Lata tropienia nauczyły go, że szukanie powodów bolało - drzazgą wbijało się pod skórę fundamentów, na których opierano losową relację, wspomnienie, dowolne zdanie na temat człowieka. Mikroskopijne rozmiary zadry nie miały znaczenia - tym gorzej, bo przez niewielkość umykała zmysłom. Niedostrzeżona, nie była też wyjmowana. A potem szpikulec obrastał tkanką kiełkującej ignorancji, stawał się jednością z ciałem, był żywym, stale odtwarzającym ranę defektem. Czymś niewygodnym. Czymś, co przypominało o sobie w najmniej korzystnym momencie. Impuls zaciskał wtedy szczękę, uprzytamniał, że w organizmie jest coś, co do niego nie pasuje. Co nie pozwala funkcjonować w perfekcyjny sposób.
Obserwacja stała się więc jego głównym źródłem zasobów informacyjnych, ale te informacje nie zawsze okazywały się pasujące. Niektóre przypominały elementy spoza układanki, której obraz obejrzał wcześniej dokładnie na okładce. Chcąc nie chcąc dostrzegał jak łatwo wskakują w określone miejsca; jak mimo wszystko tworzą obszerniejsze niż na kadrze opakowania ujęcie, bo rzeczywiście są jego częścią. Po prostu, do licha, bezczelnie uciętą w detalach na pudełku.
Musiał więc stale pamiętać, że jego niechęć sama w sobie nie kreowała obiektu, wobec którego ten gniew kierował. W chwilach wzburzenia, gdy rejestrował coś, czego nie chciał, bo mogłoby zmiękczyć kanciastość, wygładzić wcześniej nieoszlifowane brzegi, odtwarzał sytuację z przeszłości - jak pewnej zimowej nocy kobiecy szept kazał mu wyjść z mieszkania; natychmiast. Bo to koniec. Grzech. A ona nie chciała grzeszyć, więc wyprosiła go, wspominając coś o Niebu.
Nie wierzył w Niebo.
To też jej powiedział, nonszalancki, młodzieńczy, rozbawiony, niemal szyderczy - ale gdy tylko skrzywił usta, pokręciła głową i warknęła, by się wynosił.
Bo to, że nie wierzył w Niebo, niespecjalnie przeszkadzało Niebu istnieć.
Choć temat dotyczył wiary - czegoś, z czego w tamtej chwili kpił, czemu ubliżał, co terroryzował na swój własny, gówniarski sposób - zasłyszane słowa zostały z nim do dziś, klejąc się do umysłu na trwałe. Rozciągnął ich znaczenie, by móc przełożyć na inne rejony życia. Tym samym, bez względu na zachcianki, wykrzywienia, na zaprzeczenia, wyszkolił w sobie umiejętność przyswajania nawet takich wiadomości, których nie chciał w układance.
Bo ignorowanie ich nie sprawiało, że znikną całkowicie. Byłoby prościej, bo czasami starczała jedna ujrzana z oddali sytuacja, aby wahliwość myśli zablokowała naturalny nurt pielęgnowanej tak długo nienawiści. Nagle przemykały mu przez palce wszystkie argumenty, które wcześniej - twarde, ciężkie, ostre jak ociosane skały - trzymał w garściach, gotów nimi cisnąć w ataku. W wyniku losowych obserwacji traciły poprzednią formę, upłynniały się, nie dawały pochwycić, nie były już bronią - jedynie wilgocią i chłodem. Samym dnem lodowatej studni, w której bezpowrotnie pogubił motywy.
Przy zwątpieniu potrzebował czasu, aby poukładać sobie wszystko w głowie.
Raz jeszcze przetworzyć dane, wyciągnąć wnioski.
Przyglądał się więc Ye Lianowi w milczeniu, ale choć spokój bijący od mężczyzny potrafił udzielić się i jemu, miał w zanadrzu jeszcze kilka sekretnych kart, mogących pomóc w wyostrzeniu poprzedniej wizji.
Nie mógł zapominać, że krew na pościeli była wciąż niczym wobec tego, ile przelał jej we wnętrzu wozu wrześniowego popołudnia.
Odetchnął powoli; niemal ostrożnie. Bez odgłosu powietrze przetoczyło się przez gardło, przedarło przez zęby.
Półszept jakim posługiwał się Ye Lian wdzierał się w jego umysł jak cienkie ostrze; sprawiał, że cierpł mu kark, że jakiś mięsień pod okiem drgał w impulsie - czego? Irytacji?
Bo najchętniej rzeczywiście by uległ, wtulił rozkwaszony nos w poduszkę, kreśląc na bieli krwawe plamy własnego, życiowego tuszu, pisząc dla porannych sprzątaczek historię makabrycznie niezrozumiałą.
- Nie położysz się obok, jeżeli będę w takim stanie - stwierdził jednak, krzywiąc wargi, wiedząc przy tym, że niezaprzeczalnie trafił w sedno. Bo obserwując go mógł dołożyć do obrazka sterylne pokoje i półki bez grama kurzu. Nawet kociej sierści próżno szukało się po podłodze zadbanego mieszkania, jakby zwierzę przechadzające się leniwie po panelach było w gruncie rzeczy sztuczne; dlatego nieliniejące. - Poza tym... - Wyciągnął się w plecach; postarał usiąść prościej. Może po to, aby mieć szansę go pochwycić, gdy wstał nieoczekiwanie, wyrywny jak nigdy.
Dotyk zamknął się na chłodzie nadgarstka; na siniakach, kładąc się na nich w identycznych miejscach, jakby w dopasowaniu, w sprawdzeniu, czy rzeczywiście to jego palce były stworzycielami ciemniejących znaków. Złapał tym razem niemocno, ale stanowczo; aby po prostu zatrzymać przy sobie, nie pozwolić oddalić się mężczyźnie.
- Nie ja mam problem z opinią tłumu.
Nie powstrzymał parsknięcia; chamskiego drgnienia ramion, wykrzywienia warg, krtani, przez którą przecisnął się zduszony, chropowato-śliski odgłos. Opuszki ześlizgnęły się z przegubu - szybko, jakby stracił czucie w nadgarstku i nie był dalej w stanie walczyć o jego obecność.
Może w swojej nieskończonej arogancji uznał, że nie musi.
Podniósł się zaraz, ale z wyraźnym trudem - bardziej dźwignął właściwie. Nie chciał jednak mówić do Ye Liana, kuląc się na skraju łóżka jak zlękniony kundel. Musiał nad nim górować, musiał spojrzeć prosto w oczy, czując przewagę choćby paru centymetrów - musiał, gdy wreszcie zdobywał się na to, co skrywał zwykle za milczącym zniechęceniem.
- Zastanawiało mnie to za każdym razem, gdy mijałem was w domu. On, z tym swoim debilnym uśmieszkiem przyklejonym do gęby jak trwała maska i zaraz obok ty, uciekający wzrokiem przy byle powodzie, jakby zerknięcie na niego cię parzyło do mięsnej, kurwa, miazgi. Wpierw sądziłem, że może sobie coś dopowiadam. Że to jakiś dziwny... - miął w ustach wyraz - dziwny rodzaj relacji, której nigdy nie poznałem, więc nie mogłem jej zrozumieć i zaakceptować. Ale twoje intencje, dla mnie, dla ciotki, dla ludzi wokół, były oczywiste. Jego nie. Przy tym on niczego nie rozumiał, ślepy - jak sądziłem - z naiwności. A wkrótce poznał Sue. Miał zostać cudownym ojcem. Wspaniałym wojskowym. Idealnym mężem. Perfekcyjnym człowiekiem. I wtedy między wami wszystko zaczęło się jebać. Stopniowo - zrobił krok; ledwie przesuwając stopę po desce - ale nieprzerwanie - patrzył - Przynajmniej dzięki temu jego obraz wreszcie nabrał konkretów. Stał się tym, czego i tak się od niego wymagało, więc usatysfakcjonowany tłum ucichł. Powiedzmy, że Ichiru wpasował się w ramy, nawet jeżeli upraszczały i deformowały jego rzeczywisty kształt. To musiało być niewygodne - o czym zdałem sobie sprawę dopiero teraz. Zmuszony, by przebywać w jego towarzystwie, słuchać wywarkiwanych pod nosem monologów... co innego miałem do roboty, Ye? Chłonąłem go i analizowałem, z dnia na dzień dochodząc do wniosków, które wcześniej nie miały żadnej gleby, aby w ogóle puścić korzenie. Czym niby miałem użyźnić swoje idiotyczne teorie? Ichiru był tak kretyńsko lojalny wojsku, tak niesamowicie zaangażowany w protekcję Sue. Był przyjacielem, którego można sobie tylko wymarzyć.
