Zdawało mu się, że tematu nie da się pociągnąć, bo cisza, jaka się między nimi rozciągnęła, pasowała swoją wagą do ciężaru zimowej pościeli, od której oczy od razu się mrużą, a umysł przestaje pracować na odpowiednio prędkich biegach. Milczenie Ye Liana nietrudno było potraktować jak ucięcie rozdziału; agresywnie, nerwowo, nie doczytując tekstu, przekartkował do ostatniej ze stron, aż nie ujrzał nowej części, o świeżym starcie - i Shin w jakiejś niepojętej przez siebie łasce to zaakceptował, może faktycznie zmęczony ciągłą próbą przełamania żelaznych barier.
To był chory, intensywny dzień, spisany nie atramentem, a juchą i zapachem stopniałego z ziemią śniegu. Do teraz w skroni wirowały podrzędne groźby napastników, słyszał tuż nad uchem chrupot ugniatanego pod butami puchu i widział zbyt wymowny, cwaniacki uśmieszek recepcjonistki życzącej dobrej nocy. Zastanawiał się, co mu strzeliło do łba, aby w przypływie głupoty dotknąć ust Ye Liana, smakując ich dziwną, niepasującą do mężczyzn miękkość i łapiąc zapach urwanego raptownie oddechu, przemieszanego z aromatem ulatujących zza uszu perfum. Pasowało to do niego - flakoniki z wyższej półki, chwytane alabastrowymi, smukłymi palcami, obracane nie po to, aby sprawdzić cenę, bo cena nie grała roli (w kwestii pieniędzy najwidoczniej nie potrzebował takiej ostrożności jak w życiu, bo małe, szklane naczynia pozwalały mu stworzyć kolejny fałszywy puzzel osobowości, tuszujący prawdziwość kryjącą się pod warstwami ubrań i kosmetyków), a jedynie w celu upewnienia się, że sięgnął po odpowiedni towar, że chodzi o markę, którą wcześniej sobie wypatrzył albo która towarzyszyła mu od lat i której nie chciał zmieniać. Pasowało to do niego tak bardzo, jak nie pasowały czerwone plamy pokrywające policzki i nerwowo ściskana w kułak dłoń. Tylko na ten widok spomiędzy sinych powiek Shina wyzierała jeszcze jakaś przytomność; obserwował i pławił się w obrazie różu rozproszonego na jasnej cerze, w braku elegancji przy chaotycznie podciągniętym golfie, który wciąż wystawał wąskim trójkątem nagości znad paska do spodni. Własna krew szumiała w całej już czaszce, piersi i udach, cierpła, drażniła, powodując to niepojęte, niskolotne naprężenie, dlatego w pewnym momencie, jakby chcąc zmyć z siebie nadciągające niebezpiecznie myśli, zsunął kant szczeki z podpierającej dłoni i wtulił twarz - choć bardzo ostrożnie, by nie naruszyć rannej strefy - w zagięcie łokcia. Jeszcze nim zdążył w dosłownym znaczeniu zetrzeć z siebie wyryty wyobraźnią obraz, zamarł w pół ruchu, z lekko przymrużonymi ślepiami i ściągniętymi nad nierozumiejącym niczego wzrokiem brwiami; bo nie spodziewał się kontynuacji.
Powoli, w przypływie czegoś, co można podpiąć pod szacunek, znieruchomiał, usadawiając się wygodniej ze skronią na przegubie zgiętej w stawie ręki i to, jak układał głowę, było jedynym drgnięciem z jego strony. Przez czas trwania monologu jedynie przypatrywał się jego profilowi, a potem, gdy ta się poruszyła, trasie ręki sięgającej serca.
Wymowność gestu dawała sporo do myślenia, ale Shin nie podjął wątku; nawet gdyby chciał, umysł miał ograniczony zmęczeniem i opadającą jak kurz bitewny adrenaliną. Zawężony rejestr zdołał jedynie chwycić się pytań, zagrzebując pod nimi jak pod tonowym blokiem. Ten balast osiadł na jego klatce piersiowej i chociaż leżał bokiem, nadal towarzyszył mu ścisk przy każdym podjętym wdechu.
Shin'ya, powiedz mi czy kiedykolwiek ci na kimś zależało?
Nie miał ochoty na uzewnętrznianie się; nie po to tutaj przyszedł. Nie to też zakładał jego plan, ale o ścianki wewnętrznego jestestwa, o ten zamknięty w czaszce punkt świadomościowy, obijał się wyłącznie głos sprzed momentu - nie docierało tam echo próbującego ocucić go rozsądku. A ten głos nawiązywał do bycia nieprzystosowanym; zahaczał o temat zbyt dobrze mu znajomy, jak wspomnienie mieszkania, z którym wiąże się zbyt dużo dobrych i zbyt dużo złych kadrów z przeszłości.
- Robimy sobie teraz kącik zwierzeń? - padło, nim zdążył przegryźć kraniec języka, hamując złośliwość, na którą przecież nie miał właściwie siły. Tak jak wcześniej założył - położenie się skutkowało natychmiastowemu przypomnieniu sobie, jak wyczerpane było ciało i jak hałaśliwie domagało się ono odprężenia. Mógłby zostawić dyskusję w tym punkcie; byłoby to całkiem w jego stylu, gdyby w znudzeniu rozciągnął się w pościeli i przekręcił na drugi bok, aż nazbyt wymownie odgradzając od drugiego mężczyzny plecami.
A jednak spojrzenie utknęło w wąskich ustach, co jakiś tylko czas pozwalając źrenicom drgnąć kilka milimetrów w dół, by wychwycić na powierzchni gładkiej cery ciemniejszy ślad - małe znamię, na którym stale ogniskował uwagę.
Aż wreszcie westchnął poddańczo - już drugi raz odpuszczając w ten sam rozdrażniony sposób - przetaczając się na plecy. Mina od razu mu skwaśniała, poczuł jak wszystko napływa mu do gardła. Krew lejąca się z nosa wprawdzie zakrzepła, ale wewnętrznie dalej stanowiła powód do ciągłej irytacji - zmiana pozycji tylko przypomniała mu o dzisiejszej bijatyce; i o jutrzejszej migrenie, z jaką będzie musiał stoczyć równie niesprawiedliwy bój.
Teraz utkwił jednak wzrok w suficie - płaskim prostokącie bez żadnej skazy, różniącym się jak niebo i ziemia, gdyby zestawić go ze sklepieniem oglądanym we własnym mieszkaniu.
- Kiedyś - zaczął w identyczny sposób, sięgając pamięcią do dawnych czasów - przyszedł wściekły trzaskając za sobą wszystkimi drzwiami na jakie natrafił. Był przemoczony do suchej nitki, ale nie deszcz wytrącił go z równowagi. Raczej rzadko rozmawialiśmy, nie sądzę zresztą, by dziesięć lat starszy typ czuł potrzebę dyskutowania z kimś, kto sięgał mu na tym etapie przed ramię.
