Wiedział aż za dobrze, co znaczyły negatywne myśli wkradające się pod niewinnym płaszczykiem zwątpienia, tylko po to, by wkrótce zagłuszyć wszystko, co logiczne i zacząć podszeptywać każde z najmniejszych kompleksów i każde ze wspinających się tchawicą lęków.
Nawet przez myśl nie przeszłoby mu, że w dzisiejszym nieco niecodziennym postrzeganiu Malarki, miał oferować jej więcej od tego, na co (w jej zasłoniętych koszmarem oczach) zasługiwała, wówczas gdy w jego głowie bez przerwy rodziły się wątpliwości co do tego, czy jego obecność mogła cokolwiek zmienić. Nie mniej Alaesha nie chciała być dzisiaj sama, podobnie jak sam nie chciał być snycerz, bo choć starał się tego po sobie nie pokazywać, momentami paraliżowało go to dziwne uczucie, ilekroć wrócił myślami do epizodu ze szpitala.
W żaden sposób nie wymuszał na Alaeshy tego, by spowiadała mu się ze wszystkiego. Pozostawiał jej uchyloną furtkę na wypadek, gdyby chciała podzielić się z nim czymś jeszcze. Przyjmował jej milczenie jako decyzję, jaką musiał zaakceptować, świadomy, że sam przecież nie powiedział jej jeszcze o wszystkim. Ale gdzieś przebijająca się potrzeba, by kiedyś wyznać jej prawdę,  już wystarczająco dała mu do myślenia, że ich znajomość jest czymś znacznie więcej niżeli współpracą biznesową i czymś ponad zwyczajnym koleżeństwem. I choć w jego głowie nieustannie rozbrzmiewała wątpliwość, napędzana niewiedzą podszytą brakiem doświadczenia w kontaktach międzyludzkich, wyraźnie czuł, jak wiele zmienił dzisiejszy nieoczekiwanie spędzony wieczór.
I właśnie dlatego tak bardzo zabolało to.
— Naiya, poznaj mojego...
Twojego, co?
Zastygłe w nieporozumieniu zacięcie, które jego aseksualnemu umysłowi nie mogło niczego sugestywnego podpowiedzieć, gdy w wyraźnym rozgoryczeniu przysłuchiwał się temu milczeniu, którego w żaden sposób nie powiązał z rozproszeniem.
Demony krążące w jego głowie już wydały osąd, z którym nie potrafił dyskutować. Nie miał w umyśle adwokata, który mógłby go wybronić sprzed tyrad wygłaszanych przez prokuratora — jego własnej świadomości, która tak bardzo pielęgnowała każdą z najbardziej negatywnych myśli.
Z tego też względu nawet nie usłyszał dalszej wypowiedzi odzianej w różu postaci, sugerującą, że miałby w jakikolwiek sposób należeć do Itou. Że jest jej. Szczególnie że nienadany wówczas tytuł ze strony Alaeshy, wybrzmiał w świadomości Koreańczyka zupełnie odwrotnie niż w umyśle Draga. Czuł się nikim w świetle niesprecyzowanego i przemilczanego przypadkiem słowa, dodatkowo przygwożdżony wyrobioną w Japonii poprzez doświadczenia podsycane przez własne demony, ksenofobiczną paranoję. Hermetyczność Japonii była faktem, aczkolwiek wiele z sytuacji podpowiadała mu wyłącznie jego świadomość, gdy w zupełnie naturalnym odruchu ktoś choćby na niego spojrzał. To dlatego z reguły nie patrzył ludziom w oczy, bojąc się tego, co w nich zobaczy, podświadomie niekiedy częstując samego siebie nieistniejącymi wnioskami.
Nie mógł wiedzieć, że dzisiaj i Alaesha, podobnie jak on sam, uciekała gdzieś wzrokiem, skrywając twarz za kotarą kasztanowych włosów, byleby nie pokazać słabości, brzydoty, jakiej wpajano jej w postrzeganiu słonych łez, które tak subtelnie naznaczyły policzki usiane piegami. Nie pomyślał też, jak sugestywnie mogło to wszystko wyglądać z perspektywy nieznajomego, który w pełnej podejrzliwości unosił wymalowane kości policzkowe w nieufnym uśmiechu.
— Mój? Mój to może snycerz, który robi doskonałe ramy do moich obrazów.
I tym razem niewinne i krótkie słowo mój w żaden sposób nie podpowiadało Hiroshiemu jakiegokolwiek podtekstu, ale wyraźna nerwowość w tonie kobiecego głosu zmusiła go, by zerknął badawczo w jej stronę. Nie zdążył jednak nawet się zastanowić nad niecodziennym niepokojem, który opanował jej struny głosowe, gdyż późniejsze, tak wyczekiwane słowo przyjaciel wymalowało chwilowe zaskoczenie na jego twarzy, z nutą nieokazanego entuzjazmu, który zgasł jednak z chwilą, gdy zniewieściały mężczyzna zapragnął zabawić się jego kosztem, wytykając mu japońskie dane.
— Ah tak... ramy. Mhm...
Zdawkowa odpowiedz w tak skrupulatnie wymalowanych wargach, nie pozostawiała złudzeń. Coś ewidentnie było nie tak.
Matsumoto nawet przez myśl nie przeszło, że barwna rusałka wątpiła w zasłyszane usprawiedliwienie. Gniew, który początkowo zwiastował jego rozdrażnienie nieznanej Hiroshiemu przyczyny, zaskakująco ustąpiło miejsca innemu odczuciu. Temu, które tak ekspresowo podłapały nieprzestające osądzania demony krążące wokół jego głowy.
Wystarczyło ledwie małe ukłucie, wytknięcie jakimkolwiek słowem lub gestem jego nie przynależności do kraju kwitnącej wiśni, by korowód wspomnień i uczucia wyobcowania nawarstwiały się, przykrywając wszystko inne. Nie tak dawne wydarzenie, bo z zaledwie sprzed kilku dni, nieuprzejme spotkanie z funkcjonariuszami prawa, dobitnie i bezpardonowo pokazało mu jego miejsce w szeregu i jeszcze bardziej naznaczyło wyraźne przewrażliwienie na tym punkcie. Struna wyraźnie nadwyrężonego zakompleksionego ego wpadła w nieprzyjemne zadrżenie, którego nie dało się ot, tak zahamować.

