Nie wierzył, że oznajmienie duchowi, że ma spierdalać zadziała, jak magiczne zaklęcie, ale coś, z czym bawił się w przeciąganie rudowłosego szybko odpuściło. W jednej chwili czuł, że rudowłosy wyślizguje mu się z rąk, a w drugiej już przeciągał go na swoją stronę, samemu przechylając się niebezpiecznie do tyłu. Zbyt zaaferowany całym zdarzeniem, nie zwrócił uwagi na ciężar chłopaka, zamiast tego wpatrywał się w głąb pustego pokoju, licząc na to, że pojawi się w nim cokolwiek, co mogło być odpowiedzialne za wytrącenie Waruiego z równowagi. Lekko przyspieszony oddech świadczył o całym wysiłku włożonym w siłowanie się z niewidzialną siłą, a walka była o tyle nierówna, że Yakushimaru nie był w pełni swoich sił po wymachiwaniu łopatą, a później i krzesłem, którym rozłupał ścianę w salonie. Wciąż trzymał ramię rudowłosego w uścisku swoich palców, ale ten znacznie zelżał, a jego ręce wyczuwalnie drżały, choć tylko sam Seiya mógł jasno stwierdzić, czy targała nimi adrenalina czy wykańczało je zmęczenie. Może jedno i drugie.
  — No to chyba wszystkich nas pojebało — stwierdził, nawet nie zauważając, że w końcu przyznał mu rację. Okoliczności drastycznie się zmieniły i o ile wcześniejsze komentarze mocno go wkurwiły, tak teraz nie miały znaczenia w obliczu tego, że nie miał już podstaw, by posądzać rudowłosego o cokolwiek. Miał równie przejebane, co wszyscy, a przed momentem może niewiele brakowało, a to jego zwłoki nakrywałby kolejnym prześcieradłem.
  Zdał sobie sprawę, że wciąż tkwi na podłodze, gdy rudy podjął próbę podniesienia się z ziemi. Mrugnął, jak wyrwany z transu i podparł się jedną ręką o zakurzone panele, by samemu podnieść się na równe nogi, przy okazji podciągając za sobą chłopaka, mając na uwadze to, że wypadało jak najszybciej stąd spierdalać. Incydent sprzed chwili był tylko jeszcze jednym z wielu powodów, dla których finał programu nie miał już znaczenia.
  Ledwo zabrał od niego rękę, a już w niekontrolowanym odruchu poderwał barki wyżej, jakby usiłował uchronić uszy przed nagłym hałasem. Zdezorientowany wpatrywał się drzwi, które właśnie urządzały im wyjątkowo nieudany koncert, a czarnowłosy nawet nie mógł zrzucić tego na cholerny przeciąg – doskonale wiedział, że na zewnątrz powietrze stało w miejscu.
  — Zaraz jebnę ci tymi drzwiami w twoją kurwa niewidzialną mordę — warknął, czując, że rzuca groźbę w eter, gdy znów schylał się po kij leżący na podłodze. Z jakiegoś absurdalnego powodu czuł się z nim bezpieczniej, nawet jeśli rozgrywająca się dookoła scena była żywcem wyjęta z horroru – przecież dobrze wiedział, że jego siła na nic zdawała się w walce z duchami. Z wykrzywioną rozdrażnieniem twarzą, gniewnym wzrokiem wpatrywał się w korytarz kurczowo ściskając w palcach drewniany trzonek miotły. Pokonał kilka kroków w stronę jednych z drzwi i gdy te znów trzasnęły o framugę, chwycił za klamkę i domknął je z hukiem, licząc na to, że przestaną się bezsensownie tłuc.
  — Musimy. Gdy byłem na zewnątrz nic takiego się nie odpierdalało, ale może było zbyt zajęte wami — stwierdził, cofając się o dwa kroki od zatrzaśniętych drzwi, w które wpatrywał się tak intensywnie, jakby samym spojrzeniem miał wyjebać je z zawiasów, gdyby okazało się, że jego plan nie wypalił. Dopiero na wieść o dziecku, zerknął w stronę rudowłosego. — Pobiegło tam? — Wskazał końcem kija na strych, zanim chłopak skierował ku niemu dość niejasne pytanie. Co jednak było bardziej niewytłumaczalne to to, że wystarczyła chwila uwagi, by ściągnął brwi, jakby niewypowiedziany pomysł wcale nie przypadł mu do gustu. — Cokolwiek widziałeś pewnie i tak chciało cię zajebać. Jeśli to, co myślisz, nie zakłada kurwa puszczenia z dymem tej rudery… — zawiesił głos, na moment sunąc wzrokiem gdzieś w bok z lekko przymrużonymi w zastanowieniu powiekami. Może właśnie rozważał tę opcję na poważnie. — Rozjebałem ścianę w jadalni — oznajmił nagle, jakby była to najzupełniej normalna rzecz. Na pewno każdego dnia na świecie jakaś ściana przeżywała nieprzyjemne spotkanie z krzesłem. — Coś jest na dole — potrzebował chwili, by ułożyć sobie wszystko w głowie. Paskudne trzaski dookoła wcale nie ułatwiały mu zbierania myśli w sensowną całość. — Za ścianą są schody, ale nie wiem gdzie prowadzą. Jest tam w chuj ciemno i bez latarki niczego nie zobaczysz. Zresztą wszędzie jest ta jebana maź — rzucił, opuszczając wzrok na swoje palce, którymi wcześniej przypadkiem dotknął niezidentyfikowanej substancji. — Myślałem, że mam zwidy, gdy to jebaństwo zaczęło wylewać się na zewnątrz. Miałem tam kurwa iść, ale najpierw chciałem, żeby dziewczyna i kulawy spierdolili przez płot. Pomogłeś im w końcu czy kurwa nie? — zwrócił się do Shiby. Z jakiegoś powodu z miejsca zakładając, że sytuacja wcale się nie zmieniła, a czarnowłosa i Isei wciąż byli narażeni na niebezpieczeństwo, dlatego ton Yakushimaru z miejsca przybrał formę werbalnego ataku.
  Po prostu nie chciał widzieć kolejnych trupów.

