Aż westchnął cicho z zachwytu, przykładając dłoń do klatki piersiowej i patrząc na męską wersję Cruelli. (@Munehira Aoi) Był łasy na komplementy, a mogąc pierwszy raz od naprawdę długiego czasu odświeżyć otaczającą go woń, miał potwierdzenie, że było warto. W końcu perfumy, których używał, nie znajdowały się w zasięgu przeciętnego obywatela. Choć i tak nie była to mieszanka, której najczęściej używał za życia. Tę miał tworzoną na specjalne zamówienie, a akurat po śmierci ze swoim dostawcą kontaktu nie utrzymywał.
 – Może jeszcze będzie okazja na siebie wpaść… – odezwał się, wychodząc ze stanu zachwyconego do bardziej przyziemnego i przytomnego. Uśmiechnął się wesoło, odprowadzając wzrokiem odzianego w futro jegomościa. Nie miał nic przeciwko, żeby to na niego tak wpadnięto – o ile oszczędzi się jego nieszczęsne skrzydła i gadzi ogon. Może nie wyglądały, ale były dość delikatne, a on nie potrafiłby ich naprawić, nawet prowizorycznie. Ucierpiałoby jego ego i humor zarazem, gdyby ktoś sponiewierałby mu któryś z elementów stroju.
 Nieruchome, pionowe źrenice wlepione w @Hasegawa Jirō nie zdradzały zbyt wielu emocji, w przeciwieństwie do bladej twarzy, która na stwierdzenie pana pokojówki przybrała wizerunek wyraźnie zasmuconej. Przecież nie żył. I to był fakt, który tak bardzo go bolał. Jedna noc i znowu skończy jako widmo, uciekające przed nieuchronnym końcem, uczepione swojej kotwicy, zlęknione tego, co jest „po drugiej stronie”. Mógł się teraz bawić, wyszaleć przez te kilkanaście godzin, czy może nawet całą dobę, mógł udawać, że wszystko jest w porządku, a rano znowu obudzi się z dwiema ranami postrzałowymi na klacie, tyle tylko, że przebrany za groźnego smoka, jeśli nie zdąży znaleźć innego wdzianka. Jeden plus, że już by nie biegał w kiecce, ale egzorcyści na widok takiego wynaturzenia mogliby go wziąć za jakieś yokai i zbyt chętnie wyegzorcyznować.
 Jakby tego było mało, facet uciekł z jakimiś bluzgami na języku. Pewnie kolejny z jego hejterów, co przynajmniej tłumaczyłoby te wlepianie w niego wzroku tam w parku. Miał już nawet ruszyć za nim i spytać się, czy wszystko w porządku, albo nawet się dramatycznie oburzyć, że ktoś tak po prostu się od niego odwraca i ucieka (no to on tu taki odstawiony próbuje zagadywać, a się go olewa!), ale poczuł za sobą coś, czego wcale czuć nie chciał. I dopiero co sam wtryniał się w nieswoje sprawy, chcąc uspokoić towarzystwo, żeby te nie poszło w rękoczyny, a już mu się ciśnienie podnosiło.
 – Czy ciebie Fukurokuju opuścił? – wjechał w lament, odwracając się na pięcie do @Tetsu Senzaki i wyciągając ogon spod jego buta. – To prawdziwa skóra i łuski! Warte pewnie więcej niż ty i twoje wszystkie organy wewnętrzne na czarnym rynku razem wzięte! – Dodał rozpaczliwym tonem i zaczął oględziny elementu stroju, przezornie też otrzepując je z wszelkich zanieczyszczeń, jakie mogły się tam pojawić na skutek spotkania z obuwiem mężczyzny. Ale chyba nic nie uległo uszkodzeniu – w końcu robota była porządna. Hayate nigdy nie oszczędzał na sobie.
 – Też jesteś niewidomy, czy jak?!

Psikus - kłótnia (1/4)

Spodziewaj się najlepszego a przygotuj na najgorsze. Po datkach i ogólnym  charytatywnym wydźwięku zbiegowiska można było oczekiwać, że natrafi się raczej na ludzi miłych i poczciwych. Senzaki był jednak realistą z upodobaniami do skrajnego pesymizmu, to też chodzących świętości się na balu nie spodziewał. Zwłaszcza takich, których ciężka praca ucierpiała z jego ręki. Sam najlepiej wiedział jak niespodziewane sytuacje potrafią podnieść ciśnienie. I nie tylko ciśnienie.
W normalnych warunkach byłby przygotowany na taką ewentualność. Poczynając od ewentualnych przeprosin, po wyjątkowo dobitne wulgaryzmy zachęcające do przymknięcia jadaczki i uznania, że sprawy nie było. Pod mniej lub bardziej zawoalowaną groźbą z gatunku karalnych. Teraz jednak stał niejako osłupiały bo nie dość, że znajomy zapach ponownie dotarł do jego nozdrzy to jeszcze oberwał kolejnym bodźcem w postaci znajomego głosu. Nawet dramatyzm z jakim poszkodowany się wyrażał był tak doskonale odwzorowany, że Senzaki musiał dwukrotnie zamrugać usilnie próbując sobie przypomnieć, czy leki przeciwbólowe to na pewno popił wodą a nie wódą.
Przecież dałby sobie uciąć to i owo, że osobiście widział to androgeniczne truchło z którego uchodziło życie i to na środku deptaka. Ba, był pewien, że cały tłum gapiów potwierdziłby bez zawahania, że mieli tam do czynienia z zabójstwem.
A teraz trup świeżo zmartwychwstałego celebryty dojeżdżał go personalnie za uszkodzenie kostiumu. Wszystko było tak groteskowo nierealne, że Tetsu zwątpił w swoją ewentualną i tak już wątpliwą poczytalność. Nie mógł jednak w nieskończoność sterczeć jak pozbawiona zmysłów pokraka bo tylko zwracali na siebie zbędną uwagę a on przecież musiał się upewnić. Nie wierzył ani w przypadki, ani w potencjalne odżycie po nieżyciu... ale w bezczelne podszywanie się pod zmarłych tym bardziej. Nawet taki zwyrodnialec zdawał sobie sprawę, że są jakieś granice ludzkiej przyzwoitości.
- Niewidomy i najwyraźniej obłąkany. - Odezwał się wreszcie, niezbyt świadomy swoich poczynań bo teraz cała uwaga i zarazem percepcja na jaką było stać jego lewe oko, bacznie poświęciła się świdrowaniu twarzy Smoka. Kostiumograf niewątpliwie się postarał, podobnie jak i  charakteryzator, ale Senzaki z zaskoczeniem stwierdził, że kojarzy więcej szczegółów, niż mógłby się po sobie spodziewać. I był pewien, że ewentualny plagiator o takim drobiazgu najpewniej zapomniał.
Za nic sobie mając przestrzeń osobistą przebierańca - zresztą nigdy nie robił z tego wielkiej sprawy - od tak chwycił chłopaka za podbródek nachylając się nad nim, po czym z zastanowieniem przesunął kciukiem po jego lewym policzku, niwecząc ewentualny makijaż. I lokalizując tę drobną "skazę", która z dziwnych powodów wryła mu się w pamięć.
To było już zbyt wiele dla takiego przyziemnego racjonalisty. Tetsu cofnął dłoń, natomiast jego zwykle obojętna twarz przybrała wyraz szczerego niedowierzania.
- Jakim cholernym cudem? - Zapytał ni swojego rozmówcę ni samego siebie, teraz będąc już niemalże pewnym, że trzeba było przeczytać ulotkę albo skonsultować się z lekarzem bądź farmaceutą. Takie urojenia kwalifikowały się tylko na leczenie w ośrodku zamkniętym...

