Zastanawia mnie jedna rzecz - jak Anais jeszcze żyje.

Wszak życie to nie jest tylko i wyłącznie oddychanie, a też i poddanie się kulturze, obowiązującym regułom i trzymanie się ich, aby spełniać konkretnie standardy. Jak wiadomo, wszak nic nie stanowi jednego koloru, jest to mieszanina różnorakich barw. Barw, które tworzą jedną, zgrabną całość, pozwalając na funkcjonownaie. Martwi mnie zatem to, jak dziewczyna myśli głównie o jedzeniu, jak nie rozumie naprawdę wielu, podstawowych rzeczy i jak nie ma instynktu samozachowawczego wśród innych.

Mnie to nie przeszkadza. Zwyczajnie pod kopułą czaszki rodzi się ogrom pytań, które i tak nie rozwiążą tej zawiłej sytuacji.

Wędrowanie do cudzego mieszkania nie stanowi dla mnie czegoś, co pozwala mi spokojnie myśleć. Pędzące w lawinie sentencje i ostrzeżenia nie umykają mi sprzed oczu, które je uważnie rejestrują, co nie zmienia jednego, bardzo istotnego faktu - ciało pragnie się spiąć. Pragnie się wycofać, choć nadal robi te kroki do przodu i paskudnie udowadnia, że gdybym miał być bohaterem jakiegoś horroru, idealnie bym się na niego nadawał.

Prawdopodobnie będę tego żałował.

- Ani na książki, ani pod książki... - mruczę pod nosem, mając nadzieję na to, iż Anais jest w stanie zauważyć, że nie tylko sam papier może się zapalić. To przecież szeroka gama innych produktów, które mogą przyczynić się do kolejnej, nieszczęsnej tragedii, nawet jeżeli ten dom wygląda na taki, który już co najmniej niejedną z nich przeszedł. Gniew zauważam naturalnie, stanowi dla mnie coś podobnego do oddychania wręcz - percepcja emocji nie usypia się pod wpływem innych elementów otoczenia.

Nie potrafię mówić tego, co ślina na język naniesie, bez najmniejszych skrupułów. Zresztą... są gusta i guściki. Pacnięcie w ramię spowodowało spojrzenie nie tyle do końca zaniepokojonych wewnętrznie oczu, co prędzej zastanowienie w sytuacji, w której obecnie się znajduję. Jakbym miał w tym geście odnaleźć odpowiedzi na wszystkie pytania trapiące mój umysł.

- Właśnie... jestem obcym. Wiem, wiem, dla ciebie już nie jestem, ale nadal... to dość niebezpieczne zapraszać kogoś, kogo poznałaś przed chwilą... - mam nadzieję, że to nie tylko pozwoli jej na utkwienie tych słów w głowie, w co szczerze powątpiewam. Powód jest bardzo prosty - podczas kontaktu z nastolatką czuję się tak, jakbym miał do czynienia z kimś o znacznie niższym wieku, gdzie wiosny nie pozwoliły w pełni wypuścić kolejnych pędów.

Ta cisza, jawna i zauważalna, spowodowała u mnie na twarzy widoczną konsternację. Czuły punkt. Cholera jasna, Umemiya, powinieneś wiedzieć, aby nie pytać o pewne kwestie. Aby ich unikać i nie rozdrapywać potencjalnych ran; zaciskam zęby, choć mimika twarzy nie ulega zmianie.

Ale jej - owszem. Puste spojrzenie pozbawione krzty wcześniejszej radości, jakby ktoś siłą wyrwał z jej serca resztkę emocji, spowodowały u mnie przerażenie. To ten moment, gdy empatia nie pomaga, choć ta nagła metamorfoza pozwala na stwierdzenie, iż naruszyło się tą cienką, bolesną granicę.

Oddycham, choć organizm pragnie wstrzymać działanie płuc na dobre kilkanaście sekund, gdy czuję, jak adrenalina uderza wprost do mojego krwioobiegu, powodując zwiększenie ciśnienia.

