Naiya nie tylko zaproponował Hasegawie bycie jego modelem, a nawet miał nawet już kilka doświadczeń z obiektywem do tej pory. Co prawda to zawsze on proponował w cichej nadziei, że ktoś się nim w końcu zainteresuje, ale po pierwszej rozmowie rekrutacyjnej przy przebieraniu się kończył odrzucany, wystawiony na bruk z tą swoją nawiną nadzieją, bo nie był idealny. To, że wciąż się nie zraził i próbował od nowa nie było jednak tylko kwestią jego wybujałego ego. Ojciec zniszczył jego duszę i ciało, sprawił, że głęboko w podświadomości Kō czuł się wręcz brudny, skażony i przekreślony, a skreślanie jego nazwiska z listy chętnych tylko pogłębiało to skręcające wnętrzności uczucie. Coś w jego charakterze było jednak takiego, że wciąż rzucał się w ten wir samozniszczenia, jakby chciał dążac do niemożliwego wreszcie zdusić te uczucie przegrania. Jakby wierzył, że tylko odbicie na siłę możliwości, które mu odebrano, mogło ukoić jego żal i to go napędzało do dalszego działania i rywalizacji z całym światem. Strasznie brzmiała dlań wizja porzucenia tej nadziei, tworzyła emocje równie negatywne co śmierć najbliższej osoby. Nie poradziłby sobie z tym, wolał przeżywać pomniejsze koszmary i potem nie wylewać za kołnierz, żeby tylko uciec od tej bezsilności, jaką produkuje choćby myśl, żeby sobie raz na zawsze sobie odpuścić.
I wtedy on, chłopak którego spotkał dzisiaj pierwszy raz w życiu, odpowiedział pozytywnie na tą propozycję.
Tym razem na kilka sekund go to zmroziło. Serce Kō przeszyło jakieś dziwne ciepło, gdy szeroko otworzył oczy wpatrując się w Izayę ze zdziwieniem. Z początku nic nie mówił, patrząc jak wyciąga telefon, nie chcąc zabrzmieć jak dzieciak kipiący z ekscytacji, który właśnie się w nim obudził. Schował tylko twarz dłoniach z rozmarzonym uśmiechem. Tak właśnie wyglądał Kō zadowolony, ale i pozbawiony wszelkiego muru obronnego czy granic. Hasegawa nie wyglądał na kogoś, kto chciałby to wykorzystać, tymbardziej Kō wiedział już, że skrycie będzie miał u niego emocjonalny dług.
- J-jasne, już podaję - Prawie wypadł mu telefon gdy próbował uspokoić trzęsące się dłonie, albo przynajmniej ukryć ten fakt, z raczej marnym skutkiem. - Nie chcę się chwalić - tak naprawdę to chciał - ale mam trochę follower'sów. Intuicja mówi mi, że z Twoją pomocą liczby mi wzrosną. - Mrugnął porozumiewawczo i szybko odwrócił głowę szukając numeru w zapisanych notatkach, jakoś nigdy nie miał do tego głowy, by zapamiętać tak długie rzędy cyfr. Ani żeby powiedzieć, o jaki portal mu chodzi. - Oh, chyba będę musiał. - Zaznaczył żart lekkim zaśmianiem się, gdy w końcu znalazł tą ginącą w każdej ważnej chwili notatkę i podyktował mu w końcu numer.
Co do tekstów, Naiyi zaś nie bylo to nigdy w zupełności pewne, czy coś mu nie strzeli do głowy i nie zacznie zachowywać się w opór nieprofesjonalnie. Ale przecież nie powie o tym w tym momencie, żeby z góry wzięto go za dziwaka. Kō z resztą lubił w niektórych przypadkach powoli badać i sprawdzać ludzkie granice, żeby stopniowo wprowadzać do znajomości prawdziwego siebie, osiągając finisz w momencie, w którym złamie je wszystkie, o ile będzie to możliwe. Wiadomo, nie zawsze się da. Dobrze wiedział jednak, że czasem po prostu sam za dużo nie myślał nad swoim zachowaniem, narzucał się ludziom i wywoływał spięcia. W tym wypadku jednak, tak jakoś... było dziwnie inaczej. Odczuwał rzadką dlań potrzebę, by trzymać tą swoją impulsywność i obsesyjność na wodzy. Z jakiegoś powodu atmosfera, jaka tworzyła się w towarzystwie Izayi zdawała się wyciągać z wielolkoluda te lepsze cechy. Chłopak zdawał mu się jakiś taki kruchy, o wiele bardziej stabilny od narwanego Kō, a jednocześnie nie czuł się przy tym oceniany. Podświadomie doceniał ten safe space, którego większość ludzi nie potrafiła mu zaoferować, więc nie chciał go za bardzo burzyć.
