Ekscytacja przestaje być tylko słowem, a zaczyna być zasadniczo wonią wyczuwalną w powietrzu. Jednak to nie ona ściąga jego uwagę. To nie podniecenie parujące nad młodymi ciałami, szczególnie tymi, które pokrzykują w chórze z jednym z chojraków, który niknie już w labiryncie tuneli... Gałki oczne stają w bezruchu jak dwie marmurowe kule utkwione w czaszce posągu.
      „ Nie pozwalaj sobie za dużo.”; Zawsze sobie pozwala na zbyt dużo. O to w tym wszystkim chodzi. O to chodzi w powrocie do żywych. ale Sasaki o tym zapewne nie wie. A może wie, ale nie chce dać po sobie tego poznać. Nie jest to jednak czas na sprawdzanie, kto przylega swoją wątłą duszą do "świata" yurei, a kto jest nadal człowiekiem. Czuje zapach jego skóry, swąd papierosów, perfum i dezodorantu. Czuje to, jakiego używa proszku do prania. Spojrzenie zwęża się w wężowy sposób, kiedy dłoń opada z ramienia. Nie odzywa się, a jedynie pozwala kącikom ust unieść się wyżej ku górze. Pobłysk stali brzęczy na linii światła, tego jałowego, które pada z pojedynczych latarek i z telefonów zebranej młodzieży.... Młodzieży. No właśnie!
     "Hej, hej! Przyłączam się!; brzmi jak jasna pieśń. Właśnie tego potrzebuje, tego bodźca, tego świergotliwego tonu i tej energii. Bo kiedy Hotaru niknie w rozmowie z kimś innym, na moment uwaga Munehiry skupia się wyłącznie na nowym głosie, perlistym, dziewczęcym i młodym.  — Kakita... Więc Mari. Naprawdę wierzysz w Onryo? W tę okropną Onryo?  — Sunie rozkosznym barytonem przez eter, między dzwoneczkami dziewczęcego głosu. Była tak bardzo ludzka, tak cudownie ludzka... Przełknąwszy ślinę, spokojnie, łagodnie, zacisnął palce wokół paliczków Rajki, krótkim impulsem posyłając jej sygnał, że znajduje się na granicy wytrzymałości.
    I jakby ta czytając z niego niczym z otwartej księgi, zagarnęła go ku sobie. Och, jak łagodne to i cudowne. Paliczkami, ich zewnętrzną, gładką stroną sunie przez policzek kobiety, zagłębiając się na moment za linią jej szyi opuszkami, poprawiając sztywny kołnierz kurtki, który przepełniony jest jego zapachem.  — Skarbie... — Zaczyna łagodnie na linii miodności swojego głosu, uśmiechając się niewinnie, radośnie, delikatnie wręcz.  — Chcę trochę pożyć. Pozwól mi na to. Poradzimy sobie, wiesz? Jeżeli coś się będzie działo, po prostu krzycz. A i tak postaram się być ciągle obok... — Nie może sie już skupić, bo znów do myśli wraca zapach kwiatu wiśni, pieklący się na linii świadomości złaknieniem. Przygnał ku niemu tak nagle, tak nikły, rozgrzany ciałem kobiecym - tego jest pewien, że w sprężystości mięśni tka się żywot delikatny. Zgryzłby go między zębami, między kłami, jak pestkę wiśni, którą rodzi po wypuszczeniu pierwszego różowego kwiecia. Więc i wzrok pomimo ślepoty na krótki moment gnie się i załamuje w tłumie, wibracją głodu sadząc się na koniuszku języka.  — Będę przy Tobie cały czas... — odzywa się ponownie z cicha, tak aby tylko Madhuvathi mogła go usłyszeć.  — Nie zginę już drugi raz. Teraz będę dbał o Ciebie, dobrze? — Chociaż jest to pytanie, nie brzmi jak ono. Bo w błękicie wejrzenia jawi się głód i zapalczywość. Zryywa się więc w entuzjazmie ciało Munehiry, wygrzebując z kieszeni telefon, kiedy ciała wszystkich towarzyszy już mkną w gardziel betonowych tuneli.  — Ej, ej ej... Zdjęcie na pamiątkę! — Bardziej zarządza niż prosi, bo wysuwa się już swoim smukłym korpusem, przywykłym do mroku na sam przód korowodu. Flesz błyska intensywnie, liżąc sklepienie pomieszczenia, łapiąc ledwo, co czubki ich głów, może zarys brwi Hotaru i Mari, zagarniając szyję i barki Rajki.
     — Techniczny, skarbie.  — Wypuszcza jeszcze zaległe powietrze, kiedy znów splata ich paliczki, spragniony jej opiekuńczego ciepła.  — Pójdźmy technicznym! —  Dorzuca jeszcze raz, głośniej, donośniej, wprost w przestrzeń za sobą, gdzie znajdują się jego towarzysze. Ciało już mknie przez ciemność, przywykłe do niej i niebaczące na jakiekolwiek przeszkody. Słyszy, jak dźwięk roznosi się po murach, jak drobne szczurze piśnięcia znaczą jego drogę. Pomimo klaustrofobicznej ciasnoty, czuje się dobrze, czuje się sobą, w pełni, pierwszy raz od lat. Dlatego też pstryka palcami wolnej dłoni, aby namierzyć kierunek drogi, jej krzywiznę, wsłuchując się w dźwięk rozbijający się przez żelbeton ścian.

