— Czy mógłbyś przestać... — wycedził. Chciał mu w ten sposób przerwać, ale głos chłopaka go zdominował — był głośny, ostry, ekspresywny, nie pasował do wystosowanej kulturalności; poczuł jak przez tą drobną porażkę, wspina się na pochyłej własnego opanowania. Nie pozwolił sobie na kolejne wtrącenie.

Nie biegaj, bo się przewrócisz.
Nie biegaj, bo się spocisz.
Nie biegaj, bo się zabłocisz.
Nie biegaj, bo cię głowa rozboli.

Tak, cała ta potworna maszyna wspomnień pracowała w jego umyśle od dzieciństwa; kruszyła wolę, mięła energię, spalała siłę i zamykała ciało w sterylnej, oderwanej od rzeczywistości bańce. Nie miał pojęcia, kiedy palce wsparte o kierownicę wbiły się w skórzany pokrowiec, ale doskonale zapamiętał moment, kiedy jeden z paliczków sięgnął wiążących materiał szwów, jak zapiekła rana umiejscowiona wewnątrz dłoni. Wciąż była przepasała chusteczką. Nie papierową jak zapamiętał Shin'ya. Materiałową.

Z nienagannym wyrazem wysłuchał, przygotowanej odpowiedzi. Choć postura mężczyzny nie ujawniała stresu, nie mógł uwolnić się od szalejącego w nim ferworu nakłuwającego zmęczony umysł igła po igle. Poza białym płomieniem niesprawiedliwości, który zapłonął w płucach, pojawiła się ujma w postaci niezrozumienia sytuacji, zlekceważenia tematu, o który zahaczył; który przychodził z trudem, bo każde pokonanie granicy przypominało wsunięcie rozgrzanych stóp w lodowaty śnieg.

— Nie byłbyś sobą, gdybyś nie obrócił sytuacji w żart — stwierdzenie. Pretensjonalna odpowiedź nie mogła go zaskoczyć. Znacznie gorsze było to, co nastąpiło po niej —  spadająca na chłopaka obojętność szarego spojrzenia. Wymienił z nim ukradkowe spojrzenie — oszronione lękiem, gniewem i zdezorientowaniem; łagodne i literackie. W powietrzu uniosło się brzemię odpowiedzialności, powaga została przypisana do twarzy, była w pakiecie z biletem, obowiązkowa. — Naprawdę nie chcesz zadać mi żadnego pytania?

Przez chwilę przyglądał się ciemnej sylwetce, ale nie trwało to długo. Przekierował spojrzenie za okno; zabrał z kierownicy lekko drżąca rękę i ułożył na kolanie jak najgłębiej w mroku. Policzył do dziesięciu, wyobrażając sobie jakiś krajobraz. Wszystko na próżno. Jego oczy wwiercały się w zarys budynku ze wskazanego adresu. Kamienica z pewnością nie sprawiała wrażenia, jakby nadawała się na dom dla kogokolwiek. Ye Lian nie pozwoliłby w niej przebywać dzikim zwierzętom, a co dopiero ludziom. Nawet w takiej ciemnicy dostrzegał wiszący na szybach brud i wbite w ramy spróchniałe deski. Targnął nim dreszcz niesmaku.

— A więc niech to będzie bankiet — zaczął niezrozumiale. — Wracamy z towarzyskiego spotkania, na którym wypiłeś kieliszek wina, co tłumaczy, dlaczego prowadzę. Wszystko, co miało miejsce dzisiejszej nocy, jest efektem zmęczenia i gorzkiego upojenia —  zamilkł. Wzrok jak pędzel, jak miękki wysięgnik, dotykał każdej dostrzeżonej w ciemności rzeczy. — Jeśli naprawdę tego chcesz możemy być aktorami, możemy grać, możemy udawać i bezustannie się okłamywać. Ale obaj wiemy, że prawda nie ma nic wspólnego z wątpliwymi deskami teatru. Nie ma nic wspólnego z trunkiem. Żadnym. Ani z omamami. Zdajesz sobie z tego sprawę, bo nie uściskałeś dłoni żadnemu z gości, a tym bardziej nie zamoczyłeś ust w alkoholu. Nie sądziłem- —  Szukał odpowiednich słów; wciąż rozjaśniające okolice reflektory podświetlały coraz mocniej zacinający deszcz. Spięte ramiona mężczyzny obniżyły się o parę centymetrów, a palce przesunęły się po wątpliwie opatrzonej dłoni. — Chcę, abyś wyjaśnił mi czego byłem dzisiaj świadkiem.

