej oczami Była zmęczona, a jednak wciąż nic nie czuła. Tylko gniew. Gniew zakrywający krajobraz czystą czerwienią. Widziała tylko swój cel. - Może dla odmiany ciebie ktoś kurwa pogryzie! - Wkurwiała się kopiąc w jakiś kamień na ziemi. Wciąż czuła gorący oddech na swoim karku i ostrość zębów na skórze. Znów była jedynie małą dziewczynką żyjącą właśnie w koszmarze. Tylko wtedy koszmar był rzeczywistością. Teraz potrafiła walczyć i zamierzała się bronić. Zamierzała bronić ich wszystkich. Zadarła głowę ku górze widząc kotłujące się zło.

! Czekała. Nie była jednak cierpliwa. Ścisnęła mocniej rękojeść białej katany gotowa do ataku. Zrobiła trzy kroki w tył tylko po to ,żeby odbić się z miejsca, biec ile sił w nogach i spróbować skoczyć; jednocześnie tnąc kotłującą się ciemność nad ich głowami.

Monstrum stanowiło zlepek wszelkich strachów i koszmarów jakie dręczyły wszystkich zamkniętych w tym miejscu ludzi. Rzucało się na prawo i lewo nie będąc pewnym kogo właściwie zaatakować. Błyskawica którą oberwał wcześniej nie wywołała na nim większego wrażenia, a dymiący na ciele punkt lekko się tlił, tylko po to by po dwóch sekundach rana zniknęła. Monstrum miało rzucić się w odwecie na Seiwy, ale silna wola Ejiri była zdolna wykreować barierę, która stłamsiła mordercze zapędy bestii. Tłukła w barierę niestrudzenie.
Cięcie Shey w ciemność nie zadało niczemu rany, a jedynie rozpostarło gęstą mgłę naokoło. Monstrum, ale także Warui, ognik, tuszkot i Jiro poszuli napływający spokój i naratające otępienie. Zupełnie jakby wciągnęli nie te proszki co trzeba. Stan ten jednak nie trwał długo, ponieważ wysoko nad wami, bezkresna czerń została rozbita niczym szkło. Zaa szczeliny wydobyła się wielka, gigantyczna, włochata... tapira trąba? Zaczęła ona ssać niczym odkurzacz wysysając otaczającą was czerń, a także monstrum. Kwintesencję waszych koszmarów. Dla Enmy wszystko jakby stało się jasne. Dlaczego kitsune złapała ich w sen wypełnionymi najgorszymi strachami? By sprawić komuś ucztę? Dlaczego robiła coś takiego dla baku? Tu pozostały mu jedynie domysły. W końcu pozostali sami a sen zaczął się rozpadać. Nastąpiła pobudka.



Tym razem nie obudził cię budzik ani telefon. Nie czekała na ciebie żadna paskudna wiadomość. No i przede wszystkim nie było późnego popołudnia. Udało ci się otworzyć oczy mniej więcej o dziewiątej rano, co chyba nie było czymś aż tak dramatycznym. Dziwne przeczucie pomimo tego że wszystko było w jak najlepszym porządku, nie odstępowało cię ani na krok. Pamięć o szczegółach snu zaczynała powolutku się zamazywać. Na stoliku nocnym znalazłeś jednak coś czego zdecydowanie być tam nie powinno. Jakiś dziwny kupon spisany w antycznym japońskim oraz... słomiany sandał? Nie był Yokai, ale zdecydowanie aura jaką wokół siebie roztaczał nie należała do normalnych. Kimkolwiek był kopciuszek który go pozostawił, nie było go w twoim domu, a nikt kogo pytałeś nie miał pojęcia skąd się mogło to wziąć.
Po skontaktowaniu się z rodziną - jeśli się na to zdecydowałeś - dowiedziałeś się że szkołę ewakuowano. W sali chemicznej wybuchnął pożar, a lekcje zostały odwołane. Nikt nie ucierpiał.


