Michael D. Foster porównał yokai do ryb. Uznał, że ocean jest nimi wypełniony. Nie widać ich istnienia kiedy patrzy się na wzburzoną powierzchnię wody, ale ma się świadomość, że tam są; od wielkiego srebrnookiego tuńczyka, przez podobny do robaczków narybek, po tajemnicze stwory głębinowe unoszące się niby duchy w mroku i chłodzie. Występują tam błękitne rekiny i mieniące się wszystkimi kolorami ławice tropikalnych gatunków; czerwone, żółte i jaskrawoniebieskie, przymykające tu i tam, unoszone przez najlżejszy nurt. Są zwinne węgorze i ruchliwe płaszczki - niektóre z nich mogą razić prądem - oraz śluzice, które, kiedy ktoś ich dotknie, wydzielają litry lepkiej mazi.

To raptem fragment wariantów, a gdyby nie ograniczać się do ryb, dużo by mówić o delfinach, kałamarnicach, małżach, krewetkach, jeżowcach albo żółwiach. Patrząc przez pryzmat tego porównania łatwo znaleźć odpowiedniki dla japońskich yokai, których ogrom rodzajów pasowałby do szerokiego wachlarza opcji mieszkańców głębin. Wszystkie można określić jedną nazwą, ale niektóre będą się od siebie różnić kolosalnie wyglądem, zachowaniem czy genetycznymi możliwościami. Bywają małe i niegroźne, niewidoczne dla kolosów rządzących terrorystyczną naturą. Szybkie i zwinne przemykają pomiędzy opasłymi i flegmatycznymi. Niektóre symbolizują potęgę ponad ludzkie wyobrażenie, inne dałoby się unicestwić ruchem ręki jakby strzepywało się zaległy na ubraniu pył. Przewidują przyszłość, zmieniają kształty, biorą życie śmiertelników na szafot z byle kaprysu bądź przyzywają stan błogosławieństwa w zamian za gorliwą modlitwę.

Yokai w najbardziej łopatologicznym wyjaśnieniu to japońskie duchy i demony, będące integralną częścią wschodniej kultury i folkloru. Ich korzenie sięgają starożytnych wierzeń animistycznych, w których sądzono, że wszystko w naturze posiada duszę. Właśnie owe wierzenia ewoluowały z czasem, łącząc się z buddyzmem, taoizmem i shintoizmem, tworząc tym samym skomplikowany system mitów i legend. Kategoria yokai jest wyjątkowo obszerna, a jej przedstawiciele mogą przybierać różne charaktery i formy. Są uprzejmymi stworzeniami i duszami; przejawiają cechy złośliwe albo dobroduszne. Posiadają ludzkie i zwierzęce wyglądy, ale potrafią przybrać kształt naczyń bądź broni. Nie da się w ledwie paru epitetach określić ich charakterystyki ze względu na bogactwo i nietuzinkowość gatunków. Bez dwóch zdań są jednak wszędzie; na wysokości górskich wierchów i u oceanicznego dna; zaglądają do miastowych apartamentów, czają się w zaułkach, przemykają między leśnymi drzewami. Są strachem i radością, podpowiedzią, warunkami atmosferycznymi, reprezentantami zwierząt, które przeżyły wystarczająco długo, aby osiągnąć wyższy poziom. Nigdy nie należy jednak zapominać, że nie są ludźmi i choć potrafią przejawiać wiarygodne uczucia i emocje, wciąż pozostają przez swoją nieprzewidywalność niebezpieczne.

Kami z kolei to duchy bądź bóstwa czczone w sintoizmie, reprezentujące siły natury, obiekty przyrody, przodków, a także abstrakcyjne koncepcje - takie jak cnoty i zasady. Często postrzegane są jako dobre, ochronne i przynoszące błogosławieństwa, kiedy są kochane i szanowane, ale mogą powodować zniszczenie i dysharmonię ze względu na ich lekceważenie czy poniżanie. Tradycyjnie uważa się, że kami posiadają dwie dusze. Jedną łagodną (nigi-mitama) i drugą stanowcza (ara-mitama). Według Yamakage Shinto mają również dusze dodatkowe, które są ukryte: szczęśliwą (saki-mitama) i tajemniczą (kushi-mitama).

Yokai oraz kami to różne byty, ale czasami ich światy się przenikają. Istnieją istoty, które mogą być postrzegane zarówno jako yokai, jak i kami, w zależności od kontekstu i lokalnych wierzeń. Przykładem są popularne kitsune, które w niektórych założeniach są uznawane za kami związane z boginią Inari, a w innych za płatające figle yokai. W Kojiki-den Motōri Norinaga ujął w definicji, że kami to każda istota, która posiada jakieś wybitne cechy oraz budzi podziw. Musi zatem wiązać się z pewnym rodzajem potęgi.

Charakterystyka danego yokai oraz kami może drastycznie różnić się od siebie w zależności od regionu, z którego pochodzi wierzenie o nim. Wiele demonów opisano raptem jednym zdaniem, a niektóre nie otrzymały nawet tego, ograniczone do pojedynczego malowidła podpisanego nazwą. Ewoluują z biegiem lat, dostosowując się do zmian, niektóre podlegają modernizacji, inne nie. Wszystko to w zależności od (często subiektywnych) interpretacji.

