Dom wyglądał na opuszczony – żadne straszydło nie rąbnęło z impetem w okno, próbując przestraszyć przechodniów, z cmentarza nie wypełzło ani zombie, ani śpiący w trumnie wampir wychodzący właśnie na żer. Brakło fali małych pajączków biegnących niczym rwący potok w swoją stronę, wspinając się po butach i uciekając w popłochu przed bliżej nieokreślonym zagrożeniem. Cokolwiek znajdowało się w środku, wymagało osobistego zweryfikowania. Fajeczki pokrytej tatuażami kobiety mogły być więc spokojne o swoją egzystencję. Póki co.
 Średnio wygodny fotel nie był dopasowany do takiego wzrostu kierowcy, jaki prezentowała Raja. Ktokolwiek jeździł pojazdem wcześniej, na pewno był niższy – dało się to wywnioskować także po ustawieniu lusterka wstecznego. Te, jak było wiadomo, zawsze musi być ustawione perfekcyjne i poprawione przy każdej zmianie osoby prowadzącej. Czy będzie walka o to, kto zarządza radyjkiem? Tego z pozostawionego samopas auta nikt na szczęście nie ukradł i była duża szansa, że nawet działa.
 Po przekręceniu kluczyka nic specjalnego się nie zadziało. Nie rozbrzmiał warkot silnika, obiecujący pomruk pozwalający na ruszenie do przodu albo chociaż stoczenie się powoli w tył. Wozidło stało uparcie, ale jeśli tylko Jirō rzucił okiem, mógł z łatwością stwierdzić, że to nie tylko wina braku doświadczenia Madhuvathi. Strzałka pokazująca poziom paliwa była w niskim położeniu – co więcej nagle drgnęła gwałtownie i znalazła się teraz na tak niskiej wartości, że pojazd nie odpaliłby zapewne nawet na rezerwie. Ze strony, po której znajdował się wlew do baku, znienacka wyskoczył całkiem spory, czarny kształt i pomknął w mrok, podczas swojego biegu wyraźnie kołysząc się na boki. Zgodnie z kierunkiem jego poruszania się oraz według planu parku znajdującego się w głowie yūrei, celem mógł być jeden z magazynów.

  Plan był dobry. Gorzej z jego realizacją.
  Rozsiadł się wygodnie na miejscu pasażera, przekonany, że zaraz czeka ich darmowa przejażdżka, a znając Raję, będzie to doświadczenie porównywalne z kolejką górską. Już chciał nawet sięgnąć po pas, gdy jednak nie rozległ się upragniony dźwięk odpalania silnika.
  – Może cię nie zaakceptował jako swojego kierowcy, one wyczuwają strach.
  Przechylił się w stronę dziewczyny, chcąc samemu przekręcić kluczyk, jakby nie wierząc, że ta jest w stanie tak prostą czynność zrobić poprawnie. Sam nie przejmował się wydmuchaniem dymu za okno, więc widoczność w aucie malała w zastraszającym tempie. Nim jednak sięgnął do kluczyka, zauważył nagły ruch wskaźnika paliwa.
  Jakim cudem resztka benzyny wyparowała im dokładnie w tym momencie? Biednemu zawsze wiatr w oczy i chuj w dupę.
  Tknięty nagłym przeczuciem, wychylił łeb przez otwarte okno, by namierzyć wzrokiem wlew paliwa. Oczywiście wybrał do tego okno Rajki, zupełnie niewzruszony faktem, że odbiera tym dziewczynie i tak ograniczoną przestrzeń. Jak kot, który musi się koniecznie gdzieś wcisnąć, bo fizyka zupełnie go nie interesuje.
  – Złodzieju zasrany zajebany! – wydarł się za uciekającym cieniem, z niezłą wprawą jak na kogoś z papierosem w ustach.
  Wysiadł z auta, tym razem już na szczęście od strony pasażera i obszedł pojazd dookoła. Spróbował go nawet pchnąć, wpadając na genialny pomysł, by zafundować dziewczynie naukę jazdy bez benzyny, ale złom nawet nie drgnął. Wolał nie pytać czy wrzuciła na luz, bo to najpewniej skończyłoby się kłótnią o czyjąś wagę.
  – Spierdolił do magazynów – powiedział w końcu, choć ton jego głosu nie wskazywał, by miało to być czysto informacyjne – Zaraz odda nam to paliwo w zębach, o ile jakieś mu zostaną.
  Ruszył za podejrzanym cieniem, dając towarzyszce wybór czy woli iść z nim czy poczekać w samochodzie i pooswajać się z nieruchomym autem. Nie wyrzucił dopalającego się filtra od papierosa, pozwalając by ten nadal się tlił, wydzielając dym. Cztery biegnące obok kocięta skwapliwie z tego korzystały, stając się coraz bardziej widoczne.

