Kiwnął głową, zgadzając się w pełni na ofertę stworzonka. Dla Jiro te zielone kamyczki nie miały absolutnie żadnej wartości i nie robiło mu różnicy czy demon uprze się, by odmierzać je wagą, brać garściami czy liczyć na sztuki. Dopóki zbieranie ich nie było ani męczące ani czasochłonne - dostanie wszystkie, które trafiły w ręce yurei.
  Może to przez cel, do którego stworek miał ich zaprowadzić, a może przez samo podejście do zwierzątka. Tak jak przy innych małych yokai Razaro prawie zawsze dostawał kurwicy, tak przy nim był raczej zagrożony cukrzycą.
  – Jest cudowny, prawda? – westchnął z nieukrywanym zachwytem do Nobuo, wpatrując się w glutowatego demona niczym niespełna rozumu matka w jedzącego błoto purchlaka, nieświadomy, że towarzysz najchętniej rozdeptałby stworka jak pluskwę.
  Podniósł zaaportowany mu przedmiot, wpatrując się przez dłuższą chwilę w szpulę nici i obracając ją w dłoni, co powstrzymało go przed dalszym wygłaszaniem zachwytów na punkcie zwierzątka.
  Przeniósł spojrzenie prosto w ciemność, dokąd prowadziła rozwinięta nić. Kusiło go, by zwyczajnie pociągnąć i cokolwiek znajdowało się na jej końcu, siłą przyciągnąć do siebie, bez wchodzenia w nieznane. Jednak nić, mimo że najpewniej magiczna, wyglądała dość krucho i bał się, że zwyczajnie ją zerwie. Nie umiał też łowić ryb, by wyczuć jak na czymś tak lichym wytargać z ciemności tuńczyka.
  – Jak wyrzucić duszę z tego ciała żeby mogła wrócić Toshiko? – spytał w końcu, wiedząc, że raczej odnalezienie jej będzie tą łatwiejszą częścią, a poskładanie trudniejszą – Tak żeby nie zrobić jej krzywdy.
  To pytanie, które nie dawało mu spokoju już od dłuższej chwili, przełamało jakąś barierę i rozwiązało worek z kolejnymi pytaniami, które spadły na stworzonko jak grad.
  – Co się stanie jak zjesz kamyczek? Widziałem, że masz kiełki. Zjesz nas? Urośniesz? Będziesz przepotężny jak Godzilla? Dasz radę zabić yokai? Znasz Venoma? Jak masz na imię? Jesteś samcem, tak? Tuszkiem w sensie, a nie tuszką?
  Wiedział, że wahanie za dużo tu nie da, więc mimo wszelkich oporów ruszył za nicią. Była to przecież jedyna opcja jaką miał.

Kawałki blaszki, jakoby same ku temu chętne, złączyły się w całość, która nabrała sensu zaledwie po kilku chwilach. Lustro ułożone w jej dłoniach, starutkie i małe, było jednak lustrem. Podobnym tym, za sprawą których znalazła się w tej kompletnie irracjonalnej sytuacji, tym, których dotknięcie przerzuciło ją na drugą stronę. Do limbo, oddzielając duszę od ciała, rozklejając te dwie materie jak rzepy, ciało, jak puste naczynie, zostawiając do dyspozycji kogoś innego. Wpatrywała się w swoje odbicie, może odrobinę niedowierzając, że prawdopodobne rozwiązanie spoczywało w jej dłoniach, czekając tylko na to, aż je wykorzysta. Odetchnęła ciężej, próbując wyrwać się z wszechogarniającego ją letargu, który przyszedł, przykrył ją jak kocem i w szoku ogólnego rozrachunku sytuacji, zamknął na kilka chwil w swoim uścisku. Równie ciężko przyszło jej przełknięcie śliny, gdy ta, jak papier ścierny, przemknęła po wysuszonym gardle.
