Wściekłość malowała się na kredowej twarzy zmarszczonymi brwiami oraz drżeniem powieki, zaciskała dłonie w pięści oraz zmuszała do przyśpieszenia kroku. Szedł więc tuż za Jino, ze wzrokiem wbitym w drobną sylwetkę nastolatki; gdyby tylko miał ciało, mogłaby poczuć jego oddech na karku, parzący jak gniew wzbierający pod jego skórą, zamieniający wnętrzności w rozżarzone węgle.
"Cześć, Ira."
Znajomy głos stał się kojącym balsamem dla poparzonej duszy. Zatrzymał się wpół kroku, rzucając Hayato zaskoczone spojrzenie, podczas gdy głowa pękała mu od miliona pytań - dlaczego mnie widzisz? Również nie żyjesz? Od kiedy? Jak to się stało? Czemu nosisz babskie ubranie? Więc jednak jesteś pedałem? Co tutaj robisz? Ostatecznie jednak nie zdobył się na wypowiedzenie żadnego z nich. Nie miał czasu, bowiem jego uwaga w całości była skupiona na siostrze oraz jej towarzyszkach, szczególnie tej jednej odzianej w sukienkę (Enma), która wydawała mu się bardzo podejrzana. Skinął więc tylko głową w stronę Hayato i ruszył za młodzieżą.
— Jino — wychrypiał tuż nad uchem siostry — JINO, WRACAJ KURWA DO DOMU, ROZUMIESZ?
Głos drżał na granicy załamania. Wiedział, że dziewczyna nie jest w stanie go usłyszeć, a mimo to kontynuował, w naiwnej nadziei, że ktoś jest w stanie go dostrzec, tak jak mężczyzna spotkany na dachu budynku, że przekaże jej wiadomość od Iry, że nakłoni najmłodszą Kiyamę do powrotu do rodzinnej posiadłość.
— MYŚLISZ, ŻE WŁÓCZĄC SIĘ NOCAMI ROBISZ OJCU I TEJ JEGO PINDZIE NA ZŁOŚĆ? NIE, JINO, JEGO OBCHODZI TYLKO, CZY BĘDZIE MIAŁ SIĘ CZYM POCHWALIĆ. NIE JESTEŚMY W JEGO OCZACH DZIEĆMI, TYLKO OZDOBAMI, ROZUMIESZ? DYPLOMAMI NA ŚCIANACH, KTÓRE DUMNIE PREZENTUJE. DLATEGO BŁAGAM CIĘ, JINO, NIE PRÓBUJ NIKOMU NICZEGO UDOWADNIAĆ. WRACAJ DO DOMU.
Przygryzł wargę, lecz nie czuł bólu; przynajmniej nie fizycznego. Ten już dawno stał się dla niego pojęciem abstrakcyjnym. Nagle jednak coś się stało; niebieskowłosa przyjaciółka siostry wyciągnęła nóż, a Ira w atawistycznym odruchu zapragnął objąć Jino i ją do siebie przyciągnąć - niestety, zamiast tego jego niematerialne ramiona przeszyły jej ciało, a on niczego nie poczuł.
Na szczęście dziewczęta poradziły sobie same, a on nie mógł wyzbyć się uznania dla dziewczyny w żółtej bluzie. Nadal jednak rozpierała go złość - uważał, że Jino powinna mieć więcej oleju w głowie niż on.
— Dobrze — rzucił, wciąż krocząc za nastolatkami — Bardzo dobrze. Wracaj do domu, Jino.

@Yu Jino @Akiyama Toshiko @Saga-Genji Hayate @Seiwa-Genji Enma

  Skinęła głową w podzięce, wysuwając z paczki jednego papierosa. W przeciwieństwa do jej ducha, który postanowił nie być taki znów subtelny. Spojrzała na niego krótko, lecz zamiast skarcić jedynie się roześmiała. Kim była, by czegokolwiek zabraniać Jiro? Zrzuciłaby dom na każdego, kto ośmieliłby się mu grozić. Sprawy swoich duchów zawsze traktowała poważniej niż życie śmiertelne.