Zamilkł - na moment.
Skurczony hotelowy pokój dał ograniczenia dla zmysłów; bodźce docierały wyłącznie od drugiego ciała, od tych srebrnych refleksów błyskających przy każdym ruchu. Były jak stalowe ostrze.
Nie.
Jak popiół.
Efekt ognia - pierścieni ciasno otaczających jego własne źrenice.
Tym razem role musiały się odwrócić.
Trawiony wewnętrznym pożarem wzrok nieruchomo spoczywał więc na ostrej krawędzi popielatej barwy - nie odwrócił go, gdy nachylał się ku twarzy, zniżając głos. Powielając schemat.
Mówiąc półszeptem.
- Jak duży to musiał być ciężar?
Doceniam, że o mnie pomyślał...
- Naprawdę zawsze go doceniałeś?
... że wyciągnął mnie ponad własny komfort...
- Pomyślałeś choć raz o nim, nie o swojej parszywie lękliwej, gejowskiej dupie?
... powinien mi zaufać.
- Ile zaufania sam w niego włożyłeś, skoro nie poznał jednego z twoich największych sekretów?
Serie żartów, ciepłych uśmiechów, przyjaznych poklepywań po napiętych w nerwach barkach - jak egotyczny był charakter każdego z nich? Ile posiadali w sobie chorej niepewności, aby nie móc wystosować najprostszej broni? Szczerość raniła, ale - w porównaniu do kul - obrażenia po niej potrafiły uleczyć zmasakrowane atakiem miejsce.
Shin zdawał się nieść tę prawdę w przekazie zbyt dosadnym; możliwe, że również zbyt wrogo wypowiedzianym. Ale użyte sformułowania, nawet jeżeli mogły wywołać w rozmówcy natychmiastową defensywę, nie współgrały z powagą młodzieńczego oblicza. Z twarzą, na której migało przytłumione światło lampy; tańczyły półmroczne cienie; z twarzą, która nie miała w sobie krzty charakterystycznej dla niego szumnej waleczności.
- To tylko moje przypuszczenia. Mogę się mylić. A on, oczywiście, może działać z zupełnie innych pobudek. A jednak pozbył się mnie przy pierwszej lepszej okazji. Nie po to, abym doglądał ciotki, dla której przelewał pot na treningach, i nie ze względu na siostrę, z którą się wychował. Nawet nie po to, abym skrył się gdzieś, ratując własne gardło. Wtedy do mnie dotarło, że może to prostsze. Może wypadek w pewien sposób był mu na rękę, bo rozwiązał dużo kłopotów. Wykreślił oczekiwania. Wymagania, którym musiał sprostać, bo bał się, podobnie jak ty, co powiedzą pozostali, gdy nieodwracalnie ich zawiedzie. Z braku lepszych opcji, oceniałem go ostatnie cztery lata. I doszedłem do wniosku, że - być może - cały czas istniała inna droga; ciemna, dokładnie ta, w którą sam nie chciałeś wchodzić, lękając się ślepego zaułka. Zaułka, którego wcale tam nie wybudowano, bo może nie jesteście tak różni jak się wydawało pierwotnie. I to mnie uprzytomniło jak bardzo mnie wnerwialiście. Lgnąc do siebie i odskakując ilekroć ktoś odchrząknął, w waszej pieprzonej opinii: zbyt wymownie. Ale później wpadłem na to, że mógłbyś mi pomóc; wyświadczyłbyś przysługę, bo gdyby okazało się, że mam rację, gdyby wyszło, że obydwoje byliście jedynie za głupi, a zbyt wiele na to wskazuje, zbyt dużo irracjonalnych odruchów ze strony tego cholernego matoła... może wtedy mógłbym wrócić. Bo on nie wróciłby z pewnością. Nie mógłby dalej wciskać się w ramy, z góry przestałby do nich pasować. Nie spełniłby oczekiwań. Mrzonek, od których tchórzliwie uciekał - w stronę wojska, Sue, roli żywiciela rodziny. Ty jednak wiesz wszystko o tchórzliwej ucieczce, racja? - Aluzja przebijała się w tonie bezdusznością igieł. Czas nie grał żadnych skrzypiec w przedstawieniu; dawał się nagiąć, nadłamać. Jakby sam zegar gubił sekundy, pozwalał obrazom przeskakiwać o parę chwil naprzód - nagle, migotliwie. Dłoń Shina, szorstka i żwirowata dotknęła chłodnego czoła pisarza; wsunęła się pod blond pasma, przylegając opuszkami do skóry, przemykając nad linią w pytaniu zmarszczonych brwi. A w następnym kadrze
(kiedy dokładnie? Gdy postąpił krok, wsunął nogę między rozstawione stopy Ye Liana? Gdy pochylił się nad nim aż usta nie zawisły blisko jego ust, drażniąc wargi tkliwością oddechu?)
dłoń zakryła odcień skutego żelaza - odcięła wtyczkę wzroku, zamknęła otoczenie mężczyzny w bezgranicznej czerni.
Pozostał tylko bezosobowy szept; niski, znajomy.
I wymowne ciepło westchnienia osiągalnych nagle obietnic.
- Zdajesz sobie sprawę, kto naprawdę mógłby przed tobą teraz stać, Ye. Raz już straciłeś swoją szansę. Kolejną też planujesz przepuścić? Bo może się mylę? - Drwina obleczona w łagodność; pauza zaciągnięta tylko po to, aby pozwolić na przetrawienie nowego wyjścia, skończona jeszcze cichszym pytaniem; głoskami, w których czaił się dźwięk uśmiechu. - Co jeżeli jednak ty się mylisz?

Jak pasażer wykolejonego wagonu, on również nie wiedział, co się wydarzyło, póki głuchy, narastający pisk w skroniach wystarczająco nie ucichł. Przez zgęstniały dym zaskoczenia próbował przebić wzrok - powieki przymrużyło, cyrkon okalający rozszerzoną źrenicę scentralizował się wreszcie na srebrnym odpowiedniku, mozolnie przytomniejąc, choć sytuacja wydawała się komiczna, by miała faktyczny kształt.
Bolało go wszystko - twarz zwłaszcza, poturbowana od walki, z rozbitym nosem traktowanym jak porcelana, do której wlano ciepły płyn i modlono się, aby mimo pęknięć nie puściła wody. Poza tym jednak obite plecy, napięte nagle od przyjęcia niewygodnej, obronnej pozycji - zaokrąglone, z siniejącymi już plamami po ciosach i z wyrysowanym szlakiem kręgosłupa, widocznym nienagannie, gdy pochylony w krzywej konfiguracji, postarał się nie przygnieść ciała pod sobą. Zareagował automatycznie, pociągnięty za nadgarstek i zbyt osłabiony od przelanej w łazience krwi, aby przeciwstawić się nawet tak drobnej wadze, jaką reprezentował Ye Lian - upadając machinalnie postawił krok naprzód, zbierając kolanem fałdy pościeli, gdy zamaszyście wsunął je między nogi blondyna, dla zachowania żałośnie szczątkowej równowagi. Ramię opadło gwałtownie, łamiąc się w łokciu, który wylądował silnie tuż przy mężczyźnie, jakby w ostatniej próbie, by jednak nie przylgnąć torsem do piersi skrytej pod czarnym materiałem.