Jedni mają zdolności obserwatora z talentem do znajdowania interesujących faktów, inni naturę węża wślizgującego się do czyjegoś życia niepostrzeżenie, żeby poznać jakiekolwiek informacje bez żadnego większego powodu. Naiya zdecydowanie był tym drugim, ot jego mózg przyzwyczaił się, by rejestrować każdy szmer i zwykle nie miał oporów rzucać tym dalej w świat. Dziś już może nie zawsze był taki czujny, jak kiedyś. Ale wciąż zadawał za dużo pytań.
Gdy zauważył, jak Izaya połyka tabletkę bez popicia, coś się w nim zagotowało. Nie okazał tego, ale no kurde no, jak to tak. Normalnie jakby był polakiem przebranym za japończyka, nie mógł wytrzymać tego, co ktoś inny robi ze swoim życiem i obudził się w nim jakiś głęboko ukryty instynkt macierzyński. Tak poza tym... czy on skądś kojarzył te tabletki? Z resztą, to bez znaczenia.
- E-ej, mogłeś mówić, ja... ten, poszedłbym do sklepu, znaczy mogę pójść ci po coś do picia. - wycedził i powstał wówczas, on, wielkolud, pokazując jak wysoko może sięgnąć, jednocześnie rzucając swojego niedopałka w piach. Postawił ręce na biodrach wymownie, całym sobą dając znać, że rwie się i zaraz to zapewnie zrobi, niezależnie, jaką odpowiedź dostanie.
- Ah, tak... - jego buta nieco opadła, gdy Izaya zapytał o jego profesję. - Tarocistą i rytualistą. Magiem. Wróżką. Jak zwał tak zwał. - Powiedział już zupełnie spokojnie, udając, że drapie się po potylicy. Na pytanie o cenę znowu go zamurowało, gdy patrząc w oczy Izayi odnalazł zupełną powagę. Chyba jeszcze nigdy nikt poza ludźmi w klubach żądnymi zabawy go o to nie pytał na żywo. Może dlatego, że nie każdemu się z tym zdradzał. Poza tym... nie wyglądał mu na kogoś, kto byłby tym potencjalnie zainteresowany, najwyraźniej się pomylił. W sumie na plus, ciekawość to dobra cecha.
Pogłowił się przez chwilę i skrzyżował ręce mrużac lekko oczy, udając niewzruszonego. - Świetnie trafiłeś, księżyc jest tego wieczoru w trygonie do Wenus - wskazał delikatnie palcem w górę, jakby conajmniej te dwa ciała niebieskie było cokolwiek widać przez drzewa i wysokie budynki naokoło. - I dlatego, jest za darmo. - Oczywiście łgał jak z nut, bo wymyślił to na poczekaniu. Głupio było mu się zupełnie szczerze przyznać, że tylko Izaya ma dziś za darmo, a ten trygon choć był akurat prawdziwy, to tak naprawdę nic szczególnie ważnego nie znaczył. Trzymał się nadziei, że Izaya nic o takich tajnikach astrologii nie wie, bo inaczej znaczyłoby to, że wyszedł na kłamliwego idiotę. - Jest coś, o co chciałbyś zapytać kart? - Tym razem spojrzał nań poważniej, co kontrastowało z całym jego wcześniejszym zachowaniem i wciąż żarzącym się błyskiem w oczach.