Zabawne, że los zdecydował się tak cynicznie zadrwić z całej trójki postawionych w tej sytuacji ludzi, stawiając ich w tym miejscu i w tym czasie wówczas, gdy każde z nich tak bardzo nie było sobą.
Itou, wciąż pozostająca pod wpływem dzisiejszego koszmaru.
Matsumoto wciąż próbujący się pozbierać po ostatnim wybitnie piętnującym pokazie ksenofobii ze strony służb mundurowych.
Aż w końcu Naiya, tonący w paranoicznych myślach, które wciąż podpowiadały mu zbyt daleko idące spostrzeżenia.

Bez względu na okoliczności, myśli, jakie mogły się roić w głowie, którą okalała różowa peruka, ostatnią rzeczą, jakiej spodziewał się usłyszeć snycerz, było jego precyzyjne uderzenie właśnie w to jedno wrażliwe miejsce. W świadomość jak bardzo nie zasługiwał, by nosić japońskie imię. Patrzył na niego z coraz większym rozgoryczeniem, gdy przed oczami odtwarzał w pamięci, każde z wymienionych nie tak dawno wiadomości. W każdym słodkim "pięknie mówisz po japońsku", w każdym przekłamanym w cukierkowym oszustwie "nie ma znaczenia, skąd pochodzisz", które teraz już tylko unosiły jego policzki w gorzkim uśmiechu. Doskonale zdając sobie sprawę,  jak wielką różnicę czyniły dla obcego, pośród masy tradycyjnych do cna Japończyków.
Tego jak bardzo ratowały go te słowa, ilekroć zasmakował gorzkiego wyobcowania w każdym z wywyższających się spojrzeń rzucanych mu niekiedy na ulicy. Jak bardzo ten przyjazny, zmanierowany ton nagrany na wiadomościach głosowych studził każdy, najmniejszy wspinający się grzbietem gniew, zrodzony wizytą kolejnego japońskiego klienta z zamiłowaniem do tradycji, w której nie było miejsca dla takich jak on. Aż jak bardzo ratowała go ta świadomość, że chociaż on, ten z początku tak nieprzyjaźnie nastawiony, pozna się na nim i oceni po czymś innym, niżeli po obcej nucie ochry, która naznaczała jego obcą skórę.
Nie dawało mu to spokoju, brak odnalezienia wytłumaczenia dla tego, co tak bardzo zmieniło się w tym tak przemiłym tonie zniewieściałego głosu, który teraz na myśl przywodził już tylko skąpane w nacjonalistycznym tonie epitety zasłyszane kilka miesięcy temu w barze.
Teraz on sam poczuł się tak niesprawiedliwie potraktowany, po tych wszystkich wymienionych wiadomościach, po tych wszystkich rozmowach, zapełniających tę dziwną do opisania pustkę. Poczuł  się oszukany, wodzony słodkimi słówkami i zainteresowaniem, by teraz znów zrównać go z ziemią. Nic nieznaczącym w tym kraju Gaikokujin.
— Zbyt pamiętliwy chyba też nie jesteś, co?
Zaśmiał się nerwowo, słysząc te słowa.
— Chyba właśnie jestem. — sprostował, unosząc w niespokojnym geście jedną brew, która wspięła się w zastanawianiu, czego jeszcze może się spodziewać po tak przykrej niespodziance, tak kuriozalnie przyozdobionej różowymi falbanami dziewczęcego materiału, okalającego tę zniewalająca sylwetkę.
Oh, jak bardzo się to teraz gryzło.
A wtedy...
— Czy wy się znacie?
Rzucone tak nagle pytanie uciszyło pełną zajadłości wymianę zdań między Kou a Hiroshim. Usta obojga z nich zdały się momentalnie przymknąć, mimo że równie zajadłe spojrzenia nie odwróciły się nawet na moment. Zdawało się,  jakby obaj się zastanawiali.
W istocie jeden zerkał na drugiego, chcąc chyba sprawdzić, co ma do powiedzenia.
— Jego zapytaj.
Szorstka odpowiedź Pszczółki zupełnie go nie zaskoczyła. Niemal prychnął bezgłośnie pod nosem, przez ledwie chwilę kręcąc głową, jakby nie dowierzał, tylko po to, by pełnym jadu i goryczy głosem wygrzmieć:
— MYŚLAŁEM, ŻE GO ZNAŁEM.
Dołożył wszelkich starań, by wybrzmiało to wystarczająco dobitnie. By zabolało, jak i jego bolały rzucone w zgryźliwości słowa. Nie wyparł się go, a zwyczajnie co do niego pomylił, wciąż mimo wszystko częstując go tą zranioną głębią ciemnego spojrzenia. Z gorzką satysfakcją obserwował to nagłe spięcie w nabranym w gwałtowności oddechu, który dał wyraz na zniewieściałości ust, które natychmiast się zacisnęły.
— Też chciałbym umieć tak łatwo udawać, że kogoś nie znam, po tym jak piszę z nim praktycznie codziennie.
Nie odpowiedział. Tylko na niego patrzył tym samym smutnym spojrzenie, kiedy dotarło do niego, że nieznajomy najwyraźniej nawet nie oczekiwał odpowiedzi, gdy tak nagle, bez uprzedzenia wycofał się o kilka kroków, by odejść. Bez pożegnania.