Słuchał chłopaka z jakimś tępym niedowierzaniem, jakby wraz z upadkiem wybiło mu z głowy ostatnie resztki rozumu odpowiedzialnego za podstawowe łączenie faktów. Zamknął mocniej wargi dopiero wtedy, gdy padło pytanie skierowane do Shiby. To znaczy do miejsca, gdzie przed sekundą bez dwóch zdań stał, a teraz wywołał tylko większą konsternację na nakrapianej piegami facjacie. Shin zdawał sobie sprawę z tego, że otaczały ich same nieprawdopodobieństwa, ale przecież nie oznaczało to, że był w stanie przyzwyczaić się do tego tak prędko. Kiedy zdawało się, że przyswoił jedną anomalię, zaraz po niej następowała kolejna.

- Rozumiem zgubić twoją godność - zaczął z ręką uzbrojoną w nożyczki, które od ściskania najwyraźniej wtopiły się już w jego dłoń - bo jest niewielka, ale stracić z oczu Shibę? - Gość był największym typem, jakiego kiedykolwiek widział i nie skłamałby sądząc, że ważył więcej niż ich dwójka razem wzięta. Nawet gdyby nieoczekiwanie, kompletnie z dupy, postanowił zawrócić i sprawdzić co z resztą, to przecież usłyszeliby jak zwleka się po pojękujących stopniach. Może te nieszczęsne drzwi zagłuszyły odgłos kroków? Warui w pewnym momencie rzeczywiście skupił się na Yakushimaru, oglądając jego owocną próbę domknięcia jednego z zamków... ale to była raptem chwila. Gdyby Ookami postanowił w tym czasie się poruszyć, zwróciłby na siebie uwagę.

- SHIBA! - Wrzask odbił się od ścian, przebił przez ostatnie żałosne skrzypienia zawiasów i Shin nawet nie zauważył, kiedy położył rękę na ramieniu ostałego towarzysza, jakby w obawie, że jego też może stracić, jeżeli nie będzie wszystkiego kontrolował. Gdzieś z tyłu głowy miał myśl, że przecież naprawdę powinni brać nogi za pas. Ulotnić się stąd i nigdy nie wracać do tej jednej koszmarnej nocy. Przeżyli i jeżeli nie zaczną reagować od razu, statystyki mogą zaraz ulec zmianie. Ta świadomość targała za wnętrzności jak pies, który wyrwał z truchła kawał mięsa. Ciało Momoki znajdowało się już cholera wie gdzie; na strychu? W jej pokoju przykryte prześcieradłem? Zniesione do piwnicy, jak było w zamiarze? Szybko dołączył do niej Hasegawa, a przedtem prawie że Isei.