- Cała akcja ma miejsce na uniwersytecie Fukkatsu, z tego, co się orientuję. - Odpowiedział, wracając na telefonie do profili owej dwójki. - Tak, to tam, na 100%. Chyba, że dziewczynie wpadło do głowy pozować przy obcej szkole z niewiadomych przyczyn. - Wydedukował i wzruszył ramionami, wciąż się niespokojnie rozglądając, w poszukiwaniu jakiegoś małego marketu. Tak, dalej go to męczyło.

@Hasegawa Izaya
@Hasegawa Jirō

Hasegawa zrobił nieświadomie kolejny dobry uczynek będący na plus wspomnianym bogom, uchraniając Kou od ataku zintensyfikowanej paranoi, gdyby siedział spokojnie w swojej kawalerce i nagle dostał telefon z nieokreślonego numeru. Niby nic, ale na jego koncie było kilka zalanych procentami nocy i grupa nieprzewidywalnych, jednorazowych ludzi, z którymi bywał w barach i nigdy nie wiadomo, czego mogli od niego chcieć. Sam wcielał się wówczas w coś na kształt złego ducha, zaspokajającego wszystkie najciemniejsze pragnienia swojej nadwyrężonej psyche a potem na ironię bał się, że coś z tych wybryków przypomni o sobie w prawdziwym życiu, zakłócając jego codzienność. Prawda była taka, że Kou było conajmniej dwóch, nawet jeśli nie zdradzał oznak rozdwojenia jaźni.
Nie czekając długo spojrzał kilka razy to na Izayę, to na swój telefon, myśląc, czy zapisać go w kontaktach po imieniu i nazwisku. Na jego ustach pojawił się podejrzany uśmieszek. A może nie? Bingo. W ten sposób Izaya został w jego kontaktach umieszczony jako emoji kotka z dwoma różnymi ślepiami i aparatem w łapkach. Aww, teraz Kou na pewno nie uzna, że to ktoś równie zły jak on sam do niego dzwoni. No nic, tylko odebrać od takiego kociaka.
Na prośbę, by znów usiąść, w ogóle nie zareagował. Patrzył dalej na Hasegawę ze swojej perspektywy zbliżonej do satelity, nie mogąc kryć dłużej rozczulenia na twarzy. Zdało mu się, że musiał nikt o niego szczególnie nie dbać, skoro musiał łykać tyle tabletek w swoim życiu a nawet nikt go nie zmusił do zadbania o swój uklad pokarmowy. Poczuł, że utożsamia się z nim w jakiś niewypowiedziany sposób, co tylko jeszcze bardziej stawiało go w poczuciu obowiązku, aby coś z tym zrobić. Sam też był na ogół samotny. Rodzinę usunął ze swojego życia. Miał niby grupę ludzi, którzy dzielili się z nim informacjami o sobie i innych, oraz sporo płytkich znajomości, ale rzadko wpuszczał kogoś do swojego wnętrza, by później nie wyszło na jaw, jaki jest tak naprawdę zepsuty. Zawsze musiał umieć sam o siebie zadbać i wychodziło mu to raczej skutecznie, ale samemu zdarzało mu się ignorować swoje zdrowie. Jeżeli już kogoś polubił, to nie da się zaprzeczyć, że miał potrzebę zadbania o innych. A o tym, że całego życia Izayi i tak nie zmieni choćby nie wiadomo, jak się uparł, nie myślał wcale. "Przywykłem." W głowie Kou powstała tylko jedna myśl - A ja nie! Normalnie zapewne by to wypowiedział na głos i już dawno bez krępacji wcisnął Izayi butelkę napoju z jakąś groźbą w gratisie, ale ugryzł się w język i jedynie przełknął nieco głośniej ślinę. Nie chciał Hasegawy odstraszyć lub znieważyć, gdyż sam był dla niego miły, a w głowie Naiyi między troską a agresją była tak cienka granica, że jako dziecko mało nie zadusił każdej kochanej przez siebie osoby czy zwierzątka, wylewając nań swoją miłość. - Ale, Hasegawa... - Chciał coś jeszcze powiedzieć, ale uciął, bo w sumie sam nie wiedział, co. Co mu da, jeżeli wygłosi moralniaka, jakie to niezdrowe dla układu pokarmowego, czy że może doprowadzić do problemów w przyszłości? Nie mógł być pewien, ale w większości przypadków w takich sytuacjach efekt byłby odwrotny od zamierzonego. Po prostu przy pierwszej lepszej okazji mu coś wciśnie, tak chyba będzie lepiej. Westchnął.
