Nie wiedzieć czemu w głowie zabrzęczało mu teraz to harde: "ale dobra, jak coś wyskoczy, to ty się z tym bijesz". Cholera, co za komedia, że ktoś pokładał w nim nadzieje, a dwie minuty później niemal znokautowała go wysuwana z sufitu drabina. Klekotała na metalowych szynach; dźwięk dalej tłukł mu się po czaszce jak odbijające w kanionie echo, choć jakaś część podświadomości doskonale wiedziała, że nic takiego nie rozbrzmiewało od kiedy drewno stuknęło o panele, łącząc dół ze strychem. U niego kakofonia wydłużyła się jak w jakimś załamaniu czasoprzestrzennym; odgłos nie kalibrował z obrazem, jak przy zepsutej taśmie, w której rozjechało się audio i wizualna część oglądanego filmu.

Może rzeczywiście lepiej, aby usiadł sobie na chwilę?

Spoglądając na Hasegawę (@Hasegawa Izaya) dorwało go niejasne wrażenie, że jeden głupi incydent, którego był niechybnym, chociaż marnym bohaterem, jednak zaniepokoił chłopaka. W uniesionej odrobinę brwi kryło się zaczepne pytanie, czy naprawdę martwi się o niego aż tak bardzo. Nic jednak nie wypowiedział; zmrużyły się natomiast powieki, w kącikach zarysowały zmarszczki. Choć pół twarzy zasłaniał materiał maseczki, dało się zorientować, że usta rozszerzył w rozbawionym uśmiechu.

Mina zmieniła się dopiero w nowym towarzystwie. W topaz ślepi wkradło się ponowne zaintrygowanie, o wiele poważniejsze niż w kontekście Hasegawy. Być może ze względu na aurę jaką emanowała Ejiri (@Ejiri Carei), sama jej obecność wprawiała go w rodzaj irracjonalnego roztargnienia, jakby non stop musiał poprawiać rozwichrzone włosy albo sprawdzać czy narzucona na tors koszulka jest pognieciona. Pozwolił więc jej na cokolwiek, co miała zamiar zrobić nie tylko dlatego, że zgodę otrzymałaby tak czy inaczej. Głównym prowodyrem posłuszeństwa były jednak zacięcia, jakieś zblokowane zastawki w mózgu na pół sekundy zamierały, stopując zębatki, by zaraz pozwolić im na dalszą pracę. Było wtedy za późno; mógł jedynie ugiąć mocniej kark, oprzeć zranione miejsce o chłodną, kobiecą dłoń. Przy temperaturze jej organizmu powątpiewał, że lód faktycznie by mu się jeszcze przydał, ale ugryzł się w język, by nie wchodzić w żadne słowne utarczki.

- Dziękuję.

- Polecam się. - Ściągnął łopatki, ponownie górując nad dziewczyną. - Ktoś musi użyć głowy przy rozwiązywaniu problemów.

Nie zakładał natomiast, że niektóre problemy mogły wykraczać poza jego możliwości; gdyby rozdrażnić wielkoluda, nagle zmaterializowanego na piętrze, miałby uszczuplone szanse w konfrontacji. Mężczyzna (@Shiba Ookami) nie sprawiał na razie wrażenia negatywnie nastawionego; nie miał też tendencji do rozstawiania pozostałych uczestników po kątach, co w pierwszym odruchu dało się mu zarzucić. Ze względu na wiek mógł się poczuwać; tymczasem nie tylko nie bawił się w ojcowskie powinności, ale właściwie zdawał się całkiem dopasowany mentalnie.

Shin'ya wszedł chwilę przed kolosem, natychmiastowo, gdy tylko wdrapał się po drabinie, kładąc dłoń na ramieniu Hasegawy.

