Cisza. Szepty jeno tych, którzy stali gdzieś w tle. Szmery i jęki tuneli. Nic ponadto. Echo rozbijające się za drzwiami, spełzające jałowym rozbawieniem na wargi. Tego się spodziewał, chociaż nie tego oczekiwał. Łudził się, że to już, już teraz coś się stanie. Wygłodniałe to wrażeń, przez zbyt długi czas trzymane istnienie w zawieszeniu, w świecie koszmarów jedynie i całkowitym wygaszeniu odczuwania. Odrywa się Aoi więc od drzwi, wplątany w potok słów Kakity.  — Cisza — zdąży jedynie odpowiedzieć, nim posłyszy głos przyjaciółki, kiedy jej palce przemkną przez włosy, poruszając nimi delikatnie. Łagodnieją na krótki moment jego zacięte w skupieniu rysy twarzy, znów rozciągając na czole rozweselenie, tę iskrę puszczoną przez zamglone spojrzenie, kiedy odbiera sztywny materiał kurtki, zagarniając go między palcami w szeleście. Huk. Jeden. Później kolejny. A przez gardło przedziera się delikatny, dźwięczny, acz przyciszony śmiech.  Naprawdę dałabyś radę?!; brzęczy we wspomnieniu mężczyzny. Gdyby Mari tylko wiedziała, jak wiele potrafią i do czego są zdolni... Czy byłaby wtedy tak spokojna? Czy ufałaby tak bardzo osobom, których przecież nie zna, a tylko ten głupi, zuchwały los połączył ich wszystkich ze sobą w tej chorej zabawie. Bo dla każdego z nich zagłębianie się w wilgoć i mrok jest czymś innym, inną formą rozrywki czy wyzwolenia od własnych demonów.
      — Potrzebujemy tej uwagi... Chyba że przyszłaś tutaj tylko pozwiedzać — zwraca się ku Mari na wydechu, głos miękko ścieląc w eterze, zaraz to zbliżając się ku Madhuvathi w akompaniamencie jej pokasływania, na kobiece ramiona zarzucając kurtkę, chłodnymi paliczkami wpierw przesuwając przez jej skórę delikatnie, badawczo wręcz. Czule.  — Wszystko dobrze? — Szepcze, przesuwając palce przez przegub, ku nadgarstkowi, wokół którego oplata się, kciukiem smyrając krągłość stawu. Kąciki ust mkną jednak ku górze, gdy zza otwartych drzwi przesuwa się pierwsza nuta migdałów, niesiona trupim, ostrym jadem. Czyli jednak zabawa się powoli zaczyna.
     Zna ten zapach zbyt dobrze. I w odróżnieniu od innych, zamiast wywoływać torsje czy choćby subtelność niesmaku układać na podniebieniu, Aoi czuje się lepiej. Lżej mu jakoś, świadomość swoją kotwicząc znów w rzeczywistości, która w jego głowie odzywa się ostrzegawczym warknięciem. Prawy kciuk ląduje na skroni, kiedy przez czaszkę przesuwa się jemu jedynie słyszalny warkot. Dociska opuszkę do żyły, powieki całkowicie spuszczając, przykrywając taflę błękitnostalowej tarczy tęczówek, wchodząc w głąb niewielkiego pomieszczenia. Spokojnie, byleby zachować spokój... Jeszcze przez moment.
     Zapachy; bo te od zawsze są dla niego najważniejsze, nieważne czy przyjemne w ogólnym ludzkim pojęciu, czy odrzucające i odrażające, bo związane z rozkładem ciała, rozbudzają i przyśpieszają rytm serca. Laska, która wcześniej trwała złożona przy boku, znów rozkłada się w smukłej dłoni, a zamglone spojrzenie obija się o swój własny wewnętrzny mrok.  — To Ty... czy nie Ty — obniża ton o oktawę, subtelnie skłaniając głowę ku ramieniu, słowa kierując ku zwłokom, ku temu, co z nich pozostało — truchłu, jakby te mogło mu odpowiedzieć. I mogło. Gdyby tylko istniało ponownie w korytarzach, tak jak on istniał po własnej śmierci. Odór jest zbyt intensywny, aby nie trafił w zwały materiału za pierwszym razem, przeciągając plastik po ziemi. Zagłębia więc laskę pod lepkość szmat, aby oderwać je od ciała. Profanacja? Być może dla innych, ale nie w mniemaniu kogoś, kto sam skończył jako karma dla kundli.  — Co to? — Nie potrafił zapytać kto, nie przeszłoby to przez gardziel, gdy uśmiech spływa na usta, naznaczając je zbyt dużą frywolnością, jak na sytuację, w której się znajdują.  — Przed czymś się ukrywało, jeżeli tutaj leży, a drzwi były zamknięte — dodaje zaraz to, głowę subtelnie odchylając ku tyłowi, zgłoski rzucając ku wszystkim swoim towarzyszom. Chciałby już sobie odpuścić, chciałby już sprowokować, chciałby już zachowywać się tak, jak tego chciał, bez trzymania maski na twarzy. Więc i krótkie westchnienie ucieka w świście, kiedy palce nieco mocniej zakleszczają się na lasce. — Raju... — rozpoczyna tonem stanowczym, skupionym  — widzisz przy tym czymś coś, cokolwiek, albo na tym, ślady, znamiona, tatuaże — ciągnie, wiedziony rozgrzaną myślą, która już liże fascynacje, która narasta i nasila się z każdym słowem mocniej, puchnąc w ciele, chcąc wyswobodzić się ponownie. Powoli...; myśli, zapierając końcówkę laski na ciele, nie mocno, acz znacząco. I gdyby tylko mógł pchnąć głębiej, gdyby mógł się tylko przebić przez miękkość tkanek, gdyby mógł wywołać jakiekolwiek emocje w tym, co pozostało z człowieka, rozbudzając ryk yurei w zawiłości podziemnych tuneli. Trzyma się jednak jeszcze ostatkiem sił przy zdrowych zmysłach, choć swąd docierający do nozdrzy rozbudza.