Nie rozumiem, co się obecnie dzieje, dlatego improwizuję, biorąc pod uwagę to, co jestem w stanie i zobaczyć, i usłyszeć. Z tego, co rozumiem...

cholera.

Dziewczyna nic nie pamięta. A na pewno nie to, co pozwoliłoby jej określić, od ilu lat tutaj mieszka.

...

- Anais, spokojnie... - odpowiadam, czując się odpowiedzialny w pełni za jej obecny, rozchwiany elementarnie stan, podejmując się powolnego działania bez gwałtownych akcji. Robi mi się jej cholernie żal, ale czy już wcześniej wobec niej nie miałem takich odczuć? Teraz te się pogłębiają, nabierają konkretnych rys, stają się wyraźniejsze. Każdy ma jakieś wady, ja też przecież niczego nie pamiętam. Cała moja przeszłość została wymazana za pomocą czegoś, czego i tak nie było mi dane zapamiętać. - Nie musisz pamiętać. Nie wymagam od ciebie tego, abyś pamiętała. Nikt nie wymaga. - nie wiem, co siedzi w jej umyśle, ale podejrzewam, że niepewność, która pragnie zawładnąć nad kolejnymi krytycznymi strukturami jej funkcjonowania.

A stres widać, gdy dziewczyna uderza rączkami o swoją głowę, udowadniając, jak bardzo to pytanie wpłynęło na jej umysł. Bardzo chciałbym jej pomóc, ale nie wiem, jak mógłbym tego dokonać; mrok nie opanowuje mojego serca, obojętność nie przejmuje prymu. Po prostu empatia nie łączy się z umiejętnościami, które dotyczą się stricte uspokojenia kogoś podczas takiego ataku. (porażka)

- Anais, proszę, spójrz na mnie. - wiem, że to raczej nie zadziała. Mój głos na pewno nie jest w stanie przebić się przez ten cały tłum nieszczęść dziejących się w jej głowie, ale jej kolejne słowa poniekąd przynoszą mi ulgę w tej sytuacji. I czoło zmarszczone ze zmartwienia. Już wcześniej było mi dane dostrzec, że coś jest nie tak, że coś wymaga odpowiedniej uwagi z mojej strony; widok blizny mnie nie obrzydza.

Nie razi. Nie powoduje poczucia zaburzenia w zakresie estetyki ludzkiego ciała. Sam nie wyglądam najlepiej pod materiałem bluz i podkoszulek mających na celu zakryć to, czego sam nie jestem do końca istnienia pewien.

- Spokojnie. Podążaj za mną - wdech i wydech. - ćwiczenia oddechowe, mam nadzieję, jakoś powinny pomóc jej w przezwyciężeniu tych uczuć. Ale nadal, nie jestem psychologiem. Wiem tyle, ile udało mi się wywnioskować z własnych sesji. Zresztą, sam nie powinienem tego robić. Więcej szkód niż pożytku.

Walić to. Zagubiona dusza jest w potrzebie. To nie jest pomoc długoterminowa, a pomoc tu i teraz, bez zobowiązań.

- Chcę ci pomóc. - powiadam te słowa jak najspokojniejszym, pozbawionym jakiegokolwiek krytycyzmu  głosem. - Powiedz mi, czy jesteś w stanie nazwać pięć rzeczy, które widzisz?

Bo nie potrafię przejść obojętnie. Zapomnieć. Stać się kompletnie obcym człowiekiem.

@Anais

Jestem ostatnią osobą, która powinna oceniać cudze zachowanie, gdy krzywe zwierciadło pokazuje mi rzeczywistość nie do końca taką, jaką być powinna; przekłamane informacje wydają się krążyć dookoła wraz z nie do końca sprawnymi sylwetkami, których to mięśnie i ścięgna zwisają, a co więcej - ulegają w pełni woli władczej ich użytkownika.

