First topic message reminder :

Jiro

Wygoda to przywilej nielicznych, jednak to od standardów danych osób zależy jej próg. Dla Jiro kanapa na której leżał była rajem. Stara i ujebana w czterdziestu różnych plamach, ale własna i nic poza nim oraz Karmelkiem się w niej nie zalęgło. Skubaniec własną dziurę wygryzł. Znowu leżałeś w mieszkaniu zupełnie jakby powódź nigdy nie nastała i była jedynie paskudnym snem. Mimo wszystko cokolwiek poprzedniej nocy wypiłeś, musiało być na tyle mocne że położyłeś się w mieszkaniu a nie na dachu czy w piwnicy. Muliło Cię i szczerze to jebnąłbyś się jeszcze na drugi boczek. Wtem nadszedł... Brzuch zasygnalizował głód burczeniem, które zapewne usłyszałby nawet pewien Minamoto bez aparatów słuchowych. Coś Ci z tyłu głowy mówiło że Tosia ogarnęła od znajomego kubełek kurczaczków, a ty w Kaeru zrobiłeś mały podbój. Trzeba żreć póki jest! Jeśli odchyliłeś głowę na bok, widziałeś lodówkę. Ponętną i nęcącą swoją zawartością. Jej drzwiczki były lekko uchylone, a z niej samej wydobywało się delikatne złociste światło. Zupełnie jakby krzyczała "Ach weź mnie, całą, bejba!"
Nie była daleko. Wystarczyło do niej wstać i złapać pierwszą lepszą rzecz do wszamania, bądź... Wszystko jak leci.


O dziwo twojego snu nie zakłóciły dziś żadne koszmary. Można by wręcz rzecz że spałeś jak ululane przez mamuśkę niemowlę. Co innego że obudziłeś się - jak z resztą mogłeś się domyślić detektywie - w środku nocy, ponieważ... Było ciemno. Niepokojący mógł być dla ciebie fakt, że lampka przy której zawsze się kładłeś była zgaszona i pomimo jakichkolwiek prób zapalenia, nie dało się tego faktu zmienić. Telefon również rył rozładowany, więc jedyne światło jakie dochodziło do twojego mieszkania, to te rzucane przez księżyc, który usilnie starał się przebić przez chmury, które delikatnie przysłaniały nocne niebo. Samo miasto wydawało się za oknem nie żyć. Brak świateł i cisza jak makiem zasiał. Mimo wszystko byłeś jednak silnym Senkensha. Zdolnym do wyczucia że coś jest nie tak. Do wyczucia obecności w swoim mieszkaniu. I tym razem zdecydowanie nie była to siostra z Happy Mealem bądź składnikami na śniadanie. Chociaż... Możliwe że była, ale to raczej nie był ten typ aury. Ten był mniej złowrogi.
Tak czy inaczej jego obecność w sypialni była słaba. Smród nieproszonego gościa dobiegał z salonu.

Carei

Twój dzień od samego poranka zapowiadał się świetnie i zdecydowanie na nic złego się nie zapowiadało. Piękne czyste niebo, słoneczna pogoda i cudowny widok z okna. Obecnie siedziałaś przed szkicownikiem i przelewałaś ten piękny widok na niego. Każdy szczegół, każdy liść, każdy kwiat... Nawet pszczoły i motylki, które na tych drugich ochoczo przysiadały. Tak detaliczny rysunek zajął ci niemal całe południe, przez co powoli ogarniało cię zmęczenie. Zaczęło się od pojedynczego ziewnięcia. Potem dopiero poczułaś opór na całym ciele. Zupełnie jakby to stało się znacznie słabsze. Czy była to najwyższa pora aby położyć się do spania? Chociaż na dziesięć minut? Zanim jednak cokolwiek zrobiłaś poczułaś dłoń na swoim ramieniu i głos nadchodzący z tego samego kierunku. - Panienko Ejiri. Panienko Ejiri.. - Sam głos był Ci bliski i znajomy. Brzmiał jak nie kto inny, tylko Jiro. Z tą różnicą że brzmiał grzecznie, spokojnie, delikatnie... Jak dobrze wychowany chłopak z dobrego domu. Jednak kiedy spojrzałaś w jego kierunku, nikogo nie dostrzegłaś. W pokoju byłaś sama, a uczucie dłoni na ramieniu nie znikało.

Warui

Kac. To pierwsza rzecz jaka uderza cię jeszcze przed otworzeniem oczu. Po ich otworzeniu możesz dostrzec sufit własnego mieszkania oraz wyczuć unoszącą się w powietrzu ostrą woń alkoholu. Nie pamiętasz nic co się wydarzyło poprzedniego dnia, co wskazywało jednogłośnie na to że zabawa musiała być przednia. Kiedy się w łóżku obracasz na boczek drugi, dostrzegasz Yelonka w koronkowej bieliźnie oraz kilka butelek po różnych akloholach na stoliczku. Gdybyś siebie nie znał pomyślałbyś że obrabowaliście monopolowy.
Jeśli skusiło cię wstać i spojrzeć przez okna bądź by chociaż założyć jakiekolwiek ubrania, mogłeś dostrzec że nadal była noc, którą rozświetlał jedynie księżyc. Wszystko też wskazywało na to że nie było prądu w całej dzielnicy, a twój telefon nie działał. Do tego był zbity. Chyba nie naprułeś się do tego stopnia by włączać tryb samolotowy i rzucać nim z dachu krzycząc "Transformacja, dziwko"? Nie, raczej nie. W końcu nie byłeś z Hasegawów.