Zapiekło. Palec błądzący po opatrunku zwałkował wątpliwy materiał i przypadkowo naruszył zranienie. Ye Lian bardzo powoli ścisnął sparaliżowaną dłoń, starając się w ciszy przezwyciężyć nieprzyjemne ukłucie. Słowa Shin'yi były podobne; był na nie przygotowany. Każdy dźwięk wytykał wady, przemycał jaszczurze złośliwości. Nie mówił o nich wprost. Nie. I chyba powinien być mu za to szczerze rad. Wysłuchiwanie o własnych usterkach z ust małolata, było niezaprzeczanym dowodem na ich istnienie — nie mógł już poddawać tych rys zwątpieniu. Był słaby — wiedział o tym. Potrafił być egoistyczny — kto by pomyślał? I zbyt dociekliwy. Wszystkie te aspekty popchnęły go do podjęcia działania, którego zdążył już pożałować. Czuł się jak przestępca, który nie mogąc zarobić w uczciwy sposób, podejmuje decyzję o rabunku — uzbrojony w pistolet przedziera się do banku i celuje sympatycznej kobiecie w głowę. Sytuacja była identyczna. Zamiast spróbować porozmawiać z Shin'yą, poprosić go, aby został; zamiast dać mu wybór i pogodzić się z ewentualną odmową, zdecydował się na rozwiązanie ostateczne, traktując chłopaka jak zakładnika. Nawet kiedy zrozumiał ten błąd, nie mógł już się z niego wycofać. Przypominało to pierwszy wystrzał — kiedy pocisk trafiał w cel, pozostawało jedynie oglądać rozlane na asfalcie skutki. Nie dało się tego wymazać. Huk przytłaczał, ale nie zamierzał rezygnować, nawet jeśli świadomie naginał zasady wpajanej etyki. Nie miał wyboru. Coś bez przerwy ocierało się o odsłonięty płatek ucha, szeptało, że to wszystko było konieczne, że wśród tych wszystkich rozrastających się przed nim ścieżek, tylko ta jedna była właściwa, inne prowadziły nad wysokie urwisko, nad obijające się o ostre kamienie groźne fale.

— Zapulsowałem?

— Przecież idiotów lubisz najbardziej.

— … proszę pana.

Ye Lian nie uchylał powiek. Ścięgna na gładkich policzkach napięły się od zacisku; skulona dłoń nie rozprostowała palców, jak raz odczuwany ból uśmierzył myśli. Zabrnął za daleko, aby dać się chłopakowi zwyczajnie sprowokować, choć doskonale zdawał sobie sprawę, że Shin'ya łapie się wszystkich możliwych chwytów, byle tylko go złamać i umknąć jak wilk w gęstą, bezkresną noc.

kurwa

Poczuł, jak marszczy mu się skóra, jak brwi ściągają się w niesmaku. Miał nieposkromioną ochotę na wystosowanie w kierunku rudzielca reprymendy za kolejne niepotrzebnie rzucone w ich rozmowę przekleństwo, ale w momencie, kiedy skierował ku niemu srebrne spojrzenie, nie odnalazł zapatrzonego, obrażonego chłopaka zapatrującego się w zalaną deszczem przestrzeń. Zamiast tego dostrzegł prześwietlające złoto wszystkich wewnętrznych obaw; wypalało gnieżdżący się w tęczówkach chłód, rozbrajało wszystkie zabezpieczenia. W uszach mężczyzny pobrzmiewał tylko jeden urwany zarzut: "ty nie potrafisz nawet..."

Wpatrywał się na skąpane cieniem oblicze spod opadającej blond grzywki. Wydawał się czekać, aż dokończy, nie ukazując najmniejszego zalążka obawy. Niezaprzeczalnie znalazł się we własnej pułapce. Trzasnęły drzwi. Zaskrzypiała zasuwka. Stanął oko w oko z drapieżnikiem, tym samym, którego chwilę temu siłą zagonił w kąt. Ciszę przecięły kolejne skrzypnięcia miarowo poruszających się wycieraczek; nawet szelest deszczu nie był tak dosadny, a dudnił w szyby, stając się ulewą zamazującą nawet rozświetlony przez reflektory krajobraz.

Zabrał wzrok w momencie, gdy Shin'ya zaproponował mieszkanie. Ye Lian nie wydawał się zadowolony. Trudno było określić czy było to spowodowane zarzutem, który nie ośmielił się opuścić poranione usta; samym mieszkaniem, które czekało gdzieś we wcześniej dostrzeżonym zdezelowanym budynku; czy deszczem, na który musiał wyjść.

— [...] Wejdźmy chociaż, cholera, do środka mieszkania.

— Tutaj? — zapytał lakonicznie, podejrzewając jeszcze, że chłopak zaprzeczy. Musiał usłyszeć potwierdzenie — od niego, a nie od panelu pulsującego czerwonym punktem na mapie. W ciszy otaksował miejsce, w którym do niedawna widział jeszcze zarys kamienicy. Przez napierający deszcz nie dostrzegał już nawet drzwi do klatki schodowej, poddając wątpliwości czy w ogóle się tam znajdowały. Pozwolił ciału osunąć się w fotelu na parę minimetrów, po czym sięgnął do sterczącego w stacyjce kluczyka. Stopa opadła ciężko na sprzęgło, klucz przekręcił się z brzękiem, by okryta chusteczka dłoń położyła paliczki na gałce skrzyni biegów. Wrzucił pierwszy bieg i zaciągnął ręczny. Delikatny pomruk silnika ucichł, a dotychczas błyskające reflektory zgasły, pogrążając ich w doskwierającym napięciu. — Chciałbym, abyś włożył w te słowa nie tyle, co jad, a rzetelność.

Po odblokowaniu drzwi, spoglądnął jeszcze na Shin'ye, uświadamiając go, że temat, który podjęli, nie zniknie wraz ze spadającymi na ich głowę kroplami deszczu.

— Prowadź.