- Puśćmy tę budę z dymem - wychrypiał nagle, nieświadom tego, że wraz z tym stwierdzeniem palce mocniej zacisnęły się na barku Yakushimaru. - Nie wiem co widziałeś na dole, ale mamy ponad trzydzieści stopni i działającą mikrofalówkę, lodówki. Powłączajmy wszystko, rozlejmy na ziemi co tylko zajmie się ogniem, a potem spieprzajmy i na odchodnym rzućmy ostatnią iskrę... - zawahał się, ale czuć było, że napina mięśnie. - Przebiegnę się szybko po pokojach, poszukam Ookamiego. - Ty zajmij się resztą.

Pytanie wypowiedział w całości, ale mimo tego zamarł z rozchylonymi ustami, jakby zamierzał dodać coś jeszcze. W tym chwilowym bezruchu wpatrywał się w puste miejsce na korytarzu. Był przekonany, że jeszcze chwilę temu kątem oka dostrzegał zarys przerośniętej sylwetki mężczyzny i był całkowicie pewien, że brał udział w szybkiej akcji ratunkowej rudowłosego. Jego wargi zwarły się dopiero, gdy towarzyszący mu chłopak postanowił uraczyć go kolejnym komentarzem. Mieli ważniejsze sprawy na głowie, ale to nie powstrzymało go od obrzucenia go ostrzegawczym spojrzeniem. Może nie był odpowiedzialny za morderstwa, może chwilę temu prawie żegnał się z życiem, ale – jak widać – nadal był tym samym irytującym gnojem.
  — Wow. No to kurwa przynajmniej mam jeszcze co gubić — odgryzł się. Wystarczyło trzydzieści punktów IQ, by zrozumieć, że właśnie sugerował, że rudowłosy tej godności nie miał, a i tak czuł, że zawyża mu progi. Teraz był jednak zbyt zainteresowany tym nagłym zniknięciem, by poświęcić mu więcej swojej uwagi. Wzrokiem błądził po korytarzu i pokusił się nawet o przejście dwóch kroków, by zajrzeć do tutejszej łazienki, w której niedawno znalazł go leżącego. Był skłonny uwierzyć, że znajdowali się w miejscu, w którym wszystko było możliwe – łącznie z tym, że Shiba był jedynie wytworem ich zbiorowej wyobraźni.
  Może już wtedy nie żył, a coś pozbyło się jego ciała, gdy on przez kilka minut darł koty z Waruiem, a potem bawił się w siłowanie z duchem? Może ostatnia cząstka mężczyzny usiłowała uczepić się tego świata i jako zbłąkana dusza przypałętał się do nich, zanim uznał, że jego misja została skończona?
  Pokręcił głową na boki. Idiotycznie było teraz wmawiać samemu sobie, że duchy nie istniały, ale ta teoria była zbyt absurdalna nawet jak dla niego, choć czasem lubił posłuchać o najróżniejszych teoriach spiskowych. Czując palce na ramieniu, obejrzał się za siebie przez ramię, choć nie miał żadnych wątpliwości, że to żywa i ciepła ręka zaciskała się na jego ciele – typ praktycznie wydarł mu się do ucha.
  — Co ty pierdolisz? Przed momentem coś próbowało wyrwać ci nogę z dupy, a teraz porwało kolesia wielkości goryla, który nie miał nawet sekundy, żeby się zająknąć. Rozdzielanie się to chujowy pomysł — wyjaśnił, robiąc to zaskakująco cierpliwie, jak na samego siebie. Nawet nie zauważył, że odruchowo zniżył głos, jakby w tej nagle otaczającej ich ciszy coś podsłuchiwało ich z wnętrza wszystkich pokoi. Skłamałby, gdyby powiedział, że nie robiło mu różnicy, że będzie zapierdalał na dół sam, gdy wszystko wskazywało na to, że oprócz nich w domu nie było już nikogo.
  — Zresztą widzę, że kurwa nieszczególnie chcesz się ze mną rozstawać — zauważył i końcem kija stuknął lekko w wierzch jego ręki, gdy palce chłopaka coraz mocniej zaczęły napierać na mięsień jego ramienia. — Poza tym wystarczy nam dobra podpałka. Nie sądziłem, że zamiast grilla będę urządzał jebane palenie czarownic, ale mam ze sobą zapalniczkę. — Poklepał się wolną ręką po kieszeni i wskazał podbródkiem na dalszą część korytarza. — Szkoda, ale tym żarciem i tak coś było kurwa nie tak — stwierdził, wzruszając barkami, gdy na myśl przyszły mu wysłużone etykiety na puszkach. Teraz, gdy się nad tym zastanawiał – choć wolałby nie – mięso w zamrażarce wcale nie musiało pochodzić ze sprawdzonego źródła.
  — Zajrzę do tamtych dwóch — oznajmił i pozostając na widoku, podszedł do drzwi i pchnął je kijem na tyle mocno, by otwierając się do wnętrza pokoju, zaryły o ścianę. Liczył na to, że usłyszy trzask, bo ten oznaczałby, że nie musiał wsuwać się do środka. Ciało Shiby skutecznie by je przyblokowało, choć liczył na to, że mężczyzna był na tyle cichociemny, że po prostu wrócił na parter, gdy nie patrzyli.
  Tylko dlaczego nie odpowiadał?