Zdziwiło go trochę, że Izaya wybrał sobie tak standardowy rodzaj pytania. Co to za gierki? Może za dużo sobie domyślał, ale odniósł wrażenie, że Hasegawa musiał być tajemniczą personą, skoro nie pytał o tematy związane z tym, co się dzieje aktualnie w jego życiu, tylko co się może stać. Cóż, dla Kō i jego kart to nawet lepiej, że pytał o sprawy miłosne, bo to jeden z głównych tematów na które odpowiadały i łatwiej było taki rozkład odczytać, niż gdyby pytał czysto teoretycznie, kiedy jakiś jego rodzic wróci z mlekiem, na przykład. To pobudziło na nowo jego ciekawość i zacisnął dłonie z emocji. - Oczywiście, słońce. - Uśmiechnął się promiennie. - Karty powiedzą wszystko, co chcesz na ten temat wiedzieć. Tylko wiesz... - Sciszył nieco ton glosu, przykładając dłoń do ust, jakby zastanawiał się, nieco zakłopotany. - Nie mam ich ze sobą. Jeżeli chcesz, chodźmy do mnie. Oczywiście nie zmuszam, ale tam mam absolutnie wszystko, co potrzebne, by wróżba była jak najdokładniejsza. - Rozlożył ręce, jakby pokazywał, że nic na to nie poradzi, zupełnie jakby nie było innej drogi, by sesja tarota doszła do skutku. Jednocześnie patrzył uważnie na Izayę. Chciał się upewnić, czy będzie musiał go namawiać, by za nim poszedł. Nie każdy mógłby chcieć tak blisko spoufalać się z ledwie poznanym człowiekiem, zwłaszcza takim, jak Naiya. Ale tak łatwo nie odpuści, musi tylko stwarzać jakieś pozory. - Mógłbyś wtedy pytać o co chcesz, cokolwiek jeszcze przyjdzie ci do głowy. Jest weekend, a ja mam czas. A jeżeli dowiem się jeszcze czegoś ciekawego z wielkiego świata, to też się odezwę. - Mrugnął niewinnie jednym okiem.

@Hasegawa Izaya

Kou zapewne nie miałby nic przeciwko otrzymania funkcji parasola słonecznego dla Izayi, przynajmniej czułby, że nareszcie się w życiu na coś przydał. Taki z resztą już był. Nie każdy mógł go sobie od tak wykorzystywać oczywiście, tak by nie wzbudzić gniewu jego wybujałego ego. Do niektórych ludzi miał jednak szczególny stosunek, niczym przerażający rozmiarem i wzrokiem amstaff, w spokoju dający się ciągnąć za uszy dziecku. Innym mógłby zapewne chcieć poobgryzać ręce.
Niewątpliwie jego interpretacja pytania Izayi była błędna, bylo to wręcz bardziej niż pewne dla myślącego, że rozumie wszystko dobrze Kou. Był to też objaw jego powoli dopływającej do wysoko osadzonego mózgu paranoi, która zaczynała sprawiać, że gdy już coś sobie uznał z góry, to przestawał pytać, by nie wyprowadzać samego siebie z błędu. Ludzie przecież non stop się okłamują, więc chciał ufać własnym osądom bardziej, by ta jego krucha bańka nie pękła. Zielonowłosy nie był świadom tego procesu, zachodzącego w jego synapsach, bo był on szczerze mówiąc bardzo subtelny i podstępny. Niemal niemożliwy do rozpoznania w trakcie przez człowieka, który na sam dźwięk słowa "terapeuta" dostawał spazmów. Sprawa tego pytania była dość prozaiczna, jak na coś, czym możnaby się przejmować, lecz it' how paranoia works. Zawsze tak się zaczyna. Najpierw najmniejsza pierdoła staje się tak ważna i wielka, jakby byla Alicją z Krainy Czarów, aż kilka dni później jak zawsze Kou obudzi się zagubiony, nie wiedząc, czy może ufać swoim własnym odczuciom ze spotkania, na którym dopadły go lęki. Albo chociaż które z nich były prawdziwe, a które pozostawały w sferze delikatnej halucynacji. Delikatnej, acz zbyt dużej, aby nie utrudniać życia. Klasyka. Takie właśnie sprawy od dawien dawna rozstrzygnąć pomagały mu karty.
