Może to intuicja albo zwykłe przewrażliwienie spowodowało, że wydusił z siebie te słowa. Nie był pewien, czy interesowanie się jego stanem była oznaką zmartwienia czy zwykłej, ludzkiej ciekawości. Na ogół nie przykuwał szczególnej uwagi na problemy swoich kochanków, świeżo lub staro poznanych; ten przypadek był inny, sam nie rozumiał dlaczego. Dziwadła, które miewali dla Cayenne nie były czymś odrzucającym. Lubił inność, mając własne poczucie piękna. Pięknymi nazywał tych, którzy wybijali się z tłumu. W Kisarze wspaniałe było to, że wyróżniał się sobą całkowicie; od urody aż po sam charakter, który powolutku odkrywał. Nie mógł więc oceniać go przez pryzmat swoich przyzwyczajeń, które dla innych mogły wydawać się niepokojące. Yoshida nie wiedział, co to znaczyło w takim przypadku; niepokojące było to, gdy musiał uciekać przed glinami. Albo w szale zabił kogoś, kogo nie powinien. Niepokojąca sytuacja miała miejsce kilka dni temu w jego mieszkaniu, kiedy nie było wiadome, czy Yoshida przeżyje.
Dlatego na zadane pytanie Minory pokręcił głową, przez chwilę zastanawiając się nad odpowiedzią. Nie rozumiał skąd u niego ciekawość tym, co zobaczył, więc nie potrafił płynnie odpowiedzieć na zadane przez chłopaka pytanie.
    — A czym jest "robienie coś dziwnego"? — uśmiechnął się pokrzepiająco nim zdążyli zbliżyć się do siebie nieco bardziej — Nie oceniam Cię, zapytałem... — zawahał się przez moment, nie wiedząc jakiego odpowiedniego słowa użyć — z ciekawości. Jak nie chcesz to nie mów.
    Nie zamierzał drążyć, przynajmniej nie teraz. Co prawda opowiadanie własnych traum na pierwszej randce jest dosyć kuszącą perspektywą, tak wolał skupić się na urokliwym mężczyźnie w otoczeniu kwitnących drzew, gdzie ich płatki bezlitośnie atakowały przechodniów.
    — Zobaczymy po spacerze — zaśmiał się dokuczliwie, nie mogąc odmówić sobie szczypty uszczypliwości. Przecież nie mógł przyznać się do tego od razu. Niech trochę ma z tego zabawę.
Poczuł, że chwycenie ręki długowłosego było słusznym wyborem. Wsparcie jakie w tym momencie doświadczył było niesamowicie odczuwalne. Równomiernie rozchodziło się po ciele mężczyzny, powoli powracając na ziemię ze swojej melancholijnej duszy, pozbywając się utęsknionego spojrzenia, które zatrzymał na otaczającym go krajobrazie; przez chwilę wydawał mu się cholernie przytłaczający. Taki kolorowy i normalny. Coś, co do niego nie pasuje.
    — No proszę, czyli strzeliłem w dziesiątkę z miejscem naszego pierwszego spotkania? — spytał, odwracając w jego kierunku głowę, by na chwilę stracić z oczu jasnoróżową przestrzeń otoczoną intensywną zielenią. Podziwiał inną atrakcyjność, tę, którą miał przy sobie, a jej ciepło rozchodziło się po ciele Yoshidy.
    — Czemu? Natłok nauki? A może miałeś intensywne życie, mm? — zaczepił go, przy okazji szturchając go w bok łokciem, by móc wybadać to, czy faktycznie mężczyzna zawsze był taki otwarty do obcych ludzi.
    — Cholera, moje mieszkanie zapewne capi fajkami i jakimś innym gównem — zaśmiał się, wiedząc, że w mieszkaniu, do którego zaprosił Kisarę było typowo męskie. Nie miał czasu oto aby o nie dbać.
    Mimo to większą uwagę przykuł do płatku, który postanowił tym razem zaatakować i jego. Tkliwy uśmiech wkradł się na wargi Caya, gdy dostrzegł jak ciemnowłosy sięga po delikatny kwiatek. Ciekawe jaki zapach miał — po tylu latach pozapominał jak pachnął poszczególne rośliny, jak i inne rzeczy posiadające jakąkolwiek woń. Przez chwilę zatracił się w tym widoku, zamyślając się nad pytaniem jakie usłyszał od chłopaka. Zwilżył wargi, a wolną dłonią sięgnął do dłoni jasnookiego, zabierając mu spomiędzy palców spadniętego kwiatka.
    — Wiesz, nieszczególnie chodzę w takie miejsca — przyznał, wpinając kolorową roślinność we włosy Kisary, z nadzieją, że trochę tam posiedzi — W zasadzie to mój pierwszy raz jak jestem w takim otoczeniu. Nigdy nie byłem na tego typu okazjach. Zawsze wydawało mi się, że... — zagryzł wargę, zatrzymując się na moment. Spojrzał mężczyźnie prosto w oczy, w te radosne, jasne oczy, które były zupełnie inne od tych, które znał najlepiej. Nie było w nich przepełnionego smutku, ani odbijającej się szarości. Widział w nich siebie, nie pustkę, z którą żył przez wiele lat i nieustannie nie daje mu spokoju — Nieszczególnie nadaję się do tego, wiesz? Trochę mi dziwnie — zarechotał krótko, będąc delikatny zmieszany w sytuacji, której przyszło mu się znaleźć. To nie tak, że nie chciał miło spędzić czasu z nim u boku, ale z jakiegoś powodu czuł się inaczej. Niecodziennie. Po prostu dziwnie.

@SATŌ KISARA

 Dawanie jej wyboru między wyjawieniem czegoś a zatrzymaniem tego dla siebie bywało niebezpieczne — choć miała chęci, by dowiedzieć się, czy znów coś sobie zrobiła, to motywacja nie była na tyle wysoka, by wykonać drugi krok, jeśli mogła wycofać się już po pierwszym. Co prawda zawahała się na chwilę i otworzyła usta, by coś powiedzieć, lecz ostatecznie zamknęła je z powrotem, przełykając ślinę. Może później?
 Zamiast jednak krążyć myślami wokół tego problemu, wolał skupić się chwilowo na czymś znacznie przyjemniejszym. Coś takiego dostarczyły mu słowa Minoru, które w moment przywołały wspomnienia wczorajszego wieczoru, na które uśmiechnął się kątem ust. Nie mógł zaprzeczyć, że coś przyciągało ich do siebie, jak dwa magnesy o różnoimiennych biegunach, co było odczuwalne również i dzisiaj.
 — Och, a co niby wydarzy się po spacerze? — spytał zaczepnie, sekundę później, rzecz jasna, wyobrażając sobie co najmniej kilka opcji, co takiego mogłoby to być. Ciekawy był dla niego ten aspekt ich znajomości: niemalże od razu stało się jasne, że wzajemne przekomarzanie się będzie na porządku dziennym, ku szczerym zachwycie Kisary.
 Spojrzał w dół, na ścieżkę wyraźnie ozdobioną różowo-białym dywanem kwiatów wiśni. Przez chwilę pochłonął go widok falującego, luźnego materiału jego bordowych spodni, który w ruchu prezentował się praktycznie jak bardzo długa spódnica. Na ogół był bardzo zadowolony z tego efektu, gdyż nieraz powodował w ludziach potrzebę, by spojrzeli na niego co najmniej dwa razy, nie mogąc zdecydować się, w odniesieniu do jakiej płci się do niego zwrócić. Szczególnie doceniał to w początkowych latach studiów, kiedy zaczynał bardziej eksperymentować z kobiecym ubiorem, a nadal bał się założyć prawdziwą sukienkę czy spódniczkę — tego typu spodnie były w pewnym sensie kompromisem, jedynym, na który go było wtedy stać.
 — Owszem, trafiłeś — odparł, uśmiechając się. Założył za ucho kosmyk ze śnieżnobiałej partii jego włosów, który wiosenny wiatr wytarmosił z luźno splecionego warkocza. Usłyszawszy jego następne pytanie, najpierw zmrużył oczy w udawanym oburzeniu na taką skandaliczną sugestię, ale chwilę potem wybuchł śmiechem. — Uwierz, wtedy byłem sto razy gorszy, jeśli chodzi o intensywność, jak to określiłeś. Ale na medycznych studiach też nauki wcale nie brakowało. Byłem naprawdę zdeterminowany, więc bardzo dużo się uczyłem. — Wolną dłonią dotknął swoich ust w namyśle. — Pierwsze trochę rekompensowało drugie, chociaż też zabierało dużo mojego czasu.
 Mimo że Kisara znajdował się bardziej po ekstrawertycznej stronie społeczeństwa, nieraz był tak wykończony swoim trybem życia, że był bliski rzucenia go w cholerę. Ale— Kuro potrzebował pomocy, więc był w stanie jakoś to przetrwać. Szkoda tylko, że wcale jej od Kisary ostatecznie nie chciał, niwelując niemal do zera jej motywację.
 — Cóż, nie mogę zaprzeczyć, że zapach papierosów był wyraźny — parsknął. — Niezbyt go lubię, ale to przecież nie sprawi, że wszyscy nagle przestaną je palić.
 Kątem oka przyglądał się, jak mężczyzna umiejscawiał sakurę pośród jego włosów. Uśmiechnął się na uroczy gest; na moment puścił rękę Yoshidy, aby sięgnąć po wsuwkę z innego miejsca na swojej głowie i zręcznie unieruchomił nią drobny kwit, żeby pozostał tam na nieco dłużej. Gdy mężczyzna ich zatrzymał i skrzyżował z nią spojrzenie, Kisara przekrzywiła głowę z zainteresowaniem, także mu się przyglądając. Przyjęła jego wyznanie ze stosowną sobie otwartością, choć nie zdziwiła się specjalnie.
 — Naprawdę? A dobrze ci idzie — odparł, z powrotem sięgając, aby go dotknąć, aczkolwiek tym razem chwytając po prostu jego dłoń w swoją. — Każdy potrzebuje trochę odpoczynku. Prawdopodobnie nikt obecny w tym parku cię nie zna. — Oczywiście tylko zgadywał, ale miasto było całkiem spore i większość społeczeństwa istotnie nie miało o sobie pojęcia. Nie tu, w centrum, w sercu jego funkcjonowania, które przyciągało tak wiele różnych osobowości. — Co oznacza, że przed nikim nie musisz… Hmmm. Jak by to powiedzieć… — Zaśmiała się krótko, czując, że zaczyna komplikować. — Nawet jeśli miałbyś się zachowywać nie tak, jak zwykle — twoim zdaniem również — nikt ci tego nie wypomni. — Zaczęła ciągnąć go w stronę wolnej ławki umiejscowionej idealnie w cieniu, ale delikatnie, z uwagi na nadal ranną nogę mężczyzny. — Bo przy mnie to możesz być kimkolwiek chcesz. W końcu sam jestem naczelnym dziwakiem.
 Usiadł z gracją, wzrokiem przesuwając po koronach kolorowych drzew, a potem zachęcająco spoglądając na Yoshidę. Westchnął cicho. Jego własne słowa przypomniały mu o kwestii, którą wcześniej spróbował zamieść pod dywan, a która ostatecznie nie dawała mu spokoju.
 — Wcześniej… w aucie. Mógłbyś mi powiedzieć, czy coś sobie robiłam? Mam tendencje do… — Nie wiedział, jak ubrać to w słowa, więc wpierw pokrótce zaprezentował jedną opcję, jaką było ściśnięcie się za nadgarstek, a drugą mu wiadomą, choć prawdopodobnie występującą znacznie rzadziej — złapanie się za szyję. — Nie pamiętam… a chcę— Powinienem wiedzieć.