- Trochę kręci mi się we łbie - szept wyjaśnień co do stałego naruszanie osobistej przestrzeni chłopaka zdawał się nie wpływać na dziwną, mroczną obecność zalegającą w kątach tego miejsca. Abstrakcyjny, lodowaty dotyk na karku w niczym nie przypominał przyjemnego chłodu filigranowej dłoni, która nie tak dawno muskała obity punkt nad brwią. Mroczki sprzed nosa wprawdzie zniknęły, błędnik przestał tak szaleć, ale pulsowanie nie ustało; przypominało o idiotycznym wypadku, o nierzetelności, przede wszystkim o fakcie, że oberwał czymś zwyczajnie ciężkim. Oczywiście, powinien posłuchać i jednej, i drugiej mądrości - usiąść na tyłku, odsapnąć chwilę, wetknąć czerep do zamrażalnika. Do dalszego buszowania popchnęła go jednak szczeniacka ciekawość.

Nie chciał zostać w tyle tylko dlatego, że do pewnego stopnia był nieuważny.

Wzruszył barkami, co samo w sobie dało wyraz temu, że nie był co do tego przekonany. Nie opuszczało go to dziwne przeczucie, że coś było nie tak i nie miało to nic wspólnego z atmosferą domu, w którym dopuszczono się morderstwa. Nie czuł się nieswojo z tą świadomością – po prostu odnosił wrażenie, że sprawy nie prezentowały się aż tak kolorowo, jak przedstawiał to prezenter, zanim znaleźli się w zamknięciu. Bywał przesadnie nieufny, ale przeważnie wychodziło mu to na dobre. Teraz też ze zmrużonymi w podejrzliwości oczami przyglądał się startym datom na puszkach. Wiedział, że konserwy potrafiły być długo wieczne, ale chuja się to nie trzymało.
  — Może i nie. Ale kurwa, mamy siedzieć tutaj przez dwa tygodnie, a na razie nie wygląda na to, by było tu cokolwiek do robienia. — Przemknął wzrokiem po brudnym salonie, z którego prawdopodobnie wytargano większość mebli. W starych, amerykańskich domach często rozstawiano pod ścianami różnego rodzaju komody, a w salonie trzymano kanapy – często równie tandetne, co kwiecista tapeta na ścianie. Domyślał się, rzecz jasna, że po krwawej masakrze trzeba było pozbyć się brudnych mebli, ale jakoś trudno było mu sobie wyobrazić to, że wyglądało tu aż tak źle.
  — Jeśli ten rudy chuj nadal będzie się krzywo patrzył, to niczego ci nie obiecam — mruknął pod nosem bardziej do siebie niż do drugiego czarnowłosego, gdy powoli przechadzał się po otwartej przestrzeni holu i jadalni. Słysząc jego pytanie, machinalnie przystanął i zadarł głowę, by wlepić wzrok w jakiś punkt na ścianie ponad balustradą na piętrze. Chwilę nasłuchiwał w milczeniu, by zaraz zaprzeczyć powolnym ruchem głowy. — Prawdę mówiąc, to kurwa ledwo ich słyszę. Pewnie siedzą w jakimś dalszym pokoju — stwierdził, nieszczególnie przejęty tym, że na moment miał względny spokój. Towarzyszący mu chłopak koniec końców wydawał się dość nieproblematyczny i przynajmniej szybko dotarło do niego, że powinien trzymać ręce przy sobie. Zdarzało się, że niektórzy sądzili, że Yakushimaru tylko „tak gadał”, a ostrzeżenia płynące z jego ust były jedynie pustymi słowami. Szybko jednak uświadamiał im, że nie miał żadnych oporów, gdy chodziło o złamanie komuś nosa.
  Ściągnął brwi, gdy zerwany kawałek tapety odsłonił przed nim kawałek otworu w ścianie. Gdy tylko rzuciła mu się w oczy dziura, natychmiast oderwał większy płat.
  — A to co do chuja? — rzucił nagle, opuszką palca przesuwając po brzegu otworu w ścianie. Był za duży na to, by być pamiątką po wystrzelonym naboju, a nie było żadnego powodu, dla którego ktokolwiek miałby robić w ścianie coś, co i tak zamierzał zakryć tapetą. — Nie wiem — odpowiedział, pochylając się nieznacznie, by zajrzeć do środka. Na razie sprawdzał jedynie, czy coś znajdowało się po drugiej stronie. — Mam nadzieję, że to pokój. Naoglądałem się kurwa za dużo horrorów — zaczął, gdy ni z tego, ni z owego na moment oddalił się od ściany tylko po to, by zgarnąć odstawioną przez nieznajomego miotłę. Nic jednak nie wskazywało na to, by Seiya miał zamiar poprawić po nim sprzątanie i dotrzeć do kilku pomiętych kłębków kurzu. — Był nawet taki jeden, w którym jakiś zjeb przemieszczał się w ścianach. Pewnie sprawy miałyby się inaczej, gdyby kurwa projektowano domy bez tych niepotrzebnych przestrzeni, ale wiadomo. Dla dreszczyku emocji musieli zafundować ludziom jeszcze jedną kurwa traumę — dzieląc się kolejnym wywodem, wsunął trzonek miotły do otworu w ścianie. W pierwszej kolejności chciał sprawdzić, jak szeroka była przestrzeń za wylotem. Może faktycznie za ścianą znajdowało się jakieś ciemne pomieszczenie? Później ustawił miotłę pod kątem, by sięgnąć nią niżej i poruszył nią na boki, jakby sprawdzał, czy w ten sposób natrafi na jakąś przeszkodę.
  — Nie mówili nic na temat tego, że nie możemy tu niczego rozpierdalać?