@Saga-Genji Hayate

Ivar. Przyjemnie brzmiące w ustach imię, z tym charakterystycznie wypowiadanym r. Na początkową reakcje, grzecznościowe schylenie głowy, zareagowała jedynie lekkim uśmiechem, bez krzty kpiny, w końcu faktycznie ściskając jego dłoń. Mocno i konkretnie. Nakamura, nadal schowany pod jej ramieniem zaczął swój wywód odnośnie sytuacji na rynku mieszkaniowym, gdy ta ponownie rozejrzała się po sali. Keita kręcił się nieopodal Jiro, choć nie widziała między nimi żadnej interakcji. To dobrze. Szkoda by było chłopaka, lepiej, żeby skupił się na niewielkiej panience.
Dopiero słysząc charakterystyczne plask, spojrzenie ponownie przeniosła na panów obok. Wpierw uniosła brwi, po chwili marszcząc je na ułamek sekundy, by w końcu wygładzić czoło, gdy na ustach ponownie zagościł ten miękki, naturalny wręcz uśmiech. Nie uważała, by jakakolwiek większa reakcja miała sens. Mężczyzna wystarczająco się zagubił w tym, co właśnie robił, nie trzeba było mu pomagać dodatkową dozą zażenowanie. Słuchała ich przez moment, by w końcu parsknąć śmiechem. Pokręciła głową. Śliczna. Nie mogła przypomnieć sobie, kiedy ostatni raz tego typu przymiotnik rzucony był w jej stronę. Zwłaszcza w akompaniamencie tak pociesznego zakłopotania. Sięgnęła, pochylając się przy okazji, by poprawić maseczkę na jego szczęce, gdy ta zawinęła się nieszczęśliwie.
— Ty też jesteś śliczny — mruknęła, na ułamek sekundy spoglądając w oczy, by zaraz odsunąć się jakby się nic nie stało. Jednak miała w sobie jeszcze resztki potrzeby zamętu. Malutkiego, a i jakże uroczego!
Słysząc kolejne komplementy, tym razem ze strony niższego mężczyzny, zacisnęła ramię, którym go obejmowała, by przylgnął do niej, zamknięty w stalowym chwycie.
— I kto to mówi, mój muszkieterze? — spojrzała na niego kątem oka, unosząc rozbawiona brew. Jeszcze się nie napiła, a tak humor dopisywał! — Oczywiście, w ramach przeprosin. Już ma dawno wybaczone —  westchnęła. Gdzieś przed nosem mignął w końcu zgrabny kelner, ledwo zauważalny, bo i taka była jego rola. Przejęła z ozdobnej tacy dwie szklanki, jedną z nich przekazując Nakamurze. Ciekawa była reakcji na zamówiony alkohol, jakby specjalnie wybrała tę z najciężej strawnych mieszanek, by dojrzeć na jego twarzy choćby i małe skrzywienie. Uniosła rant szklanki do ust, biorąc pierwszego łyka. Drugiego. Gdy Keita do nich powrócił, z zawartości nie zostało już nic, jedynie odbicie krwistej szminki na szkle.
—  Och, oczywiście, Komplemenciarz jakich mało — rzuciła Ivarowi mrugnięcie okiem, po chwili puszczając muszkietera, by porwać w ramiona nieobecnego przez moment mężczyznę. Ucieszyła się na jego widok, tak w ogół biorąc cały wieczór, zważywszy na fakt, że ich ostatnie, a i pierwsze zarazem spotkanie nie było owiane tak sympatyczną aurą. Ujęła go zgrabnie pod ramię, słysząc dobiegającą z niedaleka muzykę — Ivar, Nakamura, musicie wybaczyć i zająć się sobą przez moment, ale nie odpuszczę choć jednego tańca — z tym też zdaniem przesunęła rękę na dłoń, by spleść je ze sobą i pociągnąć Keitę na otwartą przestrzeń, gdzie miejsca było więcej, a i muzyka była o wiele wyraźniejsza.
Utwór, który wypełnił pomieszczenie był jej znany. Rytm z początku powolny, umiarkowany, tak, by swobodnie mogli ustawić się w odpowiedniej pozie. Plecy proste jak struna, gdy odrzuciła na nie włosy, jedna z dłoni nadal na swoim miejscu, druga umiejscowiona na jego ramieniu. Uśmiechnęła się szerzej, nie tak, jak widział ją wcześniej - z błyskiem w oku, zadziornym, figlarnym.
Z początku na cztery, noga za nogą, po kwadracie, w równym rytmie, by po chwili zająć więcej miejsca, zmieniając krok na osiem punktów, dookoła których zgrabnie mogli się okręcić. Nie prowadziła tańca na siłę, byli równymi partnerami, tyle o ile, by zaznaczyć pierwsze kroki.  Po chwili puściła jego ramię, by okręcić się i wrócić na swoje miejsce. W przód i w tył, noga przy nodze, zważając jedynie na to, by nie zaplątać się w połacie czarnej jak noc sukienki. Na każdy błąd reagowała lekkim uśmiechem, bo i całość zajścia traktowała lekko. Nie mogła jednak odmówić sobie odrobiny teatralności - dramatycznego odchylenia, z nadzieją, że ten odpowiednio mocno złapie ją w pasie, po chwili przyciągając ją bliżej, gdy rytm zwolnił, sercem do serca. Mogli tak na moment zostać.
— Nie spodziewałam się, że Cię tutaj zobaczę. Jeszcze w takim uroczym towarzystwie — zerknęła na niego kątem oka — Musisz mi chyba przedstawić więcej swoich znajomych, Keita.