    Mimo swej nieposkromionej ciekawości, która czasami bywała wręcz toksyczna, przy pierwszych spotkaniach zachowywał strzępki normalności, aby zbyt szybko nie zdradzić po sobie swoich przyzwyczajeń. Choć bolało go to, że mężczyzna nie miał ochoty zdradzić, co kryło się za jego nieświadomym zachowaniem, tak nie zamierzał tego ujawniać. Wiedział, że niektóre naturalne zachowania dobrze jest schować w głębinie swojego umysłu, ponieważ ich odbiór nie zawsze spotykał się z aprobatą. Podświadomie czuł, że delikatność Kisary mogłaby nie znieść jego gwałtownego zachowania, który czasem kontrolował Yoshidę. Teraz łatwo było mu ukrywać swoją prawdziwą twarz, jednak z czasem, wraz z dokładniejszym poznawaniem wiedział, że proste to nie będzie. Dlatego dziś odpuścił chłopakowi, nie naciskając na niego, gdy zamierzał nie mówić. Nawet jeśli z początku widział taką chęć, Minoru nie wykorzystał tego na swoją korzyść i nie przycisnął go, zostawiając mu wolną wolę w mówieniu o sobie. Starał się myśleć, że na wszystko przyjdzie czas, choć tak naprawdę nie wiedział, ile tego czasu mieli.
    — Jeszcze tego nie wiem. Zobaczymy jak dotrzemy do jego końca — zagrał kokieterią, nie chcąc zdradzić tej drobnej tajemnicy, która kryła się za tymi słowami. Na koniec ich spotkania chciał upamiętnić ich wczorajszy wieczór, który miło zapadał w pamięć nie tylko u Yoshidy, ale również i u chłopaka. Miał różne przemyślenia, ale z pewnością wiedział, że randka nie zakończy się wyłącznie na samym parku. Miał dla niego jeszcze parę propozycji wspólnego spędzenia tego dnia, by choć na chwilę zająć swój umysł czymś przyjemnym, nie martwiąc się chociażby o Aoi, który od kilku dni nie odbierał od niego telefonu.
    — Taki z Ciebie był gagatek, co? — zażartował, choć przez głowę przemknęła mu pewna myśl, dosyć zastanawiająca. Skoro mężczyzna był taki rozrywkowy, to... — Czemu nie chciałeś wczoraj skończyć razem w łóżku? — spytał się, ponieważ z uwagi na zainteresowania chłopaka życiem seksualnym, zaczęła nurtować go ta myśl.
    — Wyobrażam sobie, miałeś pewnie od chuja wkuwania. Ja w sumie swoje studia porzuciłem gdzieś na ostatnim roku — przyznał się, skoro już zaczęli rozmawiać o temacie dosyć dawnym. Jak pomyśleć, nie pamiętał kiedy ostatnio mówił o sobie takie rzeczy; raczej grono osób, którymi otacza się na co dzień, nie interesowały takie pierdolenie trzy po trzy. Zdecydowanie było to nienaturalne dla Minoru, trwać teraz w takiej chwili oraz chłonąć ją, nabywając nowe doświadczenia w swoim przebrzydłym życiu.
    — Hah, wybacz. Ja osobiście tego nie czuję, więc nie do końca jestem świadom będących tam zapachów — przyznał się, póki co nie mówiąc bezpośrednio o tym, że od lat nie ma zmysłu węchu. Dlatego w tym momencie otaczający go park mógł podziwiać zmysłem wzroku, ponieważ zapachy, które wydobywała z siebie różnokolorowa roślinność była dla Yoshidy w żadnym stopniu niewyczuwalna. Nawet nie mógł poczuć tego, w jaki sposób pachnie Kisara, a jedynie wyobrazić sobie woń, który go otaczał. Choć to też bywało trudne, ponieważ nie miał w sobie tyle zdolności, by móc przypasować do kogoś konkretne aromaty.
    — Czyli mówisz, że jakoś znosisz to, że walę fajkami? — spytał kąśliwie, w sumie nie wiedząc jaki stosunek do końca miał wobec tego mężczyzna. Skoro nie lubił ich woń, a Cayenne głównie pachniał papierosami, zastanawiał się, czy dla niego było to w jakimś stopniu obrzydliwe gdyby mieli się razem pocałować. Z uwagi na poziom swojego nałogu, nieuniknione jest to, że niezależnie co będzie robił, zapach ten bezpowrotnie wsiąknął w mężczyznę, będąc z nim na wieki.
    Odwzajemnił uśmiech, gdy chłopak posilił się na to, by odpiąć ze swoich włosów niewielką wsuwkę, która miałaby zatrzymać śliczny kwiat na włosach równie przepięknej osoby. Doceniał również to, że z taką samą intensywnością odwzajemnił jego spojrzenie. Lubił tą wymianę, trwanie w jego oczach, by oprócz siebie widzieć w nich również otaczający krajobraz kwitnących zza sobą drzew.
    — Nie robię nic specjalnego raczej — odpowiedział, wzruszając ramionami, nie uważając, że sili się jakoś szczególnie. Nie wiedział, czy rzeczywiście w taki sposób wyglądają typowe randki zakochanych. W przeszłości zdarzało mu się na takowe chodzić, choć wziąć bywały zgoła inne od tej, które teraz doświadczał. W tym zamyśleniu uścisnął mocniej ciepłą dłoń, która na nim spoczęła, splątując ich palce razem. Niby wiedział, że prawdopodobnie nikogo tu takiego nie spotka, kto oceniałby jego sposób spędzania wolnego czasu. A co jeśli jednak?
    — Wiesz, to nie takie proste. Kiedy tak długo trwasz w życiu, którego ja doświadczyłem, przestajesz widzieć sens w kolorowych kwiatach — przyznał się, nie wspominając już o tym, że z czasem każdy z tych pąków nabiera czarno-białej barwy, czując ich nieprzyjemną gorzkość na języku.
    — Tak samo nie ma dnia, gdzie nie spoglądałbym za siebie. Wbrew pozorom dużo mam wrogów, którzy z przyjemnością daliby mi kosę pod żebra — odpowiedział spokojnie, choć nie dało się zauważyć powagi, która kryła się za tymi słowami — Tak wygląda moje życie. Jest niebezpieczne nie tylko dla mnie — odparł, wspominając osoby bliskie, które stracił z uwagi na obsesję za podążającą obsesję. Chęć władzy, ciągłe dążenie po trupach — to wszystko powodowało, że nie dało się uniknąć porażek, którymi obdarowywał go los, odbierając osoby bliskie w jego otoczeniu. W najróżniejszy, przykry sposób.
    Wyrzucając z siebie skrywający się ciężar istnienia, powoli podążył za nim. Nie mógł iść szczególnie szybko z uwagi na ranę, która cały czas goiła się po wypadku sprzed 4 dni. Tak naprawdę powinienem chodzić o kulach, ale był zbyt uparty na to, więc utykał, męcząc się gdy robił nieco dłuższe dystanse. Przysiadając na ławce, najpierw swoje spojrzenie skupił na otaczającym go parku, wciąż starając się podziwiać piękno natury, a mimo to ciągle przychodziło mu to z niebywałą trudnością. Może rzeczywiście nie nadaje się do tego typu schadzek? Lub zamartwienie się nieodzywającym się kontrahentem było tak silne, że przejmował jego racjonalną część umysłu, której prawie nie miał.  
Prychnął na słowa chłopaka, odwracając w jego stronę zamglone spojrzenie ciemnych oczu. Mimowolnie przygarnął go do siebie, obejmując zgrabną talię.
    — Dziwakiem? W takim razie ja jestem kompletnym spierdoleńcem — zaśmiał się, nie oszczędzając w słowach — Kimkolwiek chcę powiadasz? Czyli kręci Cię role play? — zaśmiał się lubieżnie, chcąc zboczyć z tematu, który im się napatoczył. Wystarczająco już powiedział, póki co więcej nie musiał.
    — Hmm? — uniósł w zaciekawieniu brwi, wolną dłonią przeczesując mu pasmo włosów tak, by nie strącić kwiatka, który cały czas był przyczepiony do jego włosów. O dziwo całkiem nieźle trzymał się — Ah, to nie było nic takiego. Po prostu widziałem jak na chwilę chwyciłeś się za szyję. W sumie pomyślałem, że po prostu stresujesz się przed spotkaniem — odpowiedział, może nie do końca zgodnie z prawdą, ponieważ w rzeczywistości nie myślał o niczym konkretnym. Jedynie namiastka jakiegoś problemu przemknęła mu przez umysł wraz zżerającą go ciekawością. Mimo wszystko miło poczuł się, gdy mężczyzna postanowił do tego wrócić. Nie spodziewał się tego.
    — Czy to jakiś głębszy problem skoro tego nie pamiętasz? — spytał ostrożnie, mocniej ściskając go przy pasie, natomiast drugą dłonią wylądował na jego udzie, gdy przestał bawić się długimi włosami.
    — Wiesz, spotykałem różnych dziwaków, jak to mówisz. Twoje dziwadła są najmniej dziwne pośród tego, co na własne oczy widziałem — lub do czego sam potrafił się dopuszczać.

