Sora. Słysząc (niestety) znajome imię, przekrzywił głowę w bok, z zimną kalkulacją przyglądając się jej pięknej twarzy, teraz wykrzywionej w grymasie niezadowolenia. Próbował przede wszystkim dociec, czy w tym momencie powiedziała to dlatego, że próbowała wywołać w nim reakcję. Jaką? Mogło zależeć jej na jego złości czy też smutku, lecz z pewnością głównym celem byłoby spowodowanie zazdrości. Istniała jednak całkiem inna opcja, w której Naksu zwyczajnie mówiła to, co akurat przemknęło się po jej umyśle, bez większego zastanowienia. Nie mógł zdecydować, który wariant powodował u niego większe niezadowolenie. Nie miało to jednak aż tak wielkiego znaczenia — stwierdzenie wypowiedziane przez Naksu, czy to świadomie, czy nie, było prawdziwe. Z informacji, które zebrał o mężczyźnie i po licznych konfliktach, które wywiązywały się między Shizuru a Naksu z jego powodu, wiedział, że ten nie miałby żadnych skrupułów — ba, uczyniłby to z przyjemnością — by spełnić każde życzenie różowowłosej, nawet jeśli nie była świadoma, o co w ogóle prosi.
 Naksune była jego. Taka prawda — niezaprzeczalna — kształtowała się w jego umyśle już od lat. Dziewczyna mogła taka nie być w dosłownym tego słowa znaczeniu i w każdej minucie swojego życia, ale nie zmieniało to faktu, że w wyższej interpretacji należała do niego. To właśnie powodowało poniekąd, że chciał mieć z nią… dobry kontakt, a przynajmniej na tyle normalny, na ile jego analityczna i podstępna natura mu zezwalała. Ten aspekt z kolei był jedynym powodem, dla którego pozwalał jeszcze Sorze egzystować. Naksu mogła ignorować wiele negatywnych cech osobowości Shizuru i tłumaczyć go na każdym kroku, ale tego… Tego by mu nie wybaczyła. W dodatku wiedziałaby od razu, że to właśnie on stoi za jego morderstwem.

 „Jak coś mu się stanie, będę wiedziała, że to ty!”

 — Więc całe szczęście, że go tutaj z nami nie ma — rzekł, tnąc słowami jak świeżo naostrzoną brzytwą. — Przede wszystkim to dobrze dla niego.
 Pozwolił jej się dotykać, na chwilę spuszczając wzrok na wędrującą przez tors dłoń. Zastanawiał się, jak daleko jest w stanie się posunąć — pewnie daleko, zważywszy na upojenie alkoholowe i narkotykowe — a obserwowanie jej poczynań było też swego rodzaju rozrywką. To jest wtedy, kiedy mógł mieć na nią oko.
 — Mogłabyś — przytaknął, uśmiechając się lekko. Uśmiech ten był nieco pobłażliwy w swoim wyrazie, a to dlatego, że… — Ale wiem też, że wtedy nie byłabyś zadowolona. — I by po niego nie dzwoniła, rzecz jasna.
 Prychnął cicho na jej następne słowa. Mimo tej reakcji, nie miał problemu z uwierzeniem w nie. Naksu umiała wykorzystać swój czar w tak mistrzowski sposób, że nawet Shizuru uległ mu już nie raz, ani nie dwa. Wypuścił powietrze z płuc z sykiem, gdy szczupła dłoń najpierw rozpięła mu guzik spodni, a potem pociągnęła nieco materiałem ku sobie.
 W przypływie chęci do odpłacenia się jej, zrobił w następnej kolejności dwie rzeczy: zsunął dłoń niżej, na szyję dziewczyny, kciukiem napierając z lekka na jej krtań — grdyka, ku jego zadowoleniu, poruszyła się mimowolnie — a kolano z kolei umiejscowił pomiędzy jej szczupłymi udami, tym samym więżąc drobną dłoń pomiędzy ich ciałami. W kontraście z bardziej impulsywnymi ruchami Naksu, Shizuru wykonywał swoje wręcz z ociąganiem i z właściwą sobie gracją, nawet w tak wulgarnych gestach. Nie spieszyło mu się wcale. Ponadto, chciał, by kobieta odczuła ich impakt; by zabrakło jej tchu.
 Pochylił się nad nią ponownie. — Tobie, zdaje się, jest jeszcze ciężej — szepnął, a był tak blisko jej ucha, że wargami musnął ją przy tym o ozdobiony kosztownym kolczykiem płatek. W tym też momencie odsunął się, oddając jej przestrzeń, ale nie puszczając całkiem — w obawie, że straci równowagę. Wkrótce guzik został z powrotem zapięty, a śmiała dłoń Naksune znalazła się w objęciu innej, szerszej i zdecydowanie mniej filigranowej.
 „Pójdę tam, gdzie mi powiesz.”
 Poprawna odpowiedź.
 Poprowadził ją zatem w stronę wyjścia, gdzie powitało ich orzeźwiające w porównaniu z parnym wnętrzem klubu powietrze. Kilka kroków dalej znaleźli się wreszcie w środku pojazdu, w którym siedział Kazuhiro, usłużnie czekając tylko na dalsze instrukcje w związku z destynacją ich podróży.

Z początku nie wyczuła subtelnej zmiany oziębiającej jego oblicze. Zbytnio pochłonięta sobą, swoimi myślami kłębiącymi się chaosem pod fakturą jej skóry. Alkohol odbierał możliwość trzeźwego myślenia, a ona nawet nie zdała sobie sprawy, że króciutka przelotna myśl o mężczyźnie, który przy każdym spotkaniu ciągnął ją ze sobą na dno, bo tego właśnie chciała, opuściła jej pełne pomalowane na malinowo usta. Słysząc zimne słowa Shizuru czarna otchłań jej źrenic rozszerzyła się jeszcze bardziej, kiedy nagle nagle zorientowała się, że rzeczywiście powiedziała wszystko na głos. Ze stłumionym jękiem przygryzła dolną wargę blokując z nim spojrzenie wypełnione po brzegi skruchą. Nie chciała się kłócić.  Nie teraz. Nie dzisiaj. I chociaż często sprzeczali się o używki i alkohol, o imprezy i towarzyszyło w jakim się obracała. Shizuru nie raz przecież odbierał ją z taksówki w poszarpanych ubraniach, z rozmazanym od płaczu makijażem nie pamiętającą co wydarzyło się przez ostatnie 12 godzin, kiedy na niebie górował księżyc. Tak kłótnie o Dojimę były zdecydowanie rzadsze, jak gdyby żadne nie chciało wymawiać tego imienia, a jednak wypełnione wrogą intensywnością. Niewypowiedzianym żalem i złością każdej ze stron.

Z cichym syknięciem wyrwała brodę z jego uścisku tylko po to, żeby wtulić twarz w zagłębienie jego szyi ozdabiając ją tysiącami mokrych pocałunków barwiących bladą skórę malinowym odcieniem jej szminki, bo teraz to ona chciała go udobruchać. Kiedy w końcu lekko się odsunęła jej dłoń samoistnie sunęła w dół kreując misterny plan zmiany jego zdania w przepitym umyśle, który nie zamierzał się tak łatwo poddawać nawet jeśli walka była przegrana na samym starcie.

- Więc mnie zadowól do kurwy - ponagliła mrużąc powieki w niezadowoleniu, kiedy pobłażliwy uśmiech ozdobił jego przystojną twarz. Nie zniechęcił jej, jeśli taki był jego zamiar. Była nieustępliwa tak samo mocno jak on nieugięty i nie wstydziła się go poinformować, że zamierzała go uwieść dzisiejszej nocy. Musiał mieć się na baczności, bo nigdy nie potrafiła się hamować. Teraz trzymając jego spodnie w garści uśmiechnęła się do niego z samozadowoleniem unosząc jedną brew ku górze. Chciała wywołać na nim reakcję. Jakąkolwiek. I to jej się udało.

W następnej chwili zachłysnęła się powietrzem z zaskoczenia. Jego wyrachowanie tak samo mocno jak dłoń ozdabiająca długimi palcami łabędzią szyję, zabierały jej oddech. Był perfidny, stanowczy i tak okropnie pociągający. A jego totalny brak pośpiechu jedynie ją nakręcał. Reagowała tak jak sobie wymyślił. Nieudaną próbę zaciśnięcia ud, które zaledwie zatrzymały się po obu stronach jego kolana, skomentowała dziewczęcym śmiechem. Nierówny oddech wypuszczany przez otwarte usta mieszał się z zapachem miętowej gumy do żucia i mocnego alkoholu. Teraz to ona prychnęła rozbawiona, bo Shizuru jak zawsze nie zawodził, sprawiając, że jej nogi stały się jak z waty. Znał ją dobrze. Za dobrze.

- Tak - zgodziła się odchylając lekko głowę na bok, kiedy jego szept wraz z oddechem zostawiał gęsią skórkę na skrawku odsłoniętej szyi. - Gdyby to ode mnie zależało, wziąłbyś mnie tutaj gdzie teraz stoimy - dodała perfidnie kiedy się odsuwał. Zimny dreszcz wywołany chłodem dystansu, który między nimi zbudował. Mimowolnie się go przytrzymała, bo jej długie nogi na cholernie wysokich szpilkach chwiały się leciutko przypominając dwa patyczki na silnym wietrze.

Z zadowoleniem ruszyła za nim zaciskając drobną dłoń na jego małym i serdecznym palcu. Kiedy ją prowadził poszłaby z nim wszędzie nie pytając o cel i o drogę. Ufała mu, chociaż był typem człowieka, któremu nie należało powierzać czegoś tak cennego jak zaufanie. Naksu przychodziło to jednak z dziecinną łatwością. Świeży podmuch powietrza ożywił przytłumione gęstym i ciężkim klubowym powietrzem zmysły. Jej żołądek zacisnął się w supeł, jednak totalnie go zignorowała. Grzecznie wsiadła do auta wyglądając przez przyciemnianą szybę. Założyła nogę na nogę usadawiając się wygodniej w skórzanym fotelu. W kolejnych chwilach z rykiem silnika ruszyli przez noc, a obraz za oknem, szybko mijanych budynków, zlewał się w jej zamglonym alkoholem spojrzeniu w jedną całość. Bez ostrzeżenia odpięła swój pas bezpieczeństwa, szybkim ruchem pakując się okrakiem na kolana Shizuru. Schyliła lekko głowę, żeby nie uderzyć nią o dach samochodu, totalnie ignorując przy tym prowadzącego Kazuhiro. Nachyliła się nad swoim narzeczonym oplatając dłonie wokół jego szyi, przyciągając go bliżej.

- Pocałuj mnie - wyszeptała prosto w jego usta w napięciu czekając na jego reakcję.