@Ivar Hansen  @Nakamura Kyou  @Keita Gotō

 Jakby mu ktoś powiedział, że spotka tego jednego, konkretnego złośliwca, to chyba posłałby go do czorta albo dowolnego innego niemiłego typa z zaświatowej części ich ludzko-duchowej egzystencji. Raczej nie spodziewał się tu kogoś, kto twarz miał wybitnie trwale naznaczoną tym samym wyrazem, któremu daleko było od uprzejmego uśmiechu pełnego ciepła i serdeczności. Bo o to głównie chodziło w charytatywnych imprezach – nawet jeśli radość była sztuczną maską przywdziewaną na te kilka godzin, to wciąż tam była. A Tetsu cieszył się chyba tylko jak ktoś miał mordę rozwaloną.
 Oparł opancerzone rękawiczkami dłonie na wysokości swoich bioder, puszczając w końcu ogon, choć najpierw pogłaskał go z czułością zupełnie, jakby smyrał tam jakąś fretkę. I to całkiem żywą, a nie taką przerobioną na bardzo puszysty szalik. Wydął policzki i wypuścił z siebie powietrze z lekką irytacją, próbując się jakoś uspokoić. To była noc jedyna w swoim rodzaju i nie zamierzał jej marnować na jakieś bezsensowne kłótnie z kolesiem niepotrafiącym uszanować cudzej własności. Przejechał powoli dłonią po twarzy, starając się przy okazji nie zniszczyć dzieła charakteryzatora. Nie było go pod ręką, żeby go poprawił, jak na planie filmowym, toteż musiał uważać, żeby na pewno się nigdzie nie rozmazać i dotrwać z godnością do samego końca zabawy.
 – A z pewnością niewychowany – rzucił wciąż jeszcze oburzony za takie potraktowanie go z buta. No jak go nie kopali to deptali. Przecież nie był aż taki niski! Brak szacunku do zmarłych gwiazd, ten świat naprawdę schodził na psy. Właściwie to nawet już nie schodził. Walił się na ten durny ryj z prędkością shiby gnającej do świeżo napełnionej miski. – Jakieś przepraszam by się przydało. Chyba, że teraz w modzie jest podłe traktowanie ludzi – i duchów – aczkolwiek chyba aż tak do tyłu w tych kwestiach to nie jestem.
 Czy ktoś pomyślałby o przebraniu się za niego? Właściwie różne ludziom chodziły po głowach pomysły, a był bohaterem całkiem pokaźnej kolekcji filmów i seriali, choć akurat nigdzie nie odgrywał smoka, demona ani innego rogato-ogoniastego stworzenia. Nie przypomniałby sobie również czy użyczał takiej istocie głosu w jakiejkolwiek innej produkcji. Ktoś zadawałby sobie tyle trudu, żeby odwzorować w pełni jego zachowania, twarz, głos? Chyba nawet najbardziej poświęcający się swojej pracy cosplayer by tego nie zrobił.
 – Ejże, gdzie mi z tymi przeszczepami?! – zbuntował się, kiedy jego głowa została uniesiona. Dopiero teraz jego wzrok padł na twarz tego niemożliwie wyrośniętego faceta i zanim choćby pomyślał o wypluciu z siebie kilku zdań dotyczących naruszania jego strefy komfortu, pogrożeniu sądem za molestowanie albo w ogóle zareagowaniu rękoczynem w postaci trzepnięcia swoją dłonią tej ręki, która go na moment trzymała, znieruchomiał wpatrując się w oczy – no, w jedno oko – mężczyzny. Jego mózg wywalił natychmiastowy bluescreen powodując reset systemu, a ten zaczął się ładować dość wolno. Nie tak wyglądała standardowa reakcja Hayate, kiedy pojawiał się przed nim Senzaki, ale po nieco ponad dwóch latach od ostatniego spotkania, teraz go wmurowało w podłoże. Więc trzeciej kuli nie było i jego poświęcenie chyba nie poszło na marne. To było akurat dobrze wiedzieć, bo chyba musiałby zmienić swój cel nie-życiowy, gdyby ktoś go wziął i dobił. Ten moment był jednak tak zaskakujący, że yurei zamiast cokolwiek odpowiedzieć, nawet jeśli pytanie było retoryczne, wydał z siebie jakieś mało artykułowane dźwięki w postaci zbliżonej do cichego errmh. Dobrze, że się chociaż nie zaczął ślinić, mózg chyba jeszcze jakoś działał. Na wolnych obrotach, bo ten osobliwy paraliż trwał i trwał, kiedy gadzie ślepia wlepiały się w twarz wampira. Tu było chyba bardzo dużo do wyjaśniania. Zbyt dużo, żeby robić to na trzeźwo.