@SATŌ KISARA

Uniósł brew wysoko z wymownym uśmiechem goszczącym na jego ustach, wątpiąc, że jeszcze tego nie wiedział. Zaśmiał się, puszczając mu to płazem lub, innymi słowy, dając mu za wygraną w tej mini potyczce  — tym razem. Kisara nie miał nic przeciwko niespodziankom, więc ostatecznie brak wiedzy na temat ich planów nie przeszkadzał mu ani trochę. Gdyby jednak ostateczne organizowanie ich czasu miało spaść na Satō, na tej płaszczyźnie również by sobie poradził; zdecydowanie nie uciekłby ze strachu przed porcją małej improwizacji.
 Na następne słowa mężczyzny przywdział minę, jakby pierwszy raz słyszał o czymś takim, jak stosunek seksualny.
 — Yoshi, o czym ty mówisz? Ja nie wiem nawet, co moglibyśmy robić w łóżku oprócz spania — powiedział z udawaną niewinnością, podczas gdy w jasnoniebieskich oczach tańczyły mu iskierki rozbawienia. — Może wczoraj nie pokazałeś mi wystarczająco jasno, że chciałeś czegoś więcej i ja zwyczajnie nie zrozumiałam… — Położył dłoń na swojej klatce piersiowej i lekko wydął dolną wargę, aby dodać sobie dramatyzmu. — Musisz mi dobitnie pokazać, bo niestety nie jestem zbyt bystra.
 Roześmiał się ponownie, zwieńczając tym swoje małe dramatyczne przedstawienie. Yoshidzie zdecydowanie uprzedniego wieczoru nie brakowało bezpośredniości, której nie sposób było nie zauważyć. Kisara z kimś innym prawdopodobnie już dawno by straciła cierpliwość lub w ogóle nie rozpoczynałaby takiej… gry. Bo to coś na kształt gry właśnie między nimi się wywiązało. Niełatwo było jej zrezygnować z ekscytacji, którą odczuwała dzięki temu, jak wpierw zbliżali się do siebie niemal do przekroczenia granicy, a potem cofali o krok, pół kroku w tył, aby podtrzymać jeszcze trochę dłużej wyraźnie istniejące między nimi napięcie. Można było porównać je do struny gitary, którą stopniowo nakręcano aż do momentu, w jakim finalnie najmniejsze pociągnięcie za nią spowodowałoby, że pęknie z przeładowania. Kisara był pewien, że prędzej czy później łącząca ich struna pęknie, choć sam nie wiedział, czy wolałby, aby nastąpiło to rzeczywiście później czy wcześniej. Gdyby dało się wybrać obie te opcje naraz, tak by właśnie uczynił.
 — Dokładnie tyle wkuwania było — potwierdził, wzdychając cicho; jak dobrze, że już to miał za sobą. Następne stwierdzenie przykuło jego uwagę. — Och, jakie to były studia? Porzucone z wyboru czy z przymusu? — Prawdopodobnie brzmiał na nieco wścibskiego, ale odmówił przejmowania się tym nad wyraz. Nadal twierdził, że jak ktoś nie chciał odpowiadać na pytanie, powinien po prostu odmówić.
 — Nie czujesz… W takim sensie, że już się na tyle przyzwyczaiłeś czy w ogóle nie? — Jeśli to drugie, był to całkiem zabawny zbieg okoliczności, zważywszy na to, że Kisara była z kolei szczególnie wyczulona na bodźce zewnętrzne oddziałujące na różne zmysły, w tym również i zapach. Nieraz nawet zbyt intensywne perfumy taksówkarza były w stanie wywołać u niej niesamowity ból głowy lub okropne nudności. Co do tego… — Jestem  przyzwyczajony do zapachu papierosów, bo też ich kiedyś dużo paliłem, więc jakoś znoszę. — Wpierw wzruszył ramionami, aczkolwiek potem wyszczerzył się figlarnie. — Najwyżej spryskam cię moimi perfumami i będziesz wtedy pachniał poziomkami. Iście onieśmielająco i przerażająco, jeśli ktoś zapytałby mnie o zdanie.
 Usiadłszy już, założył nogę na nogę i oparł się wygodnie o drewniany szkielet ławki. Słuchał niskiego, lekko zachrypniętego głosu Yoshidy, wzrokiem śledząc tor, jaki pokonywały płatki wiosennych kwiatów w drodze na ziemię.
 — Cóż… Rozumiem cię, tak myślę. — Zastanowił się chwilę. — Jak ja to widzę… Kolorowe kwiaty faktycznie trochę nie mają sensu. Ale nadal pozostaną kolorowe, niezależnie od tego, co się przytrafiło tobie czy mi. Tak naprawdę natura jest bardzo bezlitosna, istniejąc sobie i pozostając piękna, i jednocześnie nie przejmując się wcale, czy ludziom wokół niej jest źle. — Złapał bezwiednie za jeden z łańcuszków tworzących prosty harness, który miał na sobie. — Kwiaty nie więdną nagle, gdy ktoś nad nimi płacze. Może się to wydawać depresyjne, jednak w moim odczuciu właśnie ten ich brak przejęcia jest kojący. Gdy ja jestem smutny, w nich nic się nie zmienia, zatem mogę się pocieszyć ich nadal trwającym pięknem.
 Spojrzał na brązowowłosego, łapiąc się nagle na tym, w jak melancholijny nastrój wpadł tym przemyśleniem. Uśmiechnął się trochę zakłopotany.
 — To mogło zabrzmieć na trochę zagmatwane, wybacz. — Zagryzł wargę. — Czy w takim razie nie odpowiada ci życie, jakie prowadzisz? Rozumiem, że zmienienie go już nie bardzo wchodzi w grę.
 Wraz z oplatającym go ramieniem Yoshidy poczuł rozprzestrzeniające się po jego ciele ciepło. Westchnął z nieukrywaną przyjemnością, wcale nie próbując się odsunąć. Zamrugał natomiast na jego pytanie, odrobinę zaskoczony, że jego słowa zostały przekręcone w taki sposób, a potem zaśmiał się cicho.
 — Yoshi, a czym jest roleplay? Pamiętaj, tępa główka... — powiedział, kontynuując żartobliwie swoje zachowanie z wcześniej. Schował na chwilę głowę w szyi mężczyzny, podczas gdy ramiona drżały mu z rozbawienia. Po chwili jednak ustami przesunął po najbliższym mu fragmencie skóry Yoshidy, w miejscu zaraz po uchem, i mruknął cicho: — Kręci. A ciebie, mój panie?
 Nie mogąc się powstrzymać, przerzucił swoją długą, szczupłą nogę przez udo Minoru (na szczęście to zdrowe), przysuwając się jeszcze bliżej. Gdy dodatkowo dłoń mężczyzny znalazła się na jej udzie, poczuła się zdecydowanie mniej przytłoczona tematem, który sama na siebie z powrotem zrzuciła. Ułożyła swoje palce na wierzchu wytatuowanej ręki Yoshidy, by upewnić się, że na razie tam pozostanie.
 Westchnęła, gdy jej przypuszczenia okazały się prawdą.
 — Chyba robi się coraz większy — mruknęła. — Od dziecka robię tak z nadgarstkiem, gdy się wściekam, ale nie wydawało się to jakieś bardzo niebezpieczne. Z szyją z kolei— To dość świeże odkrycie, tak mi się zdaje. — Może i pojawiało się wcześniej, ale właśnie… nie pamiętała. Przesuwała palcami wzdłuż tatuaży i blizn na dłoni i przedramieniu mężczyzny, o tyle większych od jej własnych, delikatnych. Naprawdę lubiła jego dłonie. — Przypuszczam, że przez—
 Burknęła, sfrustrowana sobą, że ponownie się zawahała. Najwidoczniej musiała zrobić z siebie przedstawienie, nawet jak sama przecież zdecydowała się o tym powiedzieć.
 — Przypuszczam, że od śmierci mojego brata, od paru miesięcy — a właściwie to dokładnie od trzech miesięcy i czternastu dni.
 Kolejne zdanie trochę stopiło chłód, jaki wdarł się do jej serca po wyznaniu swojej tragedii na głos. Uśmiechnęła się kącikiem ust.
 — Tak dobrze jeszcze mnie nie znasz — powiedziała, wsuwając swoją obutą w trampka stopę pod łydkę mężczyzny, owijając mu tym samym nogą całą jego kończynę jak precel. — Aczkolwiek to najsłodszy komplement, jaki w życiu słyszałam. Przysięgam!

