Miał mieć dzień wolnego. Jeden z tak niewielu, a potrzebny na załatwienie kilku spraw, więc i tak nie rozpościerała się przed nim wizja leżenia plackiem na kanapie. Jeden wywalczony dzień, przed którym chciał się wyspać, więc o północy już słodko spał od dobrej godziny.
 Potrzebne wsparcie…
 Jeszcze nie do końca się obudził, kiedy niemalże odruchowo odebrał telefon, bez patrzenia na wyświetlacz. Otworzył szerzej oczy w chwili, w której dotarł do niego sens słów wypowiadanych po drugiej stronie słuchawki – chociaż oddział trzeci to nie byli jego ludzie, wciąż stanowili kolegów po fachu i nie mógł pozwolić, żeby sami radzili sobie z czymkolwiek, jeśli wyrażali zapotrzebowanie na większą ilość Tsunami w okolicy. W końcu mieszkał stosunkowo blisko. Wyskoczył z łóżka, odpowiadając krótko na wezwanie i zaczął w pośpiechu zgarniać ubrania oraz mundur. Na samym końcu chwycił swój karabin, zapasowo pistolet i na wszelki wypadek nóż – nigdy nie wiadomo, co się przyda, bo i informacje o zagrożeniu miał szczątkowe.
 Opuścił mieszkanie w pośpiechu, niemalże biegnąc do parku, czego nie ułatwiały ciemności nocy oświetlanej gdzieniegdzie latarniami oraz neonowymi szyldami klubów nocnych, w których życie właśnie nabierało rozpędu. Dla jego wzroku, nocne akcje nie były czymś, w co lubił się pakować, zwłaszcza bez noktowizji lub termowizji – zawsze to inaczej postrzegane odcienie szarości, nie tak zlewające się w niewyraźną całość. Tym gorzej, że truchtając alejką natknął się na mgłę, gęstą i nie ułatwiającą mu zadania.
 Co do chuja?
 Stanął jak wryty, gdy jego oczom ukazało się gigantyczne… coś. Przypominało smolistą kopułę, której zdecydowanie nie powinno tu być. Szybkim ruchem zdjął z ramienia futerał i przyklęknął, rozkładając snajperkę, a następnie składając się do strzału. Nie wiedział tylko, gdzie dokładnie skierować ogień; przewędrował więc spojrzeniem w górę, szukając jakiegoś słabego punktu, ale niezbyt cokolwiek dostrzegał. Wina ciemności, niewybudzenia się, wizji w smutnych odcieniach szarości, pech, wina kostek? Słyszał tylko jakieś zawodzące, płaczące i na bank tęskniące za jakąś kulką w dupie coś, ale do tego nie przykładał na tę chwilę większej wagi. Pociągnął za spust, ale kopuła zaczęła drżeć, a przez to poruszył się jego cel. Zaklął pod nosem, szykując się do kolejnego strzału, żeby poprawić to, co przed chwilą chybił. Żadnego negocjowania z terrorystami, a tym bardziej z wynaturzeniami, których miejsce było w piekielnych czeluściach.

