Tłum ludzi, który zastał na miejscu wydarzenia na moment zbił go z tropu. Nie spodziewał się takiej zbieraniny – nie spodobało mu się to od samego początku, ale wiedział, że zjawił się w pobliżu tuneli w konkretnym celu. I tylko to utrzymywało jego psychikę w jednym kawałku. Działał trochę jak zaprogramowany robot. Nawet między uczestnikami zbiorowiska przeciskał się w sposób niezwykle nieczuły, jak taran, próbujący przedrzeć się pod samą bramę obleganego zamczyska.
    Przyszedłby z niczym, gdyby nie wiadomość, którą otrzymał od Yosuke. Zlepek informacji podesłanych esemesem okazał się wystarczający – przynajmniej na tyle, by umysł medyka uspokoił się i pozwalał zachować trzeźwość myśli. Dużo łatwiej było się przygotować do walki z przeciwnikiem, o którym ma się jakiekolwiek dane – zarówno ekwipunkowo, jak i psychicznie.
    W tłumie nie był w stanie wypatrzeć żadnej znajomej twarzy. Nie żeby specjalnie rozglądał się za kimś rozglądał, ale im mniej bliskich osób brało udział w tej nagonce na mordercę, tym lepiej. Przynajmniej nie musiał sobie dodatkowo zaprzątać głowy, zamartwiać się.
    Od samego początku wiedział, że musi się z tym zająć sam. Nie mógł pozwolić na to, by jakiekolwiek rozpraszacze (nawet w postaci towarzyszy) zaburzyły jego skupienie, które tak długo zbierał w sobie. Miał tylko nadzieję, że on sam nikomu nie rzucił się w oczy. Właściwie to nie wyróżniał się na tle pozostałych – był po prostu jedną z najciemniejszych postaci, z kapturem na łbie i maską na twarzy. Może bał się rozpoznania.
    Próbował jak najszybciej dostać się przed wejście do tuneli, by równie szybko i jak najciszej w nich zniknąć. Nie chciał zwracać na siebie niczyjej uwagi.

    — Pytałem go trzy razy, co rozumie przez dres, który nie przemaka. Mówię, Cay, proszę elaboruj, droga wolna, co to znaczy? Jaka tkanina nie ciągnie wody Twoim zdaniem. Przecież to już nie ubrania, tylko worek na trupa. Już kij z dresem. Ale kurwa poliester? — Żałosne załamanie się głosu w westchnieniu kończy pośpiesznie utkaną wypowiedź, która nie jest wcale początkiem, a kolejnym etapem narzekania na to, jak szelest doprowadza go do szału, jak sztuczny materiał nie potrafi się nagrzać i pozostaje sztywny i ciągle nieprzyjemnie chłodny. Zacięty wyraz twarzy, ściągnięte brwi i ta dłoń, której knykcie bieleją, kiedy palce mocniej zaciskają się na białej lasce, jedynie podkreślały wewnętrzne rozedrganie mężczyzny. Powinien oddychać, powinien nabrać więcej powietrza w płuca, skupiając się wyłącznie na przyszłej przyjemności, która po cichu i bardzo powoli układała się przy sercu dziką ekscytacją. — Jeszcze do tego „wybierz jakiś ciemny kolor". — Szeroki uśmiech wpisał się w linie warg, kiedy Aoi zwrócił swoje ślepe wejrzenie wprost w twarz towarzyszki, ponad jej ramię, do którego przylegał ciasno, oplatając się wokół niej jak srebrzysty wąż. — Jak w ogóle można mieć taki tupet? — Śmiech, który przebijał się nad zgłoskami, dodawał cedzonym przez zęby słowom jedynie niebezpiecznego rysu poirytowania i zbierającej się w gardle kpiny, którą najchętniej wyplułby na bruk. Czy to już przez ekscytację, narwany charakter Munehiry wychylał się mocniej z ukrycia, czy może godność, którą uwierała sztywność wysokiego w bieli kołnierza, krótkiej kurtki bolała zbyt mocno, aby mógł siedzieć cicho? Zapewne wszystkie te rzeczy plus tysiąc innych, których sam nie rozumiał.
    W pierwszym momencie nie wyczuł, że zaczynają zwalniać, więc kiedy towarzyszka przystanęła, Aoi wykonał jeszcze jeden krótki wykrok do przodu, unosząc w zdziwieniu brwi, pozwalając pergaminowym powiekom odkryć perłowe bielmo płynące przez błękit tęczówek; bo ciało zaparło się, zawiesiło nieznacznie na zahaczonym o własne przedramieniu kobiety. Dłoń dzierżąca laskę wysunęła się intuicyjnie, nieco bardziej do przodu chcąc złapać balans, przez co plastik obił się drugie ciało. Obce ciało. Głuchy, delikatny dźwięk, bardziej to wibracja płynąca ku dłoni zadziałała niczym kubeł zimnej wody. Problem w tym, że przez usta Aoiego nigdy nie przesunęło się słowo „przepraszam". Język więc zwilżył wargi, a sylwetka znów nabrała na wyprostowaniu, napięła się niczym struna, pozwalając uśmiechowi zawinąć się w kąciku, tuż przy metalicznemu pobłyskowi jednego z kłów. — Och, ups, o ja niezdarny. — Zawsze to robił. Głos lał się w niewinności i niewymuszonej słodyczy, chociaż palce na przedramieniu Madhuvathi zsunęły się niżej, ku jej nadgarstkowi, drąc przez materiał ubrania opuszkami, aby długie blade paliczki mogły spleść się z tymi jej, silniejszymi, pewniejszymi, mniej rozedrganymi w zafascynowaniu.

