Zastanawia mnie to, co tak naprawdę kieruje ludzi w stronę używek. Owszem, w granicach rozsądku nie są złe, choć i tak niosą szkodę dla organizmu. To tak, jakby człowiek chciał samemu sprowadzić na siebie koniec, płacąc za to niemiłosiernie spore pieniądze. Obserwowanie tego z boku jest dla mnie z jednej strony ukojeniem, z drugiej - bólem. Chciałbym się na coś więcej przydać, aniżeli tylko i wyłącznie pochwycenie psiaka, bo to chyba każdy by potrafił zrobić, jak dobrze domniemam. Choć sytuacje i cechy charakteru potrafią tak mocno się różnić, że wręcz aż zahaczać o skrajności - prawdopodobnie wiele osób by spanikowało. Prawdopodobnie zrezygnowałoby z poszukiwań, poddając się ramionom strachu, który jest naturalną reakcją organizmu na potencjalne niebezpieczeństwo.

A jednak potrafię jeszcze jakoś działać. Może nie zahacza to aż nadto o rozsądek, ale nadal. Zastanawiam się, czy to jest coś, co mam po swoim poprzedniku, czy jednak całkowicie odrębna cecha, wynikająca z tego, kim ja tutaj, teraz, w chwili obecnej, jestem.

Mam tak wiele do odkrycia, a idzie mi to wyjątkowo powoli; dajcie czasu czas, mądry człowiek kiedyś powiedział. Niestety, to nie jest tak, iż ma się go w ilości nieskończonej.

Zachęcam psiaka najcudowniejszym patyczkiem wszechświata, który intryguje go na tyle, iż jest w stanie ignorować to, że ja go trzymam we własnych palcach, a z drugiej strony staram się zwrócić uwagę Chō, co idzie mi co najmniej dobrze. To właśnie w momencie jej odwrotu ze strony pijanych mężczyzn zauważam dokładnie zmianę na twarzy, która wywołała u mnie głęboko zachowane zdziwienie oraz... szok? Tak, myślę, iż w ten sposób mogę określić tę specyficzną emocję. Tęczówki potrafią być zwierciadłem, momentami otwartą księgą, a to, co udaje mi się dostrzec, wzbudza we mnie mieszaninę naprawdę dwóch skrajnych uczuć. Z jednej strony kobieta naprawdę martwiła się wszystkim, z drugiej strony... odnoszę wrażenie, że patrzenie na to, jak tamci rozwalają sobie twarze o własne pięści, sprawiło jej dziwną przyjemność.

Ukrywam to jednak w sobie, starając się wmówić, że na pewno mi się to przewidziało. Ciężko jest oszukiwać samego siebie, kiedy oczy nie kłamią i wiedzą, co widziały; gdzieś w środku serca czuję ukłucie i melancholię. Daję się skutecznie prowadzić w akompaniamencie warczenia psa, jego niezadowolenia na widok Amayi i nadal dość uporczywej próbie zyskania patyka na własność. Jeżeli miałbym być szczery, to dotyk nadal jest dla mnie obcy, wyalienowany i ciężko jest mi do niego się przyzwyczaić.

Z jednej strony mógłbym naciskać, z drugiej, jeżeli kiedykolwiek kobieta miałaby mi opowiedzieć o tym, co dokładnie zaszło, to wolałbym, aby ta informacja wyszła z jej własnej, nieprzymuszonej woli. Wiem, że to brzmi dziwnie, ale nie mam siły ani odpowiednio wyćwiczonych umiejętności interpersonalnych, aby ją do tego zachęcić.