Ciężko nie zapamiętać tego widoku po raz pierwszy, kiedy to na szpitalu mija się właśnie coś... takiego. Coś tak silnego. Coś, co wydaje się być realne, gdzie człowiek naprawdę się wykrwawia, kończąc tym samym swojego żywotu. Te iluzje śmiać się śmiały, wszak nie z tego, w jakim położeniu się znalazły, a prędzej z tego, z kim im przyszło mieć do czynienia. Niektóre zerkają ciekawsko, niczym pies zaintrygowany trzymaną przez właściciela piłką, inne - większość wręcz - stara się zwrócić moją uwagę, przekraczając granice dobrego smaku. Część z nich wygląda na przerażoną, jakoby nie wiedziała, co się dzieje dookoła; jakbym to ja miał być przewodnikiem wobec tego stanu, choć równie dobrze mógłbym do nich dołączyć.

Wszystko wydaje się być poza kontrolą i poza wyciągniętą do przodu dłonią; o dziwo rozsądek w takiej sytuacji pragnie uderzyć i pragnie mnie poprowadzić za rękę, mówiąc, że wszystko będzie dobrze.

Bo w przypadku krzywdy nie potrafię podejść inaczej, jak po prostu chcieć pomóc. Chcieć pochylić się nad jednostką, której nie znam, ale która wydaje się być w tym momencie na tyle bliska, jakbym przekroczył jej membranę skóry, nawet jeżeli może mi się to tylko wydawać. Psychika ludzka jest na tyle kruchym tworem, że aż wręcz niebezpiecznie zagrożonym w rękach niedoświadczonego człowieka. Nie chcę przyczynić się do kolejnych skrzywień, które mogą nieść ze sobą niepotrzebne cierpienie.

I wszystkie przedmioty do przodu szłyby dobrze, gdyby nie ostatni element tej całej układanki.

- Anais żyje. Anais nie jest przedmiotem; przedmioty, w przeciwieństwie do istot, nie czują. To je odróżnia od nas. - tłumaczę spokojnym głosem, choć naprawdę boli mnie cholernie traktowanie siebie jako czegoś, nie jako kogoś. Nie jako istoty myślącej, a jako czegoś, co można - dosłownie - porównać do starych paneli zdobiących obszar pod naszymi stopami. Słowa dobieram jednak tak, aby nie urazić dziewczyny, a prędzej pokazać, gdzie w jej sposobie myślenia znajduje się widoczna niepoprawność wynikająca... no właśnie, z czego konkretnie? Nie mam bladego pojęcia. - Może to być pasek od torby. Twoje ubranie. Moja bluza. Pamiętaj, że ty jesteś od nich zdecydowanie wyżej. - powiadam jeszcze.

Kara.

Brzydzą mnie ludzie, którzy wystosowują wobec kogokolwiek karę. Biorąc pod uwagę to, iż wspomnienia u niej wydają się być zaburzone, staram się tematu nie rozwijać, a prędzej dać przestrzeń do wypowiedzenia się. Pozbawione krytycyzmu i oceniania oczy uważnie obserwują jej kolejne działania. Nie zamierzam jej odtrącać, ale też - nie wiem, w jaki sposób dokładnie doszło do wydarzeń, które spowodowały u mnie amnezję.

- Anais nie dostanie kary. Nigdy bym cię nie skrzywdził. - mówię, choć czuję, jak wewnętrzny płomień pragnie rozprzestrzenić się dookoła, nie wiedząc, z czego dokładnie to wynika. Jak można wobec kogokolwiek stosować przemoc? Rozumiem samoobronę, ale tutaj wydaje mi się, iż problem jest zdecydowanie głębszy. Pokazujący różnice w działaniu i rozumowaniu funkcjonującego dookoła świata. - I nikt nie powinien cię skrzywdzić.

Czuję, jak dłonie zaciskają się na moim ubraniu. Normalnie bym to odrzucił, wycofał, zniechęcił się zdecydowanie, uciekł. Spojrzenie skupionych oczu nie wędruje gdziekolwiek indziej. I choć staram się nasłuchiwać otoczenia, jest to jednak ciężkie w obliczu otaczających emocji, które można byłoby ciąć nożem. Nie zamierzam oceniać. Nie zamierzam krytykować. Zamierzam zrozumieć, zatopić się w tych emocjach, choć zapewne nie bez efektu ubocznego.