Z początku ani myślał, by ruszyć za różową postacią w celu zatrzymania jej ucieczki. Upojony rozgoryczeniem, w nieprzyjemnym rozedrganiu tej jednej tak wrażliwej struny męskiego ego, ukłutego w sam środek jego koreańskiego jestestwa, przez dłużej nieokreśloną chwilę spoglądał jedynie w milczeniu na oddalającą się sylwetkę towarzysza nocnych rozmów.
Głośno wypuścił powietrze ust, uświadamiając sobie rychły koniec tego, co tak bardzo znaczyło dla niego tych kilka niepozornie długich tygodni wymiany wiadomości.
I choć świadomość ta kłuła nieznośnie w klatce piersiowej, nie mógł ot, tak pozwolić mu odejść bez słowa. Nie po tym jak wreszcie wcześniej zaciemniony uprzedzeniami umysł nie chciał dopuścić znaczenia ostatniego, wypowiedzianego przez Draga zdania.
Zerknął na oniemiałą Itou, która chyba zastanawiała się nad powinnością podjęcia jakiejkolwek akcji.
— Alaesho, przepraszam na sekundkę.
Ruszył za nim szybkim krokiem, nie musząc jednak rzucać się do biegu. Pozostającej w niebotycznych obcasach postaci, nie trzeba było gonić.
— Kou. — rzucił gdy był wystarczająco blisko. Widząc jednak, że barwna rusałka kontynuowała przemarsz, prześcignął go, by stanąć tuż przed nim.
— Więc o to ci chodziło? — spytał dla pewności. — wkurzyłeś się, że cię nie rozpoznałem...?

@Naiya Kō  @Itou Alaesha

Przez moment Itou miała wrażenie, że udało się zażegnać to nieporozumienie, że mina Kou zelżała i zaczęła wyrażać delikatniejsze emocje, jednak się pomyliła. Gdy wyższy z mężczyzn powiedział z przekąsem — Ah tak... ramy. Mhm... — ściągnęła brwi i spojrzała już bezpośrednio i prosto w oczy Nai, niezależnie od tego, jak bardzo na zapłakaną wyglądałaby jej twarz. Cóż miała znaczyć ta uwaga i co on w zasadzie insynuował? Nie obraziłaby się, gdyby ktokolwiek zasugerował jej bycie w związku, jednak sama sprawa śmierdziała na kilometr — z jakiego powodu Kou na tyle drążył temat i niejako miał do niej pretensje? Szczególnie gdy mówiła prawdę na temat jej relacji z Hiroshim? Zerknęła po snycerzu, jednak ten już nie patrzył na nią, a wbijał przeszywające spojrzenie w męską, umalowaną twarz. W zasadzie to obaj mierzyli się teraz wzrokiem, zostawiając ją z boku tej niezrozumiałej sytuacji i bez słów. Dlaczego ten dzień, który zaczął nabierać pod jego koniec zupełnie niezłego obrotu, właśnie przemieniał się w jakąś przedziwną scysję między ludźmi, którzy w oczach Itou w ogóle nie powinni się znać? Lubiła oboje. Jej znajomość z Hiroshim zdecydowanie zaczęła skręcać w stronę przyjaźni. Niedawne odebranie go ze szpitala, a teraz propozycja spędzenia czasu, gdy to ona potrzebowała wsparcia wyraźnie pokazywała, jak bardzo nie są sobie obojętni. Że nie mając swoich drugich połówek, mogą się po prostu wspierać w tym nieco samotnym świecie, odnajdując przyjaźń w zapoczątkowanej biznesowo znajomości. Tak dobrze, błogo i bezpiecznie było pozwolić sobie na chwilę słabości na męskim ramieniu, nawet nienależącym do niej. Wsłuchać się w miękki i kojący głos, który pozwalał przez chwilę uciszyć trwającą w artystce burzę. Może gdyby nie to, że Matsumoto obdarzył ją zaufaniem w kwestii szpitala, nie przeszłyby jej przez usta jakiekolwiek zwierzenia, a już z pewnością nie łzy. Niemniej rozwinięcie tematów z dzisiejszej rozmowy będą musieli zostawić sobie na inną okazję. Tymczasem gdy chodziło o Kou, to od czasu wspólnie spędzonego pijanego festiwalu wciąż utrzymywali kontakt. Ala też zaczęła obserwować go na social mediach, wspierając reakcjami pod postami i relacjami, które szczerze uznawała za interesujące. Wydawało jej się, że ich sympatia jest obopólna, choć raczej nie mieli okazji wchodzić w żadne poważniejsze tematy (chyba że nie pamiętała czegoś, o czym mogli mówić w pijackich wywodach). Może nie byli sobie bliscy, jednak Itou miała wrażenie, że jest to ten typ wyjątkowej znajomości, gdzie z drugim człowiekiem od pierwszego spojrzenia czuje się pozytywną chemię. Może się pomyliła i Naiya nie miał takiego wrażenia wobec niej? Niby nie czuła bezpośredniej wrogości Drzazgi wobec siebie, ale czemu tak się do niej zwrócił, a przede wszystkim, z czego wynikała ta niechęć do snycerza, która nie skończyła się na już wymówionych zdaniach? Czuła się odpowiedzialna za tę sytuację, nawet jeśli nieświadomie naraziła oboje na nieprzyjemności. Słowa Nai dotyczące nie bycia Japończykiem były naprawdę okrutne i Alaesha aż zlękła się na reakcję Hiroshiego. Wiedziała jak bardzo go to dotknie i spojrzała na niego z przejęciem, z przeprosinami w oczach, choć przecież nie mogła brać odpowiedzialności za słowa innego człowieka. Ten jednak dalej na nią nie patrzył, prowadząc słowną szermierkę z różowowłosym. Wtedy już musiało paść z ust Alaeshy pytanie o ich potencjalną znajomość. Jeden i drugi odkrzyknął na to słowa, których treść niczego malarce nie wyjaśniała, jednak gwarantowała potwierdzenie tezy.