@Saga-Genji Shizuru

 I w drodze do samochodu, i już wewnątrz niego, w jego głowie ciągle, jak zapętlone nagranie, rozbrzmiewały słowa Naksu: „Gdyby to ode mnie zależało, wziąłbyś mnie tutaj…”. Przesunął topazowym spojrzeniem po jej smukłym ciele, teraz skąpanym w półmroku. Oświetlane było jedynie przez umiejscowioną nieopodal zaparkowanego auta latarnię, przez szybę kładącą słup ciepłego, przytłumionego nieco ciemnym szkłem światła, które odbijało się z połyskiem na sukience dziewczyny. Jedno z cienkich jak nitka ramiączek zsunęło się w dół, przekrzywiając całą kompozycję w prawą stronę. Sposób, w jaki ułożyła nogi, skutecznie podciągnął ku górze i tak już wystarczająco krótki materiał, obnażając jej udo; kusząco.
 — Gdzie powinienem jechać, proszę pana? — Dotarł do niego głos Kazuhiro, który pomógł szybko zwrócić uwagę Shizuru na swojego szofera. Skrzywił się trochę na własne roztargnienie, choć drugi mężczyzna, jak zwykle, nie okazał żadnej szczególnej reakcji na nie.
 — Do Naksu — odparł wreszcie, czym zaskarbił sobie krótkie skinienie głowy. Ruszyli bez zwłoki, a Shizuru ponownie poddał się jakże przyjemnej czynności obserwowania swojej narzeczonej. Zdawało się, że na chwilę ogarnął ją spokój, gdy bez słowa śledziła wzrokiem nocny krajobraz miasta. Jednakże, jak przed sztormem na morzu zapadała przemożna cisza, tak samo okazało się w przypadku jasnowłosej kobiety: ten moment bezruchu był tylko przygotowaniem do próby wzburzenia opanowania Shizuru — ponownie.
 Choć jej stan skutecznie zniechęcał go przed spełnieniem życzenia Naksu, ze względu na jej wdzięki i… wyraźnie okazywaną chęć… trudno było jej się oprzeć. Z tego powodu nie zdecydował się, aby odepchnąć ją od siebie. Wyraźne z przodu jego umysłu było również wspomnienie oczu dziewczyny w momencie, gdy uświadomiła sobie, co bezwiednie wymamrotała pod nosem, a co Shizuru bezbłędnie, ku jej nieszczęściu, przechwycił. Spojrzenie to, choć ledwo przytomne całą noc, wtedy nabrało ostrości na krótką, przepełnioną napięciem chwilę. Żal i pokora — to można było z niego wyczytać jak z otwartej księgi, a jeszcze bardziej uczuciami tymi przepełnione były nerwowe, histeryczne wręcz pocałunki, których szept nadal wyczuwał na swojej szyi. Nie było potrzeby bezsensownie jej męczyć; odrzucenie mogło wpłynąć na nią druzgocąco, a to były przecież jej urodziny. Ponadto, Shizuru nie miał nic przeciwko jej bliskości. Wręcz przeciwnie.
 W momencie gdy ścisnął jej wąską talię w chęci zapewnienia asekuracji, z rozbawieniem zauważył, jak Kazuhiro bez słowa uruchomił mechanizm, który odgrodził ich cienką ścianką, wysuwającą się nadal z oparć przednich siedzeń, aby dać im więcej prywatności albo jemu, co równie prawdopodobne, święty spokój. Nic dziwnego — nie pierwszy raz podwoził ich dwoje, a Naksu po prostu osiemdziesiąt procent czasu była… nieokiełznana. Gdzie w tym przypadku jej zachowanie stało się, paradoksalnie do poprzedniego stwierdzenia, zwyczajnie przewidywalne.
 — Hmmm — mruknął w jej usta. Dłonie zsunął niżej, wpierw po jej bokach i biodrach z wystającymi ostro kośćmi, aż dotarł ostatecznie do miejsca, w którym czuł pod opuszkami tylko jej skórę, a nie szorstkie włókno odzienia. Poczynił nawet kolejny krok, w którym jego palce powędrowały pod materiał i gdzie też spoczęły na dłużej, zaciskając się jak kleszcze wysoko wokół ud dziewczyny. Musnął łagodnie nosem jej nosa, a następnie pocałował ją w kącik ust. Tylko. — W taki sposób?
 Dobrze wiedział, że nie; całe jej jestestwo wołało o jego uwagę, a wargi błagały o pocałunek zdecydowanie bardziej ognisty, i to nie tylko poprzez formowanie słów. Nie sposób było nie zdawać sobie z tego sprawy. Jednakże ochota drażnienia się z nią była ogromna, a Shizuru był równie zaangażowany w utrudnianiu jej dostania tego, czego chce, w pełni, co Naksu w to, by wreszcie to on uległ jej.
 Uśmiechnął się do niej czarująco i odchylił głowę do tyłu, opierając ją o podgłówek. Westchnienie opuściło jego gardło, co z pewnością Naksu mogła wyczuć na swoich dłoniach, które tam spoczywały, w równym stopniu co drżenie wywołane jego niskim tonem głosu. Tymczasem jedną ręką dotarł do miejsca, w którym gładki materiał bielizny ściśle oplatał jej biodro.
 — Naksu — rzekł, przyglądając się uważnie jej twarzy spod przymrużonych powiek. Nadał swojemu głosowi delikatny wydźwięk. — Powiedz mi. Czy jesteś w stanie obiecać, że rano będziesz w ogóle pamiętać, kto cię całował?
 Tego przecież najbardziej nienawidził w narkotykach: że robiły z niej bezmyślną figurkę, której wszystko było jedno. Której wystarczał nawet Sora.

Delikatny pocałunek w kącik ust nie był absolutnie tym co miała na myśli, jednak słodki i milusi gest został nagrodzony dziewczęcym, wesołych chichotem. - Nie, ale taki też jest doceniony - odpowiedziała biorąc z niego przykład i trącając nosem czubek jego nosa. Bo to nie tak, że zawsze próbowała się z nim przespać. Czasami wystarczały jej takie beztroskie momenty, w których wyglądali jak para zakochanych. Skupieni tylko i wyłącznie na sobie. Bez ognia i podtekstów. Potrzebowała tego, bezpieczna w jego silnych ramionach. Bliskość Shizuru była uzależniająca, a jak wiadomo Naksu uwelbiała różnego rodzaju używki. Teraz jednak chciała więcej. Próbowała zaspokoić ten wszechogarniający głód palący jej zaschnięte gardło. Pożądanie podsycone alkoholem i narkotykami, bo jak sam Shizuru doskonale wiedział często bywała napalona pod wpływem. Był to pewien schemat, w którym kaca leczyła drinkami, najebanie narkotykami, a potem chciała doświadczyć wszystkiego na raz. Ciało żądało wszystkich możliwych bodźców, których umysł nie potrafił zarejestrować. Rano nie pamiętała. Przeważnie noce były zakrapiane czarnymi dziurami wypalonymi w jej pamięci. Czasami udawała, że nie pamięta, bo tak było zdecydowanie łatwiej. Z wieloma takimi wspomnieniami inne kobiety w jej wieku nie potrafiłby sobie poradzić. W momencie, w którym zalewałaby je strach i wstyd, Naksu nie czuła już absolutnie nic. Znieczulała obrzydzenie do samej siebie kolejną dawką martini. Tym razem było jednak inaczej. W te pamiętne ostatnie urodziny miała co pamiętać. Chciała pamiętać, ale czy była w stanie?

Płytki oddech wydychany prosto w jego usta. I chociaż jeszcze w tym momencie nie odważyła się spróbować wymusić na nim pocałunku, sparaliżowana dotykiem jego dłoni na gorącej, rozochoconej skórze, jej ciało lgnęło do niego mimowolnie. Pokręciła głową w niedowierzaniu jak mocno na nią działał. Jej dłonie bezkarnie zaczęły przemierzać kolejne centymetry jego ciała wędrując w dół; sunąc po chłodnym materiale koszuli okalającej idealnie wyrzeźbione mięśnie brzucha. - Jesteś moim prezentem - wyszeptała muskając gorącym oddechem jego usta.

Zblokowała z nim spojrzenie, kiedy oparł głowę w końcu zwiększając odrobinę dzielący ich dystans. Nieświadomie przygryziona warga w odpowiedzi na ten czarujący uśmiech, który powaliłby nie jedną kobietę. Był specjalny, wyjątkowy. Taki, któremu ciężko było się oprzeć. Dzisiejszej nocy sunąc pustymi ulicami Fukkatsu na tylnym siedzeniu cholernie drogiego samochodu, był zarezerwowany tylko i wyłącznie dla niej. Nie łudziła się jednak, że była tą jedyną. Czasami ciekawiło ją ile innych kobiet miało okazję rozpływać się pod dotykiem jego szorstkich dłoni zsynchronizowanych z tym właśnie uśmiechem pełnym pociągającego uroku. Tak uśmiechał się drapieżnik, który już dawno owinął swoją ofiarę wokół własnego palca i teraz zaledwie przyglądał się z zadowoleniem swojej własności. Dumny obserwujący własne dzieło łechtające już i tak wygórowane ego.

Jego dłonie badały kolejne zakamarki jej ciała, a ona siedziała zaledwie na jego kolanach z dłońmi płasko opartymi na jego torsie, niczym prawdziwa laleczka, z którą mógł zrobić co tylko zechciał. Bawić się, używać, kochać czy wyrzucić.

Naksu
- Shizuru - odparła odruchowo przekrzywiając lekko głowę jak gdyby się nad czymś zastanawiała. Kilka niesfornych kosmków rozwianych włosów opadło na jej zaróżowiony policzek. Westchnęła słysząc jego pytanie. Na jej usta wypełzł uśmiech, kiedy wwiercała w niego przerażająco wielkie, czarne spojrzenie. - Myślisz, że tak łatwo bym zapomniała? - Odpowiedziała pytaniem na pytanie śmiejąc się przy tym lekko, jak gdyby była to zaledwie forma żartu. Nie potwierdziła, ani nie zaprzeczyła, bo chociaż bardzo by sobie tego życzyła, nie mogła być pewna. Obydwoje znali odpowiedź, bywało różnie. Chciała pamiętać. Tak kurewsko chciała zapamiętać każdą chwilę dzisiejszej nocy spędzonej w jego ramionach.

Jej dłoń z pewnym ociąganiem opuściła jego koszulę odszukując jego dłoń opartą na nagim skrawku jej ciała. Jej ruchy stały się wolniejsze, bardziej ociężałe tak jak narkotyki powoli wyparowujące z jej organizmu. Kończyła hiper aktywną fazę powoli przechodząc w tą bardziej nużącą. Tą, w której jak sam zdążył wcześniej zauważyć, była najbardziej bezbronna. Położyła swoją dłoń na jego, sunąc nią z zewnętrznej części na wewnętrzną część swojego uda. Powoli, niespiesznie, badając jego reakcję, wciąż blokując z nim spojrzenie. Jej usta rozchyliły się delikatnie w poszukiwaniu tlenu, którego brak powodowała jego dotyk prowadzony po gorących, wrażliwych częściach kobiecej figury. Wtedy zabrała swoją dłoń, a jego została. Została?

@Saga-Genji Shizuru

 Spijał jej reakcje łapczywie jak torturowany więzień, któremu wreszcie dano odmawianej przez parę dni wody. To, jak fenomenalnie uginała się wpierw pod jego rękami, a następnie pod jego wolą, było uzależniającym i przez to niezwykle niebezpiecznym odczuciem, karmiącym jego obsesje w najsłodszy sposób. Dziewczyna tak kurczowo ściskająca go obecnie swoimi udami była jego guilty pleasure. Łatwy cel, natychmiastowa gratyfikacja; niedoceniony skarb, którego powinien chronić, ale nie podołał, za bardzo rozbestwiając się we własnej przyjemności. Dziś, taka krucha, chętna, podatna wystawiała go na dodatkową próbę samokontroli.
 Dawno przestał wierzyć w to, że robi to nieświadomie.
 Jej słodkie jak karmel słowa jedynie poszerzyły i przedłużyły jego uśmiech. Bardziej pasującym byłoby stwierdzenie, że jest jej zgubą — nie prezentem — nawet jeśli sama zainteresowana by się z nim nie zgodziła. Wiecznie trzymana na dystans — pozornie na wyciągnięcie ręki, ale dłoń ta była niemal zawsze chłodna i nieprzystępna; na odległość tak bliską jak teraz, że mieszają się ich oddechy, a jednak za dużą, by pozwolić jej połączyć ich wargi. Tkwiąca w niepewności: ma kogoś na boku czy nie? Kocha, lubi chociaż, nienawidzi? Z Shizuru nigdy nie można było stwierdzić jednoznacznie; nieraz wydawało się, że wszystko naraz, a niekiedy, że nic z wymienionych. Przypuszczał, że to jego obojętność doskwierała ludziom najbardziej i grzała ich krew do temperatury wulkanicznej lawy. Ilość przypadków, w których Naksu próbowała wywołać w nim jakąkolwiek reakcję, było atestem tego, że i w jej przypadku było podobnie. Shizuru wiedział… i wykorzystywał tę wiedzę, jak zwykle.
 Tym razem jednak wykazał się swego rodzaju życzliwością i nie odpowiedział na jej pytanie, które i tak było raczej z natury tych retorycznych. Za dużo byłoby powiedzieć, że zrobiło mu się przykro po takiej jej odpowiedzi, ale malujące się subtelnie na jego twarzy uczucie można było zaliczyć w ten rodzaj emocji. To prawda, bywało różnie. Ile razy nastąpiła już sytuacja, kiedy ściągał ją z czyichś kolan osobiście, a której Naksu nie pamiętała wcale — i nawet tego, że tam był.
 Spoglądał w jej błyszczące oczy ze względnym spokojem, gdy manewrowała jego dłonią tak, by znalazła się dokładnie tam, gdzie sobie życzyła. Choć z początku miał zamiar ukrócić jej postępowanie i po raz kolejny wymusić dystans, w jego umyśle wtedy rozkwitł inny pomysł. Póki co kooperował zatem, muskając palcami wrażliwą skórą, miękką i podatną na zranienia, drocząc się z nią jeszcze przez moment.
 Cienkie ramiączko sukienki jasnowłosej, już wcześniej niesforne, teraz całkowicie przegrało walkę z grawitacją; zsunęło się w dół aż do zgięcia łokcia, obnażając tym samym jeszcze więcej, a należało przyznać, że nawet leżące poprawnie nie zasłaniało już wiele. Shizuru zerknął w tym kierunku, a następnie z wolna uniósł drugą dłoń, palcami zahaczył o dekolt sukienki i szarpnął lekko w dół. Jako że tego typu odzienie z otwartymi plecami wymagało nienoszenia pod spodem niczego więcej, brak materiału odsłonił pełną pierś dziewczyny, całą dla jego spojrzenia. A spoglądał uważnie i doceniał — Naksu była przecież niezaprzeczalnie piękna.
 Z równą wnikliwością obserwował jej reakcje, nastrojony na przerwanie w każdej chwili, jeśli zauważyłby jakikolwiek znak dyskomfortu. Gdy jednak się ich nie doszukał, ułożył wpierw dłoń płasko na jej mostku, gdzie pod nim dudniło rozszalałe serce, a potem kciukiem naparł na jej uniesiony już sutek — od chłodu klimatyzowanego powietrza czy od podniecenia zauważalnego również w przyspieszonym oddechu, choć pewnie od obu.
 — Naksu… — powtórzył. — Mam dla ciebie propozycję. — Miód ponownie napotkał orzech. Wreszcie też poruszył dłonią między jej nogami; sukienka całkiem zrolowała się już na wysokości jej bioder, tylko jedno ramiączko nadal trzymało materiał względnie na miejscu. — Jeśli będziesz grzeczna teraz, później, w twoim mieszkaniu, spotka cię nagroda — rzekł i w tym czasie też przyłożył całą szerokość dłoni dłoni tam, gdzie była już dla niego mokra. Obietnica. I rzadki pokaz uzewnętrznionej zaborczości.

