„Czy ja właśnie... wyszłam z lustra?”
    W innej sytuacj pytanie zadane przez dziewczynę mógłby uznać za niedorzeczne, aczkolwiek w aktualnym położeniu sprawiło, że włos zjeżył mu się na karku. Od razu przypomniał sobie ten chłód, który czule otulał jego ciało – jego pozostałości wciąż odczuwał w pojedynczych komórkach swojego ciała. Jakby pod skórę weszły mu małe kostki lodu, które rozpływały się, a lodowata woda obmywała jego kości od środka. Okropne uczucie.
    Skinął ramionami, wciąż nieco rozkojarzony, choć im dłużej myślał, tym więcej rzeczy dopuszczał do siebie. Lustra-portale... wcześniej o takich nie słyszał. Nie odezwał się do dziewczyny – mrugnął tylko ślepiami. Z zimna drżały mu wargi, czuł, że nie byłby w stanie wystękać żadnego słowa. Wciąż towarzyszyło mu również to dziwne uczucie, jakby lustro wciąż trzymało jego dłoń. Przypominając sobie o tym od razu zrobił kilka krok w tył, chcąc zachować bezpieczną odległość od swojego odbicia. Uważał oczywiście przy tym, by nie obić się barkiem o żadne inne zwierciadło – przez wszędobylskie światła i gęstniejący dym sam nie był w stanie ogarnąć gdzie jest lustro, a gdzie nie, dlatego wolał być ostrożniejszy.
    — Wszyst-ko dob-brze — wydobył z trudem te dwa słowa, zerkając na mężczyznę, który właśnie przyszedł i zapytał czy wszystko w porządku. Przez to wszystko zupełnie zapomniał o latarce, którą wciąż trzymał w ręce. Palce zakleszczone na plastikowej rączce były jak zamrożone – z trudem mógł je rozprostować. Poświecił białym światłem po nogach zebranych, chcąc zwrócić ich uwagę na to, że dymu jest coraz więcej i znacznie utrudnia obserwację i rozeznanie w terenie. Zupełnie jakby te wszystkie lustra i promienie światła tego nie robiły...
    Dusze zamknięte w zwierciadłach...
    Musiał kiedyś słyszeć o demonach kryjących się w wodach, o kościstych dłoniach chwytających nieostrożne, zbłąkane dusze. Słyszał też o Narcyzie, który przeglądał się w tafli sadzawki. Morał z tego taki, że trzeba uważać na wszystko to, co pokazuje ci lustro. Świat w odbiciu był zupełnie inny. Inny, w tym negatywnym znaczeniu.
    — Z tyłu — powiedział od razu, gdy coś mignęło za plecami ubranego w garnitur mężczyzny. Nie ruszył się z miejsca, jakby podjęcie decyzji co dalej chciał zrzucić na kogoś innego, by nie targać brzemienia na swoich barkach. Wolał pozostać tym tyłowym, nawet jeśli coś miałoby go wciągnąć w ramy w najmniej spodziewanym momencie. Przynajmniej nagłe zniknięcie kogoś z tyłu dodałoby całej opowieści nieco więcej dramatyzmu...
    — Ignorujemy to czy sprawdzamy?
    Przez chwilę miał wrażenie, że jego głos odbił się echem. Albo naprawdę pogłos rozbrzmiał w jego głowie.