rzut na siłę: 26

@Yōzei-Genji Madhuvathi  @Mistrz Gry

  Oczywistym było, że auto nie ruszy. Czuła go w kościach zanim dotknęła jeszcze kluczyka, utwierdzając się tylko w swoim przekonaniu, gdy te zostały przekręcone. Nic. Raz, drugi, trzeci. Gdyby mogła, sprzęgło wcisnęłaby kompletnie w podłogę, chociaż niewiele by to zmieniło. Wetchnęła zrezygnowana, obracając głowę w stronę Jiro. Tyle i w tym dobrego, bo w stanie była odsunąć się na tyle szybko, by ten jej przypadkiem nie zgniótł. Wyjrzała i za nim, mrużąc oczy, bo choć spojrzenie przywykło do ciemności rozdzieranej tylko rudą poświatą miasta majaczącą na niebie, tak trudno byłoby dostrzec coś dokładniej. A jednak.
  – Co za... – nie dokończyła, Jiro ją po prostu wyręczył. Zepchnęła go z siebie, może z obawy, że fajką mieloną w ustach zaraz dostanie w twarz, może dlatego, że tak niezgrabnie oparł się na jej nogach, że odezwały się starcze bóle stawów; nie miało to znaczenia. Wygramoliła się z samochodu, bo wyjściem to nie było ze pewnością, zbyt blisko czubek jej głowy przemknął pod framugą drzwi, na której wsparła się, wypatrując stworzenia. To zniknęło gdzieś w magazynach, wraz z jej krótkim, niezadowolonym cmoknięciem. Zasadniczym plusem tego wszystkiego, tego, że w tak irracjonalnych sytuacjach często towarzyszył jej właśnie Jiro, było to, że nie musiała mu mówić, co ma robić. Tak jak i on nie musiał jej namawiać do podejmowania głupich decyzji, bo i te, niewykorzystywane miesiącami, zbierały się w mięśniach, byleby puścić ją biegiem jak psa myśliwskiego, ku ciemnicy nieznanego terenu. I to też się właśnie stało, gdy szybkim krokiem wyminęła niższą sylwetkę, samej zaraz znikając za drzwiami.
  Chciała się tylko przejechać. Czy to tak wiele? Zrobienie prawa jazdy faktycznie i tak było zbyt drogie.

@Hasegawa Jirō   @Mistrz Gry

sorcia, że tak późno ;;

 Auto ani drgnęło, zarówno pod wpływem prób odpalenia go, jak i przepchnięcia. Pod względem tkwienia w miejscu było uparte jak połączenie osła z łosiem, który wyszedł na środek drogi przebiegającej przez las. Najwyraźniej nie szło go przebłagać, żeby się ruszyło – choć gdyby złożyć mu jakąś ofiarę i odprawić modlitewne obrzędy ku chwale mechanicznych bogów? Była to może jakaś opcja, ale chyba bardziej sensowne na tę chwilę stało się gonienie cienia, który to najwyraźniej się nie bał i zajumał znajdujące się w baku paliwo.
 Kształt był zaskakująco szybki, ale ścieżka jego poruszania się prowadziła wyraźnie w stronę magazynu. Złodziej pewnie chciał dorobić się szybko kosztem parku rozrywki, podprowadzając jeszcze coś z jego terenu i możliwe, że nie był świadom podążającej jego tropem bandy – groza w postaci Hasegawy, Yōzei-Genji i dymowych kociąt deptała mu po piętach, aż nie napotkała przeszkody. Zamknięte na cztery spusty wrota.
 Z wnętrza magazynu rozległ się dźwięk upadającego wiadra, puszki lub innego metalowego pojemnika. Zaraz po nim nastąpiło niewyraźne mamrotanie, tłumione przez ściany oraz drzwi. Sprawca musiał być w środku, choć jak się tam dostał? Któreś z małych, położonych wysoko okienek? A może wejście było otwarte i teraz zostało zabarykadowane od środka?

