Mimo iż skupiała się na wykonywanej czynności niemal całkowicie, to jednoczesne prowadzenie konwersacji nie stanowiło dla niej problemu. Może właśnie dlatego uniosła na niego wzrok gdy zaczął mówić o domenie wiedźm.
  — Cóż mogę rzec, jestem jedyna w swoim rodzaju — odparła, pozwalając jednemu z kącików ust drgnąć ku górze w przelotnym uśmiechu. Wszystko wskazywało na to, że zdążyła już odrzucić złość na bok, choć ciężko było określić za sprawą czego tak się właśnie stało. — A jeśli wciąż masz wątpliwości, to poszukaj innej wiedźmy. Tu może być ci ciężko, ale Ameryka z pewnością posłuży pomocą. Dam ci znać gdzie szukać — Pokwapiła się nawet o posłanie mu szybkiego, porozumiewawczego mrugnięcia nim wróciła spojrzeniem do zszywanej rany. Nie wzruszał jej szczególnie widok ani samego rozcięcia ani umykającej z niego krwi.
  Gdy wspomniał o tatuażu parsknęła pod nosem. Nawet zabawne, że o tym wspominał mając przed sobą akurat nią — łatwiej było znaleźć na jej ciele linie ciemnego tuszu niż czystą, pozbawioną sztuki skórę. Nawet gdy opuszczone rękawy przesłaniały obie ręce odsłonięta linia szczupłego brzucha i długie nogi podkreślone kabaretkami wciąż dawały pełny wgląd na całą resztę nakreślonych na nich czarnych obrazów.
  — Czemu nie? Dotychczas nie słyszałam zastrzeżeń do swojej pracy, więc możesz być moim królikiem doświadczalnym — Nie wspomniała jedynie, że jak na razie zszywała w głównej mierze zwierzęta potrzebujące pomocy na które akurat się natknęła. Nigdy jednak nie doświadczyła w tej mierze żadnych problemów, a w gruncie rzeczy niewiele się od nich różnił poza brakiem futra czy piór więc.., Może to rzeczywiście nie był taki głupi pomysł.
  Siedząc już na krawędzi bagażnika zerknęła jeszcze przelotnie w kierunku pozostawionych na ziemi zakupów; w siatce nie było nic drogocennego by miała się martwić ich zniknięciem, a z drugiej strony byłoby szkoda obejść się smakiem, gdyby wszystkie te przekąski wylądowały w czyichś zachłannych łapach.
  Odetchnęła głębiej, wydychając przy tym gęsty kłąb dymu z papierosa.
  — Studiowałam kryminologię w Salem — odparła, niespodziewanie dzieląc się tym faktem. — Mija się co prawda z typową medycyną, ale wymagano od nas konkretnej wiedzy — Mówiąc to patrzyła przed siebie, choć w żaden konkretny punkt, możliwe że oczyma wyobraźni oglądając wspomnienia ze studenckich lat. Ciężko było stwierdzić jakie miała do nich nastawienie, bo lico pozostawiła nieodgadnione.
  Chciała już powiedzieć, że nie miał za co dziękować, ale skutecznie odwrócił jej uwagę, co też zasygnalizowała ponownie na niego spoglądając, tym razem z wyraźnym zaciekawieniem błądzącym w kolorycie ślepi.
  — Oh? — Wysunęła nawet paczkę fajek, oferując mu kolejną — rozejm, mówił gest dziewczyny. — Kim jest ta szczęściara? Lub szczęściarz. Opowiadaj, lubię dobre historie.