 Pacnęła dłonią w lustro, jakby chciała zwrócić na siebie uwagę ojca, ale ten był najwyraźniej zajęty czymś innym i nawet na nią nie zareagował. Przynajmniej nie na tą wersję, która w tej chwili tkwiła w tych wilgotnych jak piwnica (taka niefajna, bez kotków) ciemnościach. Przesunęła spojrzeniem na… swoje ciało. To dziwnie brzmiało, ale inaczej nie była w stanie tego nazwać. Była jednocześnie w dwóch miejscach, po dwóch stronach zwierciadła, choć kompletnie nie panowała nad tym, co robiła w magazynie. Może nie miała w kieszeniach nic szczególnie cennego, ale mimo to szkoda by było stracić wszystkie fanty, bo jej powłoka dostała jakiegoś syndromu obcych rąk. Choć lepiej byłoby to nazwać syndromem obcego ciała, tak już po całości.
 Obróciła się gwałtownie, kiedy za plecami usłyszała dźwięk własnego imienia. Obcy głos nieco ją zaalarmował, ale cofnięcie się nie było w tej chwili zbyt możliwe – za sobą miała tylko lustro, które od tej strony już nie było takie łaskawe ją przepuścić. Czy to była pułapka? Powinna jej ufać, czy wręcz przeciwnie? Twierdziła, że zna jej ojca, nawet wymieniła jego imię. Nie wyglądało to jak sytuacja spod znaku „nie bierz od tej pani żadnych cukierków, a jak już to się podziel”, dlatego odrobinę rozluźniła spięte przed chwilą mięśnie i uniosła wzrok, żeby przyjrzeć się twarzy tej przypadkowej towarzyszki niedoli. Przynajmniej nie była tu sama.
 – Tak, przyszliśmy razem… – odpowiedziała i obejrzała się przez ramię. Postacie, które ją interesowały, zaczęły jej znikać z pola widzenia, więc ostrożnie przesunęła się do kolejnego szklanego fragmentu, przez który mogłaby nadal obserwować wnętrze magazynu. – Chyba… Chyba wszystko w porządku, ale… Co tu się dzieje? Dlaczego jestem tu i tam jednocześnie? Czemu mam wrażenie, że jakaś pi- – urwała, bo jednak nie wypadało używać nieładnego słownictwa w obecności kogoś dorosłego. Tym bardziej znajomych ojca, którzy mogli mu donieść, jak się jego smarkacz wyrażał. Jeszcze by dostała ban na oświetlenie albo ciepłą wodę i tyle by miała. – -nda mnie oszabrowała z ciała?
 Wiadomo, że jeśli miał tu się odbywać jakikolwiek szaber z jej udziałem, to nie ona tu miała być w roli okradanej. Tymczasem stary już ją pozbawiał noża i za kolejnym będzie trzeba znowu grzebać po śmietnikach, a potem próbować naprawiać. A taki był ładny, jeszcze całkiem działający…
 – Teraz pomyśli, że mam jakiegoś dwubieguna – mruknęła, patrząc na to, co powinno być nią, ale raczej nie było. To nie były ani te dni ani jej nastoletni bunt – akurat dzisiaj od rana była podjarana wyjściem i nie było opcji, że obróciłaby swój nastrój o sto osiemdziesiąt stopni w ciągu kilku chwil.