Był z nimi a jednocześnie go nie było. Tak chłopak mógł to uznać. w końcu nie rozmawiał z nimi, nie wymieniał żadnych spostrzeżeń. Nic mu się nie chciało w zasadzie. Bardziej skupiony był na tym co znajdzie i co w zasadzie szuka. Nie miał jednak zamiaru nikomu przeszkadzać. Słowa wyrwały go z zamyślenia i pokiwał głową do kobiety, jednocześnie odsuwając się na bok. Miejsce naprawdę wywoływało ciarki na jego plecach a to czego doświadczył chwilę potem totalnie zbiło go z tropu normalnego myślenia. Na widok tej górki oraz wyraźnie wyczuwalnej zgnilizny miał ochotę żygnąć, wiedział aż za dobrze co to było. Rozejrzał się tylko po towarzyszach krótko i podszedł by ocenić tę masakrę. Na pewno już jakiś czas to tam leżało i wydawało z siebie te jakże przyjemne zapachy. Śmiałym więc krokiem podszedł w stronę tego znaleziska i na początek po prostu kucnął i zaczął się przyglądać. Nie sądził, że dopatrzy się jakiejś wskazówki. Chciał jednak wiedzieć, czy na pewno byłą to sprawka naszej teke teke a nie kogoś innego. Kucając tak przy tej kupce nie tylko jej poświęcił uwagę, ale również otoczeniu w jakim się znajdywali. Czym mogło być pomieszczenie, jak tutaj się ten ktoś mógł dostać i wydostać. skoro drzwi były zabarykadowane. Musiało zatem istnieć inne wejście. Starał się myśleć logicznie. Podniósł się więc i zaczął przeszukiwać pomieszczenie, świecąc latarką, w każdą możliwą dziurę. Chwilowo musieli też obgadać co dalej. - Co robimy dalej? Jakiś pomysł? Ja bym się skupił na znalezieniu drugiego wyjścia, którym ten ktoś lub coś się stąd wydostało po zabarykadowaniu drzwi. - No cóż, trzeba było zacząć jakkolwiek współpracować, chociaż nawet jeśli mu się to nie podobało.



rzut


@Munehira Aoi @Kakita Mari @Touya Kiryuu @Yōzei-Genji Madhuvathi

Nic.
Jedno, wielkie nic.
Im głębiej w tunel zapuszczali się wraz z Kamiko, tym bardziej Enma miał wrażenie, że wybrali złą drogę. Już pomijał fakt, że na swej drodze nie spotkali żadnej, czy to martwej czy to żywej, duszy. Tak samo żadnego śladu. Żadnego odgłosu.Wyglądało to tak, jakby aktualnie na świecie została przy życiu tylko ich dwójka. Powinni zawrócić. Nie, muszą zawrócić.
Enma przystanął, świecąc po ścianach dookoła, ale kiedy, znowu, niczego nie dostrzegł, zwrócił się do siostry.
- Myślę, że powinniśmy zawrócić. - powiedział nieco zrezygnowanym tonem, przesuwając snopem światła niżej, na mokre i błotniste podłoże. Mimowolnie skrzywił się, unosząc wolną dłoń wyżej, by przycisnąć rękaw do nosa.
Obrzydlistwo.
- Ewentualnie możemy zrobić jeszcze parę kroków do przodu, ale tracę nadzieję, że trafimy na cokolwiek. Uważaj tylko, abyś nie poślizgnęła się albo nie zgubiła buta. Przytrzymaj się lepiej ściany. - poradził jej, samemu ruszając do przodu, gotowy zawrócić w każdej chwili, jeżeli znowu na nic nie trafią.