Coraz więcej ludzi się schodziło, choć to wciąż była jedynie namiastka tego, co oferowało się na wzięcie udziału. Ale to i lepiej. Tunele byłyby zbyt tłoczne, gdyby cała ta tusza wtoczyła swe cielska do środka. A im ciaśniej, tym gorzej w swobodnych ruchach, zwłaszcza podczas walki. Bo Enma stawiał, że jakaś walka się odbędzie. Pytanie tylko: która strona wygra?
Spojrzenie Enmy przykuł chyba największy facet, jakiego w ostatnich czasach widział. Gościu był olbrzymi i Enma zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem jego cielsko nie zaklinuje się w jednym z zapewne wielu korytarzy. Z drugiej strony to byłoby dość interesujące widowisko. Szkoda, że był duchem, bo całość momentalnie traciła na wartości.
- Co? - spojrzał na Kamiko wyrwany z zamyślenia na temat gabarytów yurei.
- A... Tak. Jeżeli to rzeczywiście ona to... wiem jak ją pokonać. Chociaż bardziej pasuje tu, że wiem jak zadbać o to, aby nas nie dorwała i nie rozerwała na pół. Tylko martwi mnie jedna rzecz. Generalnie powinna pojawić się po trzech dniach od usłyszenia tej legendy i raczej można ją spotkać w ciemnych alejkach, zwłaszcza w okolicach torów, a nie w podziemnym tunelu. - spojrzał w stronę tunelu i zmarszczył brwi.
- Jakby, nie wiem, coś albo ktoś chciał zebrać ludzi w tym zatłoczonym miejscu... i... sam nie wiem. To tylko moje domysły, ale biorąc pod uwagę to, co działo się kilka miesięcy temu w parku, oraz w gabinecie luster, to nie mogę pozbyć się wrażenie, że te wszystkie yokai to tylko pionki w o wiele większej grze, Kami. - mówił cicho, tak, żeby słowa, które wypowiadał usłyszała tylko Kamiko.