Seiya

Sen był przyjemny i zdecydowanie jeden z lepszych. Śniło Ci się że ochoczo lejesz Bakina po ryju za to co zrobił. Prawdopdoobnie by się na tym nie skończyło i sen leciałby dalej w najlepsze gdyby nie twój własny cholerny telefon. Dzwonił przez kilka chwil, a kiedy w końcu nie odebrałeś... Nieznany numer zostawił wiadomość głosową. - Dzień dobry. Sakuya wdał się w jakąś bójkę i szybko kazał mi zadzwonić pod ten numer. - Wiadomość nagrlał jakiś nieznany Ci, ale widocznie zestresowany chłopaczyna mniej więcej w wieku twojego młodszego brata. Głos miał nieco ochrypły i oddychał szybko. Jeśli spojrzałeś na zegarek, mogłeś łatwo dostrzec że jeszcze kilka minut i wybije szesnasta. Wtedy nie było już wielu lekcji, a uczniowie głównie zajmowali się obowiązkami, bądź uczęszczali na spotkania kół zainteresowań. Nie było też wielu nauczycieli na miejscu, więc dla łobuzów była to okazja idealna by dorwać jakiś słaby cel. Daleko do szkoły Sakuyi nie było. Kilka minut metrem bądź autobusem i będziesz na miejscu.

Itou

Twoja pobudka zdecydowanie nie należała do przyjemnych. Jeszcze zanim otworzyłaś oczy mogłaś z łatwością stwierdzić kilka faktów. Po pierwsze do twoich nozdrzy docierał nieprzyjemny, metaliczny zapach krwi. Po drugie, leżałaś w nienaturalnej pozycji i coś mocno uwierało twoje kostki i nadgarstek prawej ręki. Po trzecie i najgorze, wszędzie poniżej twojej szyi czułaś wilgoć. W twojej podświadomości więc zrodziło się pytanie. Czy na pewno chcę otwierać oczy? Jeśli w końcu się na to zdecydowałaś, mogłaś dostrzec że leżałaś w wannie. Wannie pełnej krwi. Przykuta do rur kajdanami na łańcuchach. Ruszając nogami i wolną ręką mogłaś stwierdzić że na jej dnie z pewnością znajdują się jakieś bliżej niezidentyfikowane przedmioty. Jeśli zaś rozejrzałaś się po pomieszczeniu w którym Cię zamknięto, to mogłaś stwierdzić że przypominało ono piwnicę bądź kotłownię. Nie było wielkie. Mniej więcej pięć na pięć metrów. Drzwi do niego zdecydowanie były zakluczone i wykonane z grubej stali. Ściany za to już nieco mniej mogły się pochwalić. W wielu miejscach powstały zacieki i rozwijał się grzyb. Masz zdecydowane szczęście że nie jesteś ranna, bo zarazki czaiły się tu na każdym kroku. W prawej części pomieszczenia znajdował się stół a nad nim szyb wentylacyjny, jednak nie byłaś obecnie w stanie przyjrzeć się co się na nim znajduje.

Ciężki dzień, co? Budzisz się dziewczyno za kierownicą auta w jednej z uliczek Karafuny Chiku. A przynajmniej domyślasz się że w tej dzielnicy jesteś. Tak jak zazwyczaj nocą tętniła życiem, tak dziś pozostawała martwa. Na ulicach były pustki, a wszelkie światła zgaszone. Wyglądało na to że nie było prądu. Twój telefon jeśli postanowiłaś sprawdzić mówił to samo. Był całkowicie rozładowany. Tak samo z resztą jak akumulator auta którym jechałaś. Chyba ktoś zapomniał wyłączyć radio, kiedy poszedł w kimę...
Niezbyt kojarzysz czyje to auto ani co w ogóle w nim robisz. Twoja siędząca na siedzeniu obok przyjaciółka cytrynówka za to może wiedzieć na ten temat nieco więcej. Rozglądając się po aucie dostrzegasz kilka drobiazgów. Jak na przykład rozwalone miejsce na kluczyk z którego dyndały kable oraz otwarty schowek w którym było kilka klamotów. Zapalniczka, fajki, dezodorant... Bibeloty. A skoro o nich mowa, to pod lusterkiem zwisały dwie pluszowe różowe kostki. Kac był odczuwalny i nieco bolał cię łeb. Nie pomagał też zbytnio ten dziwny, oddalony szum, którego głośność powoli narastała.

