Dziewczyna chichotała jak zacięta w jednosekundowej pułapce płyta, co rusz albo uderzając go w ramię, albo w udo, a czasami w obydwa te miejsca naraz - pod warstwami ubrań czerwieniła mu się skóra. Nad ranem przywita krwiaki.
- Co się stało z Senchą? - zapytała roztrajkotana, patrząc na niego błyszczącymi oczami wielkości arbuzów. - Byłam pewna, że szedł z nami, jeszcze przed momentem. Dlaczego za nami nie nadążył?
I znów ten ścięty śmiech dziewczyny, znów lekkie wygięcie brwi pod ciemną czapką chłopaka, który próbował nie zareagować na towarzyszkę zbyt niegrzecznie. Uśmiechnął się tylko - oczami, bo usta zakrywał materiał maski - jakby z zakłopotaniem.
Nagle wybuchła bardziej gromkim śmiechem; szczupła dłoń opadła na bark raz jeszcze, dalej z niesłabnącą mocą rakiety spuszczonej z myśliwskiego samolotu F-35. Walczył, by machinalnie nie rozmasować atakowanego, na pewno zbitego do gołego mięsa, skrawka ciała. Powstrzymał się jednak, kiedy wsunęła długi kosmyk włosów za ucho i wstała energicznie z barierki, na której siedzieli. Wtedy przestał się uśmiechać; zapomniał nawet o pulsującym bólu.
- Poszukam go, dobrze? - Tak zrobiła, nie czekając na jego odpowiedź. Wróciła po kilkunastu minutach, z rezygnacją rozkładając ręce na boki. - Niestety, nigdzie nie mogę go znaleźć. Może...
Zatrzymała się, przegryzając wargę; w skupieniu, od którego cierpł mu kark, bo choć wokół było mnóstwo ludzi - dziesiątki łaknących sensacji nastolatków, paru intrygantów, zaniepokojeni rodzice, szukający po grupkach swoich niesfornych pociech - jemu przypadło natrafienie na dziewczynę, której monologu nauczył się już na pamięć.
- Co się stało z Senchą? - zapytała w pełnej nucie zaskoczenia, dotykając dłonią zarumienionego od chłodu policzka.
Ściemniało wieki temu; tak dawno, że przestał czuć niewygodę od siedzenia na metalowym ogrodzeniu.
- Byłam pewna, że szedł z nami.
- Może powinniśmy go poszukać? - podsunął z westchnieniem, w reakcji na plan słysząc jedynie podszyte werwą przytaknięcie. I znów ujrzał ten jej charakterystyczny ruch, który w ciągu ostatnich godzin zdążył zapamiętać w najmniejszych detalach. Szczupłe palce wsuwały się pod pasmo
(ale włosy dziewczyny nie były tak czarne jak włosy dostrzeżonej prędzej Eji; bo przypominały gorzką czekoladę, kiedy pasma Carei na myśl przywodziły turmalin; i to, że zdawał sobie z tego sprawę, było nie na miejscu, bo Ejiri, zarejestrował to, dobiegła do Hasegawy; była w dobrych rękach; w jego rękach była z kolei dziewczyna i palce wsuwane pod pasmo)
by zaraz potem zaciągnąć je za wykolczykowane ucho. Paznokcie miała zielone jak szmaragdy - pasowały do kolczyków jej matki.
- Dziękuję ci - rzuciła starsza kobieta, ściągając rozproszoną uwagę chłopaka; krzyżując z nim spojrzenie. - Bałam się, że znów przepadła. Szuka Senchy.
Kiwanie głową.
- Wiem.
- Cieszę się, że do mnie zadzwoniłeś.
- Zaraz potem padła mi komórka - usprawiedliwił się, dotykając palcami piersi; po wewnętrznej stronie kurtki spoczywał telefon. - Musiała pani błądzić.
- Nie tak bardzo jak ona. - Wskazała przeciskającą się między grupką nastolatków dziewczynę. Jej czarne włosy łapały refleksy od pobliskiego ogniska, jakby same zajęły się płomieniami. - Sencha był jej bliski. Zginął z dziecięcej głupoty, dlatego sytuacje takie jak ta...
- Rozumiem.
- Nie masz chyba zamiaru wejść do środka? - Zwątpienie ściągnęło jej twarz w jeszcze większym zmęczeniu. - Bawić się w sprawiedliwość?
- Oczywiście, że nie.
- Dobry z ciebie chłopak. - Znów ten przyjazny, matczyny uśmiech. - Szczere masz oczy. Całe szczęście, że doglądały Arakidy.
Gdy odeszła, jeszcze jakiś czas przyglądał się wychudzonym plecom; pajęczym palcom obejmującym nadgarstek nieprzerwanie rozgadanego dziewczęcia; choć obie znajdowały się za daleko, po ruchu warg rozpoznał pytanie.
Co się stało z Senchą?
Sam chciałby wiedzieć, ale historia Arakidy - i jej przyjaciela - prędko wyblakła. Na jej miejscu pojawiła się nowa; świeższa. Powietrze ledwo przecisnęło się przez maskę; dotarło do płuc, zwiększyło objętość piersi. Stracił mnóstwo czasu na ledwie córkę kwiaciarki - ale był to winien kobiecie, bo gdy zaciskał palce na żółtych płatkach kwiatów, gdy z czołem przylegającym do grobu zagryzał wargi do krwi, to ona przy nim przyklękła, to jej dłoń znalazła się na jego karku.
Co się stało z Ichiru? - zapytała wtedy, a on rozwarł palce i od tego czasu kwiaty trzymał z delikatnością, o jaką go nie podejrzewano.
Ta sama delikatność nie wyszła jednak poza bukiety dostarczane w ramach pomocy w podrzędnej kwiaciarni Fukkatsu. Ledwie obecność kobiety zniknęła, a już zapomniał, jak raptem kwadrans wstecz zarzekł się, że nie wejdzie do tuneli. Czaszka opustoszała - wymazał się obraz poczciwego oblicza. Został zasłonięty innym, gorszym.
(*) Spojrzenie złote jak jad spoczęło na jasnowłosym mężczyźnie - na dzierżonej przez niego lasce.
Miał kostium.
Wtedy.
Ale, o ile przebranie podchodziło pod element zabawy, szkło w jego palcach było prawdziwe. Łza krwi, jak kropla wytrwanego wina, spłynęła wtedy po szyi...
Dobry z ciebie chłopak - echo, prawie zagłuszone przez chrzęst jego coraz szybszych kroków.
Przywali mu.
Rozjebie jak psa.
Ale gdy wypadł w tłum, gdy uderzył kogoś z barku, gdy torował sobie przejście - wtedy z impetem buchnął w (beż) cudzą sylwetkę. I ten impet, w porównaniu do poprzednich, wywołał ból; trafił w od dwóch godzin wyklepywane miejsce, w ciągle doprawiane siłą ramię.
Syk utknął mu w gardle, ściął wzrokiem przeszkodę.
Chciał i jemu poprzestawiać szczękę, ale gdy dopasował twarz do imienia, wstępne obelgi zblokowały się w krtani. Zamiast ich padło tylko:
- Lazłem mu przyjebać. Mocno, wiesz? - Wściekłość mieszała się z zaskoczeniem, ale za dużo się działo; za tłumnie było. W pięści zamknął materiał sztywnego płaszcza - tuż przy szyi Ye Liana. - Co znowu robisz na mojej drodze? Miałeś siedzieć w domu.