Po wejściu do tunelu spodziewał się wszystkiego lecz nie tego co zobaczył a byłą to ekhem ciemność oraz zapalona latarka. Niezbyt mu się ten fakt spodobał. Nie miał jednak możliwości bo już za nim leciała reszta grupy, kątem oka też widział gdzie ginie reszta ekip a Aoi, chciał zrobić sobie zdjęcie. Sasanek tylko posłał westchnięcie w eter. Nie dość, że byli ślamazarni to został im tylko jeden tunel, jedyne sensowne wyjście, bo po co łączyć się  bezsensownie z inną grupą? Jeśli Onryo faktycznie istniała to najpewniej trafi właśnie na nich! - Powiem tyle, techniczny nie sprzyja temu co potrafię, kurewsko nie sprzyja. Nie zrobię użytku ani z broni ani z. A z resztą. Schodzi  to do tego, że.. będę praktycznie bezużyteczny. Zatem dbam o swój tyłek, nikogo nie ratuję i nie pomagam, mam wyjebane. Dziękuję za uwagę. - O ile wcześniej chciał być użyteczny tak teraz jak nie było szansy, myślał logicznie. Wiedział, że ma słabe szanse na ocalenie samego siebie a co tutaj mówić o reszcie. Ślepcu, nastolatce, jakieś kobiecie, o której nic jeszcze nie wywnioskował. Była ich czwórka.. (Kiryuu fantazyjnie pomijam, bo Hotaru go nie widzi )  O ile zwykle trzymał fason i się nie denerował tak teraz się wydarł w złości na całe gardło.  Jego ekspresja sięgnęłą zenitu, musiał się jakoś ostudzić. - Kamisama, kurwa  czem,u mi to czynisz czym do groma zawiniłem! gahhh! - Jego fantastyczny krzyk zapewne słyszała też reszta grup, ale szczerze? Miał to bardzo głęboko w dupie. ().  Dla preformy jebnął w  najbliższą ścianę a potem wepchnął się w sam korytarz techniczny, starając coś dosłyszeć oraz wypatrzeć. Może mu się uda?


Rzuty: klik


@Warui Shin'ya @Ye Lian @Hasegawa Jirō @Shiba Ookami @Nagai Blotka Kōji
@Seiwa-Genji Enma @Seiwa-Genji Kamiko @Sugiyama Nobuo @Miyashita Ruuka @Ejiri Carei
@Munehira Aoi @Yōzei-Genji Madhuvathi @Touya Kiryuu @Kakita Mari

-Ah, cóż, myślę, że to dość logiczne, że jak człowiek umrze w złości, to nie da rady iść do Krainy Odpoczynku…i odpoczywać - powiedziała, ściszając głos nieznacznie w połowie zdania, gdy uderzyła ją nutka nieśmiałości o faktyczną logiczność jej przekonania, tudzież jej brak. Jednak nie miała w zwyczaju kłamać, wierzyła w wiele rzeczy. Zresztą, usłyszała tę informację od Kamiko, a nie ma opcji, żeby ona nie wiedziała, o czym mówi. - Na pewno mam teraz szansę zweryfikować dokładniej moją teorię! - dodała uśmiechając się szeroko, pierwszy raz zwracając uwagę na mleczne oczy mężczyzny. Zapatrzyła się przez chwilę niegrzecznie, nawet nie z powodu tego wyglądu - w Nanashi spotkała wiele osób niewidzących - ale z ciekawości, która taką żelazną ręką kierowała jej życiem. Hm, czy to prawda, że oni mają bardziej rozwinięte inne zmysły? Czyli w tych ciemnych tunelach…będzie sobie radził najlepiej? Zanim jednak by zapomniała o swojej kulturze i zadała któreś z setek goszczących w jej głowie pytań, uratowała ją od tego Kamiko. A raczej dała jej opieprz.
- Kamiko! Ja… - mogłabym zapytać cię o to samo! byłoby dobrą obroną w jej głowie, ale nie wiedziała jak blisko jest tego, żeby przyjaciółka straciła do niej tę resztkę cierpliwości, a w sumie sprawdzać nie chciała. - Chcę pomóc, oczywiście…? - uśmiechnęła się krzywo.
- Oh, dziękuję! Skorzystam na pewno! - rozpromieniła się przyjmując fasolki i chowając je od razu do plecaka. Także obeszło się bez wyciągania ją za szmaty z wydarzenia. I jeszcze dostała coś praktycznego!
( tu jakaś reakcja na akcje z chłopakiem, co poszedł do tunelu)