Pod golfem, który sam mu sprezentował. Co za ironia.
Wiedział przecież, że to żart, doskonale. Nie pozwolił więc, aby z ust spłynął uśmiech, sztubacki, ukazujący zęby. Sytuacja była o krok od puenty dowcipu; o jedno niewypowiedziane jeszcze słowo nadające kawałowi miarę śmieszności. A jednak gardło milczało, puste i bez dźwięku wyrazów - wyrazów w zamian kłębiących się po umyśle chaotycznym nieładem. Nie ustalił ciągłości przyczyny i skutku, bo nie potrafił skojarzyć, dlaczego wszystko pomknęło tak beznadziejnym torem. Zachwianie Ye Liana skrystalizowało się w wizji jak malutki kamyk wrzucony w szyny - tyle starczyło, by rozpędzony pociąg wybił się z żelaznych podkładów, prowadząc do katastrofy.
Czas rozciągnął sekundy do minut; wypełnił każdy pojedynczy ułamek chwili balastem oczekiwania na kulminację. Werble nieprzerwanie dudniły coraz szybciej i szybciej, do naprężenia nici niepewności - aż ta nie pękła z trzaskiem.
Krążące po odsłoniętej twarzy spojrzenie nabrało gwałtownie przytomności, gdy przypadek zetknął wargi nieznające zdań innych niż bluźnięcia i salwy rezygnacji. To ledwie muśnięcie zmroziło tkankę do żywej miazgi - unieruchomiło go wciąż milimetr od ponownej porażki, z zapartym tchem, byle nie wykonać następnego błędu. Może na tym etapie świadomość nie dopuszczała do siebie faktów. Wyparła zbędną bliskość.
A teraz się odsuń - choć prośba (komenda?) padła w przeszłości, rozmyta i osiadająca na zmyśle słuchu jak kurz po bitwie, rozkaz wypełnił czaszkę kategorycznością dopiero teraz.
Elementy układanki powpadały na swoje miejsca.
Pierwsze dotarło echo skrzypnięcia łóżka - pretensja uległego pod naporem materaca. Zaraz potem intensywne buchnięcie zapachów - posłania i perfum z najwyższej półki, jak wzniecony szurnięciem pojazdu obłok piachu.
Byłem pewny, że mu powiesz.
Wzrok nie zmieniał celu; stale wpatrywał się w migoczące rogówki mętne gęstością tafli jeziora. Szukał w nich rdzawoczerwonych plam, cętek morderstwa wobec którego władze nie wszczęły odpowiednio dokładnego dochodzenia, pozwalając sprawcy
(mężczyźnie leżącym tuż pod nim jak schwycone w sidła łowne zwierzę)
żyć pełnią wolności. Ale w głębinach płynnej rtęci odnajdował wyłącznie poblask lampki nocnej.
Strasznie przyziemna rzecz, przez którą nie potrafił się skupić.
Ociągał się jak nigdy, przeciwstawiając skamieniałym reakcjom. Drętwo oderwał rękę od pościeli, wagę ciała przekładając na wbity w materac łokieć. Naga pierś milimetrem zawisła wtedy nad tą bardziej cherlawą, zakrytą sprasowaną tkaniną bez choćby kawałka zgniecenia.
Czemu mi o tym mówisz?
Bo sprzedana historia mogła być prawdziwa. Bo przekaz, choć brutalny, posiadał silne fundamenty, stale umacniane następnymi: co jeśli?
Co jeśli ciężar, który spoczął powolnie, a jednak nieoczekiwanie, na policzku, należałby do innej, bardziej znanej, ręki? Jeśli krążący po cerze dotyk, szukający odpowiedniego oparcia, towarzyszyłby czerni wplątanej w wiecznie zmierzwione włosy i ciemności skupionych, rozweselonych oczu? Gdyby kciuk wsunął się pod brodę mniej junacko, gdyby reszta palców wplątała się w platynę włosów z naiwną, pasującą przez to do Ichiru, poczciwością? Gdyby dłoń przylgnęła wnętrzem ciaśniej do szczęki, do ciepła twarzy, z zamiarem przełamania zbudowanych na strachu barier?
Wiem, że czytałeś nasze wiadomości.
- Nie musiałem nic czytać - szept położony na nieskazitelnej twarzy, naciskiem ręki ukierunkowanych wprost na marsowe oblicze, parzył wymownością. - Jesteś prosty. Nadwrażliwy, gdy o niego chodzi. - Uchwyt, zmuszający blondyna do jednej pozycji, zelżał, zsunął się z zaczerwienionej od włożonej w to siły żuchwy, lądując na przełyku okrytym cienką warstwą golfa. - Wszyscy widzieli twoje głupie marzenia, pogódź się, że tylko ty lękliwie zamykałeś oczy. - Stwierdzeniu towarzyszyła niskość schrypniętego tonu drżeniem na myśl przywodząca warkot wilka, uwieńczona mocniejszym zwarciem palców, otaczających szczupłą szyję. Jak zadzierzgnięta na krtani lina.
- Tak ci łatwiej? - Pytanie obleczone w stop zbyt wielu sprzecznych cech - cichego ostrzeżenia, rozbawienia, intencjonalnej prowokacji. I szyderstwa zalęgłego w kącikach wykrzywionych uczniackim uśmiechem. Powinien to tu przerwać - pustym śmiechem albo ledwo zduszonym parsknięciem - w obydwu wariantach niszcząc bezpośredniość chwili, której bliskością i konspiracyjnością będzie się brzydził długie miesiące.
Lata.
A jednak nim wyprostował ramię, cofnął głowę i zsunął się znad skamieniałej sylwetki, nagłe muśnięcie przebiło barierę oddzielających ich jednostek miary. Przesunął wargami wzdłuż jego dolnej w niby następnym przypadkowym tchnięciu - i nie było to przyjemne. Pozbawione romantycznej delikatności przypominało przetarcie drucianą szorstkością po powierzchni miękkich, zwilgotniałych rosą płatków. Gotowe rozerwać ich asteniczną budowę przy jakiejkolwiek nieostrożności, zatrzymały się zaraz wraz z wydechem zniecierpliwienia - po to, by ledwie krańcem języka zbadać ciasno zamkniętą linię ust, uniemożliwiającą pogłębienie czułości.
- Nie tchórz. - Z odłamków wspomnień próbował poskładać obraz tego, co dzieje się tu i teraz, wyodrębnić skrawek płótna z powodem, dla którego ręka ciążąca na gardle zelżała, wsunęła się po krtani, by zboczyć, przekierować opuszki na spięty kark. Między palce rzeczywiście wsunęły się platynowe pasma, a kciuk - z prostym przekazem - osiadł na brodzie, napierając na nią lekko. Tylko na tyle, aby zwarte w kreskę wargi starszego mężczyzny wreszcie się rozchyliły.
- Jesteśmy podobni - przypomniał, z ustami na jego ustach, muskając je każdą sylabą w rozwydrzonej zaczepce. Ale coraz ostrożniej, przybierając rolę, której ramy wymagały bohaterstwa. Bo Ichiru we wszystko co robił ładował protekcję; protekcję, której próżno szukać u Shina, gdy w czerwonej mgiełce porywczości po raz pierwszy złączył ich w przedsmaku pocałunku. Starał się jednak obecnie. Nawet grymas złagodniał, przechodząc gradientem z bezczelnej aluzji do niepewnego sceptycyzmu. Mogę? - pytały gesty, gdy ciernistość kciuka pogładziła bok bladego policzka, w jakiejś dziwnej, niewygodnej tęsknocie. Podświadomie sięgał oszczędnością ruchów do znamiona tuż pod dolną wargą Ye Liana; w przypomnieniu, że zna i pamięta o jego indywidualności. - A później będzie prościej, gdy staniesz przed oryginałem. Nabierzesz odwagi. Zaryzykujesz. - Zapewnienie, tym razem gorliwsze, zakończył dłuższą przerwą. To ty wykonasz pierwszy krok - brzmiało jednak mimo milczenia. - Będziecie razem.