Well... taka prawda, nie znał Izayi ani jego historii nawet w małym procencie. Ani tego, czemu ignoruje swoje zdrowie, ani tego, jak może zareagować na jego propozycję. Niby nic dziwnego, w końcu poznał go jednego papierosa temu, ale przecież mógł się domyśleć, jaki efekt przyniesie zapraszanie go do siebie. Że to nie będzie okej. Zaprawdę za dużo czasu spędzał w towarzystwie płytkich, naiwnych ludzi, którzy po pierwszym spotkaniu byli w stanie pchać się innym dużo dalej, niż do domu. Inne podejście do życia dla chłopaka z Karafuruna Chiku, wychowanego przez ulicę, wydawało się niemal egzotyczne. Nie pomyślał w ogóle o tym, że i tak było już późno i może i Izaya i tak szedłby już do domu, że ma swoje sprawy, czy że jego dystans do nowo poznanej osoby ogólnie był po prostu niezaprzeczalnie zrozumiały i logiczny. Przyspieszający rytm serca począł utrudniać Kou ułożenie swych rozstrzelonych myśli w jeden, sensowny ciąg przyczynowo-skutkowy. W głowie giganta na glinianych nogach odezwał się nagle wewnętrzny krytyk, szczepczący namiętnie zjebałeś, Kou. Co sobie myślałeś? Pewnie nic. Każdego potrafisz odstraszyć.
Słysząc słowa Izayi, brzmiące mu jak wymówka, momentalnie stracił cały rezon i poczuł się wstrząśnięty własną niepewnością, bo przecież dopiero chwilę temu z pełną energią chciał go namawiać, a teraz intuicja podpowiadała mu, że tak to conajwyżej może pogorszyć sprawę.
To negatywne, nie mające do końca sensu uczucie skotłowało się w jego żołądku, aż złączył ręce na wysokości brzucha, nieświadomie ujawniając swoją niepewność. Nie rozumiał, ah, zupełnie nie rozumiał bardziej poukładanego świata Hasegawy, co z jednej strony napełnilo go lękiem, a z drugiej podsyciło ciekawość, co jeszcze kryje w sobie ta niepozorna osoba.
- J-jasne, pogłaszcz kotka ode mnie. - Uśmiechnął się najbardziej szczerze jak potrafił, próbując nie udławić się narastającymi emocjami, które zacisnęły mu się na gardle, żeby tylko nie dać po sobie tego poznać. Zaprawdę wiele umiał ukryć, ale był także świadom, że swoich odruchowo roztrzęsionych zwierciadeł duszy, zdradzających smutny obrazek narastającego lęku, nigdy dotąd nie potrafił schować. Nie, nie Kou, uspokój się, ty durny pederasto, nie psuj przyjaznej atmosfery, to niewybaczalne. - Dooobra! To później napiszę i się dogadamy, następnym razem wezmę karty. - Udał zwyczajnie zakłopotanego, bo to najwięcej, na ile było go stać w tym momencie. W jego głowie uroił się obraz, wobec którego Izaya być może wcale nie chciał tego spotkania, wbrew temu, co mówił. Ale... przecież uśmiechnął się. A może udawał? Czy wyglądał na kogoś, kto udaje? Ah, za dużo tych myśli, za dużo. Później to sobie poukłada w głowie, bo teraz czuł, jak coraz większy ciężar spada mu na kark. - To miłego wieczoru, też pisz śmiało, jeśli chcesz... do zobaczenia, Hasegawa. - Dodał krótko. Uśmiechnął się połowicznie i ledwie się odwracając, symbolicznie pomachał mu, po czym odpalając kolejnego papierosa, ruszył w swoją stronę.