 Żałość zmarszczyła brwi i zadarła głowę, zastanawiając się, jak ma dostać się do ciała. Niespecjalnie miała ochotę zostać pożartą przez kopułę, ale trochę kończyły jej się opcje, a cokolwiek to było, właśnie pożerało jej wychowanka i znajome yūrei. Niedopuszczalne. Huk wystrzału zwrócił jej uwagę, szare oczy przeskoczyły na Tsunami, natomiast bliżej niej z pewnością znajdował się ten bez broni palnej. A przynajmniej takowej nie widziała. Zawahała się przez moment, bo myśli zaczęły jej się plątać, a wspomnienia gubić, nie była więc pewna, czy kiedykolwiek jej medium naraziło się tej dwójce, a więc automatycznie ona razem z nim. A oto było niełatwo. Czy może w ogóle nigdy nie mieli okazji się spotkać. Czy jednak darzyli się sympatią, w końcu to też się zdarzało, rzadko, bo rzadko, ale mimo wszystko. Próbowała przejrzeć klatki pamięci, ale wszystko jak na złość było zasłonięte mgłą. Frustracja na moment wykrzywiła jej twarz w nieprzyjemnym grymasie, natomiast maska opanowania szybko ponownie wskoczyła na jej twarz.
  — Pojebało Cię — Obsesji zabrakło już więcej słów.
 Żałość zignorowała głos rozsądku i lęku, płynnym krokiem zmierzając w stronę Nobuo. Wysoka, w czarnej żałobnej kreacji z bladą cerą i rozmazanym makijażem faktycznie przypominała pełną specyficznego wdzięku a jednocześnie grotestki zjawę. Niemalże podręcznikową. Jedynie spokojna twarz i szare oczy wypełnione delikatną ostrożnością świadczyły, że z całą pewnością jest bytem rozumnym. Nie chciała prowokować członka Tsunami, więc stanęła w stosownej odległości od niego.
 — Może zamiast drażnić tę pannę waleniem w nią na ślepo zwrócicie uwagę na górę? Chyba lepiej celować w konkretne miejsce — zapytała się z wręcz nienaturalną jak na tę sytuację uprzejmością w głosie (co nadawało pozornie kpiącym słowom bardzo łagodny wymiar), palcem wskazując na tułów istoty. — W pojedynkę raczej żadne z nas się tam nie wdrapie, a przynajmniej o ile coś nie odwróci w odpowiednim momencie uwagi tej piękności. Potem możemy porozmawiać o egzorcyzmowaniu randomowych duchów na ulicy.
 Przesunęła spojrzeniem po okolicy kopuły. Szukała drzewa dostatecznie wysokiego, by móc się na nie wspiąć i ewentualnie skoczyć na to cholerstwo, o ile taka rzecz w ogóle była możliwa. Niespecjalnie jej się widziały takie akrobacje, ale czego się nie robi dla uratowania kilku dusz...