@Seiwa-Genji Kamiko @Shiba Ookami

  — Aoi — próbuje mu przerwać, nie pierwszy już dzisiaj zresztą raz, gdy nakręca się coraz to mocniej. Nie wie też ile razy imię jego, w tym karcącym tonie wymyka się spomiędzy warg, ale przyzwyczaiła się chyba już tego, że ten nie słucha, nim strumień myśli nie wyschnie u źródła. A to przecież się nie stanie. Wzdycha więc jedynie, kolejny raz płuca wypełnia po samo dno chłodnym powietrzem i mocniej zaciska ramię, za które ten się trzyma. Rzuca mu jedynie spojrzenie niepochlebne, gdy i jego głowa odwraca się ku niej; wie dobrze przecież, że nie dojrzy tejże jej zblazowanej miny, ale czuje gdzieś w kościach, że poczuje. Odczyta inaczej, echolokacją, ściśnięciem ramienia, zrezygnowanym rozluźnieniem barków. Liczy na to, szczerze, bo znów się odzywać nie miała już siły.
Przystają w końcu, ten nadal nad uchem trajkocze, nie słucha już zresztą z dobrą minutę, skupiona na wypatrzeniu odpowiedniego miejsca. Przytrzymuje go przy sobie, by ten nie wyrwał się do przodu, przypadkiem, ot, wlazł w ścianę. Tego by przecież nie chciało żadne z nich, nawet i ona, choć skronie jej poczęły boleśnie pulsować. Nie na tyle, by przeszkadzało jej to zbytnio, a jednak dały o sobie znać. Wysunęła rękę swoją spod jego ramienia, twarzą w twarz stają z chłopcem. I kolejne westchnięcie, bo zbierała się, by znów się odezwać.
  — Jak nie skończysz jęczeć, to Cię tam zostawię, w tych tunelach, Aoi — mówiąc to, dłoń jej sięga zamka szeleszczącej kurtki, dwoma też zaraz zsuwając ją po bladych ramionach, w zamian okrywając je swoją własną, bawełnianą bluzą. W splotach materiału krył się jeszcze charakterystyczny zapach, którym obdarował ją kilka tygodni wcześniej. Na stałe już do niej przywarł.
  — Lepiej, jaśnie książę? — dopytuje, samej się ubierając. Może i jasna kurtka była na nią odrobinę przykrótka, może nie do końca mogła ją zapiąć ale dyskomfort ten była w stanie jeszcze jakoś znieść. Z pewnością lepiej, niż ciągłe trajkotanie. Krótkim ruchem zamieniła jeszcze zawartości ich kieszeni, sięgając jego dłonią i pokazując gdzie każdy z elementów ma teraz swoje miejsce.

_____
Ekwipunek - papierosy, zapalniczka, scyzoryk, telefon - upchane w kieszeniach spodni. W bluzie schowana niewielka latarka i opakowanie cukierków.
Wygląd: Czarna, rozpinana bluza (Oddana Aoiemu, zamieniona z jego własną), czarny podkoszulek na ramiączkach, luźne spodnie wepchnięte w ciężkie buty. Włosy spięte na czubku głowy.