- Oby nie za często - nie tak - zdawało się mówić poruszenie, które liznęło koniuszka języka. Wsunęła żarty Waruia między zakładki pamięci, chcąc być może później wykorzystać. Bo i muśnięcie rozbawionego drżenia wygięło usta, okrążyło tarcze ciemniejących źrenic, w których wcześniej, przez krótki moment wspomnień, czaił się niepokój. W opuszkach wciąż kuliły się drobiny zetkniętego ciepła, które wraz z chłodem własnej skóry, umykało dalej. Do rozgrzania, potrzebowała czegoś więcej, niż krótkiego dotyku. Tak, jak jej kroki potrzebowały cichnąć, gdy w końcu wspięła się na górę, zyskując widok w zastałym obrazku.
Mrużyła więc oczy, przysuwając wierzch dłoni do ust, jakby drobnością palców byłą w stanie zasłonić dostęp do lepkiego kurzu. Zastanawiała się, ile czasu jej zajmie, nim ciągnące się - niby fantazyjne ozdoby - pajęczyny, stworzą na jej włosach nietypowy welon. Właściwie, jeśli wziąć pod uwagę suknię na manekinie - wpasowałaby się w krajobraz idealnie. Ale - roli panny młodej jeszcze nie grała. I nie czuła potrzeby, by przymierzać jej formę akurat - w nawiedzonym - zgodnie z tym co słyszeli - domu. Ocenę samej kreacji, pozostawiła Momoce. Coś z jednej strony szeptało, ze powinna była zostać u jej boku, ze być może - powinny były trzymać się razem, ale nie tak łatwo było zatrzymać ją w miejscu, gdy obsesyjnie wręcz nadwrażliwy zmysł, szukał kolejnych okazji do zebrania doświadczenia. Wzrok przeskakiwał więc z rozsypanych na poddaszu elementów, jak rozrzuconych puzzli, by finalnie, z błądzącego cienia na zakrytym lustrze, zawiesić uwagę na niedużej, posrebrzonej (chyba nie tylko kurzem i starością) szkatułce. I nawet jeśli sama tak niedawno przestrzegała drugą dziewczynę przed pochopnością, tak podążyła za instynktem, który zalała ciekawość.
W wolną dłoń chwyciła brzeg spódnicy, zawijając jej fragment na koniuszek palca, by z kieszonki, wysunąć materiałową chusteczkę. Rozwinęła krańce, układając na dłoni i tak przygotowana, pokonała dzielący ja dystans, raz tylko obracając się na obu panów, dla ewentualnej pewności, że będą wiedzieli gdzie jest, jakby przypadkiem... zniknęła.
Pochyliła się z zawahaniem, przykucające przy stercie pudeł, między którymi znajdowała się szkatułka z perłami. Czy przyszytymi? Owiniętą w chusteczkę dłonią, sięgnęła po znaleziony skarb - To, zdecydowanie rzeczy, pozostawione po właścicielach - obróciła znalezisko, chcąc rzeczywiście zerknąć do zawartości - albo bardzo realistyczne rekwizyty - zakończyła z uznaniem. Łatwiej było wczuć się w odgrywaną rolę, w przyjęte cele dla postaci - jeśli sceneria odzwierciedlała ich istotę. To, co widziała do tej pory robiło wrażenie. I wciąż odczuwała wędrujące po skórze ciarki - nie sądzę, żeby ktoś z własnej woli pozostawił takie pamiątki... - drgała, gdy usłyszała ciężki zgrzyt kroków i odwracając z uwagą spojrzenie, dostrzegła wychylające się, równie ciężkie ciało białowłosego. Nie do końca rozumiejąc, skąd pomysł na tak drastyczne sposoby poruszania w pionie. Kusiło ją nawet wskazać schody - drabinę, bo być może przy takiej posturze nie zauważył ich? Nie była pewna. Tak, jak tego, czemu chciał tłoczyć się z nimi w tak ciasnym pomieszczeniu. I co właściwie działo się z pozostałymi?