  Zapalniczka wyciągnięta z kieszeni osobliwej sukienki pstryknęła, gdy Black odpalała fajkę. Kłąb szarego dymu na krótką chwilę przesłonił twarze stojących przed nią osób.
  Nawet nie zauważyła kiedy dookoła zebrało się aż tyle osób – ludzie, yurei, medium, bogowie wiedzą kto jeszcze. Gdzieś przewinęło się nawet kilka znajomych twarzy, lecz nim zdążyła choćby obrócić sylwetkę w czyimkolwiek kierunku, danej jednostki już dawno nie było lub zajęła się czymś, w czym Shirshu nie miała zamiaru przeszkadzać. Nie miała problemu ze sporym gronem towarzystwa, lecz nie widziała też sensu w przeszkadzaniu w cudzych rozmowach.
  Gdzie były szepty? Cóż, co do tych z plotek nie miała pewności, niemniej te, które dobrze znała towarzyszyły jej od lat. Umysł wiedźmy rzadko pozostawał cichy; nie zmieniło się to również i tym razem – powoli narastająca kakofonia głosów stopniowo zagłuszała otoczenie.
  Był jednak ktoś, kto stał na tyle blisko, by usłyszała go bez problemów.
  – Każdemu kto jest wyższy ode mnie upierdoliłbym nogi w kolanach.
  – Koniecznie daj znać, gdy już się na to zdecydujesz – Obróciła się ku niemu niespiesznie i ze skrzyżowanymi na piersi rękoma posłała Razaro jeden ze swoich szerokich uśmiechów. – Przydałoby mi się kilka świeżych kości i trochę suszonej skóry... – resztę mruknęła już nieco ciszej, nieco bardziej konspiracyjnie, jakby tylko on był godzien jej słów.
Kolejny kłąb szarego dymu uniósł się w powietrze.
  – Co jednak, gdybym to ja była wyższa od ciebie? Wówczas mi również urwałbyś nogi?

 Czy spodziewał się zobaczyć dawnego kolegę po fachu? Teraz już sam nie wiedział, co jest bardzo, a co mało prawdopodobne. Niewiele już go dziwiło, a przez to, że dla podbudowania swojego nastroju zagadywał czasem losowe osoby, nawet takie, które go nie widziały, mógłby się przywitać z czystego przyzwyczajenia. Kiyama nie wyglądał jednak jakby był w pełni zdrowia, a skoro zareagował, jednocześnie zignorowany przez trzy panny znajdujące się w pobliżu, wniosek nasuwał się sam.
 W przypadku złotookiej również myślał, że ta znajduje się poza jego światem. Kojarzyła mu się z kimś, kogo nie widział od dawna, ale w momencie, w którym się odwracał, porzucił jakoś tę myśl, uznając to za zbieg okoliczności albo, co byłoby gorsze, początek problemów z pamięcią. Dopiero miał się boleśnie przekonać, że zaciąganie się czyimś zapachem nie przez każdego będzie akceptowane i niektórzy mogą jednak nadal go widzieć. Poleciał niekontrolowanie na ziemię, zupełnie nie spodziewając się tego ataku. Zdążył tylko wystawić jedną rękę, żeby nie zaryć o podłoże twarzą. Był w szoku, do tego stopnia, że nawet gdzieś umknęły mu krzyki Iry, dalsza część rozmowy nastolatek, wydarzenia z parku przestały mieć jakiekolwiek znaczenie. On. Był. Na. Ziemi. Sponiewierany, wystawiony na potencjalne pośmiewisko. Poniżony. ON!