- Jakie są cztery rzeczy, które to możesz dotknąć? - kontynuujemy ugruntowanie tu i teraz, bo i choć obecny stan wydaje się być znacznie lepszy, tak chcę mieć absolutną pewność. Powoli, spokojnie i do przodu, byleby oswoić te obecnie wyjące psy pragnące wydostać się na wolność. Pośpiech tutaj nie ma sensu; muszę dać jej czas na powrót do siebie. - Czy mogę cię dotknąć? - pytam się, ale bez żadnego złego zamiaru. To ona znajduje się w potrzebie pomocy, dlatego skupiam się w pełni na jej stanie, nie zamierzając przekraczać niebezpiecznych i trudnych do zidentyfikowania granic. O ile ta ma w dłoniach moją bluzę, o tyle jednak może sobie nie życzyć kontaktu z mojej strony.

Jeżeli się zgadza, to obejmuję ją ramieniem i pomagam wytrzeć słone kryształy opuszczające jej lekko zaczerwienione oczy, mając nadzieję, że ta odrobina przyjacielskiej bliskości pozwoli jej wytrwać w tym mrocznym, nie do końca szczęśliwym świecie.

Jeżeli się nie zgadza - nie naciskam. Nie zamierzam naciskać.

@Anais

Nie mam pojęcia, co konkretnie zadziało się w życiu Anais i z jakimi sytuacjami miała do czynienia, ale wiem jedno - ktoś pozostawił rany, które się nie zagoiły. Co prędzej, wydaje mi się, że te zaczęły być nieodłączną częścią jej życia. Jakby za każdym razem ostrze wbijało się w to samo miejsce, nie pozwalając rozcięciu na zagojenie się, a zamiast tego... po prostu się rozrastało. Stało się codziennością. Tutaj nie ma nawet blizn. Tutaj są nadal te świeże, otwarte rany, do których może się wdać zakażenie. To jest ten moment, kiedy ludzka dusza uznaje, iż rana musi być, inaczej coś jest nie tak. Jak z pewnym elementem na twarzy, który miałby zniknąć, tak uszkodzenie na psychice musi pozostać. Bo człowiek nauczył się z nim żyć, bo człowiek z nim dorastał.

Zaskakujące są mechanizmy obronne, które rodzą się w umyśle zarówno młodszych, jak i starszych osób; nie mogę w nie zwątpić i nie zamierzam tego robić. Negowanie? Udawanie, że nie istnieją, tak samo jak problemy? Byłbym hipokrytą krążącym po labiryncie z opaską na oczach. Sam mam problemy, z którymi walczę. Demony, jakich to nie jestem w stanie rozpoznać na pierwszy rzut oka. Każdy z nas je ma, tylko pozostaje kwestia zrozumienia, z czego pochodzą, z jakich konkretnie sytuacji i dlaczego się pojawiły.

Nie potrafię odejść, pozostawić jej samej. Nie potrafię podejść obojętnie, jakoby tragedia nie dotykała struktur drżącej pod membraną skóry emocjonalności. To zaskakujące, jak empatia pomaga na ten moment, choć nie zamierzam ukrywać jej mroczniejszej strony - w momencie, gdy kurz po tej bitwie opadnie, a wszystko stanie się przeszłością, organizm będzie potrzebował czasu. Późnego, samotnego wieczoru, aby wszystko się zregenerowało. Aby wszystko powróciło do swojego pierwotnego stanu.

Zasiane ziarno może przynieść w przyszłości plony. Zmiany nie rozpoczynają się od wielkich kroków, prędzej od tych małych, niepozornych.