- Masz coś? - wyrwało się jej, w końcu, gdy stanęła na równe nogi. Spojrzenie przeniosła na Toshiko, zauważając od razu, że coś jest nie tak. Cieniutka żyłka połyskiwała pod pewnymi kątami, z każdym jej napięciem wydając z siebie charakterystyczny jęk. Dotknąć się jej nie dało, byłoby to zbyt oczywiste. Mocniej zacisnęła palce na rączce lusterka, nadal trzymając je przy sobie. Pudełko, które początkowo kompletnie zignorowała, nie wydawało się jej najbezpieczniejszą opcją.
Nie musiała się również odwracać, by wyczuć, że Enma, i jak się okazało, jego towarzysz, pojawili się tuż za nią. Ból po napiętej szczęce rozszedł się aż do ramion.
- Enma - zaczęła, nadal się do nich nie odwracając. Jeszcze nie - Masz dwie opcje. Albo nam pomożesz i dostaniesz lustro - uniosła je, tuż nad swoją głowę, w tym samym też momencie odwracając się do nich przodem. Sam fakt prośby o cokolwiek ledwo co przechodził jej przez gardło, zwłaszcza, gdy prośba ta skierowana była do niego.
- Albo będziesz musiał po nie doskoczyć.

@Seiwa-Genji Enma @Warui Shin'ya @Akiyama Toshiko

Prawdopodobnie nie skupiał się na słowach małego stworzonka stuprocentowo – ich sens mu ulatywał, jakby całe zdania łapał jednym uchem, a drugim wypuszczał. Nie mógł skoncentrować myśli wokół jednego tematu. Ciągle się rozglądał, jakby szukał czegoś konkretnego, choć w rzeczywistości czuł się po prostu nieswojo, obco. Chociaż udało mu się zauważyć, że cena za jakiekolwiek informacje dosłownie w chwilę wzrosła z dwóch kieszeni kamyków do dwóch i pół kieszeni. Reszty bełkotu nie chciał zrozumieć, bo interesowały go jedynie drzwi wyjściowe.
    Cudowny?
    — Przeuroczy i przecudowny — zgodził się, nie chcąc wchodzić w żadne dyskusje na temat małego stworka. Nie wiedzieli o nim zbyt wiele poza tym, że bardzo potrzebował kolorowych kamieni, które były kartą przetargową. I powinni to wykorzystać na własną korzyść, stawiając warunki, na które stworzenie musiałoby przystać, bo w przeciwnym razie nie udałoby mu się zdobyć tego, czego tak bardzo pragnęło.
    Spojrzał pod nogi swojego towarzysza dopiero, gdy tuszek przyniósł nić.
    — Nie wiemy czym jest, nic mu nie dawaj — powiedział zaraz po serii pytań, nachylając się nieco bliżej ucha nieznajomego. Ściszony ton głosu miał spowodować, że czarna maź nie zrozumie co miał zamiar zrobić. A przecież plan był prosty – chciał się pozbyć towarzystwa małego demona, ewentualnie cisnąć nim w dal, jeśli okazałby się zbyt irytujący. Zebranych kamieni oczywiście nie chciał oddawać – miał podobne podejrzenia co Jiro.
    — Kim jest Toshiko? — zapytał, idąc posłusznie za Hasegawą. Totalnie olał obecność małych sił nieczystych.

Ostre światło nowego pomieszczenia skutecznie oślepiło go na krótką chwile. Na całe szczęście jego wzrok stosunkowo szybko przywykł do nowego oświetlenia, dlatego też już po paru głębszych wdechach wyłączył latarkę, gdyż nie wiedział na jak długo może starczyć bateria, a następnie schował ją do kieszeni bluzy.
W pierwszych chwilach zignorował obie dziewczyny, zdecydowanie bardziej chcąc się skupić na otoczeniu próbując wychwycić wzrokiem cokolwiek, co mogłoby wydać się podejrzane albo co lepsza, pomocne.
Na ten moment, w sytuacji, w jakiej się znaleźli, Enma postanowił nie poruszać tematu zachowania rudowłosego. Uznał, że to ani czas, ani przede wszystkim miejsce na wyjaśnianie takich sytuacji. I choć jego zachowanie z łatwością można było określić jak najbardziej normalnym, to w jego ruchach, gestach, tonie oraz przede wszystkim rzadkich spojrzeniach, jakimi obdarzał swojego kompana, był wręcz namacalny dystans, jaki pojawił się między nimi.