@Yōzei-Genji Madhuvathi

Rękoma skrzyżowanymi na piersi gładziła ramiona, mając wrażenie, że rozsmarowuje na skórze galaretową maź, w której jeszcze chwilę temu miała przyjemność się topić. Czuła się obrzydliwie i lepko. Mogła tolerować (tudzież lubić) brud wszędzie, byleby nie na sobie.
Gęstniejąca mgła wypełniała pomieszczenie, zupełnie jakby ich wyimaginowany statek tonął w oceanie dymu. A wszyscy pasażerowie nadal znajdowali się na burcie. Mlecznobiały wyziew rozpraszał światła latarek. Pole widzenia zmniejszało się z kążdą chwilą.
Kyoko zbliżyła się nieco do dwójki mężczyzn, szukając w ich towarzystwie chociaż cienia otuchy. Część osób zdawała się nie dostrzegać atmosfery niepokoju, niektórzy zupełnie nie zauważyli jej spektakularnego wejścia przez ramę. Towarzyszący jej panowie. z drugiej strony, sprawiali wrażenie świadomych niepokojącej energii wypełniającej wystawę. Niebieskooki był przecież światkiem jej bliskiego spotkania ze zwierciadłem.
Portalem na drugą stronę. Do świata zjaw, dusz i duchów. Łącznikiem między zaświatami a ziemskim padołem. A może lustrzaną rzeczywistościom, skrupulatną kopią, odwróconą o 180 stopni. Jaka była Kyoko z drugiej strony? Spojrzała na swoje odbicie. Było spięte, łukowate brwi były zmarszczone w przejętym grymasie, zupełnie jak oryginał. Wyczekiwała najmniejszego ruchu, który zdradził by lustrzaną Kyoko.
Nie istnieje nic takiego jak duchy, nieprawdaż?
Przewróciwszy oczyma, wcisnęła do ust plasterek gumy wygrzebanej z czeluści plecaka. Nerwowo przeżuwała, co i rusz wydmuchując balona, który pękał z głośnym i pustym trzaskiem.
— Słyszycie? — przestała maltretować biedną gumę, chcąc wsłuchać się w tajemnicze syczenie dochodzące zza pleców eleganta.
Jeśli miała to być kolejna atrakcja wieczoru, to Kyoko zdecydowanie nie chciała być jej pierwszą ofiarą. Jak widać niebieskooki również nie kwapił się do uczestnictwa. Zadał jednak istotne pytanie. Mogli w końcu zignorować dziwny dźwięk i cokolwiek zadziało się za plecami ich towarzysza. Tak, jeśli się jakiegoś problemu nie widzi, to go nie ma, racja?
Bezwstydnie ustawiła się tak, by sylwetka mężczyzny w garniturze osłaniała ją przed tajemniczym przejściem(?), z którego dochodził dźwięk. Wyglądała zza ramienia ciemnowłosego.
To tylko wystawa luster, nie? Co miałoby się stać...
Kciukiem i palcem wskazującym delikatnie chwyciła za materiał jego płaszcza, tak dla bezpieczeństwa. Dała kilka kroków w przód, wyprzedzając go o krok i zbliżając się do uchylonych drzwi. Uniosła latarkę, chcąc zajrzeć jej światłem do środka...

  Z uwagi na okoliczności, mgła coraz bardziej wydawała mu się niepokojąca. Z początku myślał, że to efekt specjalny w związku z wystawą, jednak im dłużej tu był, tym z każdą chwilą miał złe przeczucia. Wsłuchał się w drażniące dźwięki, a także w opowiadający głos, starając się zidentyfikować skąd mógł pochodzić. Fioletowe światło, które dostał, migało to tu to tam, chcąc rozeznać się w otoczeniu aby wiedzieć, gdzie faktycznie są oraz którędy mogą podążać w razie nagłej, kryzysowej sytuacji. W tym momencie musiał odstawić swoją naiwność na dalszy plan i zacząć dbać o dobro osób w jego otoczeniu. Może właśnie też dlatego starał się wychwycić coś, co dla oczu osób zwyczajnych na pierwszy rzut oka było niedostrzegalne. Musiał upewnić się, czy to rzeczywiście zwykła, creepy wystawa z drobnymi urojeniami z jego strony czy może mieli do czynienia ze zjawiskiem czysto paranormalnym.
  — A z jakiego powodu dusza poluje na żywych? Na kogo dokładnie i czego oczekuje? — pyta w stronę wędrujących kobiet, starając się brzmieć na gościa, który w jakiś sposób był zafascynowany słyszalną opowiastką. Tak naprawdę starał się dowiedzieć czegoś więcej, dostać jakąś konkretną wskazówkę lub podpowiedź. Będzie na siebie zły kiedy tę dwójkę przyprowadził do miejsca nawiedzonego złymi duchami.
  Może właśnie dlatego trochę oprzytomniał, spoglądając na kobietę to bardziej surowym i nieufnym spojrzeniem. Nie znał jej, to prawda, ale nawet po Keita widział, że on sam jej do końca w tej kwestii nie ufał. Nie był pewien, czy to wynikało z irracjonalnego lęku, który gdzieś skrywał, a może rzeczywiście z kobietą było coś nie tak. Nawet dla niego sztuczność w głosie brzmiała podejrzanie, więc może właśnie dlatego jego pierwszym odruchem jaki zrodził się było odepchnięcie od mężczyzny Rajki. Ivar mimo wszystko był wyższy i od Keita, jak i od kobiety, więc trudnością nie było spoglądnąć na nią z góry, osłaniając Gotō swoim ciałem.
  — Już wystarczy, Rajka — rzuca ostrzegawczo, łapiąc ją za nadgarstek kiedy wyciągnęła do niego dłoń, na wypadek gdyby chciała zrobić coś głupiego i gwałtowanego, nie chcąc dać jej takiej możliwości — Skąd wiesz, że tam jest wyjście? W tej mgle gówno widać, jak w całym pomieszczeniu, więc jakim cudem widziałaś tam wyjście ewakuacyjne? — dodaje, kątem oka spoglądając na lustro. Na te same, które dotknęła ich towarzyszka. Właśnie od tego momentu zaczęła zachowywać się dziwniej. A przecież to Ivar był tym, który najczęściej uchodził za dziwnego. Powraca wzorkiem na nią, dalej tworząc mur między nią, a Gotō.
  — Właśnie, że powinniśmy. Czemu Ci tak śpiesznie do wyjścia, Raja? Nie widziałem tam wyjścia — odpowiada i choć on sam jest trochę zagubiony w tej całej sytuacji, tak ufał swojej orientacji przestrzennej i nie chciał jej wierzyć co do prawdomówności wypowiadanych słów.