Złapał za leżącą na tylnym siedzeniu aktówkę i wyszedł w niepogodę. W ciemnościach nie dostrzegł czekającej na niego głębokiej kałuży, przez co stopa ubrana w elegancki but zatonęła w mętnej brei. Targnął nim dreszcz zimna i niesmaku. Pospiesznie ruszył za Shin'yą: osłaniając blond czuprynę ciemną torbą w tym śmiesznie krótkim odcinku drogi; z butem, w którym chlupała woda; z powściągliwym grymasem niewygody rozciągającym nieruchome wargi.

Widział. Fakt faktem obraz był rozmazany, ale nawet jeśli otaczająca ciemnia przypominała kartkę pełną nerwowo postawionych kresek (tak gęstych, że niemalże nachodziły na siebie), stronica miejscami wciąż pozostawała czysta. Płótnem Ye Liana była mokra od deszczu twarz — szczupła, opiętnowana upiornymi, asymetrycznymi cieniami podkreślającymi złoto bezczelnych ślepi. Kąt srebrnej tęczówki wychwytywał krople wiszące na oklapniętych rdzawych włosach; drżały i spadały jedna po drugiej — gdzieś na popękane płyty chodnikowe. Nie skupiał na nie swojej uwagi. Mężczyzna przyglądał się Shin'yi. Trwał zdrętwiały — w milczącym, apatycznym napięciu.

Moknęli.

Zaczynał odczuwać chłód, ale nawet on nie skłonił do rezygnacji. Brak zadaszenia wystawiało ciała na bezduszne ołowiane chmury, a jednak cena za okazjonalne przeziębienie okazywała się większa. Z każdym kolejnym płonnym poszukiwaniem kluczy, Ye Lian słyszał, jak osłaniająca głowę aktówka puchnie od wilgoci. Cała zbierająca się na powierzchni woda spływała długim, agresywnym nurtem na ramiona, na dłonie, a z nich drogą żył prosto do wnętrza rękawów. Cierpła skóra.

— Kto by montował zamek w takiej ruderze?

Pozwalał się upokarzać, jak gdyby nie był stworzony z napalmu; jak gdyby każdy komentarz odbijał się od surowego spojrzenia i ginął w mroku; jak gdyby stawał się zapomniany. Nic bardziej mylnego. Wzrok, który ogniskował się na Shin'yi pochłaniał każdy ton, rozbierał każdy akcent i zamiast je odrzucić, zagarniał cały brud. Uwagi przyklejały się do palców jak lepka maź. Wystarczyło obrzucić go wystarczającą ilością, aby skapitulował i uznał, że nie jest w stanie funkcjonować — złapać głupiej klamki. Oboje doskonale zdawali sobie z tego sprawę, a jednak żaden z nich nie postanowił zagrać w otwarte karty. Oboje trzymali w talii jokera, czekając na moment, w którym opadnie z trzaskiem na blat.

Wraz z przeraźliwym jękiem zawiasów, Ye Lian pozostawił w spojrzeniu rudzielca ostatnie kwaśne tony rozżalonych tęczówek i wszedł do środka. I choć wnętrze klatki schodowej przypominało wagony drugiej klasy, mężczyzna maszerował nader pewnie. Wciąż był pełen emocji: zdenerwowany jak gniazdo os i niepewny prawdy, której świadomie wychodził naprzeciw. Próbował to ukryć, idąc dalej, jakby wiedział, że gdzieś nad ich głowami znajduje się cel. Pokryte ciemnymi kamiennymi kafelkami ściany były zimne w dotyku. W powietrzu wisiał ciężki zapach stęchlizny.

Drzwi, przed którymi stanęli, w pierwszej chwili przywodziły na myśl drewnianej dykty wstawionej w zawiasy, ale zabrzęczał pęk kluczy. Gdzieś znalazł się zamek. Ye Lian obserwował wątpliwe drewno; nasłuchiwał. Nacisk na klamkę spowodował ścisk, bliski zbierającym się mdłością. Nie wiedzieć czemu, przekraczając próg, pomyślał o konfliktach międzyludzkich, o tym, że nigdy nie kończą się jak w serialach telewizyjnych; że w rzeczywistości wracają raz za razem, kręcą się po spirali. Bez końca. Być może niezrozumiały konflikt między nim, a Shin'yą nie mógł przypominać kałuży schnącej w promieniach wysokiego słońca. Może na zawsze mieli pozostać na mokradłach, brodząc w coraz gęściejszym bagnie. W niezrozumieniu.

Wraz z zamknięciem drzwi, zatrzasnęła się również szansa na wycofanie — opcja oczywiście istniała gdzieś w zakamarkach jasnej głowy, ale wyraźnie mizerniała; przytłoczona była ciężarem zdeterminowania, które zaprowadziło go na szczyt nadłamanej czasem kamienicy. Ye Lian przez dłuższą chwilę stał zagubiony pośrodku niewielkiej przestrzeni pełniącej zapewne funkcję mikroskopijnego przedpokoju. Swoją drogą — wszystko zdawało się w tym miejscu mikroskopijne. Mikroskopijny był pokój przytłoczony rozrzuconymi przedmiotami, bo tracił na objętości, mikroskopijna była kuchnia, którą dostrzegał z punktu, w którym stał; ledwie dostrzegł w niej równie mikroskopijne okno. Ten lokal nie posiadał reguł. Układ przypominał odrobinę większą celę więzienną, w której jedynym umileniem czasu pozostawało smarowanie palcem po ścianach, udowadniając swoją niezłomną siłę woli. Może dlatego widok Ye Liana, stojącego wokół tego okropnego rozgardiaszu, wywoływał tak sprzeczne odczucia — nie pasował za grosz do panującego nieporządku. I nawet jeśli płaszcz był przemoczony do suchej nitki i dawno stracił na reprezentatywności, nawet gdy fryzura była potargana przez wiatr, wciąż jaśniał na tle matowych, odrapanych ścian, wydając się stworzony z odpornej na brud materii. Materia ta odpycha każdy pył; w miernocie wystroju, objawiał się niczym śnieżnobiały blask; dodawał harmonicznego rygoru, pod którym każdy wyrzucony w kąt obgryziony ołówek skłonny był pochylić cieniutki pręcik grafitu.