 Podniósł się powoli, otrzepał ubrania, patrząc gdzieś w dal przed sobą. Nie potrafił tego odpuścić, choć zdecydowanie powinien. Walczył z samym sobą o opanowanie, zdrowy rozsądek podpowiadał, żeby odszedł, póki jeszcze nie stało się nic więcej. Z kim mógł mieć do czynienia? Yūrei albo medium. Co, jeśli był to ktoś z Tsunami? Czy egzorcyzm bolał? Ale właściwie nie zdradzał nikomu swojego celu. Tego jednego błędu nie popełnił – wspominał tylko kiedyś Tsukiko o swoich marzeniach. Niemożliwe, żeby go zdradziła… Pomagała takim jak on.
 Zacisnął pięści i odwrócił się na pięcie, spoglądając na twarz Emmy. Miał ochotę teraz zagrać na jej uczuciach. Wywołać poczucie winy, najgorszy smutek, jaki kiedykolwiek przeżyła, żeby padła na kolana i przepraszała z płaczem. Chciałby patrzeć na nią z góry, kiedy szlocha i żałuje. Zemścić się na swój sposób – niewinny, niedostrzegalny, pozbawiony przemocy, którą się przecież tak brzydził.
 – Ty żmijo przebrzydła… – syknął, z pozoru jeszcze opanowany. – Myślisz, że masz urodę lepszą ode mnie? Manifestujesz wyższość, bo masz fizyczne ciało? A może myślisz, że kieckę piękniejszą od mojej? CZY TY WIESZ ILE TEN JEDWAB KOSZTOWAŁ? – Hayate rzadko unosił głos. Zwykle mówił spokojnym, przyjaznym tonem, nawet, kiedy coś go denerwowało. Teraz jednak wpadał w furię, w swój dramatyzm. – Chcesz być miły, dasz komplement i jeszcze cię potraktują jak… JAK PSA! I to kundla bezpańskiego! Mi kopa?! MI?! MNĄ poniewierać po ziemi?! Ty wiesz w ogóle, kim jestem?! – Rozłożył wachlarz, którym zaczął machać, jakby brakowało mu powietrza z tego oburzenia. W istocie czuł się, jakby było mu trochę słabo. Urażona duma bolała bardzo. Bo co, jeśli ktoś widział, jak ląduje, taki w nieładzie, jak rzucona szmacianka? A jeśli się ubrudził? To nie tak łatwo zadbać o swój wygląd będąc duchem! – W moich żyłach płynie – płynęła, Hayate, przecież jesteś martwy – cesarska krew! A żeby ci rodzinę najbliższą i przodków do trzech pokoleń yōkai jakiś zeżarł, cholero ty jedna! I… I zobaczysz! Powiem wszystko dziadkowi! – Właściwie to Masashi nie był dosłownie jego dziadkiem, ale w dzieciństwie tak go traktował. Poza tym, jakaś małolata wcale nie musiała wiedzieć. – Życia mieć nie będziesz, franco ty przebrzydła! CHAMSTWO! Rozbój w… W ŚRODEK NOCY! Zmarłych tak traktować! I to po przejściach! Zero szacunku dla dusz udręczonych!
 Nie dało się odgadnąć czy robi z siebie teraz ofiarę i wszystko odgrywa, czy cała ta wyjątkowo hałaśliwa szopka była na serio. Zawsze był niezłym aktorem, który potrafił oszukać co do odczuwanych emocji nawet najbliższych, ale miał też za życia manierę przesadnego dramatyzowania. Jak typowa gwiazda ze zbyt dużym ego i poczuciem własnej wartości oraz wyższości, podsycanych niczym ogień za sprawą wychowania w klanie.
 – I to jeszcze mnie. Gwiazdę – jęknął dramatycznie, a ruchy wachlarza stały się intensywniejsze. – Gdyby moi fani i followersi się dowiedzieli, to by cię żywcem rozszarpali. – Głos miał słabszy niż wcześniej, jak ktoś bliski omdlenia. Jednocześnie trochę mu się załamywał, jakby zaraz miał wybuchnąć płaczem.