  Czy powinien tu być? Nie.
  Czy tu pasował? Nie.
  Czy była szansa na to, że jego obecność jakkolwiek będzie przydatna? Raczej nie.
  Acz może to ostatnia nagana od Yosuke (wcale nie ostatnia, bo sprzed miesiąca, a po drodze było milion innych, jak zawsze), może odrobina wrodzonej ciekawości albo te irytujące poczucie, że brakuje mu puzzli do układanki sprawiło, że pomimo braku sensownych predyspozycji Kōji zdecydował się tutaj przyjść. W ostateczności wie, jak udzielić pierwszej pomocy, a to koniec końców też się przecież może przydać (chociaż wolałby, żeby nie zaszła taka konieczność). A on po prostu rozpaczliwie potrzebował danych. A te niestety nie chciały się same zebrać.
  Czy szybko pożałował swojej decyzji?
  Tak.
  Wraz z promieniami zachodzącego słońca poczuł nieprzyjemny dreszcz przechodzący wzdłuż kręgosłupa. Nie przepadał za ciemnością, ale skoro już powiedział a, to należy powiedzieć i b. Chociaż przecież mógłby się wycofać i uznać tę grę za niewartą świeczki... mógłby, prawda?
  Jednak oczy wypatrzyły znajomą sylwetkę  @Hasegawa Jirō, którego obecność mimo wszystko w pewien sposób go zaskoczyła. Wahał się, czy do niego podejść, ze względu na otaczającego go towarzystwo, ale wzburzona, gniewna sylwetka  @Warui Shin'ya sprawiła, że przyśpieszył kroku, zamierzając trzymać się od rudowłosego tak daleko, jak to tylko możliwe, więc nawet nie zerknął w stronę osoby, do której zmierzał. To nie tak, że go nie lubił... albo lubił. Po prostu z jakiegoś powodu w obecności tego yūrei jego pech się zwiększał jeszcze bardziej, a to była ostatnia rzecz, jakiej potrzebował. Ilekroć na niego trafiał, tylekroć wpakowywał się w jeszcze większe kłopoty, niż z reguły, dlatego dla bezpieczeństwa wybrał obecność osoby, która przynajmniej doceniała stawianie mu śniadań. Bądź innych posiłków.
  Będąc w dostatecznie bliskiej odległości zamachał niepewnie ręką w stronę Jirō, starając się nie zgubić i nie potrącić przypadkiem żadnego nastolatka. Przy odrobinie szczęścia może też nie wdepnie w żadne ognisko, acz tego już nie mógł być aż tak bardzo pewny...