Smażyć się w piekle.

Od kiedy pamiętał, nigdy niczego naprawdę nie planował - zdarzało mu się stworzyć szkielet konstrukcji, ale realizacja jej budowy przychodziła spontanicznie, w chaosie ciągłych modyfikacji, nanoszonych poprawek, naginanych w wyniku kontuzji jednej z zasad albo po prostu dlatego, że pojawiły się nowe zmienne. Nie ograniczał się do sztywno stworzonych reguł, zbyt silnie wiązałyby mu nadgarstki, a sznur ciasno opinający przeguby uniemożliwiłby dalszą wspinaczkę na sam szczyt. Zbyt wiele razy, w huraganie różnych czynności, zdarzało mu się jednak siadać przy oknie, na skrzypiącej oprawie, z drewnem belki wżynanym w wypukłości kręgosłupa i polikiem wspartym o zgięte w stawie kolano. Zwłaszcza w zimie, gdy dochodziła do tego dłoń, leniwie sunąca wskazującym palcem po obciążającym parapet śniegu, spoglądał na ludzi tłoczących się w dole, spieszących do nieznanych miejsc; ludzi, którzy umykali mu z pamięci dokładnie w chwili, gdy znikali z rejestru w jednej z krętych, nielogicznie utworzonych uliczek Nanashi. Czuł wtedy, że do nich nie pasuje - w ferworze codzienności nie odnajdywał choćby pojedynczego powołania i choć wmawiał sobie jak ważne jest wytropienie mordercy, zatracał się w szarym bezsensie z każdym dniem, ilekroć dostrzegał parę buchającą z ust spłoszonych pośpiechem mieszkańców, gdy matki ciągnęły za sobą rozkrzyczane potomstwo, a panowie próbowali zapanować na ujadającymi rottweilerami. Kurczyła się na nim skóra i nie pasował już nawet do własnego organizmu, dusił się w za małej skorupie, ścierpnięty od stałej pozycji, którą w gniewnym obruszeniu zmieniał, zeskakując z okna, odwracając twarz od świata na zewnątrz, od razu odszukując zdjęcia ofiar, wycinki z gazet, osobiście stworzone zapiski, do których podchodził i których szorstkość papieru dotykał, jakby w upewnieniu się, że dalej tu były; nie wyparowały, nie stały się znikąd wytworem wymęczonej wyobraźni.
Bywało przecież, że umysł płatał mu figle; poranne koszmary albo stałe osaczenie, od którego okręcał się raptownie, marszcząc nos i doszukując w niewielkich lukach między budynkami wrogich spojrzeń. Był nadwrażliwy, coraz bardziej nieostrożny i to go uświadamiało, że jak nigdy wcześniej, potrzebował wreszcie celu.
Ten obiekt okazał się o wiele drobniejszy niż zakładał; gdy przekierowywał nań celownik swoich ambicji, podejrzewał twarde, szerokie ramiona żołdaka, ale gdy palce przesunęły się ze szczęki, przemknęły wzdłuż gładkiej szyi, opadając na bark, wyczuwał - owszem - napięcie, ale napięcie otoczone miękkością, reagujące na niego z zadowalającym męskie ego chłonnym pragnieniem, jakby sylwetka Ye Liana, wbrew jego ostrzegawczym spojrzeniom, nie potrafiła oddzielić fizyczności od psychiki.
Upór był imponujący, bo gdy głowa odgięła się gwałtownym obrotem na bok, przywierając policzkiem do zmiętej narzuty, usta Shina nie natrafiły na zaciśnięte obronnie wargi; zamiast tego otarły się o kant żuchwy, od razu wyrażając niezadowolenie o oktawę za głośno wyrwanym z krtani westchnieniem; nie broń się, po prostu poddaj. Nie pozwolił sobie na zawahanie; może naprawdę doprowadził do wyłączenia umysłu, by wstręt pieczołowicie pielęgnowany latami nie dał rady powstrzymać ręki badającej sztywny bok opięty cienkim golfem, którego materiał wysunął się ze spodni wraz z celowym uniesieniem palców z powrotem pod ramię, pomiędzy paliczkami zbierając fałdy czarnego nakrycia. Uzewnętrzniony skrawek brzucha - ledwie parę centymetrów nagiej skóry - zaraz zniknął pod szorstkimi opuszkami; szukały punktu, w którym dane im będzie wemknąć się pod ubranie, tylko po to, by nadgarstek zahaczył o linię spodni, sygnalizując swoją obecność, stale dociskają mocniejszym chwytem zachłannej ręki - odnalazła oparcia na szczupłym biodrze, natychmiast wpinając w kość, zamykając się na marmurowej skórze.
Wykwitną tam nowe siniaki; kolejne dowody incydentu, zbrodni, którą obydwoje skrupulatnie przemilczą, bo nie znajdą miejsca na akceptację tego co się wydarzyło.
Wystarczy.
Gorączka trawiła spojrzenie, stale, zbyt ruchliwie, krążące po twarzy Ye Liana - teraz przykrytej przedramieniem, wąską barierą wprawiającą kąciki ust w drżenie juwenilnego rozbawienia, bo odpowiedzi ze strony mężczyzny - starszego, doświadczonego, dawniej będącego niedoścignionym autorytetem w każdej znanej światu dziedzinie - zakrawały o dziewczęcy strach, od którego coś ściskało się w trzewiach, oblewało gorącem kark, pierś i podbrzusze, napinając sylwetkę niecierpliwością. Chciał i potrzebował, by przegiąć strunę, doprowadzić do skrajności, od której nie będzie odwrotu; unieść rękę jeszcze wyżej, na jego żebra, a potem dalej, na pierś, gdzie uderzenia serca wygrywały rytmiczną szarżę.
Nie powinieneś tego robić. Nie powinieneś. Nie możesz.
Nie.
Kolano wsunęło się głębiej między ciepło ud, przylgnęło do ugiętej reakcyjnie nogi.
- Co za maruda - westchnął poddańczo, podciągając się na łokciu o tyle tylko, by sięgnąć wyżej, wsunąć żuchwę w drżącą emocją dłoń, której nadgarstek wciąż skrywał srebro spojrzenia. Kraniec języka dotknął samego centrum śródręcza Ye Liana, wilgoć wytoczyła drogę po wgłębieniach; linii życia i serca, łapiąc smak w końcu otarła się o brzeg, tuż przy małym palcu, gdzie zęby zwarły się mocniej w zwierzęcym ugryzieniu.
Odpuścił.
Ślady po obu stronach ręki - jej wewnętrznej i zewnętrznej powierzchni - pokryła barwa azorubiny; plamy rozlewały się szybko po wrażliwym kolorycie cery, zdążył raptem rozewrzeć szczęki, by mieć pewność, że nawet tak średni nacisk na następne dni nie pozwoli Ye Lianowi, by zapomnieć o sprawie. Ilekroć sięgnie w kierunku klawiatury, by wdusić następną literkę do treści nowej książki, sine znamię potowarzyszy temu widokowi.