Poza tym wyglądał na człowieka, którego siłą wypchnięto na scenę, a który z tremy zapomniał kwestii. Wątłe palce zaciskały śliski materiał aktówki, aż zbielały paliczki. Przy butach zdążyła zrobić się wilgotna plama, a jasne spojrzenie przeczesywało kąty. Na dłużej zatrzymywało się na ścianach, na rozwieszonych plakatach, starając się nie sprawiać wrażenia wścibskiego — może właśnie dlatego wzrok był subtelny, delikatny, niemal nienamacalny.

Ugiął się i przykucnął na jedno kolano. Rozwiązał węzeł splątanych sznurówek. W porównaniu do siedzącego na kanapie Shin'yi Ye Lian nie był w stanie przeciwstawić się własnym zasadom. Obuwie odłożył równo — tuż obok przewróconych trampek, jednego buta roboczego i rzeczy wątpliwego pochodzenia. Wyprostował się i obdarzył chłopaka ostrożnym spojrzeniem.

— Nie spieszę się.

Przez krótką chwilę mógł sprawiać wrażenie strapionego i zrezygnowanego — dokładnie, kiedy wejrzenie spoczęło na aktywnie wyszarpanym ciężkim, zabłoconym bucie. Rozsunął niepewnie poły mokrego płaszcza, eksponując delikatne zarysy obojczyków wybijających się ponad ciemny, przylegający golf.

— Gdzie mogę powiesić płaszcz?

Ye Lian w całej swojej grzeczności potrafił być naiwnie ujmujący. Nawet jeśli właściciel nie posiadał szacunku do zasad czystości (jak i samego gościa), mężczyzna w odróżnieniu od niego zdawał się szanować otaczającą przestrzeń. Nie ośmielił się choćby odrzucić palto na stertę walących się pod stopami ubrań. Kiedy jednak materiał zsunął się z ramion, dostrzegł wtartą zaschnięta plamę krwi w okolicy jasnego skrawka ramienia. Srebrna tęczówka drgnęła w nieopisanej emocji. Palce pomknęły po zabrudzeniu, jednak ten wdarł się zbyt głęboko, aby mógł go zwyczajnie zetrzeć. Teraz nie mógł zrobić nic ponadto. Minęło zbyt wiele czasu.

— Shin'ya, naprawdę nie musisz silić się na złośliwości. — Otoczenie przeciął półszept. Coraz trudniej było go ignorować. — Jeśli przebieg spotkania zależy ode mnie, powiem ci, czego bym chciał. Chciałbym usiąść i porozmawiać. Chyba tyle możesz zaoferować mojej nalegającej Prośbie? — Zawahał się, zdając sobie sprawę, że w ciasnocie wnętrza rozbrzmiał szczery, rozbity ton. Ukrył go pod kolejnymi słowami: — Wypijmy po kubku herbaty.

Ostrożnie postąpił naprzód. Czuł jak z każdym krokiem mokre, okryte wilgotną, czarną skarpetką stopy wstrząsa spazm niewygodnego chłodu. Pomieszczenie nie było ciepłe. Miał wrażenie, że gdzieś po podłodze bez ustanku błąkał się przeraźliwy powiew wiatru.

Od chłopaka stanął w pewnej odległości — ta odległość wydawała się nad wyraz odgórna, jakby obcował z niepoczytalnym zwierzęciem, przy którym trzeba mieć się na baczności. Płaszcz przerzucił przez przedramię, kątem oka badając przestrzeń. Ye Lian wydawał się niesamowicie skupiony na wystroju, na jakiejś części, która z pewnością nie była  Shin'yi znana. Wykonał krok w kierunku półek i tą decyzją prawie złamał sobie nogę. Potknął się bowiem w ostatnim ruchu o stertę leżących książek. Nie był do końca pewien, kto poniósłby największą odpowiedzialność za jego kontuzję: Warui, bo najwidoczniej miał problemy z utrzymaniem czystości czy może Paul Britton i inni autorzy, bo ich dzieła stanęły mu na drodze. Odruchowo schylił się i złapał twór w palce. Chwilę wpatrywał się w okładkę, a później odstawił ją na półkę z niepasująca dbałością względem egzemplarzy przypominających ofiary po wielkim wybuchu Wezuwiusza.

— Mordercy. — W jego ustach zabrzmiało to jak osąd; mówił cicho, bardziej do siebie powracając myślami do tuneli. — Odrobiłeś lekcje, nim pojawiłeś się w Haiiro Chiku.