    Nie pierdol; pomyślał w pierwszym odruchu, gdy wsłuchiwał się w jego zagrywki. Minoru wczoraj z każdej, możliwej strony pokazywał mu, że zdecydowanie miał ochotę na jego bliskość w zupełnie innym wymiarze niż tę, którą rzeczywiście doświadczyli. Drażniło to, a jednocześnie trzymał Yoshidę elektryzujący dreszcz ekscytacji, gdy nie mógł dostać się do owocu, chcąc pochłonąć go w całości, by móc zaspokoić swoje pragnienie.
    Dłonią sięgnął do jego nosa, pstrykając go z niemałą intensywnością, gdy usłyszał z jego ust miękkie Yoshi. Tak bawić się nie będą.
    — Kisara, a Ty do kogo mówisz? — spytał się, dając po sobie zauważyć, że dla niego zdecydowanie za wcześnie było nazywanie go jakkolwiek zdrobniale — Jasne, nie jesteś — prychnął cicho, kręcąc głową na jej słabej jakości zagrywki. Dobrze wiedział, że nie była na to za mało bystra, ale jeżeli lubiła taką grać, to niech będzie. Yoshida nie miał nic przeciwko takiej rozrywce. To właśnie ona powodowała, że w podbrzuszu czuł z tego powodu lekkie pobudzenie.
    — To mówisz, że to, jak i wiele innych rzeczy, które wczoraj robiłem, były za mało wystarczające? — spytał się, odsłaniając przy tym fragment jego golfu, który tak sprytnie ukrył zaczerwienione ślady, pozostawione po wygłodniałym wilku. Teraz zaledwie musnął opuszkami palców za siniaczony fragment skóry, uśmiechając się do siebie lisio. Odsuwając rękę zostawił po sobie tęskne wspomnienie tego, co działo się wczoraj.
    — Więc co musiałbym zrobić, aby było to dla Ciebie bardziej zauważalne? — spytał się z jawną ciekawością, w jaki sposób odpowie mu na zadane pytanie. Był też zainteresowany tym, z czym dokładnie musiał się zmierzyć — miała to być łatwa czy trudna gra? Ile będzie musiał poziomów przejść o jakim poziomie, by dotrzeć do mety?
Mimo wszystko nie mógł powiedzieć, że te zagrywki nie sprawiały satysfakcji i jemu. Było to coś na pozór innego i świeżego; nawet wybryki z Yuushinem nie dostarczały mu takiej adrenaliny, jaką dostarczał mu Kisara, będąc bliski tego, aby sięgnąć gdzieś dalej; ścisnąć mocniej. Jednak w takich momentach pojawiała się granica, której razem przekroczyć jeszcze nie chcieli — a raczej długowłosy trwale uskuteczniał to, by Minoru jej nie przekroczył, a przecież miał na to tak wielką ochotę. Niewielu, z którymi spotykał się w swoim życiu, grali tak trudnych do zdobycia. Chociaż co to za trudność, skoro pozwalał mu się obmacywać? Nie do końca tego rozumiał, ale wcale nie musiał — liczyła się dobra zabawa, a on z Kisarą bawił się wyśmienicie.
    — A wiesz, i to i to. Po prostu nie były mi już do niczego potrzebne, a też przestałem mieć czas, by na zajęcia chodzić. Nie zależało mi na papierze jakoś szczególnie, więc w sumie nie żałuję swojego wyboru. A studiowałem kryminologię i kryminalistykę — odpowiedział dosyć obszernie na zadane mu pytanie, nie potrafiąc zmieścić się z tym w jednym, konkretnym zdaniu.
    — W takim sensie, że lata temu straciłem węch. Pozapominałem większość zapachów w sumie, czasem nie wiem, czy jak myślę o jakimś aromacie to faktycznie moje wspomnienie jest słuszne — przyznał bez jakiegoś szczególnego smutku w głoście. Stało się to dla niego dość naturalnego. Znajdował się już na takim etapie, gdzie gdyby miał możliwość odzyskać węch, nie wiedziałby, czy rzeczywiście tego by chciał. Może tylko wyłącznie po to, by lepiej czuć smak potraw lub wyczuć toksynę, którą normalnie nie poczuje.  
    — Naprawdę? Nie wyglądasz mi na palacza, chociaż w sumie różnie w życiu bywa — dostrzegł, wzruszając jedynie ramionami, nie będąc w jakimś szczególnym szoku kiedy Kisara przyznała, że miała swój epizod nałogu z nikotyną. Cayenne okazuje się, że nie miał problemu wyłącznie z papierosami, ale z alkoholem również, czego nie do końca uznawał jako za swój problem. Zaśmiał się jednak na stwierdzenie o perfumach, podłapując jego figlarność.
    — No ładnie. I tak mam się z nimi pokazać na przykład w pracy? Przecież zjedzą mnie żywcem od takiego zapachu — zaśmiał się, choć to iście go nie do końca przekonywało, to jednak wciąż bawiło.
    Kiedy rozsiadli się wygodnie na ławce, nie spodziewał się, że chłopak rzeczywiście tak metaforycznie podejdzie do słów, które z siebie zrzucił. To prawda, jego życie bywało nagłe i pełen niespodziewanych chwil. Z każdym dniem stawało się ono trudniejsze wraz z wyborami, które decydował się podejmować, przez co coraz częściej był narażony na przeróżne niebezpieczeństwa. Czasem spływający ciężar przyduszał go i miał dość, ale nie na tyle, by od tego życia uciec. Wiedział też, że na życie samo w sobie nigdy nie spojrzy oczami przeciętnego obywatela. Było to nierealne; nawet jak żywe kolory otaczały go do porzygu, zawsze będzie widział w nich pustkę. Słuchał go więc, z dostojnym skupieniem, dając mu wystarczające poczucie bycia słuchanym. Mielił wypowiedziane słowa, spoglądał na każde drgnięcie warg i każde przygryzienie. Dawał mu odczucie skupienia uwagi całościowej, a gdy skończył, uśmiechnął się do niego nieznacznie, chwytając w palce jego delikatny podbródek.
    — Miło mi się Ciebie słuchało, więc nie mam Ci co wybaczać — odpowiedział z głosem aksamitnym, zupełnie nie pasujący do tematu, który wymsknął im się z ust. Kciukiem pogładził jego twarz, by po tym geście ręka mogła ułożyć się wygodnie na udzie mężczyzny, chłonąc od niego bijące ciepło.
    — Chciałbym chociaż na chwilę zobaczyć świat Twoimi oczami. Wydaje się być... smutnie piękny, wiesz? Nie umiem lepiej tego określić, ale jest on intrygujący. To oczywiście komplement — przyznał, machinalnie ściskając palce na mięśniu mężczyzny, śląc mu jednej z wielu uśmiechów, które dziś gościły na jego twarzy — Wiesz, nie wyobrażam sobie innego życia od tego, co mam teraz. To nie jest tak, że chcę z niego zrezygnować. W jakiś chory sposób podoba mi się jakie jest. Tylko... nie wiem, czy znajdzie się ktoś, kto będzie umiał je zaakceptować, wytrwać w nim ze mną u boku, po prostu. Nie przestraszyć się tego, w jaki sposób widzę świat. Jak go traktuję zresztą też — odpowiedział, nawiązując do tego, co mówił wcześniej. Dziś nie zamierzał podejmować się tematu, chociaż sytuacja w podziemnym garażu mogła częściowo naprowadzić Kisarę na to, jakie życie wiedzie Yoshida. A to był zaledwie zalążek tego, co faktycznie robi i jakie okrucieństwa potrafi wymierzyć w całkiem niewinnych ludzi. Od pobicia wścibskich studentek, przechodząc przez morderstwo, kończąc na handlu ludźmi i ich organami.
    Spojrzał się na opadający płatek, który wylądował na ramieniu przechodzącego. Musiał przyznać, że im dłużej siedział w otoczeniu tych kwiatków, tym bardziej robiło mu się przytłaczająco. Nie do końca rozumiał tego stanu, ale możliwe, że brak przyzwyczajenia się do życia w naturze była dla niego męcząca. Ostatnio jedyne co ma z tym wspólnego, to bukiety kwiatków, które dostaje od swojego kontrahenta i które Kisara miał okazję zauważyć na jego stoliku w salonie. Możliwe, że ten element mieszkania spodobał mu się najbardziej.
    — Oj Kisara, chodzisz do mojego klubu, nie uwierzę w to, że nie wiesz czym to jest — odpowiedział w pierwszym odruchu z mrukliwym śmiechem w głosie, chcąc odrobinę podrażnić się z nim. Jednocześnie wsparł głowę o ławkę, odchylając nieznacznie głowę, by móc spojrzenie przenieść z kolorowych kwiatów na błękitne niebo. Czując jednak bliskość ust przy swojej szyi, przez plecy przebiegł go miły dreszcz, wspomnieniami nieznacznie wracając do wczorajszego dnia. Kącikiem ust uśmiechnął się do siebie, natomiast dłoń, którą luźno trzymał na udzie długowłosego, zaczął nią sunąć to w górę, to w dół, paliczkami drażniąc wrażliwsze nerwy na mięśniu bliżej pachwiny mężczyzny.  
    — To dobrze. Twojego pana też, kruszynko — stwierdził niemalże szeptem, na chwilę pozwalając się pochłonąć w tej krótkiej chwili. Może dlatego też na moment przymknął oczy, zgarniając pełnymi garściami obecność Kisary przy sobie.
    — To brzmi jak najsłodsze wyładowanie złych emocji — zaśmiał się, choć w rzeczywistości nie powinien. Kiedy on  złościł się, potrafił rozwalić mieszkanie w drobny mak, raniąc przy tym nie tylko siebie, ale i innych. Później jednak nie było mu tak mocno do śmiechu, jednocześnie też nie odczuwał żalu w związku z informacją o śmierci. Ten aspekt był mu tak dobrze znany, że z czasem człowiek wyzbywał z siebie wszelakie emocje, które odpowiadały za współczucie, aby zwyczajnie całkiem nie zwariować. Swoją drogą u Minoru zabijanie sprawiało wybudzenie się najczarniejszych instynktów jaki w nim istniały.
    — Ciężka sprawa — odpowiedział, ponieważ jedynie na tyle było go stać w tym momencie. Mówił szczerze, ponieważ wielokrotnie tracił ludzi, czy to ze swojej dywizji czy przyjaciela, jedynego z niewielu, z którym rozumieli się bez słów.
    Podniósł głowę, otwierając również oczy. Spojrzeniem powędrował na czubek głowy ciemnowłosego, by nagle oprzeć się o nią policzkiem. Tak było mu zdecydowanie o wiele lepiej i wygodniej.
    — Chyba będę musiał mówić je więcej i częściej w takim razie. Zresztą, Ty też mnie jeszcze nie znasz  — odparł, doglądając nabywających ludzi do parku, w tym i dzieci, które zaczęły robić sporo hałasu — Masz ochotę pójść gdzie indziej? Jednak kwitnące parki nie są moją mocną stroną — zaśmiał się w oczekiwaniu na decyzję mężczyzny.