Shin’ya usłuchał jednak ostatniej z próśb, ostatecznie przekładając ciężar ciała na prawy bark, opadając nim po boku mężczyzny prosto w zmiętą pościel. Skroń oparł o uniesioną dla wygody pięść - choć uciął to, co było między nimi, odsunął się też, przynajmniej odrobinę, pozostał dalej stosunkowo blisko, przodem do niego, wpatrzony w pobladły profil w jakimś niesprecyzowanym wyczekiwaniu - jakby na odgłos zaprzeczenia.
Było mu gorąco; zapewne od słabości po walce, jak nachalnie sobie wmawiał, ale jeżeli to był powód, nie wyjaśniał mrowienia w zabranej z talii ręce. Otarł nią o pościel, jakby wycierał jakiś brud.
Łaknienie.
- Byłeś bardzo... - szukanie odpowiedniego określenia nie przyszło mu łatwo; umilkł, nie powstrzymując aluzyjnego uśmiechu, zbyt wymownego, bezczelnego w swej nikłej odsłonie - wierny - zdecydował się - mojemu bratu.
Stwierdzenie niosło ze sobą kolejne przypomnienia - świadomość, że się zorientował, że zbyt łatwo przyszło odczytanie mowy ciała, choć to wciąż nie pełne informacje, dalej bez potwierdzenia, że rodząca się w głowie wizja ma odzwierciedlenie w rzeczywistości.
Byłeś bardzo wierny mojemu bratu i dlatego zrezygnowałeś z innych.
Siedząc samemu w mieszkaniu musiało być bardzo trudno poradzić sobie z...
- Wcześniej było tak samo? - Było jakieś "wcześniej", Ye Lian? W szkole? Na uniwersytecie, nim nie poznałeś Ichiru? - Cały czas nie potrafiłeś?

Zdawało mu się, że tematu nie da się pociągnąć, bo cisza, jaka się między nimi rozciągnęła, pasowała swoją wagą do ciężaru zimowej pościeli, od której oczy od razu się mrużą, a umysł przestaje pracować na odpowiednio prędkich biegach. Milczenie Ye Liana nietrudno było potraktować jak ucięcie rozdziału; agresywnie, nerwowo, nie doczytując tekstu, przekartkował do ostatniej ze stron, aż nie ujrzał nowej części, o świeżym starcie - i Shin w jakiejś niepojętej przez siebie łasce to zaakceptował, może faktycznie zmęczony ciągłą próbą przełamania żelaznych barier.
To był chory, intensywny dzień, spisany nie atramentem, a juchą i zapachem stopniałego z ziemią śniegu. Do teraz w skroni wirowały podrzędne groźby napastników, słyszał tuż nad uchem chrupot ugniatanego pod butami puchu i widział zbyt wymowny, cwaniacki uśmieszek recepcjonistki życzącej dobrej nocy. Zastanawiał się, co mu strzeliło do łba, aby w przypływie głupoty dotknąć ust Ye Liana, smakując ich dziwną, niepasującą do mężczyzn miękkość i łapiąc zapach urwanego raptownie oddechu, przemieszanego z aromatem ulatujących zza uszu perfum. Pasowało to do niego - flakoniki z wyższej półki, chwytane alabastrowymi, smukłymi palcami, obracane nie po to, aby sprawdzić cenę, bo cena nie grała roli (w kwestii pieniędzy najwidoczniej nie potrzebował takiej ostrożności jak w życiu, bo małe, szklane naczynia pozwalały mu stworzyć kolejny fałszywy puzzel osobowości, tuszujący prawdziwość kryjącą się pod warstwami ubrań i kosmetyków), a jedynie w celu upewnienia się, że sięgnął po odpowiedni towar, że chodzi o markę, którą wcześniej sobie wypatrzył albo która towarzyszyła mu od lat i której nie chciał zmieniać. Pasowało to do niego tak bardzo, jak nie pasowały czerwone plamy pokrywające policzki i nerwowo ściskana w kułak dłoń. Tylko na ten widok spomiędzy sinych powiek Shina wyzierała jeszcze jakaś przytomność; obserwował i pławił się w obrazie różu rozproszonego na jasnej cerze, w braku elegancji przy chaotycznie podciągniętym golfie, który wciąż wystawał wąskim trójkątem nagości znad paska do spodni. Własna krew szumiała w całej już czaszce, piersi i udach, cierpła, drażniła, powodując to niepojęte, niskolotne naprężenie, dlatego w pewnym momencie, jakby chcąc zmyć z siebie nadciągające niebezpiecznie myśli, zsunął kant szczeki z podpierającej dłoni i wtulił twarz - choć bardzo ostrożnie, by nie naruszyć rannej strefy - w zagięcie łokcia. Jeszcze nim zdążył w dosłownym znaczeniu zetrzeć z siebie wyryty wyobraźnią obraz, zamarł w pół ruchu, z lekko przymrużonymi ślepiami i ściągniętymi nad nierozumiejącym niczego wzrokiem brwiami; bo nie spodziewał się kontynuacji.
Powoli, w przypływie czegoś, co można podpiąć pod szacunek, znieruchomiał, usadawiając się wygodniej ze skronią na przegubie zgiętej w stawie ręki i to, jak układał głowę, było jedynym drgnięciem z jego strony. Przez czas trwania monologu jedynie przypatrywał się jego profilowi, a potem, gdy ta się poruszyła, trasie ręki sięgającej serca.
Wymowność gestu dawała sporo do myślenia, ale Shin nie podjął wątku; nawet gdyby chciał, umysł miał ograniczony zmęczeniem i opadającą jak kurz bitewny adrenaliną. Zawężony rejestr zdołał jedynie chwycić się pytań, zagrzebując pod nimi jak pod tonowym blokiem. Ten balast osiadł na jego klatce piersiowej i chociaż leżał bokiem, nadal towarzyszył mu ścisk przy każdym podjętym wdechu.
Shin'ya, powiedz mi czy kiedykolwiek ci na kimś zależało?
Nie miał ochoty na uzewnętrznianie się; nie po to tutaj przyszedł. Nie to też zakładał jego plan, ale o ścianki wewnętrznego jestestwa, o ten zamknięty w czaszce punkt świadomościowy, obijał się wyłącznie głos sprzed momentu - nie docierało tam echo próbującego ocucić go rozsądku. A ten głos nawiązywał do bycia nieprzystosowanym; zahaczał o temat zbyt dobrze mu znajomy, jak wspomnienie mieszkania, z którym wiąże się zbyt dużo dobrych i zbyt dużo złych kadrów z przeszłości.
- Robimy sobie teraz kącik zwierzeń? - padło, nim zdążył przegryźć kraniec języka, hamując złośliwość, na którą przecież nie miał właściwie siły. Tak jak wcześniej założył - położenie się skutkowało natychmiastowemu przypomnieniu sobie, jak wyczerpane było ciało i jak hałaśliwie domagało się ono odprężenia. Mógłby zostawić dyskusję w tym punkcie; byłoby to całkiem w jego stylu, gdyby w znudzeniu rozciągnął się w pościeli i przekręcił na drugi bok, aż nazbyt wymownie odgradzając od drugiego mężczyzny plecami.
A jednak spojrzenie utknęło w wąskich ustach, co jakiś tylko czas pozwalając źrenicom drgnąć kilka milimetrów w dół, by wychwycić na powierzchni gładkiej cery ciemniejszy ślad - małe znamię, na którym stale ogniskował uwagę.
Aż wreszcie westchnął poddańczo - już drugi raz odpuszczając w ten sam rozdrażniony sposób - przetaczając się na plecy. Mina od razu mu skwaśniała, poczuł jak wszystko napływa mu do gardła. Krew lejąca się z nosa wprawdzie zakrzepła, ale wewnętrznie dalej stanowiła powód do ciągłej irytacji - zmiana pozycji tylko przypomniała mu o dzisiejszej bijatyce; i o jutrzejszej migrenie, z jaką będzie musiał stoczyć równie niesprawiedliwy bój.