Światła latarni przyćmionym blaskiem odbijały się na powierzchni śnieżnych kosmyków, wirujących w ślad drobnego ciała niesionego tylko sobie znaną melodią. Wysłużone pointy raczej szarawego koloru, niż nieskazitelnie białego, upstrzone czerwienią plamek, z niemym stukotem uderzały o bruk, gdy na czubkach palców stóp wykonywała obroty wokół własnej osi. Śmiejąc się do nocnego nieba, na którym szło dojrzeć ledwie pojedyncze gwiazdy (a może nigdy ich nie było, może to tylko jej myśli lśniły tak migotliwie na tle czerni nieskończoności?), przemierzała Centrum Fukkatsu podążając w ślad za szeptami oraz tajemnicami. Bo za każdym sekretnym sekretem kroczyło całe mrowie plotek i domysłów, a po śmierci poza snuciem się oraz ogólnym smęceniem, wymiana informacji stawała się szczególnie istotna - w końcu zastępowała ulubione seriale oraz powieści, a każdy potrzebował w swoim nie-życiu odrobiny dramatyzmu, do których o dziwo nie zaliczały się żadne traumy. Przysłuchiwała się, wsłuchiwała i dołączała do każdej brzmiącej interesująco konwersacji, z głodem ekscytacji czającym się w błękicie spojrzenia, pozbawionym obaw, że może pewne kwestie powinny zostać nierozwiązane. Była w końcu wolną duszą, a takie są najbardziej narażone na uszczerbek. Tylko ten park! Co, jeśli pośród pni drzew tracących liście, będzie spacerować jej przeznaczona osoba i przypadkiem natknie się, jeśli nie na zaskakujące zjawisko, to na niebezpieczne? I Yuri nie będzie tego świadkiem, przez co w tragizmie sytuacji nie padnie na kolana, emocjonalnie rączek ku górze nie wzniesie, żeby wyrazić swój ból dla okrucieństwa losu? Potem by się otrząsnęła naturalnie, bo nie mogłaby być złączona czerwoną nicią z kimś, kto mógłby zostać tak łatwo zaatakowany - niemniej tak, miłość wymagała poświęceń i dziewczyna była gotowa na poświęcenia. Co prawda nie własnym kosztem, ale zawsze. Występ zakończył się, nie było więcej piruetów ani śmiechu. Nastała bowiem cisza, chłód oddechem podniósł nieistniejące włoski na karku, co przecież nie mogło być możliwe - jednak czuła. Czuła obniżoną temperaturę i nogi same niosły ją głębiej w park, spojrzenie nie odstępowało kopuły pochłaniającej większość połaci terenu. Czuła. Dreszcz, drgnięcie skóry, która zapomniała jak smakują muśnięcia słońca i kąsanie zimy. Nie rozglądała się, zbyt urzeczona, przenikała przez drzewa, choć wciąż kryła się w ich pobliżu. Nie była głupia, naprawdę. Chie wiedziała, że powinna odwrócić się - bardzo zgrabnie zresztą - na pięcie i zwiewać czym prędzej, zdrowy rozsądek upominał się przecież o wysłuchanie. Ale widmowe serce trzepotało w równie widmowej piersi (a może to złowrogi szelest liści imitował dźwięk z dawna nieużywanego organu?), gdy składała pocałunek na małym palcu lewej dłoni. Moja miłości, pomyślała tkliwie, rozkosznie, smutno. Tęsknota za tobą przypomina niezmierzony ocean, jednak w końcu się spotkamy, przyrzekała sobie gorliwie, tylko trochę później, bo teraz się nudzę! Ckliwą przemowę zagłuszył wystrzał, wytrącając tancerkę z transu, dopiero po chwili pojęła, że kopuła zaczęła wcześniej drżeć. Jak niegrzecznie! Najwyraźniej ktoś nie zamierzał tutaj marnować słów, co było przykre, bo dokładnie to zamierzała uczynić dziewczyna. Przecież nikt jej tutaj nie otruje. Haha. Ha.
- Niesamowite - zaczęła, miękko, kilka kroków dzieliło ją od kopuły i zdecydowanie o wiele więcej od tego, kto postanowił strzelać nocą - Jesteś niesamowita, potężna - nie wiedząc, co kryło się za barierą, przemawiała doń w formie żeńskiej. Najwyżej coś ją przebije na wylot za sugerowanie płci - Słyszałam o tobie, jednak nie słyszałam twoich szeptów. Pozwól się zobaczyć, usłyszeć, ukaż się w swoim majestacie. Usuń barierę, byśmy chwalili jej kreatora - prosiła, ciesząc się z chłodu, z poczucia zagrożenia, z własnej naiwności sugerującej, że to co robiła należało do dobrych pomysłów.

To był zły dzień.
Od samego rana coś mu podpowiadało, że powinien zostać w domu a nie pchać się dupą do parku, żeby wciskać nos w sprawy, które nie dotyczyły ani jego, ani jego klanu. Ale nie, on przecież ZAWSZE był mądrzejszy od wszystkich i wszystkiego. No i teraz miał. Najpierw został pożarty przez gówno yokai, potem okazało się, że nie ma ani broni ani ofud a na domiar złego sól, którą wykorzystał okazała się felerna.
Czy mogło być coś jeszcze gorszego?
A i owszem. Mogło. Obsrane macki, na które nie zdążył zareagować. Kiedyś obślizgłe "łapska" owinęły się dookoła jego klatki piersiowej, Enma nic nie powiedział. Nawet nie wydał z siebie żadnego dźwięku, zamiast tego instynktownie wyciągnął dłoń w stronę Warui'a aby go złapać. Niestety, opuszki palców jedynie musnęły skrawek ubrania rudowłosego, kiedy jego ciało zostało szarpnięte wpierw do tyłu, a potem do góry. Czy to był jego koniec?
W początkowych sekundach Enma zaczął się szarpać, starając wyswobodzić z nieprzyjemnej pułapki, choć jakiś wewnętrzny głos z tyłu głowy podpowiadał mu, że to było bezcelowe, że to nic nie da. W końcu się poddał. To było chyba to. W końcu znalazła się okazja, żeby to wszystko zakończyć. Powoli zamknął oczy i rozluźnił mięśnie czekając. Czy bał się śmierci? Nie. Od lat czekał na nią z otwartymi ramionami. Teraz wdzięcznie ją zapraszał.