- Właśnie tak podejrzewałem. - przytakuję głową, akceptując los takim, jakim zadecydował, iż będzie. Może kiedyś, może w przyszłości, ale na pewno nie teraz - widziałem coś niepokojącego podczas jej interakcji z pijaczkami, lecz przywoływanie tego odniosłoby na pewno odwrotny skutek. Niech się dzieje wola nieba, z nią się zawsze zgadać trzeba. - Nie musisz przepraszać, naprawdę. Cieszę się, że nic ci się nie stało. - posyłam jej słaby, acz widoczny uśmiech. Czuję ulgę, że już nie muszę się martwić o to, czy coś się jej stanie, czy psiakowi któryś z kamieni zaszkodzi bardziej, aniżeli poprzez uderzenie w ziemię. Jest to przyjemne uczucie, które zostało osiągnięte w sposób, jakiego to nie jestem w stanie obecnie zweryfikować.

Kim tak naprawdę jesteś?

- Za mną też nie przepada właśnie, ale przy tych mężczyznach to wielce szanowna kulka futra kręcić się nie zastanawiała... - gdybym mógł, to bym dłonie położył na własnych barkach niczym niezadowolony ojciec, jaki to patrzy na swoje dziecko z politowaniem, iż znowu coś odwaliło, że musiał przyjechać do gabinetu dyrektora. Psiak nadal próbował zdobyć kontrolę nad najlepszym kijkiem na świecie. - W każdym razie, dobrze, że udało się wszystko załatwić bez uszczerbku na naszym zdrowiu. - nie widzi mi się ponownie siedzieć w salach szpitalnych, w których to unosi się zapach najróżniejszych leków i płynów odkażających. - Już napiszę do właściciela... gdzieś go tutaj mam. - odpowiadam, szukając konkretnego profilu, aby następnie dotknąć przycisku wiadomości i powiadomić go o jego zgubie.

Dłoń ponownie wylądowała na mojej głowie, powodując spięcie wszystkich mięśni w ciele. Czuję, jak wrażliwa jest ta część, ale staram się nie pokazywać niechęci. Z jednej strony powinienem powiedzieć dla własnego komfortu, z drugiej wiem, iż normalny człowiek nie powinien mieć z tym problemu. Chociaż, jak wiadomo, pojęcie normalności potrafi być względne. Trwam w tym zatem, wsłuchując się w słowa Chō - wiem, że krzywdy nie zamierza mi zrobić. Dlaczego zatem, nawet jeżeli wiem, iż tak się dzieje przez wypadek, nie potrafię się przestawić?

- Nie wiem, czy jest w tym powód do dumy, tak szczerze. To znaczy się, wiem, iż to jest użalanie się i tak dalej, ale... mogłem jakoś lepiej zareagować. - może brzmi to trochę smętnie, ale nie potrafię inaczej. Czuję się jak kula u nogi i na razie nic na to nie poradzę. Wiem, iż z kolejnymi miesiącami się to polepszy, lecz na razie prawa dłoń, która jest po części wyłączona z użytku, wymaga rehabilitacji. I powinienem unikać niebezpiecznych sytuacji, jeżeli jest to możliwe, choć nie wątpię w to, że gdybym nie miał wyjścia, na pewno coś bym wymyślił. Mówię, choć chciałbym krzyczeć; egzystuję, choć chciałbym żyć pełnią życia. - Cieszę się, że tobie nic przede wszystkim nie jest. To ty się bardziej poświęciłaś w tej sytuacji. W moim przypadku miałbym gdzie uciec, ale w twoim? Byłoby zdecydowanie ciężej. - przyznaję, spoglądając na nią jeszcze ukradkiem, czy przypadkiem nie ma jakichś ran, które starałaby się ukryć. Nie zauważam żadnej szramy, która mogłaby odpowiednio zwrócić moją uwagę.

Zaciskam palce lewej ręki na gałęzi. Ach, życie byłoby piękniejsze, gdyby człowiek chodził na siłownię, był napakowany i w takiej sytuacji pijaczki z miłą chęcią uciekałyby tam, gdzie pieprz rośnie. Życie byłoby piękniejsze, gdyby jedna słaba dusza wiedziała, co w danej sytuacji poczynić.

Patrzę w rozbity telefon i widzę odpowiedź ze strony właściciela. Podaję mu pobliski adres, pod którym zwrócenie psiaka będzie na pewno bezpieczniejsze; stary plac zabaw ewidentnie do takich miejsc nie należy.