Teraz utkwił jednak wzrok w suficie - płaskim prostokącie bez żadnej skazy, różniącym się jak niebo i ziemia, gdyby zestawić go ze sklepieniem oglądanym we własnym mieszkaniu.
- Kiedyś - zaczął w identyczny sposób, sięgając pamięcią do dawnych czasów - przyszedł wściekły trzaskając za sobą wszystkimi drzwiami na jakie natrafił. Był przemoczony do suchej nitki, ale nie deszcz wytrącił go z równowagi. Raczej rzadko rozmawialiśmy, nie sądzę zresztą, by dziesięć lat starszy typ czuł potrzebę dyskutowania z kimś, kto sięgał mu na tym etapie przed ramię.
Nie musiałem jednak drążyć kwestii, może nawet w ogóle mogło mnie tam nie być i równie energicznie wylewałby żale do pustej kuchni. Stałem tam mimo wszystko, z kubkiem dopiero zalanej kawy w jednej, nadgryzionym jabłkiem w drugiej ręce i patrzyłem na niego w osłupieniu, jak przestawia krzesła przed stołem, wyrównuje je jak jakiś psychiczny pedant, choć nigdy wcześniej nie potrzebował robić tego od linijki.
Pod nosem mamrotał coś o tym, że jest kretynem i nie potrafiłem się z tym nie zgodzić. Ale też nie przytaknąłem; po prostu oparłem się o blat i słuchałem co miał do powiedzenia, zastanawiając się, czy zdaje sobie sprawę z mojej obecności. Zdarzało się, że co parę nieskładnych zdań zerkał w moim kierunku, jakby weryfikował, czy nadal ma wiernego widza spektaklu, ale nie miałem pewności, czy faktycznie mnie widział. Rozumiesz? Po prostu łaził nerwowo w tę i z powrotem i coś gadał, bardziej właściwie mamrotał pod nosem, i tylko raz na kilka akapitów zatrzymywał się, kierował na mnie nieprzytomny wzrok, odczekiwał sekundę albo dwie i wracał do monologu. Ostatecznie poszedł spać, a gdy się obudził - przespał wtedy bite dwanaście godzin - narzekał na ból głowy. Wspominał coś o nieprzespanej nocy, tragicznym powrocie autokarem i o tym, że nie przyjechał autobus, więc resztę drogi musiał przejść pieszo w tnącej ulewie. Ale wściekły był nie na to, tylko na coś, co zdarzyło się na obozie.
Zadał mi wtedy, w sensie, w kuchni, w tym dziwnym amoku, w nerwach, które do niego nie pasowały i które wykrzywiały mu twarz w rysach dezorientacji i złości, pytanie czy rozumiem w ogóle jak ważne jest, by nic nie spierdolić. Użył tego słowa, pamiętam dokładnie, bo ciotka zawsze zakazywała nam przekleństw - i mimowolnie się uśmiechnąłem, co najwidoczniej uznał za odpowiedź.
Uśmiech odpowiedzią nie był, ale pewnie nieistotne, co bym zrobił - i czy cokolwiek - i tak wszystko by sobie ustalił po swojemu. Zaczął pytaniem czy pojmuję ideę kontaktów międzyludzkich i trochę, w jakiś sposób, jego bełkot przypomina mi teraz twój.
Pomyślałem, że relacje burzą ludzi; cały ich autorytet, bo starczy, by coś poszło nie tak, a wszystkie blokady pękają i robi się harmider. Grzmiał o tym, że jeżeli błędnie go zrozumiałeś, to wszystko skończone. Znowu cedził przez zęby, że jest idiotą. Potem machnął ręką w stronę jabłka, o którym zdążyłem zapomnieć i mamrotał, że przynajmniej spróbował, ale może jeszcze nie dojrzało. I wtedy poszedł spać.
Wiesz, że rzadko używał metafor, chyba nawet nie wiedział, że coś takiego istnieje. Ja też nie zrozumiałem o co mu chodziło; po prostu stałem jeszcze jakiś czas w kuchni, z echem jego pretensji wobec żarcia, które trzymałem w garści i zastanawiałem się nad tym, o co, do licha, chodziło w tej scenie.
Później wyszło, że na obozie się posprzeczaliście. To chyba i tak za dużo powiedziane, ale przynajmniej on był święcie przekonany, że lada moment piękny obrazek może prysnąć, bo dzieliliście namiot, a ty kazałeś mu się odsunąć, co według jego pokrętnej logiki miało oznaczać, że już się nie przyjaźnicie, a on jest obrzydliwym natrętem.
Przez tydzień zaraz po zajęciach bunkrował się w pokoju i pił sam ze sobą. Plus, że nawet po alkoholu trzymały się go te same irytujące standardy, więc gdy wychylał się ze swojej jamy, prawie nie było po nim widać, że jest nieźle wstawiony. Chwiał się lekko i jedynie raz przypadkiem go złapałem. Szedł do łazienki, potknął się i wpadł na mnie. Odruchowo chwyciłem go pod ramię, by w podzięce usłyszeć, że trzeba uważać, bo niedojrzałe są cierpkie, ale przejrzałe są jeszcze gorsze, bo słodko pachną, ale po zjedzeniu czuć mdlącą kwaskowatość i chce się wymiotować.
Potem znowu był cały w skowronkach, bo najwidoczniej się pogodziliście. Od razu przestał pić, bo i tak zawsze robił to tylko po to, by dramatyczniej pogrążać się w swoim żałosnym smutku. Za mną dalej jednak chodził ten pijacki absurd i wreszcie skojarzyłem o co chodziło. Uparł się, że to wszystko działa na zasadzie podobnej do owoców albo roślin; w każdym razie dajesz glebę i patrzysz, co wyrośnie. Jeżeli zerwiesz za szybko i podarujesz komuś do posmakowania, może okazać się twarde w przegryzieniu, nie wydzielać żadnego zapachu, słowem: nic niesamowitego. Po pierwszym kęsie przechodzi ci chęć na resztę. Przegniłe owoce są z kolei pozornie dobre, ale potem je chwytasz i widzisz pleśń tam, gdzie część stykała się z miską albo wgryzasz się i natychmiast powietrze wypełnia ten paskudny, niby słodki zapach fermentacji.
Więc, słowem wstępu...
Zatrzymał się; jak zawsze, gdy zdawał sobie sprawę, że paplał przeszło kilka minut. Bezładnie, jakby sam cały czas działał na ostrym rauszu, bo słowotok wylewający się spomiędzy warg, miał swoje źródło w szumnym umyśle. Nie chciał przyznać nawet przed sobą, że za rzadko ma do kogo otworzyć gębę. Że kumuluje się w nim zbyt wiele głupich historii, spostrzeżeń albo wniosków, ale kiedy nabiera wdechu, by przekazać je światu, ten świat pozostaje pusty, a jedynymi słuchaczami okazują się bezpańskie kocury z dalekiego molo.
Nawet nie zarejestrował momentu, w którym zaczął bawić się wżynającą w nadgarstek bransoletką. Wolna dłoń bezmyślnie obracała uczepioną rzemyka zawieszkę z grawerem, gdy wzrok toczył się po suficie, szukając tam dalszych wyrazów do opowieści.
Kiedykolwiek ci na kimś zależało?