Shirshu

Łóżko na którym spałaś wydawało się być wyjątkowo twarde, a wręcz wykonane z drewna. Poduszka zaś była jak worek wypchany słomą. Kiedy otworzyłaś piękne oczęta spostrzegłaś że chyba nie jesteś już w Kinigami. Byłaś zamknięta w celi, a leżałaś na drewnianej pryczce. Poduszką faktycznie zaś był worek siana. Jednak cela do współczesności miała jeszcze dalej niż Nanashi do statusu porządnej dzielnicy. Kraty były stalowe, ale domek sam w sobie drewniany i zdecydowanie staroświecki. Po elektryczności nie było nawet śladu. Kinkiety zamiast elektrycznych lamp oraz gdzie nie gdzie rozpalone świece. Nie miałaś na sobie swoich standardowych ciuchów, a więzienne łachmany będące tak naprawdę niczym więcej jak zbiorem pozszywanych ze sobą zużytych szmat.
Przy twojej pryczce rodem z siedemnastego wieku stał czysty nocnik i talerz z gotowanym pasternakiem oraz czerstwym chlebem. Jeśli zechciałaś, mogłaś się na spokojnie rozejrzeć co jest poza celą i jeśli się na to zdecydowałaś to poza stolikiem na którym leżały jakieś papiery i książka. Zdecydowanie ciekawszy był obiekt ulokowany przy drzwiach wyjściowych. Malutki piesek, a na jego szyi wisiał klucz. Drzemał sobie słodko ignorując krzyki podjudzonych ludzi jakie rozlegały się na zewnątrz.


Budzący się w nietypowym miejscu Hasegawa. Ktoś zaskoczony? Jeszcze zanim otworzyłeś oczy do twoich uszu docierają niezliczone rozmowy wielu ludzi. O pierdołach takich jak sytuacja w pracy bądź film który chciałeś obejrzeć, a ktoś ochoczo go opowiada nie pomijając spoilerów i szczegółów. Kiedy już oczęta misiaczku otworzyłeś, to spostrzegłeś że jesteś w metrze zajmując miejsce obok jakiejś staruchy która spała oparta o ciebie śliniąc się potwornie. Na domiar złego cały wagon był wypełniony okropnym zapachem zgniłego sera i gotowanych skarpet. Co tu robiłeś? Prawdopodobnie łyknąłeś nie tę tabletkę zanim jeszcze wsiadłeś do metra i cię ścięło. Teraz metro zatrzymało się na kolejnym przystanku i drzwi do wolności przed metrowymi świrami stały otworem. Zwłaszcza że zaczynała cię boleć głowa oraz poznasz całą fabułę kolejnego już filmu. Twoja podświadomość - bądź piguła - praktycznie sama cię nosiła skłaniając do wstania i ruszenia w stronę wyjścia z pojazdu.

Kisara

Ding dong. To zegar z kukułką - prezent od jednego z pacjentów - wybił kolejną godzinę w twoim gabinecie. Tym razem skutecznie cię obudził. Obyła równo druga w nocy. Trochę późno gołąbeczku zważywszy na to że nadal siedzisz w swoim miejscu pracy. W szpitalu. Odziany w kitel. Kiedy podniosłeś głowę z biurka, początkowo nic nie widziałeś. Ale to tylko dlatego że jakaś kartka przykleiła Ci się do czoła. Po jej odgarnięciu z czoła i okazjonalnemu wyjrzeniu przez okno mogłeś dostrzec że prawdopodobnie w mieście nie ma prądu. Poza szpitalem który pracował na zapasowych generatorach właśnie na takie wypadki. Praktycznie nic cię nie trzymało w tym miejscu o tej porze. Wystarczyło zabrać rzeczy, wyjść, zamknąć gabinet i ruszyć do domu.
Jeśli tak uczyniłeś, mogłeś zauważyć nienaturalną pustkę na korytarzach i jeszcze dziwniejszą ciszę. Poza tym światło na korytarzach szwankuje, a w powietrzu unosiła się nietypowa dla tego miejsca woń słodkiej wanilii, ostrego chili i... rozkładu?

Śpisz i jest Ci przyjemnie i ciepło. I w sumie byłoby wspaniale gdyby nie komary uporczywie latające nad uchem i nieco twarde podłoże. Ziemiste. Po otworzeniu oczu dostrzegasz że nie leżysz w swoim łóżku, a gdzieś na ścieżce w lesie. Tuż pod drogowskazem wskazującym drogę do miasta. Co to robiłeś? Nie miałeś zielonego pojęcia, ale nie musiałeś być geniuszem żeby wiedzieć że coś ewidentnie było nie tak. Zwłaszcza że byłeś wciśnięty w jednoczęściową piżamę owieczki, która na domiar złego była utytłana krwią. I to o dziwo o naprawdę silnej woni. Niebo pokrywały chmury przez które księżyc ledwie się przebijał dając Ci nędzną namiastkę światła. Chociaż lepsze to niż próba poruszania się w absolutnej ciemności. Jeśli chciałeś sprawdzić godzinę bądź poświecić sobie telefonem, niestety nie miałeś wolnych dłoni do wyjęcia ich. Przyklejone były do dwóch nieco ciężkich pistoletów. Nie wiesz jakiego kleju użyto, ale zdecydowanie nie było to gówno za 20 yenów.

Aoi

Budzisz się... W sumie to sam nie masz pojęcia gdzie. Tupiąc nóżkami po ziemi z całą pewnością możesz stwierdzić że podłoże jest z kostki, a ty siedzisz na ławce do której najwyraźniej jesteś przykuty łancuchem. Niestety w poszukiwaniu patyczka który Ci służył za przewodnika na pełen etat od czasu pamiętnej rozłąki z pieskiem, nie trafiłeś na nic. Patyczka albo nie było, albo znajdował się poza twoim zasięgiem. Całkiem niedaleko słyszałeś szum płynącej wody, a w twojej kieszeni wściekle zawibrował telefon. - Masz nieodsłuchaną wiadomość od: Vance - I jak na zawołanie twój telefon zaczął ją odtwarzać. -Myślałem o tym i to nie wyjdzie. Jednak jestem Hetero. - To to tyle. Można by powiedzieć że to koniec, ale kiedy tylko odtwarzanie dobiegło końca, telefon kontynuował. -Masz nowe powiadomienia od: Bank Współdzielczy i Zakład Ubezpieczeń Społecznych. - Już wiesz... Że twój koszmar się zaczął.