Chociaż obudziłaś się zlana potem, ale na szczęście w swoim własnym łóżku a nie w krwawej wannie niczym w horrorze o niskim budżecie. Piżamka prawilnie suszyła się na balkonie tak jak powinna. Poza uczuciem lekkiego niepokoju tego poranka już nic cię nie prześladowało. Wspomnienia o koszmarze minionym powoli zanikały przywalane trudami życia codziennego, jednak widok kotłowni i Oniego nadal pozostawał.
Przechodząc się po własnym mieszkaniu coś jednak wpadło ci w oko. Stary, pokruszony talon zapisany w antycznym japońskim oraz drewniany, zdobiony grzebień którym został przyciśnięty. Znałaś się na sztuce i zdecydowanie mogłaś stwierdzić że ten grzebień można było do dzieł takowych zaliczyć. Nawet jeśli wyglądał na nieco stary, nie nosił na sobie uszkodzeń lub śladów długotrwałego używania.
Jeśli postanowiłaś wyjść na miasto w okolice zapamiętanego miejsca porwania, natrafiłaś na znajomy korytarz. Tunel, który sen wcześniej przekształcił na ściek. Natrafiłaś na zamknięte, masywne drzwi. Identyczne za którymi byłaś zamknięta. Zza nich dobiegało stłumione szlochanie. Kobiece. Nie ważne czy wezwałaś policję, czy też sama poradziłaś sobie z zamkiem. Za drzwiami do rury była przykuta dziewczyna. Młoda, nastolatka. W samym pomieszczeniu brakowało krwistej wanny, kości i zwłok. Nie było też nigdzie ogra. Tylko biedna, porwana dziewczyna

@Orville Lacenaire - jedna z twoich ofiar bez śladu zniknęła z miejsca zamknięcia


Obudzenie się było nagłe i przypominało uderzenie młotem w pierś. Każde ze wspomnień ze snu było tak samo żywe, jakby było realne. Jednak pierwszym co dostrzegłaś po przebudzeniu się to zmartwiony kruk, oraz znajomy ognik tańczący nad tobą. Widocznie faktycznie włamał się do środka snu stworzonego przez lisicę. Ostatecznie wszystko wychodziło na to, że sen faktycznie dobiegł końca, a jednak ognik nadal podskakiwał w powietrzu i podlatywał do drzwi. Wyśnionego wilkopsiaka nigdzie nie widziałaś, a płomyk zdecydowanie chciał cię gdzieś poprowadzić. Zanim jednak wyszłaś dostrzegłaś coś na najbliższym stoliku, szafce, czy komodzie. List i obok niego stary talon spisany w antycznym japońskim. Sam liścik ograniczał się do jednego zdania spisanego kobiecą ręką. Autora mogłaś się domyślać przypominając sobie kto was pożegnał na samym końcu koszmaru. "Rodzina jest bliżej niż myślisz." I chociaż tak proste zdanie mogło odnosić się do kilku rzeczy, tak ognik nie pozwalał Ci o tym myśleć i usilnie próbował wyciągnąć Cię na zewnątrz. Kiedy już w końcu mu się udało zaczął cię prowadzić pomiędzy drzewami nad którymi dopiero co unosiło się słońce, a chmury zbierały. W końcu dotarłaś do znajomej ze snu polany na której wtedy stały drzwi, a wkrótce potem do zagajnika w którym powinno stać "fałszywe Salem". W miejscu w którym było twoje więzienie coś skomlało. Głośno. Niewielki szczeniak, którego łapka była przytrzaśnięta w pułapce. Wył wyczerpany i niezdolny do ruchu, ale żył. Sama pułapka nie uszkodziła mu na szczęście łapy, ale nie zmieniało to faktu że trzeba było się nim zająć. Podczas powrotu ze psiakiem na rękach, rośliny zdawały się nieznacznie odsuwać sprzed twoich stóp, by zminimalizować szansę na to że się przewrócisz. Uratowałaś zwierzę skazanę przez kłusownika na mękę, a las to doceniał.

Pobudka była, nieprzyjemna. Kręcąc się w własnym łóżku w końcu wypadłeś z niego na podłogę - bądź dywan - co było raczej niezbyt przyjemną pobudką. Jednak aparaty były tam gdzie ich miejsce, lampka normalnie się paliła, a telefon jasno wskazywał dziewiątą rano. Miasto za oknem było żywe i nie zniszczone. W końcu to wszystko było tylko snem. Jednak nie zwykłym, a wywołanym przez Yokai. Usłyszałeś coś w kuchni, jednak kiedy tam wkroczyłeś nie zastałeś nikogo. Jedynie słodki sapach kwiatów unoszący się w powietrzu. Podobnie we śnie pachniała lisica, która was pochwyciła. Na blacie twojego stołu leżało kilka przedmiotów, których nie było poprzedniej nocy. Róża, liścik, stary talon spisany w antycznym japońskim oraz słoik w którym pływało jakieś mięso. Prawdopodobnie mięso węża. Najbardziej jednak w oczy rzucała się treść listu. "On nie odszedł". A sam list był podpisany czarnym pocałunkiem lisicy odbitym na papierze. Po przeczytaniu list spłonął różowym płomieniem nie czyniąc ci żadnej szkody i nie pozostawiając po sobie nawet popiołu.