Gdy Kamiko wróciła do swojej grupy, ona zrobiła to samo. Zgodnie z propozycją ruszyła do technicznego tunelu. Już na początku jeden członek z jej grupy dostał załamania nerwowego, więc to mogło nie wróżyć dobrze.
-Okej - skomentowała krótko, jakby zmuszać go do przejmowania się nią nie będzie, ale szkoda. Liczyła na jakąś większą współpracę- To ja cię uratuję w razie co - uśmiechnęła się prowokująco pewnie już tylko do siebie, trochę na poważnie, głównie z żartem, bo chciała go trochę powkurwić, zanim przyśpieszył przed nimi.



(Pod koniec to przyspieszyłam, bo pisałam na wykładach w telefonie, więc sorki haha, poprawię jutro może!)
@Munehira Aoi   @Seiwa-Genji Kamiko   @Sasaki Hotaru

Wszystko nabierało zaskakującego tempa, co bynajmniej niespecjalnie podobało się Blotce. Po pierwsze wybuchło spore zamieszanie odnośnie tego, kto powinien, a kto nie powinien wchodzić do tuneli (postanowił zignorować własny dyskomfort psychiczny z tym związany), a po drugie... cóż, właśnie zniknął człowiek. Oczywiście wciąż istniała szansa, że to po prostu głupi żart, prank, szczeniackie wygłupy, ale nadwrażliwy instynkt samozachowawczy podpowiadał mu, że postanowienie stopy w tych podziemiach nie należało do najmądrzejszych pomysłów, jeżeli chciało się tę stopę zachować.
  Był już bardzo blisko decyzji, że wycofanie się to jednak najlepsze wyjście, ale Hasegawa dość skutecznie go tym powstrzymał, i wbrew pozorom nie chodziło tylko o to, że go przepchnął znacznie mocniejszą sylwetką.
  — @Hasegawa Jirō! — Przestań nazywać mnie kluseczką, do jasnych pierwiastków — Nie zachowuj się jak barbarzyńca, opuść tę nieszczęsną dziewczynę na ziemię, czyś ty totalnie zwariował? Obaj wiemy, że nie wychowały ciebie wilki, więc nie działaj jak one.
  Wzburzony niegrzecznym zachowaniem kolegi przyspieszył kroku, starając się za nim nadążyć, bardzo starając się udawać, że nie zauważa łez nieznajomej. Wydawała się być załamana, a także niezbyt szczęśliwa z faktu, że ktokolwiek mógłby to zaobserwować, co on sam świetnie rozumiał, dlatego w gruncie rzeczy patrzył wszędzie, tylko nie na nią. Było to dość oczywiste, ale niestety nie należał do najlepszych kłamców.
  Na szczęście szybko uratował się z tej opresji, wpadając w kolejną, bo zaoferowany przestał patrzeć pod nogi, przez co wpadł lewą stopą w jakieś wyżłobienie i poleciał jak długi do przodu. Zderzając się oczywiście ze świeżo co postawioną na ziemię  @Ejiri Carei. No tak. Jakżeby inaczej. Na szczęście odległość była niewielka, a on sam nie należał do najwyższych, czy najcięższych, dzięki czemu tylko wsparł się na niej ciężarem, zamiast wyrżnąć i siebie i ją na ziemię. Siłą rzeczy częściowo przerwał jej przemowę...
  — Pozwolisz, że może przejmę od ciebie rolę drużynowego przepraszacza? — powiedział niemalże żałosnym tonem, starając się ignorować zażenowanie wspinające się wzdłuż szyi do policzków. — Poza tym według mnie się przydasz. Logicznie rzecz biorąc, ta dwójka właśnie bez wahania stwierdziła, że idzie dać się zeżreć albo idą coś zeżreć, tylko jeszcze nie wiedzą, gdzie to na pewno nastąpi. Przyda się ktoś, kto ostudzi samobójcze zapędy Hasegawy. Bo nie wiem, jak z drugim panem...
  Posłał nieco zmieszany uśmiech  @Shiba Ookami , który wyglądał, jakby był w stanie zmiażdżyć jego głowę w dłoniach. Nie orientował się zbyt dobrze, kto, kogo i skąd zna, ale teoretycznie ufał, że Jirō nie rzuci go na pożarcie... raczej.
  — Więc dobry wieczór pani, i panu — Stojąc już pewnie na gruncie skłonił się lekko. — Nagai Kōji, to nietypowe okoliczności, ale miło mi was poznać.
  No, teraz już na pewno nie mógł się wycofać, więc z pewną dozą zrezygnowania wyciągnął latarkę z torby i ruszył w lewo, czując, jak jego serce niemalże opada w jego piersi, gdy orientuje się, że idą właśnie w kompletne ciemności, gdzie coś może się czaić. To tylko tunel. Musi się skupić na krokach, a nie na różnych dźwiękach, które sprawiały, że dreszcze przechodziły mu po kręgosłupie. Jest za stary na takie lęki... no, a przynajmniej chciałby, żeby to wiek decydował o lękach, a nie jego durny mózg.