Będących niczym nadzieja; kiwam głową.
Światło, które może pokazać wyjście z tego stanu; światło, które może przyczynić się do lepszego jutra.
Bo taką mam nadzieję. Bo wiem, że nie zmienię ludzi jak za dotknięciem magicznej różdżki. Zdaję sobie sprawę, iż jest to proces długotrwały, niekoniecznie przyjemny, czasami bolesny, ale wymagany. Wymagany po to, aby móc spojrzeć w kierunku nadchodzącego dnia nie z pustką w oczach, a zamiast tego z iskrą wiary w nadejście dobra.

- Nie zamierzam. - potwierdzam moje słowa, kiwając przy tym w odpowiednim geście głową. Czuję, jak coś we mnie pragnie pęknąć, w psy uciekają się do wycia na samą myśl o ludziach, którzy traktują innych jak swoją własność. Przed oczami mam dwie sceny: jedną ze szpitala, gdzie Matsumoto był zabierany nie jako człowiek, a jako ktoś o zdecydowanie niższej wartości w podyktowaniu sceptyczności. Druga polega na tym, co moje oczy zarejestrowały podczas pobytu z Ryo przy kawiarence, gdzie kobieta - mając w okowach inną osobę ze względu na wypłatę - pozwalała sobie o wiele za wiele. - Nikt nie może cię karać. Nawet twój tata. - nadal utrzymuję ten spokojniejszy ton głosu, choć również pragnę się złamać.

Wylać złość poprzez nieprawidłowe podejście, choć nie na nią, a na to, co obecnie odczuwam. Jak obecnie odczuwam - na to, co się dzieje pod kopułą czaszki, co niekoniecznie jest dla niej widoczne.

Przymykam powieki.

Muszę się skupić; biały kruk prędzej czy później odleci.

I zdaję sobie sprawę z tego, że dziewczyna może czuć się obecnie nie do końca bezpiecznie. Jeżeli przez większość swojego życia wmawiano jej, że jest jedynie czymś, co ma zaspokoić cudzą agresję, może czuć, jak fundamenty opadają. Jak wszystko zamienia się nie tyle w drobny mak, co prędzej wywołuje uczucie niepokoju, aby po chwili wszystko przestało się trząść. Albo kompletnie się rozbiło, wprowadzając nie tyle nowy rozdział w życiu, a bardziej nowe horyzonty. Nie jestem specjalistą; jestem jednak człowiekiem, który czuje, że coś jest nie tak. A widzę to poprzez jej mimikę twarzy, poprzez łamiący się głos, kompletnie inne emocje rozchodzące się po otoczeniu. Mowa ciała zdradza wiele, choć niewielu chce z tego daru korzystać.

- Tak, jest dobrze. Nie musisz się nawet o to pytać. - uśmiecham się lekko, choć nie na tyle, aby ta gama emocji przejęła aurę, jaką staram się wokół siebie wystosować; to właśnie te słowa poprzedzały co nieco kolejne czynności, które miały nadejść. - Absolutnie mi to nie przeszkadza.

Człowiek to stworzenie stadne, gdzie brak obok kogokolwiek doprowadza do jego narastającego szaleństwa. Nie da się żyć bez kontaktu, bez dotyku czy bez poczucia, iż ktoś jest obok, aby nas wesprzeć. Zdaję sobie z tego sprawę, nawet jeżeli większość mojego czasu to smętne siedzenie w pokoju.
Ale czy tego tak naprawdę chcę? Pragnę? Siedzieć w ciemni i absolutnie nic nie robić? Potrzebuję kontaktu z innymi, nawet jeżeli kontakt ten polega teraz na wsparciu. Wielu by się wycofało z nieznanego domu, widząc stan Anais, ale ja nie potrafię. Po prostu. Zamknąć oczy jest łatwo, ale oszukać samego siebie...

Przytulam ją zatem, obejmuję delikatnie - wszak naruszanie cudzej, prywatnej przestrzeni, nie jest w moich zamiarach. Nigdy bym nikogo tak nie skrzywdził. Zapach? Nie powoduje u mnie niechęci.