@Munehira Aoi

Stał spokojnie i nikomu nie wadził, przymknął oczy i czekał aż coś zacznie się dziać niepokojącego. Póki co pod słyszał tylko rozmowę. Więc mordercą mogła być Onryo, dziewczyna przecięta w pół. Smutny los, jednak niestety i taki może dopaść. Zmierzwił swoje czarne włosy i westchnął odpalając kolejnego papierosa. Zapach tytoniu był w jego wypadku normą. Nie mógł się go wyzbyć bo niby jak, nawet perfumy nie potrafiły go w całości zatuszować. Przywrócony do rzeczywistości rozejrzał się dookoła, robiło się dziwnie tłoczno, co nieco zwróciło jego uwagę. Czyli nie on jeden chce zbadać tę sprawę. Przez chwilę przyglądał się dwójce, która najwyraźniej miała gorący temat pomijając ten o Teke-teke. Przechylił lekko głowę widząc ich sprzeczkę. On dawno nie mógł na takie sobie pozwolić.
Wszystko jednak zmieniło się gdy pojawiła się dosyć dziwna para. Co tak właściwie robiła tutaj osoba niewidoma, to go zaskoczyło. Z wrażenia zamrugał kilkukrotnie by ponownie spojrzeć na tę dwójkę. Głownie niewidomego Munehirę. Niedopalony papieros wyleciał mu z buzi więc tylko go przygniótł butem. Dalej zapewne stałby tylko zdziwiony gdyby nie to, że mu się oberwało. Biała laska dosyć boleśnie obiła się o jego nogi, lekko syknął pod nosem. - Nie szkodzi, zdarza się.- Jego słowa potraktował niejako niczym przeprosiny, zwyczajnie nie chciał też stwarzać niepotrzebnej sprzeczki i zwracać zbytniej uwagi. Same zaś jego słowa były puste? Pozbawione jakiejkolwiek emocji, Zmierzył ich swoimi dwubarwnymi oczyma, oceniając nastawienie. W zasadzie nie wiedział kim są. Nie znał się na Yurei ani Onryo, więc można powiedzieć, że pakował się w paszczę lwa bez żadnych informacji. Zwyczajnie chciał być w jakikolwiek przydatny, ostatnio jego życie zakrawało o nudę. No nie licząc, że miał teraz Kaia na głowie, to już jednak inna historia. - Sasaki Hotaru - Niedbale się przedstawił, licząc, że uczynią to samo, w końcu już wyszło jak wyszło.

@Yōzei-Genji Madhuvathi @Munehira Aoi

     Przez ramiona mężczyzny przewędrował lekki dreszcz, który zatrząsł ciałem nieznacznie. Bardziej przez fakt, że materiał przesunął się przez skórę, że dłonie kobiety tak pewnie operowały wokół niego, niż przez fakt, że subtelny chłód wdarł się pod białą koszulkę spoczywającą na torsie. — Lepiej. Dziękuję. —  Odparł w perlistym śmiechu, kończąc zdanie westchnieniem ulgi, badając dłońmi zawartość kieszeni. Już po krótkiej chwili nos mężczyzny zagłębił się w materiale bluzy, mrużąc perłowe spojrzenie.  —  Zdecydowanie lepiej. Najwyżej jak nasiąknę wodą, to pójdę na dno jak kamień. — Szeroki uśmiech rozciągnął wargi, kiedy to kolejne słowa zaczęły ocierać się o język: — Zasadniczo, co by się stało wtedy? No wiesz... Ahh, nieistotne, skupmy się na...  — zawiesił się na moment, próbując przypomnieć sobie cel, jaki ich tutaj przygnał; a raczej ten, jaki on ze sobą przytargał pod tunele  — Aaaaa, tak. Na sprawdzeniu, czy jest tam coś, co może się nam przydać. Znaczy nam... Jemu. — Wywrócił oczyma, jakby miało to podbić poziom zniechęcenia, który tak naprawdę nie istniał, bo Aoi wewnętrznie rwał się do labiryntu tuneli jak spuszczony z łańcucha pies.
     — Sasaki Hotaru... — Przemielił ponownie w ustach, zwracając uśmiechniętą twarz ku mężczyźnie, odrywając się ze swoim skupieniem od przyjaciółki, sięgając jednak ku niej dłonią, łapiąc między kciuk i palec wskazujący brzeg kurtki, która na siebie wsunęła, w międzyczasie składając na udzie laskę. Na krótki moment, brwi mężczyzny ściągnęły się nieznacznie. To jedna z tych chwil, kiedy podczas interakcji z inną osobą, Aoi próbował wyłapać również to, co działo się w tle, wokół nich, pochwycić znajomy głos, ruchy ciał, wszystko, co zdać by się mogło choć trochę podejrzanym. Ciężko było jednak ukryć fakt, że był zdecydowanie zbyt pobudzony, aby filtrować wszystko dokładnie. Gdyby nie Raja ze swoim łagodnym podejściem do tamowania ekscytacji — Aoi już dawno przedarłby się przez wszystkich i zniknął w gardle betonu tuneli. — Miło poznać, Panie Sasaki. Niewymowna przyjemność. Doprawdy. Mam nadzieję, że będziesz się świetnie bawił. — Gdyby tylko potrafił skończyć z kpiną, gdyby tylko potrafił trzymać język za zębiskami. — Szczególnie w tych, jakże radosnych okolicznościach, prawda, skarbie? — Lewe ucho nadstawiło się bardziej ku Madhuvathi. — I ja bardzo nie chcę nam zakłócać tej cudownej chwili, ale może pozwólmy sobie... Na nie wiem... wejście już może? — Stanowcze pytanie oparło się na barytonowym głosie, kiedy, głowa skłoniła się nieznacznie, poruszając falą popielatych kosmyków, zaraz to ruszając zamaszystym krokiem przez tłum. Oczywiście, że w pędzie zafascynowania podnoszącą się atmosferą, dłoń Aoiego na moment opadła na ramię  @Sasaki Hotaru. — Zapraszam. Ile można stać w miejscu. — Kto wie czy się nie przyda, choćby jako element zabawy, pionek, który będzie dzielnie chronił królową i króla, nie zdając sobie sprawy z tego, że znajduje się na pierwszej linii frontu jako mięso armatnie.