Wszystkie jej reakcje na jego dotyk, na jego bliskość uzewnętrzniały się w delikatnym drżeniu spiętych mięśni ciała. Chciała więcej, znacznie więcej. Nie będąc królową samokontroli nie wstydziła się wymagać jego uwagi i dotyku. Fakt, że jej odmawiał wcale jej nie zniechęcał, bo była tak cholernie uparta, kiedy przed oczami widziała nagrodę. Chyba sam ją tego nauczył, po trupach do celu. Brała zaledwie z niego przykład, jednak w całkiem innych okolicznościach niż te, w których Shizuru wykorzystywał swoje profesjonalne umiejętności manipulatora. Bo chociaż z pozoru byli sobie bliscy - przede wszystkim fizycznie - tak naprawdę pod wieloma względami pozostawali parą obcych ludzi dzielących wspólny los. Tak cholernie od siebie różni, a jednak coś pozostawało niedopowiedziane. Shizuru z łatwością odgadywał jej wszystkie emocje, cały entuzjazm i wszystkie pragnienia, których nigdy nie ukrywała pokazując mu całą siebie w pełnej krasie. Nie zawsze jednak widział to co kryło się pod powłoką pozornie przewidywalnej, pewnej siebie kobiety nie bojącej się perfidnie i z premedytacją zaciągnąć go do łóżka. Zepsucie cuchnące toksynami zapowiadające rychły upadek; ukryte gdzieś pod fakturą rozgrzanej jego dotykiem skóry. Był nieświadomy czy ignorował je umyślnie?

Urywany oddech odrzuconej w tył głowy, którego nie starała się ukrywać. Uchylone pełne usta przy przymkniętych powiekach poszukujące większej dawki tlenu, którego brak spowodowała jego dłoń współpracująca z jej własną. Nieme przyzwolenie jedynie ją zachęciło. Zblokowała z nim wygłodniałe tęczówki w barwie orzechów, ciaśniej zaciskając uda wokół jego własnych, kiedy duża dłoń z łatwością odsłoniła kolejne skrawki nagiego, kobiecego ciała. Pragnęła go nie tylko dlatego, że taka faza akurat dzisiaj jej weszła. Nie widzieli się jakiś czas, a ona zawsze domagała się więcej jego uwagi. Świadoma, że może był z kimś innym; może wcale o niej nie myślał; może nie nie chciał. Nie miało to znaczenia dopóki dawał jej tu i teraz. Wibracjami dziewczęcego śmiechu drżała jego dłoń płasko przyklejona do wystających kości jej mostka. Z premedytacją przejechała językiem po dolnej wardze, kiedy nacisnął na sterczącą wypukłość domagającą się więcej jego uwagi. Jej zabłąkana dłoń zaczęła umiejętnie rozpinać górne guzki jego koszuli przerywając dopiero, kiedy powtórzone Naksu przywróciło ją do porządku. Jęknęła z rezygnacją nie kryjąc niezadowolenia.

- Zarobię wszystko co będziesz chciał - powiedziała zaledwie na głos to co obydwoje sobie myśleli, bo nie było przecież żadną tajemnicą jaki wpływ na nią posiadał. Wszystko miało jednak swój jeden mały wyjątek, który zawsze ciążył gdzieś w czeluściach ich podświadomości; malował się czarnymi barwami ciemnych włosów i stalowego pustego spojrzenia wypranego przez narkotyki mężczyzny. Z tym jednym wyjątkiem Shizuru miał nad nią pełną władzę, ale czy to nie właśnie ten jeden nawyk, jeden malutki wyjątek, którego nie potrafił wyplenić, trzymał go w ryzach? Westchnęła ciężko, bo już dawno przekroczyła granicę, w której mogła się hamować. Podniecenie wzięło górę nad filigranowym kobiecym ciałem, a jednak nie mogła mu odmówić. Chociaż złagodził odmowę obietnicą późniejszego prezentu, nie była cierpliwa. Brała z życia garściami, co całkowicie kontrastowało z jej ogólnym podejściem do siebie. Mimo, że na zewnątrz wydawała się nieokiełznana i szczęśliwa było to obłudne, spowodowane używkami i przede wszystkim alkoholem. Nie potrafiła odmawiać sobie przyjemności. Jej wątłe drżące ramiona oplotły jego kark. Pochyliła się tuląc do niego swoje ciało w potrzebie chociaż tak dziecinnej bliskości. I w jej geście nie było wcześniejszego erotyzmu, a zaledwie szukanie wsparcia; zapewnienia, że wszystko było miedzy nimi okey; że zapomniał już wspomnienie o tym innym; że nie gniewał się za narkotyki; że wciąż jej pragnął. Położyła policzek na swoim ramieniu wtulając nos w zagłębienie jego szyi. Przymykając powieki delektowała się jego zapachem. Nieświadomie poruszała jeszcze kilka chwil biodrami ocierając się o jego szorstką dłoń napierającą na domagającą się pieszczot kobiecość, próbując przedłużyć ten moment czystej przyjemności pobudzającej rozszalały puls, jak gdyby w obawie i wyczekiwaniu, że w końcu zabierze swoją dłoń. Było jej obojętne w jakim stanie znajdowała się jej sukienka i jak wiele zasłaniała. Jak dla niej mógł nieść ją nagą po klatce schodowej ku uciesze nie jednego z sąsiadów. Nic nie miało znaczenia, kiedy trzymał ją w swoich ramionach. I kłamałaby obiecując, że będzie pamiętała czyje ramiona zaopiekowały się nią tej nocy mimo to ciesząc się faktem, że należały do Shizuru.

Znieczulony umysł nie rejestrował jak długo jechali, czy w końcu znaleźli się pod jej klatką czy gdzieś indziej. Czekała grzecznie pod warunkiem, że wciąż oferował jej swoją bliskość w myślach błagając, żeby jej nie odepchnął. Wiedząc, że nawet jeśli by to zrobil i tak nie miałaby mu tego za złe. W końcu była zaledwie nikim, który nie zasługiwał na lepsze traktowanie. Cieszyła się kiedy pozwalał jej się zbliżyć, akceptowała kiedy odmawiał.

@Saga-Genji Shizuru

zt x2

  Cieszył się, że dzisiaj przypadła mu poranna zmiana. To znaczyło, że mógł po pracy złapać jeszcze dodatkowe dwie godziny snu (zarwał nockę, bo stracił poczucie czasu przy robieniu researchu do kolejnego odcinka – błąd, który powtarzał regularnie) i z nowymi siłami wstąpić na jakąś imprezę. Rozerwać się, stracić ciągłość myśli, w ogóle nie myśleć, wypaść z codziennej rutyny i obowiązków, i pozwolić sobie na relaks. Czuł, że tego potrzebował, że ostatnio za bardzo rzucił się w wir pracy i niemal desperacko potrzebował zanurzyć się w czymś, co nią nie będzie. Chciał pozbyć się dokuczliwego napięcia między łopatkami, sztywności w karku, wiecznej gonitwy myśli, która tylko napędzała jego poczucie zmęczenia. Zniknąć w czasie i przestrzeni – właśnie tego dzisiaj dla siebie pragnął. Zamierzał to osiągnąć z pomocą głośnej muzyki, alkoholu i towarzystwa innych osób. Szczególnie innych osób. Był pewien, że halloweenowa impreza w Collison Space właśnie tego mu dostarczy.
  Oczywiście, że na miejscu pojawił się w przebraniu, nie mógł odpuścić sobie takiej okazji, żeby móc pokombinować z ciuchami, puścić wodze fantazji i ubrać się w coś ładnego. Postanowił wcielić się w greckiego boga, Dionizosa. W tym celu skombinował sobie strój, który składał się z dolnej części tuniki w kolorze białym i burgundowej togi (pod którą nie założył nic), przechodzącej przez ramię akurat tak, żeby całkowicie zasłoniła brzydką bliznę po cięciu nożem. Ubrania miały ozdobną złotą lamówkę, złote również były kreski wokół oczu Yuu, a całość przebrania dopełniał wieniec ze sztucznej winorośli, który zdobił włosy Hyeona. Był zadowolony z efektu końcowego, bo udało mu się uniknąć tandetności w przygotowanym stroju; czuł się w nim dobrze, czuł się ładny, co automatycznie podbijało jego i tak dużą pewność siebie.
  Collison Space przywitało go czerwonym, stroboskopowym światłem, głośną muzyką z bassem, który przenikał głęboko aż do kości i tłumem różnokolorowych istot i potworów. Automatycznie udzieliła mu się atmosfera tego miejsca: oczy Yuu rozbłysnęły, kiedy rozglądał się wokoło, ciało już wprawione w drżenie wyczekiwało momentu, w którym będzie mogło dołączyć do pulsującej masy. Usta wykrzywił lekki uśmiech zadowolenia, nieco zawadiacki i bardzo pewny siebie. Oh, Yuu po prostu wiedział, że będzie się dzisiaj wyśmienicie bawić, dyskoteka emanowała taką żywotnością, że z miejsca poczuł, jak jego organizm opuszczają resztki zmęczenia ostatnią dobą.
  Miejscem, od którego zaczął zabawę, był bar.
  Nie siedział długo sam, bo zanim zdążył upić łyka swojego pierwszego drinka, dołączyła do niego niebieskowłosa dziewczyna, przebrana chyba za jakąś wróżkę, sądząc po skrzydełkach i to właśnie ona jako pierwsza wyciągnęła go na parkiet. Nie oponował, oczywiście, że nie, pozwalając jej złapać swoją dłoń i zanurzyć się w pulsującym niczym jeden organizm tłumie tańczących osób. Wkrótce sam stał się jednym z wielu, pozwalając sobie pogrążyć się w hipnotycznym transie, w jaki zdawała się wciągać wszystkich wszechobecna muzyka.
  Niebieskowłosa nieznajoma nie była jedyną osobą, z którą tańczył. Właściwie zgubił ją dość szybko, tak jak szybko stracił poczucie czasu i rachubę tego, którego drinka w siebie wlał. Ważne było, że wciąż rejestrował, co się wokół niego działo. Nie czuł się zresztą pijany, raczej przyjemnie wstawiony, kiedy czuł działanie alkoholu, ale jeszcze nie miał on większego wpływu na jego zachowanie. Może poza byciem przesadnie radosnym na poszczególne wydarzenia. Na razie jednak pozostawał skupiony. Tego wymagała zaciskająca się na jego karku drobna dłoń i gorący oddech rudowłosej wiedźmy na ustach. Nie pozostał dłużny, obejmując dziewczynę jedną ręką i uśmiechając do niej łobuzersko, zanim rzucił kontrolne spojrzenie na ludzi wokoło. I właśnie wtedy dostrzegł sylwetkę kogoś, kto wyraźnie górował wzrostem nad tłumem wokoło, naturalnie przyciągając wzrok. Jego względnie elegancki ubiór i mocny makijaż przywodzący na myśl czaszkę, budziły jednoznaczne skojarzenia ze Śmiercią. Tak nazwał go sobie w myślach, choć miał nieodparte wrażenie, że skądś go zna. Ze względu jednak na charakteryzację, a także panujący wokoło półmrok, przełamany jedynie czerwonym światłem, ciężko było dostrzec cokolwiek więcej, żeby móc dopasować konkretną twarz do postaci. Więc Yuu się po prostu patrzył. Trochę z jakiegoś powodu zafascynowany nieznajomym i jego ruchami, trochę zamyślony, całował dziewczynę przed sobą, ale nie był w stanie oderwać wzroku od pana Śmierci.


strój narysowany przez zdolniachę :