  Każdy problem, którego nie można było rozwiązać wyłącznie z użyciem siły, zaczynał urastać do rangi czegoś niewykonalnego. Mimo że dla innych właśnie w tym miejscu okazywało się to być prawdziwą łatwizną. Tak jak teraz, gdy odstawił zapłakaną Carei na ziemię. Nie miał dla niej słów pocieszenia, bo zwyczajnie takich nie znał. Mógł jej zaoferować jedynie lekceważący żart, ale to na powrót wygięłoby jej usta w podkówkę.
  Pełne wdzięczności spojrzenie skierował ku Blotce, który wyjątkowo naturalnie potrafił dobierać słowa. Zdołał wybaczyć mu nawet to, że prawie znokautował mu siostrę i to sekundę po tym jak ją odstawił na ziemię.
  – Jeszcze kiedyś docenisz te moje samobójcze zapędy.
  Wzrok utkwił w ciemności wybranego przez Shibę tunelu. Nie mieli żadnej pewności, że to właśnie tam zniknął popisujący się jeszcze niedawno chłopak ani że droga zaprowadzi ich prosto to rzekomego mordercy, na czym Jiro zależało bardziej. Widząc jak inni wybierają pozostałe odnogi, wiedział, że żadna z dróg nie zostanie pominięta.
  Ktokolwiek tam jest, znajdą go.
  Niebieskie światło latarki rozbłysło w lewym korytarzu, sprawiając, że ten stał się jeszcze chłodniejszy niż w rzeczywistości. Po kilku krokach i pochłonięciu przez ciemność, Jiro zsunął maseczkę na brodę, by móc odpalić wysępionego wcześniej papierosa. Specjalnie czekał na ten moment, by mieć pewność, że nikt postronny nie będzie gapić się na blizny na jego twarzy.
  Każda wydychana chmura dymu była niemal natychmiast absorbowana przez grube kociątko zwinięte wygodnie w kapturze bluzy Hasegawy. Pozostała czwórka kocich duchów śmignęła chwilę temu naprzód, próbując dorwać opędzającego się od nich kociego demona.