^{rzut na percepcję — słuch = 34}

Nie powinnaś.
Szept, który kotłował się z tyłu głowy, migotał jej powtarzaną frazą, niby toczoną modlitwą. Bo wiedziała, ze nie powinna ruszać się z mieszkania, że Yosuke miał rację. Podsuwała się na granicę niebezpieczeństwa i nie mogła nawet tłumaczyć się ciekawością, czy rzeczywistą jednak potrzebą - ostrzeżenia znajomych. Stając na przedpolu zebranych, dostrzegła ciemność chroniącą się w zejściu do tuneli. Tam, głębiej, czaić się miało coś zgoła gorszego. I znowu, coś ukłuło ją boleśnie pod żebrami. Zło rodziło się ze zła, z intencji okrutnej, zazdrości, zdrady. Zemsty. Wciągnęła głęboko powietrze, chcąc rozgonić niepokój krążący pod skórą, jak rozrzedzona krew. Miała tu jeszcze dodatkowy cel. Chociaż od dłuższego czasu klubowa cisza jej ciążyła, chciała - zrozumieć. Tym bardziej, że częściej i częściej działo się coś, co - nawet bez jej wyraźnej woli, była wciągana. Być może tym razem, uprzedziła los w rozgrywce. Albo, zagrała kartami już jej podrzuconymi. Mimo to, oszukać bijącego nieco zbyt szybko serca, oszukać nie mogła.
Ruszyła w tłum, chcąc rozeznać i odnaleźć tych kilka znajomych jednostek. Omijała większe zbiegowiska, mniej lub bardziej płynnie omijając rozsypane jak pionki na planszy, sylwetki. Nie czuła się komfortowo w tłumie, łatwiej jej było przemknąć miedzy rozsianymi parami. I chociaż cel jej obecności, klasyfikował się daleko poza klasycznymi upodobaniami, to palce mimowolnie musnęły brzeg torby, w której niezmiennie, jak artefakt, znajdował się szkicownik, gdy kątem oka uchwyciła jasne lico chłopaka o włosach barwy mieniącego się bielą popiołu. Kącik warg uniósł się  nieznacznie, niemal czule, do pędzącego natchnienia i opadł, a ona podążyła dalej, pozostawiając za sobą ledwie łagodny ton unoszącej się woni kwiatu wiśni i bzu.
Nerwowo, przesunęła opuszki bladych palców o końcówkę plecionego luźno warkocza. Końcówkę zdobił barwiony granatem rzemień, w końcu zwalniając kroku. Stanęła na palcach wyciągając szyję wyżej i minimalnie zwiększając sobie pole widzenia. I to dwie sylwetki pociągnęły jej uwagę niemal natychmiastowo. Odetchnęła z ulgą, drobiąc pospiesznie krokami, by stanąć za plecami jasnowłosej sylwetki brata - Jiro! - wysunęła wskazujący palec, wbijając go delikatnie gdzieś pod żebra chłopaka. Potem, chwytając się ramienia, podciągnęła wyżej, tylko po to, by korzystając z zapewne chwilowej konsternacji, bądź nieuwagi, musnąć ulotnie policzek brata. Wiedziała już, że swoją troskę okazywał w niekonwencjonalny sposób. Zaakceptowała to i podążała na swój równie dziwny sposób - Ja tylko na chwilę. Obiecuję - dodała, zerkając z powagą w stronę stojącego obok Shiby. Jeśli byli obaj... byli bezpieczni. Musieli być. Uśmiechnęła się blado - Mam znajomego... który powiedział mi co to za stworzenie jest tutaj. Teke-teke - mówiła ciszej, nie chcąc unosić głosu ponad szum toczonych wokół rozmów. Palce zsunęła bardziej na rękaw Jiro - Jest... tu ktoś jeszcze, kogo znam? - zadała pytanie bardziej w powietrze, nie oczekując konkretnej odpowiedzi, samej, obracając się na pięcie wokół własnej osi, chcąc, już spokojniej, dojrzeć kogoś więcej. Kogoś być może o krzykliwie ognistej czuprynie lub oczach koloru złota. Co jakiś czas, czuła, jak ktoś szurnął ją ramieniem, przechodząc obok. Jeden z powodów, dla których nie lubiła tłumów.