@Yakushimaru Seiya

Ktoś na pewno kojarzył ten charakterystyczny głos w głowie, który czasem podszeptywał „nie powinno cię tu być”. Ktoś, ale nie Yakushimaru, co na pewno wyjaśniało, dlaczego w samym środku nocy, ledwo wróciwszy z wycieczki poza miastem, zdecydował się zahaczyć o kolejny klub. To miał być tylko nocny spacer, ale szeroko otwarte drzwi głośnego lokalu musiały mieć w sobie jakąś magiczną moc przyciągania. Może to basy, a może wylewające się na chodnik kolorowe światła sprawiały, że pomimo późnej pory ludzie, jak zahipnotyzowani, zaglądali do środka. Wewnątrz osiadły na policzkach chłód listopadowej już nocy, topniał w gorącej atmosferze. Choć dla niektórych impreza już dawno powinna się skończyć – oceniając stan ich trzeźwości – większość gości niezmordowanie korzystała z uroku halloweenowej imprezy. Nic dziwnego – była to jedna z nielicznych okazji, gdy nie trzeba było być sobą. Dziś nie tylko alkohol dodawał im odwagi – anonimowość, jaką zapewniały niektórym maski skrywające ich twarze, też robiła swoje. W odróżnieniu od rezydencji to miejsce wydawało mu się bardziej żywe. Zrozumiał, że od samego początku powinien trafić właśnie tutaj, co na pewno oszczędziłoby mu nie tylko masę czasu, ale i niepotrzebnych spotkań. Przemknął spojrzeniem po pełnej sali, nie poświęcając uwagi żadnej z sylwetek, które teraz przypominały jedynie ciemne plamy, zza których raz po raz migały kolorowe światła. Gdyby nie był sobą, czułby się niekomfortowo przychodząc tu samotnie, ale zmierzając w stronę baru, przeszedł przez parkiet tak, jakby był u siebie – jakby wcale nie otaczało go stado łapczywych hien, czekających na okazję.
  Dlaczego tu był? Poncz na poprzedniej imprezie był chujowy – to przede wszystkim. Poza tym nie był senny i szkoda było marnować czas na gapieniu się w sufit. Musiał zająć czymś myśli, a nic nie działało tak oczyszczająco, jak mocniejszy alkohol. Zajął miejsce na jednym z wolnych stołków przy barze, przywołując barmana gestem ręki. Czekając na swoje pierwsze zamówienie, Seiya nie zawracał sobie głowy siedzącymi obok osobami, ale najwidoczniej miał dziś wyjątkowy dar przyciągania do siebie niepożądanych osób.
  — Co oznacza? Tatuaż — z jego lewej strony dobiegł głos chłopaka, który postarał się o to, by mimo głośnej muzyki zostać usłyszanym. Czarnowłosy zerknął na przebierańca z ukosa, zauważając, że przygląda się ciągnącej się przez palec i śródręcze strzałce. Dziwne, że zdecydował się na strój pirata, gdy znacznie lepiej sprawdziłby się w roli błazna.
  — Że mogłem kurwa wytatuować go sobie na środkowym palcu, ale ten jeden raz nie wybrałem przemocy — może nawet udałoby mu się rozbawić nieznajomego, gdyby nie fakt, że „jeden raz”, o którym wspominał musiał być dosłownie jednym razem. Kończąc sarkastyczny komentarz, wyeksponował środkowy palec, który w parze z wymownym spojrzeniem, skutecznie zakończył tę bezsensowną wymianę zdań. Yakushimaru zauważył, że nie obyło się bez burknięcia czegoś pod nosem, ale jakiekolwiek wyzwisko padło w jego kierunku, nie było już tak odważne, co wcześniejsza próba podjęcia tematu.
  Pierwszą szklankę opróżnił jednym haustem, nawet nie krzywiąc się z powodu goryczy, która przeważała nad słodkim smakiem napoju, z którym zmieszano trunek. Gdy przymierzał się do kolejnego zamówienia, zwolniony wcześniej stołek zajęła ciemnowłosa dziewczyna, która – jak się domyślał – zdecydowała się na strój wampirzycy. Choć zabrakło jej sztucznych kłów, sztuczna krew barwiąca kąciki ust, jeden z policzków i szyję, miały wskazywać na to, że pierwszą ofiarę miała już za sobą. Była bezpośrednia, gdy prosiła o postawienie sobie drinka, a on nie miał nic przeciwko, żeby to zrobić. Garstka jenów wydana na chwilowe zabicie nudy nie robiła mu różnicy. Różnicy nie robiło też to, czy jutro nadal będą o sobie pamiętać. Robił dokładnie to, w czym był najlepszy – nawiązywał niebliskie i nieprywatne relacje. Najwidoczniej nie był jeszcze wystarczająco pijany, by ta myśl wyparowała na dobre z jego głowy, ale po kolejnej szklance przynajmniej zaczynała go bawić. Po trzeciej wątłe palce dziewczyny ujęły jego nadgarstek i nie wypuściły, dopóki nie znaleźli się na parkiecie i dopóki wampirzyca nie ułożyła jego dłoni na swoim biodrze. Wśród ludzi łatwiej było zniknąć niż przy jednolicie oświetlonym barze. Tak mu się wydawało, gdy obce ręce zaczepiły się o jego kark, ściągając go niżej. Wydawało mu się, że robił to bardziej z przyzwyczajenia niż z faktycznej chęci, jakby reagowanie na podobne gesty było niepisaną zasadą każdej imprezy; rozerotyzowanym układem tanecznym, który znał każdy, kto dawał się ponieść. To, co czuł, nie miało większego znaczenia. Bez znaczenia, były też usta, które przylgnęły do jego warg, czekając na zaproszenie, które – oczywiście – otrzymały. Bez znaczenia było jej imię, choć wcześniej próbowała się przedstawić, ale jedna z głosek utonęła w głośnej muzyce, zmiażdżona burzliwymi falami basów, które czuło się wszędzie – pod stopami, w uszach, w klatce piersiowej. Gdy wcześniej siedzieli przy barze, pomyślał, że nie była w jego typie, ale poddał się hipnozie ruchomych świateł i dudniących dźwięków. Nie zaszkodziło spróbować tej nieznanej słodyczy drinka, którego smak pozostał na jej języku. Co za różnica? Nawet łukowate ślady wbijających się w jego kark paznokci, już za chwilę miały zniknąć z jego skóry, która też zamierzała zapomnieć o przypadkowej dziewczynie w przebraniu. Jej też nie robił różnicy jego brak zaangażowania, gdy bardziej zabijał nudę niż oddawał się faktycznej zachciance. Potrafił odróżnić te dwie rzeczy – zachłanność od jej braku. Nie był zachłanny, gdy jego ręce luźno spoczywały na biodrach nieznajomej i nie próbowały znaleźć dla siebie nowego i ciekawszego miejsca, jakby Seiya z góry założył, że i tak go nie znajdą. Odwzajemniał pocałunek, egoistycznie nadając mu wygodne dla siebie tempo, o którym wkrótce miał kompletnie zapomnieć.
  Miał dziwne uczucie bycia obserwowanym. Gdy unosił wzrok, czerwone światło reflektora na ułamek sekundy błysnęło mu w oczy – poruszający się dookoła ludzie znów byli tylko ponurymi kształtami. Jak zjawy, co doskonale oddawało klimat Halloween, ale na pewno mogło utrudnić poszukiwania, mimo że wzrok zaczynał przyzwyczajać się do warunków w sali. To zabawne, że spojrzenie często samo z siebie wiedziało, w którą stronę ma podążyć, choć przecież inne spojrzenia nie krzyczały, nie miały zapachu, ani nie ciągnęły za rękaw, by zwrócić na siebie uwagę. Oczy czarnowłosego, choć otoczone konkretną warstwą czarnej farby do twarzy, mieniły się na tyle wyraźnie, że nie sposób było zignorować tego, że podążył za niewidzialną nicią, wreszcie docierając do obserwatora. Nie musiał długo zastanawiać się nad tym, z kim ma do czynienia. Hyeon już na długo wcześniej był na tyle upierdliwym wrzodem, że jego wizerunek aż nazbyt wyraźnie wyrył się w jego pamięci. Yakushimaru może i mógłby pozostać anonimowy, gdyby nie zaskoczenie, które znalazło odzwierciedlenie w dwubarwnych tęczówkach. Nie dziwiło go, że widział go na imprezie. Nie brał pod uwagę, że ze wszystkich dostępnych miejsc w mieście, wybierze akurat Collision Space. Właściwie w ogóle o nim nie myślał. Nie dzisiaj. Nie do teraz. Wolał, żeby tak pozostało, ale wszechświat miał dziś inne plany, gdy mimo szczerych chęci zapomnienia (o wszystkim), przypominał mu o zachciankach.
  Poczuł mocniejszy nacisk na swoim karku, gdy dziewczyna wyczuła, że w całym tym zamyśleniu zatrzymał się na chwilę. Mimo tego jego uwaga nadal skierowana była ku Yuushinowi, jakby w trakcie tych kilku sekund miał wywiązać się pomiędzy nimi niemy dialog, choć z pewnością poza „co ty tu kurwa robisz” czy „widzę, że w końcu nawpierdalałeś się swojej hetero pizzy”, nie miał mu raczej nic do powiedzenia. Chyba. Poświęcał uwagę tym komunikatom, bo dzięki temu stawały się głośniejsze niż bełkot promili we krwi, przez który być może trochę nie odpowiadała mu obecność wiedźmy i może zabijanie nudy przestało mu się podobać, a słodki pocałunek zaczynał go drażnić. Wiedział za to na pewno, że musiał się napić, ale nie przerwał pocałunku od razu. Wycofał się powoli, chyba nawet oznajmił dziewczynie, że wraca do baru, gdy na moment przysunął usta do jej ucha, cały czas – w tym rażącym braku zainteresowania nią – wpatrując się w ten sam punkt za jej plecami, jakby upewniał się, że wraz z gasnącym co sekundę światłem, które pulsowało teraz w rytm kolejnego beatu, Hyeon nagle nie znajdzie się tuż obok. Zerwał kontakt wzrokowy dopiero, gdy kierował swoje kroki w stronę wolnego stołka, po drodze wierzchem kciuka ocierając dolną wargę, jakby dzięki temu miał się pozbyć też niepotrzebnego wspomnienia.
  Zawsze się wpierdoli.