Kryształ przemęczonych tęczówek odprowadził Shin'yę do kuchni; widział, jak przystaje przy niewielkim blacie, jak napełnia czajnik wodą. Ta drobna obserwacja sprawiła, że ciało objął niewygodny dreszcz — bowiem widok był niepokojący. Chłopak, odwrócony do Ye Liana plecami, był ubrany całkowicie na czarno; ponad materiałem bluzy wyróżniały się jedynie mokre, rdzawe pasma włosów, przywodząc na myśl ogień, o którym nie chciał myśleć. Dźwięk stawianych naczyń zmusił mężczyznę do odwrotu — w poczuciu bezsilności ogarnął go wstręt do samego siebie, który skrył głęboko w sobie. Skupił uwagę na przeciwległej ścianie — patrzał na piętrzące się, nieposkładane ubrania, nie potrafiąc pozbyć się emocjonalnego rozbicia. Nigdy nie doprowadzał do takich sytuacji — nigdy nie nadużywał niczyjej gościnności, bo sam był zbyt skromny, aby choćby zgadzać się na takie odwiedziny. Dzisiaj to zrobił. Z powodu wściekłości, która powoli zamieniła się w żal, ten — w obojętność i chłód, a następnie w ciszę, bardziej bolesną niż najostrzejsze wypowiedziane w tym mieszkaniu słowa. Nigdy nie byłby w stanie sobie tego wyśnić. Stał pośrodku chaosu, w czterech ścianach obskurnego lokum — na samym poddaszu. Od szyb odbijały się olbrzymie krople deszczu, mające siłę złowieszczego gradu; w którymś miejscu woda przedzierała się ciurkiem, powodując w Ye Lianie dekoncentrację. Musiał spojrzeć kontrolnie pod własne stopy.

— Grejpfrut z maliną czy malina z grejpfrutem?

Nie odpowiedział. Doskonale wiedział, kiedy powinno się milczeć, a kiedy odezwać. Nie uciekał przed słowami, po prostu nie zamierzał sztucznie zagadywać rzeczywistości. Oczy zdawały się badać plamy na naciągniętej rolecie okiennicy; palce zwinęły się w pięść. W tamtym momencie nie rozmyślał nad przedstawionym mu wyborem — bo przecież taki nie istniał. Bił się z myślami, ponieważ całym sobą pragnął zawrócić, ale presja — zbyt silnie zakorzeniona — nie chciała mu na to pozwolić, nawet jeśli właściciel musiał z każdą minutą tracić część zdobytej pewności siebie.

— Pozwól, że wybiorę za ciebie. Rozumiem, że średnio sobie radzisz z podejmowaniem decyzji.

Poruszył się. Przeszedł cicho w kierunku kanapy. Spoglądnął na rozrzucone ubrania i z braku lepszych możliwości (z wyraźnym wahaniem) odłożył bawełniany płaszcz na przewieszoną przez oparcie bluzę. Ostatnim ruchem przejechał opuszkami po zabrudzonej plamie.

— Ye Lian.

Mężczyzną uniósł idylliczne spojrzenie. Gdyby tylko Warui wiedział, co jego ofiara kryła w tym beznamiętnym wzroku; ile myśli goniło jedną za drugą w nieskończonej zabawie w berka. Pozwoził do siebie podejść. Przezwyciężył ciężar wpatrujących się złotych oków, nieustępliwie taksując młodą twarz. I choć jego własne wyrysowane linie tworzyły obraz idealnego, gładkiego tworu, kąciki oczu trącał lekki dreszcz. Serce kołatało w piersi. Był przygotowany na kolejną obelgę. Zacisnął nawet niepostrzeżenie zęby, nie burząc swojego naturalnego wyrafinowanego wyrazu człowieka zdolnego przyjąć bez mrugnięcia nawet śmiertelny cios.

[…] Wszystko zepsujesz.

Chcesz spalić jedyny most prowadzący do celu?

[…] Wypij cholerną herbatę i spieprzaj.

Podbite umęczeniem powieki — zachodzące kolorem bladych astrów — zasłoniły zimny diament tęczówek. Powietrze przedostało się do płuc.

— Proszę...

— Usiądźmy — odpowiedział wyrozumiale na wszystkie próby złamania jego pewności. Nie pozostał jednak bez szwanku. Na samą myśl o czekającej go herbacie, o którą przecież poprosił, zaczynało go mdlić. Wiedział, co musi zrobić, a jednak nie mógł ruszyć z miejsca, bo zamiast działać, był zbyt pochłonięty zastanawianiem się, upewnianiem, czy oby na pewno to, co chce powiedzieć, nie zaważy to na ich kontaktach. Czuł, że jakaś część chciała przemyśleć to jeszcze raz. Powody, metody, skutki... nieważne. Chciał zaplanować wszystko, co może się wydarzyć w przyszłości. Niestety nie mógł. — Wypiję ją i wyjdę, tak jak chcesz.

Spoglądnął na chłopaka spomiędzy unoszących się długich, ciemnych rzęs. Niechęć i desperacja odbijająca się w oczach Shin'yi przytłoczyła do tego stopnia, iż nie był w stanie dłużej unieść jego wzorku; nie był w stanie dużej zadzierać podbródka — dawać mu jakąkolwiek satysfakcję z różnicy wzrostu.

Przeszedł tuż obok niego i zasiadł na kanapie. Nie bez powodu wybrał miejsce z brzegu — najbliżej wyjścia. Umysł nie był do końca pewny wyniku tej bitwy. Ubrania, które zawadzały, przesunął w bok. Potarł chustę, obejmującą dłoń; szukał pod materiałem skaleczenia, które przyprawi go ponownie o ból i przytomność myśli.