W pośpiechu przeszukiwał pokoje, choć złapał się na tym, że nie miał nadziei na to, że Shiba przeżył to, cokolwiek go spotkało. Nie podobała mu się ta kolej zdarzeń i nie podobało mu się to miejsce. Gdzieś po drodze od jednych drzwi do drugich, wolną ręką obmacał własne kieszenie, upewniając się, że zapalniczka benzynowa wciąż ciążyła w jednej z nich. Był to dość paradoksalny przedmiot w jego posiadaniu – przez cały pobyt tutaj ani razu nie przeszedł się na zewnątrz, żeby zapalić. Wyglądało na to, że nie kłamał, mówiąc o tym, że zależało mu wyłącznie na rozpaleniu grilla (ewentualnie na zapaleniu jakiejś pierwszej lepszej świeczki, gdyby nagle odcięto im dostęp do prądu).
  ŁUP.
  Czarnowłosy wzdrygnął się zaskoczony nagłym dźwiękiem. Od razu przybrał bardziej bojową pozycję, gdy odwracał się w stronę, z której dobiegał. Był przekonany, że zaraz ujrzy leżącego na podłodze rudowłosego, ale zamiast tego na razie zbliżał się do drzwi, za którymi Seiya ani myślał szukać rosłego mężczyzny – przede wszystkim dlatego, że jeszcze przed momentem stali za blisko pokoju, by umknęło im to, że coś go tam zabrało.
  — No nie gadaj — rzucił mrukliwie pod nosem, przez moment po prostu stojąc w jednym miejscu, jakby czekał aż to Warui potwierdzi jego obawy. Yakushimaru miał jednak to do siebie, że ciężko było mu ustać w miejscu, gdy coś ewidentnie wisiało w powietrzu. W kilku krokach znalazł się nieopodal drugiego chłopaka. Nie chciał siłą przepychać się w drzwiach, a trzymając się niewielki krok za nim wciąż był w stanie wyraźnie zobaczyć, co znajdowało się w środku.
  Niestety.
  — O chuj — podsumował, nie będąc w stanie zdobyć się na bardziej elokwentny komentarz. Odruchowo wierzchem ręki przysłonił usta i nos, choć w pokoju wcale nie cuchnęło gnijącą padliną. Widok pokonanego Ookamiego mógł jedynie uświadomić im, że w starciu z jedną wielką niewiadomą, byli płotkami. Jego wzrok podążył za śladem krwi i zatrzymał się na ścianie, a czarnowłosy znów poczuł narastający przypływ wściekłości. Sam fakt, że ktoś uważał to wszystko za zabawę, przekraczał nawet jego granice dobrego smaku, a nierzadko zdarzyło się, że obił komuś gębę, gdy go wkurwiono. Prychnął, odsuwając rękę od twarzy i już miał puścić w eter kolejne wyzwiska, gdy dźwięk starego zegara zaczął nieść się po całym domu, nadając temu miejscu jeszcze bardziej upiornego klimatu.
  Zerknął za siebie przez ramię, kierując wzrok ku schodom w dół. Był w kropce. Poczucie, że powinni się pospieszyć i puścić tę ruderę z dymem, było równie silne, co to bezsensowne poczucie obowiązku, że powinni wytargać mężczyznę ze sobą, bo jeszcze żył. We dwójkę może mieli jakiekolwiek szanse, bo towarzyszący mu chłopak nie wyglądał na szczypiora, który z trudem udźwignąłby cięższy karton, ale nawet jeśli ruszyliby go z miejsca, droga w dół kosztowałaby ich sporo czasu, którego chyba nie mieli już za wiele. Ktokolwiek chciał bawić się z nimi w chowanego, nie powiedział nawet, do ilu planował policzyć.
  — Kurwa — warknął pod nosem. — Co robimy? — spytał rudowłosego, ze wzrokiem wymownie zawieszonym na leżącej na podłodze sylwetce. — Będziemy mieć cholerne szczęście, jeśli typ nie waży tony.
  Byłoby łatwiej, gdyby już nie żył.
  Wraz z tym przekonaniem włoski na karku czarnowłosego lekko się zjeżyły. Poczuł na nim małe, zimne igiełki, gdy poczuł się obco ze samym sobą. Więc tak kończyli ci, którzy w zbyt krótkim czasie naoglądali się za dużo makabry? A może aura tego domu sprawiała, że umysł zaczynał tworzyć jedynie najczarniejsze scenariusze, gdy każda kolejna decyzja była kwestią ich przetrwania.
  — Ale nie możemy go tu kurwa tak zostawić — dodał na głos, by dać sobie chociaż to minimalne poczucie komfortu, że jeszcze nie odpierdalało mu do końca; jeszcze miał jakiś kręgosłup moralny i nie chciał spalić nikogo żywcem.