- Właściciel będzie za kilkanaście minut. Podałem mu adres ulicy obok, coby nie natknął się na poobijanych pijaczyn. To nie jest daleko, dosłownie parę minut drogi. - opowiadam, siadając na chwilę na chłodnej, drewnianej ławce, aby wziąć głębszy, orzeźwiający wdech. - Amaya, nie bałaś się, że coś ci się stanie? - spoglądam na nią uważnie, ale też i z troską. Rzadko kto jest pewien w takiej sytuacji, iż wyjdzie z tego bez najmniejszego zadrapania. Rzadko kto podejmuje się tego ryzyka, wiedząc, iż ktoś na pewno na niego czeka. - Jakby, nigdy nie wiadomo, co się może stać, co takie oprychy mogą trzymać w kieszeni. Wystarczy jedno ostre narzędzie, jedno pchnięcie i wtedy już nie ma odwrotu. - a jak jest, to szansy bardzo nikłej. Słowa te są bolesne i namacalne w skutkach.

No tak, mówię to z własnego doświadczenia, którego nie pamiętam. Nie wiem, co dokładnie robił Eiji w tamtej chwili, ale jestem pewien, iż podjął się naprawdę głupiej rzeczy. Pies nadal siłuje się o patyk, nadal nie reaguje na nas pozytywnie, ale przynajmniej jedno zmartwienie spada z głowy, pozwalając rzece myśli na chwilowy odpoczynek.

@Amaya Chō

Możliwe, iż mówię za dużo. Iż czuję wyjątkowo intensywnie. Iż nie potrafię przejść obojętnie. Może chcę zadbać o to, aby każdy poczuł się jakoś lepiej w tym świecie, który jest pełny zepsucia, gdzie mały świat, który kreuję, był chociaż trochę bardziej kolorowy. Boję się tylko, żeby nie doszło do momentu, gdy to właśnie krwista czerwień zacznie się przelewać wszędzie, zdobiąc ponure twarze swoją barwą, a zapach metaliczny spowoduje paraliż i zatrzymanie na choć ten krótki moment. Gdzie, jako społeczeństwo, zawiedliśmy? Zagubienie bywa prekursorem do podejmowania złych decyzji i nie chcę, aby do tego doszło w moim przypadku. Nie chcę rozlewu, nie chcę przemocy, nie chcę krzywdy i nie chcę patrzenia na twarze, w których to grymas bólu jest jedynym, co będę w stanie dostrzec.

Może wymagam za wiele, a może po prostu zachowuję się bardzo niewinnie wobec tego, co świat zdecyduje mi się pokazać. Mam tylko nadzieję, iż ta nadzieja, która kwitnie niczym wybudzone ze snu zimowego kwiaty, nie zostanie brutalnie zdeptana poprzez weryfikację podjętą chłodnymi dłońmi rzeczywistości.

- Mówiłaś, to prawda. - spoglądam na nią uważnie, nie zamierzając zaprzeczać. Tylko jesteśmy ludźmi, zwykłymi, którzy dzierżą na swoich barkach duży ciężar. Momentami za duży. Lekko się uśmiecham; nie potrafię inaczej. Nie potrafię się nie martwić. Jest to miłe uczucie, emocja docenienia, która powoli zajmuje umysł, podnosząc lekko i tak zaniżoną znacznie wcześniej samoocenę. - Faceci będący facetami, czyż nie? Myślę, że coś w tym jest, ta typowa, męska przyjaźń. - przyjaźń, w której do nieporozumień dochodzi rzadziej, a gdy coś trzeba zrobić, to po prostu się to robi. I oczywiście nie odejmuję przyjaźniom damskim, ale myślę, że płeć niekoniecznie ładna jest jedną z tych płci, które będą trzymały się razem, następnie dla zabawy obiją sobie twarze, a potem wypiją za własne zdrowie mocniejszy trunek, z uśmiechem wspominając wcześniejsze wydarzenia.