@Tetsu Senzaki
Psikus - kłótnia (2/4)

Nawet pod tak wielowarstwową charakteryzacją nie dało się nie zauważyć wyjątkowo specyficznego - w normalnych warunkach irytującego - zachowania. Hayate obnosił się ze swoją powierzchownością w sposób jaki Senzakiemu wrył się wyjątkowo w pamięć bo trzeba było się nie lada postarać, żeby natrafić na tak trzęsącą się nad sobą divę.
Na dłuższą metę taki teatrzyk działałby mu na nerwy, jednak ze względu na wyjątkowe okoliczności niejako stanowił dowód na to, że potencjalne zmartwychwstania są jednak możliwe. Mimo uporczywego mrugania zjawa nadal roztrząsała całe zdarzenie i nijak nie planowała rozmyć się we mgle ani nie przeobrazić w randomowego jegomościa.
Takiej ilości insynuacji pod swoim adresem Tetsu też nie puściłby płazem, ale najwyraźniej aktor miał u niego taryfę ulgową. Przynajmniej na razie, póki mężczyzna nie dowie się co tu robiło to martwe stworzenie i to bynajmniej w stanie rozkładu. W związku z tym uwagę o swoim braku wychowania puścił mimo uszu, bardziej skupiony na weryfikowaniu tożsamości rozmówcy.
Charakterystyczny pieprzyk powinien był go przekonać a już na pewno z tą całą otoczką wielkiego dramatu jaka rozegrała się jeszcze przed chwilą. Kąciki ust Senzakiego drgnęły lekko, kiedy to Smok z pozycji rozjuszonej przeszedł w tryb nie mniejszego osłupienia niż on sam przed chwilą. Albo go rozpoznał, albo też go rozpoznał, ale z ewentualnych listów gończych. W każdym razie usta Hayate chwilowo się zamknęły a raban jaki robił wokół swojej osoby ucichł.
- Co ty tu robisz do cholery? - Ponowił nieco dobitniej i ciszej, nie spuszczając z niego oka, jakby nadal podejrzewał, że zjawa jednak ulotni się niczym kamfora a jemu przyjdzie to opowiadać na kozetce u psychiatry. - Przyszedłeś się upomnieć o kwiaty na nagrobku, czy jak? - Nadal nieco się nad nim pochylał by zachować poufały ton rozmowy, nawet jeśli pozostali goście byli zbyt zajęci ciastkami i własnym towarzystwem.
Gorzej, że jego całkiem żywy nieboszczyk zdawał się mieć ograniczone moce przerobowe, bo jak tylko skończył swój spektakl tak trwał w odrętwieniu, jeden pies wie czy w oczekiwaniu na oklaski czy może też powtórnie mu się skonało. Tetsu zbyt zaabsorbowany swoim nowym odkryciem po raz kolejny poczuł, że musi się upewnić, iż w rzeczywistości nie rozmawia sam ze sobą albo pobliskim filarem to też chwycił Smoka za przedramię, w miarę delikatnie acz stanowczo ciągnąc go nieco na ubocze. Byłoby fatalnie gdyby okazało się, że cielesność aktora to się trzyma tylko na słowo honoru i Senzaki zaraz pozostanie nowym właścicielem jego ręki. Bez reszty osobnika w składzie.
- Chyba mamy do pogadania...

@Saga-Genji Hayate

Nie miał nic do ludzi. Z pewnością ich obecność mu nie przeszkadzała, o ile była serwowana w stosownych dawkach i bez nadmiernych udziwnień. Bal maskowy z pewnością do takich zgromadzeń nie należał. Pomijając już względny nadmiar istot na metr kwadratowy, dochodził tu jeszcze problem z masą kostiumów, dziwnych ubiorów i jeszcze dziwniejszych zachowań. Istny kabaret.  
- ... - postanowił odpowiedzieć tak na wszelkie słowne zaczepki chromatycznej persony. Wymowne milczenie z pewnością było tutaj lepsze, aniżeli jakieś słowne przepychanki z kimś, kto w dodatku okazał się ślepym. Do tego wszystkiego, wywołaliby tym tylko większe zamieszanie, które nijak nie pomagało z ich planem. Nie zmieniało to faktu, że ktoś inny postanowił tym sposobem wyrazić jakże wielką obrazę majestatu za brak pomocy z inwalidą. - Jeszcze trochę, a szarpałbyś się z nim, jak student schabowego - odpowiedział tylko swojemu towarzyszowi, przyglądając się jego dziwnej reakcji na kolejną osobę. W dodatku kogoś, kogo przyszło mu już chyba gdzieś spotkać. Niemniej sytuacja ta z pewnością nijak nie uśmiechała się ciemnowłosemu. Tym bardziej, że Hasegawa zdawał się zapomnieć o tym, po co tak właściwie przyszli. Jeśli tak więc mieli się bawić, to sam Ruu nie zamierzał przejmować się nagłymi krwotokami, czy innego rodzaju doświadczeniami. Z tego też powodu udał się do zupełnie innego stołu, aby nalać sobie nieco więcej picia i przy okazji pozbierać jakieś dewolaje do torby, niczym chytra baba z Radomia.