/zt
@Hasegawa Izaya

Stres obezwładniający ciało pojawił się dokładnie godzinę przed umówionym spotkaniem – nagle wszystko zaczęło wydawać się trudniejsze do zrozumienia, zaczynało ciążyć. Młodzieńczą głowę zajmowały myśli, które na co dzień były nieobecne albo zwyczajnie kryły się w najbardziej skrytych odmętach świadomości, pozostając poza zasięgiem codziennych, przyziemnych rozmyślań.
    To, jak się czuła porównywała do momentu wejścia do sali, w której miała napisać najważniejszy egzamin w życiu – test z uczuć, bo to właśnie one miały grać pierwsze skrzypce. Minęło zaledwie kilka dni odkąd wróciła z przymusowego leczenia, na które wysłali ją rodzice. I odkąd wróciła w domu panowała niezręczna cisza. Jakby jakiekolwiek słowo mogło złamać ochronne zaklęcie rzucone na dziewczynę przez specjalistę. Czy tak było? Możliwe, bo lokatorzy odnajdowali się w tej ciszy, pielęgnowali ją. Matka odezwała się po raz pierwszy dopiero w momencie, w którym zobaczyła córkę przy drzwiach wyjściowych.
    — Niedługo wrócę — rzuciła tylko, zapinając zamek jednego z glanów. Drzwi otworzyła niemalże z impetem, zarzucając na ramiona ocieplany płaszcz. W pośpiechu pokonała schody, wymijając kilka napotkanych na swojej drodze kałuż, które już powoli wysychały. Zderzenie z szarą rzeczywistością zniosła nadzwyczaj dobrze – prawie jakby nie spędziła ostatniego miesiąca w ośrodku zamkniętym, pod okiem najlepszych specjalistów, za których zabulili bogaci rodzice.

Rozhulał się wiatr – delikatną twarz ukrywała za wysokim kołnierzem, podciągniętym aż po sam nos. Na głowie miała kaptur, który mocno ściągnęła sznurkiem, żeby żaden z silniejszych podmuchów nie zrzucił tej osłony. Dłonie schowała do głębokich kieszeni – niby ze względu na ponurą pogodę, chociaż tak naprawdę bardziej wstydziła się swoich zaniedbanych przez pobyt w szpitalu paznokci. Były przydługie, wciąż oblepione starą warstwą lakieru z widocznym odrostem.
    Swój chwiejny krok mogła usprawiedliwić na wiele sposobów, a najchętniej wybrałaby paskudną pogodę, gdyby przyszło jej się przed kimś tłumaczyć. Jednak na to, w jaki sposób się poruszała wpływ miało wiele czynników. Początkowo zajęta myślami głowa zaczęła oddziaływać na cały ciało. Stres bardzo szybko obejmował kolejne strategiczne punkty, prawie jak wygrywający w rozgrywkę Monopoly gracz, wykupujący znaczną część planszy. Łomotanie serca stawało się coraz bardziej uciążliwe, a nierówny oddech stał się nieodłączną atrakcją jej wędrówki. Całe szczęście, że miejsce, w którym mieli się spotkać należało do tych, które w pamięci dziewczyny miało swoje specjalne miejsce – aż przystanęła na chwilę, by chociaż trochę się uspokoić i na moment odpłynąć, zatracając się w najmilszym wspomnieniu, jakie tylko mogła natychmiastowo przywołać, niemal zmaterializować, bo było tak żywe.

    Słyszała jej głos (swojej najlepszej przyjaciółki). Śmiała się naprawdę głośno. Bujały się obok siebie na huśtawkach, wymachując nogami, aby stale zwiększać swoją wysokość i prędkość. Gdzieś w oddali rozległo się nawoływanie – tajemniczy, męski głos, którego nigdy wcześniej nie słyszała.
    Wołał Reiko?
    Szybko dowiedziała się, że to jej brat. Obydwie od razu się zatrzymały, szorując podeszwami butów o piaszczyste podłoże. Podbiegły do niego najprędzej jak tylko potrafiły. Przyjaciółka objęła go w pasie, wykrzykując jego imię. Cała ta dziecięca radość nie opuściła ich wtedy nawet na chwilę.