Trzymany przeze mnie pies jest niefortunnie dość... chętnym do ugryzienia Cho. I nie tylko Cho, bo też i mnie, ale póki patyk znajduje się w pysku, ciężko o tenże scenariusz. Jednak - biorąc pod uwagę okoliczności - jeżeli właściciel wcześniej przyjedzie, tym lepiej dla nas będzie.

- Urocza, acz upierdliwa mordka, to trzeba przyznać. - dodaję jeszcze, mając nadzieję jednak, iż właściciel będzie wyrozumiały. Zresztą, gdy się o Hanę martwił, to raczej z początkowego zdenerwowania ewoluuje to we zmartwienie. Jestem tego bardziej niż pewien; nie muszę się nawet zastanawiać. Ale skąd to wiem? Nie jestem pewien. Tak mi mówi przeczucie, którym to staram się kierować, które to działa pierwotnie w moim ciele i które to prowadzi mnie od samego początku. Dlatego też ten instynkt mi mówi o rzeczach, o jakich to poniekąd wiedzieć nie powinienem. Źródłem staje się rzecz jasna zauważenie wcześniejszego wyrazu twarzy Amayi; ciężko mi o tym nie myśleć. Co tak naprawdę nią kieruje? Dlaczego wydawała się być zadowolona z tego, iż ta trójka zaczęła się bić na jej oczach?

I nie, nie ma wielce czystych duszyczek, które nie myślą w ogóle o czymś złym. Podobno nawet matki w swoim życiu potrafią przejawiać myśli o chęci uduszenia własnego dziecka, choć nigdy tego nie robią. W każdym z nas znajduje się jakiś mrok, który może stać się bardziej widoczny pod wpływem sytuacji, które go zechcą wyrwać.

- W porządku. - użalanie się jest trochę teraz moją domeną. Wierzę, iż z czasem, gdy odkryję własne zalety i wady, gdy uda mi się utrzymać lepszą sprawność prawej ręki, jak i zdobędę lepszą sprawność w korzystaniu z lewej, będzie zdecydowanie lepiej. W sumie już powoli zauważam, jak palce w ręce niedominującej bardziej przejawiają w mojej woli i nie uciekają, powodując chociażby skrajnie ślamazarny styl pisania. Będzie lepiej, musi być lepiej. - Myślę, że planowanie to oznaka bycia przezornym, iż coś pójdzie nie po myśli. Osobiście chyba wolę mieć kilka planów, aby móc się do nich elastycznie dostosować, gdyby któryś z nich zawiódł. - w końcu nie da się wszystkiego przewidzieć. Ludzie są zmienni niczym nurt rzeki i wystarczy dosłownie jeden podmuch wiatru, aby zmienili swoje zdanie. Zastanawia mnie jednak ta pewność siebie w Cho. Na pewno nie jest naturalna; nikt w końcu nie urodził się nieśmiertelnym, aby ryzykować absolutnie wszystkim, co ma do zaoferowania. Chyba że już nie ma żadnego wyjścia, to wtedy prawdopodobnie można iść na całego.

- Tak, pamiętam. - odpowiadam szczerze. Być może dlatego udało mi się skończyć z amnezją, która na razie nie chce odejść. Ale czy w ogóle odejdzie? Tyle pytań, a tak mało odpowiedzi. Umysł nie może spać spokojnie po nocach od momentu wypadku, w sumie nawet nie wiem, czy przypadkiem nie zostanę znowu zaatakowany, a też nie chcę chować się po kątach niczym ostatni zbir, zlewając się z własnym cieniem. To boli. Boli niemożność bycia sobą, gdy od często patrzy się po kątach, szukając ewentualnego zagrożenia. - Zawsze wolę unikać ryzyka. Wiem, że może mieć ono bardzo nieprzyjemne skutki. - a skąd wiem? A z doświadczenia, które stało się jedynie mgłą, uszkodzonym zapisem. - Dlatego naprawdę czułbym się lepiej, gdybyś go unikała. - kim ja jestem, żeby komuś mówić, co ma robić? Nie mogę zakładać, iż kobieta będzie trzymała te słowa na zawsze w sobie, ale... gdyby coś jednak przyszło do głowy irracjonalnego, to żeby ten głos rozsądku rozbrzmiał echem pod kopułą czaszki, pozwalając na zastanowienie się chociaż te dwa razy.