Jak w każdym horrorze - dobrym czy raczej żałosnym - jest miejsce dla pierwszorzędnego a jakże istotnego kretyna, który rozpocznie szereg wypadków, prowadzących do nieuniknionego i najlepiej zbroczonego hektolitrami posoki finału. Kiryuu przyglądał się z założonymi rękoma jak jakiś nieopierzony, pozbawiony instynktu samozachowawczego studenciak zgarnia atencję zebranego tłumu, tylko po to, by chwilę później stać się ich źródłem niepokoju bądź mobilizacji do ruszenia z miejsca.
Fakt, że zniknął a jedynym śladem po jego obecności pozostała osamotniona latarka i mało rozgarnięta pokrzykująca znajoma, zupełnie Touyi nie zdziwił. Raczej rozczarował brakiem efektów specjalnych, które mogłoby się stać źródłem wspaniałego, zbiorowego aktu paniki a tym samym chaosu pochłaniającego kolejne ofiary.
Nic jednak straconego, bo oto kolejni zapaleńcy niezrażeni nagłym zaginięciem dzieciaka ruszyli w głąb tuneli. Z oświetleniem czy bez, noga za nogą, całkiem spora grupa rozlazła się w trzech kierunkach. Yurei nie marnował czasu na podjęcie decyzji bo wąski i klaustrofobiczny korytarz techniczny sam w sobie gwarantował fantastyczne widowisko. Gdyby nawet nic szczególnego się nie wydarzyło, sama próba powrotu tak wąską, ciemną gardzielą będzie karkołomna dla tych, co jeszcze ciało posiadali. Kiryuu miał też większą pewność, że mimo ciemności śmiałkowie się za bardzo nie rozlezą w różnych kierunkach a on tym samym nie straci wabików na potencjalnego mordercę, który mógł, ale nie musiał czaić się gdzieś w ciemnościach. Równie dobrze pijany student mógł być podstawiony a cały numer ukartowany ku uciesze tłuszczy.
Pozbawiony tak przyziemnych dóbr jak chociażby latarka, yurei mógł polegać na hałaśliwości nieświadomych jego obecności towarzyszy i z ukontentowaniem pochylić się nad faktem, że w swoim lotnym stanie nie jest narażony na potknięcia czy inne ściany, mogące wejść w bliski kontakt z facjatą czy małym palcem u stopy. Ciemność jednak była dość uciążliwa nawet jak dla widma a chęć wypatrzenia czegokolwiek w mroku, by chociaż fantomowo odczuć skok adrenaliny zdała się póki co na nic.

Rzut na wzrok 60-20=40 porażka

 Wasza drużyna powiększyła się niespodziewanie, gdy Jirō pochwycił zmierzającą do wyjścia Carei i bez dbałości o ewentualny protest, po prostu postawił ją wśród was. Teraz, otoczona piątką mężczyzn nie miała już chyba innego wyjścia niż po prostu udać się w lewą odnogę tunelu, skąd ziała czerń rozpraszana wyłącznie jasnymi smugami źródeł światła. Pożegnał was błysk flesza osoby robiącej zdjęcie gdzieś w pobliżu korytarza technicznego. Później zostały tylko przedzierające się przez nicość kolory. Słaby, biało-żółty snop, fioletowy podobny do latarek UV, choć nie tak intensywny, dołączający do nich niebieski, kolejny naturalny blask żarówki, choć o mocy większej niż ta pierwsza, jaśniejszy, odkrywający więcej terenu. Kolejne źródło światła ustanowił telefon – nie odstawał wiele od poprzedniego trzymanego w rękach Blotki.
 Kroczyliście przez ten mrok, metr za metrem, aż zostawiliście za sobą peron technicznej stacji. Gdzieś tam w tyle była też dziewiątka innych śmiałków, którzy zeszli pod ziemię, a nieco wyżej zbieranina nastolatków oraz studentów, którzy nie potraktowali tego wypadu aż tak dosłownie jak wy. Może zabrakło im odwagi, może chęci. Niektórych pewnie odstraszyło nagłe zniknięcie chłopaka, który wypadł przed szereg nim pierwszy ochotnik zdążył zanurzyć się w te niezbadane czeluści.
 Wasze kroki odbijały się echem od pustych ścian o lekko chropowatej, betonowej powierzchni. Tak przed, jak i za wami ciągnęły się tory, po których normalnie powinien co jakiś czas kursować podziemny pociąg – sądząc po zgromadzonej na podłożu warstwie kurzu, już od dawna żaden tędy nie przejeżdżał. Przynajmniej ryzyko zostania plackiem było minimalne.

 Ciemność próbowała zacisnąć na tobie swoje lodowate palce, pochłonąć cię, wciągnąć do środka. Była tu wszechobecna – przed tobą rozświetlana pięcioma źródłami światła, jednak za tobą kotłująca się, starająca za wszelką cenę dopaść twoją sylwetkę, wgryźć się w nią, rozszarpać. Może coś się w niej kryło? A może tylko sprawiała wrażenie niebezpiecznej, jak duża sterta ubrań rzucona na krzesło, nocą nabywająca postury mordercy? Nie byłeś tu sam. Miałeś przecież piątkę towarzyszy. Ale być może nie byłeś też sam, bo coś znajdujące się poza zasięgiem wzroku też tutaj było, dysząc ci w kark, tylko czekając na okazję. Jak długo wytrzymają baterie latarek czy telefonu?
 Twój wzrok skierował się w pewnym momencie na ścianę. W większości pokryta była szarym kurzem, ciemnym nalotem spalin lub po prostu brudem starości, której nie było sensu tutaj czyścić. Im jednak dłużej się przyglądasz, tym wyraźniej dostrzegasz w tym wszystkim smugę – wymieszane warstwy zanieczyszczeń, jakby coś, a może ktoś je przetarł. Ręką, wierzchnią częścią ubioru, głową? Charakterystyczne, choć nie tak oczywiste ślady umieszczone były na wysokości nieco ponad metra od podłogi. Co ciekawe, nigdzie na posadzce czy torach nie było widać, żeby ktoś tędy przechodził. Smuga natomiast wydawała się dziwnie świeża.

