Czarne linie smukłych cieni, które widywała w snach, zdobią niezliczoną ilość kartek. Rozmazane niby mgłą twarze, które przyglądają jej się uporczywie. Z pytaniem nieruchomych ust. Niepokój tańczy, jakby karmiony mrokiem. Ale lęk gaśnie, gdy na papier wkradają się kolory. Wiśniowa czerwień owocu, rozkwitły róż płatków, złoto skradzione z cudzych źrenic i błękit mieniących kropel.
Obrazy - odkąd pamiętała, zawsze ożywały pod jej palcami. Bawiła się kreską, mieszała kolory, nadawała imiona. I to taką zapamiętano ją w dzieciństwie. Drobna, często roześmiana, urokliwym wdziękiem ściągając cudzą uwagę, odważna w szczerości i zbyt spostrzegawcza, by umknął jej szczegół twarzy, którą akurat rysowała. Miała talent, a ten rozkwitał, nieświadomy ani pochodzenia krwi, która wartko płynęła w jej żyłach, ani przyszłości, która miała zalać ciepłą scenerię tragedią.

Nigdy nie dowiedziała się, że odlegli, wiecznie zapracowani rodzice, byli wyłącznie opiekunami z nazwy. I nawet ukochana babcia, które oddawała jej lata wychowania, nie wspomniała, że to klan Minamoto stanowił jej źródło. Wierzyła jednak słowom, jakie w opowieściach przekazywała jej ukochana babcia. Głęboko wierząca, często zabierała ją do świątyń, opowiadając historie tak piękne i straszne, że Cerei niemal w artystycznym amoku, tworzyła kolejne scenerie obrazów i legendarne postaci. Jeszcze wtedy nie wiedząc, że słuchała nie wymyślonych legend, a tajemnic, tak pilnie strzeżonych przed ludźmi. Duchy, demony, bogowie - to co z ust wiekowej babci traktowała jak fascynujące sny, było faktem. Prawdą, którą zrozumieć miała wiele lat później.

Czas zmiany przyszedł niespodziewanie. Z ciemnością, która wyrwała z piersi nie tylko przejmujący krzyk, ale i oddech. Wyrwała i niewinność w sposób najbardziej bolesny dla istoty, spoglądającej na swoją przyszłość w artystyczny świetle. Miała piętnaście lat gdy zapłaciła karę za beztroskość i wdzięk, z którego po dziewczęcemu, była dumna. Przyciągnęła uwagę nie chłopca, a nawet nie mężczyzny. Bestii.
Nigdy nie miała zapomnieć własnego przerażenia, bólu i obrzydzenia, które - mimo błagań do wszystkich nieistniejących bogów, nie przyniosły ratunku. Nie umiała się bronić, nie przed silnymi dłońmi, które rozdzierały ubrania i uderzały raz za razem, by zdusić krzyk, by przestała się szarpać, nie zatrzymując jednak łez. Pamięta za to, że ukojenie nie przyszło nawet wtedy, gdy pochłaniała ją ciemność, a cienie, jak pająki otoczyły ją, wskazując palcami, szepcąc, obserwując.
Nie wiedziała kto i kiedy ją znalazł. I jak znalazła się szpitalu w ciężkim stanie. Nie obchodziło ją to. Nie chciała wiedzieć. Nie chciała pamiętać. Nie chciała też żyć, ale los zaplanował jej inną ścieżkę.
Wyjechała, chociaż nigdy nie opuściła Japonii, zostawiając jednak wszystko i wszystkich, którzy wcześniej byli jej bliscy z przerażeniem odkrywając, że właśnie ci, którzy mieli znaczenie wywoływali w niej lęk. Przecież była splugawiona, jak mogli widzieć ją inaczej? Usłyszała jednak, że sprawcą się zajęto, że nigdy miał więcej skrzywdzić kogokolwiek. Nie czuła ulgi. Przez długi czas nie czuła nic oprócz nieukojonego bólu, wisząc w ciemności własnego cierpienia. Potem także gniewu.

Malowanie, było jednym z elementów jej terapii. Rodzice zadbali też, by była pod opieka psychologów i nigdy nie zbrakło jej niczego, ale pielęgnowane urazy, narastające bóle głowy przeradzające się w migreny i rozpaczliwy wręcz lęk przed bliskością miały towarzyszyć jej już zawsze. I znowu, to babcia Yae ofiarowała jej najwięcej, stanowiąc ostoję i oparcie, które miało zaważyć na jej decyzjach. Być może dlatego, tak wielkim zaskoczeniem było dla nich, gdy oznajmiła, że wraca i rozpoczyna artystyczne studia w Fukkatsu. Argument, z którym nikt się nie kłócił stanowił jeden z powodów. Drugi, mierzył głębiej, do snów, tym razem prawdziwych. Do głosów, szeptów, do cieni podążających za nią, do koszmarów, do próśb i gróźb. I do dawnych opowieści, które uczyła się poznawać na nowo. Do świata rzeczy niewidzialnych. Przynajmniej, nie dla wszystkich.

Trudno było w niej odszukać jej dawną wersję siebie. Poważniejsza, nieufna, nadal jednak szczera, z pierwiastkiem uśmiechu, który tam głębiej wciąż jaśniał, obleczona artystyczna aurą fascynacji kolorami i…ludzką twarzą. Te, portretowe, najczęściej znajdowały miejsce na kartkach szkicownika, z którym się nie rozstawała. A dzięki jednemu z wygranych konkursów malarskich, dostała szansę, z której korzystała od czasu do czasu. Talent i pamięć do twarzy pozwolił jej na nawiązanie współpracy z lokalną policją, dając intuicyjny wgląd w świat, który nie dla każdego był zrozumiały. Świat duchów i ten ludzki mieszał się na tak wiele sposobów, że nie mogła pozwolić sobie na ignorancję. A jej obrazy znowu, zaczynały żyć. Być może w inny, niż można spodziewać się sposób, symbolicznie rozdzierając zasłonę duchów. Podobno najważniejsze jest niewidoczne dla oczu.
I wciąż żyła. Czy było warto?