  W jednej chwili już wiedział. Śmierć na niego spojrzał, w jego oczach zamigotało zaskoczenie, ledwie chwilę później przemieszane z tą subtelną niechęcią, którą rozpoznałby wszędzie, nawet jeśli właściciel rzeczonego spojrzenia przeszedłby jakąś zaawansowaną operację twarzy, zupełnie zmieniającą mu wygląd.
  Seiya.
  Kąciki ust Hyeona automatycznie się uniosły, a oczy zalśniły przekorą. Mógłby przysiąc, że usłyszał w głowie głos Yakushimaru, burczący “co ty tutaj robisz?”. Głównie dlatego w odpowiedzi na niemo zadane pytanie w górze znalazła się jedna brew Yuu, zupełnie jakby mówił “a jak myślisz?”. Jednocześnie ani przez chwilę nie przestał całować znajdującej się przed nim dziewczyny. Właściwie włożył nawet dodatkowy wysiłek w to, by sam pocałunek wyglądał jeszcze bardziej zmysłowo; zjechał też ustami niżej, na szyję, skubiąc zębami tętnicę, zanim zassał delikatnie skórę nad nią i na powrót znalazł się przy ustach dziewczyny.
  Choć wyglądał, jakby się świetnie bawił ze swoją obecną towarzyszką, czuł, że stracił nią zainteresowanie, że oto przed nim znajduje się znacznie ciekawsza rozrywka, oferująca o wiele bardziej interesujące spędzenie czasu — Seiya. Nawet jeśli, a może szczególnie dlatego, że nie wydawał się chętny do spędzenia z nim czasu. Cóż, ma pecha. Stanowił nowy cel, nowy obiekt rozrywki Yuu, który z rozciągającym się na ustach uśmiechem obserwował, jak Yakushimaru odwrócił się do niego plecami i zaczął schodzić z parkietu.
  Nagle cała magiczna otoczka imprezy zniknęła. Już nie stanowił jedności z tańczącym tłumem, wyrwał się ze wspólnego strumienia świadomości, odzyskując pełne panowanie nad własnym ciałem, hamując przechodzące przez nie dreszcze. Gęsta atmosfera była na tyle na elektryzowana, że wydawało mu się, że czuje delikatne mrowienie skóry za każdym razem, kiedy ktoś w tańcu się o niego otarł. Migające światło zapraszało do ponownego poddania się aurze tego miejsca, do nie opierania się jego hipnotyzującej sile przyciągania. Jego do już jednak nie dotyczyło, myśli Hyeona skupiały się już tylko wokół powoli oddalajacej się, wysokiej sylwetce Śmierci.
  Wymruczał parę słów do ucha wiedźmie, z którą tańczył i nie poświęcając jej już ani sekundy dłużej, umiarkowanie szybkim krokiem zaczął się przedzierać przez tłum. Nawet nie spojrzał, jak dziewczyna zareagowała na jego nagłą zmianę zdania, po prostu stracił nią zainteresowanie, a kiedy tak się stało, natychmiast opuściła jego myśli. Zwyczajnie wypełnił je ktoś nowy. I na nim też skupiła się cała uwaga Yuu.
  Przesuwał się pomiędzy ludźmi z taką wprawą, że zdążył dołączyć do Seiyi jeszcze zanim zajął on ten ostatni wolny stołek przy barze. Ledwo-ledwo, ale udało mu się prześlizgnął koło niego z wystarczającą wprawą, by wsunąć się na ten stołek, zanim Yakushimaru zdążył to zrobić. I choć zwrócił się w jego kierunku z cwanym uśmieszkiem, już chwilę później zdążył się on przerodzić w szeroki i bardzo wesoły uśmiech: aż uwydatniły mu się dołeczki w policzkach, a w kącikach oczu pojawiły zmarszczki.
  — Seiya!!! — wykrzyknął radośnie i beztrosko, a także na tyle głośno, że osoby najbliżej nich rzuciły im krótkie, zaciekawione spojrzenia. Po wdrapaniu się na siedzenie miał twarz na wysokości twarzy Seiyi, całkiem dziwne uczucie. Uśmiech Hyeona się pogłębił. — Co to, poprzednia impreza się nie udała, skoro na tej jesteś sam? — bo nie dołączył do żadnej grupki ani nie skierował się w stronę stolików. Ludzie raczej rzadko chodzili w takie miejsca samotnie. Chyba, że byli Yuu i przyświecał im tylko jeden cel. — Kto Cię malował? Bo odwalił kawał dobrej roboty, z początku Cię nie poznałem — przyznał ze śmiechem, klepiąc go przelotnie po ramieniu. — I zresztą w ogóle wyglądasz… zajebiście — stwierdził po chwili, powoli taksując go wzrokiem z góry na dół i z powrotem, z małym przystankiem na ustach Seiyi, bo w tamtym miejscu makijaż twarzy nieco mu się rozmazał (to jedyny powód). Chwilę później przeniósł spojrzenie na czoło chłopaka, na które opadło parę kosmyków z misternie zaczesanych do tyłu włosów. Pewnie podczas tańca. Yuu nie zastanawiał się za bardzo nad tym, co robił, kiedy sięgnął dłonią do głowy Yakushimaru, zgarnął niesforne kosmyki i sam palcami wsunął je na swoje miejsce, żeby więcej nie psuły efektu. Uśmiechnął się zadowolony z siebie. — Strasznie tu duszno — zauważył nagle, rozglądając się dookoła. Wcześniej nie zwrócił na to uwagi. A może wcześniej tego nie czuł? — W każdym razie super Cię widzieć — wyszczerzył zęby, w pełni spodziewając się, że zaraz oberwie spojrzeniem z gatunku tych zniesmaczonych, ale zupełnie się tym nie przejmował. Nigdy się tym nie przejmował. — Postawić Ci… drinka? — lekko przekrzywił głowę, nie przestając się uśmiechać nawet na moment.


@Yakushimaru Seiya

Popełnił błąd nie oglądając się za siebie, by upewnić się, czy Yuushin został na swoim miejscu. Z drugiej strony byle zerknięcie za siebie przez ramię, mogłoby zostać uznane za zaproszenie, nawet jeśli w jego oczach zabrakłoby zachęcającego wyrazu, który w takich miejscach działał, jak język bez słów, który rozumiał prawie każdy. Jeszcze trzy kroki temu sytuacja wydawała mu się na tyle bezpieczna, że uznał, że nie musi jej kontrolować – Hyeon miał zresztą czym zająć ręce. I usta. A już wkrótce może i kutasa, o czym niekoniecznie chciał myśleć, ale dawało mu to poczucie pewności, że przez resztę nocy, którą zamierzał spędzić na upijaniu się, będzie miał święty spokój. O ile można było mówić o spokoju w głośnym lokalu, w którym co rusz ktoś na siebie wpadał.
  Przez to właśnie przypadkowe wpadanie, nie zwrócił szczególnej uwagi na to, że ktoś otarł się o jego ramię. Nie brał nawet pod uwagę tego, że osoba, na którą nawet nie spojrzał, właśnie ścigała się z nim do ostatniego wolnego stołka, ale wystarczył ułamek sekundy, by zatrzymał się gwałtownie niecały metr przed swoim celem, gdy znajoma twarz pojawiła się tuż przed jego twarzą, jakby ciemnowłosy dosłownie wyrósł spod ziemi. W jednej chwili był na parkiecie, w następnej psuł mu plany, ciesząc się na jego widok, jak jakiś pieprzony golden retriever.
  „Seiya!”
  Może było trochę racji w tym, że używanie jego imienia było zbyt prywatne i dziwne – zwłaszcza padające z ust kogoś, kto nie był bliski. W tym momencie zdawało się dzwonić w jego uszach bardzo wyraźnie, co powinno być niemożliwe wśród łupiących dookoła basów. To, że Yakushimaru nie wyglądał na zachwyconego, jakby swoją postawą wręcz musiał zbalansować entuzjazm drugiego chłopka, nie było w żaden sposób zaskakujące. Ale kiedy przyglądał mu się z uniesionymi brwiami, spojrzenie dość charakterystycznych tęczówek wyglądało na odległe lub po prostu spoglądające na inny punkt, mimo że wydawało się wycelowane prosto z chłopięce oczy. Mogła być to wina alkoholu, a może potrzebował chwili, by dotarło do niego, że przecież nie było nic dziwnego w tym, że Yuushinowi udało się tu dotrzeć jeszcze przed nim. Nie spieszył się specjalnie, by zgarnąć z blatu kolejną pełną szklankę. Nie musiał przed niczym uciekać – poza poirytowaniem, którego lekkie ukłucie już puścił w niepamięć.
  — Hyeon. Znalazłeś sobie nową rozrywkę? Teraz wpierdalasz się ludziom na miejsca przed nosem? — Dzień byłby stracony bez ciepłego powitania w wykonaniu Seiyi. Nie wydawał się jednak w połowie tak wściekły, jak był zazwyczaj, gdy musiał użerać się z natręctwem ciemnowłosego. Właściwie nie wydawał się zły w ogóle. Bardziej zrezygnowany? Zmęczony? Pogodzony z tym prześladowaniem? A może to po prostu spożyty alkohol działał uspokajająco, bo przecież za chuja nie chodziło o zadowolony uśmiech wypisany na twarzy ewidentnie wstawionego już chłopaka. — Skąd kurwa przypuszczenie, że przyszedłem sam? Może zrobiłem sobie przerwę. Na złapanie oddechu przed drugą rundą — rzucił i kiwnął głową w stronę parkietu, na którym jeszcze przed momentem całował się z dziewczyną, która równie dobrze mogła być tu razem z nim. Ta wersja wydarzeń byłaby całkiem prawdopodobna, gdyby nie jego rażący brak zainteresowania i gdyby nie fakt, że chwilę po jego odejściu dziewczyna ruszyła w tłum, jak gdyby nigdy nic.
  Pytanie o charakteryzację puścił mimo uszu. W połowie dlatego, że nie chciał przyznać się, że dzięki swoim zdolnościom, umiał uporać się z tym sam, a w połowie dlatego, że jego uwagę odwróciło nagłe klepnięcie w ramię. Nie było to szczególnie uciążliwy gest, ale Yakushimaru wątpił, by w normalnych warunkach Yuushin zdecydowałby się na niego z taką łatwością. Czarnowłosy dość wymownie zerknął na jego dłoń, która ostatnim muśnięciem otarła się o jego kamizelkę. Na końcu języka już zbierała się pewna siebie odpowiedź, bo przecież dobrze wiedział, że wyglądał zajebiście. Był skłonny przyznać, że nie tylko dzisiaj, co zasłyszane brzmiałoby raczej na luźny żart, choć co do tej jednej sprawy nie miał żadnych wątpliwości, nawet jeśli czasem bywała uciążliwa. Jak dzisiaj. Dwubarwne tęczówki już sunęły wzrokiem z powrotem ku pokrytej piegami twarzy, gdy jej widok został przysłonięty ręką. Jeśli wcześniejszy koleżeński gest wydawał mu się dziwny, to opuszki palców muskające jego czoło i wsuwające się w jego włosy, wykraczały poza tę skalę – docierały za to do skali „nie do przyjęcia”. Pytanie tylko: jak bardzo? Jakaś jego część na pewno chciała złamać mu rękę, ale jej agresywny ton albo tonął w promilach, ledwo wyłaniając się na powierzchnię, albo został przeważony przez tę część, która trzymała czarnowłosego w miejscu i przez którą ściągnął brwi w niezrozumieniu. Nawet pod warstwą biało-czarnego makijażu nie sposób było przeoczyć to nieme pytanie o to, co właściwie odpierdalał. Seiya nie powinien robić sobie większych nadziei na to, że jego podpity umysł zrozumie, że właśnie przekraczał niepisane granice. Niczego mu nie ułatwiał, choć prosty komunikat albo odtrącenie ręki byłby bardziej oczywistym przekazem, żeby trzymał ręce przy sobie.
  Może to sobie samemu powinien zadać pytanie, co odpierdalał.
  — Wrzód na dupie jak kurwa zawsze — wymruczał pod nosem i nic dziwnego, że wypowiedziane słowa przypominały jedynie ledwo widoczny ruch ust. Uniósł rękę, gdy cofnął się o niewielki krok, ale gest w niczym nie przypominał chęci zamachnięcia się, by uprzytomnić Hyeonowi, z kim miał do czynienia i czy faktycznie nadal chciał grać w to, co właśnie grał. Zamiast tego zmierzwił palcami własne włosy, zaraz zaczesując je odpowiednio dokładnie. Przynajmniej pozbył się łaskoczącego uczucia, które pozostawił po sobie dotyk chłopaka.
  „Postawić Ci… drinka?”
  Nie sposób było zignorować tę mało subtelną pauzę.
  — Naprawdę? — spytał, tym razem przebijając się przez donośne tony muzyki. Zrezygnowanie znalazło odzwierciedlenie i w głosie czarnowłosego, i wypisało się na jego twarzy. — Nie. Zachowaj hajs na drinki dla znajomej. I na swoją kurwa hetero pizzę, skoro najwidoczniej działa. Myślałem, że robiłeś mnie w chuja — zauważył, dość wymownie nawiązując do jego niegdysiejszego żartu, który z ust Seiyi nie brzmiał na coś wartego śmiechu. Był raczej zwykłym stwierdzeniem, choć to mimowolnie stawiało przed jego oczami wcześniejszą scenę z parkietu. Nie po to przyszedł do baru, by teraz oglądać jego gębę, co kłóciło się z tym niezrozumiałym poczuciem ulgi, które – jak każda niezrozumiała rzecz – wywoływało rozdrażnienie.
  Wolałby, żeby tam wrócił.
  Znów gestem przywołał barmana, jak na potwierdzenie tego, że ze stawianiem drinków – i czegokolwiek kurwa innego – jest w stanie uporać się bez jego pomocy. Gdy jeden ze stołków obok został zwolniony, od razu jął na nim miejsce, opierając łokcie na blacie. Dwoma palcami poluzował krawat, jakby dopiero teraz przyznawał, że faktycznie w klubie zaczynało robić się duszno. W tym stroju miał do tego prawo – nie biegał po lokalu półnagi, czego nie można było powiedzieć o Yuushinie. Trudno było przeoczyć luźno zawieszony na jego ciele materiał.