- Ostatnie, ale nie musisz go robić, jeżeli tego nie chcesz. - odsuwam się i wycieram jej łzy, mając nadzieję na to, iż ten koszmar w jej głowie kiedyś zniknie. Nie wiem, co konkretnie miało miejsce, ale jestem pewien jednego - krzywda. Mniej lub bardziej świadomie odczuwana z jej strony. - Jakie są trzy dźwięki, które możesz usłyszeć? - idziemy dalej. Skrupulatnie, acz bez pośpiechu. Widzę, że stan dziewczyny uległ znacznemu polepszeniu, wszak ta się ugruntowała z powrotem w ramionach otaczającej jej rzeczywistości, a nie tego, co działo się pod kopułą czaszki, ale kolejny krok nie zaszkodzi.

Też się boję. Tak cholernie się boję, ale nie mogę tego okazać.

Nie tutaj.

Nie teraz.

@Anais

Są pewne rzeczy, które nie powinny być naruszone.

Krytyczne struktury, jakich to próba zachwiania powoduje utratę gruntu pod nogami, gdzie cisza staje się więzieniem, a szept niemym krzykiem. Widzę, jak temat ten jest ciężki, a atmosfera nie zahacza o najprzyjemniejszą. Ciąży. Jest niczym najmniej przyjemne oblicze, gdy wcześniej zdołałem ją zapamiętać jako tą uśmiechniętą i pełną wigoru. Pełną energii, jakoby ta nigdy nie chciała w niej ulec upadkowi na kolana, a zamiast tego biegła przed siebie.

Teraz - niestety - doszło do odwrócenia tej roli. Do złamania tej fasady i wydobycia tego, jakie demony potrafią w ludzkiej, niewinnej duszy siedzieć.

Wiem, że nic nie zdziałam naciskiem, a co prędzej nie zamierzam go nawet stosować, dlategoż trwam w stanie pomocy na tyle, na ile mogę. Nie na tyle, na ile wytrzymam, bo w tym momencie ta kwestia zostaje odsunięta na bok. Nie liczę się ja, liczy się przede wszystkim Anais. To, jak ta się czuje, jakie emocje nią targają i co należy zrobić, aby nad nimi zapanować. Podaję pomocną dłoń, choć nie potrzebuję ku temu specjalnych okoliczności. Już wcześniej to robiłem, czytając książkę o walecznych kotach czy tłumacząc to, dlaczego cedr jest tak wyjątkowy w tej okolicy. Gdybym był całkowicie interesowną osobą, zapewne nie przejąłbym się jej losem i bym ją zostawił. Ta myśl kończy żywota niemal natychmiast, jak się pojawiła w mojej głowie.

Skażona.
Niepotrzebna.
Samolubna w całej swojej okazałości.

Brak wiedzy boli, ale nie na tyle, abym przestał w tym momencie funkcjonować.

- Nikt. Absolutnie nikt. - powtarzam raz jeszcze, trzymając w swoich objęciach dziewczynę, absolutnie niczego więcej nie wymagając. Nie wymagając odpowiedzi, nie wymagając wdzięczności. To nie jest coś, co robi się po to, aby czuć się lepiej. To coś, co robi się po to, aby ktoś inny poczuł się lepiej. - Nie wiem, co zadziało się z twoim tatą, ale żaden rodzic nie powinien krzywdzić swojego dziecka. - jeżeli ktoś je kocha, to nie powinno do tego dochodzić. Brzdęk metalu, uderzeń kolejnych o ludzkie ciało, pojawiających się plam po kontakcie ze skórą, powinien wówczas  zaniknąć.

Stać się jedynie koszmarem, z którego można się obudzić. Niestety - realia są inne. Nie są tak barwne, a zamiast tego zahaczają o skrajny realizm, jakkolwiek absurdalnie to nie brzmi.

Dlaczego mnie to tak uderza? Dlaczego czuję się tak odpowiedzialny za to wszystko?