Rzut: orientacja przestrzenna --> 38 oczek.
Rzut: dedukcja --> 78 oczek.

@Keita Gotō @Yōzei-Genji Madhuvathi

Wyczuła nutę nieufności ze strony dziewczęcia, co dziwne wcale nie było. Jiro nigdy oficjalnie ich sobie nie przedstawił, tyle o ile, Raja miała szansę nasłuchać się opowieści o niewdzięcznym narybku, jak to z dziećmi. Przełknęła ciężko ślinę, to przynajmniej próbowała zrobić, spojrzeniem biegając to między jednym lustrem, to drugim. Widziała ją po drugiej stronie tak samo jak siebie po tej, po której znajdowała się jeszcze kilka chwil wcześniej. Czuła się jak w pułapce, osaczona z każdej strony, ciche śmiechy łapały za gardło i nie pozwalały wziąć głębszego, tak teraz potrzebnego oddechu. Kątem oka zaledwie pilnowała towarzyszy, z kompletnie zerową pewnością względem tego, co druga Raja może zrobić. Może to tylko wrażenie? Nie. Nie zachowywały się tak samo i modliła się, że któryś w końcu zda sobie z tego sprawę. Nie tyle, by pomogli jej samej - byleby im nic się nie stało.
— Sama chciałabym znać odpowiedź na to pytanie — nie kończy jednak myśli, gdy ta przerwana zostaje charakterystycznym dźwiękiem.
Badum.
Dłoń jej, jak z automatu, sięgnęła po ręce Toshiko, choć nie udało się jej na nią natrafić. Jedna przepłynęła przed drugą bez żadnej troski, dwa ciała, pozorne, kompletnie niewzruszone swoją obecnością. Rzuciła jej jedynie krótkie spojrzenie, w zamian stając przed nią, w pierwszej linii ku temu, co pojawiło się nieopodal. Wrogość obecnych w pobliżu postaci stała się wyraźna, powietrze jakby zgęstniało, wypełnione niezadowolonym syczeniem. Stężała, w całości, bo choć i ciała była już wyraźnie pozbawiona, napięcie nie potrafiło jej opuścić. Spojrzała ostatni raz ku dziewczynie, usta zaciskając przy tym w cienką linię — Nie wychylaj się zza mnie — polecenie rzucone w pośpiechu, choć z troską, bo poczuła za nią odpowiedzialność, wcale mniejszą niż tę, którą czuła momentami wobec Jiro. Uczucie to jednak, związane było tylko z osobą trzecią, bo przecież i po co z nią samą?
Powolnym krokiem ruszyła w stronę źródła dźwięku, brodząc przez wodę na tyle ostrożnie, by nie zruszyć nadmiernie jej toni, nie ufając też temu, że podłoże nie zapadnie się nagle i zniknie w jej odmętach. Tak się jednak nie dzieje, zbliża się do, jak okazuje się, kolejnej osoby bez zbędnego spotkania z wodą.
— Kim jesteś? — stanowcze słowa uciekają z ust, gdy wzrok próbuje zarysować postać, choć nie do końca jest jeszcze w stanie to zrobić. Dopiero po chwili rozpoznaje, o zgrozo, kto zaszczycił ich swoją obecnością.
— Enma? — bo przecież oni muszą się wpierdolić wszędzie.