@SATŌ KISARA

 Fuknął z zaskoczenia, gdy pstryknął go w nos. Wszelkie… obrażenia w tym miejscu zawsze odczuwał, jakby były sto razy bardziej poważne niż w rzeczywistości. Yoshida przy okazji trafił go na tyle wysoko, że ruszył znajdujący się u grzbietu jego nosa czarny kolczyk. Nie było to bolesne per se, jednak nie powstrzymało go to, żeby spojrzeć na Yoshi z drobnym wyrzutem. Momentalnie zapragnął użyć w stosunku do niego każdego możliwego zdrobnienia, jakie tylko by mu przyszło do głowy. Chwilę później jednak mężczyzna wsunął palce za krawędź jego czarnego golfu, muskając tym samym rozgrzaną tam skórę. Przełknął ślinę, co pewnie Yoshida mógł wyczuć lub co najmniej zobaczyć; krew napłynęła mu do policzków na wspomnienie tego, co doprowadziło jego szyję do takiego stanu. Minoru zdecydowanie nie oszczędził tego wrażliwego miejsca, czego skutki mógł podziwiać rano w lustrze — sińce przez noc nabrały intensywnego bordowo-niebieskiego koloru, przez co nie mogły pozostać niezauważone. Kisara chciał ich dotknąć i sprawdzić, czy nadal bolały lekko pod naciskiem, tak jak zrobił to wcześniej dzisiaj, gdy je dostrzegł.
 Cóż, teraz już za długo milczał; nie mógł zacząć dręczyć Yoshidę pieszczotliwymi, najwidoczniej niechcianymi określeniami. Takim właśnie sposobem z łaskawością go oszczędził. Tym razem.
 — A czemu mam ci zdradzać takie sekrety? — mruknął, kontynuując droczenie się z nim, choć wiedział, że powoli zbliżał się do granicy, przy której takie komentarze mogą stać się dla Yoshidy zbyt irytujące. Był ciekaw jednak, jak daleko może się posunąć w swoich prowokacjach i jak długo testować jego cierpliwość. Czy Minoru był osobą, która szybko traciła opanowanie — w takich sytuacjach, a może po prostu był porywczy w codziennym życiu? Kisara był pewien tylko jednego: że nie do końca przeszkadzała mu wizja, w której mężczyzna ostatecznie ma dość bycia tak brutalnie przez niego drażnionym i wreszcie bierze go tak, jak tego chce, nie pytając już Kisarę o zdanie. Uśmiechnął się chytrze na tą myśl, obserwując uważnie reakcje Yoshidy. A widział w nich… duży potencjał.
 Temat studiów odrobinę ujarzmił jego rozwiązłe przemyślenia. Kiwnął głową na jego słowa.
 — Masz rację, nie ma co robić ich na siłę — powiedział i choć naprawdę wierzył w tę opinię, z jego ust wybrzmiało to z bardzo hipokrytycznym wydźwiękiem. Yoshida, rzecz jasna, nie mógł tego dostrzec, lecz gdyby usłyszeli to jego znajomi, spojrzeliby na niego z ogromnym powątpiewaniem. W tym Kaname. A może przede wszystkim Kaname. Postanawiając jednak radośnie zignorować swoje podwójne standardy (takiej rady w swoich studenckich latach nie przyjąłby do wiadomości), uśmiechnął się, słysząc nazwę kierunku. — Kryminologia i kryminalistyka, co? Cóż za piękna ironia.
 Nie wiedział nadal, czym dokładnie zajmuje się brązowowłosy, aczkolwiek bazując na wydarzeniach z minionych dni, nie było to nic… konwencjonalnego, mówiąc górnolotnie. I czy w ogóle chciał wiedzieć detale? Był już świadom, że nie było to bezpieczne; czy powinien zatem dociekać? Czy jemu też mogło grozić teraz niebezpieczeństwo? Czemu nie był tym odpowiednio przejęty?
 Coś zmieniało się w jej głowie. Ten proces zaczął się prawdopodobnie już wcześniej, rozwijając się tym bardziej po dowiedzeniu się, że jej brat nie zginął w wyniku przypadku, jak ich rodzice, a został zabity przez kogoś. Świat był surowym, bezlitosnym tworem. Może nie było w nim zawsze miejsca na łagodność Kisary.
 — Och, to ciekawe — odparła, zastanawiając się, jakby to by było funkcjonować bez tak istotnego zmysłu. W jej życiu sprawiał on dużo kłopotów, z drugiej zaś strony wiele jej wspomnień bazowało właśnie na odczuciu jakiegoś konkretnego zapachu: woń pieczonych w południe drożdżówek z cynamonem przez jej biologiczną matkę, gdy jeszcze wszystko było obleczone warstwą bezpieczeństwa i niewiedzy; nuta truskawek w połączeniu z mlekiem, która stale zdawała się być obecna na materiale jeansowej kurtki Ichigo; jaśmin, blisko jego skóry. Intensywny odór krwi, gdy pierwszy raz widziała otworzoną ludzką klatkę piersiową… Mogłaby pewnie wymieniać tak bez końca. Zamiast tego uśmiechnęła się szeroko, gdy podłapał jej humor. — Też bym cię zjadła. Ale z tego powodu może byś się ucieszył, hm?
 Gdy po zakończeniu swojej długiej, wnikliwej wypowiedzi Yoshida pogłaskał ją po policzku, Kisara westchnęła cicho. Smutno piękny... Gdy szeptem powtórzyła to określenie, uświadomiła sobie, że w istocie mogło do niej pasować. Choć często dostrzegał wiele pięknych aspektów w swoim życiu, smutne było to, jak równie często spotykał go zawód.
 — Brzmi to tak, jakby już ktoś wcześniej nie wytrwał — zauważył. Dopiero gdy słowa opuściły już jego usta, uświadomił sobie, że być może nie powinien tego mówić. Była granica jego wścibskości, której nie musiał przekraczać na pierwszej randce. Dotknął dłoni, która spoczywała na udzie Kisary, a oczami przekazał mu, że nie musi wcale na to odpowiadać.
 Jej poczynania mogły również służyć jako pewnego rodzaju odwrócenie uwagi od poważnych tematów. Wciąż z ustami blisko jego szyi Kisara wzięła głęboki wdech, by zamaskować jęknięcie, które prawie wydostało się z jej gardła, gdy palce mężczyzny znalazły się niebezpiecznie blisko jej członka, a następnie — na jego słowa. Twojego pana też, kruszynko. Poczuł znajome uczucie chwilowej pustki nisko w brzuchu, manifestację jego podniecenia. Będąc tak blisko siebie (o co sam również zadbał, oplatając się wokół mężczyzny jak koala), łatwo było zapomnieć, że nadal znajdowali się w miejscu publicznym.
 — To nie jest słodkie — powiedziała z mocą — w końcu w momencie, gdy to się działo, wcale nie odczuwała rozbawienia — choć widząc, jak Minoru się śmieje, jej rysy twarzy również nieco złagodniały. — Ech, no może trochę. Porównując do innych sposobów okazywania złości… — Prychnęła. — Tylko nie zapomnij się śmiać, jak całkiem się uduszę w takim razie.
 O śmierci Kuro natomiast postanowiła uciąć już temat. W końcu… wcale nie musiała o tym rozmawiać. Tyle, ile powiedziała, było i tak już wielkim wyczynem, jeśli ktoś zapytałby ją o ocenę.
 — Jeszcze — potwierdził. Po usłyszeniu następnego pytania bez wahania wstał z ławki, podekscytowany. Jeszcze na chwilę pochylił się nad Minoru, łagodnie ucałował go w skroń, a następnie wyciągnął do niego rękę i pomógł mu wstać. — Jasne! Prowadź!