- To prawda, koty wydają taki dźwięk. - polecenia można interpretować na różne sposoby i ten mi kompletnie nie przeszkadza. Wskazuje to prawdopodobnie też na jej kreatywność, czego nie zamierzam zatrzymywać. To dobra cecha w świecie, gdzie człowiek chodzi utartymi ścieżkami.

Tak samo przedstawianie tego; koty są urocze. Sam chciałbym mieć kiedyś zwierzaka, ale niestety - jest to nie tylko towarzysz, ale też i życie, które znajduje się w moich rękach. Przy niskim budżecie i braku pieniędzy na weterynarza, gdyby do czegokolwiek doszło, plułbym sobie bardzo mocno w twarz. Sprzedał z liścia parę razy.

Nie chciał na siebie spojrzeć w lustrze.

- Tak, woda robi taki dźwięk. Plum. Czasami szzz, gdy otwiera się przykładowo butelkę z wodą gazowaną. Czasami robi większy huk. Przy uderzeniach kropelek deszczu brzmi jeszcze kompletnie inaczej. - przytakuję, podając kolejne przykłady do jej działania w postaci kreatywności. - Taka cieknąca z kranu, hm? - lekko się uśmiecham, bo chyba każdy z nas miał taką sytuację. Tyknięcia zegara. Krople wody spadające ostatkiem z kranu, byleby zacząć denerwować, tudzież grać na nerwach. U mnie to w większości są huki z imprez. - Słyszałaś może o zatyczkach do uszu? - nie wiem, czy proponowanie w takim domu, gdzie fundamenty są zaburzone, korków to dobry pomysł. Może nie aż tak, ale dałby odrobinę spokoju.

- Też tak mam. - uśmiecham się wspierająco. Całe szczęście; wydaje mi się, że ten "atak", choć nie mogę go tak ocenić w stu procentach, zostaje zażegnany.

A może nie? A może jest wręcz przeciwnie? Cisza przed burzą?
Nie mam bladego pojęcia - po prostu muszę być bardziej uważny na dobór słów i emocje, którymi otacza się nastolatka. Otrzymuję polecenie, na które decyduję się odpowiedzieć, gdy spojrzenie ciemnych obrączek źrenic skupia się na tym, aby wychwycić cokolwiek więcej z otoczenia. Przez krótki, acz możliwie widoczny moment.

- Słyszę ciebie. - odpowiadam jedną z najprostszych opcji, wszak nie jest to kłamstwo, a padające światło na cień prawdy. Co jeszcze słyszę? Może to zabrzmieć dziwnie, ale w sumie nie zamierzam się tym przejmować. - Słyszę siebie, swoje myśli i słowa, które wypowiadam. Dokładnie w tym jednym, konkretnym momencie. - choć są ze sobą bardzo często sprzeczne, a myśli ściągają mnie na samo dno, pragnąc zmieszać z mułem, trzymanie ich na wodzy wydaje się być jedyną logiczną opcją. - Słyszę też... - tutaj się zastanawiam. Nie mogę powiedzieć, że słyszę, jak serce mi bije już powolniej pod sklepieniem żeber. Nie mogę powiedzieć, że słyszę, jak nabieram powietrza do płuc, aby następnie się go pozbyć. Skup się, Eiji. Musisz się skupić. - Słyszę szum z zewnątrz. Prawdopodobnie poruszające się osoby. Albo samochody. - nie jest on na tyle dokładny, abym mógł go określić.

Ale jest na tyle dokładny, abym mógł stwierdzić, iż ten istnieje.

- Anais, powiedz mi, czy chciałabyś się nauczyć czytać? - proponuję, choć możliwe, iż jest to rzucanie się z motyką na słońce. To nie jest coś wielkiego, ale dla niej może tak jednak być. - Wtedy mogłabyś czytać to, co by ci się żywnie podobało. A może też i pisać? - dorzucam jeszcze w odmętach możliwości, nie wiedząc, jak ta zareaguje. - Albo rysować?

W końcu ten temat poruszam bez największego kontekstu, ale czy musi być ku temu powód?

@Anais