  Złodziej paliwa, kimkolwiek był, bardzo źle trafił. Nie dość, że przerwał podążającej za nim bandzie zabawę, co samo w sobie już było niewybaczalne, ale zrobił to dodatkowo w tym miejscu. Jiro nie czuł większego przywiązania do Yamazakury jako pracownik, ale jako duch, który tu umarł, nie potrafił myśleć o parku inaczej niż o swoim terenie. Podobnie zresztą jak kocie duszki, które za życia władały tymi magazynami i niezadowolenie z wykrycia intruza, zwłaszcza takiego, który zrobił im na złość, aż stroszyło ich dymne grzbieciki.
  W pierwszym odruchu Hasegawa po prostu szarpnął za drzwi żeby je otworzyć, tak jak robił to już niemal tysiące razy odkąd go tutaj zatrudniono. Nie spodziewał się oporu. Był niemal pewien, że to właśnie przez nie przeszedł intruz, nie biorąc pod uwagę innych dróg. Zupełnie jakby miał klapki na oczach, nakierowujące go na ten jeden jedyny cel, nie pozwalając się rozpraszać szczegółami. Zabarykadowane drzwi nie mogły ich przecież powstrzymać.
  Tylko jedno, porozumiewawcze spojrzenie posłał Rajce, nie musząc jednak nic wyjaśniać.
  Odsunął się tylko na krok, choć nie miało to nic wspólnego z zawahaniem się. W kopnięcie drzwi włożył już o wiele więcej siły, nie przejmując się ewentualnymi uszkodzeniami ani mienia ani siebie. Podobnie jak nie przejął się hukiem, który wywołało spotkanie podeszwy jego buta z przeszkodą, w ciszy zamkniętego parku brzmiącym o wiele głośniej.
  – Zobaczymy czy z połamanymi łapami dalej będzie tak chętnie kraść – warknął, gdy w końcu wnętrze magazynu stanęło przed nimi otworem.
  Słyszał upadający metalowy pojemnik, a później i mamrotanie. Przez ułamek sekundy przeszło mu przez myśl, że złodziej może nie być sam. Omiótł wnętrze magazynu szybkim spojrzeniem, próbując jednocześnie zlokalizować jak najbliżej siebie jakieś narzędzia bądź element konstrukcyjny, który będzie na tyle wygodny, by mógł stanowić broń.

@Yōzei-Genji Madhuvathi  @Mistrz Gry

 Łupnięcie otworzyło przejście na oścież, wrota rozwarły się z taką siłą, że jedno ze skrzydeł aż łupnęło o ścianę we wnętrzu. Posypało się nieco kurzu, a ktokolwiek (cokolwiek?) znajdował się w środku, na pewno został już poinformowany o obecności jeszcze kogoś. Ciemny kształt przemknął w ciemności pomiędzy regałami, znowu rozległo się mamrotanie – niskie, nieco gardłowe.
 Minęła ledwie chwila, jeszcze żadne z was porządnie nie zdążyło postawić stopy w środku, a coś znów mignęło w przepastnym wnętrzu magazynu. Najbardziej wysunięty do przodu Jiro stał się ofiarą nagłego ataku stworzenia, które wyskoczyło na niego z zaskoczenia i przewróciło na podłogę.
 – Czego tu? Po co tu? – wycharczała istota przytrzymując yūrei swoją masą. Przypominało to stereotypową teściową – albo wiedźmę. Długi nochal z kurzajkami, ostre zębiska, mnóstwo cienkich, potarganych włosów w kolorze kruczej czerni. Mordę miała białą jak księżyc, podbródek wysunięty. Ubrana prawie całkowicie na czarno, z wyjątkiem różnobarwnego pasa owiniętego nieco ponad biodrami, trzymającego wydatne brzuszysko. – Idźta se stont – burknęła, owiewając Hasegawę wonią podejrzanie zalatującą zapachem benzyny.