@Shogo Tomomi

  — Byłeś w Ameryce? — zainteresowała się nagle, co mógł bardzo dokładnie ujrzeć w sposobie w jaki rozświetliły się kolorowe ślepia. Nie mówiła tego głośno ale tęskniła za USA, za ich osobliwymi, nierzadko odklejonymi od rzeczywistości charakterami, za półkami wypełnionymi po brzegi jedzeniem tak napchanym chemią to cud iż Amerykanie nie posiedli jeszcze super mocy, za samym Salem i spokojem jaki towarzyszył okolicy w której się wychowywała. Cóż. — Może już się kiedyś spotkaliśmy i nawet o tym nie wiemy — zażartowała, skupiając uwagę na tlącej się końcówce papierosa. Bardzo wątpiła w prawdopodobieństwo takiego zdarzenia; mimo iż rodzinne miasto przyciągało turystów, to nie przyciągało ich zwykle z aż tak daleka.
  Cmoknęła z przekąsem słysząc komentarz Tomomiego. Nie żeby nie spodziewała się czegoś podobnego; nie znali się może nie wiadomo jak długo lecz zdążyła już zauważyć, że cechował go raczej dość figlarny i zadziorny charakter.  
  — Deal — odparła cytując jego własne słowa sprzed chwili. Uniosła nawet wolną rękę i rzeczywiście zahaczyła mały palec o ten wystawiony w jej kierunku. — Tylko nie przesadzaj z materiałami do ćwiczeń. Są rzeczy których nawet ja nie poskładam w całość — Bardzo wątpiła w swój powrót do studiów, w zasadzie na ten moment był już zwyczajnie niemożliwy. Z drugiej strony opcja szlifowania umiejętności, gdy akurat ktoś i tak potrzebował pomocnej dłoni a w okolicy nie było lekarza bądź nie zamierzał takiego odwiedzać wydawała się... intrygująca.
  — Wybierałam się do znajomego, mieszka stosunkowo niedaleko, ale chętnie skorzystam z podwózki — Celowo pominęła drobny szczegół w postaci tego, że jakaś nieznana klątwa wyniszczała jej organizm; objawy niemal harmonijnie zgrały się z migrenami i chronicznym zmęczeniem, które od zawsze towarzyszyły Black. Wciąż jednak potrafiła w miarę nad tym panować, kryć przed natrętnymi oczyma.
  Podczas gdy on przypatrywał się jej, ona unosiła akurat wzrok na niebo doszukując się pośród czerni jasnych plam płonących gwiazd. Dostrzeżenie ich na środku miast wśród latarni i neonów lokalu i pubów graniczyło jednak z cudem, więc prócz poświaty wielkiego donuta nie ujrzała tak naprawdę nic. Milczała dość długo, zastanawiając się przez cały ten czas nad powodem dla którego w ogóle zjawiła się w Japonii aż w końcu doszła do wniosku że — zaczynam.
  W ostatecznym rozliczeniu ludzie nie byli jednak nic warci.
  Tym razem to ona obserwowała jego, gdy mówił. Przeglądała się ruchom mięśni twarzy podczas wypowiadanych słów i drodze jaką pokonywały tęczówki wędrując z jednego punktu w drugi.
  — W sumie jak się nad tym zastanowić to pasujesz na wojskowego — podjęła żartobliwie, przekierowując tory rozmowy znów ku tym weselszym gdzie oboje rzucali złośliwe komentarze i dogryzali sobie nawzajem.
  — Niespecjalnie— mruknęła, podnosząc się z zajmowanego miejsca by zaraz unieść ręce nad głowę i rozciągnąć zastałe mięśnie. — Byłam zajęta zdejmowaniem klątwy z Kinigami i igraniem ze śmiercią. Po raz kolejny. Ale hej, wycieczka do świata duchów była całkiem ciekawa.

