First topic message reminder :


Była godzina dziewiąta rano w poniedziałek. Dwa czarne wany podjechały pod dom Howensów przywożąc na miejsce siedmioro uczestników programu. Dom otaczał prawie trzymetrowy, kamienny mur, przez który nie byliście w stanie niczego dostrzec.
- Postawiliśmy ten mur specjalnie na potrzeby programu! - powiedział z uśmiechem Charlie Benett, niemal dumnie, jakby dokonał czegoś niesamowitego, producent stacji telewizyjnej TTV. Był to dość niski mężczyzna, nieco przysadzisty o grubym wąsie, którego moda przeminęła chyba z dziesięć lat temu. Był lipiec, temperatura pomimo porannej pory zaczynała doskwierać. Było chyba z trzydzieści stopni w cieniu, a przecież nie było nawet południa.
- Przez czternaście dni będziecie odcięci zupełnie od świata. Zero kontaktu z rodzinami, przyjaciółmi, z nami. W zamrażalce i lodówce macie zapasy jedzenia na czternaście dni, a woda w kranie jest zdatna do picia. To co? - klasnął w dłonie, uśmiechając się promiennie spoglądając na każdego z was po kolei.
- To do zobaczenia! - pomachał wam, kiedy przekraczaliście metalowe drzwi, które bardziej przypominały zabezpieczenie, jakie stosuje się przy różnego rodzaju sejfach, aniżeli domach. Z drugiej strony ich grubość i ciche skrzypnięcie, gdy zamykały się za wami dodawały jedynie klimatu. Po chwili mogliście usłyszeć metalowy odgłos łańcucha, a na koniec pstryknięcie kłódki.
Staliście w siódemkę przed staro wyglądającym domem, w którym już na pierwszy rzut oka nikt nie mieszkał od paru dobrych lat. Trawa dookoła sięgała niemalże łydek i jeżeli kiedykolwiek była tutaj jakaś ścieżka - już dawno zniknęła pod naporem chwastów i gąszczy. Ciemna cegła domu straszyła wyblakłym kolorem, a w wielu miejscach odpadał tynk, z kolei na dachu mogliście dostrzec brak paru dachówek. Do starych, odrapanych i drewnianych drzwi prowadziły trzy schodki zbudowane z drewna, a każdy stawiany krok na nich niósł ze sobą dziwnie brzmiące skrzypienia, jakby w każdej chwili miały się zarwać.
Po wejściu do domu od razu w wasze nozdrza uderzył zapach stęchlizny oraz gęsty zaduch. Brudne i zakurzone podłogi od lat nie widziały szczotki i mydła, tak samo ściany, w których rogach znajdowały się grube pajęczyny. Tapety w blade kwiaty w wielu miejscach odpadały grubymi warstwami, a wszystko dookoła, zaiste, wyglądało gorzej od przysłowiowych "spartańskich warunków". A wy mieliście tu spędzić czternaście długich dni i nocy.

-------

Mapy:

Spoiler:

- Termin na odpisy: 04.05 23:59
Nie obowiązują kolejki. Możecie pisać ile potrzebujecie. Jeżeli będziecie potrzebowali interwencji MG przed upływem terminu - oznaczcie mnie.

Z niektórymi z was mogę czasami prowadzić mini fabułę na pw, by nie psuć rozrywki innym.

@Ejiri Carei @Hasegawa Izaya @Yakushimaru Seiya @Shiba Ookami @Warui Shin'ya @Isei Yoshiro @Saga-Genji Momoka

Fala gorąca uderzyła w waszą dwójkę, kiedy tylko opuściliście dom. Zdawało się, że nawet pogoda była przeciwko wam, bo już po krótkiej chwili krople potu zaczynały gęsto spływać po waszych czołach oraz skroniach. Pomimo bólu, Isei za wszelką cenę próbował dotrzymać kroku rozdygotanej towarzyszce, i choć plan jaki mieli był naprawdę dobry, to szybko zorientowali się, że będą musieli wrócić do środka. Na zewnątrz nie było niczego, co mogłoby pomóc w przeskoczeniu wysokiego muru i najlepszym rozwiązaniem byłoby zabrać jakieś meble z domy. Niestety, choć ból w kostce mężczyzny ewidentnie zaczął maleć (a być może Isei zdołał przyzwyczaić się do niebezpiecznie irytującego pulsowania), to sam na pewno nie da rady asekurować dziewczynę.