Ekwipunek: torba przewieszona przez ramię (długopis, zeszyt A4 w kratkę, butelka filtrowanej wody,
opakowanie tabletek uspokajających, opakowanie tabletek przeciwbólowych, latarka,
telefon, wkrętak z wymiennymi końcówkami, woreczek z solą
opatrunek jałowy, bandaż elastyczny, plastry, portfel, klucze)
Ubiór: czarna koszula z podwiniętymi rękawami, brązowa kamizelka zapinana na guziki,
skórzana czarna kurtka, ciemnoczerwona apaszka-bandana,
czarne spodnie i długie sznurowane buty do kolana,
pełno biżuterii (pierścionki i kolczyki)

Coraz więcej ludzi zaczynało gromadzić się w okolicy tuneli, chociaż sam Enma zupełnie nie zwracał na nich uwagi. Zamiast tego wyciągnął telefon i odpalił przeglądarkę internetową. Szybko odszukał w zapisanych zakładkach forum do zjawisk paranormalnych, gdzie od lat był członkiem. To właśnie tam znajdował sporo ciekawostek odnośnie wydarzeń w Fukkatsu. Niestety, tym razem nie było nic nowego ani ciekawego, a przynajmniej nie na tyle, aby wzbogacić jego aktualna wiedzę. Westchnął bezdźwięcznie i wsunął urządzenie na powrót do kieszeni bluzy, odwracając wzrok w stronę tunelu zastanawiając się, czy nie lepiej po prostu wejść do środka. Właściwie na co czekali?
- Oi, Kam- - jego słowa utonęły w gardłowym warknięciu, które wyrwało się z niego kiedy poczuł jak coś uderza w niego. I choć nie było to zbyt mocne ani nawet bolesne, to sam fakt, że ktoś go w ogóle dotknął i na dodatek uwiesił się jak kurtka na wieszaku było wystarczająco irytujące.
- Tsk - odwrócił się, jednocześnie łapiąc delikwenta za nadgarstek i szarpnął, tym samym odrywając go do siebie. A raczej ją.
Kiedy jego spojrzenie spoczęło na znajomej twarzy, oczy momentalnie rozszerzyły się pozwalając, aby czyste zaskoczenie zamieniło się z irytowanie.
- Ty... - trwało to jednak zbyt krótko, bo już po chwili jego twarz pociemniało, palce zacisnęły się mocniej w okół rachitycznego nadgarstka, niemal go łamiąc, a usta wygięły w grymasie wyjątkowego niezadowolenia i złości.
- CZY TO JEST JAKIŚ PIEPRZONY ŻART? - krzyknął na tyle głośno, że najbliższe osoby z pewnością go dosłyszały.
Nie wierzył.
No.
Po.
Prostu.
Kurwa.
Nie.
Wypuścił Ejiri z żelaznego uścisku i zrobił dwa kroki w tył, spoglądając to na nią, to na jego siostrę.
- Zabijecie mnie. Obie. Aż tak mnie nienawidzicie? - jęknął, a potem kucnął zrezygnowany chowając czoło w dłoni lewej ręki opartej o kolano.
Dlaczego. Dlaczego i ona tu przylazła? Czy ona w ogóle rozumiała powagę sprawy i niebezpieczeństwo, jakie czyhało w tunelach? Czy też traktowała to jako zabawę?
Dlatego nasze światy tak bardzo różnią się od siebie. Ona nigdy tego nie rozumie. Dlatego musisz trzymać ją na dystans, Enma. Musisz ją chronić.
- Błagam, powiedz, że nie przyszłaś tutaj, aby wejść do tego tunelu, Eji. Powiedz, że przyszłaś tutaj tylko odprowadzić kogoś, albo nie wiem, na spacer. Ale nie po to, aby tam iść. Albo że to marny żart, na który wpadłyście z Kami. Dlaczego muszę martwić się też o ciebie? - zapytał cichym, zrezygnowanym głosem.