Kiedy rozglądał się po pomieszczeniu, usłyszał słowa kobiety, którą znał tylko z widzenia. Nie interesowało go, skąd znała jego imię, a bardziej to, co trzymała w dłoni. Lusterko. Z jednej strony mogła to być podpucha a przedmiot mógł okazać się zwykłym bublem i niczym więcej. Z drugiej strony.... czemu nie? Czemu nie spróbować wszystkiego, skoro i tak byli w ciemnej jak pizda dupie?
Na jego twarzy pojawiło się zrezygnowanie wymieszane z czymś innym, kiedy dziewczyna uniosła lusterko nad głowę co przywodziło mu na myśl zachowanie z jeszcze szkolnych lat. Wsunął dłoń w ciemne włosy, a następnie poczochrał je czując zrezygnowanie. I przede wszystkim zmęczenie.
- To bez znaczenia. I tak siedzimy w tym razem. - odezwał się wreszcie i zrobił kilka kroków na przód, zatrzymując się przed kobietą, po czym wyciągnął dłoń po lusterko. Nim jednak mogła mu je dać, kontynuował.
- Taira no Masakado. Tak nazywa się ten ognisty yokai. Ogólnie w ogóle nie powinno go tu być, gdyż jego świątynia, gdzie znajduje się jego głowa, jest w Tokio. Ponadto sam został zapieczętowany wiele, wiele lat temu. Zakładam, że ktoś albo coś złamało pieczęć i wykradło głowę, tym samym zaciągając go tutaj. Taira to jedynie pionek, nic więcej. Znajdziemy głowę to pozbędziemy się problemu. Oczywiście to tylko moje gdybania, bo nie jestem na sto procent pewien, czy tak jest, ale to wydaje mi się najbardziej logiczne. Pomyślałem, że warto znać swoje przeciwnika, nawet jeżeli są to znikome skrawki informacji. - nie wiedział, czy to, co powiedział przyda im się, ale na pewno nie zaszkodzi.
Jeżeli otrzymał lusterko, zaczął mu się przyglądać pod kątem yokai, yurei i egzorcyzmów, starając się przypomnieć sobie, czy kiedykolwiek czytał o takich przedmiotach i zjawiskach, sięgając pamięcią do wszystkich informacji o egzorcyzmach, jakie posiadał.

@Warui Shin'ya @Yōzei-Genji Madhuvathi

 Kiedyś czytała Alicję w Krainie Czarów, ale to, co się tu wyprawiało, zdecydowanie nie było przyjemną wyprawą do magicznego świata. O wiele bardziej ponuro, mrocznie i chyba nie ogarniała bardziej niż tytułowa bohaterka. Wolałaby pewnie znaleźć się w miejscu pełnym magii i wesołych stworzeń niż strasznych upiorów, które widziała jedynie, kiedy opromieniała je poświata latarki – ta prędzej czy później znów wylądowała w kieszeni dziewczyny, odrobinę przerażonej widokiem.
 Starała się znaleźć cokolwiek, kiedy towarzyszka zajęła się elementami na stoliku. Wytężała każdy zmysł, choć koncentrowała się mimo wszystko w głównej mierze na słuchu oraz dotyku, nie do końca ufając już swojemu wzrokowi. Aż wreszcie coś poczuła – zaskoczona aż odsunęła rękę i spojrzała na nią. Zmrużyła oczy, przyglądając się tej niemal niedostrzegalnej żyłce.
 – To wygląda jakbym… była z czymś połączona? Jakąś nitką czy nie wiem... – odparła w kierunku kobiety, po czym wyciągnęła latarkę i obejrzała się na dwie postacie, które do nich dołączyły. Bardziej jednak niż jakimikolwiek przekomarzankami o układankę, zainteresowana była tym słabym, kłującym uczuciem. Brzęcząca nitka zajmowała teraz jej uwagę znacznie mocniej niż dorośli zebrani w centrum. Wysunęła z kieszeni latarkę, licząc na to, że w dodatkowym świetle tajemnicza żyłka stanie się odrobinę bardziej widoczna. Oświetliła ową strunę, starając się wyśledzić, dokąd w ogóle wiedzie. Na tę chwilę był to jej jedyny trop i jego postanowiła się trzymać, kierując się tam, gdzie powinien znajdować się drugi koniec nici.