 Na początku dało się jeszcze dosłyszeć dźwięki dużego zbiorowiska. Gdzieś tam na zewnątrz panowały odgłosy obozującej gromady, póki co niezrażonej zapadającym zmrokiem. W końcu to tylko wiosenny wieczór, wczesny kwiecień, nie powinno być wyjątkowo zimno, a i w tłumie nie tak straszno. Im głębiej w tunel, tym bardziej się one oddalały – podobnie jak kroki osób ruszających w prawą stronę tunelu i znacznie węższy korytarz techniczny. Stosunkowo szybko zniknęły też głosy rozmowy młodego mężczyzny trzymającego reklamówkę zakupów z dziewczyną wcześniej nawołującą zaginionego.
 Echo odbijało lekko dźwięki wydawane przez wasze stopy. Pusta przestrzeń ciągnąca się daleko w przód umożliwiała temu zjawisku istnienie, jednak nie na tyle, by zmylić twoje zmysły. Gdzieś tam rozległ się prawie niedosłyszalny dźwięk, który wychwyciłeś idealnie w chwili, w której nikt się nie odzywał. Brzmiało to jak przewrócenie się, może upadek czegoś w miarę miękkiego z raczej średniej wysokości.

____________________
Warui Shin'ya oraz Nagai Blotka Kōji – wykonajcie rzut na pokonanie nyktofobii (powodzenie: 51 i w górę).
Sukces zwolni was z konieczności powtórzenia rzutu na dwie kolejne tury.



 Prawą stronę wybrały tylko trzy osoby. Znajdująca się przy was Carei, zdawać by się mogło, posłuchała reprymendy młodego Seiwy i ruszyła w kierunku wyjścia z tej zbieraniny osób wszelakich. Nawet, jeśli nie dotarła do swojego celu, porwana przez innego uczestnika wyprawy, zmniejszyło to waszą grupę. Dość szybko jeden z trójki egzorcystów wyrwał się przed szereg i zniknął w odmętach mroku – oświetlająca drogę latarka początkowo stanowiła jasny punkt mogący stanowić jakiekolwiek miejsce odniesienia, ale i on wreszcie ustąpił nieprzeniknionej ciemności. Tunel łagodnie zakręcał i kiedy szarżujący Nobuo znalazł się odpowiednio daleko, ściana ukryła go przed wzrokiem Enmy oraz Kamiko. Wasza dwójka zdążyła być jeszcze świadkiem błyśnięcia lampy aparatu dochodzącego ze strony gromady udającej się do najwęższego przejścia.
 Wydawać by się mogło, że obrana przez was droga nie ma w sobie nic szczególnego. Tory metra, które niegdyś musiało tędy przejeżdżać do stacji technicznej, teraz pokryte były warstwą nienaruszonego kurzu. Wygłuszające podkłady kolejowe prezentowały się nieco gorzej – oprócz szarego pyłu opadł też na nie ciemny brud po spalinach, obie te substancje w podobnym natężeniu pokrywały ściany łukowatego, szerokiego korytarza. Nikt tu nie sprzątał, bo i nie było takiej potrzeby. W końcu wszystko, co miało tu się znajdować, to kursujący czasem pociąg przecinający nieoświetlony tunel pomiędzy miejscem, przez które tu weszliście, a inną stacją znajdującą się w bliżej nieokreślonej odległości stąd. Być może w tym kierunku żadna się już nie pojawi, a zamiast niej ukaże się owiane tajemnicą miejsce, w której nocują wagony. Może też nie będzie tam nic, zawalony korytarz stanowiący główną przyczynę opuszczenia tej lokacji.
 Każde z was – najpierw Sugiyama, a później Kamiko oraz Enma – dotarło w końcu do rozwidlenia. Oba tunele wyglądały tak samo, nie dało się określić, który był głównym. O ile w ogóle któryś był – tory mogły równie dobrze tworzyć tu rozległą pętlę i zawracać. Znów pojawiał się więc wybór: prawa czy lewa strona. Dwójka Minamoto mogła tu posiłkować się śladami pozostawionymi przez mężczyznę stawiającego na samotną wyprawę, o ile ten nie postanowił jednak na nich zaczekać.