Nie musiałem jednak drążyć kwestii, może nawet w ogóle mogło mnie tam nie być i równie energicznie wylewałby żale do pustej kuchni. Stałem tam mimo wszystko, z kubkiem dopiero zalanej kawy w jednej, nadgryzionym jabłkiem w drugiej ręce i patrzyłem na niego w osłupieniu, jak przestawia krzesła przed stołem, wyrównuje je jak jakiś psychiczny pedant, choć nigdy wcześniej nie potrzebował robić tego od linijki.
Pod nosem mamrotał coś o tym, że jest kretynem i nie potrafiłem się z tym nie zgodzić. Ale też nie przytaknąłem; po prostu oparłem się o blat i słuchałem co miał do powiedzenia, zastanawiając się, czy zdaje sobie sprawę z mojej obecności. Zdarzało się, że co parę nieskładnych zdań zerkał w moim kierunku, jakby weryfikował, czy nadal ma wiernego widza spektaklu, ale nie miałem pewności, czy faktycznie mnie widział. Rozumiesz? Po prostu łaził nerwowo w tę i z powrotem i coś gadał, bardziej właściwie mamrotał pod nosem, i tylko raz na kilka akapitów zatrzymywał się, kierował na mnie nieprzytomny wzrok, odczekiwał sekundę albo dwie i wracał do monologu. Ostatecznie poszedł spać, a gdy się obudził - przespał wtedy bite dwanaście godzin - narzekał na ból głowy. Wspominał coś o nieprzespanej nocy, tragicznym powrocie autokarem i o tym, że nie przyjechał autobus, więc resztę drogi musiał przejść pieszo w tnącej ulewie. Ale wściekły był nie na to, tylko na coś, co zdarzyło się na obozie.
Zadał mi wtedy, w sensie, w kuchni, w tym dziwnym amoku, w nerwach, które do niego nie pasowały i które wykrzywiały mu twarz w rysach dezorientacji i złości, pytanie czy rozumiem w ogóle jak ważne jest, by nic nie spierdolić. Użył tego słowa, pamiętam dokładnie, bo ciotka zawsze zakazywała nam przekleństw - i mimowolnie się uśmiechnąłem, co najwidoczniej uznał za odpowiedź.
Uśmiech odpowiedzią nie był, ale pewnie nieistotne, co bym zrobił - i czy cokolwiek - i tak wszystko by sobie ustalił po swojemu. Zaczął pytaniem czy pojmuję ideę kontaktów międzyludzkich i trochę, w jakiś sposób, jego bełkot przypomina mi teraz twój.
Pomyślałem, że relacje burzą ludzi; cały ich autorytet, bo starczy, by coś poszło nie tak, a wszystkie blokady pękają i robi się harmider. Grzmiał o tym, że jeżeli błędnie go zrozumiałeś, to wszystko skończone. Znowu cedził przez zęby, że jest idiotą. Potem machnął ręką w stronę jabłka, o którym zdążyłem zapomnieć i mamrotał, że przynajmniej spróbował, ale może jeszcze nie dojrzało. I wtedy poszedł spać.
Wiesz, że rzadko używał metafor, chyba nawet nie wiedział, że coś takiego istnieje. Ja też nie zrozumiałem o co mu chodziło; po prostu stałem jeszcze jakiś czas w kuchni, z echem jego pretensji wobec żarcia, które trzymałem w garści i zastanawiałem się nad tym, o co, do licha, chodziło w tej scenie.
Później wyszło, że na obozie się posprzeczaliście. To chyba i tak za dużo powiedziane, ale przynajmniej on był święcie przekonany, że lada moment piękny obrazek może prysnąć, bo dzieliliście namiot, a ty kazałeś mu się odsunąć, co według jego pokrętnej logiki miało oznaczać, że już się nie przyjaźnicie, a on jest obrzydliwym natrętem.
Przez tydzień zaraz po zajęciach bunkrował się w pokoju i pił sam ze sobą. Plus, że nawet po alkoholu trzymały się go te same irytujące standardy, więc gdy wychylał się ze swojej jamy, prawie nie było po nim widać, że jest nieźle wstawiony. Chwiał się lekko i jedynie raz przypadkiem go złapałem. Szedł do łazienki, potknął się i wpadł na mnie. Odruchowo chwyciłem go pod ramię, by w podzięce usłyszeć, że trzeba uważać, bo niedojrzałe są cierpkie, ale przejrzałe są jeszcze gorsze, bo słodko pachną, ale po zjedzeniu czuć mdlącą kwaskowatość i chce się wymiotować.
Potem znowu był cały w skowronkach, bo najwidoczniej się pogodziliście. Od razu przestał pić, bo i tak zawsze robił to tylko po to, by dramatyczniej pogrążać się w swoim żałosnym smutku. Za mną dalej jednak chodził ten pijacki absurd i wreszcie skojarzyłem o co chodziło. Uparł się, że to wszystko działa na zasadzie podobnej do owoców albo roślin; w każdym razie dajesz glebę i patrzysz, co wyrośnie. Jeżeli zerwiesz za szybko i podarujesz komuś do posmakowania, może okazać się twarde w przegryzieniu, nie wydzielać żadnego zapachu, słowem: nic niesamowitego. Po pierwszym kęsie przechodzi ci chęć na resztę. Przegniłe owoce są z kolei pozornie dobre, ale potem je chwytasz i widzisz pleśń tam, gdzie część stykała się z miską albo wgryzasz się i natychmiast powietrze wypełnia ten paskudny, niby słodki zapach fermentacji.
Więc, słowem wstępu...
Zatrzymał się; jak zawsze, gdy zdawał sobie sprawę, że paplał przeszło kilka minut. Bezładnie, jakby sam cały czas działał na ostrym rauszu, bo słowotok wylewający się spomiędzy warg, miał swoje źródło w szumnym umyśle. Nie chciał przyznać nawet przed sobą, że za rzadko ma do kogo otworzyć gębę. Że kumuluje się w nim zbyt wiele głupich historii, spostrzeżeń albo wniosków, ale kiedy nabiera wdechu, by przekazać je światu, ten świat pozostaje pusty, a jedynymi słuchaczami okazują się bezpańskie kocury z dalekiego molo.
Nawet nie zarejestrował momentu, w którym zaczął bawić się wżynającą w nadgarstek bransoletką. Wolna dłoń bezmyślnie obracała uczepioną rzemyka zawieszkę z grawerem, gdy wzrok toczył się po suficie, szukając tam dalszych wyrazów do opowieści.
Kiedykolwiek ci na kimś zależało?