@Seiwa-Genji Kamiko

rzut na zręczność - 90-20=70 (sukces)
Rana na lewej dłoni - opatrzona.

- Hm, tak. Może na sklepik z pamiątkami trafię - podroczyła się jeszcze wesoło. Zgodzi się oczywiście, ale ona jeszcze tak nie emocjonująco uważa, że zajście z zaskoczenia byłoby przyjemniejszą opcją. Ale z uwagą może pójdzie szybciej… Nie w jej zwyczaju było, żeby przedłużać swoją drogę do potencjalnego niebezpieczeństwa, więc i do środka wpakowała się szybkim krokiem, zapominając nawet, aby wyjąć chociażby scyzoryk. Może jej się przypomni.
Środek pomieszczenia nie był szczególnie fascynujący, opuszczony składzik na chemikalia. Po co on tutaj był w sumie? Ktoś tu kiedyś coś sprzątał? Nie wnikała nigdy w historię tuneli, więc może i znalazłaby się jakaś prosta odpowiedź, ale to nie była pora dla niej na rozważania, czy tunele miały w swoim czasie woźnego.
Zauważając złamany kij od szczotki marszczy brwi zdezorientowana. One były zamknięte od wewnątrz? Przecież tu nikogo nie ma? Chyba. Stęchlizna drastycznie trafiła do nozdrzy, na co od razu zasłoniła nos, jednak nie spodziewała się po tym nic złowrogiego. Jakby coś dzwoniło, ale nie w tej kaplicy. Zaczęła rozglądać się po niewielkim pomieszczeniu, na ile światełko słabej latarki jej pozwalało. Spacerowała sobie dookoła, sprawdzając głównie półki ze środkami czyszczącymi, na których siedział już kilkucentymetrowy kurz. Postanowiła nic nie dotykać, bo ani to warte otwierania ani nie chciała dostać chmurą kurzu po twarzy. W walce raczej nie przyda jej się starszy od niej płyn do mycia okien. Tu nawet okien nie ma.
- Nic nie znalazłam. A wy? - zapytała zawiedziona, szurając dramatycznie butami po podłodze kopiąc z lekkiej irytacji stertę koców leżących na podłodze. Nie zastanawiała się zbytnio nad leżącą obok szafką, bo i tak wątpiła, że da radę ją podnieść. Zresztą, jeśli coś leżało na niej w miarę wartościowego, to już się dawno stłukło. Próbowała rozglądać się dalej, chociaż już większą uwagę kierowała na resztę swojej grupy. No i dobrze, że zwróciła, bo coś faktycznie znaleziono. …Kogoś?
- Oh, czyli…ktoś…się ukrywał - praktycznie wyszeptała, odsuwając się o krok i wbijając wzrok teraz w to, co wcześniej jej tak łatwo było pominąć. Nie wiedziała, czego oczekiwała po tym miejscu. Nie. Ona się spodziewała. Przygotowywała się nawet psychicznie. Nawet to nie pierwszy raz, kiedy się z czymś takim spotkała. Ze śmiercią. Więc dlaczego? Już odreagowuje skubiąc sobie paznokciami skórki na palcach, aż do krwi, jakby to miało ją uspokoić. Aj, głupia dziewczyno. Taka odważna na pokaz. Nie panikuj, bo cię zostawią. Sama się na to zapisałaś, to masz przesmak reszty. Żałosne. Ostatnie pięć sekund na wyregulowanie oddechu.

Nieudany rzut na wzrok - 33
@Munehira Aoi  @Sasaki Hotaru  @Yōzei-Genji Madhuvathi  @Touya Kiryuu