@Seiwa-Genji Enma

Szczęśliwie, znalazła się w umiarkowanym tłumie, który skutecznie rozrzedzał zainteresowanie. Część przybyłych już się znała, biorąc pod uwagę ich zażyłość czy wymieniane uwagi, natomiast Karura stała sama jak palec i jakoś niespecjalnie się tym przejmowała. Nigdy nie miała rodzeństwa, więc obojętność ze strony otoczenia była dla niej czymś kojącym, a już na pewno o wiele lepszym niż wyśmiewanie czy atakowanie w dowolny sposób.
Tymczasem towarzystwo w parku najwidoczniej wyczekiwało nadejścia Tej chwili. Wraz z nadejściem północy, zapanowała magiczna cisza. Czyżby to była kolejna legenda, która nie miała żadnego pokrycia w rzeczywistości? A może to były kocie harce, które ktoś omyłkowo wziął za coś większego niż w rzeczywistości? Wiele podobnych do tych myśli kłębiło się w głowie dziewczynki, aż do jej uszu dotarł jakiś hałas. Nerwowo przełknęła ślinę, czując jak wspomnienia jeszcze z czasów życia napłynęły z prędkością światła. Stała jak wryta, nie mogąc się odwrócić. To była jej matka? Nie wiedziała, ale właśnie ją miała przed oczami. Gdyby była żywa, pewnie zwymiotowałaby, ale musiała wziąć się w garść. Przecież to, że była tutaj chyba jedynym dzieckiem, nie oznaczało, że byle płacz sprawi, że będzie przerażona... Zacisnęła małe piąstki, z trudem odwracając wzrok w kierunku krzaków, skąd dobiegał dźwięk.
To nie jest moja matka...
To nie jest moja matka...
To nie jest moja matka...
Powtarzała to jak mantrę w swojej głowie, wracając do rzeczywistości. Było trudno, czuła jak szyja jest na nowo zgniatana, chociaż nie z taką siłą jak wcześniej. Jak wspomnienia ją przygniatają, jak mrożą krew w nieistniejących fizycznie żyłach...
A co jeżeli to ktoś, kto został skrzywdzony jak ona? Ta myśl rozlała się jak ogień w jej wnętrzu, sprawiając że rzuciła się biegiem do krzaków. Nie mogła pozwolić, by ktoś cierpiał jak ona! Nikt (poza oprawcami) nie zasługiwał na takie cierpienie! NIE POZWOLI NA TO!
Nawet jeśli to było najgłupsze, co mogła właśnie zrobić.

W chwilach takich jak ta uwydatniało się, jak prostym mechanizmem był. Jedno zadanie naraz - więcej nie potrafił wykonywać, zbytnio się wtedy rozpraszając, angażując się tym samym we wszystko i nic jednocześnie. Kiedy więc lustrował uważnie okolicę; zahaczał o skąpane we mgle drzewa, przypatrywał się ludziom i niewyraźnym zarysom yurei, szacował liczby, oceniał kształty; dopiero w ostatnim momencie zauważył ruch ze strony Miyazaki.
Drgnął niespodziewanie, wykonując pół kroku do tyłu; jej dotyk, choć niewyczuwalny przez to, jak wielka dzieliła ich teraz różnica, wywołał wspomnienie. A ono było równie intensywne i wiarygodne co rzeczywisty gest; zbyt ciepłe, wrażliwe, przede wszystkim - zbyt prywatne. Chłopak zacisnął lekko usta, pytającym spojrzeniem błądząc po obliczu czarnowłosej, ale, choć odruchowo ciało pragnęło się odsunąć na bezpieczną odległość, pozostał w miejscu, chłonąc to, co mu dawała. W pewnych relacjach własna przestrzeń nie miała znaczenia.
- Cieszę się, że jesteś cały.
Pokiwał głową, milcząc. Skrępowany wzrok uciekł na bok, gdzieś w okolicę, w którą niektórzy się kierowali. Chciał powiedzieć jej, że też się cieszy, że ją widzi. Nieważne w jakim wydaniu, bo nie grało roli, jak prezentowała się w formie yurei, ale komplementy nie były jego mocną stroną. Sam nie do końca pojmował swoje zachowanie; jakby wyparowała z niego cała młodzieńcza pewność siebie; wszystkie cechy, które sobą reprezentował przez cztery lata ich znajomości.