— W Hakuchō prosiłem cię, abyś nie patrzał na mnie przez pryzmat orientacji — zaczął, mając w pamięci ostatnią uwagę. Musiał być naiwniakiem sądząc, że ją poszanuje. — Za co mnie tak nienawidzisz, Shin'ya? — Wzrok nie miał odwagi pokonać wysokości — wiedział, że Warui stał gdzieś w pobliżu, ale był przekonany, że gdyby tylko na niego spojrzał, ten dostrzegłby wstyd i zawahanie, którego nie zamierzał mu pokazywać. Wiele osób uważało, że w towarzystwie Ye Liana nie sposób było się złościć. Opanowany ton, wolny i dokładny dobór słów dawał kojący efekt. Prawie taki sam, jaki dawała chłodna strona poduszki. — To ze względu na ochronę, do której zostałeś zmuszony? Nie miałem wpływu na jego decyzję. Jeśli chcesz, mogę napisać do Ichiru i poprosić go, aby ci odpuścił. Wspominam — nie potrzebuję protekcji. W taki sposób będziesz mógł zostawić mnie w spokoju. Nie będziesz czuć tego chorego obowiązku, który nakazuje ci doglądanie mojego mieszkania. Zostawimy naszą relację w miejscu, w którym tkwi od lat. Ale skoro już przy mnie stoisz, postawiłeś przede mną herbatę, na której wypicie mam mniej niż pół godziny, chcę, abyś powiedział mi czemu? Z jakiego powodu pojawiła się między nami ta wyrwa? Co jest we mnie takiego odrażającego, że trudno ci spojrzeć mi w oczy i porozmawiać, o tym, co zobaczyliśmy? — Wpatrywał się w stojący na stoliku kubek, jednak odruch do jej wypicia pozostawał niezmienny. Wiedział, że jeśli nie nagnie karku pierwszy, całe spotkanie skończy się fiaskiem. Wyprostował plecy; nie dotykały oparcia. — Kłamałem go — wyszeptał. — Kiedy rozmawialiśmy o wierze, kiedy próbował zaprosić mnie na świąteczne uroczystości. Zawsze odmawiałem, tłumacząc się ateizmem, jakby ten wciąż był częścią mojego życia. Chciałbym powrócić do czasów, kiedy nie wierzyłem w nic, kiedy świat był cichy i pusty, gdzie opowiadało się bajki o duchach i demonach przy rozpalonym ognisku, nie czując wobec siebie żadnych konsekwencji. Nie będę nakłaniał cię do opowiedzenia swojej historii. Jeśli chcesz zachować ją dla siebie — uszanuję to. Zwyczajnie nie spodziewałem się, że ty też... — zawiesił głos — ... je widzisz i mimo całej tej wiedzy jesteś w stanie działać tak ryzykownie. Że jesteś zdolny pociągnąć za sobą osoby, celem dotrzymywania ci towarzystwa. Nie pomyślałeś, co stałoby się, gdyby tamto yokai nie było jedynym niebezpieczeństwem? Shin'ya nigdy nie pojmę, czemu wtedy nie zawróciłeś. — Usta zacisnęły się w cienką linię. Blady, wyczerpany wzrok osiadł w końcu na twarzy rozmówcy. Końcówki jasnych włosów Ye Liana podwijały się przez wilgoć. — Uważasz, że jesteś w stanie sam się z nimi rozprawić? To nie jest takie proste. Możesz być pewien tego, co chcesz zrobić, ale nigdy nie będziesz mieć pewności czy to wszystko będzie miało szczęśliwe zakończenie.

Moje nie miało, Shin'ya.

Nie wiedział, w którym momencie powrócił wzrokiem na poplamiony blat — na dwa parujące naczynia, wypełnione owocowym, wrzącym napojem. W blasku mizernej żółci Ye Lian prezentował się anemicznie; cienie podkreślały wybijające się pod skórą blade kości policzkowe. Tego dnia zebrał w sobie ostatnie zapasy pewności i przekroczył własną granicę kultury; przełknął z pokorą gęstą ślinę i wytrwał oceniający, pełen niechęci wzrok. Podpuchnięte powieki mężczyzny podpowiadały rozmówcy, że lichy organizm nie był przyzwyczajony do późnych godzin nocnych; że w innych okolicznościach ciało leżałoby pod chłodną, śnieżnobiałą pościelą. Z całą pewnością był wykończony, ale to zmęczenie nie było z wczoraj ani sprzed miesiąca — było znacznie starsze. Siedząc w tej klasycznej i sztywnej pozycji, miał wrażenie, że podpiera walącą się na niego ścianę.

Udawał.

Przez całe życie udawał, że żyje; nie było chwili, żeby nie udawał. Naszła w końcu chwila, w której był tym zmęczony. Nie otrzymanym SMS-em wzbudzającym niepokój, niebezpieczeństwem czającym się w tunelach, nie Shin'yą. Samym sobą. Tym, że dopuścił do sytuacji, w której naprzykrzał się swoją obecnością; że miał u chłopaka potężny moralny dług i nie mógł go o nim poinformować. Nie mógł nawet wytłumaczyć się ze swojego nachalnego postępowania.