— Alaesho, przepraszam na sekundkę.
Kiwnęła głową do Hiroshiego z miną wskazującą na to, że rozumie, ale w rzeczywistości niczego nie rozumiała. Najwyraźniej jej znajomi ewidentnie się znali, jednak co to był za rodzaj relacji? Z początku nasuwała jej się myśl, że może wybitnie się nie lubią. Im jednak więcej zdań, a raczej wyplutych z ust obu mężczyzn zarzutów wypłynęło, tym mniej to twierdzenie miało sensu. Słowa wskazywały na to, że rozmawiali ze sobą niegdyś dużo i często. Nie rozmawia się jednak codziennie z człowiekiem, którego nie darzy się jakąś sympatią, prawda? Czyżby byli przyjaciółmi? Jeśli tak, to jeden drugiemu musiał wyrządzić jakąś krzywdę, ból, którego jad wypływał nawet w momencie, gdzie w miejscu publicznym można było unieść się honorem. Tylko to neutralne przywitanie ze strony Hiroshiego... Cała ta sytuacja brzmiała jak kłótnia kochanków, ale była to myśl nazbyt abstrakcyjna — ze względu na sam szok, w jakim właśnie w tym momencie znajdowała się Itou, jak i jakąś dziwną niewiarygodność. O ile po Kou mogła spodziewać się przeróżnych kombinacji utożsamiania się z daną orientacją czy płcią, tak Matsumoto stanowił dla niej czystą kartę. Nic nie wiedziała o nim pod tym względem i nawet nie chciała — co ją to obchodziło i kto miałby przyznać jej prawo do wścibstwa w tak prywatnej kwestii? Mógł mieć takie upodobania, jakie tylko chciał. To czy według szybkiego oglądu mogły one Alaeshy do niego pasować lub nie, to zupełnie inna sprawa, ale też nie jej sprawa. Patrzyła przez chwilę na zrównującą się sylwetkę snycerza wraz z tą różową. Stanowili wyjątkowo kontrastowy obrazek, ciekawy i wcale nie brzydki. Niemiłymi jedynie wydały się Alaeshy emocje między nimi krążące, których się przestraszyła i na które w tym momencie nie miała siły. Czuła się całkiem wyczerpana, potraktowana jak kawałek poszarzałego prześcieradła wybielaczem, który nie oddał materiałowi blasku, a tylko sprawił, że stał się podatny na podarcie. Przez moment stała jeszcze jak wryta, patrząc na nich. Zdało się jej, że nie będą odchodzili nigdzie dalej, więc cofnęła się kilka kroków do ławki, gdzie samotnie leżało pluszęcie. Nie wypadało jej po prostu odejść. Przyszła do Yamazakury z Hiroshim, do tego dopiero co przed chwilą przywitała się z Kou.

Ich trójkę przysypała lawina zdarzeń, gdzie nie było winnych. Mimo tego każde działanie było jak dołożenie cegiełki do muru, który między sobą budowali, nie potrafiąc dojść do porozumienia. Jednocześnie uważając, że mur drugiej osoby jest twardszy od jego własnego, dając przyzwolenie na zadawanie coraz to mocniejszych uderzeń. W tym wszystkim chyba tylko Alaesha nie chciała ani eskalacji konfliktu, ani nikogo zranić. Choć musiała szczerze przyznać, że nadwyrężało to jej cierpliwość, której dzisiaj nie miała zbyt wiele w zasobach. W normalnej sytuacji skończyłoby się to krótkim lontem, teraz jednak bliżej było jej do mentalnej rozsypki i łez. Poczuła się osamotniona i nieważna. Może gdyby nie kłębiące się po głowie nocne koszmary to po prostu wkurzyłaby się na tę dwójkę i ochrzaniła ich — o co chodzi i co wy do cholery wyprawiacie? Pewnie byłaby zła na nich, że właśnie obaj wystawili ją do wiatru, zupełnie ignorując w tej sytuacji, ale nie dziś. Tej nocy obudziła się stojąc przed lustrem we własnej łazience z nieznanego pochodzenia żyletką w dłoni. Od lat nie miała już żadnej w swoim domu. Było to szokujące przeżycie po sesji nocnej mary, w której musiała oglądać to, jak niekontrolowanie robi sobie krzywdę. Jak niszczy swoje ciało kawałek po kawałeczku, czując tę wszechogarniającą niemoc, która właśnie wróciła do niej z częścią swojej siły. Teraz też czuła się bezsilna wobec tego, że właśnie dwoje ludzi, których naprawdę lubiła, właśnie się kłóciło, a ona stała między nimi niczym młotem a kowadłem. Jak zwykle coś schrzaniła, bo przecież to z pewnością jej wina, że tak się stało. Chciała poznać ze sobą Hiroshiego i Kou i źle ocenila sytuację. Dlaczego tego nie przewidziała — czyż nie powinna być w stanie przewidzieć i uchować się przed takimi nieprzyjemnościami, których i tak starała się unikać ? W głowie artystki odbijały się echa niesprawiedliwych myśli, że inni ludzie z pewnością nie doprowadzają do takich sytuacji i to tylko ona raz po raz pakuje siebie i innych na miny. Co gorsza, nie mając pojęcia jak i dlaczego.