Tymczasem Seiya dotarł na piętro, a w jego uszy odbiła się tłamsząca cisza. Wydawało się, że nie ma nawet śladu zarówno po rudowłosym, jak i wielkich gabarytów mężczyźnie. Zdawało się, że dom w jednej sekundzie stał się pusty i tylko Seiya, jako jedyny, pozostał w nim żywy. Trwało to dłużące się sekundy, gdy wreszcie dosłyszał stłamszony jęk dochodzący ze strony łazienki. Dopiero teraz dostrzegł wystające na korytarz fragmenty sporej wielkości stóp, które zdecydowanie należały do Shiby.
Świadomość leniwie zaczynała powracać do Ookamiego, który znajdował się na brudnej, nieco lepkiej i zimnej podłodze łazienki. Po jego skroniach i czole spływała jasna krew, barwiąc swym odcieniem zakurzoną biel. Jednakże oprócz wyraźnej rany na głowie, nie wyglądało na to, aby odniósł jakieś inne obrażenia.


Bezradność sytuacji, w jakiej się znalazł, mogła przytłoczyć. Języki płomieni łapczywie pożerały kolejne płaty pomieszczenia, w jakim się znajdował, zamykając go w coraz to mniejszym okręgu. Gorąc palił skórę, ciemny dym drażnił spojówki, zdając się bezkarnie wkradać w nozdrza; krtań; płuca, pomimo materiału maseczki. Gdzieś zza jego plecami drewniany dach wydawał z siebie ostrzegawcze pęknięcia, jakby chciał w głośnym krzyku ostrzec przed nieuniknioną tragedią.
Zawali się.
Mrugnął.
I-
Nic.
Strych wydawał się nietknięty, a w powietrzu unosił się ten sam odór stęchlizny, który towarzyszył mu od samego początku. Po płomieniach nie było ani śladu, a dantejskie sceny sprzed paru chwil wydawały się jedynie iluzją. Halucynacją, która przybyła na moment robiąc spustoszenie, i równie szybko zniknęła pozostawiając po sobie jedynie niesmak.
Ciała Momoki również nie było. Warui był sam na strychu z małą broszką w zaciśniętej dłoni.
Gdzieś z dołu dobiegło go stłumione nawoływanie jednego uczestnika.
Najpewniej uczestnika, bo kogo innego?

---------------


Termin: 16.08 23:59


@Warui Shin'ya  @Yakushimaru Seiya  @Isei Yoshiro  @Shiba Ookami  @Ejiri Carei

Plan wydawał się wystarczająco dobry. Niestety plany mają to do siebie, że sprawdzone w rzeczywistości często wymagają niezbędnych poprawek. Tak było i w tym momencie. Isei skierował swoje kroki do żelastwa, które miało być ich drabiną do ucieczki przez mur. Yoshiro zaparł się najmocniej jak mógł, przenosząc niemal cały ciężar na zdrową nogę. Konstrukcja rzeczywiście przesunęła się, ale również spektakularnie rozpadła w rękach mężczyzny. Okazało się, że metal w miejscu łączeń był intensywnie przeżarty przez rdzę i nie może im posłużyć jako podpora. Wrócił więc do Carei, siadając w skąpym cieniu dawanym przez mur. Upał był niesamowity, a czasu mieli niewiele, nim cień całkowicie umknie w słońcu południa. Jeżeli nie chcieli dostać udaru, którego nabawił się Seiya, ani doznać poparzeń, to za chwilę po prostu musieli wrócić do domu. Żadne z nich jednak nie chciało tam wracać, więc i chwilowy ukrop zdawał się lepszym rozwiązaniem niż natknięcie się na kolejnego martwego uczestnika. Albo samemu zostać zabitym w dziwnych okolicznościach.
— Jak się trzymasz? Jak Twoja ręka? — Czasu było tyle co na lekarstwo, jednak chciał dowiedzieć się, jakie myśli czają się w głowie dziewczyny. Praca przy linie też musiała nadwyrężać jej obolałą rękę. Dlatego też Isei pomógł Ejiri w dokończeniu liny, aby poszło szybciej i żeby też ograniczyć jej ból. Ostatnie supły wiązali, gdy promienie słońca zaczęły padać na nich pionowo w dół. 
— Lina skończona, schowajmy się na chwilę do środka. W mieszkaniu znajdziemy inny przedmiot, który przyciągniemy pod mur. — Linę zabrał ze sobą, przewiązując ją dookoła ramienia.