- Może w jakimś sensie chciałem, by tak było, ale spieszyłem się podobnie, jak on się pospieszył i zanim się orientowałem, wszystko szlag trafiał. W liceum pojawiła się dziewczyna, dla której o trzeciej w nocy potrafiłem włamać się na SOR, byle przynieść jej ulubione słodycze, podjeżdżałem po nią pod szpital, by nie musiała niepokoić nikogo innego i strasznie się denerwowałem, bo czasami nawet uważny dotyk zostawiał na jej skórze siniaki, jakbym ją tłukł do nieprzytomności. - Skrzywił się. - Wymagałem od niej, by brała wszystko, co jej oferowałem, a kiedy nie chciała, zaczynałem się irytować i to już dowód, że próbowałem wcisnąć jej coś niedojrzałego. Zaczęliśmy się kłócić, żreć właściwie, więc skończyło się jak zawsze, a ja wylądowałem - zawahał się, zaciskając zęby. Na spiętej szczęce coś drgnęło; tik nerwowy, od którego zdawał się bardziej wrogi. Gdy jednak przechylił głowę i policzek opadł na pościel, w spojrzeniu utkwionym w Ye Liana nie było złości; bardziej natarczywa potrzeba dostrzeżenia zrozumienia na pytanie: wiesz jak, kurwa, trudno być wiecznym zastępstwem? Na jedną noc, na jedno spotkanie, jedno odhaczenie, jeden telefon. "Możesz wpaść dzisiaj? Jestem akurat wolna". Więc wpadasz, bo wiesz, że z rana będzie już jej mąż, którego nienawidzi, ale z którym się nie rozstanie z powodów, których i tak nie zrozumiesz, bo ona sama ich nie pojmuje. I im też, już z przyzwyczajenia, wciskasz coś szczeniackiego, co depczą pod butem, bo nikt nie lubi łamać sobie zębów na twardej skórze z niesmacznym miąższem, ale kiedy to ma dojrzeć, skoro nie mają czasu, bo nad ranem ma cię już dawno nie być w pieprzonym mieszkaniu pieprzonego biznesmena, którego żona w równie popieprzony sposób szuka sobie nowych rozrywek, Ye Lian? - Puścił kamyk, wsuwając dłoń pod policzek, znów leniwie przekładając się bardziej na bok, by móc monitorować oblicze drugiego mężczyzny. - Ale ja przynajmniej ryzykowałem - dodał już ciszej, mrużąc szczypiące zmęczeniem ogniste ślepia. - Twoje uczucia zaraz będą przedawnione i jedyne, do czego doprowadzą, to do kolejnych chorób. Zaufanie... - Mrowienie w kąciku warg przypomniało mu o bliźnie; jej szkaradność rozciągała oblicze w stałym, cwaniackim uśmiechu, choć usta nie niosły śladu rozbawienia. - Zaufanie z każdym człowiekiem powinno być resetowane. Doświadczenie cię blokuje, rozumiem, ale to aroganckie, że mierzysz jednych ludzi miarą innych. Jesteś - nacisnął - nieprzystosowany. I nie wykazujesz się inicjatywą. Strach jest chujowy, ale bierność bardziej. Bariery, jakie sobie nałożyłeś, trzymają cię w miejscu. Jak niby chcesz komuś coś dać, jeżeli nie przerzucisz tego ponad tak wysokim murem? Czego ty w ogóle oczekujesz od świata? - Nagle, nie wiedzieć czemu, wolną ręką dotknął szramy, opuszką wskazującego rozmasowując nabrzmiałość jaśniejszych części skóry. - Gdybym jej nie miał, łatwiej byś się przełamał. Zamykając oczy głównie ona nas różniła, nie?

Mógłby przysiąc, że widzi wyraźnie, jak na gładkiej powierzchni twarzy Ye Liana pojawia się pierwsza rysa. Łatwo byłoby to zrzucić na karb zmęczenia, gdy świadomość przestaje pracować na najwyższych obrotach, wyłączają się mechanizmy - jeden po drugim, metodycznie, zostawiając dotychczas hałaśliwą fabrykę planów, wizji i pytań przerażająco cichą, obcą i opuszczoną - i zarzuca cienki, muślinowy całun zamaszystym ruchem, przykrywając otaczającą rzeczywistość i zakrzywiając rejestrowany zmysłami obraz.
Był niemal pewien, że jest w stanie wskazać, gdzie ujawniło się draśnięcie - i że mikroskopijna wyrwa zaczęła się rozrastać wraz z każdym wymykającym się spomiędzy strun głosowych dźwiękiem i, w efekcie, rozkorzeniać jak pnące w głąb ziemi odnogi walczącej o życie rośliny, starającej się o to, by jak najstabilniej werżnąć w sypką glebę, utrzymać dzięki temu pion i przetrwać jeszcze trochę. Ye Lian był jak targana potężnym, wichrowym wiatrem, giętka łodyga. Szarpana bezlitośnie, bez końca wystawiana na trudy otoczenia, do którego nie była przystosowana.
Patrzeć na to było zwyczajnie przykro, choć w kącikach warg yūrei kryło się coś więcej niż widoczny przy zacisku ust wyraz współczucia. Grymas mieścił w sobie jakieś roztargnienie, niezmyte nawet wtedy, gdy tafle wypełnione popielatym brokatem przekierowały się wprost na niego.
Jemu słuchanie, w porównaniu do Ye Liana, nie przychodziło wcale łatwo. Przez życie przemknął jak taran, szarżujący naprzód i obalający wszystko na swojej trasie. Nie oglądał się na wzniecone ogniem mosty, łamiące się z trzaskiem gdzieś za plecami. Nie zawieszał wzroku na cudzych obliczach na dłużej niż to konieczne. Kompletnie wyłączył się ze świata, jakby świat go wcale nie dotyczył.
Może rzeczywiście tak było. W pewien sposób zaczynał się zastanawiać nad tym który z nich był wariatem. Wsłuchując się w szeptliwy głos drugiego mężczyzny wyłapywał coraz więcej reguł, których nie myślał nawet przestrzegać. Oczywiście, zdawał sobie sprawę z ich istnienia. Nie był tak prymitywnie wyłączony z polityki rządzącej społeczeństwem. Mimo tego nie przyszło mu na myśl, aby każda z zasad stawała się żelazną. Swoim ognistym temperamentem rozgrzewał metalowe pręty, by te, przeżarte gorącem, wreszcie pozwoliły na przełamanie się.
Mógł właściwie zgodzić się z tym, że byli pokręconym gatunkiem. I z faktem, że trudno zabiegać o akceptację, bo to zawsze daje dwie ścieżki: jedna oznacza dostosowanie się, asymilację z tłumem, a tłum to protekcja i bezpieczeństwo, nudny do cna spokój, zapewniający wprawdzie statyczny byt, ale zamieniający wszystkie barwy otoczenia w monochromatyczne szarości. Druga oznaczała wieczną walkę, codzienną krew obleśnym różem plamiącą zęby, oznaczała paznokcie połamane jak nadepnięte przypadkiem muszle i rwący ból tam, gdzie zebrało się baty.
Nie było nic pomiędzy.
Powinien więc przytaknąć Ye Lianowi, bo przecież dobrze rozumiał. Znał te dwie ścieżki. Wiedział, która z nich daje stabilniejsze zaplecze. Nie miał prawa winić go za pragnienie bezpieczeństwa - swojego i cudzego. A jednak słuchając jego słów coś uporczywie ćmiło mu w głowie, napierało na czaszkę tonowym ciężarem jakiegoś niewidzialnego buta, podeszwą wgniatającego łeb w niby miękkość materacu.