  Kategorycznie zaprzeczyłby, gdyby ktoś go o to zapytał, ale tak, zdecydowanie pruł przed siebie, byleby tylko zdążyć przed Seiyą i zająć mu miejsce przed samym nosem. Nie do końca wiedział dlaczego, prawdopodobnie z czystej przekory; lekko dźgnąć go patykiem, zobaczyć reakcję, wyliczyć, jak daleko mógłby się dzisiaj posunąć, zanim Yakushimaru posłałby w jego kierunku pierwszą groźbę. Ciekawe. Uśmiechał się jedynie kącikiem ust, zdradzał go zawadiacki błysk w oku, ale minę miał niewinną, jakby tylko nią chciał odsunąć od siebie wszelkie podejrzenia.
  — Skądże — odparł więc, zupełnie niezrażony słusznym oskarżeniem Seiyi, jak na zawołanie zmieniając swój wyraz twarzy tak, że tylko złocistej aureoli brakowało mu nad splątanymi w artystycznym nieładzie włosów (niechcący tak wyszło, po prostu kilkukrotnie przymierzał się do włożenia liściastego wieńca i niespecjalnie chciało mu się z powrotem układać zmierzwionych loków). No aniołek. Bardzo promienny aniołek, bo uśmiechał się tak szeroko, że błysnąłby całym garniturem zębów, gdyby tylko w klubie było wystarczająco jasno.
  Seiya nie wydawał się być tak wkurwiony, jak mógłby obstawiać Yuu w ramach tej drobnej złośliwości. Właściwie w ogóle nie wydawał się być wkurwiony, co zwróciło szczególną uwagę wstawionego umysłu Hyeona. Bardziej… zrezygnowany? Tak, chyba tak mógł nazwać tę nutę w wypowiedzi Yakushimaru, co spowodowało, że uśmiechnął się jeszcze szerzej. Czyżby alkohol wprawił chłopaka w taki nastrój? Cóż, tylko z korzyścią dla niego, wszystko wskazywało na to, że dzisiaj będzie mógł sobie pozwolić na więcej niż zazwyczaj. I oczywiście zmierzał z tego skorzystać.
  — Pff, proszę Cię — prychnął, słysząc jego następne słowa — Wyglądałeś na tak mało zaangażowanego, że chyba poszła sobie szukać lepszego towarzystwa. Jeśli zazwyczaj wykazujesz się takim entuzjazmem, to dziwi mnie, czemu dziewczyny tak za Tobą szaleją — podzielił się z nim swoimi spostrzeżeniami, które nie były niczym innym, jak pułapką zastawioną na Seiyę. Bardzo mało wyrafinowaną i kompletnie niefair, ale nie to było ważne — Yuu niezwykle ciekawiło, jak tym razem Sei się wykręci od odpowiedzi, jakie uniki zastosuje… a może go zaskoczy i otwarcie przyzna, że Hyeon sam powinien to wiedzieć? Uśmiech Yuu nabrał lisiego charakteru. Ciekawe.
  Hyeon czuł, że przez alkohol stał się jeszcze bardziej bezczelny niż normalnie. Puściły mu hamulce i instynkt samozachowawczy, czyli po prostu właśnie wszedł w stan, w którym zazwyczaj broił najbardziej i znajdował najwięcej nowych wrogów. Tym razem skupił się na Seiyi, a czy to dobrze, czy źle, pewnie dowie się całkiem niedługo. Szczególnie, że już zaczynał od niewybrednych dwuznaczności, po których niejedna osoba uderzyłaby się otwartą dłonią w czoło. A w następnej kolejności uderzyła go w policzek.
  Na jego “naprawdę?” zareagował tylko chichotem, od którego zatrzęsły mu się ramiona. Tak, naprawdę, zdawało się mówić jego spojrzenie, kiedy już się uspokoił i kilkukrotnie poruszył brwiami w kierunku Yakushimaru. A potem znów zaniósł się śmiechem, marszcząc lekko nos. Następnie oparł się prawie połową tułowia na blacie, dłonią podpierając głowę. Z jednej strony prawie całkowcie odgrodził Seiyę od reszty klubu, niejako wymuszając, by skupił na nim uwagę. Chyba, że będzie wolał zaglądać do szklanki, tracąc taki widok obok siebie.
  — Oooh, Seiya — zaczął tonem sugerującym, że się czymś zmartwił — Czyżbyś był zazdrosny o moją uwagę? — bo właśnie tak odebrał nagły komentarz o hetero pizzy, skoro tyle czasu w nim tkwił — Niepotrzebnie — stwierdził, lekko szturchając go palcem w ramię. — Dzisiaj możesz mieć mnie całego dla siebie. Niepowtarzalna okazja — pokiwał poważnie głową, po czym oderwał się od lady i zbliżył do Yakushimaru tak, żeby móc powiedzieć mu prosto do ucha, że — Mam butelkę wina w plecaku w szatni i znam tu przyjemny boczny korytarz, gdzie można się napić, bez konieczności wychodzenia z budynku. Impreza trwa — zakończył, zanim się od niego odsunął i rzucił kontrolne spojrzenie w stronę pracującego w pobliżu barmana. Lepiej, żeby nie słyszał, o czym rozmawiali. Wnoszenie swojego alkoholu nie było mile widziane. — Możemy się spotkać przy drzwiach koło toalet, jeśli masz ochotę? — zapytał, wracając na swoja poprzednią pozycję i unosząc jedną brew. Na ustach błąkał mu się łobuzerski uśmiech.

@Yakushimaru Seiya

Nie łyknął jego zaprzeczenia, co zresztą w było całkiem zrozumiałe w położeniu, w jakim znalazł się Yakushimaru. Przesadził, gdy mówił, że wpierdalanie się innym na miejsca było nowym hobby Hyeona. Jego hobby było w końcu wpierdalanie się przed nos właśnie jemu, a Seiya zastanawiał się, kiedy wreszcie mu się to znudzi. Nikt w nieskończoność nie chciał walić głową w mur, ale też nikt nie miał na tyle siły, by w nieskończoność się zapierać i może dlatego dzisiaj czarnowłosy podchodził do jego zagrywek nie z gniewem, ale z rezygnacją. Z przyzwyczajeniem, którego jeszcze świadomie nie odczuwał, ale musiało już tkwić głęboko w podświadomości, bo przecież sam musiał być choć trochę zaskoczony tym, że jego ciało nie spięło się w znajomych nerwach, a ściągające się brwi nie utworzyły głębokiej bruzdy na czole. Był jednak w stanie zrzucić to na wszystko inne – na alkohol, na gorszy dzień, na zmęczenie po całym dniu albo po wszystkich próbach przemówienia Yuushinowi, że nie był mile widziany w jego otoczeniu – ale nie na to przyzwyczajenie.
  — Na pewno nie ze względu na moją zajebiście czarującą osobowość — odpowiedział ze słyszalną nutą zgryźliwego sarkazmu. Nie mogło umknąć uwadze, że nawet nie próbował wybronić swojego stanowiska co do własnego zaangażowania i był pewien, że wśród tłumów miało miejsce wiele innych przypadkowych pocałunków, z których żaden nie wiązał się z chęcią zbudowania wspólnej przyszłości. Temat nie został całkiem zamknięty tym jednym komentarzem, bo wymowność spojrzenia czarnowłosego, które skonfrontował z tym bardziej rozweselonym spojrzeniem Hyeona, świadczyła o tym, że miał do powiedzenia coś jeszcze. I gdy usta były już wyartykułować kolejną myśl, wydawało się, że już znał powód lisiego uśmiechu na ustach chłopaka. — Może szaleją za mną z tego samego powodu, dla którego właśnie tu kurwa siedzisz. Ale zawsze możecie podzielić się doświadczeniami. — Kciukiem niedbale wskazał parkiet za sobą, nie zawracając sobie głowy wyszukaniem odpowiedniej osoby w tłumie. To w końcu nie on był zdziwiony, choćby dlatego, że w ich zainteresowaniu nie doszukiwał się niczego więcej poza powierzchownością z tą różnicą, że o ile z większością osób tracił kontakt po imprezie, tak Yuushin nie dawał mu spokoju już od dłuższego czasu. Czemu? To jedno zdecydowanie bardziej zasługiwało na to pytanie i choć Seiya, nie zadał go na głos, jego spojrzenie na chwilę stało się uważniejsze, gdy w przebłysku niezrozumiałej – nawet dla siebie samego – ciekawości przymrużył nieznacznie powieki.
  Nie był w stanie obejść się bez wywrócenia oczami na widok głupkowatych min ciemnowłosego, ale nie robił sobie większej nadziei na to, że w tym stanie chłopak zrozumie ten niewerbalny przekaz. Dwuznaczne teksty nie zdawały swojego egzaminu, choć tęczówki zjeżdżając spojrzeniem z sufitu (skąd pomoc sił wyższych nie nadeszła), zatrzymały się na zmarszczonym nosie i  rozciągniętych w śmiechu ustach. Wszystkie odpowiedzi, których wcześniej niemo poszukiwał, znalazły się same, bo przecież nie było niczego skomplikowanego w powierzchownym zainteresowaniu kogoś, kto ewidentnie wychylił już kilka porządniejszych kieliszków. Hyeon był tylko kolejnym przykładem tych relacji, w których budowaniu był przecież mistrzem, a jednak – zapewne przez to, że sam nie był już do końca trzeźwy – prawie dał się nabrać na to, że uśmiech wyginający chłopięce wargi był jakkolwiek szczery.
  Szkło stuknęło o blat naprzeciwko niego, na co Yakushimaru zareagował momentalnym przekierowaniem uwagi na drinka będącego dość klasycznym połączeniem whisky z colą. Zaledwie kątem oka dostrzegał pochylającą się w stronę blatu sylwetkę Yuu, który dość ostentacyjnie usiłował wcisnąć mu się w kadr.
  „Czyżbyś był zazdrosny o moją uwagę?”
  Brzeg szkła przylgnął do dolnej wargi. Pociągnięcie łyka dało mu czas na krótkie przemyślenia, choć zaczynał odnosić wrażenie, że wraz z procentami wlewa w siebie dawkę słów, których będzie żałował i rzeczy, których nie powinien robić, ale gdy palący przełyk napój trafił do żołądka, te wszystkie godne pożałowania rzeczy stały się jego częścią i odnosił wrażenie, że coraz ciężej było mu walczyć z pokusą zagrania równie mocnymi kartami. Tak jak na co dzień ciężko było mu walczyć z cisnącymi się na usta kurwami. Wypuścił powietrze nosem w krótkim parsknięciu, kręcąc przy tym lekko głową, ale trudno było stwierdzić, czemu tak naprawdę nie dowierzał. Głupocie stwierdzenia, że w ogóle mógł być zazdrosny czy…
  — Może jestem. No i co kurwa teraz? — rzucił nagle, nie tylko – co dziwne – ignorując szturchnięcie palcem, ale i rzucając Hyeonowi niemalże wyzywające spojrzenie. Wiedział, rzecz jasna, że zazdrość była niepotrzebna, bo do zachowania tej niezłomnej pewności siebie wystarczył już sam fakt, że ciemnowłosy był tutaj, czym dał brunetowi do zrozumienia, że na tym etapie jednak zmiażdżył konkurencję. Nie nazwałby też tego niepowtarzalną okazją, gdy od jakiegoś czasu wpadanie na Yuushina przychodziło mu z większą łatwością niż późniejsze pozbywanie się go.
  I teraz, niewiele o tym myśląc, wcale nie pomagał sobie w spławianiu go.
  Rozluźnione alkoholem ciało nie szarpnęło się gwałtownie, gdy ciepły oddech owionął ucho chłopaka. Seiya zaledwie zniżył podbródek, jakby to miało ułatwić uważniejsze przysłuchanie się słowom w tym otaczającym ich chaosie. Poruszał nadgarstkiem, zataczając kręgi szklanką i wzburzając pozostały w niej trunek, jakby metodycznie chciał częściowo odciągnąć swoją uwagę od złocistych smug, które razem z oddechem i ledwo wyczuwalną wibracją głosu, łaskotały jego skórę. Musiał, bo czuł, że był skłonny przytaknąć, jakby przyjmował to do wiadomości i jakby to wszystko było niczym, jakby wspólne picie na uboczu było czymś zupełnie normalnym, gdy na co dzień robił z tego coś, wściekając się na samą jego obecność w pobliżu. Bo był cholernym facetem. Bo powinien mu zajebać bez zawahania. Bo to idiotyczne, że ta znajomość w ogóle miała miejsce.
  A jednak.
  — No to kurwa rzeczywiście niecodzienne — przyznał jednak, na powrót unosząc podbródek, by w przerwie między jednym, a drugim zdaniem dopić drinka do samego końca. Odstawiwszy pustą szklankę na blat, lekkim pchnięciem posłał ją bliżej barmańskiej strony blatu. — Rezygnujesz z nocnej przygody, żeby najebać się ze mną tanim winem? — Zwrócił ku niemu twarz, ściągając brwi w zastanowieniu. Przewieszony przez ramię chłopaka materiał musiał zwrócić jego uwagę, bo kiedy kolejny drink rozgościł się już w jego ciele, pociągnął za szatę, na ułamek sekundy podnosząc ją do góry, a wypuściwszy ją z palców, pozwolił jej swobodnie opaść na swoje miejsce. — Odjebałeś się na Dionizosa i proponowanie wychylenia głębszego to część charakteryzacji? Słyszałem, że jebał ludziom w głowach — zauważył, brzmiąc jakby nie do końca w to wierzył. Ale czy ostatnim razem nie posądzał Hyeona o stosowanie nieczystych zagrywek? Zamiast skonfrontować z nim spojrzenie, zerknął w stronę parkietu, choć przecież już od dobrej minuty wiedział, że nie ma nic lepszego do roboty. Że nawet chciał dla odmiany opróżnić butelkę gdzieś na uboczu.
  Co mogło pójść nie tak?
  Wiedział, że wiele rzeczy.
  A jednak…
  Wzruszył ramionami, by wyrażenie zgody przypominało raczej brak różnicy. Niech będzie.
  — Lepiej, żeby nie było chujowe.