 Wampir stojący przed nim potrafił przyprawić Hayate o milczenie dłuższe niż trzy sekundy, co było nie lada wyzwaniem i rzeczą momentami graniczącą wręcz z cudem. Jeśli akurat się nie wymądrzał opowiadając o rzeczach stanowiących jego zainteresowania, to coś nucił, śpiewał albo wyrażał głośno niezadowolenie jak jeszcze chwilę temu. Albo po prostu gadał dla samego faktu gadania, bo lubił być w centrum zainteresowania. Teraz jednak systemowi należało wcisnąć twardy reset, bo restartowanie się zawieszało i rozpoczynało od nowa z każdym mrugnięciem oczami wlepionymi w znajomą twarz.
 Wreszcie nadeszła ta wiekopomna chwila, w której krew znowu dotarła do mózgu, a zamarłe na parę sekund serce wznowiło działanie. Jasnowłosy zmrużył oczy, niepewny jeszcze do końca, o co jeszcze może się przyczepić. Może o to, że chociaż Senzaki postanowił zjechać z natężeniem głosu odrobinę w dół, to nadal gapił się na niego z góry, wywyższając tym swoim żyrafim wzrostem i jeszcze śmie pytać, co robi na balu? Albo… O, właśnie. A tak w kwestii nagrobka.
 – A odwiedzić raz na jakiś czas i przynieść ładny bukiecik białych lilii to nie łaska? Kadzidełko chociaż zapalić? To musi człowiek zza grobu wracać i się dopraszać o to, żeby miejsce jego wiecznego spoczynku było zadbane? No ja przepraszam pana bardzo, ale tak to się nie da leżeć, jak warunki beznadziejne. Albo ci przylezie coś i lamentuje, albo się jakieś dzieciaki drą nad głową, że spać w spokoju nie można. Jak nie to, to onibi latają i straszą odwiedzających. – Ręce oparte o biodra tylko podkreślały niezadowolenie nieboszczyka. Nie stawiał jednak oporu, kiedy ten postanowił go złapać i odciągnąć trochę dalej, zapewne dla większej prywatności. Trochę jednak głupio było terkotać o sprawach pozagrobowych tak blisko innych nagromadzeń ludzi. W końcu nie wszyscy tu mieli pojęcie o tym, że oprócz świata materialnego na serio istniał jeszcze wymiar duchów oraz prawdziwe zaświaty. Zawsze też mogli się tu kręcić egzorcyści. Już taki jeden mu groził w zeszłym miesiącu wetknięciem ofudy w miejsce, w którym zdecydowanie nie powinna się znaleźć.
 – Naprawdę, ten szacunek do zmarłych to zaczyna być zjawiskiem na wymarciu. Jak cię nie kopią to depczą, ciągną i jeszcze zadają głupie pytania. A czy za jakąkolwiek urazę ktoś grzecznie przeprosił? A skąd! Jeszcze wyrzuty robią, syczą, warczą i o mało nie pogryzą. Nawet uprzyjemnić sobie nie-życia nie wolno, żeby się nie przywalili. Nudzisz się, przejdziesz do parku, to po takim sponiewieraniu zeżre cię jakiś paszkwil, a potem zmolestuje mackami jakimiś oślizłymi, Amaterasu jedna wie, gdzie je trzymał wcześniej, kogo tym dotykał, uwali całego jakimś smarkiem. A ŁAŹNI DLA DUSZ NIE MA. – Pewnie ma wieczny remont jak apteka niedaleko autorki. – I jak już masz wizję naprawdę przyjemnej nocy, takiej, jak przed śmiercią, to kończysz jako jakaś ofiara losu, dostajesz flashbacku z Wietnamu, bo wpada na ciebie koleś, które-- – urwał, zamilkł na chwilę, westchnął głęboko. Szkoda było nocy na takie zawodzenie i przede wszystkim rozwodzenie się, jakie to było jego nieszczęście, że spotykały go same złe rzeczy ostatnio. Bo ta, która rozgrywała się teraz, wcale nie była taka zła. I kiedy wreszcie się zatrzymali, Hayate po prostu przytulił się do Tetsu.
 – Nawet sobie nie wyobrażasz, jak bardzo się stęskniłem – wyszeptał szczerze. Miał chyba jakiś syndrom sztokholmski do tej żyrafy, ale na jego widok miękło mu serce, nogi i mózg jednocześnie. W końcu nie rzuciłby się przeciwko strzałom z pistoletu, gdyby ten złośnik był mu kompletnie obojętny, a już na pewno nie przechodziłby tu borderline’a, nie wiedząc czy dalej go ochrzaniać, czy jednak wykorzystać jedyną noc, podczas której mogli normalnie porozmawiać. Wreszcie jednak odchrząknął cicho i odsunął się, zaprzestając tego naruszania przestrzeni osobistej.
 – Nie wiem czy którykolwiek z nas przetrwa tę rozmowę na trzeźwo. Tego jest… dużo. Zaczynając choćby od tego, że tak – nadal jestem martwy i jednocześnie tak – jestem trochę żywy. – Hayate Schrödingera. – Nie masz halucynacji z niedożywienia, to ja w pełni swojego majestatycznego majestatu, nie mój klon, żaden z moich braci robiący cię w konia, nie śnisz, nie zniknę jak mrugniesz, w takiej postaci będę istniał do rana – wyrzucił z siebie na jednym wydechu. Na koniec się uśmiechnął, w ten swój praktycznie standardowy sposób, jakby chciał zarazić radością każdego wokół.