 Wasza piątka postawiła na opcję, w teorii, najbezpieczniejszą. Przynajmniej dla osób mających problem ze wzrokiem, a takich wśród was było kilka. Tu nie groziło wam rozjechanie przez pociąg, który nagle pojawiłby się na tej zapomnianej trasie, porażenie elektryczne od trakcji, która mogłaby nagle znów zostać podpięta pod napięcie, potknięcie na torach, zdradliwej powierzchni z lukami pomiędzy ułożonymi równo podkładami. Błysk aparatu pożegnał pozostałe grupy, przerażoną dziewczynę, która do niedawna jeszcze stała oszołomiona, wołając po imieniu swojego kolegę. Zniknęliście w znacznie węższym przejściu od tych pozostałych, jednak nie na tyle klaustrofobicznym, by obok siebie nie mogły się zmieścić dwie idące ramię w ramię osoby.
 Podłoga była równa, ale wszystko pokrywał kurz. Gdzieś pojawiła się nawet cieniutka, ledwie dostrzegalna nić pajęczyny, misternie splecionej w symetrycznym wzorze. Ośmionożnego lokatora nie było jednak w domu i nie dało się stwierdzić, czy opuścił posterunek na zawsze czy jedynie chwilowo. Stanowiłby zresztą marną pomoc w dowiedzeniu się czegokolwiek o tym miejscu – to musielibyście rozpracować sami i skoro jeszcze nie zawróciliście do wyjścia, byliście na dobrej drodze do osiągnięcia celu.
 Minęło kilkanaście, a może już nawet kilkadziesiąt metrów nim w wystroju wnętrza pojawiła się jakaś zmiana. Z lewej strony korytarza w świetle latarek zamajaczył kształt klamki, wreszcie pojawiła się reszta drzwi – tak samo szarych jak i ściana, dlatego pierwotnie były tak trudne do wypatrzenia. Były zamknięte albo przynajmniej coś blokowało je od środka. Dostanie się tam nie powinno stanowić problemu dla pozbawionego ciała ducha, dopiero brak jakiegokolwiek światła utrudniłby rozeznanie się po pomieszczeniu. Szpara pod przejściem mogła wpuścić odrobinę blasku, wystarczająco dużo, żeby dostrzec cokolwiek przy poziomie ziemi, ale wciąż za mało, by móc rozejrzeć się po wnętrzu. Mogliście jednak równie dobrze zignorować drzwi, udając się dalej.

____________________
Możecie spróbować wyważyć drzwi za pomocą rzutu na siłę.
Dlaczego drugiego rzutu Sasakiego nie zaliczyłam, omówiłam z graczem po konsultacji z innym MG.



 Zostałeś sam. Czy był to twój wybór, czy może zwracając uwagę na dziewczynę krzyczącą imię zaginionego chłopaka przegapiłeś moment, w którym pozostałe czternaście osób rozeszło się w swoje strony? Błysnęły latarki, gdzieś tam przebiło się urywane mignięcie flesza aparatu. Głosy i kroki zaczęły cichnąć, oddalając się z każdą chwilą bardziej i bardziej. A na tobie został zawieszony wzrok studentki, która wyglądała, jakby zaraz miała wypuścić z oczu łzy. Była przerażona, drżały jej ręce. Zmieszana po twoim kolejnym zdaniu opuściła wzrok i zaczęła palcami skubać rękawy kurtki.
 – Ale… Tamci poszli. Może go znajdą? – zaczęła cicho, przygryzła dolną wargę. Znów rzuciła spojrzeniem w stronę, w którą udał się jej znajomy nim krzyknął, zaśmiał się, zaczął coś mówić i nagle zamilkł. – Może tylko się wygłupia? On często tak robi, zwłaszcza jak trochę wypije. Nie chcieliśmy tam wchodzić, to on wyrwał się przodem, bo… Och, Ryo, ty głupku.
 Do nieznajomej podeszły dwie osoby, które odciągnęły ją z dala od wejścia na stację, w głąb obozowiska, do swojej grupy. Nie zwrócili na ciebie większej uwagi, w końcu wyglądem nie rzucasz się w żaden sposób w oczy. Aparycja studenta otworzyła ci jednak dodatkowe możliwości – nikt nie powinien za bardzo ci się przyglądać, jeśli spróbujesz przejść się pomiędzy ludźmi i posłuchać, o czym mówią.