@Munehira Aoi  @Hasegawa Jirō  @Shiba Ookami

Ekwipunek: Torba na ramię, a w niej - szkicownik i kilka ołówków, w tym czarny węgielek i kawałek kredy. Tabliczka czekolady, telefon i klucze, klucz francuski, chusteczki i chustka lniana, latarka (z fioletowym światłem), świeca ochronna i amulet z niewyraźnymi znakami.

Ubiór: Czarny, dopasowany półgolf, jasnoniebieskie, jeansowe spodnie, biało-granatowe trampki za kostkę, czarna, dopasowana kurka z kieszeniami. Na ręku cieniutka bransoletka z maleńkim czarnym kotkiem. Włosy splecione w warkocz.

  Nie tego się spodziewał.
  Przybyłych na miejsce było o wiele mniej niż zadeklarowanych, a tych, którzy najpewniej zagłębią się w ciemność tuneli, jeszcze mniej. Wzrok, który powoli przesuwał się po grupkach nastolatków nie miał jednak w sobie nic z niemych wyrzutów czy oskarżeń o tchórzostwo. Jak więzienny reflektor próbował namierzyć ten jeden jedyny niebieski łeb.
  Pokręcił przecząco głową, jednym uchem wysłuchując podsumowania Shiby. Wrócił do rzeczywistości przywołany pytaniem.
  – Tak, znalazłem jej profil na fejsie. Pisała, że boi się i trzęsie się, bo wie, że zrobimy jej dzisiaj z dupy jesień średniowiecza – rzucił tonem aż ociekającym ironią, zerkając na Shibę – Chociaż patrząc na rysunki, które mają ją przedstawiać to nie zrobimy. Bo tej dupy nie ma.
  Poruszył znacząco brwiami, a później najpewniej wyszczerzył kły pod maską, zadowolony z siebie, aż mrużąc ślepia z rozbawieniem. Żartami, które najbardziej go bawiły były jego własne.
  Nagłym zaniepokojeniem powitał obecność Carei, uspokojony jednak sposobem w jaki go przywitała. Jak spragniony bliskości pies, który na ten jeden moment zapomniał, że powinien ugryźć każdą rękę, która pojawiłaby się w zasięgu jego wzroku. Korzystając z okazji wspięcia się siostry na palce, objął ją jedną ręką i na moment przytrzymał w miejscu, pochylając się nieco.
  – Podobno atakuje tylko facetów, więc wykorzystaj któregoś jako przynętę i wtedy ją zabij – mruknął jej do ucha, nawet nie zastanawiając się nad tym czy byłaby do tego zdolna.
  Uwolnił ją tak samo szybko jak zamknął w uścisku, sprowadzając to wszystko do pozorów szybkiego powitania.
  – Jeżeli będzie próbowała cię dorwać, krzycz jak najgłośniej. Znajdziemy cię.