Usiadła na powrót na ławce, sprawdzając telefon i możliwość dojazdu do domu taksówką. Nie wiedziała cóż to była za okazja w mieście, że żaden kierowca nie mógł przyjechać za mniej niż 15-20 minut, co oznaczało że czas oczekiwania w aplikacji mógł się jeszcze wydłużyć. To była kolejna kwestia, która nie pozwalała jej na angielskie wyjście. Możliwością były też autobusy, jednak robiło się coraz później i czułaby się bezpieczniej, gdyby ktoś ją zawiózł pod sam dom. Odłożyła więc na razie telefon na powrót do torebki, chwilowo nie podejmując żadnej decyzji. Spojrzała na leżącego obok pluszowego pieska i położyła go sobie na kolanach — pyszczkiem i łapkami do siebie. Patrzył na nią tą uroczą, groźną miną, przypominając Itou, że został jej podarowany jako obrońca. Pluszęcie więc chyba miało pierwszą okazję do wykazania się.
— Trochę mnie takiej pooglądasz, wiesz? — Powiedziała po cichutku do pluszaka. Przytuliła zwierzaka do siebie, zgniatając mu boczki i sprawiając, że łapki rozjechały mu się na boki. Wtuliła głowę w mięciutką gąbkę i otarła jakąś zabłąkaną, kolejną już tego dnia łzę.
— Ale nie tylko. Różnych mnie się naoglądasz, bo od dzisiaj śpimy razem. — Opierając głowę o pluszęcie, wróciła wzrokiem do tamtej dwójki, czekając na rozwój dalszych wydarzeń.

@Naiya Kō  @Matsumoto Hiroshi

Niewielki zagajnik gwarantujący chwilę wytchnienia i odrobinę spokoju od gwaru bezkresu przemieszczającego się po parku tłumu stał się w istocie ringiem, gdy zajadłość obu mężczyzn całościowo skupiała się na walce splecionej z ciosów wymierzanych precyzyjnie, lecz pozbawionych fizycznej siły, skupionej na pełnych goryczy słowach, które mniej lub bardziej intencjonalnie uwalniały się z gardeł.
Podczas gdy wszystko wokół zacierało się w bezimienny chaos, niedostrzegalny w tle bezkresny tłum, wszechobecny chaos dźwięków i melodii towarzyszący takim miejscom, pośród tego wszystkiego wciąż pozostawała ona, niezmiennie stojąca pośrodku, choć nie w samym centrum zainteresowania. Będąca nieodłączną, choć jednocześnie tak bardzo pomijaną częścią pojedynku, w którym w istocie w żaden sposób nie uczestniczyła. Alaehsa zupełnie jak sędzia  przemieszczający się pomiędzy dwoma zawodnikami, którzy w swym zajadłym skupieniu na samych sobie, zdawali się ignorować obecność trzeciej osoby. I to paradoksalnie tej, dla której znalazł się w tym miejscu Matsumoto.

Hiroshi ani przez krótką chwilę nie zastanowił się kiedy po raz ostatni odwracał spojrzenie od Alaeshy, gdy całość jego zmysłów zareagowała na ten jeden szczególny przekaz płynący z teatru odgrywanego przez zniewieściałego powiernika nocnych rozmów, który poznany w nieciekawych okolicznościach, ponownie zaczął wzbudzać w nim narastające zirytowanie, uszczypnięciem w tak bardzo wrażliwe miejsce. Dzisiaj nie potrzebował wiele, by stracić cierpliwość i na nowo zanurzyć się w toni własnego mroku skrytego w ciemnym spojrzeniu, gdzie demony przeszłości z największą radością wyłapywały każdą z najmniejszych oznak niechęci na tle narodowościowym. I choć sam pragnął w tej chwili uderzyć w równie bojowo nastawioną Pszczółkę wzbudzanie w nim strachu(?) nie było jego intencją.
A wtedy przez zaledwie ułamek sekundy udało mu się dostrzec to nagłe niczym niewyjaśnione zatrwożenie, które zmusiło wymalowane powieki do otwarcia się na pełną szerokość. Nie zrozumiał strachu, jaki mógł nieść jego ton głosu, który, pomimo że nie wybrzmiał w podniesionych decybelach, podkreślony został wyraźną stanowczością, gdy pełen żalu wypluł z siebie tę niejednoznaczną odpowiedź.
Spodziewał się pełnej kąśliwości uwagi, ponownego pełnego uprzedzeń uszczypnięcia w to delikatne koreańskie ego, niespodziewanie otrzymując jednak pełnych wyrzutu słów, zupełnie jakby to on sam był winny całej tej sytuacji.

Potem spoglądając, jak ten odchodził, ponownie zapragnął poświęcić całość swojej atencji osobie, dla której właściwie tutaj był.
Ale nie potrafił.
Widok oddalającego się Nai przybliżała świadomość nieuchronnego zerwania kontaktu z kimś, kto ostatnio tak bardzo wsiąknął w jego życie, tak bardzo je odmieniając samym byciem, nawet jeśli obecność ta skupiała się na byciu online kolorową ikonką. Z kimś, kto dzisiaj zdawał się być zupełnie innym człowiekiem, niż tym z którym wymienił już tysiące wiadomości. I choć tak bardzo bolały go rzucone wcześniej przez niego w gniewie słowa, nie potrafił pozostać obojętny na ten widok.
Jego ostatnie wycedzone w załamanym tonie zniewieściałego głosu zdanie, sugerowało, że doszło do jakiejś wierutnej pomyłki.