@Akiyama Toshiko @Seiwa-Genji Enma

Lustro, jak lustro. Oglądanie, nie pomagało w zrozumieniu czegokolwiek, co ją spotkało. A na pewno - oglądanie zmrużonymi w półmroku oczami. I nie tylko intuicja wyła na alarm. Nie próbowała już nawet tłumaczyć wszystkiego artystyczna instalacją i skomplikowanym mechanizmem, który przerzucił ją na inną stronę wystawy. Działo się tu coś, co łączyła ze światem niewidzialnym. Zacisnęła usta, a drobne dłonie zaplotła w pięść. Tylko na chwilę. Udawanie, że było inaczej, świadczyłoby bardziej o upartej naiwności. Nie mogła być naiwna, nawet wtedy, gdy ze świadomością - pełzały w jej kierunku struny niepokoju.  Równe mglistym podmuchom, które sunęły po podłodze. Robiło jej się coraz bardziej zimno.
Ale tak jak bez kontaktu, nie było reakcji, tak - uderzenie w taflę lustra, którego dokonał Aomine- wywołał... skrzeczące ptaszysko. Odskoczyła, gdy lustro je wypluło. Czarne, złowrogie. I zdecydowanie nie mające wiele wspólnego z tymi żywymi. Trzecia, pazurzasta nóżka oznajmiała o tym najwyraźniej. Przez krótki moment wstrzymanych oddechów, przysłuchiwała się wymianie słów. Czy układanie się z tym było dobrym pomysłem? - Czego od nas chcecie - wypaliła w końcu w stronę skrzeczącej istoty. W międzyczasie, wsuwając palce do torby, szukając najcięższego elementy jej wyposażenia. Klucz francuski. Być może jego obecność mogła wydawać się zabawna, ale - znała pomocną wartość przedmiotu.
Prawie się zapowietrzyła, gdy w kilku kolejnych chwilach nastąpiło kulka rzeczy jednocześnie. Aomine - sięgnął krwawiącą ręką lustra, a niedaleko, dostrzeżone postaci - uległy zamieszaniu - Czy Ty zwariowałeś? Ja mam nie dotykać, ale sam się narażasz? - głos podniosła, przebijając się przez dziwny szum dzwonków i poruszanych szeptami przestrzeni. Uniosła dłoń w proteście, ale - z jej własną siłą, nie była w stanie nawet szarpnąć za rękaw chłopaka. Ale no tak - szukał kogoś. Priorytety. Ona nim nie była. Coś nieszczęśliwe zacisnęło się na krtani. Przyszła tu przecież sama. I nawet migające sylwetki, które znała - albo uciekała ona sama, albo po prostu znikały. Tak - jak Enma, którego KTOŚ wepchnął do lustra, o czym wykrakało kolejne stworzenie.
Przymknęła załzawione powieki, by zatamować napierające emocje. Potrafiła to zrobić. Obróciła się na pięcie, niemal zataczając pełny krąg, by zostawiona sama sobie - przepchnąć się w stronę, gdzie widziała jeszcze niedawno rozpoznanego chłopaka i rudowłosego winowajcę - TY - wyciągnęła palce przed siebie - Coś Ty zrobił. I dlaczego?! - fuknęła jak rozjuszona kotka w stronę odwróconego nieznajomego, który kierował się w stronę hostessy. Miała dosyć zostawiania jej samej. Miała dosyć, że uciekała.