Brwi zmarszczyły się gdzieś w trakcie, usta, zaciśnięte, zwarły się mocniej. Przez szczękę przemknął jakiś cień, drgnienie mięśnia, który swe neurotyczne źródło czerpał z irytacji.
Czekał jednak cierpliwie; nie na wznowienie opowieści albo dodatkowe informacje. Czekał wyłącznie na to, aż Ye Lian oderwie wzrok od pustego sklepienia i spojrzy w jego kierunku. Przypomni sobie, że to nie spowiedź, żaden konfesjonał, w którym można być anonimową zjawą bez paszportu i twarzy. Wtedy właśnie, gdy głowa lekko mu opadła, a srebrne oczy raz jeszcze nawiązały kontakt z jego własnymi, wargi wreszcie się rozchyliły. Spomiędzy nich wyrwało się krótkie, wkurzone cmoknięcie.
- Spróbujmy podejść do tego - odezwał się i gdzieś między nimi, w sekundowej przerwie, zawisło wymówione przez Ye Liana: analitycznie, prędko jednak przekreślone, zepchnięte poza krawędź butnym: kurwa, po ludzku. Po prostu. Jako gej jesteś odszczepieńcem. Należysz do mniejszości, więc wiadomo, że twoje statystyki się tutaj zgadzają. Gdyby patrzeć na wszystko pod kątem - mielił słowa; widać to było, gdy poruszył żuchwą, gdy w oczach iryzował poblask mdłej żółci lampy - orientacji - zdecydował się wreszcie, wypuszczając przy tym powietrze z wyraźnym ciężarem - to twoje wnioski miałyby stuprocentową słuszność. Ale nie jesteś wyłącznie orientacją, Ye Lian. To tylko jedna z twoich cech, jakiś element, który cię charakteryzuje, ale przecież to nie tak, że składasz się wyłącznie z tego. Masz w sobie jakieś wady, jakieś zalety, jakieś talenty i jakieś chore porażki z przeszłości, które zbudowały to, kim i czym jesteś obecnie. Nie lubię bawić się w moralizowanie, średnio mi to, jak wiesz, wychodzi. Wkurza mnie tylko to twoje tchórzliwe szukanie argumentów dla swojego leniwego nieróbstwa. Wkurza, bo robisz z własnej odmienności coś, co jest na wyłączność, prawie tak, jakbyś tylko ty miał prawo wstydzić się tego, kim się okazałeś. Bo nie miałeś na to wpływu? - Język przesunął się wzdłuż górnych zębów odruchem zgłodzonego drapieżnika. Koniuszek omsknął się o kącik ust; specjalnie w chwili, w której ten rozciągnął twarz w krzywiźnie sarkastycznego uśmiechu. - Pomyśl, że niełatwo jest podejść do jakiejkolwiek dziewczyny, gdy ma się ryj deformowany bliznami. One nie wywołują współczucia. Wywołują niesmak i speszenie. Nieważne, czy ta dziewczyna byłaby sama, czy ogółem byłbyś w jej guście. Może nawet całkiem byś się jej spodobał. A potem zsunąłbyś maseczkę, odgiął materiał, i cały czar by prysł. Nie powinienem więc zagadywać? Bo jestem paskudny? Uważasz, że mam się zaszyć gdzieś cholernie daleko, do reszty pogrążając w swojej nieidealności? Co powiedziałaby moja partnerka, gdyby musiała wyjść ze mną na miasto? Nawet nie chcę sobie wyobrażać, jak krępowałoby ją przyznawanie się, że mnie zna. Publicznie. Do diabła, przecież spaliłaby się ze wstydu. To jakby umawiać się z jakimś zbrodniarzem. Albo, co powinno bardziej do ciebie dotrzeć: wyobraź sobie, że jesteś typem sportowca. Beztroski i silny, z tłumem wiecznie rozbawionych ludzi wokół, bo każdy ubóstwia klasowych przystojniaków o czarującym charakterze. Ale wiemy jak działa bycie pierwszym w rankingu na boisku. Tłum widzi w tobie zbite mięso, napięte tkanki, kości nie do złamania. Pracujesz na to, aby być dobrym wystarczająco, harujesz, by strzelić następną bramkę i podnieść kibiców ze wszystkich stoisk we wrzawie zwycięskich okrzyków. Tracą na tym twoje oceny. Nie wkuwasz zbytnio materiałów, bo kiedy masz znaleźć na to moment, skoro non stop musisz trenować? Zaczyna chodzić za tobą widmo plotek. Z ust do uszu dobiegają szepty, że jesteś taki przystojny i zabawny. Szkoda, że głupi. Sądzisz, że Ichiru powinien się zawahać, gdy podchodził do Sue? To idiota, niekonwencjonalny kretyn, zdurniały do stopnia, w którym nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, jak tępy i ślepy jest. A jednak zaryzykował, zagadując dziewczynę, na wydziale prawa szczycącą się opinią nienagannej prymuski. Mogła go odesłać z kwitkiem w sposób, od którego straciłby całą pewność siebie, mogła sprawić, że stałby się pośmiewiskiem. Mogła przy dziesiątkach zebranych rzucić kąśliwie, by do niej więcej nie podchodził. Bo zaniżał jej IQ. Źle wypadał, gdy się tak szczerzył jak bezmyślny pies. Nie zrobiła tego jednak. Nie sądzę też, by wstydziła się go na mieście, nawet jeżeli od czasu do czasu uświadamiał otoczenie, że brakuje mu wyczucia i ogłady. Wiesz dobrze, jak bezpośredni bywa. To powód, by miał się wycofywać? Między innymi za to tego gnojka pokochałeś.
Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że Ye Lian się podniósł, a wraz z tym, jakby automatycznie, przez kark Shina przebiegł dreszcz. Po drodze zimnych impulsów napinała się skóra, aż nie dotarła do zmrożonych pod czaszką myśli. Na pół chwili, z lekko rozchylonymi ustami, przypatrywał się mężczyźnie.
- Ciężko cię zawstydzić, prawda?
Drgnął, ale krtań pozostała nieużyteczna - nie wydobył się z niej nawet szept. Brwi tylko ściągnęły się ciut mocniej, gdy wychwyciwszy troskliwe "połóż się", w pierwszym odruchu odebrał to zbyt ofensywnie. Machinalnie lekko uniósł głowę, odklejając czerwieniejący od nacisku policzek od nadgarstka. Sam chciał się wesprzeć na łokciu, nawet zareagować oburzeniem - ale wtedy zdał sobie sprawę, że źle zinterpretował Ye Liana. Nieważne, czy powodem było zmęczenie, strata krwi, coś jeszcze innego - końcowym efektem i tak okazało się nerwowe, zbyt głośne parsknięcie. Krótkie jak szczeknięcie psa, po którym zwalił się ponownie na materac, unosząc dłonie i przyciskając skrzyżowane ramiona do twarzy.