- Może w jakimś sensie chciałem, by tak było, ale spieszyłem się podobnie, jak on się pospieszył i zanim się orientowałem, wszystko szlag trafiał. W liceum pojawiła się dziewczyna, dla której o trzeciej w nocy potrafiłem włamać się na SOR, byle przynieść jej ulubione słodycze, podjeżdżałem po nią pod szpital, by nie musiała niepokoić nikogo innego i strasznie się denerwowałem, bo czasami nawet uważny dotyk zostawiał na jej skórze siniaki, jakbym ją tłukł do nieprzytomności. - Skrzywił się. - Wymagałem od niej, by brała wszystko, co jej oferowałem, a kiedy nie chciała, zaczynałem się irytować i to już dowód, że próbowałem wcisnąć jej coś niedojrzałego. Zaczęliśmy się kłócić, żreć właściwie, więc skończyło się jak zawsze, a ja wylądowałem - zawahał się, zaciskając zęby. Na spiętej szczęce coś drgnęło; tik nerwowy, od którego zdawał się bardziej wrogi. Gdy jednak przechylił głowę i policzek opadł na pościel, w spojrzeniu utkwionym w Ye Liana nie było złości; bardziej natarczywa potrzeba dostrzeżenia zrozumienia na pytanie: wiesz jak, kurwa, trudno być wiecznym zastępstwem? Na jedną noc, na jedno spotkanie, jedno odhaczenie, jeden telefon. "Możesz wpaść dzisiaj? Jestem akurat wolna". Więc wpadasz, bo wiesz, że z rana będzie już jej mąż, którego nienawidzi, ale z którym się nie rozstanie z powodów, których i tak nie zrozumiesz, bo ona sama ich nie pojmuje. I im też, już z przyzwyczajenia, wciskasz coś szczeniackiego, co depczą pod butem, bo nikt nie lubi łamać sobie zębów na twardej skórze z niesmacznym miąższem, ale kiedy to ma dojrzeć, skoro nie mają czasu, bo nad ranem ma cię już dawno nie być w pieprzonym mieszkaniu pieprzonego biznesmena, którego żona w równie popieprzony sposób szuka sobie nowych rozrywek, Ye Lian? - Puścił kamyk, wsuwając dłoń pod policzek, znów leniwie przekładając się bardziej na bok, by móc monitorować oblicze drugiego mężczyzny. - Ale ja przynajmniej ryzykowałem - dodał już ciszej, mrużąc szczypiące zmęczeniem ogniste ślepia. - Twoje uczucia zaraz będą przedawnione i jedyne, do czego doprowadzą, to do kolejnych chorób. Zaufanie... - Mrowienie w kąciku warg przypomniało mu o bliźnie; jej szkaradność rozciągała oblicze w stałym, cwaniackim uśmiechu, choć usta nie niosły śladu rozbawienia. - Zaufanie z każdym człowiekiem powinno być resetowane. Doświadczenie cię blokuje, rozumiem, ale to aroganckie, że mierzysz jednych ludzi miarą innych. Jesteś - nacisnął - nieprzystosowany. I nie wykazujesz się inicjatywą. Strach jest chujowy, ale bierność bardziej. Bariery, jakie sobie nałożyłeś, trzymają cię w miejscu. Jak niby chcesz komuś coś dać, jeżeli nie przerzucisz tego ponad tak wysokim murem? Czego ty w ogóle oczekujesz od świata? - Nagle, nie wiedzieć czemu, wolną ręką dotknął szramy, opuszką wskazującego rozmasowując nabrzmiałość jaśniejszych części skóry. - Gdybym jej nie miał, łatwiej byś się przełamał. Zamykając oczy głównie ona nas różniła, nie?

Mógłby przysiąc, że widzi wyraźnie, jak na gładkiej powierzchni twarzy Ye Liana pojawia się pierwsza rysa. Łatwo byłoby to zrzucić na karb zmęczenia, gdy świadomość przestaje pracować na najwyższych obrotach, wyłączają się mechanizmy - jeden po drugim, metodycznie, zostawiając dotychczas hałaśliwą fabrykę planów, wizji i pytań przerażająco cichą, obcą i opuszczoną - i zarzuca cienki, muślinowy całun zamaszystym ruchem, przykrywając otaczającą rzeczywistość i zakrzywiając rejestrowany zmysłami obraz.
Był niemal pewien, że jest w stanie wskazać, gdzie ujawniło się draśnięcie - i że mikroskopijna wyrwa zaczęła się rozrastać wraz z każdym wymykającym się spomiędzy strun głosowych dźwiękiem i, w efekcie, rozkorzeniać jak pnące w głąb ziemi odnogi walczącej o życie rośliny, starającej się o to, by jak najstabilniej werżnąć w sypką glebę, utrzymać dzięki temu pion i przetrwać jeszcze trochę. Ye Lian był jak targana potężnym, wichrowym wiatrem, giętka łodyga. Szarpana bezlitośnie, bez końca wystawiana na trudy otoczenia, do którego nie była przystosowana.
Patrzeć na to było zwyczajnie przykro, choć w kącikach warg yūrei kryło się coś więcej niż widoczny przy zacisku ust wyraz współczucia. Grymas mieścił w sobie jakieś roztargnienie, niezmyte nawet wtedy, gdy tafle wypełnione popielatym brokatem przekierowały się wprost na niego.
Jemu słuchanie, w porównaniu do Ye Liana, nie przychodziło wcale łatwo. Przez życie przemknął jak taran, szarżujący naprzód i obalający wszystko na swojej trasie. Nie oglądał się na wzniecone ogniem mosty, łamiące się z trzaskiem gdzieś za plecami. Nie zawieszał wzroku na cudzych obliczach na dłużej niż to konieczne. Kompletnie wyłączył się ze świata, jakby świat go wcale nie dotyczył.
Może rzeczywiście tak było. W pewien sposób zaczynał się zastanawiać nad tym który z nich był wariatem. Wsłuchując się w szeptliwy głos drugiego mężczyzny wyłapywał coraz więcej reguł, których nie myślał nawet przestrzegać. Oczywiście, zdawał sobie sprawę z ich istnienia. Nie był tak prymitywnie wyłączony z polityki rządzącej społeczeństwem. Mimo tego nie przyszło mu na myśl, aby każda z zasad stawała się żelazną. Swoim ognistym temperamentem rozgrzewał metalowe pręty, by te, przeżarte gorącem, wreszcie pozwoliły na przełamanie się.
Mógł właściwie zgodzić się z tym, że byli pokręconym gatunkiem. I z faktem, że trudno zabiegać o akceptację, bo to zawsze daje dwie ścieżki: jedna oznacza dostosowanie się, asymilację z tłumem, a tłum to protekcja i bezpieczeństwo, nudny do cna spokój, zapewniający wprawdzie statyczny byt, ale zamieniający wszystkie barwy otoczenia w monochromatyczne szarości. Druga oznaczała wieczną walkę, codzienną krew obleśnym różem plamiącą zęby, oznaczała paznokcie połamane jak nadepnięte przypadkiem muszle i rwący ból tam, gdzie zebrało się baty.
Nie było nic pomiędzy.
Powinien więc przytaknąć Ye Lianowi, bo przecież dobrze rozumiał. Znał te dwie ścieżki. Wiedział, która z nich daje stabilniejsze zaplecze. Nie miał prawa winić go za pragnienie bezpieczeństwa - swojego i cudzego. A jednak słuchając jego słów coś uporczywie ćmiło mu w głowie, napierało na czaszkę tonowym ciężarem jakiegoś niewidzialnego buta, podeszwą wgniatającego łeb w niby miękkość materacu.
Brwi zmarszczyły się gdzieś w trakcie, usta, zaciśnięte, zwarły się mocniej. Przez szczękę przemknął jakiś cień, drgnienie mięśnia, który swe neurotyczne źródło czerpał z irytacji.
Czekał jednak cierpliwie; nie na wznowienie opowieści albo dodatkowe informacje. Czekał wyłącznie na to, aż Ye Lian oderwie wzrok od pustego sklepienia i spojrzy w jego kierunku. Przypomni sobie, że to nie spowiedź, żaden konfesjonał, w którym można być anonimową zjawą bez paszportu i twarzy. Wtedy właśnie, gdy głowa lekko mu opadła, a srebrne oczy raz jeszcze nawiązały kontakt z jego własnymi, wargi wreszcie się rozchyliły. Spomiędzy nich wyrwało się krótkie, wkurzone cmoknięcie.