@Aomine Toshiro   @Warui Shin'ya

Pobłażliwy uśmiech wpełza na twarz jak żmija spomiędzy zarośli. Ciche, gardłowe parsknięcie zatrzymuje się na skraju języka, gdy grdyka drga w rozdrażnieniu, zęby cisną ku sobie a on, przecież i oczywiście, oszalał. Bo z szaleństwem boryka się od roku i zawsze gdzieś na tej kurewskiej granicy pomiędzy jednym a drugim a w świecie żywych utrzymuje się za sprawą rozsądku, logiki i praktyczności. Ale będąc tutaj, gdzie zmultiplikowane jego odbicie zerka ku wszystkim kątom pomieszczenia, czuje, jak mu zapada się serce niczym ściany bardzo małego domku. Może to powidoki z wcześniejszego zdarzenia, śmiech rozpierdalający czaszkę, bo przypadkiem przekroczył granicę śmiertelności. I próbował wyprzeć z głowy wydarzenie sprzed godziny, dwóch? Uznać, że to fatamorgana spowodowana migreną, zmęczeniem, czym-kurwa-kolwiek. Ale z minuty na minutę absurdalność wzbiera się w kielichu logiczności i już ucieka spomiędzy jego krawędzi. Kolejne przekleństwo ma posmak rozbawienia, ale jest to śmiech na granicy złości, któremu nie pomaga ani zachowanie Rajki, ani Ivara. Ciało zdaje się brnąć przez ciemność i dusza nie wiedzieć kiedy wypływa spomiędzy jego granic, spogląda na nich z boku i próbuje dotrzeć do sedna, bo…
— Coś kurwa nie gra.
Już nawet nie szept a zwyczajowy ton głosu ciągnie jego rozterkę ku sednu, gdy przed nim rozgrywa się absurdalnie głupia przepychanka. Wycofuje się i oczyma pustymi jak denko naparstka wodzi po zgromadzonych, po ich twarzach roześmianych, zaciekawionych. Łapie ich spojrzenia niczym wywiadowca, bo w tym się przecież szkolił, prawda? W szybkim chwytaniu informacji, które przed nim, jak przed połową zgromadzonych, zdawały się chować pod warstewką przyjezdnej zabawy. Ponownie pod żebrami ciągnie się niewygoda, która żre płuca. W nich mniej powietrza, ale jeszcze nie czas na nikotynę. Nie czas na szukanie spokoju w uzależnieniu, bo mu się świat rozpierdala jak — do kurwy nędzy — roztrzaskane na kawałki lustro.
  Wtem widzi strzęp rudego włosa, który wpierw łączy z Ishidą, ale to nie to. Nie to ciało, nie ta śmiałość w ruchach, dużo więcej energii i, oczywiście, maska zasłaniająca twarz. Pozostawia na Warui dłuższe spojrzenie. Nie dostrzega rozgniewanych ust, ale to w oczach kręci się największa złość, które nakazuje tamtego palcom zakleszczyć się na drugiej z postaci. Błysk jak strzała ciosa sytuację. Wdzięczność rozlewa się po ciele, ugładza rozszarpane myśli i, choć Shin’ya z pewnością pominie ten mało znaczący dla chłopięcego wkurwienia fakt, Keita kiwa głową w podzięce. I wnet ufa mu, jakby złość rudowłosego była jego własną, współdzieloną, ale wciąż wstrzymywaną na wodzy. Nie myślałeś nigdy o tym, by znak na twojej twarzy stał się symbolem dumy i potęgi? Rozbawienie ponownie ciągnie kąciki ust a głowa przechyla się ku prawemu barkowi. Na sylwetkę spływa nieopisywalny spokój i zdecydowanie, które nawet złość gruntuje w miejscu i sytuacji. Spogląda ku Ivarowi i Rajce.
— No już — mówi czule i nieśpiesznie, na ramieniu byłego kochanka kładąc dłoń w celu uspokojenia znerwicowanego ciała: — Puść ją, proszę.
Brakuje mu czegoś w tej groteskowej układance, ale nie zawsze sprzedawano graczom pełną talię kart. Po te trzeba było sięgać w kolejnych turach. Zagrajmy więc. Wymija go w dwóch krokach i przy charakterystycznym dla siebie zrównoważeniu zostawia na kobiecej talii wnętrze prawej dłoni. Odwraca ich ku sąsiadującemu lustru, by po ich odbiciu przepełznąć ciekawskim spojrzeniem. Zbyt głośna.
— Czy mówiłem ci… — Opuszki sięgają jej dłoni, która wcześniej schwytana przez Ivara teraz ugładzana jest cieplejszym, dużo czulszym dotykiem. Splata jej palce ze swoimi odnajdując jeden, wskazujący, by jego paliczki ucisnąć z dawką nieodpowiedniej dla sytuacji intymności. — Że masz bardzo ładny nos?
Przy mocniejszym chwycie ciągnie jej dłoń ku tafli lustra i spaja opuszek jej palca z zimną powierzchnią zwierciadła. Na odbiciu czubka krzywego acz rzeczywiście ujmującego nosa.