@Shogo Tomomi

  — Byłem.
  Jedna z brwi uniosła się delikatnie ku górze. Interesujące.
  — Ale krótko.
  Cmoknęła ze zrozumieniem. Chciałaby moc powiedzie to samo o Japonii. Byłam, ale tylko na chwilę. Wiesz, pozwiedzać, zjeść coś dobrego, kupić jakąś tanią pamiątkę. Może wówczas myślałaby o tym kraju zgoła inaczej. Tymczasem jednak trzymały ją tu kontrakty i obowiązku, choć gdzieś podskórnie wiedziała, że było coś jeszcze, że kraj zaoferował nieodkrytą jeszcze w pełni okazję rozrywki.
Zawadiackie zwieńczenie tematy sprawiło, że znów parsknęła pod nosem, podsyłając mu kolejne spojrzenie spod przymrużonych figlarnie oczu. Doceniała to, jak dobrze operował słowami.
  — Jestem otwarta na oferty, lubię się targować — odparła, chwilę później wyłuskując z kieszeni spodenek schowany tam telefon. Pod odblokowaniu ekranu odszukała aplikację z mapą i zaczęła wstukiwać coś w wyszukiwarkę, choć komuś, kto nie znał angielskiego byłoby zapewne ciężko z początku rozróżnić słow. Chwilę jeszcze klikała w różne opcje, by w końcu pokazać Tomomiemu pinezkę na konkretnej ulicy z jej japońską nazwą, żeby z pewnością zrozumiał. Nie odpowiedziała mu, nie było takiej potrzeby. Jeśli adres nic mu nie mówił, to wzruszy tylko ramionami i ruszą dalej, a jeśli rzeczywiście kojarzył okolicę do której zmierzała, to z pewnością się tym z nią podzieli.
  — Kto wie? — mruknęła, podwijając kącik ust mimo początkowego, dość nostalgicznego charakteru rozmowy. — Początkowo był to cel w jakim w ogóle się tu znalazłam, później kontrakty, jeśli natomiast chodzi o obecny powód... I want to have some fun.
  Nie sprecyzowała o czym dokładnie mówiła, choć błysk jaki rozjaśnił wówczas kolorowe ślepia nie wskazywał, jakoby miała na myśli chodzenie po imprezach, poznawanie kultury czy korzystanie z turystycznych dóbr Japonii. Obecnie zawarte keiyaku suru nie dawały jej zbyt wiele, tym bardziej na fakt, że jeden z duchów był dosłownym dzieckiem, a drugi przepadł gdzieś bezpowrotnie w Nanashi. Na szczęście świat oferował jej jako medium coś jeszcze.
  — Była piękna — odpowiedziała, wspominając nie tylko urodziwe oblicze Byakko, ale również rzekę Sanzu oraz spowijający ją las, ogromną, pomarszczoną postać Datsueby, która próbowała pogruchotać każdą kość w ciele Black i tę małą dziwkę, której obraz w wyobraźni napawał toną irytacji. — Na tyle uzależniająca, że zmierzam wrócić. Coś tam zostawiłam. Zresztą sprawy nie zostały domknięte, Kinigami wciąż niezbyt przyjaźnie wita obcych.
  Trzask zamykanego bagażnika chwilowo zamknął jej usta. Dopalającego sie papierosa wyrzuciła już na ziemię, zaraz dogniatając go również podeszwą buta. Zachęcona gestami wsunęła się z gracją na miejsce pasażera, tym razem, tak samo jak przy ich pierwszym spotkaniu, darując sobie zapinanie pasów.
  — Ostatnio miasto wręcz tętniło od plotek, że wiedźma z Kinigami przeklęła las, nie słyszałeś? — Zerknęła ku niemu już po tym, jak dla wygody wsparła bok głowy na stulonej w pięść dłoni, łokieć umiejscowiwszy tuż przy szybie samochodu. — Cóż, tym razem nie są prawdziwe. Nie miałam z tym nic wspólnego, ale wkurwiało ile ludzi nagle postanowiło zleźć się do lasu, więc poszłam to sprawdzić. Okazało się, że to nie takie proste.

@Shogo Tomomi

  — Powiedz jeszcze, że to apartament nr 4

  Brwi dziewczyny podjechały do góry zaś ślepia rozszerzyły się znacznie, dając dokładny obraz na każdą żyłkę koloru zawartą w dwóch różnych tęczówkach. Szczere zaskoczenie odnalazło obraz w błękicie i upłynnionej czekoladzie, które spoglądały teraz w niedowierzaniu na twarz mężczyzny. — No tak, 4 numer, wszystko się zgadza — odparła niepewnie, jakoby w zastanowieniu czy Tomomi przyapadkiem nie ugrał jej właśnie jak dziecko planując jakieś morderstwo z wyjątkowym okrucieństwem. Zaraz parsknęła jednak śmiechem, opuściła głowę i pokręciła nią z niedowierzaniem. Skoro świat rzeczywiście był aż tak mały, to może w końcu spotka i brata w tym zapchlonym mieście? Dotknęła wpierw czoła palcami, by zaraz zaczesać rude kosmyki w tył i znów spojrzeć ku yurei. — Nigdy o tobie nie wspominał — przekrzywiła głowę na bok jak ciekawska kotka. — Z drugiej strony podejrzewam, że o mnie też nic nie mówił, taki już jest — znów się zaśmiała, nawiązując do wylewności Ye Liana. A raczej jej braku. Jak na tak wielkiego introwertyka ceniącego sobie przestrzeń osobistą wybierał dość osobliwe jednostki za znajomych. Zarówno Black jak i Tomomi nie wstrzymywali się w słowach czy czynach i zapewne sam jasnowłosy niejednokrotnie doświadczył tego na własnej skórze. A w każdym razie z jej strony, rzadko się wszak hamowała.