  Gdzieś w głębi duszy liczył na to, że popisowe wywalenie jednego ze skrzydeł drzwi do magazynu sprawi, że złodziejaszkowi odechce się czegokolwiek i zwyczajnie zwieje, zostawiając tam wszystkie swoje łupy.
  Cała pewność siebie uciekła gwałtownie, jak powietrze z płuc, gdy Jiro powalony ciężarem demona, upadł na plecy. Wzięcie kolejnego oddechu również okazało się niemożliwe, bo potwór nie miał zamiaru odpuścić, nic nie robiąc sobie z prób zrzucenia cielska z yurei.
  Mimo że Hasegawa nie miał nigdy okazji zdobyć osobistej teściowej, patrząc teraz na oblicze pochylającej się nad nim wiedźmy, w pełni mógł pojąć tę grozę. Nie był nawet w stanie stwierdzić czego w niej obawiał się najbardziej. Czy tego, że jej ostre zębiska rozorają mu aortę? Jej przepotężnej masy, która za chwilę najpewniej połamie mu żebra, czy też jej szpiczastego podbródka, którym spokojnie mogła mu zrobić lobotomię?
  – Raja... – wydusił w końcu z siebie, wiedząc, że sam się potwora nie pozbędzie.
  Koty cofnęły się w mieszaninie przerażenia i dezorientacji, nie wiedząc co mają robić. Po raz pierwszy zostały postawione w sytuacji, gdy ich przewodnik był unieruchomiony i nie mogły mu pomóc w tym, w czym były najlepsze - w ucieczce.

@Yōzei-Genji Madhuvathi  @Mistrz Gry

 Paskudna kobieta zaczęła coś mamrotać pod nosem. Brzmiało to nieco osobliwie, jakby był to zupełnie inny dialekt japońskiego, albo jego bardzo archaiczna odmiana. Zmrużyła groźnie oczy, przechyliła głowę najpierw w lewo, potem w prawo niczym zaciekawiony czymś ptak, aż wreszcie przeniosła spojrzenie z udręczonego ciężarem yōkai mężczyzny na kociaki. Wiedźma wyszczerzyła swoje ostre zębiska, a następnie zgramoliła się z nieszczęśnika, który padł ofiarą jej ataku z zaskoczenia.
 – Kocięta dymne! Zwierzaki bardzo płynne. – Odsunęła się, zgarbiona tak, że szponiastymi łapskami niemalże mogła dotknąć ziemi. Zaraz jednak upiorny uśmiech zmył się z jej twarzy, gdy za kocimi duszkami stanął dziwny pies przypominający odrobinę lwa. Zupełnie jak ten brakujący element karuzeli widzianej na samym początku. Komainu pochylił łeb, delikatnie obwąchując najbliższego kota, wyprostował się i spoglądając na demonicę wydał z siebie krótki, gniewny pomruk.
 – A by cię piekła wszystkie! – zaskrzeczała niezadowolona baba, na co odpowiedział jej ostrzegawczy warkot. Psowaty odsunął się odrobinę od wejścia, pozwalając yōkai bezpiecznie przejść – paskuda wyminęła go po wyraźnym łuku, a następnie czmychnęła gdzieś, nie zabierając nic z magazynu. Być może po prostu nie znalazła tego, czego szukała, albo obawiała się drugiej istoty.
 Komainu obrzucił jeszcze krótkim spojrzeniem yūrei po czym sam zawrócił, ruszając spokojnym krokiem w stronę swojego posterunku. Dumna postawa mogła wskazywać na to, że właśnie wykonał swoje zadanie.