@Yōzei-Genji Madhuvathi

Sytuacja dla Noriakiego była nowa. W końcu nie od zawsze doświadczał ukrytego świata. W zasadzie nie wiedział o nim zbyt wiele. Potrafił jednak odnajdywać się w nowych i niebezpiecznych sytuacjach. Zachowywać zimną krew. Wbrew pozorom to co się teraz odbywało potrafił zrównać z biznesowymi grzecznościami do których w trakcie bankietów i spotkań brał udział. Nigdy nie był porywającym mówcą, lecz potrafił sięgać po odpowiednią etykietę oraz okazywać zasłużony szacunek.
Demony i duchy go nie płoszyły, nie zrażały - były to byty inne, lecz równie posiadające cel i pragnienia. Potrafił to sobie zracjonalizować. Na chwilę obecną nie odczuwał by lisi demon miał zamiar ich skrzywdzić. W zasadzie, gdyby tak było mógł już dawno osiągnąć swój cel - te myśli pomagały mu zachować równowagę. Znał też wartość swojego nazwiska, wpływu - nie tylko w świecie żyjących. Ujawnienie go przyciągało albo sojuszników, albo wrogów. Jak na razie Noriaki był w jednym kawałku.
- Zgromadzono nas w jednym miejscu i wprowadzono do pomieszczenia pełnego luster. Między zwierciadłami dało się jednak przemieszczać, można było też w nie wejść i już się nie wydostać. Iluzją potrafiły wabić do swojego wnętrza - poniekąd w ten sposób znalazłem się w tym miejscu, Tsukumogami. Lustra przywiodły mi na myśl właśnie legendę o ungaikyō i to była moja pierwsza myśl. Nie twierdzę, że prawidłowa ale jeżeli miałbym myśleć o świecie w lustrze i zgromadzonych w nich bytach to nie mam za wiele innych pomysłów - zamilkł na chwilę słuchając rady lisiego demona. Uznał ją za cenną bo tak, prawdą było że o ile radził sobie z etykieta w świecie ludzi to miał braki w wiedzy o świecie demonów. Nie był głową klanu więc tej wiedzy mu skąpiono - Dziękuję za radę. - rozejrzał się nieco wokół, zastanawiając się czy wewnątrz lustra były lustra...? - Od jak dawna przebywasz w tym miejscu, Tsukumogami? To miejsce zawsze było twoje? - spytał sięgając po zaproponowaną czarkę - I tak, jak mówi moja towarzyszka, chcemy się dostać do Utsushiyo - istniejącego świata, świata ludzi - Byłeś w nim kiedyś? - Spytał obserwując "lustro" powierzchni herbaty.

Emocje jak w kalejdoskopie przybierają inny kolor. Z pozoru zielonkawych barw, świadczących o pogodnych zamiarach, wybija pomarańcz. Ten zaraz mieni się purpurą, by w końcu po ciele rozlać wkurwioną czerwień. Wraz z szybciej płynącą krwią i słabe witki rwą się do góry, wciąż jeszcze w fantazjach, w głowie, z dala od rzeczywiście rozgrywającej się sceny. Linie zębów mężczyzny pocierają się o siebie, gdy szczęka nabiera widocznie zarysowanych konturów. Za uchem podszepty diabelskie, prosto z drugiej strony kierowane ku jego myślom jak zatruwająca je kropla. Ulega temu głosikowi jak własnemu, gdy głowę przejmuje migrena. Byleby już niczemu się nie opierać. Poddać jak szmaciana lalka na deskach bogato zdobionego teatru. Bo czy nią właśnie nie był? Kukiełką. Pierdoloną marionetką, od której sznury pięły się hen ku górze, by gdzieś tam ktoś szarpał ich końcami, bez jego wiedzy wprowadzając ciało w ruch. I paradoksalnie gest ten, tak czuły, tak wydawałoby się, że odpowiedni, jest jak iskra wzniecająca płomień. A ten rozlewa się niczym lawa po mięśniach i pełznie ociężale, mija serce zapomniane, które gdzieś tam ledwo tylko dycha. Kiedyś jak dzwon wyczuwalne, teraz bije skromnie. Tylko ciało, bo nic innego przytrzymując przy życiu. Nic innego już, nic prócz tego zapachu wody, tego drgnięcia na policzku, niewyczuwalne. Drga głowa. Ostrzegawczo jak u psa, który nie chce być dotykanym; którego dawna smycz wciąż rzęzi na szyi, uwiera fantomowym bólem. Zawarczałby, gdyby palce zabrnęły głębiej. Ale nie gest a słowa drapią podniebienie, więc język robi po nim kroki. Raz, dwa, trzy. Magiczny odruch bezwarunkowy, by opanować rosnące zdenerwowanie.