Pierwsze słowa smagnęły niczym biczem; po kręgach szyjnych przebiegł nieprzyjemny dreszcz. Ułożył w ciszy dłonie na kolanach. Profil Ye Liana — bez tych wpatrujących się nieruchomych, lodowatych tęczówek — tętnił sprzeczną łagodnością, jakby tylko oczy miały moc antarktycznego chłodu. Wilgotne zawijające się u końcówek włosy dodawały obrazowi miękkiego uroku.

— Źle to interpretujesz. — Spokój wyglądający spod delikatnie rozchylonych warg, odepchnął tłustą niewygodę — jedynie ukojenie miało na tyle odwagi, aby podjąć żmudną walkę. Alabastrowe powieki co jakiś czas przymykały nadwyrężony wzrok. Pierwszy ból pulsującego zmęczenia odcisnął się piętnem gdzieś w okolicy prawej skroni.

Shin'ya miał rację. Nie posiadał żadnej kontroli — zwłaszcza w tym mieszkaniu. Nie miał pewności, co kryje się pod stertą ubrań, jakie przedmioty zgłębiały obdrapane szuflady, co znaczyły te wielkie mapy rozrysowane ciągiem fotografii na kruszących się ścianach. Otaczające miejsce nie było przestrzenne. Było pełne wszystkiego: zabałaganione i nieokiełznane. A Ye Lian nie ulegał chaosowi — obawiał się go, równie mocno co nieprzemyślanych decyzji. Wszystko przecież miało swoje konsekwencje.

— To twój dom. Naturalnie nie powinienem być osobą, która będzie odczuwać w nim kontrolę większą od ciebie. — Przyznał zgodnie ze swoimi przemyśleniami w sposób wolny i kulturalny. — Kiedy przylgnę do oparcia, rozszerzę swoją strefę komfortu, mogę odczuć odprężenie. Naprawdę tego chcesz?

Od momentu wtargnięcia na teren Kasuge, Shin'ya utrzymywał mężczyznę w przekonaniu, że to miejsce nie należy do niego; że tu nie pasuje. I choć wrodzona higieniczność krzywiła się w niesmaku, na choćby zetknięcie ust z czekającym na niego matowym kubkiem herbaty, starał się traktować jego miejsce z szacunkiem — z respektem, na jaki było stać zakorzenioną w umyśle odruchową wytworność.

— Czy szpitale są przyjemne, Ye Lian?

Zranioną dłoń drgnęła. Nie odpowiedział — przecież nie musiał. Zastanawiał się, czy ich przeszłość naprawdę była ze sobą tak ściśle powiązana, czy może chłopak potrafił uciskać akurat w miejsca, które przypominały bolesne wspomnienia.

— Nie dziwię się, że nie mówiłeś mu prawdy. Nie kojarzę, abyś choć raz był w pełni szczery. [...]

Deszcz dudni w szyby — a może to nie był deszcz? Może to była krew? Krwawa ulewa wylewająca się z burzowych chmur zbierała się na przeźroczystej powierzchni. Pozostawiała smugi; pamiątki dokonanych okropieństw.

— Żal ci mnie? Mi ciebie wcale nie jest.

Zamknął oczy i odetchnął urywanie. To było wszystko. Jedyna reakcja, a mimo to krwawiło mu serce. Postanowił schować swój żal do pudła i wepchnąć je głęboko pod łóżko. Wiedział, że dzięki temu będzie się czuć lepiej. Teraz. Przez jakiś czas. Pewnego dnia — może nawet jutro — zobaczy wystający pakunek. Zacznie się otwierać. Wtedy wszystkie te negatywne emocje wyleją się, a on nie zdoła ich powstrzymać i zwyczajnie się załamie. Nie czuł do chłopaka urazy ani niechęci. Zasłużył na wszystko — na to i na dużo więcej. Zapracował sobie na miejsce przy osobie, której zniszczył życie, której trudno było spojrzeć w twarz; która mimo całej tej niewiedzy czuła wobec niego tak straszliwą niechęć z powodu wypowiadanego...


Wyczuł ruch — uchwycił w zmatowiałej tęczówce kąt przesuwającego się cienia, a później... ta namacalna obecność zmroziła skórę, aż po miałkie kości. Koloryt tęczówek zlał się w niepewności — czymś, co przywodziło na myśl groteskową słabość w Hakuchō. Nic się nie zmienił przez ostatnie miesiące. Marsowe spojrzenie zniknęło z pola widzenia. Dziwny, psychologiczny proces zaczął rozstrzygać się w tej skrytej, nad wyraz pyszne, nietkniętej duszy. Może po raz pierwszy w życiu sumienie wstało jak oskarżyciel na sali sądowej i wołało na cały głos: „Jesteś zbrodniarzem! No przypatrz się swojej ofierze! Nie odwracaj wzorku!". A jednak nie potrafiąc usłuchać tego przykazania, zwrócił uwagę na dłoń pojawiającą się nad ciemnym blatem. Wstrzymał powietrze, a zatrzymujący się wdech podkreślił cichy świst utykający w ustach. Przerażające, że dał się nabrać; że pomyślał o nim; że ciało spięło się na samą myśl, iż mógł podsłuchiwać całą rozmowę i nagle wyłonić się zza kanapy; że mógł przez cały czas tu być. Lęk pociągnął za sobą drgnięcie — nie miało nic wspólnego z szybkim uderzeniem w okolicy piersi. Przeraził się, gdy zdał sobie z tego sprawę.