 Podczas rozglądania się po obozowisku nie spotykasz nikogo, kto wydawałby się być nie na miejscu. Nie bardziej od pozostałych, którzy na pewno nie powinni się tu znajdować w takich okolicznościach. Zbiorowisko na pewno też nie zamierzało się ulatniać – odchodziły raczej pojedyncze osoby lub niewielkie grupki, głównie młodszych dzieciaków, dla których robiło się już zbyt późno na włóczenie po mieście, zwłaszcza po takiej dzielnicy. Bez interwencji kogoś, kto pomachałby gawiedzi przed oczami odznaką, większość mogłaby balować tu do rana albo chociaż do momentu, w którym wygoni ich chłód oraz zmęczenie.
 W końcu twój wzrok padł na postać, na którą nikt nie zwraca uwagi. Ale nie tak jak na ciebie – absolutnie nikt nawet nie patrzy w jej stronę. Kiedy się zbliżasz, dociera do ciebie, dlaczego. Wydaje się być przezroczysta, rozmyta i niewyraźna, jakby stała za cienką zasłoną. Znasz ten widok aż za dobrze, jeszcze niedawno właśnie tak widziałeś świat żywych, a widzący zmarłych mogli w ten sposób postrzegać ciebie. To był duch dziewczyny, głowę niższej od ciebie, obejmującej się ramionami, drżącej jakby z zimna – ale ty wiesz, że pozbawione ciała yūrei nie czują chłodu. Być może jest to wstrzymywany szloch?


____________________
Termin: 22.04, godz. 22:00
● Hayate

Zupełnie nie przejął się faktem, że ostatecznie został sam na sam z siostrą i że potencjalne osoby, które mogłyby należeć do ich "grupy" postanowiły działać w pojedynkę. Szczerze powiedziawszy tak było zdecydowanie lepiej dla Enmy, bo jego uwaga mogła w pełni zostać skupiona na młodej Seiwie i niebezpieczeństwu, które zapewne na nich czyhało.
Cisza, jaka panowała dookoła była niczym zbawienny balsam na jego uszy. Mógł skupić się na otoczeniu i próbie dojrzenia czegokolwiek, co nie pasowałoby do tutejszego wystroju.
Jedynie syf i kurz jaki im towarzyszył od czasu do czasu wywoływał na ustach ciemnowłosego niezadowolenie. Nic. Zupełnie nic nadzwyczajnego. Ot, zwykłe tunele idealne pod nocny urbex. Jasne, Enma nie spodziewał się, że yokai przywita ich po pokonaniu pierwszych paru metrów, aczkolwiek miał nadzieję na jakiś trop albo ślad. Cokolwiek.
Westchnął ciężko, gdy stanęli ponownie przed rozwidleniem. Najpierw poświecił w prawy korytarz, potem w lewy. Niczym się nie różniły, więc był to bardziej ślepy wybór, aniżeli coś, co mogło opierać się na przemyśleniu oraz logice.
- Lewy. - odezwał się po chwili, kierując w tą stronę swoje kroki. To, co zakładał w głowie było jedynie luźnym założeniem. Strzelał, że główne gniazdo yokai może znajdować się bardziej w stronę środka, aniżeli w prawym rozwidleniu. Aczkolwiek z drugiej strony każde rozwiązanie mogło okazać się prawdziwe, a jego myślenie błędne.
Zatrzymał się nim w pełni pozwolili pochłonąć się czerni tunelu.
- Mogłem zabrać jakiś rażący marker. Kami, masz jakiś bandaż? - zapytał, jednakże nie czekał na jej odpowiedź. Wysunął nóż zza paska spodni, po czym jego ostrze przyłożył do wnętrza lewej dłoni i pociągnął.
- Tsk. - skrzywił się, kiedy ciepła krew momentalnie pokryła bladą skórę i zaczęła uciekać pomiędzy palcami.
- Musimy zabezpieczyć sobie drogę powrotną. Albo ucieczki. - mruknął bardziej do siebie aniżeli do niej. Namazał wyraźną strzałkę w stronę wyjścia na ścianie lewego korytarza, po czym wytarł pozostałą krew z ostrza w ręka bluzy i schował broń na swoje pierwotne miejsce. Jeżeli Kamiko miała bandaż to odczekał, aż pomoże mu w zabandażowaniu rany, po czym trzymając latarkę w prawej dłoni ruszył dalej.

@Seiwa-Genji Kamiko