| 1 kwietnia

Przytknęła skroń do nierówności kory wiśniowego drzewa, na które - bez mniejszego namysłu się wspięła, podciągając i zwijając pop kolana długą, zwiewną spódnicę w kolorze podobnym rozsypującym się płatkom. Przerzucona przez ramię torba nie przeszkadzała, by wspiąć się nieco wyżej, a i pień, na który służył a wsparcie, zachęcał, by usiadła na niewysokiej gałęzi, opierając finalnie plecami o chłód kory. Wygoda pozycji i osiągniętej perspektywy skłoniła smukłe dłonie, by wysunęły obleczony zieloną oprawą szkicownik. Ochotników do znalezienia się na pergaminie było wystarczająco, by pozostawić na wargach lekki, zamyślony uśmiech. Całość, owionięta ulotnością płynących świąt Hanami, wyznaczało nieśpieszny kierunek na społeczna interakcję, gdzie centrum stały się kwitnące drzewa. Nawet o tak wczesnej, bo porannej porze, ścieżkami parku przechodziło się sporo osób. Większość - urzeczona widokiem, trzymała się wyznaczonych ścieżek i rozsianych urokliwie ławeczek. Niektórzy korzystali ze słońca, rozkładając koce na zielonych przestrzeniach. Na rozsianych wokół drzewach, jeszcze - nie wiedziała nikogo. Prawdopodobnie.
Uwielbiała porę kwitnienia, płomień różu, bieli i drobin jaśniejącego fioletu. Przestrzeń, jak wyrwana z sennej wizji, znaczyła powietrze wirującą fasadą koncertu, jaki tworzyły ludzkie szepty, westchnienia, śmiech i szum prószących się drobin, jak różowych śnieżyn. I nawet jeśli świadomość łatwo było uchwycić w fakcie popularności motywu malarskiego - jak to, obejmowane czernią źrenic, wodziła modlitwę kreślonych linii po swojemu. Wyrywała historii fragment i wrzucała w nowe barwy. Przerwała z westchnieniem, bo ruchem zamaszystym pociągnęła kreskę tak silnie, że ułamała końcówkę grafitu, a sam ołówek wystrzelił do przodu, niemal jak pocisk z procy, prosto.., w przechodzącą obok sylwetkę. W pośpiechu nachyliła się, zsuwając jedną dłoń na drewno pnia, w drugiej zakleszczając rozwarty kartkami szkicownik. Opuściła nogi i wychyliła się, by dostrzec, komu winna była przeprosiny. Włosy rozsypały się luźno po ramionach, tworząc opadającą, czarną kotarę wokół twarzy. Policzki zaróżowiły się wkradającą się niecnie emocją.
- Nie chciałam! Przepraszam! - zawołała z przejęciem, wciąż nie widząc wyraźnie między kwietną aureolą nic, ponad zarys zbliżającej się sylwetki (a może sylwetek?).  Poruszyła nerwowo stopami skrytymi pod czarnymi, wiązanymi bucikami, machając nimi jak podlotek na huśtawce, by zachować wdzięczna równowagę i nie zachwiać się zbytnio i nie wykonać niezbyt spektakularnego salta na ziemię.

| Eji kogoś ustrzeliła ołówkiem. I starałam się krótko!

@Seiwa-Genji Enma  @Hattori Heizō  @Munehira Aoi

Już jestem w parku. Będę tam gdzie zawsze.

Siatka z zakupami kołysała się zawieszona na nadgarstku, gdy Hattori wystukiwał wiadomość na ekranie telefonu na chwilę przed schowaniem go do kieszeni. Park centralny zawsze cieszył się dużą popularnością, ale odkąd marzec zniknął z kart kalendarza, ludzie zlecieli się tutaj jak ta chmara owadów zwabiona widokiem kwiatów. Dookoła było kolorowo nie tylko od barwnej roślinności – nawet niektórzy mieszkańcy, który poczuli wiosenny zew, narzucali na siebie barwne, bardziej nowoczesne kimona. On z kolei nie zrezygnował ze swojego monochromatycznego wydania. W tej feerii kolorów nie sposób było się na czymkolwiek skupić, nawet znajoma sylwetka mogła bez trudu wtopić się w tłum, nawet jeśli skupiony wzrok przeskakiwał kolejno z jednej mijanej osoby na drugą, choć gdyby tylko Seiwa znajdował się już gdzieś w zasięgu, oczy same przylgnęłyby do znajomej sylwetki. Bo przecież była charakterystyczna – w wyglądzie, w posturze i nawet w chodzie. Nie miał powodu do zniecierpliwienia, a mimo tego czuł je za każdym razem, gdy musiał czekać; gdy mrowiące opuszki palców za sprawą dotyku nie upewniły się, że nadal tu był.
  Nie mówił o tym.
  Obiecał, że będzie tam gdzie zawsze – nic dziwnego, że w końcu przyszło mu zboczyć z wytyczonej dla spacerowiczów ścieżki, depcząc świeżą trawę. Przez te kilka miesięcy odzwyczaił się od widoku ludzi, którzy urządzali sobie pikniki; odwykł od tej wszędobylskości, przez którą tak ciężko było się w pełni unikać. Właśnie przechodził pod jednym z drzew, gdy coś – może zwykła, mała gałąź – odbiło się od jego ramienia. Prawdopodobnie nie zwróciłby na to większej uwagi, gdyby nie dobiegający znad jego głowy, przejęty głos. Zadarł głowę wyżej, najpierw natrafiając wzrokiem na poruszające się w powietrzu buty, dopiero po chwili oczy sięgnęły ku dziewczęcej twarzy. Dziwnie znajomej, ale w tej chwili nie potrafił przypomnieć sobie, skąd w ogóle ją znał, choć przez kilka pierwszych sekund, gdy brwi ściągnęły się w zamyśleniu, wyraźnie próbował to zrobić.
  — Nie szkodzi — zapewnił, zupełnie mimowolnie opuszczając wzrok na ziemię. Chwilę błądził nią po trawniku dookoła siebie, zanim upuszczony ołówek rzucił mu się w oczy. Choć żadna prośba o podanie go nie padła, sięgnął po przedmiot i wyprostowawszy się, wyciągnął rękę do góry, by zwrócić go właścicielce. — Twoje?