--------------------------------------------------------------------------------------------

Dziękuję wszystkim za wzięcie udziału w wydarzeniu. Każdy z was zaczyna osobno i w miarę postępów zaczniecie się łączyć w coraz większe grupki.
Liczę że każdy będzie się dobrze bawić
Czas na odpis 26.09.2023, 22:00
● Shibi[/size]

@Hasegawa Jirō @Seiwa-Genji Enma @Ejiri Carei @Warui Shin'ya @Yakushimaru Seiya @Itou Alaesha @Amakasu Shey @Hecate Shirshu Black @Hasegawa Izaya @Satō Kisara @Yakushimaru Sakuya @Munehira Aoi

 Przez moment wydawało mu się, że widzi przed oczami tylko ciemność, jakby był zawieszony w czasoprzestrzeni. Nie odczuł zatem ani wstrząsów spowodowanych przez wzburzone umi nyōbō, ani nie zauważył porażającego jedną z nich piorunu. Dopiero gdy usłyszał strzępki zdań wypowiadanych przez Carei oraz krzyk obcego chłopaka, uświadomił sobie, że musiał stracić przytomność na parę minut. Walka o życie musiała kosztować go więcej, niż sam się spodziewał. Na odczucie chłodnych ust na rozpalonym czole łzy popłynęły mu ponownie z kącików oczu. Czułość w tej sytuacji była wręcz nie do zniesienia - jakim prawem Kisara mógł wciąż jej doświadczać, kiedy Aoi… kiedy Aoi… - mimo że był za nią niezmiennie wdzięczny Carei. Kurtka pomogła mu zachować także trochę swojego ciepła, które bez niej uciekało w zawrotnym tempie przez przemoczone do ostatniej nitki ubrania. W kontraście krew, która sączyła się leniwie z jego wielu ran po ugryzieniach i zadrapaniach, była gorąca sama w sobie. Spróbował skupić się na określeniu, jak poważny jest jego stan, ale nie umiał przedrzeć się przez pulsujący ból szalejący w czaszce. Nie był w stanie stwierdzić też, gdzie boli go najbardziej.
 - Sprawdź, czy… wilk - zaczął, choć prawdopodobnie Ejiri nie miała pojęcia, o jakiego wilka mogło mu chodzić - nie przegryzł mi tętnicy. - Zmrużył oczy, gdy zakręciło mu się w głowie, ale zmusił się od razu do rozwarcia powiek. Nie mógł pozwolić sobie na kolejne omdlenie. Przełknął kilka razy, zanim mógł kontynuować. - Szyja, uda… zgięcia w łokciach. Jeśli tak, to zawiąż czymś. Czymkolwiek. Mocno.
 Od ich krzyku dzwoniło mu w uszach, ale nie miał siły nawet tego komentować. Na słowo „apteczka” przypomniało mu się wnet, że przecież… miał jedną i nawet parę innych rzeczy, które wrzucił do torby, którą przewiesił przez ramię po poszukiwaniach w karetce. Był jednak tak przejęty swoją potyczką ze zwierzęciem i walką z żywiołem, że zupełnie zapomniał o jej istnieniu. To jest, jeśli w trakcie wszystkiego torba nie zsunęła się w wodne odmęty, ani cała jej zawartość doszczętnie nie zamokła. Gdy stres powoli wytracał się z jego organizmu, próbował trochę unieść się, wpierw na łokcie, a potem oprzeć głowę o brzeg pontonu. Wolną dłonią - tą, w której nie trzymał prowizorycznej tarczy - zaczął oklepywać swoje boki w poszukiwaniu torby.
 Była! Ale nawet taka drobna czynność na nowo pozbawiła go energii.
 - W torbie powinna być dalej apteczka… ale nie mam pojęcia, w jakim stanie teraz może być - zakomunikował cicho, co pewnie usłyszały głównie Carei i Shey. Niestety nie był w stanie mówić na tyle głośno, by być zrozumiałym dla chłopaka.
 Choć przypuszczał, że to nie do Kisary kierował swoje słowa, Satō także zmusił się do zastanowienia się. - Ja… czuję - wydukał, wierząc, że w razie czego, dziewczęta powtórzą jego słowa głośniej. Przed chwilą nałykał się wody, więc to może nie pragnienie odczuwał, ale ból - on był bardzo wyraźnie obecny. Zaczął dumać nad wszystkim innym, co do tej pory go spotkało… i jak dziwne to, w istocie, wszystko było. Zakaszlał, pozbywając się resztek wody z płuc, a potem spróbował mówić. - Wcześniej, zanim mnie tu wyrzuciło, byłem w pracy. W szpitalu. Teraz jak o tym pomyślę… budynek był całkowicie pusty. To nigdy się nie zdarza. - Zawsze jakiś pacjent leżał w szpitalnej sali czy też można było spotkać lekarza na nocnej zmianie, tak samo jak pielęgniarki. Dym również był dziwactwem, jak i spotkanie Kurou, ale do tych kwestii nadnaturalnych zdążył wreszcie przywyknąć - paradoksalnie wydały mu się bardziej prawdopodobne od opustoszałej placówki zdrowotnej. Zagryzł wargę. - To nie wydaje się… prawdziwe. - Gdy Ichigo wtargnęła do jego snu, wszystko wydawało się takie rzeczywiste, dopóki nie przestało - dopóki się nie obudził. Może jeśli faktycznie nie znajdowali się w rzeczywistości, to Aoi tak naprawdę nic się nie stało…?