Delikatne opuszki palców niemal zetknęły się z czernią kopuły, gdy słodycz głosu przemawiała upojona odczuwanym zimnem. Nie bała się chłodu, nie drżała przed nim w panice, przecież szkarłatna krew pokrywająca dolną część ślicznej twarzy, szyję, pierś, aż w końcu fragmenty kostiumu wywodziła się od ludu, który na co dzień obcował z oddechem zimy. Czy oznaczało, iż była odporna? A skąd, ale Yuri tęskniła, tęskniła tak mocno, że nawet gwałtowny spadek temperatury traktowała niczym błogosławieństwo. Echo przeszłości, którego być może nigdy więcej nie zazna. Przestań, karci się gwałtownie, odsuwając mimowolnie rączkę od bariery. Oczywiście, że na nowo słońce będzie składać pocałunki na jej skórze, a deszcz zwilży biel kosmyków, kiedy pod jego kurtyną będzie tańczyć szczęśliwa, ramiona wznosząc ku zachmurzonemu niebu, jakby pragnęła porwać je w objęcia. Nie mogło być inaczej, nie mogło. Musiała po prostu kogoś znaleźć, tylko tyle i aż tyle. Ale najpierw, najpierw pozna wszystkie tajemnice istoty grasującej tam na górze, niczym małe dziecko rozpracuje każdy sekrecik, narażając samą siebie w podobnej psocie, bo to również dawało jakąś iskrę, poczucie, że wciąż trwa, jest czymś więcej niż zbłąkaną duszą.
Drzewa nadal ją chronią od oczu postronnych i chociaż nie do końca jest w stanie zauważyć, czy park ściągnął kolejne osoby, czyniąc z tego miejsca niemal atrakcję turystyczną, tak ma wrażenie, że atmosfera się zmieniła. A potem znika. Umiera. Przepada. Niszczeje. Yokai zostaje podle zamordowany, a wszelkie zimno ulatnia się, pozostawiając nic. Nic. Wargi dziewczątka rozchylają się na kształt okrąglutkiego "o", szafir tęczówek lśni złością, a niewielka stopa uderza w podłoże w wyrazie bezsilności oraz niesprawiedliwości, kiedy policzki nadymają się naburmuszone. Jak? Dlaczego? Jak mogli? Jak mogli? Chie ma ochotę płakać, krzyczeć, tupać nóżką, dopóki świat nie zapłaci za grzech, który właśnie popełniono. Miała przestać się nudzić...miała...Och. Ooooch. Mruga, zerkając na malutki palec, który jeszcze kilka minut temu w niemej modlitwie całowała. I czułość objawia się na urokliwej buzi, cichy śmiech wymyka się z ust. Oczywiście, myśli miękko, w zauroczeniu, oczywiście, że nie pozwoliłeś na żadne ryzyko. To dosyć niegrzeczne, tak ingerować w czyjś los, przecież obiecałam, że się spotkamy, dodaje pochłonięta rozmową sama ze sobą, ale ci wybaczam. Zawsze ci wybaczę. Nie zwracając na nic więcej uwagi ni na ocalałych, ni na nikogo więcej, obraca się na pięcie w płynnym ruchu i końcówki śnieżnych włosów migoczą jeszcze w półmroku latarni, nim niezauważenie wymknie się z parku, absolutnie zachwycona, że została ocalona przez swoją przeznaczoną osobę, jakby była jakąś księżniczką, a on słodkim księciem na wszystko jedno jakim koniu. Jak cudownie! Jak rozkosznie! Och! Chyba zaraz znowu zacznie się nudzić, ale do tego czasu będzie zbyt rozkochana w samej idei, by mogła na brak zajęć narzekać. Zbyt głośno.

| zt dla Yuri, jeszcze się spotkamy!