    Trzymał w dłoniach dwa patyki dango, które oczywiście były dla dziewczynek. Od razu zrobił na niej dobre wrażenie i choć Hanaa była wtedy dzieciakiem, to od razu uznała go za naprawdę ładnego chłopaka. Była mu wdzięczna za smakołyk, który przyniósł. Była też wdzięczna za to, że odprowadził ją do domu. Rodzice też na pewno byli wdzięczni.

Kiedy ta granica pękła?
Kiedy przestała go postrzegać tylko jako brata swojej najlepszej koleżanki?

Delikatnie zaczerwieniona dłoń zacisnęła się mocno na materiale ciepłego płaszcza. Wiatr dmuchał jej prosto w twarz, prawie jakby chciał ją powstrzymać przed postawieniem się w miejscu spotkania na czas. Ale nie dawała za wygraną, twardo szła przed siebie, nawet jeśli nie do końca była gotowa na konfrontację z nim. Nie po ostatniej rozmowie, o której za pewne zapomniałaby, gdyby nie fakt, że mogła sobie przypominać jej treść w nieskończoność, bo była zapisana w pamięci telefonu. I robiła to – czytała te wiadomości kilkadziesiąt razy. Wysłuchiwała też ich ostatniej wspólnej rozmowy – tej, którą tak niegrzecznie ucięła, pozostawiając w powietrzu masę niedopowiedzeń i wątpliwości.
    Nie zwróciła nawet uwagi, kiedy pierwsza ze stóp stanęła na piachu, który należał już do terenu planu zabaw. Kolejne wspomnienia stopniowo napływały do jej głowy podczas obserwacji każdej z podniszczonych atrakcji, które do zaoferowania miało to miejsce. Obrazy te pozostawały wybrakowane, pełne czarnych plam, pełne nieścisłości. Tyle te główne wspomnienie się jej trzymało, te, dla którego tu przyszła.

Obrazy w jej głowie przewalały się jak zborze w młynie wodnym – rozdrobnionych ziaren nie dało się przywrócić do poprzedniej postaci, tak jak jej wspomnień. W niegdyś poukładanej głowie panował chaos, wszechobecny zamęt. Po skrupulatnie poukładanych myślach nie pozostał nawet ślad – teraz były porozrzucane, prawie jakby ktoś zostawił otwarte okno w bibliotece na cały dzień, nie zważając na zapowiadane sztormy. Z przemoczonych kartek zmazywał się tusz, sklejały się, nie pozwalały by odczytano z nich pełną treść.
    Początkowo wpatrzona w swoje własne stopy nie zwracała uwagi na otaczający ją świat. Próbowała się skupić i zebrać myśli. Chciała wszystko zebrać do kupy i spróbować odtworzyć możliwy scenariusz tego spotkania. Musiała się jakoś uspokoić – serce zaczęło jej walić na tyle mocno, że ktoś stojący obok mógłby usłyszeć te łomotnięcia, jeśli przysłuchałby się wystarczająco dobrze. Sądziła, że wszystko ma pod kontrolą, nie wiedziała jednak, że tak bardzo była w błędzie. Może zdołałaby się przygotować lepiej, jeśli miałaby jeszcze kilka dodatkowych minut, ale sylwetka chłopaka wyrosła przed nią tak nagle i niespodziewanie, że zdziwienie było jedyną emocją widoczną na jej twarzy. Szybko pojawiło się również zakłopotanie, zakropione delikatnym rumieńcem.
    Stanęła w bezruchu, jakby wciąż nie dowierzała, że faktycznie się pojawił. Miała ochotę wyciągnąć przed siebie rękę i chwycić palcami materiał jego płaszcza, chcąc przekonać się o jego prawdziwości w najsłuszniejszy sposób jaki przyszedł jej do głowy. Ale nie zrobiła tego, a powodów było wiele – bo nie wypadało, bo nie miała odwagi, bo nie powinna... Mogła je wyliczać aż zabrakłoby jej palców, nawet jeśli nie miało to żadnego sensu. No, przynajmniej zajęłaby czymś głowę, przestając chociaż na chwilę wpatrywać się w niego jak w drogocenny eksponat na muzealnym podeście.