  Yuu wiedział, że ta noc skończy się dla niego dobrze. Nie był w stanie wskazać dokładnie źródła tego przeświadczenia, ale po prostu czuł, że cokolwiek się dzisiaj stanie, nie zakończy swojej wizyty w dyskotece uciekając przed zagrożeniem utraty zdrowia… lub życia, w zależności od tego, komu tym razem by podpadł. Że to zwyczajnie będzie dobrze spędzony czas, że się odpręży, dokładnie tak, jak chciał. Nawet kosztem innych. A może szczególnie kosztem innych.
  Lisi uśmiech nie zszedł z jego ust nawet na sekundę, a stał się nawet bardziej wydatny, kiedy Seiya właściwie odczytał ukryte znaczenie jego pytania i jeszcze do niego nawiązał. Chciał się bawić? Yuu oparł podbródek na dłoni i nieznacznie przekręcił głowę, nie spuszczając spojrzenia z Yakushimaru.
  W porządku.
  — Czyli mówisz, że też lubią Cię wkurwiać? — zapytał zupełnie niewinnie — Patrzeć na tworzącą się na czole zmarszczkę, płonące kurwiki w oczach? Zastanawiać się, które słowo może być tym o jednym z dużo i kalkulować, czy na pewno znajdują się w odpowiedniej odległości, żeby zdążyć uniknąć pierwszego ataku, a przed drugim uciec? — ciągnął tonem pełnym żywego zainteresowania, ale też przekory. Odbił piłeczkę, bo choć Seiya nawiązał do sytuacji, to w dalszym ciągu nie było to to, o co chodziło Yuu — nie ubrał tego w odpowiednie słowa, tylko czekał, aż Hyeon sam nazwie wszystko po imieniu. — Jesteś jednym z moich ulubionych obiektów do wkurwiania — wyznał mu po chwili głośnym szeptem, mocno się do niego wychylając, jakby właśnie zdradzał jakąś tajemnicę. Ulubionym, bo właściwie nietrudno było go wkurwić, Seiya nigdy nie miał opinii człowieka szczególnie cierpliwego. I nie musiał mu przypominać, że za każdym razem ryzykował złamanym nosem – doskonale o tym wiedział i zupełnie nic sobie z tego nie robił. — Uroczy — zakończył jeszcze pomrukiem pod nosem i spojrzeniem prosto w oczy – Seiya nie mógł usłyszeć, co Yuushin akurat powiedział, ale mógł to z łatwością to wyczytać z ruchu jego warg, jeśli tylko go śledził.
  Im dłużej przebywał w jego towarzystwie, tym bardziej szampański nastrój mu się udzielał. A może to była wina wypitego alkoholu. Zgodnie ze swoimi wcześniejszymi słowami, delikatnie dźgał Yakushimaru swoim zachowaniem, jednak choć pozwalał sobie na zdecydowanie więcej niż normalnie, było w nim mniej kociej przebiegłości, a zdecydowanie więcej czystej radości i niczym nieskrępowanej wesołości. Nie sposób złościć się na kogoś, kto uśmiecha się tak promiennie i tak szczerze. Przynajmniej Yuu podświadomie właśnie na to liczył.
  — Przecież Ci mówiłem, że niepotrzebnie — odpowiedział gładko, bez mrugnięcia okiem utrzymując jego wyzywające spojrzenie. Seiya powinien już wiedzieć, że tego typu wyzwania są dla Yuu jak woda na młyn, a w tej sytuacji dodatkowo uważał, że miał więcej kart do rozdania niż Yakushimaru. I naturalnie nie zawaha się ich użyć. — Mam już dobry pogląd na to, jak Tobie zdarza się zaszaleć na imprezach — kontynuował, nie zmieniając tonu, a znacząco przekrzywiając głowę w jedną stronę. Wyzwanie Yakushimaru wcale go nie krępowało, wręcz przeciwnie: odżywał po nim jeszcze bardziej, spoglądając na chłopaka z nowym blaskiem w oczach. Nawet jeśli zupełnie nie uwierzył mu w rzekomą zazdrość – tę odebrał po prostu jako ozdobnikowy element gry.
  — Kto powiedział, że najebanie się z Tobą nie będzie nocną przygodą? — puścił mu figlarne oczko, znów opierając podbródek na dłoni, kiedy już wrócił na swoje miejsce. Chociaż właściwie w istocie zakładał, że ten wieczór zakończy przygodnym seksem z nieznajomą osobą, nie miał nic przeciwko temu, żeby zamienić to na pełną niewiadomych noc z Seiyą.
  Nieznacznie zesztywniał, kiedy Seiya zainteresował się elementem jego przebrania, ale pozostał w bezruchu, przyglądając mu się z na nowo rosnącym zaciekawieniem. Normalnie Seiya pewnie nawet by go nie dotknął, a teraz… Uniósł łagodnie brew do góry w pytającym wyrazie, ale nie odezwał się słowem.
  — Nie mam pojęcia, co odwalał Dionizos, uznałem, że będę wyglądał zajebiście w greckiej todze, a wino to świetny rekwizyt — wyznał szczerze i beztrosko, wzruszając lekko ramionami. Hyeon wiedział o greckich bogach tylko tyle, ile miał na ten temat w szkole, czyli niewiele i raczej pobieżnie.
  Kiedy Seiya zgodził się na wspólne picie wina, radosny uśmiech Yuu poszerzył się jeszcze bardziej.
  — To cudownie! Czekaj na mnie przy drzwiach, zaraz do Ciebie dołączę — wykrzyknął, przebijając się przez wszechobecne basy, po czym sprawnie zsunął się ze stołka i po chwili zniknął w tłumie.
Zjawił się przy umówionych drzwiach już parę minut później z plecakiem w dłoni i triumfalnym uśmiechem na ustach. Kiwnął na niego głową, żeby przeszli na sąsiedni korytarz, krótko po tym, jak ukradkiem rozejrzał się, czy nie zwrócili na siebie uwagi kogoś z personelu dyskoteki, ale dzisiaj zebrał się tu taki tłum, że chyba nikt nad niczym nie panował.
  — Ze względu na to, że to była fabryka, jest tutaj kilka nieodwiedzanych korytarzy — zwrócił się do Seiyi, kiedy drzwi odgrodziły ich od głośnej muzyki i nie wbijała się już ona tak w uszy. Następnie zaprowadził go w stronę tylnego wyjścia, skąd odbił przejściem w lewą stronę, krótkim korytarzem, schodami w górę i kolejnymi drzwiami w prawą stronę, gdzie muzyka znów zrobiła się nieco głośniejsza, bo najwyraźniej główna sala znajdowała się po drugiej stronie jednej ściany. Naprzeciwko niej z kolei znajdowały się okna wychodzące na tyły fabryki. W jednym końcu korytarza stało stare i sfatygowane biurko i to właśnie w jego stronę skierował się Yuu. O tym, że bywali tu inni goście, świadczyła pusta puszka po piwie, stojąca bliżej okna, ale nic nie wskazywało na to, że dzisiaj ktoś już skorzystał z małego wytchnienia, jaki oferował ukryty korytarz.
  Hyeon rzucił plecak na biurko, zanim wyciągnął z niego butelkę pełną najtańszego wina, jakie sprzedawał na swojej stacji. Czyli jedno z tych bardziej parszywych. Odkręcił zakrętkę i wziął porządnego łyka, zanim podał naczynie Seiyi. Nie skrzywił się nawet przez moment.
  — Co robiłeś wcześniej, że stwierdziłeś, że chcesz się jeszcze sponiewierać w Collison? — zapytał z zainteresowaniem, opierając się pośladkami o biurko i ramieniem o zimne okno.


@Yakushimaru Seiya

Poirytowanie dało mu się we znaki tylko na początku. Było jak igła, która wbija się w skórę i daje o sobie znać lekkim ukłuciem, a po chwili szybko daje o sobie zapomnieć. Ukłucie jednak wystarczyło, by w pierwszym odruchu wyraz jego twarzy dał Hyeonowi znać, że nie podobało mu się to, co usłyszał. Kąciki ust drgnęły, jakby już szykowały się do uformowania warg w wąską linię, a brwiom niewiele brakowało, by poddać się narracji chłopaka, który teraz już otwarcie dawał mu do zrozumienia, że cokolwiek robił, robił to z premedytacją. Ale przecież Seiya wiedział to już wcześniej, dlatego to nie cwaniactwo było powodem jego rozdrażnienia – raczej to, że zakładał, że podnosił rękę na dosłownie każdego. Ale gdy wpatrywał się w zadowoloną z samego siebie twarz Yuushina, nie chciał ulegać temu rozdrażnieniu, choć palcem wskazującym w zniecierpliwieniu uderzył o blat, przyciskając opuszkę mocniej do jego gładkiej powierzchni, gdy ten znów znalazł się bliżej.
  — Ciekawy sposób na wykluczenie opcji, że możesz być po prostu wkurwiający — odezwał się i zupełnie mimowolnie przechylił głowę na bok, jakby odbicie piłeczki z powrotem ku ciemnowłosemu, wymagało stania się na moment jego lustrem. Różnica tkwiła wyłącznie w ich twarzach, bo nic nie wskazywało na to, by Yakushimaru planował odwzajemnić uśmiech. Nic dziwnego, skoro w tym wydaniu kompletnie mu się nie podobał. — No nic. Wygląda na to, że ty i moje koleżanki się kurwa nie dogadacie. Żadna nie próbowała mnie wkurwić na siłę, ale całe szczęście, że to dla ciebie jedyna warta uwagi cecha. — Zmrużył nieznacznie powieki, jakby z góry uznał, że odebranie mu satysfakcji z wkurwiania go było dziecinnie prostym zadaniem. Rzecz w tym, że kiedy pierwszy impuls nadchodził, zazwyczaj był na straconej pozycji i jego dobry nastrój łamał się, jak sucha gałąź, na którą przypadkiem – lub też specjalnie – nastąpiono butem. Mógł mieć na uwadze, że był zaledwie jednym z wielu obiektów do wkurwiania i ktoś wkrótce mógł zająć jego miejsce, gdyby okazało się, że przestał reagować na złośliwe dźgnięcia, ale przecież wytrącony z równowagi nie miałby już czasu na powtarzanie sobie w głowy mantry o jebanym kwiecie lotosu na zajebiście spokojnej tafli jeziora.
  Oderwawszy wzrok od chłopięcej twarzy, prawie niezauważalnie pokręcił głową na boki, wywracając przy tym oczami. Lekceważąca mowa ciała rzucała całkiem solidny cień na mimowolną chęć odizolowania się od tego całego pierdolenia. Bo było go za dużo. Bo był nim zmęczony. Bo zrozumiał wystarczająco wiele i nie potrzebował dopierdalania do pieca przez jakiegoś zadowolonego z siebie skurwiela, który zaraz potem znów szczerzył się jak dziecko. A on sam nie rozumiał, czemu w ogóle myślał, że cokolwiek w tym było szczere. Niektórzy po prostu dobrze odgrywali role, w które akurat wygodnie było im się wcielić. Sei aktorem był raczej kiepskim, ale wyglądało na to, że dzisiaj miał zamiar wziąć udział w grze, przekonany, że to nie zaszkodzi.
  Że inaczej się nie da.
  „Przecież Ci mówiłem, że niepotrzebnie.”
  — No tak. Już kurwa prawie zapomniałem o byciu ulubieńcem. Najwidoczniej za rzadko to słyszę — rzucił zgryźliwie, jakby pomimo ogólnego wydźwięku słów Hyeona, postanowił wykorzystać ten fakt, choć nie sądził, że chciał usłyszeć to kolejny raz. Nie była to zresztą jedyna rzecz, którą chciał wyrzucić ze swojej głowy – stąd poza krótkim wzruszeniem ramion, nie skomentował swoich imprezowych szaleństw, bo były rzeczy, do których nie powinno się wracać myślami. Zwłaszcza kiedy nie był trzeźwy i już teraz czuł, że stąpa na granicy, od której trzymał się z daleka, bo miał świadomość – choć wolałby nie – z jaką łatwością mógł znaleźć się po jej drugiej stronie. — Na pewno nie będzie kurwa taką przygodą, na jaką dziś liczyłeś — uprzedził i kiwnął głową w stronę parkietu, jakby chciał zasugerować, że dobrze wiedział, dokąd zmierzała wcześniejsza sytuacja. Albo udawał, że nie zauważył puszczonego do niego oczka, albo właśnie dlatego wyraźnie podkreślił, że nie było o tym mowy.
  Nie?
  Nie.
  Nawet jeśli nie zaprzeczył, że toga do niego pasowała (w swojej wersji wydarzeń po prostu tego nie potwierdził). Nawet jeśli pięć minut później stał przy wskazanych drzwiach, chociaż wcale nie czuł, że „to cudownie”, gdy tymczasowo uwolniony od obecności Yuushina, uświadamiał sobie, że chyba go popierdoliło. Uparcie wpatrywał się w drzwi wyjściowe, od których dzielił go cały parkiet i które co jakiś czas były przysłaniane przez żywo poruszające się w tańcu sylwetki. Przeprawienie się przez morze ciał nie było żadnym wyzwaniem, ale stał w miejscu, jakby czekał aż ludzie sami zejdą mu z drogi.
  Nie schodzili.
  Może wcale nie zamierzał ruszyć się z miejsca. Może uznał, że nie miał na to czasu, bo przedzierający się przez tłum Hyeon znalazł się w zasięgu jego wzroku szybciej niż mógłby się spodziewać. Nie miał czasu na odwrót, bo ten brak czasu był dużo prostszym usprawiedliwieniem niż zwyczajna ochota czy ciekawość.
  — Dziwne, że jeszcze nie zagnieździł się tu kurwa żaden menel — stwierdził, omiatając wzrokiem pusty korytarz. Nowe miejsce nie wyglądało na często uczęszczane, przez co wydawało się, że personel też niechętnie tu zaglądał, czego nie można było powiedzieć o Yuushinie, który bez zastanowienia prowadził go w znane sobie miejsce. Nie wątpił, że odbył tu wiele nocnych przygód, ale Yakushimaru nie zamierzał oceniać opuszczonych korytarzy ani pod względem sterylności, ani pod kątem nastroju. Na pewno czuł się znacznie lepiej, gdy muzyka ograniczyła się jedynie do stłumionego dudnienia, a on nie musiał już podnosić głosu, by toczyć pojedynek z basami.
  Zbliżywszy się do okna, wyjrzał na zewnątrz, skąd na korytarz docierało w zasadzie jedyne oświetlenie. Migające lampy już nie raziły w oczy, które teraz całkiem szybko przyzwyczaiły się do półmroku. Zajął miejsce obok w odległości dzielącego ich plecaka i przyjął butelkę, nie poświęcając nawet sekundy, by przyjrzeć się etykiecie czy przezornie otrzeć gwint nadgarstkiem, zanim pociągnął dwa solidne łyki. Mógł przypuszczać, że po wlaniu w siebie tylu drinków, smak nie zrobi mu różnicy. O winie mógł powiedzieć jedynie tyle, że w odróżnieniu od reszty trunków, było lekko kwaskowate. Nie miał ani na co narzekać, ani czego chwalić.
  — Zapomniałeś spytać, co wolę, Hyeon. Prawdę czy kurwa wyzwanie. Zawsze wybieram to drugie — poprawił go, przekazując mu z powrotem butelkę, gdy wierzchem kciuka ocierał dolną wargę. Między wierszami chciał mu przypomnieć, że w pierwszej wersji wydarzeń mieli po prostu wspólnie się napić. Yakushimaru nie przewidywał brania udziału w przesłuchaniu, co nie było niczym dziwnym, biorąc pod uwagę, że rzadko odpowiadał na cokolwiek w sposób, który nie przypominałby rozmówcy wielkiej tabliczki z napisem „nie interesuj się”. Działał zupełnie odruchowo, choć przecież nie pytał o nic bardzo osobistego, na co nie istniałaby prosta do wykrztuszenia odpowiedź. Mimo tego w nakrapianych błękitem tęczówkach nieustannie tkwił ten sam dystans, nawet jeśli ciało było bardziej rozluźnione i mniej skłonne do ulegania nagłej fali nerwów. — Może straszyłem dzieciaki na ulicy. A może rzuciłem się do ataku na kogoś, kto mnie wkurwiał, ale wyczuł już, jak skutecznie przede mną spierdalać, więc będąc w okolicy, zgubiłem trop i uznałem, że skoro już tu jestem, to wpadnę na imprezę. I oto kurwa jestem. — Do uwieńczenia tej nieprawdopodobnej historii brakowało już tylko teatralnego ukłonu, ale ograniczył się tylko do uniesienia brwi, jakby teraz był autentycznie ciekaw, jak podobała mu się taka wersja wydarzeń. — Wow. Zdałem sobie sprawę, że to kurwa niekomfortowe, że ktoś tyle o mnie wie, więc może dla odmiany porozmawiajmy o tobie. Ty coś opowiesz, a ja posłucham. To chyba uczciwa wymiana? A żeby nie być totalnie sarkastycznym chujem, prawdziwa odpowiedź na twoje pytanie brzmi: byłem w Sawie. — Wzruszył ramionami, wiedząc, że nie musi wdawać się w szczegóły. O wielkiej imprezie halloweenowej było głośno już od jakiegoś czasu, ale nic nie wskazywało na to, by jej sława szła w parze z jakością, skoro był teraz tutaj – w zaniedbanym korytarzu podrzędnego klubu, z tanim winem i z kimś, kogo powinien unikać.
  Zajebiście.