  Obleżienie przez kocie duszki uniosło kąciki ust w bezwiednym uśmiechu. Siedzący tuż obok pies, cały czas wsparty bokiem o jej bok, siedzący na ramieniu ognik, czarne kociątka zebrane dookoła. Brakowało tylko Jiro rozwalonego z głową na udzie i obrazek byłby całkiem sielankowy. Problem w tym, że Hasegawa wzburzony zbezczeszczeniem kapitańskiego tytułu zwalił się na drugiego yurei, a dookoła panowała scena tak abstrakcyjna, że o relaksie nie było mowy. W zasadzie to w moment później kolejne zmęczone westchnienie uformowało wargi w grymas.
  Jakby dotychczasowych wrażeń nie było mało, w oddali pojawiła się kolejna grupa, choć w odróżnieniu od ich wanny posiadali coś, co rzeczywiście miało prawo pływać po jeziorach i rzekach. Problem w tym, że wraz z nimi dotychczasowe w miarę spokojne otoczenie zmieniło się w istny chaos przepełniony wieloma pytaniami i żadnymi odpowiedziami. Na widok wystających w oddali sylwetek ręce opadły jej do samej ziemi, zaś mina zrzedła w znacznym stopniu. Nim obróciła twarz do dziobu "łodzi", kątem oka przyuważyła przystojną twarz. Szkoda tylko, że nie było czasu dłużej się jej przyjrzeć.
  — Bullshit — wymsknęło się spomiędzy ust.
  Sięgnęła zaraz dłonią do ognika, czekając aż te spełznie z ramienia. Przyjrzała mu się uważniej, zastanawiając nad ewentualnymi opcjami. Spotkała go już na samym początku w sytuacji równie absurdalnej co ta teraz. Stał się wtedy towarzyszem, który nie tylko oferował ciepło (zarówno to metaforyczne jak i fizyczne) ale i pomógł jej w ucieczce przed deptającym po piętach mrokiem.
  — Może ty będziesz nam w stanie jakoś pomóc? Tak jak zrobiłeś to wcześniej — mruknęła, zniżając głos niemal do szeptu.

| Rzut - porażka, jak zwykle
@Yakushimaru Seiya  @Hasegawa Izaya  @Yakushimaru Sakuya  @Hasegawa Jirō  @Warui Shin'ya  @Itou Alaesha

Większość drogi wiosłowała w ciszy. Skoro Enma miał jakiś plan zdecydowała się poprowadzić ich falami mętnej wody wedle jego kierunków. Sama nie miała konkretnych pomysłów wiec wolała zdać się na kogokolwiek. Widziała w jak opłakanym stanie znajdował się Kisara. Zacisnęła usta w cienka linie starając się jak najbardziej przyspieszyć. Zaciskała dłonie mocno na wiośle nawet nie czując zmęczenia. Była zbyt zdruzgotana, zbyt pochłonięta własnymi myślami. Tym co się wydarzyło wcześniej. Chociaż nigdy nie była gadułą, teraz wydawała się wyjątkowo milcząca.

- Kisara coś czuje! - Odkrzyknęła Enmie słysząc cichutki gasnący głos Kisi. - Kurwa musimy mu pomóc - dodała wkurzając się beznadziejnością sytuacji. Chociaż z pozory nic więcej im nie zagrażało nie czuła die bezpiecznie. Wciąż czujna w pełnym skupieniu. Dopiero obecność Eji działał na nią kojąco. Spokojniej.

Nie widząc czy reszta dosłyszała słabe słowa Kisary, sięgnęła po torbę i podała ją przyjaciółce. Spojrzała na nią twardo kładąc słoń na jej szczupłym kolanie. Ścisnęła je mocno próbując dodać jej otuchy. Zaraz potem wróciła do wiosłowania.

- Chyba w torbie jest apteczka. Eji spróbujesz jeszcze raz? - Zapytała wciąż wiosłując w kierunku wskazanym przez Enmę. Jeśli nie rzuciła wiosło i sama spróbowała odszukać apteczkę. Widząc, że Kisia mogła ich poprowadzić jak użyć wszystkich rzeczy z apteczki mieli większe szanse. Ostatnio, gdy próbowała zatamować krwawienie z rany postrzałowe jej brat wykrwawił się jej na rękach. Wierzyła, że Eji mogła poradzić sobie lepiej.

Burza unosząca się nad Asakurą zaczęła słabnąć, a chmury wrzechogarniającego mroku który wcześniej widzieli Shirshu, Kisara i Waru, zaczęły przykrywać pozostałość burzy. Zaraz po tym przykryła księżyc pozbywając was tym ostatniego źródła naturalnego światła. Świat wokół was zaczął tonąć w mroku. Gęstym i nieprzeniknionym. Latarki zaczynały wariować, a światło słabnąć. Coś się zmieniło, coś zniknęło. I to co się stało zdecydowanie nie było dobre.
W oddali nad rezydencją Minamoto, została wystrzelona flara.