Wiatr delikatnie poruszał gałęziami drzew wzburzając w niebo różowe płatki wiśni, co stanowiło wręcz idealną scenerię na romantyczne schadzki. Nic więc dziwnego, że święto kwitnięcia było trzecim terminem, tuż po Bożym Narodzeniu i Walentynkach, podczas którego pary najczęściej zaręczały się. Gdzie nie spojrzał, dostrzegał zakochanych idących za rękę bądź piżdżących się do siebie jakby nie widzieli się od kilku miesięcy.
Bleh, obrzydlistwo.
Wsunął do ust kawałek jednego z dwóch dango, które miał przy sobie, krocząc wolnym krokiem przez park. Enma nie był sympatykiem tłocznych miejsc, zwłaszcza, że wszechobecny harmider podrażniał jego wrażliwe uszy, aczkolwiek zmiana dotychczasowej scenerii działała w pewien sposób kojąco na znerwicowane myśli, które ostatnimi czasy kłębiły się w jego głowie. Nie planował zatrzymywać się tu na dłużej. Zresztą, nawet jakby chciał gdzieś odpocząć, to praktycznie nie było miejsca, gdzie mógłby usiąść ze swoim dupskiem, nie mówiąc już o wolnych ławkach.
Ale hej, spokojny spacer jeszcze nikomu nie zaszkodził.
Los jednak miał dla niego zupełnie inny plan, kiedy kątem oka dostrzegł znajomą sylwetkę. Co jak co, ale akurat jego najmniej się tutaj spodziewał. Mimo wszystko obraz Hattoriego na tle różowych kwiatów wydawał się tak abstrakcyjny jak krowa tańcząca w balecie.
A jednak, o dziwo, jego osoba całkiem dobrze komponowała się ze scenerią.
Nieświadomie zboczył ze ścieżki i żwawym krokiem ruszył w jego stronę, powoli unosząc rękę z dango, które zdążył już zjeść do połowy.
- Hej, Hat- - zamilkł, kiedy ujrzał lecący w powietrzu przedmiot, chyba ołówek, który zaatakował bezbronnego bruneta. Zamarł, wpatrując się w tę scenę totalnie zbity z tropu, choć jego wnętrze zaczynało drżeć z rozbawienia. Wzrok powędrował w bok, na drzewo, gdzie z kolei ujrzał kolejną znajomą sylwetkę.
- Ej- - chciał się odezwać, jednak i to słowo ugrzęzło mu w gardle, bowiem obraz, którego właśnie był świadkiem, wyglądał jak scena wycięta z typowego filmu romantycznego.
Ona, piękna i nieśmiała, z różowymi płatkami sakury wplątanymi w rozwiane, czarne pasma włosów.
On, przystojny i stonowany, marzenie zapewne niejednej kobiety, a jednak zapatrzony tylko w nią.
Połączył ich mały wypadek. Magiczny ołówek.
A po środku stał on, Enma, jedzący dango.

@Hattori Heizō @Ejiri Carei @Munehira Aoi @Seiwa-Genji Rainer

  Dziesięć tysięcy kroków. Umowna liczba, żeby nie zbić się w kupę tłuszczu, ani nie dostać na głowę od siedzenia w czterech ścianach. To drugie mogło się jedynie pogłębić, bo umysł i tak już tarł przez ściany czaszki, przegryzając się przez nią zębiskami. Szczególnie teraz, kiedy dłoń upstrzona obrączkami białego złota ciasno przylegającymi do delikatnej skóry, trzeszczały na obudowie komórki przy uchu mężczyzny. Stał na uboczu, z wolną z pozoru dłonią zapartą na białej lasce, bo tej opuszki sunęły subtelnie przez plastik, kiedy kącik ust kierował się ku uchu w krzywym uśmiechu pobłażliwości.  — Ale nie bardzo mnie to w ogóle obchodzi... Uwierz mi, że jesteś dla mnie tylko stratą czasu teraz, jeżeli nie potrafisz tego załatwić — w pomruku układającym się w krótki śmiech słowa zapierają się na wargach, a pastelowe spojrzenie napiera na przestrzeń, gdzieś na linię horyzontu parku, przez ścieżki, których nie dojrzy, ale po których wie, że jak mrówki przewijają się rozćwierkani ludzie. Szczebiot niby radosny, a wprawiający w niewygodną nerwowość.  — To przecież tak proste, prawda? Tak mówiłeś. „Żaden problem, daj mi tydzień". Dałem Ci tydzień. Z chęcią dałbym Ci kolejny, ale dobrze wiemy, że to niczego nie zmieni — ostatnie zgłoski tlą się łagodniej, trąc język wymuszoną nutą spokoju, zbyt słodką, aby brać ją za prawdziwą i szczerą.  — Dlatego grzecznie pojawisz się na spotkaniu, przekażesz mi, co udało Ci się o niej dowiedzieć i rozejdziemy się, tak? — Krótka pauza lawiruje za pytaniem, tkana w ponownym ruchu ciała, bo te nie może zapomnieć, że znów jest ciałem i potrzebuje aktywności, potrzebuje poczucia życia, które daje mu szarpnięcie za mięśnie. — Tak. Brawo. Grzeczny chłopiec. Widzisz, jeżeli bardzo chcesz, to potrafisz — nie czeka na odpowiedź, gdy komórka ląduje w kieszeni kremowego prochowca, narzuconego od niechcenia na smukłość ramion, z których leje się w łagodności jedwabista błękitem koszula. W głębszym oddechu stara się odnaleźć ukojenie dla podnoszącego się ciśnienia. Szarpie mu żołądek, ta cała pogoń, męczy i mami jeszcze mocniej myśl, że zamiast znajdować się bliżej celu, każdego dnia oddala się od niego mocniej. Bo oni muszą uciekać. Od kiedy znów im się pokazał, kiedy znów żyją myślą, że ich cudowny, wspaniały i jedyny syn nadal istnieje.
  Tak jak myślał, potrzebuje jedynie kilku kolejnych minut spaceru w szumie białej laski trącej przez chodnik, nim znajomy głos odzywa się w przestrzeni przed nim. I uśmiech ponownie drga na różu ust, tonąc w bielmie wejrzenia.
  —  Aoi...
  — Podaj mi swoje ramię, Yūji — pada komendą, gdy dłoń, zanim zawinie się na masywnym przedramieniu obitym w czarną, skórzaną kurtkę, składa pomocniczą laskę i przewiesza ją przez nadgarstek.  — A teraz zamieniam się w słuch — paliczki Munehiry zakleszczają się mocniej na twardości materiału, na jednym ze sztywnych wybrzuszeń w zgięciu łokcia. Wie, jak wygląda jego aktualny towarzysz; wie, że popiel jego własnych włosów, sięga jedynie do ramienia mężczyzny, że twarz zawsze skupiona jest i napięta na linii kanciastej szczęki, naprężonym ścięgnem wędrując ku zdeformowanemu lewemu uchu, które niegdyś rozszarpane, teraz przylega w zbliznowaceniu do wygolonego boku głowy resztką miękkich kostek i błyszczącej od dawnych ran skóry. Szerokie to, ostre w rysach, zimnem i ordynacją wybrzmiewając w zachrypłym głosie. Od kogoś innego Aoi tka w głowie wspomnienie, że ten szorstki zwierzęcy włos na głowie Yūjiego jarzy się neonową zielenią, jak jeszcze nierozwarty, bo zbyt młody, kwiatowy pąk. Nie pasuje mu to teraz, bo przecież są w parku, który niesie się zapachem wiśni, które już za kilka dni zalegną zgnilizną na ziemi i z delikatnych płatków zmienią się w maź brunatną i lepką. Koi zapach, który może i zbyt nachalnie drga w jeszcze chłodnym powietrzu, przez co nie potrafi wynieść się na wyżynę zdegustowania i zdenerwowania na znajomego. Na jego przejaw braku profesjonalizmu. Na to, że będą musieli zakończyć swoją biznesową relację, bo ten jest wart tyle samo co inni — nic. 
  — Dobrze wiesz, że to nie są... zwykli ludzie. Ukrywają się dobrze. Szczególnie ona. Na pewno nie są teraz razem. Wiem, że On specjalnie wyjechał do Tokio. Ale nie w ten sam dzień co Ona... — w przyciszeniu plecie historię, którą Aoi zna zbyt dobrze, bo już ją raz przerabiał. Już słyszał podobny bełkot. Daje się jednak prowadzić przez park, zanim poczuje subtelne szarpnięcie i szeroką dłoń układającą się na jego.  — Stój. Także nie wiem, czy teraz ma to sens — Munehirę uderza déjà vu, bo gdy zatrzymuje się w pół kroku, wyłapuje znajome brzmienia głosów, chociaż te są niewyraźne, niepewne między kołtunem myśli, a przecież dzieli ich maksymalnie długość szerokiego wykroku. Stanąć w zbiegowisku, no tak. Byleby nie wyglądać na podejrzanych. Byleby nie przyciągać spojrzeń innych; kiedy to wydawało się niemożliwym, mając pod ręką ślepca; ślepca, który przylega ciasno do góry poszarpanego bliznami mięsa, jakie jak to mawiał Takashi, nieszczęsny poprzednik Yūjiego, strzela pustym, czarnym spojrzeniem w każdą stronę, jakby wszyscy byli zdrajcami. Kontrastują ze sobą zbyt silnie. Bo Aoi znów opływa w miękkości drogich tkanin, mieniąc się biżuterią, tą zwisającą z mlecznych płatków uszu, zapiętą na łabędzim łuku szyi, odbijając kwietniowe słońce od pierścieni; gdy Yūji rysuje się na tle romantycznej scenerii jak głaz na samym środku kwietnika.
  Opuszki palców sięgają na moment ku uchu, przecierając delikatność długiego krzyża, nim rozczapierzona dłoń zaprze się dynamicznie na piersi mężczyzny.  — Zawsze jest to samo. „Nie da się", „spróbujemy inaczej", „może innym razem", „nie wiem". Wiesz, co ja o tym myślę, prawda? — Półszept, gdy podbródek unosi się nieznacznie ku górze, a blada tęczówka w przymrużeniu powiek strzela ku twarzy. Zachowuj się spokojnie...; ścieli się w umyśle, gdy prostuje się i znów oplata dłoń przez przedramię mężczyzny. Skupić się. Ale ta znajoma woń, znajomy głos, znajoma aura uderza w skorupę i zaczyna ją rozłamywać. 
  