Historia rybaka nie była mu znana. Zresztą, dla samego ciemnowłosego nie liczył się powód, co sam fakt istniejącego festiwalu. W końcu nikt raczej nie narzekałby na dodatkowy dzień wolny lub moment, w którym może odwiedzić kilka budek z niecodziennym jedzeniem. Z takim też zamiarem Miyashita wybrał się w niekoniecznie znane mu okolice. Park rozrywki na co dzień oferował liczne atrakcje, jednak w letnim okresie pojawiły się tu także różnego rodzaju stoiska, a niektóre z atrakcji zastąpiły te bardziej festiwalowe. Dlatego też po nocy pełnej burzliwych zwrotów, licznych przebudzeń i praktycznie niezmrużonych powiek, ciemnowłosy wcisnął się w jakąś zamówioną przez Internet yukate, aby udać się do pobliskiej kawiarni po mrożoną formę płynnego paliwa. Fioletowy niekoniecznie był jego kolorem, jednak skoro nadarzała się taka okazja, to szkoda byłoby jej nie wykorzystać. Zwłaszcza, że kolejne święto pozwalające na takie przebieranki byłoby swego rodzaju konwentem lub za przynajmniej kolejne kilka miesięcy.
- Co by tu... - rzuciłby tylko pod nosem, kiedy znalazłby się na terenie festynu, rozglądając się dookoła za swego rodzaju mapą. Z początku przystanął przy jakiejś scenie, oglądając swego rodzaju jakieś przedstawienie. Te jednak szybko znudziło ciemnowłosego, toteż ruszył w stronę bardziej interaktywnych atrakcji, które nie znużyłyby go w większym stopniu. Wspomnienia z wybuchowych snów niekoniecznie przypadły mu do gustu, a nader ekspresyjna pobudka w środku festiwalu zagwarantowałaby mu pół minuty sławy twitterowej. Duży pluszowy kot wydawał się ciekawą nagrodą, jednak w aktualnym stanie powątpiewał w swoją koordynacje, czy jakiekolwiek nieposiadanie dwóch lewych rąk i nóg. Nie sądził też, aby Asami ucieszyła się z kilku dodatkowych rybek w ich mieszkaniu. Tym bardziej, że sam Ruuka raczej niekoniecznie pamiętałby o tym, aby się nimi zajmować. Te zresztą i tak nie miały nader długiego żywota. - Och - rzucił tylko do siebie dostrzegając wielką pandę, która była nagrodą w czymś równie łatwym, co upierdliwym. Strzelanie w grach nie było takie trudne, a na komisariacie widział niejedną osobę, która sprawiała, że owa atrakcja wydawała się wyjątkowo łatwa. Odstawił więc kawę na bok, próbując skupić się na zadaniu i... pudłując więcej razy, aniżeli ustawa przewiduje. Za pierwszym razem trafił ledwie dwa razy. Później powtórzył swój wynik, aby wraz z wzrastającą irytacją spudłować wszystkie swoje strzały, aby w geście sfrustrowanego człowieka zamachnąć się bronią i zrzucić na ziemię resztki swojego kawopodobnego napoju, spoglądając przy tym na dwa kolorowe boa, które przyszło mu wygrać. Tylko... co miałby z nimi niby zrobić? Mimo to, raczej nie wypadało mu się poddać. Przynajmniej, aż uda mu się zdobyć chociaż mniejszego z misiów.

 Nie była w zasadzie pewno co do końca tu robiła. Spotkanie z Akarim miało odbyć się dopiero następnego dnia, aczkolwiek nie chciała kazać mu czekać, toteż pojawiła się w mieście dzień wcześniej, zamierzając spędzić no u Ye Liana lub w hotelu, gdyby przyjaciela akurat nie było w domu. No a skoro już tu była... To czemu by wcześniej nie zerknąć na ten cały festiwal.
 Po znalezieniu się na miejscu wpierw musiała się przygotować na przedzieranie przez tłumy. Już miasto przepełniały mniejsze i większe grupy poprzebieranej młodzieży, dzieci i dorosłych, domyślała się więc co zastanie w miejscu wypełnionym stoiskami z grami i jedzeniem. Przed wejściem na teren parku zajęła więc miejsce na pobliskiej ławeczce, niespiesznie dobywając z połów materiału ubrania paczkę papierosów. Jednym pstryknięciem w spód wydobyła jednego z nich, zaraz łapiąc go między wargi. Krótkie pstryknięcie zapalniczki później zaciągała się już dymem, wydmuchując go po kilku sekundach wraz z głębokim westchnieniem. Tkwiące w uszach słuchawki nieprzerwanie odcinały czarownicę od ucieszonych krzyków otoczenia. Po dopaleniu cygara upchnęła je jednak do kieszeni wraz z zapalniczką i papierowym opakowaniem.
 Czystym przypadkiem znalazła się koło Shateki i jeszcze czystszym przypadkiem w moment później rzucała do celu. Nie wygrała co prawda żadnej z większych nagród, lecz wyglądała na bardzo ukontentowaną patrząc na bibułkową różę, którą dostała do rąk od miłego sprzedawcy.

@Miyashita Ruuka