- Jezu - wychrypiał, już bez najmniejszego śladu pretensji. Wcześniej wypowiadał się w pewnym rozdrażnieniu, teraz nie pozostała po tym nawet osadowa mgiełka. Została strzepnięta zamaszystym ruchem; prawdopodobnie już wtedy, gdy z rozbawieniem zdusił w sobie śmiech. - Powiedziałeś to tak, jakbyś jednak chciał mnie pocałować. - Irracjonalność tego pomysłu nawet jemu wydawała się teraz nierealna. Nie dało się jednak zaprzeczyć, że gdy przyglądał się nieporadnym podniesieniom Ye Liana, gdy padło pytanie (ciężko cię zawstydzić, prawda?), a potem nagle to niesprecyzowane połóż się, jakby potrzebował lepszej pozycji, aby się usadowić, bo poprzednia - gdy Shin znajdował się na boku, z ustami wciśniętymi we własny nadgarstek - była przecież zbyt niewygodna, zamknięta, opcja trzymała sensowny poziom.
O narzutę otarły się włosy, gdy pokręcił głową, wyrzucając z czaszki wyraźną, choć abstrakcyjną wizję. Ramiona, dotychczas osłaniające oczy, zsunęły się nieco wyżej, by mógł spod nich wyjrzeć, odszukać w półmroku oblicze blondyna. Przez chwilę tylko oddychał, z durnawym grymasem na twarzy; kpiną przemieszaną z chłopięcą zadziornością, ale gdy tak przypatrywał się Ye Lianowi, wreszcie opadła maska, ujawniając większą neutralność. Niemal powagę.
- Nie uciekaj. Zostań - nie prosił; nie miał w sobie tak wiele taktu. Nie był to też rozkaz.
Dał mu wybór.

Zmarł tak niedawno, a wszystkie wspomnienia o nim, szczegóły nadające sylwetce indywidualności, głosowi barwy, źrenicy hardości, zaczęły się zacierać, jak kredowy znak przypadkiem przetarty rękawem - niesamowita rzecz jak łatwo było człowieka kompletnie wykreślić z rzeczywistości. Nieoczekiwanie stawał się jedynie paroma zdjęciami, smutno zaciśniętymi wargami, ilekroć spomiędzy ust wyrywało się szeptliwie jego imię; był tylko coraz mniej poukładanymi w chronologii odbitkami dawnych chwil. Lada moment te odbitki staną się jedynie odbitkami odbitek, i ten proces będzie się powtarzał, przy każdej kopii słabnąc w wyrazistości, aż nie pozostanie nic prócz czarnego podpisu stworzonego przy wydruku przez maszynę. Bezpłciowy font ułożony w godność: Kajitani Ichiru na białym, pustym tle.
Kim tak naprawdę był? Jak długo pamięć o nim będzie jeszcze trwać? Shin widział kilkakrotnie ciotkę, oczywiście nie w bezpośredniej konfrontacji, doglądał ją z oddali, wpierw zmizerniałą, postarzoną o dziesięć lat, przygarbioną i ze łzami wilgotniejącymi w kącikach ślepi, które ukradkiem ścierała jedwabną chusteczką. Jednak z każdym rokiem kobieca sylwetka stawała się bardziej wyprostowana, twarz z początku nieśmiało, jakby z poczuciem winy, wykrzywiała się w uśmiechu, by teraz, gdy minęło stosownie sporo czasu, nie kryć się z wybuchami śmiechu. Żałobne w barwie ubrania, poukładane w schludną kostkę, spoczęły na dnie szafy, przykryte pstrokatymi koszulkami i spódnicami. Jeszcze, czasami, gdy noc stawała się czarna i gdy mrok gęstniał w zakamarkach pokoju, gdy ktoś przypadkiem zapytał jak się czuła, coś się w niej łamało, pękało jak nadepnięta plastikowa zabawka. Roziskrzony wzrok mętniał do bagiennej konsystencji, zachodził mgłą tęsknoty - szalonej i psychicznej. Te sytuacje były coraz rzadsze. Coraz mniej intensywne. Sztorm dawno minął, wody się wygładziły i choć niekiedy morzem targał wiatr, nie miało to nic wspólnego z huraganem jaki rozpoczął się we wrześniu, cztery lata temu.
Być może pamiętała o Kajitanim o wiele mniej niż Ye Lian. Ta myśl wydawała się abstrakcyjna, ale kiedy opuszka wdusiła dozownik, gdy rozległo się niemal niemożliwe do wychwycenia sensorycznego psiknięcie, odżyły widma przeszłości. Aż do tego momentu Warui spodziewał się duszących, męskich oparów, bo choć z Ichiru żyli pod jednym dachem prawie dekadę, obraz zdążył stracić kontury, zniknęły melodie słów, brzmienie śmiechu, wywietrzały też wonie. Pamięć szwankowała do stopnia, w którym potrzebował namacalnego odświeżenia, aby zardzewiałe mechanizmy szczęknęły w głębinach wspomnień i ponownie zaczęły się obracać. Rozpylony perfum zrosił jego skórę tuż za uchem nim nie dotarł do nosa, pochwycony od razu powolnym wdechem. Składnik bergamotki, kluczowy, był bardziej świeży niż gryzący, choć przebijały się przez niego pozostałe esencje. Nadawały one bardziej charakternej rangi, ale nawet mimo ich obecności główna cząstka przywodziła na myśl zaparzoną herbatę earl gray.
Faktycznie. Tak właśnie pachniał.

- - -

Nigdy wcześniej tak długo nie stał przed lustrem. Przeciągnięcie dłoni odkryło odbicie w zaparowanym, rozbitym zwierciadle. Korzenie krzywizn zniekształcały obraz, nadawały irracjonalności, jednak największy z kawałków tafli bez żadnej skazy obejmował spojrzenie. Sobaczy wyraz współgrał z wewnętrznym roztargnieniem, z wątpliwościami zalegającymi w gardle, spływającymi ogniem wzdłuż przełyku, trafiając kamiennym ciężarem w żołądek. Wzdłuż rudych, wściekle pomarańczowych kosmyków długimi łukami ześlizgiwały się krople. Spadały na nos, na dolną wargę, na rękę zamkniętą na brzegu porcelanowej umywalki. Starał się, kolejny raz, przypomnieć sobie dlaczego to robi. Szukał na szybko nowych rozwiązań; mniej angażujących, mniej bezpośrednich. Ale ilekroć przekrzywiał się na którąkolwiek ze stron, los centralizował go na jedną drogę. Niemal słyszał prześmiewczy głos podetknięty pod ucho: dobrze wiesz, co go złamie. W tym rzecz. Zagryzając usta hamował głośne KURWA! rzucone w szkło. Wiedział, że najtrwalsze obrażenia wynikają z głupich potknięć. Zahaczasz stopą o bruk i przewracasz się na kolana na sam kant chodnika. Bo byłeś nieuważny. Przeraźliwy trzask przeszywa tkanki aż po skronie i fala bólu wybucha czerwienią zalewając świat szkarłatem. Nie chodzisz. Kaleczysz się, już nie wstajesz z klęczek. Pewne wypadki kończy trwałe kalectwo. Zakręcając kurek, przez moment wyobrażał sobie ten perfidny upadek Ye Liana. Zaskoczenie ściągające jego twarz, świadomość, że od początku zdawał sobie sprawę, że tak się to potoczy, ale uległ, bo zaufał następnej nieodpowiedniej osobie. Zamknął oczy, pozwalając się poprowadzić, a gdy zniknęła nawigująca go osoba, prędzej czy później musiał natrafić na przeszkodę. Potknięciem było wyżywienie nadziei, że tym razem będzie wystarczający, by ktoś nie odszedł.