Ponowna pobudka w swojej melinie. Tym razem jednak bez kochanka u boku, ubrany i co ważne nigdzie nie było tej potwornej ciemności. Wszystko było w jak najlepszym porządku poza jednym jedynym szczegółem. Coś ściskałeś w dłoni i prawdopodobnie serce Ci stanęło kiedy zobaczyłeś co to było. Nieśmiertelnik Ye Lian. Pamiętasz że podnosiłeś go w tym śnie, ale czemu miałeś go też tu? Wspomnienia ze snu zaczynały powoli zanikać. Rozmazywać się. Ale w końcu tak to było ze snami, prawda? Poza samym nieśmiertelnikiem dostrzegłeś coś na stole. Talon. Stary i zapisany w antycznym japońskim, a na nim jakieś szklane kulki z instrukcją użycia spisana na kartce papieru i podpisana czarnym pocałunkiem. Kartka po przeczytaniu spłonęła różowym płomieniem nie czyniąc niczemu szkody oraz nie pozostawiając po sobie nawet popiołu. Twój telefon leżał tuż obok

@Ye Lian - Po przebudzeniu się o poranku zauważyłeś brak nieśmiertelnika.

Obudziłeś się z tego koszmaru na szczęście we własnym łóżku. Nie w jakimś obskurnym metrze u boku śliniącej się baby. Nigdzie w twoim mieszkaniu nie czyhały na ciebie gigantyczne pająki ani zwłoki rozjechanej przez pociąg kobiety. To wszystko był sen. Paskudny, okropny sen którym powinieneś się z kimś podzielić. W końcu usłyszałeś pukanie do drzwi. Po spojrzeniu przez wizjer nie dostrzegłeś jednak nikogo. Dzieciaki płatają figle? Nie, było zbyt wcześnie. Rano. Prawdopdobnie jeszcze się byczyły w domach. Po otwarciu drzwi znalazłeś paczkę na wycieraczce. Bez nadawcy, ale adresatem byłeś właśnie ty. W środku był jakiś stary talon spisany w antycznym japońskim. Do tego było jakieś urządzenie wraz z instrukcją obsługi. Chociaż wyglądało to jak jakiś żart. W końcu przecież duchy nie istniały, prawda? Kot zrzucił wazon.

To było jak naprawdę nieprzyjemna drzemka, ale jednak pobudka była wyzwalająca. Wspomnienia ze snu szybko zaczynały zanikać, jednak ich strzępy pozostawały. Pozostawał tylko niesmak po minionych koszmarach. Nie widziałaś niczego szczególnie wyróżniającego się w swoim pokoju. Niedokończony portret, a nie krajobraz jak we śnie. Ptaki ćwierkające za oknem i zapach dobiegający z twojej kuchni. Pachniało ciastkami. Domowymi. A jednak nie przypominasz sobie by ktoś miał je robić. Po dotarciu do kuchni zastałaś ich cały talerz, a obok poza starym talonem spisanym w antycznym japońskim, leżał szkicownik w którym zostało zaledwie 5 kartek. Na nim leżała też instrukcja.
To była ciężka noc. Zasłużyłaś na ciasteczko.

Obudziłaś się nagle i zlana potem. Do tego nieziemsko zirytowana. Nic dziwnego. Stare rany cię bolały i wydawały się pulsować. Ugryzienia sprawione przez ojca bolały nawet po wybudzeniu się z tego koszmaru, który mimo wszystko pamiętałaś bardzo żywo. W telewizji nie mówili nic ciekawego, w internecie też nudy. Jednak kiedy miałaś wyjść na miasto, w kieszeni kurtki znalazłaś niespodziewany prezent. Jakiś stary talon spisany w antycznym japońskim oraz breloczek łudząco przypominający miecz, którego dobyłaś we śnie. Przywoływał on te bardziej pozytywne sceny jakie odbyły się we śnie. Może warto było spotkać się z kimś znajomym żeby pozytywnie odreagować ten cholerny koszmar?

Obudziłaś się w swoim gabinecie pod stertą papierów. Zdecydowanie zarwałaś noc identycznie jak w koszmarze. Tym razem jednak szpital zdecydowanie był żywszy, a jedna z pielęgniarek zostawiła ci na talerzyku kasuterę i herbatę w puszce postawioną obok. Jeśli szukałaś jakiejkolwiek oznaki nienaturalności, początkowo nie dostrzegłaś żadnej. Gabinet był w idealnym porządku. Dopiero po chwili na skraju twojego kąta widzenia dostrzegłaś ruch i sylwetkę lisicy ze snu. Kiedy jednak odwróciłaś głowę w jej kierunku, jej nie było. Jednak na biurku pojawiły się prezenty. O ile można było to tak nazwać. List, jakiś stary talon spisany w antycznym japońskim i talizman. Treść listu mogła poruszyć serce, o ile nie była bezczelnym kłamstwem "Śmierć nie jest jego końcem" Kisara mogła się jedynie domyślać tego o kogo chodziło. Sam talizman był za to niewielkim, białym woreczkiem pozszywanym szarnym włosiem.
--------------------------------------------------------------------------------------------
Czas na odpis do 12.02.2024 | wtedy zamykam event.
Poza zdobytymi już nagrodami, możecie nadal napisać post w epilogu żeby zdobyć ciut PF więcej oraz zareagować na przedstawione w nim wydarzenia. ; Jeśli dacie odpis w epilogu, dodajcie sobie +25PF. Zaznaczcie mi też czy użyliście darmowego przerzutu (za nie użycie go też było PF)
Jeśli ktoś z rzutów ma zaliczoną fabułę, proszę mnie szturchnąć to tu dopiszę bo mogło mi umknąć.