  — Oczywiście, że jestem wkurwiający — zaśmiał się lekko, choć była to kwestia, która zostawiała gorzki posmak na języku. Zbyt wiele negatywnych wspomnień wywoływała, zbyt dużo krzywd na młodzieńczej naiwności, na prostych pragnieniach i podstawowych potrzebach, których nikt nie powinien się wstydzić. Jednak czasy, kiedy przygasał po usłyszeniu tych słów, już dawno minęły; od ostatniego razu obiecał sobie, że nie da nikomu takiej broni do ręki, że nikt z podobnym rezultatem nie użyje ich przeciwko niemu. Seiya nie miał być wyjątkiem w tej kwestii: chwilowy obiekt zainteresowań, krótkotrwała rozrywka. I pewnie zostałby jednym z wielu, ale po drodze okazał się być znacznie bardziej interesujący i złożony niż początkowo zakładał i naprawdę dobrze się czuł spędzając czas w jego towarzystwie. Nawet jeśli sam zainteresowany uważał jego obecność za przekleństwo. Zmieni zdanie. Właściwie Yuu był przekonany, że już zmieniał. — Na siłę? Seiya, proszę Cię, bywało, że sam mój widok Cię wkurwiał, mój uśmiech ma taką moc. Chyba nie zaprzeczysz? — uprzejme zapytanie Hyeona podszyte było rozbawieniem. Przecież za każdym razem widział, w jaki nastrój wpada chłopak, głuchy też nie był, Yakushimaru raczej nie zwykł kryć kotłujących się w nim emocji. Yuu jednak za każdym razem nie dopuszczał do siebie gniewu Seiyi, jak również kompletnie ignorował jego odstraszające działanie. Pozwalał, żeby rozbijał się o niego, tracąc na impecie, podobnie jak sztormowe fale rozbijały się o kamienne urwisko. Yuu nie tracił ani humoru, ani rezonu.
  Jawnym dowodem, że Yakushimaru zmieniał o nim zdanie, był fakt, że czekał na niego dokładnie tam, gdzie mu powiedział. Nie rozmyślił się nagle, że wolał pić przy barze i poczekać na następną koleżankę, która będzie chętna dotrzymać mu towarzystwa (a pewnie nie musiałby czekać długo); nie, Seiya stał nieruchomo koło drzwi, najwyraźniej trwając przy podjętej nad szklanką whisky decyzji, czym tylko wywołał szerszy uśmiech na twarzy Hyeona, który już i tak szczerzył się do niego jak głupi.
  — Te tylne drzwi są zamykane, więc chyba po prostu żaden nie miał okazji — odpowiedział na uwagę chłopaka, oglądając się na niego przez ramię. — I jeszcze uprzedzając Twoje obawy: zdarza się, że ochrona przyuważy, jak ludzie tutaj wchodzą i czasami ich wyganiają, ale myślę, że dzisiaj nikt nad niczym nie panuje — zaśmiał się lekko, dziarskim krokiem przemierzając korytarz. Zdaje się, że odzyskiwał tę energię, którą na parkiecie musiał dzielić z innymi i pewnie szybko przestanie siedzieć w jednym miejscu. Sama atmosfera dyskoteki mu na to nie pozwalała.
  Przejął od niego butelkę, czując, jak usta rozciągają mu się w cwanym uśmiechu.
  — No nie wiem Seiya, czy podołałbyś każdemu wyzwaniu. Obawiam się, że przed niektórymi mógłbyś stchórzyć. — Nie “nie podjąłbyś się ich, bo są głupie i szczeniackie”, tylko z premedytacją “mógłbyś stchórzyć”. Przytyczek, prowokacja, dźgniecie patykiem. I obserwowanie efektów. W tym celu Yuu od niechcenia odbił się od szyby i w dwóch krótkich krokach stanął przed chłopakiem. Upił porządnego łyka z butelki, nie spuszczając z niego spojrzenia, po czym przekazał mu butelkę. Zrobił wesołego pirueta w miejscu (zdawał się bez problemu trzymać pion), po czym zrobił parę kroków w stronę końca biurka.
  — Ooo, Seiya, straszenie dzieciaków na ulicy byłoby zajebiste — od razu podchwycił właśnie ten temat, gwałtownie obracając się w stronę swojego towarzysza — Moglibyśmy przebrać się za jakieś yokai — bo oczywiście, że w głowie Hyeona brali w tym udział we dwójkę — biegalibyśmy w jakichś czarnych pelerynach i przygarniali porzucone słodycze. Dobra zabawa i darmowa wyżerka w jednym. Co prawda pewnie musielibyśmy szybko spierdalać, gdyby któryś z opiekunów nas przyuważył, ale adrenalina tylko podkręca doznania. Hahaha, ale byłoby zabawnie — trajkotał swobodnie, wyraźnie zupełnie nic sobie nie robiąc z sensu wypowiedzi Seiyi – ten zwyczajnie nie robił na nim wrażenia.
  — O, Sawa. Dziwię się, że Ci się chciało. Mnie się nie chciało. Straszne zadupie. Ale zakładam, że sam z własnej woli tam nie pojechałeś — zatrzymał się przy drugim końcu biurka, patrząc na Seiyę — Tylko ktoś Cię namówił. A sądząc po zaskakującej elegancji Twojego przebrania, obstawiałbym, że koleżanka. Ładna? — dedukował niewinnie dalej, przekrzywiając głowę na bok w zaciekawieniu. Równie dobrze mogła być to przyjaciółka albo nawet siostra, skoro z kimkolwiek był, to najwyraźniej postanowił się z tą osobą rozstać jeszcze zanim noc się skończyła i poszukać kogoś, z kim faktycznie tę noc zakończy, ale tę kwestię Yuu zdecydował się pominąć, nagle skupiony na ścianie za biurkiem: najpierw tylko wzrokiem, ale chwilę później sięgnął do niej ręką, żeby zbadać jej fakturę.
  — Czy mogę Ci coś o sobie opowiedzieć, hmm — już chwilę później ponownie zrobił piruet i po kilku sekudach znów stanął przed Yakushimaru, którego zaraz zaczepnie trącił swoim kolanek o jego, jednak z miną wyrażającą największe skupienie. — A wiesz co, opowiem — stwierdził, zbliżając się nagle tak, że Seiya mógł wyraźnie poczuć ciepły oddech Yuu na twarzy i ciężar jego ciała skupiony na mocnym chwycie za ramię chłopaka. Najwyraźniej przez swój manewr kolanem chwilowo stracił równowagę, ale nie odezwał się słowem na ten temat – twarzy Hyeona wyrażała głębokie zamyślenie, jakby rozważał, co w ogóle warto opowiedzieć. Wrócił do swojej poprzedniej pozycji w milczeniu i znów zrobił parę kroków w stronę drugiego końca biurka. — Pamiętasz tę noc, kiedy ranny wlazłem do Ciebie przez okno, a Ty byłeś tak wspaniałomyślny, że mnie opatrzyłeś? I jak Ci powiedziałem, że stanąłem w obronie pewnej dziewczyny? Otóż tak naprawdę próbowałem zdobyć dowody przeciwko chłopakowi tej dziewczyny, bo ją zabił, a że na niego nic nie mieli, to chodził wolno. Przez to Keiko snuła się po ulicach… Bił ją tak długo, dopóki nie umarła — urwał na moment, patrząc gdzieś w bok, zanim z powrotem spojrzał na Seiyę. — Lubię pomagać. Szczególnie tym, którym szczególnie trudno jest uzyskać pomoc od kogokolwiek. Żeby mogli spokojnie odejść, nawet jeśli śmierci nie mieli spokojnej — zakończył lekkim wzruszeniem ramion, jakby nie uważał tego szczególnie imponujące osiągnięcia, ale jednak takie, które sprawiały mu przyjemność i osobistą satysfakcję. — Liczę na rewanż — dodał, uśmiechając się do niego lekko, łagodnie, bo choć chętnie posłuchałby o nowych stronach Seiyi, nie zamierzał na nic naciskać.


@Yakushimaru Seiya