Byli do siebie tacy podobni.
Wychodząc z łazienki splunął odbiciu w twarz.
Za to nie mógł go zdzierżyć.

- - -

Pomieszczenie recepcji oświetlono żółtym, ciepłym blaskiem. Ściany wypełniała przyjemna muzyka. Prawie się jej nie słyszało; czuło się ją. Głaskała po skórze, dotykała włosów. Przysięgała, że lada moment przybędzie odpoczynek. Luksusy wchłoną umęczony umysł, ciało zatopi się w gąbczastej masie świeżych pościeli i poduszek. Jeszcze trochę.
Idąc holem wystukiwał rytm; obcasy uderzały o parkiet, wywołując w nim napięcie łopatek. Łowiecki instynkt alarmował, że jest za głośno. Nie pasowało to do jego zwykle sportowych butów, których zetknięcie z chodnikami, ziemią albo panelami nie wywoływało żadnych dźwięków; chyba że chciał.
Dziś czuł psychiczną niewygodę.
Za ladą ujrzał poważną twarz doklejoną do statycznej sylwetki. Skraj wyprostowanych ramion, zadbany makijaż, ściągnięte włosy w ciasny kok na karku. Uprzejmy uśmiech wypisz wymaluj jak krzywizna blizny wyryta w mięsie. Ukłon, od którego lekko zmarszczył brwi; bo nie kłaniano mu się nigdy.
- Na nazwisko Ye - podsunął, gdy kobieta zadarła głowę i spojrzała mu prosto w oczy. Widział w jej źrenicach filuterne kurwiki, błyski, od których żołądek ściskał się z irytacji powodowanej niewiedzą. Zachowywała się, jakby dostrzegła w nim coś więcej, jakby sięgnęła wymodelowanymi paznokciami za strzęp skóry i zdarła ją, odsłaniając miękkie wnętrze. To ty - mówiło ciemne, przemglone spojrzenie, gdy wypukłe, karmazynowe usta dyktowały drogę do pokoju numer 92.
Przypomniał sobie skąd ją kojarzy dopiero, gdy drzwi windy zaczęły się zasuwać, gdy została malejąca między skrzydłami szpara i znikające w niej oblicze kobiety. Jej uwaga wcelowana prosto w niego i pozornie znużone, ale w rzeczywistości podszyte rozbawieniem: dobrych snów.
Uśmiechnął się do zamkniętych drzwi, nagle poprawiając ułożoną fryzurę. Odżyło wspomnienie z pierwszej wizyty. To ona ich obsługiwała. To u niej wywołał osłupienie, gdy z roztrzaskanym nosem i krwią na brodzie szepnął zaczepne: nie będziemy spać.

- - -

Klamka ustąpiła bez oporu; przejście trąciło świeżością albo idealnym zakonserwowaniem. Nie skrzypnęły zawiasy, ciszę przerwało jedynie konieczne stuknięcie, gdy gość przeszedł przez próg, a drzwi trafiły z powrotem w futrynę. Zatrzask zamka wskoczył na pierwotne miejsce odcinając to, co znalazło się wewnątrz, od całego świata.
W środku apartamentu było jednak ciemno. Nawet czułe receptory ślepi zdawały się niezdolne, by rozgonić mroki. Gdyby nie minimalnie uchylona kotara wpuszczająca na podłogę trójkątny snop światła, nie byłby w stanie wyłowić pojedynczych segmentów pokoju. Meble i układ pomieszczeń nie miały jednak znaczenia. Przyciągała go aura rezydenta; szybko dostrzegł zarys nóg, wspiął się po jednej z nich, dotarł do wcięcia w talii wyróżnionego przez zaciśnięty tam pasek. Przypatrywał się leniwie, pozwalając, by tykały kolejne sekundy. Wychwycił niewielką fałdę koszuli tuż przy linii spodni i nad nią zgiętą w łokciu rękę - trzymającą coś? - a później wreszcie smukły bark, pasma wijące się na karku.
- Przekręć klucz.
Zgrzyt blokady, gdy przegub obrócił się w prawo.
Będzie po twojemu.
Zaszurał pakunek odkładany na boczną szafkę; dźwięk jak preludium do mieszanki cichych kroków i pojedynczej nuty, może będącej efektem ocierających się o siebie tkanin, gdy chłopak poprawiał narzuconą na ramiona marynarkę, ubraną wyłącznie przez obietnicę. Japońskie letnie wieczory wciąż dominowała duchota; młodzieniec, stanąwszy za Ye Lianem musiał dopiero odczuwać przyjemne efekty klimatyzacji. Zapach skroplony w zgięciach nadgarstków, pod ostrym zarysem żuchwy i tuż za uchem zdawał się dwa razy bardziej wyczuwalny, gdy lewa ręka odnalazła miejsce na kości biodra, palcami hacząc o materiał uprasowanej koszuli, wpijając się mocniej, jestem tu, wszystko to kontrastem do ciepła spierzchniętych ust, które w irracjonalności ledwie musnęły zgięcie napiętej pod wargami szyi. Dopiero dotykając w pocałunku twardość karku dostrzegł otwarty barek, odstawioną tam butelkę, wreszcie cieniutkie szkło, którego dno zalano minimalną ilością trunku.
- Potrzebujesz tego? - szeptał, bo tylko wtedy w głos nie wdzierały się osobiste brzmienia; mógł wpasować się bardziej w rolę, naciągnąć na siebie znienawidzoną skórę. Błędy obchodził szerokim łukiem; tłumiąc gniew mantrą obietnic o sukcesie, w gesty wpychając improwizowaną delikatność, słowa napiętnowując uwagą. Spojrzenie przez chwilę spoczywało nieruchomo na wąskim kieliszku, nim wolna dłoń nie sięgnęła w jego kierunku. Naczynie przechylono do zaczerpnięcia łyku i lekki posmak wina osiadł natychmiast na języku, oblał podniebienie. Nie przełknął jednak, choć aksamitna słodycz zdążyła podrażnić zmysły, wywołać w nim pierwszy odruch buntu. Odczekał ten etap, odstawiając pusty kieliszek na swoje miejsce. Ręka spoczywająca w pasie Ye Liana przesunęła się wprzód, na pełen napięcia brzuch, ostrożnie naciskając. Przygarnął smukłe ciało do własnego; zniknęła dzieląca przestrzeń. Zastąpiły ją pierś oparta o plecy, szczęka trącąca miejsce tuż pod płatkiem ucha, zaczepnie i ponaglająco, nadbrzusze zaraz przy lędźwiach, noga, ustawiona w lekkim dla równowagi rozkroku, stale przypominająca o swojej obecności przez sporadyczne otarcie. Drugą dłoń skierował wyżej, wpierw używając jej mizernie, znacząc tkliwą ścieżkę wzdłuż piersi, przy gardle łapiąc jednak mocniej, wsuwając się nad nie, pod brodę. Palce, dociskane do policzka, musem przekrzywiały głowę o platynowej burzy wciąż wilgotnych pasm. Wyzwolił tym woń szamponu i mlecznego żelu do kąpieli.