W międzyczasie jednak Enma miał chwilę żeby sprawdzić telefon. Obydwie wiadomości wysłał. Od dziadka nie było żadnego odezwu. Jendak Seiwa mógł dostrzec powiadomienia od innej osoby. Nieodebrane połączenie i parę wiadomości sms od jego młodszej siostry. Połączenie i pierwsza wiadomość czasowo mniej więcej wskazywały na kilka chwil przed tym jak się obudziłeś. Treść sms - "Szybko oddzwoń. Dzieje się coś dziwnego." następne wiadomości nadeszły zaledwie kilkanaście minut temu. "Wszystkim odbiło i zaczęli rzucać się sobie do gardeł. Dosłownie." "Nie mogę nigdzie znaleźć dziadka. Obudź się w końcu i rusz się - proszę - tu."
Enma sprowadził słuszne spostrzeżenie, jednak Kisara szybko je odrzuciła. Z drugiej strony może to oddziaływało tylko na Seiwę? W końcu już wcześniej miewał małe omamy.
W torbie rzeczywiście była apteczka i chociaż troszkę zużyta z zawartością, to nadal można było ją wykorzystać do opatrzenia Kisary. To i obecność wykwalikowanego lekarza zdecydowanie mogła Eji pomóc z opatrywaniem rany. Wilk cudem ominął tętnicę. Carei mogła podjąć kolejną próbę.
Kolejną dziwną rzeczą którą wychwyciła Kiś był fakt że nawet po utracie krwi, nadal im tu nie odpłynęła na dłużej. Z drugiej strony krwawienie nie było obfite, a jej ocena mogła być zaburzona przez mnogość ostatnich wydarzeń.
A jeśli potrzebowali zapasów medycznych, to znali przecież położenie pewnego szpitala z którego uciekła Eji. W obecnej sytuacji jednak mogło nie być to naprostrze. Do uszu każdego z was z mroku zaczęły nadbiegać niezrozumałe szepty. Nawet do Enmy, który w końcu nie powinien poprawnie słyszeć. Zupełnie jakby sączyło się wprost do jego umysłu. Nieprzyjemną aurę, która zaczęła się pojawiać po zniknięciu burzy i księżyca, zaczynało odczuwać każde z was.
Jeśli zdecydowaliście się popłynąć do rezydencji Minamoto, przeprawa była względnie bezpieczna tak długo jak trzymaliście przy sobie źródło światła w postaci latarni. Jedyne które nie wariowało w miarę zbliżania się mrocznej mgły. Przed wejściem do rezydencji Enma dostrzedł coś, co mogło wzbudzić w nim conajmniej złe przeczucia. Kamienni strażnicy byli roztrzaskani.

Eji, rzucając na medycynę i stosując się do Kisary wskazówek, możesz dodać do swojego wyniku jej punkty medycyny (autorytet:+45)