  — Bo? — Krótkie pytanie malowane czystą agresją, gdy słyszy odmowę. W oczach więc palą się kurwiki, które od tej iskry rozlały się po białkach. I nie liczy się nic innego jak ta odmowa. Skronie zaczynają palić miałkim bólem. To wracająca migrena dawniej zastopowana opioidami. A on tego bólu, każdy wie, nie znosi. Bo czaszkę mieli na drobne kamyczki, w rozciągające się pod głową pasy rozciąga myśli. Wrogości towarzyszy spojrzenie skryte pod na wpół przymkniętymi powiekami i, nie wiedzieć kiedy, pod brwiami ułożonymi w drapieżny wyraz. Do kurwy. Palce drgają poruszone przez tego, kto ciągnie za sznurki. Może to spersonifikowana Złość. Może coś innego. Może ten pies, którego po raz kolejny pogoniono miotłą.
  Parska. Jest to głośne, pełne wrogości rozbawienie. Oczyść ciało i umysł Keita. Chciałby powiedzieć, że wiara to bujda; że modlitwa to opium dla ludu; że w końcu typa popierdoliło. A może to on już na granicy szaleństwa bądź w jego epicentrum, bo przy końcowym zdaniu Ivara dłoń w zamaszystym geście ląduje na tamtego klatce piersiowej. Odpycha go siłą, która pobudzana miłą jak płynne złoto agresją. I gdy ten oddali zdziwioną twarz na wystarczającą odległość, prawa dłoń jak głaz wyląduje na mężczyzny policzku. Jeden ruch, nic więc. Uderzające o kości jarzmowe Ivara paliczki grzechoczą, gdy jego ciało gnie się do dołu, zaraz prostuje, by zrobić krok w tył.
  — Popierdoliło cię.
  Zniesmaczony odwraca wzrok, zawiesza go na Rajce, na dziewczęciu.
  — Skąd w was tyle spokoju?! — Ręce stają się przedłużeniem jego złości, gdy na moment rozpościerają się w prostej linii. Mówi idąc. Tyłem, ale wprost do ichniejszego przewodnika. Samozwańczego znawcy historii, jebanego uosobienia równowagi. — Kurwa, na co dzień popierdalacie po świecie zmarłych czy jak? A ty… — Odwraca się na pięcie, by znikąd dostrzec stworzenie wykwitłe jak majak pod psychotropach. Kei upuszcza krótkie, rozbawione parsknięcie, by w maniakalnym już niezrozumieniu spojrzeć na pełznącego ku nim monstrum i zaśmiać się. Głośno i w agresji żrącej klatkę piersiową dodając: — Zabijcie mnie.
  I nikt nie wie, czy to jest żart, czy realna prośba.