Miał w pamięci jego obawy, gwałtowne reakcje, rozkazy, a później prośby, by się odsunął i stanowcze: nie wypowiadane tyle razy, że jak znak hańbiący bydło pozostawiły trwały ślad w psychice. Zadziałał więc wolno; jeszcze hamował kłębiącą w trzewiach cierpką złość. Wiedział, że nie zatrzyma jej na całą noc, w pewnym momencie lina pęknie, on też. Teraz był jeszcze w stanie wdrożyć w ruchy spokój; napierał na tyle, na ile nie stawało się to agresywne. W pierwszej kolejności ukazało się więc oblicze Ye Liana z profilu, korpus minimalnie obrócił dla wygody. Pod ramieniem mężczyzna nieprzerwanie czuł stabilne mięśnie - młode i wypracowane fizyczną pracą, posłusznie gotowe, by przyjąć każdy ciężar. Nie miały w sobie zawahania. Kciuk z równą pewnością tknął kącik zamkniętych warg, wsuwając się między nie, by rozchylić miękką fasadę. Pod opuszką znalazły się zęby, na wsuwanym głębiej czubku wilgoć.
Tym samym kciukiem niecałe pięć godzin temu wypisał wiadomość.
Rozluźnij się.
Przeciągnął po ruchliwym języku, ostatecznie wycofując palec z powrotem na policzek.
Będzie dobrze.
Klatka piersiowa nabrała wagi opierając się o struchlałą posturę Ye Liana. Jeszcze nim zdążyłby się zlitować sięgał już jego ust. Wrażliwość ich powierzchni wywołała mimowolny dreszcz; spotęgowany, gdy naparł mocniej, wtaczając między wargi alkohol. Ciepłe wino niosło ze sobą błogość, deklarację ułatwienia. Miało swoją cenę; jasną od samego początku, bo od chwili, gdy szorstkie paliczki objęły szczękę było wiadomym, że puszczą dopiero, gdy utwór wypełniający pokój mozolnością spokoju przeszyje przełknięcie.

Huk przeszył muzykę jak grom.
Melodia dalej grała, ale uszy zatkało, zapanowała cisza przerywana tylko szelestliwym: dlaczego?dlaczego?dlaczego?
To reakcja, której nie zakładał. Nie mógł jej założyć z powodu danych tak skąpych, że wszystko, co zebrał, skutkowało najwyżej wnioskami. Nieobiektywnymi, a jednak w durnej naiwności, w zbytniej arogancji, traktowanymi jak jedyne słuszne. Idiota. Przez lata wyciągał produkty swoich analiz jedna po drugiej, kładł w linii, przyglądał jak lśniącym, nieużywanym narzędziom chirurgicznym, sunąc palcami po nieużytych, metalowych nawierzchniach. Lodowatych, kujących zimnem w materiał naskórka, mimo tego wciąż dotykanych z przesadną czułością. Zastanawiał się, które z tych śmiercionośnych instrumentów nada się najlepiej do naderwania bariery, podobnie jak otwiera się pierś operowanego pacjenta, pragnąc dotrzeć przez żebra do słabego, umierającego organu. Serce Ye Liana wciąż biło, gdy napierał cienkością wybranego skalpela na tkanki, tłukło się o kości nawet, gdy przyrząd zastąpiła zabliźniona dłoń. Ale wtedy, gdy był już o krok, gdy zaciskał palce na śliskiej, dudniącej masie, raptownie akcja ustała, rozległ się (HUK) wizg przedłużonego pisku aparatury. Własne chciwość i pośpiech wytrąciły go z równowagi. Uświadomienie sobie o ich obecności, o tym, że jak walące o drzwi kułaki dłoni zaczęły uderzać mu w skroniach przypominając o sobie, o tym, że panowały nad nim o wiele sprawniej niż on nad nimi, było siarczystym policzkiem w twarz.
Jak mógł zapomnieć.
Ye Lian od zawsze był dla niego nazwą dania, które nic nie mówiło i które omijało się w karcie - zbyt dziwne, zbyt mało interesujące, o składnikach, które zdawały się nie pasować w duecie ze sobą, a już tym bardziej z jego smakowymi preferencjami. Chory przypadek sprawił, że do nazwy wkrótce dołączono obrazek. Zdjęcie wciąż płaskie. Dawało jakieś wizualne zachęty, nic poza tym. Zero konkretów, zero możliwości przygotowania się na doznanie, które zaserwuje posiłek po wgryzieniu się w pierwszy kęs. Przyglądanie się jednemu kadrowi to nie to samo, co doświadczenie czegoś wszystkimi zmysłami, a nikt nie chciał płacić wysokiej ceny za niewiadomą.
Kiedy więc mężczyzna wyrwał się i cofnął, przez sekundę ciało Shina zamarło, porażone kompletnym zaskoczeniem. Na podniebieniu wciąż kładła mu się musująca piana; słodkość, którą przypisywał alkoholowi, chociaż, cholera, dobrze wiedział skąd naprawdę pochodziła.
Wypierał ten absurd. Skupił na tu i teraz. Na związywaniu szwu, rozdartego zbyt brutalnym ruchem spowodowanym... przez co? Pożądanie?
Niedorzeczność.
Nabrał powoli tchu, krążąc złotym spojrzeniem po skąpanej w mroku, szczupłej posturze.
Ułożona na biodrze dłoń znajdowała się na miejscu, nawet mimo nieoczekiwanego obrotu i gwałtownego kroku w tył, ale palce ledwo stykały się z Ye Lianem. Przyspieszony oddech Shina zamilkł, wstrzymany w płucach, sklejony ze ściankami zwartego przełyku. Zblokowały się w nim trywialne pytania, pełne chłopięcego niezrozumienia. Co się stało? Co było nie tak? Co wywołało aż tak impulsywny odzew na zwykły przecież pocałunek? Usta pulsowały mrowieniem ledwie mu znanym, bo zbyt nieczęsto podejmował się tego rodzaju kontaktu. To też w jakiś sposób go denerwowało; że posunął się tak daleko. Przegryzł więc wnętrze dolnej wargi, tylko po to, aby zetrzeć zębami ostatni posmak alkoholu i wspomnienie tej kobiecej delikatności, jednocześnie jednak nie mógł oderwać wzroku od przerw między paliczkami przywartymi do osłoniętej twarzy, od wymykających się zakryciu fragmentów miękkiej skóry, którą przed sekundą raptem tknął.