Jednak na chwilę obecną to u was działo się najwięcej. Pomijając kwestię tego co się wydarzyło przed chwilą z niebem, niebezpieczeństwo wręcz was otaczało. I zaiste spierdalanie było najlepszą opcją dla was wszystkich. Shirshu poprosiła ognika, który ją ocalił z prywatnego koszmaru, by ich poprowadził ku wyjściu. Po chwili zaczął latać w tę i we w tę rozglądając się po okolicy. W końcu kiedy powrócił wyglądał na pewnego że wie w którą stronę zmierzać... Przynajmniej to mogli stwierdzić Ci którzy go widzieli i posiadali przynajmniej podstawową wiedzę o duchach. Inaczej był to tylko lewitujący, niebieski, ognisty blob. Ruszyliście i dobrze się stało. Chwilę potem oni wypadł z tunelu i nie mogąc wyhamować, wpadł z impetem do wody. W przeciwieństwie do Teke, która bo wyłonieniu się z tunelu, wykonała istny tokyo drift za pomocą rąk, dzięki czemu nie porwały ją głębiny. Mimo wszystko czekał was widok nie tyle straszny, co groteskowy. Teke po zorientowaniu się w sytuacji wskoczyła na Oniego i energicznie machała palcem w waszym kierunku. A on... Zaczął płynąć i szło mu to zadziwiająco dobrze. Zbliżali się coraz bardziej i wtedy też cebula Jiro przestała płakać. Tak jak sołtys nakazał, wzięła się w garść wskoczywszy na brzeg wanny zasalutowała i wyskoczyła w kierunku goniących was Yokai. Nagle zaczęła się świecić i... eksplodowała. Z błyskiem i hukiem, oraz mocą która  wypchnęła i ponton i oddalającą się wannę daleko w przód. Budynki w alejce między którymi wybuchła zaczęły się na siebie walić całkowicie odcinając drogę. Dymne koty zasalutowały w szeregu bohaterskiej cebuli. Jej poświęcenie nie zostanie zapomniane przez najbliższe pięć minut. W brzuszku Jiro rozległo się głośne burczenie. W końcu ostatecznie niczego z lodówki nie zjadł wtedy. Płomyk dalej was kierował. Byliście już w centrum. Nieopodal miejsca przez które przepłynął wcześniej Sakuya. Przeplywając przy jednym z apartamentowców, coś spadło na Seia. Kapeć. Po chwili jednak okazał się być wyjątkowo agresywnym przedstawicielem swojego gatunku. Wyposażony był w oczy oraz paszczę zębów z którymi rzucił się na starszego z braci. Przypadek że dosłownie kilka chwil wcześniej pomyślał o Klapku i go teraz spotyka? Itou zaś zauważyła coś specyficznego i miała pełną rację. To miejsce wydawało się zrobić wszystko by ich osłabić. Wysysać siły. Wprawić w jakiegokolwiek rodzaju brak komfortu. Do uszu każdego z was zaczęły dobiegać niezrozumiałe szepty. Warui słyszał już identyczne w swoim "apartamencie". Mgła czarna jak smoła zdawała się sunąć powoli po wodzie w waszym kierunku. Im bliżej była, tym wyraźniejsze szepty się stawały. Każdy słyszał co innego. To co dręczyło go najbardziej. Martwy kochanek, martwa siostra i przyjaciółka, martwa rodzina i bliscy sąsiedzi... Ognik zareagował natychmiast mocno wzmacniając dawane przez siebie światło. Mgła się wycofała, a on prowadził dalej.
Po wpłynięciu do Asakury każdego z was przebiegł dziwny dreszcz. Coś was tu nie chciało. Płomyk prowadził was jednak dalej. Na poboczach zalanych ulic widzieliście różne zjawiska. Tak nienaturalne i nieprawdziwe, a jednak brudzące strach. Izaya dostrzegał gigantyczne pająki, Jiro kobiety z żywymi włosami, Sakuya gigantyczne wilki z jarzącymi się oczyma, Shin cztery czające się skupiska mgły starające przebić przez światło ognika. W ciemności każde z was usłyszało krzyk -Zostaw mnie!. Itou, Jiro i Warui rozpoznali go jako Carei. Sei i Sakuya  usłyszeli Sanariego. Izaya dosłyszał Enmę. Hecate... Sulliego. Ale on przecież spłonął, prawda? Krzyk dobiegał z mgły. Tej nienaturalnej, śmierdzącej trupem mgły.
Jeśli którekolwiek chciało skręcić, ognik mocno protestował i ciągnął was dalej. W oddali dostrzegaliście już cel podróży. Rezydencję minamoto, przy której był już zaparkowany ponton i z którego wychodziły jakieś sylwetki.

Sei. Mortal Combat z kapciem jak u Yakusi na wigili. Rzut k100 na dowolny rodzaj ataku. Wynik powyżej 70 oznacza fatality który możesz opisać. Każdy może dołączyć do napierdalanki ze swoimi kośćmi.

----------------------------------------------
Termin na odpis graczy: 19.12.2023 23;59;59
Nie przewiduję przedłużeń.
Shiba

@Amakasu Shey  @Hecate Shirshu Black  @Satō Kisara  @Itou Alaesha  @Yakushimaru Sakuya  @Seiwa-Genji Enma  @Ejiri Carei  @Warui Shin'ya  @Hasegawa Izaya  @Yakushimaru Seiya  @Hasegawa Jirō  @Munehira Aoi

Przesunął pospiesznie spojrzeniem po ekranie telefonu komórkowego, a na twarzy wyrósł grymas niezadowolenia. Wsunął urządzenie na powrót do kieszeni bluzy, chcąc przetrawić to, co przeczytał. Ale nim pojedyncze myśli zdołały opleść jego umysł niczym pajęcze nicie, uwagę chłopaka przykuło otoczenie, w którym się znaleźli. Asakura? Minamoto? Ale jak, kiedy? Przykucnął w pontonie, wsuwając palce pomiędzy mokre od wody ciemne kosmyki, próbując wszystko poukładać w swojej głowie, ale miał wrażenie, że zdobyte informacje były jak puzzle, których nie potrafił złożyć w jeden obraz. Westchnął, czując narastającą beznadziejność i bezradność sytuacji. Wzrok przeniósł wpierw na nieznajomego (nieznajomą?), potem na Carei, by ostatecznie skupić się na Shey, jakby to w niej chciał dostrzec odpowiedź.
Ta jednak nigdy nie miała nadejść.
- DOSTAŁEM BARDZO DZIWNĄ WIADOMOŚĆ OD SIOSTRY. NIE MA ONA SENSU. - w końcu odezwał się, stukając palcem o zgięte kolano. - WYDAJE SIĘ, ŻE JEST W POSIADŁOŚCI, CHOCIAŻ TO NIEMOŻLIWE, BO JUŻ DAWNO WYPROWADZIŁA SIĘ Z DOMU. A WIADOMOŚĆ JEST Z SAMEGO POCZĄTKU NOCY. NIE MAM POJĘCIA O CO CHODZI. PONADTO BRZMI TAK, JAKBY CZŁONKOWIE KLANU ATAKOWALI SIEBIE NAWZAJEM. CIĘŻKO MI UWIERZYĆ, ŻE NIE MA TAM NIKOGO, KTO CHOCIAŻ PROWIZORYCZNIE OPANOWAŁBY SYTUACJĘ. - to wszystko nie trzymało się kupy. Jasne, nie każdy członek klanu był wykwalifikowanym egzorcystą, ale z pewnością ci, co byli, nie należeli do jakiś szaraków nie mających pojęcia na tematy yokai. Starszyzna, jego dziadek, cała rodzina Yozei... właśnie. Gdzie w tym wszystkim był dziadek? Człowiek, który swobodnie mógł kroczyć wśród parady Nurarihyona powinien z łatwością ocenić sytuację i zająć się Asakurą. Zaginął? Nie, to niemożliwe. Coś tu nie grało. I śmierdziało.
Do tego głosy, choć bardziej pasuje tutaj stwierdzenie, że szepty, które zdawały się dochodzić z głębi jego umysłu.
Podniósł się, poprawiając zawieszoną katanę u boku, gotowy do wyskoczenia z pontonu.
- WASZ KOLEGA.... CZY TAM KOLEŻANKA NIE JEST W STANIE SIĘ PORUSZAĆ. LEPIEJ JAK ZOSTANIE W PONTONIE. EJIRI, TY TEŻ ZOSTAŃ I ZAJMIJ SIĘ NIM. NIĄ. DOBRZE? - posłał jej sztywny uśmiech, który miał na celu dodać otuchy i pogratulować dobrej roboty, jaką odwalała do tej pory opiekując się nieznajomym. Nieznajomą.
- SHEY. TY TEŻ ZOSTAŃ. - odszukał spojrzenie jasnowłosej, niemo dając jej do zrozumienia, że teraz na jej parkach spoczywała ochrona ich małej grupy. Zdawał sobie sprawę, że zrzuca na nią naprawdę spore wyzwanie, ale też wierzył w jej umiejętności. Plus był taki, że oprócz katany nie zamierzał zabrać ze sobą niczego więcej, zostawiając cały ekwipunek do ich dyspozycji. - LATARNIĘ TEŻ WAM ZOSTAWIAM. - wskazał brodą na halloweenową latarnię, która wciąż dawała lekką poświatę.
A potem wyskoczył z pontonu, by ruszyć biegiem w stronę rezydencji.