Powieki drgnęły, gdy poczuł wilgoć tuż nad brwią. Jedna niewielka kropla, do której lada moment dołączyły kolejne; wpierw nieśmiało, uderzając w kącik oka, w nasadę nosa, w odsłonięte czoło i gardło. W palce dłoni. W mikroskopijny fragment odsłoniętego nadgarstka - lukę skórę między rękawiczką a rękawem bluzy. A potem coraz gęściejszą serią, aż wreszcie łagodny szum uświadomił mu, że pada.
Leje.
Otworzył gwałtownie ślepia; spomiędzy powiek wychynęły jasne tęczówki ciasno oplatające rozszerzone źrenice. Nabrał tchu; czuł jak blokowane przez maseczkę powietrze ledwo przedostaje się do ściśniętych płuc, ale do umysłu wpływały kolejne informacje coraz brutalniejszymi atakami. Dotychczas nieruchomo leżący chłopak podniósł się ociężale do siadu, ignorując kołysanie obrazu i zawroty głowy. Zimno, jakie przeniknęło przez ubranie, zdawało się w ogóle niewarte uwagi. Ważniejszy target figurował w tle - jej wątła sylwetka, wiele, wiele metrów stąd. Odnalazł ją wzrokiem od razu, jak opiłki ciągnące do magnesu; ale w rejestrze wzroku mignęła mu biel, która napięła mięśnie i podniosła alarm w przytłumionym umyśle nastolatka. Chciał podbiec do Miyazuki - zwłaszcza teraz, gdy zdawało się, że niebezpieczeństwo, przynajmniej chwilowo, minęło. Ale wiedział też, że nie jest gotowy na rozmowę z nią; że nie wyjaśniłby tego dobrze Enmie. Przede wszystkim jednak - że powinien się stąd ulotnić, nim sprawy przybiorą niekorzystny obrót.
Śnieżne mundury.
Nie miał dotychczas bezpośredniej styczności z Tsunami z tego oddziału, ale słyszał o nim zdecydowanie za dużo zdecydowanie zbyt nieprzyjemnych historii. Wolał nie mieć więc żadnej styczności z ich postaciami, choć domyślał się, że pewne procedury będą niemożliwe do okrążenia. Popatrzył ostatni raz na Tsukiko, lekko marszcząc brwi i unosząc dłoń; jakby w geście pożegnania. Mieli się jeszcze spotkać.
Teraz jednak nie chciał zwrócić na siebie zbędnej uwagi, więc uznał, że najlepszą metodą jest gra aktorska. Najciemniej pod latarnią - przysłowie, którego echo odbijało się w jego czaszce, gdy dyktował rozemocjonowanym tonem relację jednemu z pozostałych członków służb.
Pozwolenie na spisanie danych i krótkie sprawozdanie z tego, dlaczego się tu znalazł ("W mieście było głośno od plotek, a kto nie lubi dreszczyku emocji? Razem z koleżanką - tu dłoń wylądowała na ramieniu Emmy ściskając je w kamiennym chwycie - chcieliśmy zażyć trochę adrenaliny") odbębnił możliwie jak najszybciej. Nie zdjął też ręki z barku Minamoto, choć palce przestały wbijać się w mięśnie z siłą tysiąca słońc. Musieli porozmawiać. Wraz z tą świadomością udał się wraz z blondynką, gdy tylko padło zbawienne: "Możecie odejść".

zt + Emma Enma

Zamotała się gdzieś w swoim umyśle do tego stopnia, że wszystkie wydarzenia przemknęły jej przed oczami jak film oglądany podczas drzemki. Nie pozostało nic innego jak wrócić na bagna.