  Starał się jak mógł, by zachować jasność umysłu. Myślał, że właśnie to jest potrzebne, a jego wybory są w pełni słuszne. Chciał ich chronić przed czymś nieznanym; chciał stać się w końcu odpowiedzialnym i wyrwać ich z sideł absorbującego mroku, który z każdą sekundą zatruwał ich umysły. Czuł, że atmosfera stawała się coraz bardziej gęsta. Czas mijał, podczas gdy oni ciągle stali w miejscu. Rajki nie było, a Keita... wydawać się mogło, że nie był sobą. Chociaż może tak naprawdę w końcu widział go w pełni prawdziwego. Z początku nie dopuszczał do siebie tej myśli, najwyraźniej nie chcąc uwierzyć w złe intencje wobec wszystkiego. Ponieważ to nie był Keita, którego znał — to nie był ten sam człowiek. Gdzie podziały się jego wartości, za którymi podążał przez swoje życie? Skąd w nim tyle nienawiści i agresji? Czy tylko Ivar stał się ślepy na krzywą rzeczywistość, nie dostrzegając tak drastycznych zmian? Pytania mnożyły się, a na żadne nie mógł znaleźć odpowiedzi. To nie mogła być Hansena wina.
Nie mogła.
  A jednak to właśnie w niego uderzał nie tylko samymi słowami. Nie odpowiedział, nie chcąc wzniecić jeszcze większego płomienia. Starał się nie reagować podczas modlitwy, mając nadzieję, że przynajmniej ona ich wspomoże. Jednak wraz z jej końcem odczuł silne odepchnięcie; nie te przyjemne i elektryzujące, które zapamiętał, a drażliwe i zaskakujące. Dotyk ten pozna wszędzie, więc wzrok pełen konsternacji przeniósł na wkurwione spojrzenie. Nie zdążył zrobić nic więcej, a wraz z odepchnięciem poczuł równie silne uderzenie na swoim poliku. Ból, który temu towarzyszył w mgnieniu oka rozlał się po twarzy, a Ivar stracił równowagę, opadając na ziemię. Szok, którego doznał był w tym momencie większy niż chęć pomocy, którą chciał mu zaoferować. W kąciku poczuł metaliczny posmak krwi, kiedy tylko koniuszkiem języka sięgnął ku lekko rozciętej wardze.
Roześmiał się.
  — Tylko na tyle Cię stać? — rzucił w stronę mężczyzny, w głosie wyczuwając subtelną dozę złości.
Kątem oka dostrzegł postać wyłaniającą się z wody. Nadzieja, która miała ich uratować, w tym momencie dla Hansena nie miała najmniejszego znaczenia. Beznamiętnie spojrzał się na rozjuszonego Gotō, wstając z ziemi by do niego podejść. Miał zachować irracjonalny spokój; czemu jednak to zawsze on musiał uchodzić za tego spokojnego i słabego?
  — Wyobraź sobie. Przez całe pierdolone 35 lat widzę i rozmawiam z duchami. Jak Cię to przerasta, to proszę, zaćpaj się. Może przynajmniej Tobie ulży, bo mi nigdy to nie pomogło — odpowiedział poddenerwowany, pod nogi rzucając mu dawkę tabletek, które ze sobą zabrał. Którą zawsze przy sobie miał, by na tego typu sytuacje móc stłumić swój umysł od rzeczywistości, której nienawidził i na którą nigdy nie miał wpływu.
  Odwrócił się od niego, cały czas czując palące uczucie na twarzy. Złapał się za szczękę, w ściankach swojego umysłu nie mając czasu na przetrawienie tego wydarzenia. Nie miał czasu, by wracać do wspomnień z kawiarni, gdzie wydawało mu się, że wszystko jakoś ułoży się po rozmowie, którą razem przeprowadzili. Choć podświadomie wiedział, co zrobił źle, tak jeszcze nie dopuszczał do siebie tej myśli.
  Spojrzenie w końcu przeniósł na monstrum, które wyłoniło się z wody. Nie wiedział, czy to za sprawą jego modlitwy, a może to zwykłe zrzędzenie losu. Nie miał też pojęcia, jak powinien kontynuować rozmowę z czymś takim. Nerwy szargały go od środka w dalszym ciągu starając się zachować się w miarę stabilnie. Mimo że do stabilności było mu naprawdę daleko.
  — Potrzebujemy pomocy, pilnej. Jeżeli jesteś w stanie to zrobić, proszę, pomóż mu. Czy jesteś w stanie pomóc też tej kobiecie? — spytał, wskazując w stronę leżącej kobiety, nad którą czuwała nieznajoma.