@Tetsu Senzaki

Psikus - kłótnia (3/4) + okazanie uczuć

Nie sądziła, że to będzie możliwe, ale uśmiech rudowłosego chłopaka na swój sposób wynagrodził jej te wszystkie godziny, które poświęciła na próbę doprowadzenia samej siebie do w miarę stabilnego stanu. Na krótką chwilę fakt, że nie świętowała tej nocy w towarzystwie swojego medium i przygarniętych przez niego yūrei ulotnił się gdzieś daleko, jakby naprawdę jeszcze potrafiła czuć coś na wzór szczęścia. Ludzie przechodzą żałobę i ruszają do przodu, i to nie jest tak, że ona tego nie chciała. Może gdyby ta dziwna mgła nie zasnuwała jej wspomnień i nie wypaczała wydarzeń, to również byłaby do tego zdolna.
  — Hmmmh, doprawdy? — Lekka figlarność wkradła się w jej głos. — W takim razie tym bardziej doceniam zaproszenie, Shin'ya.
  Zmiękczyła subtelnie ton, gdy mówiła jego imię, a także pozwoliła, by szczery uśmiech wpłynął na kilka sekund na jej wargi. Zdawała sobie sprawę z tego, że jej towarzysza bardzo dużo kosztuje nie zasypanie jej gradem pytań, i zdecydowanie potrafiła to docenić. Chociaż jednocześnie wiedziała, że prędzej czy później będzie musiała mu wszystko wyjaśnić. A lepiej to zrobić, gdy jeszcze go pamięta i póki rudych kosmyków i butnego tonu nie przykryła mgła połamanego umysłu.
  Może jednak chociaż ten jeden wieczór mogła spędzić w przyjemny sposób, nie martwiąc się niczym, a po prostu korzystając z aury Halloween, by móc zdjąć odrobinę maskę, którą przyczepiła na klej samokontroli do swojej twarzy. Upadła Królowa powinna przecież przyjaźnić się z mrokiem, czyż nie? Mogła zagrać do muzyki, którą słyszała w swoich żyłach i stawiać kroki wraz z rytmem wybijanym przez dręczone nieustannym niepokojem serce. Splamione chęcią zobaczenia, co by było, gdyby faktycznie całkowicie oddała wolną wodzę chaosowi w swoim umyśle.
  "Wasza Najupadlejsza Mość".
  Wargi Żałości otworzyły się, jednak nie wydobył się z nich żaden dźwięk, natomiast dało się zauważyć, że po prostu bezgłośnie się śmieje, wychodząc na moment z roli. Słowa Waruiego przywróciły ją do rzeczywistości, jednak pewien rodzaj drapieżności i tak utrzymał się na jej twarzy.
  — Oh, doprawdy? — W bardzo arystokratyczny, niedbały sposób przeciągnęła słowa, jakby rzeczywiście była królową testującą swojego podwładnego. — Mam w takim razie upiorną nadzieję, że zadbałeś o odpowiednią dozę mroku w naszym grafiku. Ufam, że mnie nie zawiedziesz, margrabio, to nader istotny dla nas wieczór.
  Niespiesznie zanurzyła usta w czerwonym napoju, na języku niemalże od razu wyczuła cierpki smak alkoholu. Intensywność doznania na krótką chwilę ją odurzyła, natomiast dzięki przezorności jej towarzysza udało im się uniknąć wpadnięcia na filar. Po raz pierwszy od roku cokolwiek czuła i dopiero teraz rozpoznała, że jej fizyczne ciało faktycznie było głodne.
    —  Sugeruję, margrabio, byśmy się posilili przed tymi wszystkimi czekającymi nas obowiązkami. Ponoć gryzę, gdy jestem głodna. Pewnie dlatego, że wychowały mnie wilki i nietoperze — westchnęła z udawanym żalem, ponownie unosząc kieliszek do ust. — Tak w ogóle, margrabio, czyż nie jesteś za młody na picie krwi dziewic, eee, khm, chyba dopiero osiemnasta setka za tobą? Ach ta młodość. Przed trzydziestko-set-leciem wszystko jest zupełnie inne.  
  Powinna dostać dodatkowe punkty za utrzymanie w miarę poważnej twarzy podczas tego dialogu. Naprawdę się starała. I może dlatego nie zauważyła, w jaki rodzaj pułapki nieświadomie zagania ją Warui. Z resztką kpiącego rozbawienia skierowała ślepia na swojego towarzysza, po czym przeniosła wzrok na ich nowych rozmówców. Przez chwilę nie rozpoznała żadnego z nich, ale widok niewidomego Munehiry z miejsca striggerował jej poszarpany umysł.
  O nie. Nie. Nie. Nie.
  Ostry ból wypełnił jej głowę, jakby ktoś próbował dłutem przebić jej się przez czaszkę.
  — M i n a m o t o — syknęła rozwścieczona Tsukiko, dostrzegając z lekkim opóźnieniem znaną sobie postać, a może tylko jej się wydawało, że jest w stanie go rozpoznać.
  Stul pysk.
  — Ten chłopak z nim. Aaaah, czy on nie jest od...— Miyazaki zaczęła mówić w tym samym czasie, co Obsesja.
  Morda.
  — Aoi. Biedny, niestabilny Aoi — zgrane duo wypełniło jej myśli, ale jedna wypełniona była smutkiem, a druga drwiną.
  ZAMKNIJCIE SIĘ OBIE.
  Chociaż na krótką chwilę Żałość odcięło, to jednak twarz zastygła w zdystansowanej masce, co można było wziąć za element przebrania. Zmusiła się, by wygiąć wargi w nieco kpiącym, trochę pogardliwym uśmiechu, jak przystało na postać, którą sobie wybrała.
  Ogarnij się.
  — Szanowni panowie — Ton był ostrożny, natomiast oczy wbite tylko i wyłącznie w jedną osobę. — Jakże miłe jest spotkać inne istoty nocy na tym balu.
  Puściła ramię swojego towarzysza, by dygnąć eleganckim gestem przed towarzystwem. Jedną ręka złapała za rąbek sukienki, by lekko ją unieść wraz z ruchem, wysokie obcasy zdawały się kompletnie nie wpływać na jej równowagę. Na chwilę opuściła wzrok w dół, a gdy wyprostowała się, to jej maska ponownie zdawała się być nienaruszona, skupiona na tym głupim odgrywaniu roli. Czuła wibrujące napięcie, które wytworzyło się w powietrzu, i wiedziała, że Aoi jej nie odpuści. Mgła opuściła przynajmniej częściowo jej myśli, wspomnienia ociężale ruszyły, więc była świadoma, że to nie są okoliczności, gdzie powinna go spotkać po roku swojej nieobecności.
  — Margrabio, musisz mi wybaczyć, ale chyba w mej powinności zaraz znajdzie się prywatna audiencja — Starała się, by w głosie wciąż była wyczuwalna nuta rozbawienia, ale prawda była taka, że nie była w stanie przewidzieć, jak Munehira zareaguje na jej obecność.
  I wcale jej nie zdziwi, jeżeli będzie zraniony i wściekły. Ale to było ostatnie miejsce, gdzie chciała się spowiadać z ostatniego roku.