Rzucił Malarce to jedno pełne skruchy spojrzenie, gdy dostrzegając w jej oczach zrozumienie, natychmiast ruszył za różową rusałką, nie mogąc tym samym dostrzec całokształtu z pewnością negatywnych emocji, które miały w posiadaniu jej zgrabną sylwetkę.
Z początku zdawało mu się, że Kou nie reaguje na własne imię, które snycerz poznał z resztą zaledwie kilka minut temu, lecz pełna sugestii odpowiedź utwierdziła go w przekonaniu, że tak nie jest.
— Pszczółko.
Wybrzmiało wystarczająco jadowicie, by żądło uszczypnęło ponownie, tym razem z trochę innej strony.
Nie oszczędził sobie sarkastycznych słów rzuconych pod nosem, nie dbając w ogóle czy je usłyszy.
— Do mnie też nie zwracaj się imieniem, bo przecież nawet mi nie pasuje. Jedyne, na co zasługuje zwykły nic nieznaczący gaikokujin, to nazwa pospolitego drapieżnego ptaka, czyż nie?
Hiroshi dostrzegając, jak ten przyspiesza, sam także przyspieszył, zawczasu torując mu drogę, udaremniając zbyt duże oddalenie się od Alaeshy, która wciąż pozostawała jednak Koreańczykowi z tyłu głowy. Nie mógł jej tak po prostu zostawić, tak samo jak nie mógł pozwolić, by Naiya odszedł.
— Zejdź z drogi, gdy królowa idzie.
Zaśmiał się nerwowo, słysząc to sformowanie.
— Królowa? — powtórzył z dziwnym rozbawieniem, lecz pozbawionym szyderczości. — W tej chwili raczej nadąsana księżniczka. — był jednak zbyt podirytowany całą sytuacją, by ugryźć się w porę język.
Wydawało mu się, że wiedział już wszystko, że urażona królewska duma nie mogła zdzierżyć faktu, że go nie rozpoznał.
"Udawałeś, że mnie nie znasz."
— Co? — w pierwszym odruchu jego struny głosowe dały wyraz zaskoczeniu, by zaraz potem płynnie przejść do wytłumaczeń. — Posłuchaj mnie Pszczółko. — wyraźnie zaakcentował to słowo. Wciąż starał się złapać z nim kontakt wzrokowy, którego on tak bardzo unikał, bez ceregieli zmieniając kierunek twarzy, ilekroć Hiroshi próbował to na nim wymusić. — Pozwoliłem Alaeshy, by nas sobie przedstawiła, bo nie znaliśmy nawet swoich imion. Chciałem jej to wytłumaczyć, ale potem zacząłeś ten cały nacjonalistyczny cyrk. — wyrzucił dłonie lekko w górę, by zaraz, opadły w bezsilności. Wciąż był na niego zły, ale jednocześnie wystarczająco sfokusowany, by dowiedzieć się prawdy. Czy jego pochodzenie faktycznie stanowi nagle problem, czy może była to jedynie zemsta za... no właśnie? Właściwie za co? Odpowiedź nadeszła szybciej niż mógłby się spodziewać, powodując w nim jeszcze większe zdezorientowanie.
— Po wszystkim, co mi napisałeś, teraz się mnie wypierasz. Tak bardzo wstydzisz się trzymać z kimś, kto ubiera się jak baba, siedzi jak baba i nawet drinki pije JAK BABA, co?
— Co takiego? — powtórzył, czując, że nie rozumie już niczego. Nawet przez chwilę przez jego umysł nie przeszła myśl, że gorzkie słowa mogły być wyrażone zazdrością. — Jakie znowu sztuczki? — totalnie się zgubił w labiryncie, próbując odnaleźć zaginione gdzieś po drodze elementy układanki.
Zerknął badawczo w stronę przyjaciółki pozostającej
w nieznacznej odległości i osamotnieniu. Zdawała się odganiać smutki rozmową z pluszęciem, które tak miękko spoczywało na jej kolanach. Nie mogła usłyszeć ich rozmowy, bo podniesionym w decybelach głosach pozostały resztki zdrowego rozsądku, niepozwalające na krzyk, gdy obaj pozwalali sobie na uciszoną melodię podniesionego w emocjach tembru. Za to gesty wychodzące spod ich sylwetek były wystarczająco sugestywne, by nie pozostawiać złudzeń, że kryzys wcale nie został zażegnany.
Smutek Alaeshy nie uszedł też uwadze zniewieściałego mężczyzny, który zdawał się obarczać winą snycerza za obecny stan kobiety toczącej rozmowę z pluszową zabawką, wówczas gdy głównym winowajcą w oczach Hiroshiego był Kou Pszczółka. Ich osądzające spojrzenia skrzyżowały się dosłownie w tej samej chwili, by wyrazić dokładnie to samo.
— Wróć do Itou, zamiast zajmować się jakimiś jebanymi pedałami.
Zdziwiony spostrzegł, jak różowa postać zmieniła wcześniej obrany kierunek i ponownie skierowała swe  kroki w stronę malarki.
— Tak. Wróć do Itou, zamiast zajmować się jakimś jebanym gaikokujin'em. — musiał, po prostu musiał mu się odgryźć. Po czym sam skierował się w stronę ławki, na której samotnie w towarzystwie Pluszęcia siedziała Alaesha.
Zmarszczył brwi zdziwiony niecodziennym widokiem, jakim miał być Naiya klęczący przed kimś wówczas gdy sam najwyraźniej oczekiwał, że to przed nim będą klękali. Usłyszał jedynie "najmocniej przepraszamy, że cię w to wplątaliśmy." gdy znalazł się dostatecznie blisko.
— Przepraszam, to było bardzo niegrzeczne. — wtrącił własnych kilka słów by nisko jej się pokłonić, w typowym sobie przepraszającym geście. Propozycja Pszczółki dotycząca pomocy w żaden sposób nie wybrzmiała mu jakoby Kou chciał zbierać laury, wówczas gdy snycerz winą za całą sytuację obarczał jego.
Jak sam nabroił, to niech sam naprawia, ot co!
— Masz pięknego pluszaka.
Korciło, oj korciło, by wziąć udział w tej rywalizacji i zaznaczyć od kogo otrzymała ową maskotkę. Ostatecznie przemilczał sprawę, zastanawiając się, czy sama Alaesha zechce o tym wspomnieć.
Sytuacja mogła wydawać się kuriozalna gdy kobieta wcześniej ignorowana przez dwójkę mężczyzn otrzymuję uwagę ich obu.
Na jego twarz wspiął się pobłażliwy uśmiech, będący niemą odpowiedzią na dość infantylne w jegi postrzeganiu słowa Pszczółki, który postanowił mówić za pluszaka, jednak wygięcie kącików ust do góry zniknęło szybciej, niż ktokolwiek mógł zauważyć. Dotarło do niego bowiem, że przecież sam dostrzegał w malarce ten specyficzny rodzaj energii, zupełnie jakby ta dusza dziecka nigdy jej nie opuściła. Dusza ta najwyraźniej istniała także w samym Dragu, a snycerza najwyraźniej ciągnęło do takich osób, szczególnie że jego dziecięcą stronę stłamszono już dawno temu.
Jeszcze raz zerknął na Pszczółkę. Obaj będą musieli sobie wszystko wyjaśnić, tym razem bez świadków.