@Shiba Ookami  @Ejiri Carei

Ekwipunek: telefon, składany nóż, latarka (z niebieskim światłem), kilka papierosów, zapalniczka, świeca ochronna, amulet z niewyraźnymi znakami, tuszkot, baton papita

Była podekscytowana. Zaintrygowana. W radosnych podskokach zmierzająca prosto pod nóż rzeźnicki. Trochę jakby polowanie na mordercę miało być planem spędzenia czasu na tym samym poziomie, jak spacer po parku.
Ale to nie tak, że nie traktowała tego na poważnie. Po prostu jej poważnie było trochę inne niż osób ze zdrowym,  realistycznym podejściem do życia. Tak też ciekawość i jakieś wewnętrzne poczucie obowiązku zaprowadziło ją prosto pod parszywe tunele, bo przecież jak miała to zostawić w spokoju? Nie pomóc? Tyle ludzi się przecież zainteresowało! Całe cztery tysiące! To ją praktycznie wzruszyło, dało jej błogą nadzieję, że jednak społeczność w trudnych chwilach potrafi zjednać się razem i współpracować, by wspólnie zaradzić problemowi zagrażającemu ich bezpieczeństwu…
No, może wypadło im coś ważnego. Korki na drogach, nie wiadomo. Bo może i dobra z liczb nie była, ale potrafiła odróżnić, czy jest w tłumie tysięcy ludzi, czy w setkach. Lub dziesiątkach. Nieistotne, nie będzie o tym myśleć. Ważne, że ktoś jednak był!
Przepychała się przez stadko roześmianych osób w jej wieku, aż nie usłyszała znajomego jej głosu. Kamiko! O czym mówiła? Onryo? Zainteresowana podsłuchała ten kawałek jej rozmowy, a gdy skończyła mówić podniosła wysoko ręce i zaczęła machać do niej energicznie.
- Kami–no gdzie mi z łapami! - syknęła, gdy jakiś pijaczyna na nią wpadł. Czemu oni…Ah, nie wiedziała, czy dziewczyna ją usłyszała. Wydawało się, że prowadziła jakąś poważną rozmowę, w którą Mari nie chciała się za bardzo wplątywać. Widok Kamiko nie zdziwił jej specjalnie, w końcu wiedziała o jej zaangażowaniu w pomoc innym, więc dziwne, jakby przegapiła taką akcję. Mogła w sumie wcześniej pomyśleć i się odezwać do niej, żeby przyszły razem, ale…w sumie to nie była przekonana, czy Kamiko podzieli jej entuzjazm widząc Mari w tym miejscu. Ah, no nic.
Przeniosła uwagę na trójkę osób, które jak dobrze wyłapała słowa, mają zamiar się już wybrać do tunelu. O, idealnie!
- Hej, hej! Przyłączam się! - podbiegła do nich, dorównując im krokiem - Kakita Mari! W grupie zawsze raźniej i bezpieczniej, prawda? A obawiam się, że plan cztery tysiące versus jeden już poszedł, wziął w łeb - zaśmiała się krótko, rozglądając się ostatni raz po zgromadzonych - Usłyszałam, że to może być sprawka Onryo, a nie człowieka. Jak w tej legendzie.

@Seiwa-Genji Kamiko  @Munehira Aoi  @Yōzei-Genji Madhuvathi  @Sasaki Hotaru

ekwipunek: latarka, butelka pipsi, kilka batoników, markery, włóczka, scyzoryk, zapalniczka + dezodorant