Bo nie wierzę, że mężczyźni sami zaczęli się nawalać, ale, kiedy to niespokojne, zaczepiające mnie sylwetki zmasakrowanych ciał próbują zaczepić na ulicy, zaczynam poważnie się zastanawiać nad tym, czy jednak to się nie dzieje naprawdę. Niech mnie uznają za wariata, ale... od momentu wypadku dzieją się rzeczy, których nie jestem w stanie wytłumaczyć.

- Na pewno jest nieprzyjemne i bolesne, biorąc pod uwagę nawet to, iż człowiek często znajduje się podczas takiego ataku pod wpływem adrenaliny. Nie da się w pełni zanegować bólu bez medykamentów. - moje ciało aż na krótki moment się spina, jakby nasycone myślą o tym, jak ręka była zmasakrowana nawet w murach bezpiecznego szpitala i ile musiała ona przejść, zanim można było zdjąć szwy. A te niemiłosiernie bolały i niemiłosiernie swędziały, natomiast ciało znajdowało się na mocniejszych lekach przeciwbólowych. Naprawdę nieprzyjemne wspomnienia; staram się od nich odgonić. - Nie, nie mówisz głupot. Jeżeli jest coś, o czym chcesz porozmawiać, to wal śmiało. Może nie wyglądam na takiego, ale jestem w stanie zrozumieć naprawdę wiele. - kryzysy egzystencjonalne jakimś cudem nie wydają mi się być obce. Nie wydaje mi się być obce uczucie osamotnienia, nie wydaje mi się być obce uczucie znajdowania się na samym dnie.

Nie wiem, dlaczego tak się dzieje, ale jakoś empatia wzrasta z każdą kolejną, poznaną osobą. Rozkwita, czekając na swój przełom. W uśpieniu, aby okryć znajomych i nieznajomych swym urokiem, swoim płaszczem bezpieczeństwa. Ale... czy jestem w stanie to bezpieczeństwo zagwarantować, nie będąc bezpieczną twierdzą? Może i sekrety będą bezpieczne, ale ciało już niespecjalnie.

- Damy rady - nie powinno być tak ciężko. Raczej losowy przechodzeń nie chciałby psiaka niewiadomego pochodzenia, chyba że byłby zbuntowanym pięciolatkiem, który od ostatnich świąt błaga rodziców o puchatą kulkę. - nieco ta wizja mnie rozbawia; wstaję z ławki i kieruję się powoli z Cho w stronę ulicy, o której wspomniałem właścicielowi. W sumie śmiesznie by było trafić na przechodnia, który zakochałby się w tym zwierzęciu od pierwszego wejrzenia, ale nie ma w tym nic dziwnego. Jedni wolą rozmawiać z ludźmi, drudzy z takimi istotami i jest to całkowicie normalne.

Kierujemy się zatem na uliczkę, aby spotkać użytkownika; może z dumą, może z nadzieją, ale na pewno z nietypowymi wspomnieniami. Po zakończonym precedensie zwrotu i dosłownym wepchnięciu przez mężczyznę pieniędzy, za które na pewno możemy kupić jakiś dobrej jakości, wysokoprocentowy trunek, nasza pierwsza przygoda się kończy.

Nasączona adrenaliną, może nie jedyna, ale miejmy nadzieję, iż w takim niebezpieczeństwie ostatnia - w końcu mamy wymienione numery i możemy się skontaktować. I patrzę w bliską przyszłość na to, iż nasze drogi jeszcze się pokrzyżują w tym sporym, pełnym ludzi mieście.