@Ejiri Carei

Nie zamierzał dać się zabić. Niezmiennie ściskając w palcach kij, ruszył powoli w głąb korytarza, celowo ciągnąć go za sobą po ziemi. Nie próbował zachowywać się cicho, bo spokój, jaki zapanował w domu był niepokojący. Czuł się mniej nieswojo, gdy dodatkowy dźwięk wypełnił pusty korytarz. Yakushimaru zawczasu dawał też znać, że niósł ze sobą coś, czego nie zawahałby się użyć. Mógł być największym fanem horrorów, ale nie oznaczało to, że prosił się o tak autentyczne wrażenia na żywo. Nie rozumiał też, po jaką cholerę organizatorzy zaoferowali im czternaście nawiedzonych nocy, skoro po jednej, ich szeregi znacznie się przerzedziły. Jeśli w takim tempie mieli padać, jak muchy, równie dobrze mieli szansę wyzdychać do dzisiejszego wieczora.
  Słysząc jęk, przystanął i zsunął rękę na połowę długości trzymanego trzonka miotły. Uniósł swoją prowizoryczną dłoń, choć jeszcze nie szykował się do ataku, gdy przesuwał wzrokiem po otwartej przestrzeni naprzeciwko siebie. Nie musiał długo szukać – korytarz nie był na tyle zagracony, by jego uwadze umknęły dwie przerośnięte stopy. Gdyby nie wydany wcześniej odgłos, byłby przekonany, że ma przed sobą kolejnego trupa. To idiotyczne, że widok martwych ludzi w tym domu przestawał być zaskakujący – ta myśl sprawiła, że Seiya mimowolnie zacisnął usta w wąską linię, gdy już ostrożniejszymi krokami zaczął zbliżać się do łazienki. Na razie nie był w stanie stwierdzić, czy rozjebany na ziemi mężczyzna był sam. Może leżał tam przez rudego, który właśnie szykował się do spuszczenia z niego krwi, jak z upolowanej zwierzyny (choć nawet czarnowłosy uważał tę myśl za abstrakcyjną), a może...
  — Zajebałeś czołem o framugę? — spytał mimowolnie, gdy zatrzymawszy się w drzwiach dostrzegł z wolna odzyskującego przytomność Shibę. Zupełnie odruchowo trącił jego bok końcem kija, jakby usiłował trafić na przycisk, który odpowiadał za motywację do szybszego zebrania dupy z podłogi. — Zresztą kurwa nieważne. Wstawaj, bo trzeba stąd spierdalać. Możesz być potrzebny na dole — polecił zdecydowanym tonem. Nie panował nad przyjętą postawą kogoś, kto właśnie rozstawiał wszystkich po kątach. Mimo narwanego charakteru, który nieustannie dawał o sobie znać, myślał zaskakująco trzeźwo, a przynajmniej na tyle, by inicjować rzeczy, za które pozostali jeszcze się nie zabrali i by wyciągać proste wnioski, jak to, że na zewnątrz było względnie bezpiecznie – nie licząc tego, że można było usmażyć się na słońcu.
  Wycofał się o dwa kroki, robiąc mężczyźnie miejsce na podniesienie się.
  — Tamtego drugiego też coś dopadło? Mówię o rudym, bo waszego drugiego kolegę ktoś spierdolił ze schodów — doprecyzował kwaśno, z lekko przymrużonymi oczami rozglądając się po korytarzu. Na ten moment był dosłownie ostatnim podejrzanym, który wciąż mógł odpowiadać za urządzenie zwłokom zjeżdżalni ze schodów.
  Jego wzrok zatrzymał się na otwartej klapie na strych. Był przekonany, że jeszcze wczoraj ją zamykał po tym, jak cała gromada narobiła hałasu. Stuknąwszy dwukrotnie końcówką trzonka o podłogę, ruszył w stronę niestabilnej drabinki. Zamiast wspiąć się po niej wsunął kij w przejście i uderzył nim o brzeg podestu. Gest ten mógł zarówno odstraszyć ewentualne szczury, które kręciły się w pobliżu, jak i sprowokować coś, co szczurem wcale nie było.
  — Wyłaź.