WYNAGRODZENIE:

Yakushimaru Seiya:
-275PF
-Talon na -1 fabułę do umiejętności
-Sandał Kitsune - Rzucony w Yokai ogłusza go na czas jednej tury. Możliwy do użycia 2 razy na wątek. (o ile go potem podniesiesz)

Itou Alaesha:
-275PF
-Talon na -1 fabułę do umiejętności
-Grzebień Kitsune - Przeczesanie nim włosów pozwala zmienić ich kolor na dowolny inny oraz poprawić ich stan i czystość. Po użyciu w wątku daje +10 do rzutów na Urok na czas trzech postów. Do użycia raz na wątek.

Hecate Shirshu Black:
-275PF
-Talon na -1 fabułę do umiejętności
-Shikigami: Chōchinbi
-Czysto fabularnie; Wilkopsiaczek szczeniaczek.

Seiwa-Genji Enma:
-275PF
-Talon na -1 fabułę do umiejętności
-Kiszony Wonsz -  Zamknięty w słoiku ukiszony wąż. Zjedzony przez Yokai bądź Yurei leczy ich rany i pozwala na natychmiastowe zregenerowanie sił oraz całkowicie regeneruje moc yurei. Zjedzony przez człowieka oczyszcza jego ciało z trucizn, chorób (nabytych w trakcie eventów itd.) i nieczystych mocy. Słoik zawiera 4 kawałki mięsa.


Warui Shin'ya:
-300PF
-Talon na -1 fabułę do umiejętności
-3 kuleczki z zamkniętym w środku włosem Kitsune - rozbicie jednej, odegna każdy rodzaj ciemności i rozświetli obszar w promieniu 10 metrów oczyszczając go z efektów wywołanych przez Yokai.
-Nieśmiertelnik Yelonka - lepiej mu go oddaj

Hasegawa Izaya:
-250PF
-Talon na -1 fabułę do umiejętności
-Projektor D.O.T.S  - Elektroniczne urządzenie, które po rozstawieniu wyświetla wokół ogromną ilość zielonych kropek. Kropki zatrzymują się na Yokai i Yurei, nawet jeśli są niematerialne ujawniając tym samym ich sylwetki. Projektor może być aktywny przez 3 tury, zanim ulegnie rozładowaniu. Następnie trzeba go naładować.

Ejiri Carei:
-275PF
-Talon na -1 fabułę do umiejętności
-Eteryczny szkicownik[5] - niewielki notes z 5 kartkami. Cokolwiek zostało narysowane na kartce, ożywa bądź materializuje się po jej spaleniu. Może to być stworzenie, przedmiot, a nawet osoba. Twór jednak rozpada się po upływie 2 tur. Do tej pory jednak jest na rozkaz/do użytku przez użytkowniczkę.
-Fabuła do medycyny

Amakasu Shey:
-275PF
-Talon na -1 fabułę do umiejętności
-Ostrze mgły - Breloczek w postaci białej katany o nietypowej właściwości. Raz na wątek, breloczek może stworzyć gęstą mgłę na obszarze w promieniu 20 metrów. Wszelkie Yurei i Yokai we mgle otrzymują karę -10 do każdego rzutu. Każdy poruszając się we mgle musi rzucić na orient. przestrzenny. Obłok trwa przez 2 tury.

Sato Kisara:
-275PF
-Talon na -1 fabułę do umiejętności
-Talizman Zdrowia - Raz na wątek pozwala przyznać dowolnemu celowi +10 do rzutu na medycynę bądź załagodzić jego rany.


Hasegawa Jiro:
-225PF

Yakushimaru Sakuya:
-200PF

Munehira Aoi:
-125PF

@Amakasu Shey  @Ejiri Carei  @Itou Alaesha  @Warui Shin'ya  @Hecate Shirshu Black  @Seiwa-Genji Enma  @Yakushimaru Seiya  @Satō Kisara  @Hasegawa Izaya  @Yakushimaru Sakuya  @Hasegawa Jirō  @Munehira Aoi
*Shibi