@Amakasu Shey @Satō Kisara @Ejiri Carei

  Wszystko co działo się dookoła uważała za jeden wielki fever dream. Abstrakcja wydarzeń sięgnęła skali tak wielkiej, że zaczynała się zastanawiać, czy aby na pewno nie dostała halucynacji po źle sporządzonym w barze drinku; może użyli przeterminowanych składników, a może ktoś jej czegoś dosypał, gdy akurat nie patrzyła? Wolała na razie się nad tym nie zastanawiać.
  Zamiast tego poświęciła uwagę trzymanemu w dłoni ognikowi. Przyglądała mu się dłuższa chwilę dopóki ten nie wyrwał naprzód, wyraźnie rozglądając sie na boki. A więc jednak, poprzedni raz, gdy wyprowadził ją z ciemności nie był przypadkowy, dobrze wiedział gdzie iść by wyrwać się z łap mroku.
  Uwagę wzroku przykuła dotychczas płacząca cebula. Bóg jeden wiedział skąd ten nagły napad odwagi, ale podziałał, bo fala uderzeniowa eksplozji okazała się tak silna, że zarówno ponton jak i wanna popruły niezatrzymanie naprzód. Ręce dziewczyny opadły wówczas do samej ziemi i nawet gdyby chciała skomentować sytuację w jakikolwiek sposób, to i tak nie odnalazłaby odpowiednich słów. Poddała się więc już na starcie, zamiast tego sięgając dłonią twarzy, coby zetrzeć z niej zmęczony wyraz pojedynczym przesunięciem opuszków po powiekach. I gdy już myślała, że gorzej być nie może, uszy zaatakował głos tak znajomy, że jego dźwięk posłał wzdłuż kręgosłupa strzał prądu o tak wielkim natężeniu, że myślała, że znów umarła, tylko tym razem na dobre. Ślepia samoistnie się rozszerzyły, szukając dookoła źródła zapisanego na kartach pamięci tonu, już nawet przypisywała mu twarz oraz całą resztę sylwetki — tej samej, której widok jeszcze nie tak dawno temu prześladował jej wizję. Nie zapomniała, jak ogień śmiało lizał odsłoniętą skórę, jak potraktowane temperaturą gałki wylewają się z oczodołów paskudnie lepką masą, jak swąd nie do pomylenia z niczym innym drażnił nozdrza. Poczuła wówczas jak płuca kurczą się niekontrolowanie, jak dłonie zaciskają się w pięści a oddech grzęźnie w przełyku uniemożliwiając nabranie kolejnej porcji powietrza. Nic dziwnego, że znalazła się nagle na samym przodzie łodzi, niedaleko lecącego ognika. Wypatrywała źródła dźwięku, szukała wśród mroku znajomej postaci, choć bez skutku. To nie strach wykrzywiał twarz dziewczyny gdy zaglądała w mrok, lecz determinacja — była gotowa wypruć między czerń byleby tylko złapać brata za ramię i odciągnąć do bezpieczeństwa. Widziała, że pomysł był irracjonalny, Sullivana nie miało prawa tu być, a mimo tego mięśnie działały bez udziału mózgu.
  Dopiero widok zaprzyjaźnionego medium w oddali ocucił ją na tyle, by zwróciła twarz ku jego biegnącej sylwetce.
  — Enma! — krzyknęła więc, chcąc zwrócić na siebie jego uwagę.