- Spróbujmy podejść do tego - odezwał się i gdzieś między nimi, w sekundowej przerwie, zawisło wymówione przez Ye Liana: analitycznie, prędko jednak przekreślone, zepchnięte poza krawędź butnym: kurwa, po ludzku. Po prostu. Jako gej jesteś odszczepieńcem. Należysz do mniejszości, więc wiadomo, że twoje statystyki się tutaj zgadzają. Gdyby patrzeć na wszystko pod kątem - mielił słowa; widać to było, gdy poruszył żuchwą, gdy w oczach iryzował poblask mdłej żółci lampy - orientacji - zdecydował się wreszcie, wypuszczając przy tym powietrze z wyraźnym ciężarem - to twoje wnioski miałyby stuprocentową słuszność. Ale nie jesteś wyłącznie orientacją, Ye Lian. To tylko jedna z twoich cech, jakiś element, który cię charakteryzuje, ale przecież to nie tak, że składasz się wyłącznie z tego. Masz w sobie jakieś wady, jakieś zalety, jakieś talenty i jakieś chore porażki z przeszłości, które zbudowały to, kim i czym jesteś obecnie. Nie lubię bawić się w moralizowanie, średnio mi to, jak wiesz, wychodzi. Wkurza mnie tylko to twoje tchórzliwe szukanie argumentów dla swojego leniwego nieróbstwa. Wkurza, bo robisz z własnej odmienności coś, co jest na wyłączność, prawie tak, jakbyś tylko ty miał prawo wstydzić się tego, kim się okazałeś. Bo nie miałeś na to wpływu? - Język przesunął się wzdłuż górnych zębów odruchem zgłodzonego drapieżnika. Koniuszek omsknął się o kącik ust; specjalnie w chwili, w której ten rozciągnął twarz w krzywiźnie sarkastycznego uśmiechu. - Pomyśl, że niełatwo jest podejść do jakiejkolwiek dziewczyny, gdy ma się ryj deformowany bliznami. One nie wywołują współczucia. Wywołują niesmak i speszenie. Nieważne, czy ta dziewczyna byłaby sama, czy ogółem byłbyś w jej guście. Może nawet całkiem byś się jej spodobał. A potem zsunąłbyś maseczkę, odgiął materiał, i cały czar by prysł. Nie powinienem więc zagadywać? Bo jestem paskudny? Uważasz, że mam się zaszyć gdzieś cholernie daleko, do reszty pogrążając w swojej nieidealności? Co powiedziałaby moja partnerka, gdyby musiała wyjść ze mną na miasto? Nawet nie chcę sobie wyobrażać, jak krępowałoby ją przyznawanie się, że mnie zna. Publicznie. Do diabła, przecież spaliłaby się ze wstydu. To jakby umawiać się z jakimś zbrodniarzem. Albo, co powinno bardziej do ciebie dotrzeć: wyobraź sobie, że jesteś typem sportowca. Beztroski i silny, z tłumem wiecznie rozbawionych ludzi wokół, bo każdy ubóstwia klasowych przystojniaków o czarującym charakterze. Ale wiemy jak działa bycie pierwszym w rankingu na boisku. Tłum widzi w tobie zbite mięso, napięte tkanki, kości nie do złamania. Pracujesz na to, aby być dobrym wystarczająco, harujesz, by strzelić następną bramkę i podnieść kibiców ze wszystkich stoisk we wrzawie zwycięskich okrzyków. Tracą na tym twoje oceny. Nie wkuwasz zbytnio materiałów, bo kiedy masz znaleźć na to moment, skoro non stop musisz trenować? Zaczyna chodzić za tobą widmo plotek. Z ust do uszu dobiegają szepty, że jesteś taki przystojny i zabawny. Szkoda, że głupi. Sądzisz, że Ichiru powinien się zawahać, gdy podchodził do Sue? To idiota, niekonwencjonalny kretyn, zdurniały do stopnia, w którym nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, jak tępy i ślepy jest. A jednak zaryzykował, zagadując dziewczynę, na wydziale prawa szczycącą się opinią nienagannej prymuski. Mogła go odesłać z kwitkiem w sposób, od którego straciłby całą pewność siebie, mogła sprawić, że stałby się pośmiewiskiem. Mogła przy dziesiątkach zebranych rzucić kąśliwie, by do niej więcej nie podchodził. Bo zaniżał jej IQ. Źle wypadał, gdy się tak szczerzył jak bezmyślny pies. Nie zrobiła tego jednak. Nie sądzę też, by wstydziła się go na mieście, nawet jeżeli od czasu do czasu uświadamiał otoczenie, że brakuje mu wyczucia i ogłady. Wiesz dobrze, jak bezpośredni bywa. To powód, by miał się wycofywać? Między innymi za to tego gnojka pokochałeś.
Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że Ye Lian się podniósł, a wraz z tym, jakby automatycznie, przez kark Shina przebiegł dreszcz. Po drodze zimnych impulsów napinała się skóra, aż nie dotarła do zmrożonych pod czaszką myśli. Na pół chwili, z lekko rozchylonymi ustami, przypatrywał się mężczyźnie.
- Ciężko cię zawstydzić, prawda?
Drgnął, ale krtań pozostała nieużyteczna - nie wydobył się z niej nawet szept. Brwi tylko ściągnęły się ciut mocniej, gdy wychwyciwszy troskliwe "połóż się", w pierwszym odruchu odebrał to zbyt ofensywnie. Machinalnie lekko uniósł głowę, odklejając czerwieniejący od nacisku policzek od nadgarstka. Sam chciał się wesprzeć na łokciu, nawet zareagować oburzeniem - ale wtedy zdał sobie sprawę, że źle zinterpretował Ye Liana. Nieważne, czy powodem było zmęczenie, strata krwi, coś jeszcze innego - końcowym efektem i tak okazało się nerwowe, zbyt głośne parsknięcie. Krótkie jak szczeknięcie psa, po którym zwalił się ponownie na materac, unosząc dłonie i przyciskając skrzyżowane ramiona do twarzy.
- Jezu - wychrypiał, już bez najmniejszego śladu pretensji. Wcześniej wypowiadał się w pewnym rozdrażnieniu, teraz nie pozostała po tym nawet osadowa mgiełka. Została strzepnięta zamaszystym ruchem; prawdopodobnie już wtedy, gdy z rozbawieniem zdusił w sobie śmiech. - Powiedziałeś to tak, jakbyś jednak chciał mnie pocałować. - Irracjonalność tego pomysłu nawet jemu wydawała się teraz nierealna. Nie dało się jednak zaprzeczyć, że gdy przyglądał się nieporadnym podniesieniom Ye Liana, gdy padło pytanie (ciężko cię zawstydzić, prawda?), a potem nagle to niesprecyzowane połóż się, jakby potrzebował lepszej pozycji, aby się usadowić, bo poprzednia - gdy Shin znajdował się na boku, z ustami wciśniętymi we własny nadgarstek - była przecież zbyt niewygodna, zamknięta, opcja trzymała sensowny poziom.
O narzutę otarły się włosy, gdy pokręcił głową, wyrzucając z czaszki wyraźną, choć abstrakcyjną wizję. Ramiona, dotychczas osłaniające oczy, zsunęły się nieco wyżej, by mógł spod nich wyjrzeć, odszukać w półmroku oblicze blondyna. Przez chwilę tylko oddychał, z durnawym grymasem na twarzy; kpiną przemieszaną z chłopięcą zadziornością, ale gdy tak przypatrywał się Ye Lianowi, wreszcie opadła maska, ujawniając większą neutralność. Niemal powagę.
- Nie uciekaj. Zostań - nie prosił; nie miał w sobie tak wiele taktu. Nie był to też rozkaz.
Dał mu wybór.