  No, cóż. Jego rudy kolega ewidentnie nie chciał posłuchać. Czy to kwestia jakiejś chorej męskiej dumy czy szczeniackiej ciekawości i chęci bycia przy czymś ekstremalnie interesującym to inna sprawa. Izaya tego nie pochwalał w żadnym stopniu, ale kłócić się nie zamierzał.
  Ale co jak co! Hasegawa szczerze się przestraszył o los i życie Warui'a. Czy to też miałby być pan przeklinający, czy jedna z dziewczyn, to nie ma znaczenia. Życie ma się jedno, nie? A takie coś, to mogłoby go zabić jeszcze. Izaya odczuł, że jego martwienie się o rudzielca to nie to samo, co ewentualny strach Ejiri. No, tak, w końcu ta dziewczyna jest atrakcyjna. Może to dlatego. W zasadzie, pewnie sam zareagowałby podobnie.
  Słowa Warui'ego skomentował pokręceniem głowy. Oby nie było kolejnych takich akcji, bo wyjdzie z tego programu jako najbardziej uszkodzony uczestnik. W sumie, trochę śmiesznie by było, jakby wszyscy byli cali i zdrowi, a ten wyjechałby na wózku. Byłoby widać, kto tu się najbardziej narażał na wszystko.
  Chcąc nie chcąc usłyszał co się zbliża przez trzeszczące schody. Gigant i ewidentnie najstarszy z całej ekipy wybrał chyba - według Izayi - ciekawsze towarzystwo. Witamy w gronie eksploratorów. Cokolwiek robiła pozostała dwójka na parterze, na pewno na pięterku mogła się rozkręcić niezła impreza. Z duchami. Z pająkami... Normalnie świetnie się zapowiada.
  Izaya wbił się w kolejkę, aby wspiąć się na strych. Stanął kawałek od wejścia, aby w razie nagłego ataku paniki czy strachu nie cofnąć się do tyłu i spaść na dół. Wtedy by sobie jeszcze nogę złamał i może... Może mógłby liczyć na odrobinę atencji ze strony pań. W sumie, czy warto dla takiej chwili bycia w centrum uwagi? Raczej nie.
  Krótkie rozejrzenie się i jakoś nic szczególnego w oko Izayi nie wpadło. Głównie dlatego, że dość prędko poczuł rękę na swoim ramieniu. Błyskawicznie osadził ślepia na poszkodowanym rudzielcu. Złapał go za rękę, którą jeszcze moment trzymał na ramieniu okularnika i przełożył sobie ją nad ramię, aby Warui mógł się bezproblemowo oprzeć. Przez ten cały czas nie puścił ręki Shin'yi. Tak dla pewności, mając przed oczami niespełnione wizje przyszłości jak rudzielec odbywa bolesne spotkanie z podłogą.
  - Słuchaj no, jeśli chcesz to możemy zaraz nawet na zewnątrz wyjść, żebyś sobie pooddychał świeżym powietrzem, a nie kurzem. - A przy okazji sam Izaya pewnie sobie zapali. - Jeśli byś się dalej fatalnie czuł to... - Urwał, gdy doszły do uszu Izayi jakieś szmery? Nie, bardziej szuranie czy może skrobanie. Rozejrzał się za bliżej niezidentyfikowanymi dźwiękami. - Słyszycie to? Coś drapie o pudła.  - Pierwszą myślą było: czy to kot? Niemożliwe, żeby tutaj kot przeżył sam sobie bez jedzenia i picia. Chyba. Albo to jakiś gryzoń, czy inny szkodnik.
  Niekoniecznie zwracając na ludzi dookoła, pociągnął Warui'ego za sobą, aby zbliżyć się do źródła dźwięku. Jeśli coś wyskoczy, to nie tylko na niego. Na rudzielca sprowadzi kolejne nieszczęście w gratisie.