Latał sobie zaraz przy reszcie trzymając się zwłaszcza blisko Eji i Jiro, gdyż sam tak naprawdę nie mógł trzymać źródła światła. Znaczy, mógł nim w razie czego być, ale tylko na krótki moment. Poza tym to byłoby swojego rodzaju marnotrawstwo umiejętności, dzięki której nie dość, że lepiej wyglądał, to mógł coś znacznie mocniej pierdzielnąć.
Zwrócił uwagę na dźwięki, o których mówił Shin. Sam nie słyszał ich doskonale, ale wierzył na słowo reszcie. Chrobot... Teke teke wydawała inny dźwięk, ale nie można zapominać że mogły się tu czaić także inne niebezpieczne stworzenia. Dopiero kiedy Eji zwróciła uwagę na pajęczyny, zaczął łączyć wszystko w całość. To tylko teoria, ale... - Jeśli pająk przeżył odpowiednią ilość czasu, w końcu zmienia się w Yokai o dużo, dużo większym rozmiarze. Opuszczony tunel może być dobrym domem dla takiego, więc nie zdziwię się jeśli na takiego natrafimy - Rzucił wgapiając się w pajęczyny, od kiedy tylko Carei zwróciła im na nie uwagę. - Powinny móc spłonąć, ale ich właścicielowi raczej się to nie spodoba. Zwłaszcza jeśli to kobieta, która złożyła jaja. - Troszkę o tym wiedział ze względu na wykonywaną za życia robotę. Te konkretne pająki, jeżeli były kobietami szczególnie upodobywały sobie młodych, pięknych chłopców jako pokarm. Eji powinna więc być raczej mniejszym targetem. Co innego Blotka. - Wysunę się nieco bardziej na przód, jeśli to faktycznie będzie ogromny pająk. - W końcu jeśli to Yokai, to nawet bez ciała będzie mógł mu grzmotnąć. A jeśli trafi, to z pająka zostanie mokra plama. Prawdopodobnie.

Rzut: Egzorcyzmy

Co kilka postawionych wprzód kroków przypominał sobie w myślach, że jest samowystarczalny. Słowo to powtarzał jak mantrę, zaklęcie, które wypowiedziane w odpowiedni sposób potrafiło wybuchnąć mocą, której nie doświadczało się często. Ten raz niczym nie różnił się od pozostałych – przecież niejednokrotnie radził sobie z wieloma zagrożeniami. Tym razem też musiał sobie poradzić. Samotnie, bo przecież tak najbardziej lubił.
    Wędrówka prawdopodobnie trwałaby w najlepsze, gdyby nie to, że gdzieś w oddali ciemność została zakłócona. Chaotycznie poruszające się źródło światła dzielnie próbowało przedzierać się przez kolejne czarne zakamarki tuneli. Do uszu szybko dobiegły też dźwięki – prawdopodobnie były rozmową, ale nie chciał tego od razu zakładać, przygotowując się na każdą ewentualność. Odbijające się echem głosy docierały do niego już zbyt zniekształcone, nie był w stanie wychwycić żadnych konkretnych słów. Nie potrafił też bez żadnych wątpliwości ocenić ile osób jest w grupie nacierającej w jego kierunku.
    Ze względów bezpieczeństwa uznał, że zatrzyma się w miejscu. Włączoną latarkę przytknął do materiału własnego płaszcza, żeby nie świecić nią po ścianach i w miarę możliwości pozostać niezauważonym (ale żeby też w razie potrzeby mieć przygotowane źródło światła). Od razu przykucnął i zaczął nasłuchiwać, wpatrując się przed siebie. W ten jasny, oddalony punkt, który poruszał się w ciemnościach. Nie miał zamiaru zdradzać swojej pozycji, w końcu nie był pewny z kim (lub czym) ma do czynienia, a chwilowy postój wydawał się rozsądnym wyjściem z sytuacji.