Niech to już się wszystko skończy
Myśl wierciła się obijaną powtarzalnością echa, jak modlitwa. Może właśnie o to chodziło? Gdyby miała szansę porozmawiać z dziadkami, byłaby to pierwsza z rzeczy, jaką by zrobili. I jaką opieką by obdarzyli. Bezsilność z jaką pozostawała sprawiała, że desperacko uczepiła się tej myśli, w duchu, szeptaną prośbą, płynącą - znowu - ze łzami, zanosząc bogów - jacy istnieli - o pomoc. Nie wierzyła już w zbieg okoliczności, w groteskowy scenariusz reality show. Coś strasznego naprawdę musiało się wydarzyć w tym domu, coś, co wykręciło racjonalność do góry nogami i przerażało. I chociaż miała okazję grać w drobnych rolach dramatów, wiedziała, że wszystko było wyreżyserowane. Widziała i wiedziała, że nawet brudzona krew, rany, były charakteryzacyjną scenerią. Nic nie bolało, nie przerażało. I nikt nie ginął.
Podążyła za Iseiem, jak wątły cień. Zdrową ręką, uczepiła się nawet męskiego rękawa w brzydkiej obawie, że przypadkiem zostanie sama. Potem wciskała palce w nagrzany materiał prześcieradeł, które wiązała - tak i na ile - potrafiła. Wciąż czuła, jak przedramię wydaje się drętwieć, coś napierało ze środka i przez krótki moment nawet wyobraziła sobie, że ta sama, czarna maź, która płynęła w żyłach nawiedzonego budynku, jakimś cudem wżarła się pod jej skórę. Robiło jej się niedobrze na samą myśl i coraz częściej zerkała w stronę puchnących krost. Czuła się coraz słabiej, ale zaciskała usta, przełykając ślinę. Warui obiecał... zająć się jej raną, że był to tylko prostu zabieg. Co więc działo się z ręką wyżej?
Drgnęła, kołysząc ciałem jak osika, gdy wyrwało ją pierwsze pytanie chłopaka. Grzało niemiłosiernie, a ledwie dało się oddychać i sam cierpiał od zwichnięcia, a mimo to - skupiał się na niej. Była wdzięcza, rozpaczliwie wręcz i jednocześnie, gryzło ja poczucie winy.
- Trzymam cię za słow. Jeśli stąd wyjdziemy... spotkajmy się - przymknęła powieki, z desperacja próbując skupić się - właśnie na rozwiązaniu, nie na szarzy nieszczęść, które wolno, wciągały wszystkich... do grobu?
Potwierdziła kiwnięciem głowy, przejmując kolejne materiały, z których powstać miała prowizoryczna lina. Nie próbowała zastanawiając się, czy będzie w stanie w ogóle utrzymać się na niej, gdy znajdzie się po drugiej stronie. To co robiła, na tych kilka chwil, pomagało nie myśleć.
Upał nie dał szansy wytrzymać na zewnątrz dłużej. A chociaż raziły ją mdłości na samą myśl, że znajdą pozostawione w jadalni ciało, wydawało się, że po prostu zemdleje, jeśli nie znajdą odrobiny wytchnienia.
- Pytasz... a sam, jak się czujesz? - westchnęła, odnajdując ramię chłopaka, wolno opierając się o nie czołem. Wilgoć rosiła skronie, kleiła wysunięte z warkocza włosy. Oparła zdrową, wciąż chłodną dłoń tuz obok - Boli... - mówiła cicho, ale bliskość wykluczała niesłyszalność - i ciało i umysł. Chciałabym już odpocząć - nie tak łatwo było zebrać i poukładać to, co działo się z nią. Była przerażona, wyczerpana. I chciała wreszcie zasnąć. A miała wrażenie, że nawet zamykając oczy, wciąż ścigał ją kalejdoskop przeżytych scen i śmierci.
- I może... pozostali wrócą. Cali. - dodała, odchylając głowę i w końcu wracając do znienawidzonego wnętrza.
Niech bogowie naprawdę mają ich w opiece.