Rzut: Percepcja; słuch - 94-20=74

@Ejiri Carei @Warui Shin'ya @Yakushimaru Seiya @Isei Yoshiro @Saga-Genji Momoka @Shiba Ookami @Mistrz Gry

A więc złapał się krawędzi wejścia na strych w obawie że drabina nie wytrzyma i pierdolnie pod jego nogą. Jakże było jego zaskoczenie gdy okazało się że podłoga strychu która jako tako była piętrem również nie wytrzyma i połamie się pod jego dłonią? No on na pewno nie. Zleciał na dół. Na szczęście daleko nie miał więc raczej nic poważnego mu się nie stało. -Kurwa. - Widocznie miejsca dla niego na górze nie było. Chociażby bardzo by chciał. - Dobra. Ja na górę nie wejdę. Dom zdecydowanie jest za stary. - Drewno nie wytrzymywało zbyt dużego nacisku w jednym miejscu. Chociaż i tak na szczęście ważył mniej niż taki koń. Zerknął jeszcze na wszelki wypadek w górę, gdyby przez niego ktoś wpadł w delikatnie poszerzoną dziurę.
Został więc pod wejściem na strych i czekał aż reszta z niego wróci. Duchy może im w tym domostwie nie groziły, bo takowe nawet nie istniały, ale stan w jakim się znajdował? W tym tempie Shiba powinien rozstawić się do snu w ogrodzie. Bo przynajmniej tam ma pewność że nic się pod nim nie zarwie. Naprawdę. Ekipa programu powinna nieco te miejsce odrestaurować do ich użytku. Zwłaszcza że ile mieli tu wysiedzieć? 14 dni? Do tego bez elektroniki. Więc jeśli nie zdechną od zawalenia się budowli, to z nudów. - Widzicie tam coś ciekawego? - No bo niestety przez ściany nie widział. Chociaż taka zdolność mogłaby się okazać przydatna w jego zawodzie. No, jak wróci z wymuszonego urlopu.

Rzut: FAIL

Role najwidoczniej lubiły się odwracać; wcześniej to Shin'ya targał za sobą Hasegawę (@Hasegawa Izaya), teraz sam łaził za nim krok w krok jak wierne psisko, nieszczególnie oponując przed zmianą dotychczasowego punktu w lokacji. Towarzysz był niższy i zdecydowanie drobniejszy od niego, co zakotwiczyło się w umyśle natychmiast po wykonaniu pierwszego kroku w stronę, z której coś było słychać. Jemu takie detale umykały; może nie miał wyczulonych zmysłów, a może za mało koncentrował się na otoczeniu, skupiony bardziej na analizie kompana. Bo okularnik przywodził na myśl niezbyt wytrzymały, wąski pień młodego drzewa. Wiatr być może nie byłby w stanie go uszkodzić, ale nadmiar ludzkiej siły już owszem. Być może dlatego Warui, znając swoje średnio skalibrowane odruchy, nabrał szczególnej ostrożności.