@Naiya Kō  @Itou Alaesha

Widziała w Hiroshim potrzebę ruszenia za Kou, tego że po prostu nie mógł zostawić sytuacji w takim stanie i że najwyraźniej, pomimo gorzkich słów, w rzeczywistości chciał się pogodzić z Drzazgą. Zauważyła to przepraszające spojrzenie, na które nie mogła zareagować inaczej niż zgodą. Zresztą wolała, żeby (nie)znajomi się ze sobą rozmówili, aniżeli Hiroshi na siłę trwał przy niej, gdy myślami krążyłby zupełnie gdzieś indziej. Nie mogła mieć mu tego za złe, a być może to nawet lepiej, że wykazał się chłodniejszą oceną sytuacji, aniżeli młodszy z nich. Mimo wszystko wybuchowa reakcja Nai, choć artystka nie rozumiała jej przyczyny, nie była dla Ali niczym, co by ją szczególnie oburzało. Ciskane słowa były ostre, jednak potrafiła wyobrazić się w podobnych emocjach, gdy iście wkurwiona rzuciłaby najboleśniejszymi wyrazami i puściła focha stulecia. Z tym że to niestety musiałby być dla Itou ktoś ważny. Nie odstawiłaby sceny przed nikim, kto niewiele by dla niej znaczył. Choć może to brzmieć fatalnie, to tylko bardzo bliska Itou osoba mogłyby doświadczyć podobnego wybuchu — bo jedynie przy kimś takim mogłaby poczuć się prawdziwie pewnie, aby w ogóle zaprezentować się z podobnej strony. W zasadzie, jeśli na kimś ci nie zależy, to po co krzyczeć? Dlatego tym bardziej cała sprawa między chłopakami była dla Alaeshy co najmniej interesująca, mierząc ich odruchowo własną miarą. A jak wiadomo — standardowa miara przy wzroście Kou mogła nie mieć żadnego zastosowania. 
Dostrzegała z daleka jak gestykulują i mówią najwyraźniej podniesionymi głosami. Nie była w stanie dosłyszeć treści rozmowy, dopiero teraz zdając sobie jakkolwiek sprawę z nadal istniejącego otoczenia. Na dłuższy moment zupełnie zapomniała, że znajdują się w Yamazakurze. Przestała słyszeć wesołe dźwięki zabawy, śmiechu dzieci i muzyki dobiegającej z różnych atrakcji. Od momentu przedstawiania sobie chłopaków, skupiła się na tej sytuacji i przestała zauważać otoczenie. Znalezienie się na powrót w radosnej rzeczywistości stało się wyjątkowo przytłaczające, gdy ją od wnętrza rozszarpywały ją negatywne emocje. Spodziewała się, że rozmowa między mężczyznami zajmie dłuższy czas, dlatego po chwili przypatrywania się im, włożyła twarz w pluszaka i zatopiła się we własnych myślach. Nie zdawała sobie sprawy, że to jak czuje się wewnątrz — zagubiona, mała i bezbronna — widać aż tak wyraźnie na zewnątrz. Była przecież naprawdę dobra w przybieraniu masek, w nie pokazywaniu tego, co się w niej dzieje, milczeniu na niewygodne lub osobiste tematy, a nawet całkiem niezła w kłamaniu. Życie w cieniu apodyktycznej matki wymagało wielu środków, aby miewać choć chwile spokoju. Zdecydowanie łatwiej było nauczyć się bycia nieszczerą — dla własnej wygody i spokoju ducha — niż tłumaczyć się z własnych myśli, uczuć i działań. Alaesha samodzielnie wybierała co jest dla niej dobre, a co nie. Na czym postanawiała się sparzyć, a gdzie działała ostrożnie, wszystko i tak robiąc pod solidną przykrywką dobrej i grzecznej uczennicy. Dobrej i grzecznej dziewczyny. Dobrej i grzecznej córki, którą nie mogła się nazywać, chociażby przez zaszytą pod skórą nienawiść do matki. Niechęć i odrazę za to, że dzisiaj tak trudno było się jej otworzyć przed innymi ludźmi; że często nieświadomie w pierwszym odruchu wybierała nieszczerość, czując się w niej bezpieczniej niż z sercem na dłoni; że z taką łatwością doszukiwała się w innych złych intencji, nawet gdy ich tam nie było — często nie potrafiąc przemówić sobie do rozsądku; za nieopuszczające artystkę poczucie winy, które niegdyś zawsze było zrzucane na nią, a ona dzisiaj doszukiwała się wszędzie błędów ze swojej strony. Tak jak teraz czuła się przyczyną całego zdarzenia, choć w rzeczywistości jedyną jej przewiną było