@Ejiri Carei @Seiwa-Genji Kamiko

W tym jednym konkretnym miejscu zaczynało się robić coraz bardziej tłoczno. Niezbyt mu ten fakt przypadł do gustu, jeszcze miał na karku dwie dziwne osoby. Nie znał ich i raczej nie wychodziło na to by mieli szansę na bliższe poznanie bo mężczyzna od razu postanowił ruszać do środka. Westchnął jedynie i postanowił się jeszcze rozejrzeć, zwłaszcza, że żądne z tej dwójki nie postanowiło się przedstawić, tak ? Już miał odwarknąć coś kąśliwego w kierunku Aoia, lecz pojawiła się dziewczyna, która słysząc, że wchodzą od razu chciała się dołączyć. Niczego nie negował, ale wychodziło na to, że trafiła mu się przezajebista grupa.  Strzepnął rękę Munehiry z ramienia i zmierzył go spojrzeniem. - Nie pozwalaj sobie za dużo, nie jestem jakąś zabawką. - Potem spojrzał w kierunku Kakity kiwając głową. - To samo zdołałem się dowiedzieć, podobno najbardziej nie lubi mężczyzn, przynajmniej ten plus. Nie znam się na tych sprawach duchowych, ale postaram się być przydatny  i na pewno nie jako mięso armatnie- Na ostatnie słowa postawił nacisk, by Aoi zrozumiał tę aluzję.  To, że nie miał ani chęci ani powodu żyć, nie znaczyło, że sprzeda skórę tak łatwo. nagle w całym tłumie ktoś robił zamieszanie i o dziwo znał tę osobę! Carei! Nie rozumiał tylko czemu dziewczyna się naraża. Momentalnie wyminął ludzi podchodząć do niej i jakiegoś nieznanego mu chłopaka. - Kurwa mać, dziewczyno co tutaj robisz do czorta jasnego!- Też był na nią zły. Zerknął  na tyły do swojej ekipy a potem  na nią. - Zgiń a kurwa znajdę Cię w zaświatach i zrobię  z dupy jesień średniowiecza. - Wykonał gest, że ma zamiar ją obserwować, no w miarę możliwości. Dopiero wtedy  odwrócił się i poleciał do swoich by za chwilę zniknąć w tunelu. No w to nie wierzył, miał tylko nadzieję, że nic jej się nie stanie.  Spojrzał na resztę towarzyszy wzdychając głośno, to będzie ciężki dzień..