  — Siedem lat? To by się nawet zgadzało — odparła z wyraźnym rozbawieniem zdradzając przy okazji kiedy mniej więcej się tu w ogóle znalazła. Chciała nawet pociągnąć temat i coś jeszcze dodać, ale skutecznie zwarł jej usta nagłym i zdecydowanie niespodziewanym komplementem. Zaraz uśmiechnęła się lekko, może trochę zadziornie, spoglądając gdzieś w bok na ciemną moc, jakby w jej mroku szukała zostawionych za granicą wspomnień. — Jestem prawie pewna, że coś bardzo podobnego powiedział mi kiedyś Ye Lian. Brzmi jak taka głęboka mądrość w jego stylu — po raz kolejny zaśmiała się z jakąś taką dziwną lekkością. Zbłąkany kosmyk który wpadał jej na twarz złapała między palce i wsunęła za ucho. Spojrzała na niego gdy kontynuował; dosłyszała coś nostalgicznego w całym tym rozbawieniu w jakie ubrał słowa lecz postanowiła nie ciągnąć go przesadnie za język, zamiast tego dając wolną rękę, gdyby postanowił kontynuować sam z siebie. Na krótki moment przechylił sylwetkę na bok — niewiele acz wystarczająco by skroń wsparła się o ramię stojącego tuż obok mężczyzny. — Może wszyscy za czymś tęsknimy.

  Siedząc już wygodnie na miejscu pasażera po chwili zastanowienia rozsunęła sobie całą szybę; oparła się przedramionami w miejscu w którym szkło znikało we wnęce, pozwalając sobie na obserwację otoczenia z takiej właśnie pozycji. Rozdzierający cisze nocy warkot silnika brzmiał w tamtym momencie zaskakująco dobrze. Przez chwilę rozważała propozycję Tomomiego. Nie lubiła prosić o pomoc, zawsze w zasadzie wychodziła z założenia, że wcale jej przecież nie potrzebowała... ale skoro sam wyszedł z inicjatywą? W zasadzie nie było nic złego w tym, gdyby poszedł w ramach dobrego towarzystwa, wszak nie prosiłaby go przecież o nachylanie karku za las, który nic dla niego nie znaczył.

  — W zasadzie czemu nie? — mruknęła znów, sięgając do schowanej w spodenkach paczki; wysunęła ze środka dwa papierosy, odpalając każdego, jednego po drugim. Jednego zachowała dla siebie, drugiego zaś podsunęła pod usta mężczyzny, coby nie musiał odrywać rąk od kierownicy i drążka biegów. — Ostrzegam tylko, że to może nie być takie łatwe. Ostatnio był ze mną wojskowy z bronią, a i tak skończył z wielkim zadrapaniem od wielkiego szopa — zaśmiała się, choć wspomnienia z tamtego felernego dnia wcale tak zabawne nie były. — Potrzebuję trochę czasu, żeby rozeznać się bardziej w obecnej sytuacji. Jak wszystkiego się dowiem, to napiszę, wówczas zrobisz co będziesz chciał — zignorujesz lub przyjedziesz. Żeby później nie było kolejnych plotek, że nie dość że wiedźma przeklęła las, to jeszcze bezbronnych mężczyzn zwodząc ich do lasu ku zgubie — parsknęła, głównie dlatego, że Shogo żadną miarą nie pasował do określenia 'bezbronny'. Zaraz znów pokręciła głową, wystawiając końcówkę powietrza za okno samochodu, by pęd powietrza pozbył się z niej spopielonego nadmiaru. — Żartuję. Już o tym plotkują, więc bez różnicy.

  Wyciągnęła telefon, nagle sobie o czymś przypominając.

  — Nigdy nie podałeś mi swojego numeru.

@Shogo Tomomi