Na Haraedo korzystamy więc przede wszystkim z zasobów własnej wyobraźni. Na korzyść idzie tutaj również fakt, że rozgrywka odbywa się na fikcyjnej wyspie, dzięki czemu konkretni przedstawiciele yokai i kami mogą różnić się od jednostek znanych z pozostałych części Japonii (opisanych w książkach i Internecie, ujętych w filmach czy anime). Niektóre cechy są niezmienne dla bardziej popularnych rodzajów (kitsune, kappa, tengu, tanuki), jednak ogrom pozostałych wariantów pozostaje do uszczegółowienia przez graczy również w prywatnych rozgrywkach bez konieczności udziału Mistrza Gry.

Użytkownicy mają pełną dowolność w wykorzystywaniu postaci yokai i pomniejszych kami w swoich wątkach; mogą wchodzić z nimi w interakcje, w tym walki, przeprowadzać dialogi oraz poddawać się ich mocom w celach typowo fabularnych. Niektóre lokacje zostały wzbogacone o przebywające tam siły (np. rzeka Tatsuno), ale nie ma zakazu ujmowania wybranych istot wedle swoich preferencji w dowolnym miejscu.

W rozgrywkach nie należy wprowadzać potężnych kami (np. Amaterasu), których istnienie i interwencja mogłyby mieć znaczący wpływ na rozwój głównego nurtu. Nie należy ich także traktować jako pomocy przy walkach bądź na innym podłożu wspomagającym - opcja ta jest dostępna wyłącznie dzięki zawiązaniu paktu z shikigami.

Ludzie nie są w stanie objąć yokai swoimi zmysłami, chyba, że ci przybiorą ludzką formę. Senkenshe oraz yurei dostrzegają natomiast demony oraz bóstwa w ich naturalnych aparycjach, słyszą je również, a w niektórych przypadkach czują. Yokai mogą za to oddziaływać na każdą jednostkę (w tym ludzi). Dla przykładu: zwykły śmiertelnik może czuć się paranoicznie obserwowany w opuszczonej, górskiej chacie, w której skrył się na czas wieczornej ulewy, ale dopiero jego towarzysz, będący senkenshą, jest w stanie wyłapać mokumokuren spoglądające na nich poprzez rozcięcia w shōji.

Spis zawiera podstawowe informacje na temat yokai i kami. Jest skarbnicą wiedzy uzupełnianą także dzięki wydarzeniom z udziałem Mistrza Gry i wątkom prywatnym użytkowników. Wszelkie interakcje z bytami nadprzyrodzonymi, mogące stanowić źródło informacji na ich temat, należy zgłosić w propozycjach, aby w możliwie jak najbardziej rzetelny sposób ujednolicić konkretnego przedstawiciela.

Tabela obejmuje:
1. nazwę
2. - występowanie
3. - pożywienie
4. - interakcje na forum (jeżeli postać yokai została wykorzystana w wątku zostanie tam umieszczony link)
5. - możliwość wykorzystania postaci w prywatnych sesjach
6. opis

Trudno pogrupować yokai ze względu na ich różnorodność. Wiele baz danych posiłkuje się prostym systemem podlegającym alfabetyzacji, jednak w przypadku japońskich stworzeń bywa to o tyle mylące, że posiadają często różne nazwy (pomijając stosowanie znaków, których zapis może być zupełnie od siebie inny, mówimy tu również o alfabecie greckim). Autorzy encyklopedii decydują się więc na taki rodzaj kategoryzacji jaki wydaje się im najwygodniejszy.

W poniższym przykładzie wzięta pod uwagę została "strefa kontaktu", byty zostały więc posegregowane na podstawie miejsc, w których mogą spotykać się z ludźmi. Na początku omawiane są lokacje najbardziej odległe od siedlisk człowieka, następnie granice przesuwane są coraz bliżej.

Góry i lasy - miejsca rzadko odwiedzane przez ludzkich intruzów, charakteryzujące się spokojem i wyobcowaniem, dzikością natury i brakiem ingerencji w nią.

Dla Japończyków woda stanowi jeden z podstawowych filarów gospodarki - już w czasach historycznych na znacznym obszarze kraju uprawiano ryż, okresowo zalewając płytko pola, co podkreślało jedynie przydatność systemu irygacji. Kontrola nad tym żywiołem stała się jednym z głównych zajęć mających przynieść zyski. Stałe obcowanie z rzekami, strumieniami, bagnami i stawami zaowocowało ogromem mitów i legend; przy brzegach i w oceanicznych głębinach narodziło się więc niemożliwie mnóstwo yokai.

Yokai mieszkające na polach i łąkach, w okolicach wiejskich, ale nie bezpośrednio w nich. Znajdzie się je na lesistych pagórkach, przy świątyniach na obrzeżach miasta, w szałasach lub wśród upraw. Wiele z tych stworzeń ma postać zwierząt i niemal wszystkie stanowią metafory do sił przyrody.

Tereny związane z siedzibami ludzkimi: miastami, miasteczkami, wioskami, przedmieściami, właściwie wszystkimi obszarami, w których na stałe gromadzą się śmiertelnicy w większych ilościach.

"Domowe" (ale nie udomowione) yokai często określane są jako najbardziej przerażające ze wszystkich: ponieważ obcują tuż obok, w miejscach uważanych za własne, w pokojach, które powinny utrwalać poczucie bezpieczeństwa, ale nie dzieje się tak w wyniku ich stałej, nieuchwytnej interwencji. Przypominają, że człowiek nigdy tak naprawdę nie jest sam. Objawiają się jako plamy na suficie, przenoszą poduszki, ścinają linię włosów. Mieszkają ramię w ramię pozbawiając domownika całkowitej kontroli.