Właśnie wtedy owładnęło nim coś w rodzaju duchowego otępienia. Z pewnością był to skutek nieznośnie wolno zbliżającej się katastrofy. Ye Lian wysłuchiwał wszystkich wyjaśnień w ogarniającej beznamiętności — tylko raz tęczówka drgnęła na słowo „najmozolniejszy”, kierując pytające spojrzenie na badającą go twarz. Wywnioskował, że Shin'ya nie miał żadnego planu w efekcie prawdziwego zagrożenia, co powinno jeszcze bardziej go wściec, a mimo tego zachował spokój. Pozwolił mówić chłopakowi dalej, nieświadomie dając pozwolenie, by cały żal i złość, z którym do niego przyszedł, obrócił przeciwko niemu. Tylko w którym momencie? Która sekunda była tą decydującą; w której stracił równowagę i spadł na wybrukowaną ścieżkę, prosto pod wysoki mrok zamaskowanej postaci o złotych ślepiach?

Informacja, o sprawcy i wiedzy Ichiru nie poprawiła sytuacji. Spowodowała mocniejsze wbicie paliczków w uda; zagryzł boleśnie wnętrze dolnej wargi. Po raz drugi przeszły go myśli, że powinien się przyznać — skończyć z tym kłamstwem raz na zawsze. Jeśli Ichiru kogoś podejrzewał, to osoba ta z pewnością była niewinna. Poruszył się niespokojnie. Nie potrafił znieść myśli, o zniszczeniu życia kolejnej osobie w imię własnych skrywanych tajemnic, które trzymał na dnie serca. Głowa pękała mu z bólu. Oczy piekły. Ledwo łączył myśli.

— Nie pojawiłem się na żadnym pogrzebie — wytłumaczył apatycznie, wcale na niego nie patrząc. Postarał się, aby ton brzmiał pewnie; aby nie zbłądził w nim żaden złamany dźwięk. — Nie ma takich słów, które byłyby w stanie oddać potęgę tamtego dnia. Przez ostatnie lata część mnie chciała wymazać was z pamięci. Zwłaszcza dlatego, abym nie musiał już o nim myśleć. Jednak reszta bała się tego, kim stałbym się bez niego. Przez cały ten czas czekałem na cud, aby teraz nie być pewnym czy stać mnie na odwrócenie toru, którym od lat porusza się nasz chyboczący wagon. Obawiam się nawet wyobraźni- — Dreszcz spowodowany dotykiem, rozlał się na powierzchni uda; właśnie on sprawił, że mężczyzna utracił ciągłość wypowiedzi. Niewiele myśląc, odsunął nogę, stopa otarła o stopę, ale twarz chłopaka była zbyt ciasno przytknięta, aby taki odruch zdołał oderwać materiał od zaciągającego się zapachem koniuszka nosa. Spoglądnął na Shin'ye z obawą, z ciasno zaciśniętymi zębami, a potem odwrócił głowę w przeciwnym kierunku i zamknął oczy. Wiedział, że nie zdołałby skończyć, gdyby na niego patrzał. — Nie chcę nawet myśleć, jak będzie wyglądać nasze spotkanie. Nie chcę czekać i jednocześnie chcę wydłużyć jego fizyczną nieobecność. — Wyprostowane plecy spięły się w tym biurokratycznym siadzie, a ciężkie powieki zadrżały, wprawiając w ruch rząd ciemnych rzęs. Od lat unikał wszystkich doświadczeń, które mogłyby przynieść porażkę. Obawa przed niepowodzeniem stanowiła dla mężczyzny zbyt potężną część lęku przed nieznanym. Wszystko, co nie zakrawało w jego oczach na gwarantowany sukces, omijał szerokim łukiem. Kolejne zdania wypowiedział szeptem, sam do siebie. — Nie jestem w stanie zdjąć z siebie własnej skóry. Czy niczego nie zepsuję? Czy w ogóle dam radę przeskoczyć granicę? Co, jeśli mnie na to nie stać?

Zimna krew i stanowcze słowa opuściły go zupełnie. Nie był to już dumny satrapa, nieprzystępny żadnej ludzkiej słabości i uczuciu; był teraz jak zwykły śmiertelnik dotknięty w samo serce, strapiony i przede wszystkim nieszczęśliwy. Wyglądał jak ten, co zbierając skarby przez całe życie, został ostatecznie z nich okradziony; jak ten, co straciwszy wiek nad wielkim projektem, utracił go w dzień premiery.

— Wspominasz, że nie chcesz, abym zwracał się do ciebie po imieniu. — Perłowe palce ześlizgnęły się z ud i przesunęły lekkim dotykiem po nieprzyjemnym obiciu kanapy, ledwie dotykały materiału, badając go raczej samymi opuszkami. Wydawało się, że chciał się odsunąć, zwiększyć dystans. — Ale nie chcę mówić do ciebie po nazwisku. — Pod zamkniętymi powiekami wszystko było prostsze. Tak jak wtedy. Nie musząc wymawiać jego imienia, poczuł rozpinającą kajdany wolność. — Więc jak chcesz, abym do ciebie mówił?

Nietknięty kubek Ye Liana spoczywał na stoliku — wciąż unosił się z niego delikatny obłok ciepła, a jednak pomimo ogarniającego ciało chłodu, wcale o nim nie myślał.