Bo co?
Bo zniknęła na parę miesięcy?
Weź się w garść, do diaska.
- Moje żarty byłyby jeszcze gorsze, więc też sobie odpuszczę - rzucił wreszcie w odpowiedzi, nabierając powietrza do płuc. Spotkanie z Tsukiko wytrąciło go z równowagi, ale bądź co bądź przybył tu w konkretnym celu. Zakładał, że plotki wywiodą go w pole, ale może tym razem kryło się w nich coś nadnaturalnego; coś, co powinno zainteresować...
Końcówka parasolki stuknęła go w ramię akurat w chwili, gdy w tylnej kieszeni spodni komórka wpadła w delirium. Sięgnął po mruczący, rozedrgany telefon wyuczonym ruchem i wyciągnął go zamaszyście, nawet nie kryjąc pulpitu.
Nie sądził, że ma do tego powód, ale gdy tylko dostrzegł treść, mimowolnie mina mu zrzedła, a nadgarstek odgiął się na tyle, by przynajmniej w minimalnym stopniu uniemożliwić Miyazuki odczytanie treści. Nie, żeby w ogóle zamierzała nadszarpnąć jego prywatność. Szczerze wątpił, że jej ciekawość wygrałaby z profesjonalizmem.
Odpisał zwięźle, nie szczędząc przekleństw - choć nie wypowiedział ich na głos, nadal mając z tyłu głowy, że Tsukiko stoi tuż obok. Nie zapominając przy okazji, że chce sprawdzić... właśnie. Co konkretnie?
Czemu on niczego nie słyszał?
Wytężył zmysł raz jeszcze, ale nic. Kobiecy płacz? Jedyne, co zarejestrował, to dziewczęcy pisk - i to jakiś czas temu. Powiódł jednak we wskazanym kierunku; ku krzewom. Powinien to sprawdzić, ale Miyazuki się nie myliła.
- Masz rację. Lepiej będzie...
Nie zdążył dokończyć; może przez to, że wreszcie wychwycił dźwięk, a może przez fakt, że to, co kryło się dotychczas w ciemności, wywołało u niego naturalną reakcję.
Chciał uskoczyć.
Nie był egzorcystą, a istota, która nawiedziła park, z całą pewnością nie miała dobrych zamiarów. Potrzebowałby do duetu Enmę, aby sprawdzić się w konfrontacji, a teraz jedyne co mógł zrobić, to ewakuować się na wystarczającą odległość, by nie zostać zaatakowanym.
- Szybko! - szepnął ostro do Miyazuki, podnosząc rękę, jakby chciał ją odgrodzić od rosnącej w oczach zmory; na sekundę nie spuszczał z pola widzenia monstrum, którego szczęki rozwarły się, atakując pierwszą napotkaną osobę. Jak miałby niby ocalić Tsukiko, gdyby sytuacja tego wymagała? - Odbierz, cholera. - Wybrał numer automatycznie; robił to już dziesiątki razy, do momentu, w którym początkowo wymagająca nadzoru czynność stała się formalnością. Przycisnął od razu urządzenie do ucha, a dźwięki z parku zmieszały się z powolnym sygnałem łączenia. Na tym tle jego zdolności były całkowicie nieprzydatne.
Ale znał kogoś, kto powinien poradzić sobie z takim przeciwnikiem.

- Zauważyłaś coś? -
Prychnęłaby pod nosem, gdyby nie była tak skupiona. Zabielone oko mogło wydawać się sprawne, bo podobnie jak to zdrowe, biegało po pobliskiej zieleni, szukając źródła dźwięku. Trzymała go cały czas mocno za nadgarstek, może nawet nie zdając sobie sprawy z tego, jak mocno zaciskała palce, wbijając w skórę paznokcie. Nie należała do tchórzliwych, to z pewnością, ale coś napawało ją ogromnym niepokojem. Miała wrażenie, jakby żwir pod nogami miał się nagle zapaść i wciągnąć ją do środka.