Jak na ludzi, którzy dopiero co omal nie skoczyli sobie do gardeł, myśli mieli całkiem zestrojone. Przeszukując pokój za pokojem, Shin nawet nie zakładał, że to ten, do którego ciągnęła go nadnaturalna siła, będzie docelowym. Spiął się na głośne łupnięcie, ale z jakichś powodów, gdy tylko rozbrzmiał ten głuchy łomot, nie miał wątpliwości, że jeżeli wyciągnie szyję, ujrzy w ramie framugi ogromną sylwetkę Ookamiego. Rzeczywiście świadomość, że ktoś o takich gabarytach został pokonany jak byle płotka, wywoływała nienaturalne cierpnięcie skóry. Nagle organizm był zbyt napięty, ścięgna tak naprężone, że jeden nieostrożny, zbyt gwałtowny ruch, a mogłyby pęknąć. To nazywano fuzją strachu i adrenaliny. Od obydwu tych rzeczy dudniło mu w głowie, gdy wyrwał się naprzód, gotów dopaść do (nieprzytomnego?) mężczyzny. Zahamował jednak równie gwałtownie, co rzucił się do biegu. Podeszwy butów zaszurały z nieprzyjemnym dźwiękiem tarcia, rude włosy opadły na czoła przy nieco pochylonej głowie. Oczy odnalazły makabryczny napis na grzbiecie pojękującego olbrzyma.

To zwykłe "Hej :)" miało w sobie coś wręcz bezczelnego i złowieszczego. Coś, od czego w Shin'yi się zagotowało. Bo ktoś odebrał mu możliwość poznania nieśmiałej Momoki. Bo ktoś zepchnął Hasegawę, o którego dopraszał się pół pobytu, będąc pewnym, że nadawali na tych samych falach. Wreszcie ktoś kontuzjował Iseia - prawdopodobnie jedynego faceta z ich drużyny, który miał głowę na karku. I teraz ten sam byt z nich drwił, jasno pokazując, że nieważne co zrobią, już przegrali.

- Wynosimy go - zdecydował, ledwo rozumiejąc, że w gruncie rzeczy odpowiada Yakushimaru. Prawie zapomniał o jego obecności, chociaż wcześniej wręcz do przesady często zerkał przez ramię, czy czarnowłosy wciąż majaczy gdzieś w tle. Tutaj każda próba rozdzielenia się mogła skutkować wypadkiem (zwykle, jak się już zorientowali, śmiertelnym), ale po prawdzie Warui nie sądził, aby byli bezpieczni nawet wtedy, gdyby postanowili trzymać się za ręce w kółku graniastym. Nie zmieniło to jednak naturalnej potrzeby nadzorowania wszystkiego, co było w jego mocy - a obserwowanie Seiya jeszcze się pod to wtedy podpinało.

Musiał wreszcie przed sobą przyznać, że jego towarzystwo zdawało się wręcz zbawienne. Nieważne, że raptem dziesięć minut temu zamierzał wbić mu nożyczki w gardło. Nieważne, że - zapewne - w głowie Yakushimaru oberwał kijem od miotły po łbie tuzin razy. To było dawno; całe świetlne lata temu. Wyglądało na to, że faktycznie wspólny wróg zbliżał.

A tutaj cały dom był ich wrogiem.

Nawet ta przeklęta kukułka, od której Shin wreszcie otrzeźwiał.

- Pospieszmy się, Sei. - Zamierzał dopaść do Shiby, złapać go pod jedno ramię i spróbować dźwignąć. Zresztą, facet wydawał się przytomny; nie jest powiedziane, że będą musieli go nieść. Może jedynie prowadzić, uważać, by się nie wywalił... - No dawaj, do cholery. To nie czas na leżakowanie. Ile rudych przystojniaków widzisz?