- Już jest lepiej - zapewnił na jego propozycję, z ramieniem przerzuconym przez kark przechylając się bliżej ciemnowłosego. Dłoń wisząca gdzieś na wysokości jego obojczyków uniosła się do szczęki Hasegawy, łapiąc ją lekko z zamiarem ściśnięcia i wymuszenia dzióbka, ale ledwo zdążył go tknąć opuszkami. - A kto tu się... - martwi zniknęło w nagłym huknięciu.

Shin sam nie wiedział co planował zrobić; działy się co najmniej trzy ważne rzeczy w tym samym ułamku czasowym. Raz - z dołu dobiegł grzmiący głos najstarszego z uczestników; odpowiedź utknęła mu jednak w połowie przełyku, przyhamowana zaskoczeniem. Dwa - kątem oka doglądał obydwu uczestniczek; tego, jak jedna zapalczywie szkicowała suknię ślubną, a druga szperała pomiędzy kartonami, najwidoczniej wyłapując jakąś znaczącą pamiątkę. Wreszcie trzy - głośny pisk dopasowany do obrazu tłustego, dzikiego zwierzęcia, nieoczekiwany kopniak ze strony towarzysza i wreszcie własny krzywy krok, po którym puścił Hasegawę sam nie mając pojęcia po co, odpychając go w bok, poza

jak mu się zdawało

trajektorię skoku gryzonia.

Intuicyjnie wyciągnął rękę w głupiej obronności, choć zdawał sobie sprawę, że jedyną tarczą, jaką dysponował, jest żywe mięso; ale w skroni zalęgła się myśl, że musi złapać za coś (karnisz; starą lampę; za to, co ma w kieszeni, po co już sięgnął długimi, obandażowanymi palcami) i wycelować w szczura.

Odetchnęła cicho, płytko, nie chcąc zanosić się kaszlem od wszechogarniającego kurzu i woni stęchlizny. Starości, chciałoby się nawet powiedzieć, czy tajemnicy. Kilka wypowiedzianych zdań, obiły się od kruchych ścian strychu, ale finalnie, nikt jej nie odpowiedział, pozostawiając ją osamotnioną w omotanej refleksji wizji szkatułki, którą chwyciła w dłonie. Każdy wydawał się skupiać na czymś innym. Momoka pogrążyła się w zadumie, obaj panowie zajęci bardziej sobą, skupili na skrobaniu gdzieś między pudłami, a chrzęst pękającej deski wyraźnie podkreślił, że ich potężny towarzysz wylądował na dole. Pomysł wdrapywania się na górę nie był trafiony.
- wszystko w porządku..? - zaczęła, niemal unosząc się do pionu, z wciąż dociskaną do piersi szkatułką. Głos białowłosego, zupełnie nieprzejęty, wyraźnie świadczył o względnie nieproblemowym locie. Odetchnęła ponownie, zerkając na poczynania skradających? się w kierunku pudeł chłopaków, ale finalnie, sama zdecydowała się na otwarcie szkatuły. Jeśli - w ogóle mogła to zrobić. Pozostawiona zawartość, mogła coś więcej opowiedzieć o dawnych lokatorach. I być może wskazać kierunek dla obecności całej siódemki w tym ponurym przybytku.
Czasem, zdarzało jej się oglądać i nagrania z escape roomów. Odpowiedzi, zawsze kryły się wokół nich. Nie była jednak przekonana, do tego - co było ich celem. Możliwe, że w pierwszej kolejności, powinni się spotkać, ustalić między sobą pomysły, a potem wybrać się na eksplorację, może nawet podzielić na grupy, ale - ciekawość i zwykła, może kobieca natura, gnała ją dalej. Także ku wiszącym w (zatęchłym) powietrzu relacjom. Ciekawiła ją obecność pozostałych - Ciekawe... czym kierowali się organizatorzy, wybierając akurat nas do programu.. - spróbowała jeszcze raz, zaczepić rozmową, ale w tym samym momencie dostrzegła ruch i coś tłusto-brzydkie wychyliło się spomiędzy stert - och! - I nawet jeśli szczur zdecydowanie miał za daleko - do niej, niemal potknęła się, cofając się o krok. Może i nie bała się gryzoni, ale coś obrzydliwego kojarzyło jej się z obecnością tych stworzeń na strychu. Czym właściwie się żywiły?