Podeszła, powoli, noga za nogą, wyłapując w końcu z której strony dochodził płacz.
Wystające kości na plecach kobiety mogłaby policzyć stojąc kawałek dalej. Żyłki, przebijające się przez papierową skórę również. Na jej widok na moment wszystko zamarło, krzyki zza nimi, obelgi stosunkowo przyjaznego duszka, obecność obcego mężczyzny tuż za nią. Cofnęła się o krok.
- Widzicie mnie.... -
Znów się wzdrygnęła, cofnęła kolejny krok, z jakiejś głupiej maniery nowopoznanego towarzysza chowając za sobą. Nawet jeśli był większy. I to, że na niego wpadła, to jeszcze inna kwestia.
Zresztą, na jaką cholerę i skąd, tak na dobrą sprawę, pojawiło się tam dziecko? Mała dziewczynka. Bo przecież musiała wpaść idealnie w te same krzaki, budząc marę, przy okazji zwracając uwagę na tę wyrośniętą dwójkę. Obejrzała się krótko na Norishige, szukając na jego twarzy jakiejś reakcji, albo sugestii, co mogą zrobić.
Chociaż nie było już czasu na reakcję. Na nic nie było. Ułamek sekundy, zaledwie na tyle, by móc znów spojrzeć na to, co pozostało z płaczącej kobiety. Przed oczami mignęła jej jedynie wielka paszcza, z ust wydarł się zdziwiony bardziej niż cokolwiek dźwięk.
Okropne wrażenie, bycia wessanym w kompletną ciemność. Lepką, mokrą i obrzydliwą. Duszącą, pewnie gryzłaby w oczy, gdyby się je otworzyło, a przynajmniej tak się jej wydawało.

Ciało momentalnie stało się napięte, a spojrzenie spoważniało. Zmysły zaczęły działać na wyższych obrotach a mięśnie były gotowe do ataku. Wystarczyło złapać ją za nadgarstek i uderzyć kolanem. Ręka strzeli szybko, bez oporu. Była szczupła, wręcz drobna, kości będą niczym sucha gałązka. Teraz, szybko, bez ostrzeżenia.
- Schowaj to, dziecko. - odezwał się zupełnie porzucając piszczący głos jak i swój tymczasowy kamuflaż. Nie był ani Emmą, ani Enmą. Na te krótkie sekundy stał się dziedzicem Minamoto, którego od dziecka trenowano do sytuacji jak ta. Do zabijania. Nie modlił się do żadnych bogów, ani też nie miał żadnej nadziei, że dziewczyna go posłucha. Czekał niecierpliwie na pierwszy ruch z jej strony, na pierwszy krok, zamachnięcie, pretekst, żeby mógł-
Uciekły.
Spoglądając jak pospiesznie oddalają się od niego, ciało delikatnie zaczęło się rozluźniać, choć nie spuszczał z nich wzroku. Nie mógł wyzbyć się tego paskudnego rozczarowania, które rozlało się wewnątrz jego żołądka. Wewnętrzne pragnienie zamilkło, a on odetchnął przez nos. Rozejrzał się dookoła, a gdy dostrzegł Shin'a w towarzystwie kobiety, gęba niemal opadła mu do samej ziemi. No co za bezczelny-
Na flirty mu się zebrało, tak? On mu jeszcze pokaże. Wyciągnął telefon z kieszeni, przesunął palcem po ekranie odblokowując urządzenie i pospiesznie odnalazł zdjęcie z tą zakazaną gębą, pod którą krył się jego numer telefonu. Kiedy skończył pisać i nacisnął "wyślij", jak na złość praktycznie tuż przy jego uchu rozpoczęło się kolejne trajkotanie. Nożeszkurwa.