@Kakita Mari  @Munehira Aoi  @Ejiri Carei

-Wiesz, wedle legend ta mogła też się pojawiać w okolicznych łazienkach... - Tak przynajmniej czytała. Ale akurat tego że ta pojawiała się trzy tygodnie po nie była w stu procentach pewna. Jeśli ta legenda była w internecie, to ściągnęłaby śmierć na wiele osób. A byłoby o tym głośno. Więc nie wszystko w niej zawarte musiało być prawdą.
Jako tako wiedziała jak się jej pozbyć, ale chciała znać perspektywę i opinię brata. Chociaż to pewnie jeszcze ze sobą skorygują w trakcie eksploracji tuneli.
Uwagi Kamiko giga facet nie przykuł za bardzo. W końcu był duchem, ale informacje które wykrzyczał zapadły jej w ucho i nieco rozjaśniły jedną z kwestii. Zdecydowanie bardziej jej uwagę zwróciła na siebie jej przyjaciółka z południowej części miasta. Jej pokerowa twarz legła w gruzach, a brew zaczęła drgać kiedy furia szatana wstąpiła w jej ciało. - Enma, zaraz wracam. - Rzuciła tonem chłodnym niczym kurczaczek w zamrażarce. I ruszyła powoli w stronę Kakity -Co.ty.tu.robisz? - Wycedziła starając się nie dać ponieść emocjom. Szczerze to miała ochotę ją stąd wyprowadzić, bo tak jak Kamiko była na to względnie - chociaż zdaniem pewnego karła nie bardzo - gotowa, tak biedna dziewczyna z Nanashi nie koniecznie mogła dać sobie radę z wkurwionym duchem. O tyle dobrze że nie jest mężczyzną. Miała większe szanse. -Mari. Na poważnie, to nie jest zabawa. Powinnaś... - Wzięła głęboki wdech i wydech. Kurwa... Minuta z jej bratem wystarczyła żeby dostała takiego samego kija w dupie. Wcisnęła więc worek fasolek który Enma od niej nie przyjął, prosto w łapki dziewczyny. - Wiele to nie da, ale zawsze coś... Chociaż naprawdę uważam że nie powinnaś wchodzić do tunelu. - I w sumie to byłoby na tyle. Jeszcze zanim odeszła, odwracając się rzuciła Madhu przelotne spojrzenie. Ruszyła więc z powrotem do brata i Eji, która się na niego rzuciła i dostawała taką samą zjebę jak Kamiko przed chwilą. Miała też nadzieję że Mari wzieła sobie do serca słowa Kamiko o modlitwach, które padły z ust Minamoto zaledwie dwa dni temu.
Carei nie do końca się tu spodziewała, ale widać było że Enma się o nią martwi? Dlaczego? Bo jakkolwiek się wnerwił. - Spokojnie, jak krzyczy to znaczy że kocha. - Rzuciła do Eji z delikatnym uśmieszkiem na ustach.

@Kakita Mari   @Ejiri Carei   @Seiwa-Genji Enma

Rzut na egzorcyzmy: 85 + 0

Egzystencja w pośmiertnym niebycie była tylko z definicji lekka i obejmująca rażący brak cielesnej powłoki a jej największą niedogodnością był czas. Nieograniczony i wlekący się w nieskończoność. Przy tak okrojonych rozrywkach a raczej ich deficycie, Touya nie potrzebował smażyć się w przysłowiowym piekle, żeby cierpieć katusze. Brak uwagi i włóczenie się bez celu było wystarczającą karą dla takiego spragnionego cudzych lęków atencjusza.
Nic więc dziwnego, że zainteresowała go sprawa kogoś, kto miał nieco więcej szczęścia w swoim zwyrolskim dorobku i do tego cieszył się renomą, ściągającą tłumie gapiów mniej lub bardziej świadomych. Ciężko powiedzieć czego konkretnie Kiryuu spodziewał się zjawiając w tak obleganym miejscu, z wyjątkowo kiepskimi warunkami jeśli chodzi o potencjalny autograf... Szczerze mówiąc liczył, że zbrodniarz da popis swoich umiejętności i grono miejscowych duchów wzbogaci się o kilka niewinnych, zaszlachtowanych ciekawskich. O siebie nie bardzo się martwił - umrzeć po raz drugi byłoby raczej ciężko a może wręcz odprężająco, patrząc na rozwlekły, ubogi w zajęcia nie-święty spokój.
Obserwację innych ludzi, zwłaszcza przy tak przyziemnych czynnościach już dawno uznał za mało zajmującą, to też yurei nie specjalnie zwracał uwagę na mijających go ludzi. Nawet jeśli ktokolwiek go zauważył - a istniała niewielka szansa - nie ujawnił się z tym faktem, na swoje szczęście. Śledzenie potencjalnych widzących fundując im narastającą paranoję także przestało go już bawić. Jego światełkiem w tym ciemnym tunelu, oby krwawym i głośnym był atak potencjalnego mordercy, którego - o ile się Touyi poszczęści - będzie miał szansę obejrzeć "przy pracy". Bo o ironio, z ziemskich i jakże przydatnych zmysłów pozostał mu chociaż wzrok.
W związku z tym nie wychylając się ponad zbierających się na odwagę gapiów, Kiryuu przystanął gdzieś na uboczu, czekając aż to inni podejmą jakąś decyzję, pozostawiając mu tymczasem rolę zamykającego ewentualny kondukt straceńców, żwawo przeskakującego kolejne ciała...

#nicważnego #nikogoniezaczepiam #borzeszzielonynieumiemjużpisać