|| Gomen za jakość, ale czas trochę mnie szarpie : |

@Warui Shin'ya @Seiwa-Genji Enma @Hattori Heizō @Munehira Aoi

  Unosi brew, lecz zanim wypuści rzeczywiste pytanie to i kelner, ten sam zresztą co wcześniej, podsunie im pod nos tacę z małymi odbiornikami. Podobne to ni do komórki, ni fikuśnego walkie-talkie. Ekran dość spory, na nim krótka prośba o wpisanie imienia, ksywy bądź słowa określającego uczestnika gry “Krwawe Łowy”. Naiwnie więc licząc, że na tymże zadaniu się skończy, wypełnia puste pole. Zobaczywszy aplikację mającą służyć wykreowaniu mini-wersji siebie samego wzdycha jak ten tetryk i z miną poddańczą podsuwa przedmiot pod nos Ivara.
— Zrób mnie też — W słowa wkradają się proszące nuty i mina zbita, jakby dziecku nakazano podejść do tablicy; nie wiedział, że balowe zabawy wymagają takiego zaangażowania. — Tylko bez kocich uszu.
  Bo wiedział, już po tym lisim uśmiechu, który wpłynął na twarz mężczyzny, że skończy źle; że ta wyłuskana prośba sprowadzi jego mini-wersję do tej upodlonej i nader słodkiej. Zabawne. Jako jeden z nielicznych Hansen postrzegał go w kategoriach człowieka przyjemnego i nader uczuciowego. Przynajmniej tak było kiedyś.
— Raja? — wyrywa się, gdy czuje — w jej opinii delikatny, w jego co najmniej nieoczekiwany — chwyt pod ramieniem.
  Muzyki nie kojarzył, bo z nią jak z narzucającym się partnerem. Była wszędzie i zawsze a na słowa sprzeciwu nie reagowała. I tak teraz wbija się pod ich nogi rytm mu całkiem nieznany, na który reaguje zdziwieniem większym, niż by się spodziewał. Powtarza:
— Rajka, proszę cię, nie…
  Ostatnie słowo łamie jak spanikowana w ucieczce ofiara, która dziwnym trafem wylądowała pośrodku drapieżników. Zdaje mu się, że spojrzenia zebranych skaczą po jego łydkach i stopach. Te w koślawych ruchach próbują nadążyć za znajomą. Kobiece ciało wpasowuje się w muzykę jak puszczona w locie strzała. Brnie do celu o plecach wyprostowanych. Keita z westchnięciem mocniej zakleszcza dłoń na jej talli. A gdy widzi  spojrzenie — to kocie i zadziorne — opuszcza powieki nadając oczom podejrzliwy wyraz. Mimo to uśmiecha się pokornie. W aktualnej sytuacji rzeczywiście znajduje się na przegranej pozycji. Nie odpowiada na zaczepkę, nie podąża za jej ciekawskim spojrzeniem, bo wie, że na linii wzroku same pułapki. Mruży oczy po raz kolejny i uśmiecha się podejrzliwie.
— A ty z muszkieterem? Serio? — Drga w pytaniach posmak drwiny, ale po chwili zostaje ona rozpuszczona w delikatnym uśmiechu, który upuszcza tuż koło lewego jej ucha: — No i jak, kogo dzisiaj zmordujesz?
  Ostatnie ze zdań jest szeptem ukrytym pod wzbijającym się w powietrze głośniejszym fragmentem utworu. Prostuje plecy i wyczekująco patrzy ku jej zaróżowionym od ruchu policzkom. Nim doczeka się odpowiedzi to i parsknie rozbawiony, gdy ta wygnie się na jego przedramieniu. Choć korci Keitę, jak tego dzieciaka z podwórka, by opuścić kobiece ciało niżej, zagrozić ni to partnerce, ni rywalce chwiejnym ruchem — wizją upadku, to ze śmiechem zamkniętym w pytaniu mocnym chwytem przywraca ją do pionu.
— To tego was uczą w Asakurze? — pyta.
  Słyszy za sobą śmiech. Cichy, ale jednostajny. Wraz z końcem piosenki, zdecydowanie zresztą za długiej, staje w miejscu i spogląda przez ramię. Tam dwoje nastoletnich dzieci o strojnych sukienkach i wpiętych we natapirowane włosy wielkich, burgundowych spinkach. Mają rude kosmyki, jasne oczy i ciało nakrapiane przebarwieniami.
— Piękny taniec — mówi jedna, gdy druga chwyta ją w komediowo-teatralny sposób; wraz ze schyleniem się pary ku ziemi piegi dziewczynek zdają się osypywać na podłogę*.
  I już miał odpysknąć, ale w zdenerwowaniu oczy kieruje ku szerokiemu balkonowi, którego barwy zlane z zimnem nocy igrają z ciepłą poświatą sali balowej. Na balkonie dwie postacie, których nie kojarzy. Wraca ku niej spojrzeniem:
— Wyjdziesz zapalić? — pyta.