Myślał, że otwór w ścianie będzie głębszy. Tymczasem miotła dość szybko napotkała na opór w postaci drugiej ściany. Yakushimaru zastukał o nią kilkakrotnie tylko po to, by upewnić się, że przeszkoda, z którą miał do czynienia była drewnem. Jeśli tak, istniała duża szansa, że przy użyciu odpowiedniej siły mogli przebić się na drugą stronę. Na razie jednak skupił się na pozostałych wymiarach otworu, który teraz coraz bardziej wydawał się być przypadkowy – ewentualnie był to stały element wystroju starych domów. Nie znał się na architekturze i nie palił się, by uzupełniać braki w tym temacie. Gdyby nie szelest, który dobiegł ze środka, gdy już z cieniem rezygnacji na twarzy poruszył drążkiem na boki, Seiya straciłby zainteresowanie tym znaleziskiem. Nowy dźwięk sprawił, że przymrużył oczy w skupieniu i jeszcze raz szturchnął papier końcem kija, jakby do ostatniej chwili wydawało mu się, że jednak się przesłyszał. Nie zapytał jednak towarzyszącego mu chłopaka, czy też to słyszał. Nowy trop – roboczo określił to w ten sposób, choć nie był jeszcze pewien, czy to się do czegokolwiek przyda – pozostawił bez odkrywczego komentarza. Może póki co planował zachować to dla siebie, a może po prostu za bardzo namyślał się nad tym, kto w ogóle ukrywał wiadomości w cholernej ścianie, którą i tak pokryto tapetą. Gdyby nie jego przypadkowy akt wandalizmu, nikt nawet nie dowiedziałby się, że za tandetnym, kwiecistym wzorem znajdowała się jakakolwiek niespodzianka.
  Czarnowłosy odstawił miotłę pod ścianę, przez moment po prostu „modląc się” nad niecodziennym schowkiem. Pakowanie rąk do zakurzonych miejsc w ścianie niekoniecznie znajdowało się w jego top dziesięć rzeczy, których chciał spróbować w życiu, ale kto nie ryzykował, ten nie pił szampana (swoją drogą chętnie by się czegoś napił, ale nie wyglądało na to, by organizatorzy uwzględnili coś mocniejszego w zapasach na dwa tygodnie). Wreszcie sięgnął w głąb dziury, robiąc to bez większego pośpiechu. Starał się ująć kawałek papieru i zakleszczyć go pomiędzy palcem wskazującym i środkowym. Dało się zauważyć, że przez ten cały czas starał się raczej unikać bezpośredniego kontaktu z brzegami ściany, choć chwilę natrudził się z dosięgnięciem swojej zdobyczy. Gdy kartka znów zaszeleściła – tym razem pod naporem jego palców – wysunął rękę z otworu, robiąc to równie powoli, by nie uszkodzić papieru, który przecież mógł leżeć tam już od kilku dekad. Miał nadzieję, że mimo wszystko było to coś ważnego, choć nikt nie mówił, że poza przetrwaniem tu czternastu dni mieli do rozwiązania jakąkolwiek zagadkę.
  — No ciekawe co my tu kurwa mamy — wymruczał pod nosem, gdy zaczął przyglądać się temu, co właśnie znajdowało się w jego rękach, by zapoznać się z ewentualną treścią notatek.