- Hah? - uniósł głowę, a na skroni pojawiła się kolejna żyłka pełna irytacji. Miał dość. Za dużo gadania, krzyczenia i wymachiwania scyzorykami jak na jeden wieczór. Enma miał ochotę pieprznąć to wszystko i wrócić do domu. A najchętniej to wyciszyć aparat słuchowy, by pozwolić głębokiej ciszy na pełne otulenie jego zszarganych nerwów.
- Saga-Genji Hayate. - wycedził przez zaciśnięte zęby robiąc krok do przodu, stając na przeciwko ducha.
- Jeżeli za moment nie zamkniesz się, to przysięgam na samą Amaterasu, że wsadzę ci ofudę w dupę a następnie odprawię tak bolesny rytuał, że twoja dusza zostanie rozerwana na kawałki z taką siłą, z jaką cierpiałeś siadając na kiblu po zeżarciu najostrzejszego kebaba w twoim całym życiu. Potem wrócę do na cmentarz w Asakurze i wykopie z grobu twoje zwłoki i rzucę je do dołu pełnego karaluchów, żeby posiłkowały się na twoim truchle. A potem- Co jest. - jest głos utonął w głupiej muzyczce, która wydobyła się z trzymanego przez niego telefonu. Gdy na ekranie wyświetlacza ujrzał imię swojego ducha, przeklął go w duchu na milion razy i przesunął kciukiem na zielonej słuchawce.
- Czego? Jestem zaję- - czarny cień padł na jego twarz, kiedy wielka gęba youkai właśnie pożerała go na przystawkę. Nim telefon się rozłączył, Warui po drugiej stronie mógł usłyszeć krótkie "Kurw-".

  Wraz z otaczającą ich mgłą zaczynało napływać coś jeszcze - niemal irytujące poczucie zagrożenia, które Jirō z chęcią zrzucił na atmosferę panującą w parku. Polowali na szepczące duchy, najpewniej sami się nakręcali, by skuteczniej wczuć w klimat tych łowów. A przynajmniej chciał w to wierzyć, mimo całego sceptycyzmu, który tak próbował udawać.
  Już otwierał usta, by odpowiedzieć Shirshu, gdy jego ślepia rozszerzyły się gwałtownie. Szybkie, niemal kontrolne zerknięcie w stronę Madhuvathi, spowodowało, że zauważył to, co wypełzło z krzaków. Choć raczej wylało się z nich jak smoła.
  Yōkai.
  Kiedy wszyscy zachowywali się jak bohaterowie i osłaniali przed demonem to, co było dla nich najważniejsze, Razaro zachował się podobnie. Sięgnął do kieszeni po zdobyczne papierosy i wcisnął je Shirshu w dłonie.
– Ratuj fajki i wiej – rzucił, uświadamiając sobie, że o wiele łatwiej było to powiedzieć niż uwierzyć w samicze umiejętności ucieczki w stroju, jaki miała na sobie wiedźma.
  W ułamku sekundy wiedźma została otoczona przez koty, które oblepiły ją dymem równie chętnie co kocie kłaki każdą możliwą powierzchnię. Jeden z dymnych kłębków ulokował się nawet na jej głowie, najpewniej gotów, by przejąć dowodzenie nad resztą stada i zapewnić operacji Ratujcie Medium powodzenie.
  Sam Razaro odsunął się gwałtownie w bok i gwizdnął przywołująco na yokai jak na psa, mając nadzieję, że zwabi to bydle w swoją stronę, ściągając je z drogi, na której spotkałoby Shirshu i innych żywych ludzi. Tuż przed spotkaniem z mazią, zasłonił ramieniem twarz, woląc nie ryzykować, że ta obrzydliwość zostanie mu na pysku. Serce biło mu jak oszalałe, ale naiwnie wierzył, że przecież za moment yokai przepełznie przez niego jak byk przez płachtę na corridzie, a on sam otworzy ślepia będąc całkowicie bezpieczny. Razaro przecież był duchem, nie mógł umrzeć drugi raz, prawda? Prawda...?