* realizacja psikusa - żenująca sytuacja;

@Ivar Hansen  @Yōzei-Genji Madhuvathi

Szczerze powiedziawszy słowne dogryzanie Hattoriego nie robiły jakiegoś szczególnego wrażenia na Enmie. Zapewne w innej sytuacji poczułby irytację, wywróciłby oczami tak mocno, że zwaliłoby go dosłownie z nóg czy chociażby zasyczałby pod nosem wyklinając wniebogłosy. Ale nie łączyło ich praktycznie nic, oprócz przelotnej znajomości podczas treningów. Byli dla siebie obojętni. Kto wie, być może gdyby dano im szansę poznać się bliżej to odkryliby jakieś wspólne zainteresowania, oczywiście inne aniżeli łucznictwo, i nawet zaczęliby się dogadywać. Ale szanse na to były praktycznie zerowe zważywszy na fakt, że Enma nigdy nie ubiegał się o atencję innych osób. Nie lubił ludzi. Nie lubił ich towarzystwa. O wiele lepiej czuł się w otoczeniu demonów, bo te przynajmniej potrafiły być bardziej szczere w swych intencjach. Ludzie z kolei kłamali na potęgę, manipulowali, oszukiwali, byli przesiąknięci jadem i zgnilizną do szpiku kości, jednocześnie każdego dnia udając, że są mili i życzliwi. Przykładni, htfu, obywatele tego miasta.
Enma wiedział o tym najlepiej, bo sam był jednym z nich.
Nagle zamrugał zaskoczony na jego słowa totalnie zbity z tropu, jakby nie do końca rozumiejąc co on chce mu przekazać. Czy on naprawdę... nie, to niemożliwe, prawda? Chyba nie wierzył w to, że Enma zjawił się tutaj w nadziei, że Hattori dołączy do niego po tym, jak uprzednio go olał? Nie, na pewno nie.
- Aww jakie to słodkie! A jednak masz jakieś zalety! - ułożył dłoń na swojej klatce piersiowej i uśmiechnął się do niego swoim najbardziej promiennym uśmiechem, na jaki było go stać.
- Obietnica na mały palec? - dodał słodkim tonem, zgarniając ze stołu dango w kształcie dyni i od razu zjadł jednego wyraźnie zadowolony nową zdobyczą. W sumie towarzystwo ciemnowłosego nie było takie złe. A przynajmniej na ten moment.
Kiedy jeszcze nie zdążył przełknąć słodkości, w kieszeni jego kimona zawibrowało urządzenie, które otrzymał tuż po przekroczeniu drzwi budynku. Bez zastanowienia wyciągnął je, odblokował jednym palcem i pospiesznie przeczytał treść na wyświetlaczu.
Zabawa rozpoczęta.
- Hoh. Interesujące. - mruknął sam do siebie, na powrót chowając mały przedmiot do kieszeni, gdy w tym samym momencie usłyszał znajomy głos, choć jednocześnie odległy.
Ciemne brwi powędrowały wyżej, niemalże niknąć pod burzą włosów, kiedy skonfrontował się z jasnowłosym.
- A ty to...? - zapytał, a po chwili skrzyżował spojrzenie z Hattorim, niemo go pytając "znasz go?". Trybiki w jego głowie odpowiedzialne za wspomnienia ruszyły ze zdwojoną siłą, a pamięć zaczęła wypełniać jego umysł obrazami. Rozmytymi, bo rozmytymi, ale to wystarczyło.
- Och... OCH. - - wydał z siebie krótkie westchnięcie przełykając kluskę dango pozwalając sobie na delikatny uśmiech. No proszę, a mówią, że to wigilia jest nocą cudów, a tu takie niespodzianki.
- Aoi. Wyglądasz zaskakująco dobrze. - pochwalił go ducha unosząc dłoń ku górze. Opuszki palców musnęły jego czoła tylko po to, by po sekundzie pstryknąć go nimi. - I żywo. - dodał. Nagle zdał sobie sprawę, że wypadałoby przedstawić swojego towarzysza. Wszakże tego wymagało dobre wychowanie.
- Hattori, to jest Ao- - słowa zostały przerwane, kiedy jakieś obce cielsko niemal nie urządziło sobie z niego wykładziny. Spomiędzy warg ciemnowłosego wyrwało się bardzo brzydkie przekleństwo, na które chyba sami bogowie zakrywali uszy. Enma momentalnie wyprostował się niczym struna, gotowy do ponownego przekleństwa, tym razem na głos i skierowanego w stronę grubasa, który chciał go staranować, ale na moment wszelakie słowa ugrzęzły w jego gardle.
Nonienojapieprzęjegotylkotubrakowało.
Wszędzie rozpozna tę rudą czuprynę. Jego mina wyrażała wszystko i nic. Zresztą, nie musiała. Bo on doskonale wiedział co Enma myśli. Z nieukrywaną złością wcisnął sobie do ust kolejną część dango, nawet na moment nie spuszczając swojego spojrzenia z Shin'a.
Początkowo ignorował kobietę, uznając, że jest jedynie nic nie znaczącą osobą, jedna z wielu twarzy na tym balu, która szybko pójdzie w zapomnienie. Ale wystarczyło spojrzeń na nią dłużej niż dwie sekundy, a Enma połączył ze sobą kropki.
Kojarzył ją. Och tak, ona była w parku. To z nią wtedy Shin flirtował, zamiast-
Ponownie spojrzał na Shin'a.
Ach więc to tak? To dlatego, nie odebrałeś ode mnie telefonu?
- No, Margrabio. Pani potrzebuje prywatności, chyba nie zostawisz jej tak samej? - uśmiechnął się do niego słodko, wręcz uroczo, zjadając ostatnią część dango.
Szkoda tylko, że oczu nie były wcale słodkie. Ani urocze. Ani nawet wesołe.

@Hattori Heizō @Munehira Aoi @Miyazaki Żałość Tsukiko @Warui Shin'ya