    Chciała się odezwać, zagrać odważną, ale jakaś magiczna nić splotła jej usta. Nie mogła wydusić z siebie nawet słowa. Czuła, że mimo zachowania resztek trzeźwości umysłu powinna być w stanie wydać z siebie jakiś dźwięk, ale jakaś odgórna, wyższa siła jej to uniemożliwiała. Dlatego próbowała odnaleźć się w tej chwili ciszy. Musiała wykazać się spokojem, napotkać jego wzrok kilka razy i wreszcie dojść do wniosku, że tutaj nic jej nie grozi. Tuż obok stał mężczyzna, przy którym mogła poczuć się bezpiecznie. Przy którym już wiele razy czuła się bezpiecznie, nawet jako mała dziewczynka. Był jak kamienny posąg, który przetrwał wszystko – deszcz, śnieg, wiatr, skwar. A ona skrywała się za nim. Bezpieczna, w jednym kawałku.
    Poczuła ulgę, gdy wypowiedział jej imię, choć w głowie nadal miała mętlik. Niewidoczna nić, która plątała jej usta zelżała. Ale co w ogóle powinna powiedzieć? Strasznie głupio się czuła po ostatnim – zniknęła tak nagle, praktycznie bez słowa. I choć nie była dla Hotaru nikim szczególnie ważnym, to czuła potrzebę usprawiedliwienia swojego zachowania, jak na spowiedzi u starszego brata.
    Uniosła nieśmiało dłoń, chwytając za puszkę, którą jej podarował. W podziękowaniu niemalże się ukłoniła – o dziwo w tym krótkim geście było dużo dziewczęcej gracji. Ten ruch można by było porównać do aktora teatru, który wraz z kolegami z grupy kłania się na koniec spektaklu. Tak właśnie wyglądała. Na jej ustach oczywiście pojawił się delikatny uśmiech, typowe, oszczędne wygięcie warg, za którym na pewno skrywało się coś jeszcze – głęboko zakopany ból, niepewność.
    — Nie będę się w żaden sposób usprawiedliwiać, po prostu przepraszam — wypaliła nagle, niemal na jednym wdechu. Jej smukłe palce zacisnęły się mocno na metalowej puszce, wbijając w nią wzrok tak, jakby była jej chwilowym bezpiecznym punktem. Mogła się skupić na niej, żeby uciec od wzroku wojskowego. Raczej nie spodziewała się z jego strony jakiejkolwiek reprymendy, ale lepiej było dmuchać na zimne. Albo po prostu zasypać go słowami, choć na to nie była jeszcze gotowa. Co innego jakby miała zacząć nawijać o książkach naukowych...
    — Wiesz dlaczego wybrałam to miejsce? — To pytanie retoryczne zadała tylko po to, by przebić się przez ciszę i rozrzedzić gęstą atmosferę. Poza tym wolała zacząć od czegoś miłego, czegoś co na początku mogło się okazać drobną słodyczą, która pozwoli łatwiej przetrawić dalszy gorzki smak. Bo dalsza część historii, którą miała opowiedzieć nie należała do tych najszczęśliwszych. Przynajmniej dla niej. — Dziękuję za napój, to miłe z twojej strony — dodała jeszcze, jakby wcześniejsze, teatralne dygnięcie miało okazać się niewystarczające.

    Nie zapomnij.
    Może zasługiwała na zapomnienie, tak jak sama zapominała o wszystkim. Jeśli człowiek siecią historii, momentów i wspomnień to powinna zostać zapomniana. Częściowo poplątane lub poprzecinane więzy, które niegdyś coś znaczyły przestawały mieć znaczenie. Bez nich była nikim, pustą lalką bez głębi. Chwytała się ostatnich obrazów, które jej pozostały. To wspomnienia, którymi żyła, do których wciąż wracała, które stale odgrywała. Były tymi najjaśniejszymi, zakorzenionymi głęboko. Dlatego ten plac zabaw nie był przypadkowym wyborem. To jedyny słuszny wybór. Powrót do dawnych lat dawał jej szczęście i nadzieję, na chwilę zapominała o smutku i o tym, że traci panowanie nad resztą sieci, którą latami tak czule się zajmowała.