Jak wielką ironią losu było znalezienie się w sytuacji, kiedy ocalałe w nieżyciu zmysły zdawały się być bezużyteczne i niefundujące zbyt wielu podrygów ekscytacji. Walcząc o choć częściowe rozszyfrowanie zastanego bałaganu, cicho klnąc na przemykające po pomieszczeniu latarki wiedzione cudzymi rękoma, yurei przybliżył się do sterty łachmanów, czy też innego szmacianego pagórka skrywającego coś, w czym wcześniej mogło tlić się życie. Tego Touya stwierdzić nie mógł, pozbawiony okazji zaciągnięcia się wątpliwie przyjemną wonią rozkładu, pozostało więc się rozejrzeć po twarzach z bardziej żywego towarzystwa. Czy może raczej nadstawić ucho na specyficzne odgłosy miotanych torsji wywołanych smrodem, bo na dopatrzenie się grymasów obrzydzenia, czy zmiany kolorytu twarzy spowodowanego przykrymi bodźcami nie było co liczyć.
To co Kiryuu zdołał zlokalizować w ciemności kwalifikowało się jako makabryczna wskazówka, pozostałość po bytowaniu mordercy, co zdawały się potwierdzać komentarze wygłoszone przez jednego ze śmiałków. Yurei mógł tylko pozazdrościć zaszczytu zbezczeszczenia czyjegoś truchła w ramach śledztwa, nadal ze znudzeniem obracając na dłoni póki co bezużyteczne żelastwo. Nie jedyne w tym pomieszczeniu. Wytężając wzrok, jakkolwiek żałosne to było przy nikłym oświetleniu, drażniącym źrenice skocznym błysku latarek, Touya przespacerował się po pomieszczeniu, za nic mając sobie przeszkody w postaci porozstawianych gratów. Przykucnął ostatecznie przy porzuconym bezładnie meblu, który mógł skrywać tajemnicę zaryglowanych drzwi. Obmacywanie ścian w poszukiwaniu klamki na niewiele by mu się zdało przy braku czucia i wciąż panującej ciemności.
Cokolwiek skrywał ten zbitek paździerza, było interesujące, ale poza zasięgiem ducha.
- Tutaj, kretyni - Odezwał się bez przekonania, znudzony niczym sufler w kiepskim teatrze. Pozostając w przykucu nad znaleziskiem, yurei ponownie oplótł palcami stęskniony krwi kastet, bezwiednie uderzając w kant żelaza. Zarówno brak bólu jak i specyficznego szczęku metalu wywoływał narastającą falę irytacji u widma, która objawiła się ciągiem bluzgów wypowiedzianych pod nosem.
Chyba, że jego martwa prawica rozkwasiła właśnie czyjś nie mniej martwy łeb, przenikając przez materialną nawierzchnię. Cokolwiek skrywało się niżej, najpewniej zawierało egipskie ciemności w składzie, to też wtykanie tam wścibskiej gęby mogło nie przynieść rezultatów. Pozostało więc cynicznie przyłożyć ucho do posadzki, licząc, że jeśli mieli pod sobą pustą przestrzeń a nie zwały ziemi i betonu, to coś tym razem da znak życia. Nawet jeśli miałyby to być szczury czy cieknąca kanalizacja. Chociaż morderca umykający przed nimi, by nieopatrznie  w ciemności rozwalić sobie pysk przy akompaniamencie łomotu i przekleństw byłby miłym odkryciem, Touya nie był aż takim optymistą.

Rzut na percepcję (słuch) 93-20=73 sukces

Jak ktoś słyszy duchy to macie chamską podpowiedź

  Odprowadził cofającego się Blotkę zarówno światłem latarki jak i - na szczęście ukrytym w ciemności - wzrokiem pełnym tak obcych mu wyrzutów sumienia. Gdyby ten nie zatrzymał się przy maruderach, Jiro najpewniej niepotrzebnie przedłużałby poszukiwania yokai, by odprowadzić dzieciaka do wyjścia i dopiero wtedy tu wrócić.
  Jeszcze tylko jedno spojrzenie rzucone ociągającej się części grupy i niebieskie światło znowu zostało skierowane w nieznaną, rozciągającą się przed nimi ciemność tunelu.
  – Możesz iść z nimi jeżeli chcesz – zareagował w końcu na próby czynione przez siostrę, by zbić ich wszystkich w jedną drużynę, nie dając się pociągnąć w tył – Ja nie mam zamiaru wlec się jak wycieczka emerytów.
  Przemykające pod nogami stado szczurów nie zrobiło na nim większego wrażenia. Napatrzył się na te bydlaki w Nanashi wystarczająco dużo, widując je już w najróżniejszych ilościach, miejscach i konfiguracjach. Widział, że były zaniepokojone, choć nie miał pewności czy udzielił mu się nastrój kocich duchów czy po prostu pierwszy raz widział stado tych szkodników, które biegło zajęte czymś innym niż przepędzaniem mieszkańców dzielnicy z ich śmietników.
  – Co, pały wam zmiękły? – rzucił do kociąt i tuszkota próbujących schować się za nim przed czymkolwiek, co siedziało w ciemności przed nimi.
  Nawet najgrubsze kocisko, śpiące smacznie w kapturze jego bluzy nastroszyło się zaniepokojone, rozwijając z kłębka, w które zdążyło się skręcić. Powoli ułożyło przednie łapki na ramieniu swojego yurei, wpatrując się w ciemność ogromnymi ślepiami i przyjmując uszka typu aerodynamiczne.
  – No tak, idealną kontrą na ogromnego pająka może być tylko posiadacz ogromnego kapcia.
  Nie miał zamiaru zostawać w tyle, jak reszta. Zwłaszcza, że nie byłby jedynym, który wyrwałby się w przód. Bez wahania podał Carei zapalniczkę i ruszył za Shibą, nie wychodząc jednak przed swoją nową duszkową tarczę. Musiał wiedzieć, co za cholerstwo pełzało po tych tunelach.