z/t

J-ji..jiro
- Ty pieprzony debilu - to było ostatnie, co była w stanie siebie wytchnąć. Wolałaby już chyba arktyczne czeluści czyhające na nich za drzwiami, ale nie, przecież musieli się wrócić!
Sytuacja zmieniła się o 180 stopni dosłownie w ułamku sekundy. Nie miała zielonego pojęcia co działo się na zewnątrz, może wolałaby i przy tym zostać, świadoma tego jak żałośnie musiała wyglądać, wygrzebując się z pozostałości yokai, otoczona ubranymi w biel postaciami.
Po ostatniej styczności z Tsunami, po gonitwie, w trakcie której to ledwo co umknęła im lepkim łapom, wolała się ponownie do nich nie zbliżać - niezależnie od tego, czy teraz jej pomogli, czy nie.
Ktoś usadził ją, a potem podniósł, zostawił na moment, żeby mogła złapać oddech. Rozkojarzonym jeszcze nieznacznie spojrzeniem omiotła postacie w najbliższej okolicy, wypatrując przede wszystkim dwóch towarzyszy niedoli, z którymi prawie jednocześnie wpadła w odmęty Tartaru. Korzystając z ogólnego zamieszania pociągnęła ich za ręce, niezależnie od stanu, by uciec przede wszystkim przed Tsunami.
Nie miała za bardzo ochoty na wyciąganie dokumentów i dzielenie się swoimi danymi z tą jakże okropną instytucją! Przekonana była, że pozostała dwójka również niezbyt przychylnie spoglądała na takie prawdopodobieństwo.
Jiro nie miała się co przejmować, pomijając jego ogólną pierdołowatość, potrafił o siebie zadbać, drugi mężczyzna również, definitywnie, nie wyglądał jej na kogoś, kto nie byłby samowystarczalny. Jeszcze tylko na chwilę przed rozstaniem wcisnęła mu swoją wizytówkę, w razie gdyby jednak zdecydował się do niej jeszcze odezwać.
Kto wie, może i wyciągnęłaby z tej niepodważalnie chujowej sytuacji chociaż nowego klienta.

zt cały team R
(raja, raz, cay)

 Nie wiedział, jak długo zmagają się z obrzydliwymi mackami pożerającego ich demona, ale tracił siły z każdą kolejną chwilą. Wreszcie nie miał sił już nawet na mruczenie melodii pod nosem, aż w końcu nawet zrezygnował z emitowania aury, oszczędzając energię... chociaż na co? Przecież czekała ich tu śmierć. Blade widma, które wcześniej okrążyły jego i pannę solniczkę na pewno były poprzednimi ofiarami, które nie zdołały uciec, a teraz podzielą ich los. Hayate czuł jak żądła wbijają się w jego skórę, jak kolejne zwoje oplatają się wokół niego, zacieśniają, dusząc. Nie pomagała mu świadomość, że nie jest sam, a fakt, że nie był w stanie zrobić kompletnie nic, jeszcze bardziej go dobijała. Bo starał się. Próbował. A okazał się, jak zwykle zresztą, bezużyteczny. Nadawał się tylko do umierania lub robienia z siebie pajaca.
 Ten chłód, jakby ktoś wsadził go do lodówki, nagle minął. Otworzył powoli oczy, żeby odkryć gałęzie drzew nad sobą. Były rozmyte, niewyraźne, a on sam czuł się tak, jakby właśnie przebiegł cały maraton bez postojów. Czuł się słabo i robiło mu się aż niedobrze na myśl, jak żałośnie musiał teraz wyglądać. Wymięty, wymemłany, pewnie dosłownie jakby go coś przeżuło i wypluło. Musiał zarządzić taktyczny odwrót. Teraz, w tej chwili, jak najszybciej. Nikt nie powinien go oglądać w tym stanie. Jego reputacja i tak zapewne spadła na ryj po tym, jak nie zrobił kompletnie niczego, siedząc tam w środku yokai.
 Udało mu się powoli usiąść. Kręciło mu się w głowie, ale wyłapał wzrokiem mundury. Dwa białe, dwa, albo nawet trzy czarne. Piątka Tsunami, co najmniej. Nie miał ochoty teraz stawać naprzeciwko ich, nie tak osłabiony i bez możliwości obrony. Był zbyt łatwym celem, dlatego kiedy tylko poczuł przypływ sił, być może wywołanych nagłym skokiem adrenaliny, pozbierał się i wycofał. Ostrożnie, wyjątkowo starając się nie rzucić w oczy.

zt