rozproszenie się podczas przedstawiania sobie mężczyzn. Dlatego nie spodziewała się, że teraz wyjątkowo wygląda jak kupka nieszczęścia, siedząc zupełnie rozsypana na ławce niczym smutna nastolatka, a nie dorosła trzydziestodwulatka. Nie miała pojęcia, że marze udało się wykroić i wyrzucić na wierzch tak wiele z jej miękkiego środka, a nie tylko przeciąć się przez sennie stworzoną powłokę ciała. Łzy same cisnęły się na brązowe oczy, ale sama oszukiwała się, że nie lecą, bo natychmiast zostawały wchłaniane przez miękki plusz. W tej kanonadzie negatywnych wrażeń nie dostrzegła zbliżającego się Kou, zdając sobie sprawę z obecności, którą zdradził dopiero cieplejszy podmuch, przynoszący ze sobą zapach wiśni. Wnet wyprostowała się, patrząc w zdziwieniu na szczupłego jak witka Kouszka. Taki śliczny przy niej przyklękiwał. Czemu?
Zabrakło jej słów na to, żeby coś odpowiedzieć zarówno na pierwsze zdanie Kou, jak i wtórującemu po chwili Hiroshiemu, który również zaskoczył Itou nagłym jak dla niej znalezieniem się obok. Jeden szorował kolanami po betonie, a drugi zaraz przetrze nosem o chodnik. Co oni wyprawiali i jak to się stało, że nagle zyskała uwagę obojgu? Dlaczego tak bardzo się nią przejęli? Jakoś nie potrafiła zrozumieć tego, na jak bardzo smutną i maleńką musiała wyglądać. Może to i dobrze, bo pewnie zrobiłoby się jej głupio, że prezentuje się tak infantylnie. Od jakiegoś czasu starała się pielęgnować w sobie tę dziecięcą iskrę, którą utraciła na wiele trudnych lat. Nie spodziewała się jednak, że odnalezienie swojego wewnętrznego dziecka zaowocuje tym, że czasem będzie ono chciało się rozbeczeć w parku rozrywki. Na dodatek nie czuła tego dnia, przez paskudne podszepty dręczących ją mocy, aby w ogóle zasługiwała na ciepło z ich strony. Okłamywałaby się jednak, gdyby miała powiedzieć, że nie poruszyło jej to i nie wzbudziło przyjemnego uczucia gdzieś pod żebrami. 
Zerknęła po jednym i po drugim mężczyźnie. Dalej nie wiedziała, o co chodziło, ale teraz przynajmniej słowa Nai nie wskazywały na to, że się śmiertelnie wyrzeka Hiroshiego. Podobnie jak późniejszy lekki uśmiech, który przemknął na króciutki moment po twarzy czarnowłosego. Mieli jakąś sprawę między sobą, ale najwyraźniej była to relacja(?) do odratowania. Ich zachowanie tłumaczyło zdecydowanie więcej niż wcześniej miotane na oślep słowa, ale dalej obraz ich dwójki był dla Itou mętny.
— Czy możesz coś dla mnie zrobić? Nie wiem, o co Wam poszło i w ogóle jestem zaskoczona, że się znacie, ale może... przestaniecie się kłócić? — Przygryzła niepewnie wargę, licząc na to, że mając teraz uwagę Kou uda jej się coś dla nich wytargować. Niech chociaż porozmawiają spokojnie, bo najwyraźniej mają sobie coś do wyjaśnienia.
— Dzięki, jest świetny... Hiroshi go dla mnie wygrał na poprawę humoru. Bo mam dzisiaj wyjątkowo zły dzień... — Dodała, głaszcząc odruchowo pluszaka po łebku, tłumacząc się niejako ze swojego stanu, ale też całego spotkania z czarnowłosym. Nie było ono w końcu romantyczne, a Hiroshi jedynie próbował podreperować jej paskudne samopoczucie.
— Nai, daj spokój, ja i piękna? Czy ty widzisz moją zapuchniętą i zapłakaną twarz? — Komu jak komu, ale jemu mogła się wyżalić z czucia się jak mała paskuda. Nawet gdyby nie uważał jej teraz za brzydką, z czym Itou by się kategorycznie nie zgodziła, to mógł z pewnością zrozumieć, że może się tak postrzegać w tym stanie emocjonalnym.
— Nie musisz mnie pocieszać i nie musisz udawać, że wszystko jest ok. Widziałam tę plejadę emocji. No, już, wstawaj z tych kolan, bo sobie siniaków narobisz na tych kościstych kolankach... — Klepnęła ławkę koło siebie, ale nie było to koniecznością, aby koło niej usiadał. Uśmiechnęła się blado, ale bez przymusu, tylko tyle, na ile było ją teraz stać.

@Naiya Kō  @Matsumoto Hiroshi