Strach jasnowłosego, wyczuwalny nawet pod ręką w formie nieustannych wibracji, składał się na całą postać stojącą tuż przed nim. Ugłaskanie lęku stanowiło priorytet, ale ktoś - coś - sekunda po sekundzie odrywało kable nerwów, odcinając organizm od mózgu, wyłączając następne partie płatów, pozostawiając jedynie buzujący we krwi instynkt. On nim kierował. Kazał pozostać w swoim miejscu, ale potem popchnął go w ramionach, gdy niepewny dotyk Ye Liana musnął bawełnę czarnej koszuli. Napór na opuszki okazał się niewielki, to tylko pół kroku wykonanego w niesamowitej, subtelnej powolności, ale nie mógł umknąć uwadze.
To wszystko było jak senna mara, jak trujące opary niszczące racjonalność. Kiedy ostatnim razem był w takim stanie? Kiedy dawał za wygraną i cierpliwie czekał? Nużyły go powolność i umiarkowanie, ale tym razem ciekawość zagłuszała ich chrapliwe szepty pierwszymi skrzypcami. Zagłuszała nawet jego własne słowa w głowie: zrób po swojemu. Nie zrobił. Postępował posłusznie. Staczał się z każdym wykonanym ruchem, raz jeszcze pozwalał, by ktoś inny dyktował warunki. Stawiano wymagania, on im przytakiwał, podporządkowywał się, do tego był stworzony. I próbował jeszcze raz, gdy nie wychodziło za pierwszym.
Spróbujmy.
Dobrze. Oczywiście, że tak.
Powinien wsunąć dłoń na jego policzek. Powinien w tkliwości, naciągając na siebie obcą skórę, poprowadzić teatralny proces zgodnie z wytycznymi. Zamiast tego scenariusz pisany na kolanie, poprawiany setkami nocy, wymuskany co do najmniej istotnej linijki, zgniótł w pięści, wyrzucił przez ramię, bo na twardej skorupie roli pojawiły się pęknięcia. Nie panował nad nimi, pytanie tylko: z jakiej racji? Wiedział czego od niego oczekiwano, a mimo to sięgnął po szarpany nieporadnie krawat, włożył paznokieć w supeł i jednym pociągnięciem, ze świstem rozwiązywanego splotu i wysuwanego spod wykrochmalonego kołnierza, zdjął go z karku Ye Liana. Pozbył się pierwszej przeszkody, najwidoczniej uwierającej tak, że nic innego nie mogło zająć myśli z równą mocą. Miękki materiał spoczął w dziwnie wiotkim uchwycie, tylko kciuk przyciskał tkaninę, nie pozwalając jej opaść na ziemię spiralą przygniecioną do podłogi przez brutalność grawitacji. Oddychając w rozchylone usta, szukał mimowolnie jego spojrzenia, aż nie pojął, że od początku miało to przebiegać inaczej. Po co miałby im towarzyszyć kontakt wzrokowy? Tu właśnie należało wprowadzić korektę i za nią posłuży pochwycony krawat, który jak delikatna szarfa spoczął zaraz na przymrużonych powiekach Ye Liana, ściągnięty na potylicy, wplątany w platynę pasm. Zasłonił te jasne, sarnie oczy i nie było już sensu czegokolwiek w nich szukać.
- Spróbujmy - zgodził się, wsuwając na powrót rękę na kość biodrową, na ocieplone tremą ubranie.
Płynnie zmieniał położenie dotyku, palec wskazujący hacząc finalnie o przednią szlufkę eleganckich spodni, wciskając go tam, ledwie mieszcząc się ze skórzanym paskiem. Jedno szarpnięcie starczyło, aby przyciągnął go bliżej siebie, by oparte nieśmiało o pierś dłonie przywarły do torsu mocniej szukając stabilności. Chciał mu powiedzieć, by się nie wygłupiał, skończył z tym dziewiczym zachowaniem, jakby najmniejsza rzecz stanowiła wyzwanie zbyt ogromne, by mu sprostać. Chciał przypomnieć, że nie po to się tutaj znaleźli, nie to było celem cichych psiknięć perfum w gorszącej części Karafuruny, nie dlatego oczy recepcjonistki rozbłysły zmysłowym zrozumieniem. Nie zrobił tego jednak. Nie rozumiał dlaczego. Może odpowiedź nie istniała. Zamiast niej była tylko ciasna obręcz na gardle, wzrok osuwający się na usta, krążący wzdłuż cienkich warg z prostym pragnieniem. Była ręka, druga, odnajdująca miejsce na Ye Lianie, przeciągle wsuwająca się dalej, na dolną partię pleców, ku lędźwiom, na których nacisk spowodował przywarcie jednego ciała do drugiego, jakby i to było komunikatem zamiast słów. Bo organizm reagował mimo racjonalności. Nawet w tak obszernym, drogim apartamencie nie było grama przestrzeni na logikę. Została za drzwiami, odcięta od wynajmowanego pokoju cichym kliknięciem zamykanego przejścia. Pozostało coś innego; żywego, pierwotnego. Coś, co wyczuwalnością spływało wzdłuż kręgosłupa, ocieplało klatkę piersiową i nadgarstki. Prawie dotykał nosem jego policzka, ale nie przekroczył granicy. Zbyt wiele razy już go odepchnięto, za często doświadczał impulsywnej ucieczki. Przyciągał go do siebie tylko po to, by w szarpaninie znów stracić. To była więc jego kolej na udowodnienie, że to nie scena przymusu. Mógł tylko trzymać go dalej za szlufkę, mógł doprowadzić do tego, by oprzeć o siebie to rozedrgane ciało, pokazać mu, że reaguje w naturalny sposób; interakcja dawała efekty. Płytszy oddech muskający wargi, ciepłotę przez wrzące w komórkach endorfiny. Czujesz? Jeszcze wciąż lekki, ale nieubłaganie rosnący napór w okolicy podbrzusza, dudniący coraz wyraźniejszym rytmem pulsującej w żyłach krwi. Gdybyś był ohydny, nie czułbyś nic. Przeciągnął wzdłuż wklęsłej linii męskiego kręgosłupa, rysując ją tkliwie paznokciem przez materiał koszuli. Aż nie dotarł do kołnierza, do schnących włosów, których kosmyk nawinął na mały palec.
- To, co próbujesz zrobić, jest w porządku - dźwięczał tuż przy kąciku ust. - Nikt cię tu nie ocenia. - Nie ma kamer. Wyciąganych z tylnej kieszeni komórek. Nie ma kciuków na ekranie, by go odblokować i nacisnąć aplikację aparatu. Obydwie dłonie, które mogłyby to uczynić, Ye Lian czuł stale na sobie. Jak harpi hak wetknięty za szlufkę - to jedna przypominała o swojej obecności, nie pozwalała mu się odsunąć, zignorować tego, co najbardziej go przerażało: fizycznej odpowiedzi na jego własne ciało. Druga wciąż bawiła się jasnym pasmem, łaskocząc kark, szturchając splamioną na czerwień skórę. - Może zaczniesz od czegoś prostego? Ściągnięcia ubrań? - w propozycji krył się uśmiech; jakiej natury? Prowokacyjnej? Naglącej? Rozbawionej?
- Może być moich.