Zapewnienie mężczyzny o tym, że wszystko było na swoim miejscu wcale go nie przekonywało. Przerażenie dziewczyny zdawało się być niemal namacalne. Nori zacisną usta w wąską kreskę z większą powagą próbując zrozumieć w czym właściwie uczestniczy. Ciemność wokół zdawała się nasilać. Choć stali w miejscu dało się odnieść wrażenie przemieszczania się. Pewne poczucie osaczenia, zdezorientowania mamiło zmysły podjudzając panikę do tego by się stąd wydostać - i właśnie wtedy, jak na zawołanie pojawiły się za jego plecami drzwi. Nie dostrzegł ich w pierwszej chwili. Dopiero wskazane przykuły jego uwagę i wzbudziły ostrożność. Zaczął cedzić przez myśli wszystkie sygnały próbując wyjaśnić sytuację. Jego pogląd na sprawę był nieco szerszy niż przeciętnej osoby - pochodził z Minamoto więc wiedział, że duchy i zjawiska wykraczające poza ramy rozsądku nie były tylko bajką. Mimochodem opowiadane opowieści przestały być tylko tłem. Co jeżeli kobiece głosy zdradzały więcej...? Co jeżeli całe te wydarzenie było nie tyle co wystawą, a okazją do polowania? Polowania na zwiedzających. Co jeżeli za lustrami kryło się faktycznie coś więcej niż tylko odbicie, a zaklęte dusze wyciągające z tafli srebrnej powierzchni po to co kiedyś utracili? Kolorowe światła, kolorowe ramy luster, poczucie osaczenia, niepokoju - czy to była skrzętnie zaplanowana inscenizacja, czy coś więcej...?
Czy słyszał dziwne, nasilające się szumne dźwięki zza drzwi? Owszem. Poczuł też jak kobieta szukała oparcia w uchwyceniu rąbka płaszcza. Stał na przodzie i czuł na sobie wyczekujące spojrzenia. Ostatecznie wyciągną wolną rękę w stronę klamki godząc poszerzyć szczelinę i zajrzeć za drzwi. Światło latarki kobiety miało pomóc dostrzec co jest za progiem sam miał zamiar się dowiedzieć - czy to faktyczne wyjście, na które natkną się w tym całym dezorientującym bałaganie? Część inscenizacji? A może kawałek mrożącej w krew w żyłach prawdy o tym, czego jest uczestnikiem...?

|rzut na dedukcję TU