Nie zareagował ciepło na widok chłopaka. Nie był w stanie powiedzieć, co dokładnie mu w nim nie pasowało, ale może wystarczyły mu same wcześniejsze krzywe spojrzenia. Wcześniej jednak nie przywiązywał do niego większej uwagi, ale teraz… teraz na jego nieszczęście Sei poświęcał ją tylko jemu.
  — Tak kurwa, zajebiście mnie to bawi — rzucił, ale ton głosu nie pozostawiał wątpliwości, że był równie niezadowolony, co rudowłosy. Niezadowolenie to eskalowało w momencie, w którym padło kolejne pytanie. Yakushimaru wydał z siebie kwaśne prychnięcie, cofając się o krok, gdy błyszczący przedmiot trzasnął o jego ramię i po chwili wylądował na podłodze. — Szykowałem moje zajebiście bystre rozkazy, gdy zapierdalałem z łopatą na słońcu. Mówiłem, że nie możemy jej tu trzymać — przypomniał mimowolnie podniesionym głosem. Dwubarwne tęczówki wróciły spojrzeniem do tych złotych, wwiercając się w nie z równą zaciekłością. Wymiana ognia zapewne do niczego nie prowadziła, ale zrzucanie winy na niego za całe to zdarzenie wciskało wszystkie odpowiednie przyciski temperamentu Seiyi.
  Szczeka czarnowłosego poruszyła się, gdy bezdźwięcznie zazgrzytał zębami. Palce mocniej zacisnęły się na pozbawionym szczotki kiju od miotły i teraz był dosłownie o krok od zamachnięcia się nim. Nie chodziło już nawet o samo obwinianie – do teraz był przekonany, że to on o gramolący się z podłogi mężczyzna byli odpowiedzialni za cały ten chaos. To oni oddzielili się od grupy, to w ich obecności zginęła kolejna osoba. Gdy w nocy wbiegał po schodach na górę, to on znajdował się w pobliżu pokoju dwójki dziewczyn.
  — Co ja mu zrobiłem? — warknął, z ironicznym naciskiem wypowiadając słowo „ja”. Równie dobrze mógł wstawić tam „no chyba sobie kurwa żartujesz”. — Nice try. Znam wielu kutasów, ale większość z nich przynajmniej nie przypisuje swoich zasług inn- — uciął, gdy jego wzrok padł na nożyczki. W jego głowie na nowo rozbłysnął obraz leżącego na ziemi chłopaka. Widział go przez chwilę, ale tyle wystarczyło, by zapamiętał widok jego krwawiących oczodołów. Przełknął ślinę nie w obawie o to, że spotka go ten sam los, ale dlatego, że zrobiło mu się niedobrze, gdy zaczął rozkładać całą tę sytuację na czynniki pierwsze. Po chwili to on parsknął sucho i cofnął się o dwa kroki tylko po to, by wycelować w niego końcówkę kija, jakby właśnie wskazywał winnego. — Bo co? Mi też wyłupisz oczy tym chujostwem i zepchniesz mnie ze schodów, jak swojego kumpla? — przechylił głowę i wystawił wolną rękę w bok, w prowokacyjnie zapraszającym geście. Nie czytał w myślach i nie zakładał, że zastanawiał się nad tym, co stało się z okularnikiem, ale właśnie dostał odpowiedź na to niewypowiedziane pytanie. — Dawaj. Ale lepiej się pospiesz, zanim dwie dodatkowe ofiary spierdolą przez płot na mój bystry rozkaz — sarknął, ruchem głowy wskazując korytarz za sobą. Było więcej niż pewne, że zamierzał utrudnić mu przedarcie się dalej i więcej niż pewne, że był szczerze przekonany, że ma przed sobą sprawcę. Yakushimaru mógł być agresywny, mieć niewyparzoną gębę i z pewnością był gotów na wszystkie obelgi, ale wmawianie mu, że był cholernym mordercą wykraczało poza jego granice tolerancji (choć te już same w sobie wydawały się wąskie).