(dłuższy, bo musiałam się jakoś przy was osadzić... Dalej będę już grzeczna.)

Opuszka mimowolnie stuka w lekko podświetlony ekran telefonu. Rainer zatrzymuje się i raz jeszcze czyta otrzymaną wiadomość, jak gdyby nie z jednym zdaniem a do czynienia miał z rozwiniętym paragrafem. Przestępuje z nogi na nogę i zaraz rusza dalej. Krokiem powolnym, stoickim, z podbródkiem — jak ten kamień wyrzucony nad głowę — skierowanym ku barwionemu lazurem niebu. Już z pierwszą mijaną sylwetką, która zdawała się podążać w tym samym kierunku, przybrał postawę śmielszą. (Inni stwierdziliby, że wynioślejszą). Kręgosłup wyprostowany, choć barki opuszczone. Oczy skryte pod na wpół ciemnymi okularami — filtr wchodzi w odzienie brązu, nie czerni — by nad nimi łagodnie układały się skroplone różaną wodą włosy. Nie wie, kiedy mija postać niemalże rysowaną w kontraście do tej jego. Skąpaną w bieli kosmyków i mlecznym spojrzeniu; i skóra mężczyzny zdaje się błyszczeć cyklamenowym brokatem, gdy tak jeden z płatków wiśni, nieśmiało, uważnie, opada na tamtego ramię. Rainer zwalnia na moment tuż przy tej dziwnej, rozrysowanej jak w powieści parze. (Jeden z nich to opiekun o szerokich barkach i dobitnie obecnym spojrzeniu; drugi kaleka o palcach jak kotwice upuszczonych na mocne ramię partnera). Zatrzymuje się, by narracja spięła się w kontrast pomiędzy bielą śleopty a czernią zionącego zza przydymionych szkieł okularów spojrzenia.
  Całość wysokiej, prostej i nienaturalnie posągowej sylwetki chłopca mieści się w cienkiej, transparentnej koszulce koloru spadających na ziemi kwiatów, gdzie nań narzucona jest zwiewna, luźna koszula w podobnych, ale bardziej przygaszonych odcieniach. Rozpięta, luźna, przy delikatnych powiewach zakrywająca rysujący się na prawym boku tatuaż. Tuż nad biodrami skórzanym, ale pastelowym paskiem spięte zostały luźne, proste spodnie, których rozpiętość kontrastuje z przylegającą do klatki piersiowej koszulką. Eleganckie, schowane pod upuszczoną nogawką buty. Na całości lejących się materiałów czasami tylko upuszczony zostanie blik światła, który w krótkiej sekundzie zatrzyma się w metalu srebrnych pierścieni, sygnetu bądź delikatnych jak mgła, dłuższych kolczyków. Namalowany jest więc Rainer pędzlem matki, która zazwyczaj przenosi ludzi na płótno w sposób gładki, finezyjny, acz wpuszczający w farbę tradycyjność malarstwa yamato-e.
  Chłopiec przekrzywia głowę, by wpierw dostrzec uwieszone na gałęzi dziewczę, niżej zatrzymaną w chwili postać Hattoriego. Rozbawione oczy i skonfundowane spojrzenie ciągną głowę do prawego barku, by w tymże geście dostrzec pośród tłumu postać Enmy. Podchodzi do kuzyna krokiem podobnym aktorom, którym przyszło grać w zaplanowanej dla nich scenerii. (Nic dziwnego. Od samego początku towarzyszy Seiwie niewygodne uczucie ucisku w klatce piersiowej. To podsycane każdym z uchwyconych spojrzeń. Choć tęczówki zgromadzonych zdają się blednąć pod naporem filtru okularów, to z czasem i przezeń się przedrą. Wypalą na policzkach nienawistne ślady, tamże osiądą, wgryzą się… Cholera).
  — Hej, Enma. Kradnę jedno — mówi kiwając ku niemu głową i dłonią niczym ptasim, wdzięcznym ogonem sięgając jednego z dango uwieszonych na drewnianej szpadce. Słodki, ryżowy posmak rozpuszcza się na języku.

Wrażenia zmysłów nie mieszały się. Carei chwytała każde z osobna, mocując kreską zawiniętą w grafit na kartkach szkicownika. Potrafiła je ulokować niemal nieruchomo, jak w pejzażu na siatkówce oka zatrzymanym, wołającym o poruszenie. To samo właśnie drgnienie, popychające silniejszą pokusą przekłucia cienia z ołówka na umykającą spod palców biel, wyrwało się z jej władzy, zupełnie tak, jakby figlarnie dostrzegło okazję do psoty. Na wierzchu dłoni, tuż przy kciuku, niemal jak pozostawiane nagminnie znamię, ciągnęła się rozmazana linia szarości, która przytknięta do skroni, odbiła echem, znikającym w czerni włosów. I z oczami utkwionymi nisko, zaglądając spod szeroko rozwartych powiek, trafiła w końcu na adresata przeprosin. Ciemność źrenic z naturalną sobie uwagą, prześledziła barczystość postaci, snując spojrzeniem, przez zarys wyraźny szczęki i lokując finalnie na srebrze opalizującym tęczówki.
Uśmiech lekki, znowu przepraszający wspiął się na wargi, bo gdzieś z tyłu głowy, wołało ją tłumione echo - że znała ten głos, tę postać, ale ulotność jak mgiełka, umykała uporczywie uchwyceniu - Tak - wciąż pochylona, w dwa opuszki chwyta niesforną zdobycz, zahaczając kciukiem o ułamaną końcówkę grafitu - Dziękuję - zakołysała się lekko, by pochylić głowę w geście wdzięczności - Za bardzo się rozpędziłam... - zaczęła, urywając, bo w polu widzenia wkradła się znajomość zbyt bliska, by poruszone ciepłem kołatanie nie osiadło spiesznie w piersi
- Enma - imię jak zwiewny materiał spódnicy, zakołysał się delikatnie. I chciałaby zapytać o coś, ale dziwnie, wstyd głupio trąca się struną, którą szybko przykryła jasnością szerokiego uśmiechu. Carei wyprostowała się, spiesznie skrzyżowała ze sobą stopy, a dłonie ułożyła nieco sztywno, obok siebie, wciąż zaciskając w jednej ołówek, a w drugiej rozwarty szkicownik, którego kartki, szumiącym szeptem prześledził już cichy powiew wiatru - Nie wiedziałam, że tutaj będziesz - w końcu odetchnęła spokojnie i raz jeszcze chwyciła spojrzeniem nową obecność, co malowała się bliskością zupełnie innego natchnienia, jakby łączyła ich nić porozumienia, daleka, napięta, ale ulotnie czuła. I reagowała na nią w podobnej tonacji, dlatego znowu pochyliła się, chcąc w pełni możliwości, przywitać Rainera. I dłoń wyciągnęła, tę z wciąż z ołówkiem między dwoma palcami utkwionymi
- Czy mogłabym poprosić... o pomoc w zejściu? - głos tonie w nieśmiałej prośbie, a słowa splątały się nieco ze skroplonym na języku wstydem, ale - wolała nie ośmieszać się schodzeniem tą samą ścieżką wspinania. Wystarczyło wesprzeć się na czyjejś dłoni. Ale nim wychyliła się wystarczająco mocno, kątem oka, dostrzegła jeszcze kogoś. I chociaż nieznajomość wierci się niespokojnie, to jasność popiołu włosów pociąga uwagę szybko, wyrywając się ze scenerii i lokując w pamięci, jak śliczny popis kaligrafii. Sprawiało jej to przyjemność i serce uderza mocniej jakoś, bo i widzi jakieś zaklęcie rzucone na miejsce w którym była. A była przecież sama, teraz otulona obecnością, jak wirującym wokół, tańczącym wiśniowym kwiatem - wiatrem.

@Seiwa-Genji Enma  @Seiwa-Genji Rainer  @Hattori Heizō  @Munehira Aoi

Ołówek miękko wyślizgnął się spomiędzy opuszek palców, bo przez cały czas tylko czekał aż czarnowłosa zdecyduje się go odebrać. Zamiast silić się na jakiekolwiek słowa, pokręcił jedynie głową, jakby ten gest miał powstrzymać nieznajomą przed niepotrzebnym tłumaczeniem się. To przecież nic takiego. Ołówek nie zrobił mu krzywdy, nie zabrudził nawet skrawka czarnej, przejściowej kurtki. Teraz, gdy dziewczyna pochylała się nad ziemią, martwiło go coś zgoła innego.
  — Nie spadnij — polecił, bo w tym całym swoim zdenerwowaniu mogła zapomnieć o tym, żeby zwracać większą uwagę na swoją pozycję na gałęzi. Drzewo wydawało mu się raczej kiepskim miejscem do rysowania, zwłaszcza jeśli chciała skupić się na otoczeniu. Wszechobecne kwiaty, które rozkwitły na gałęziach, z góry kradły uwagę wszystkiemu dookoła. Ale może się nie znał – żaden z niego artysta.
  W tym niewielkim zamieszaniu, nie zwrócił uwagi na to, że w pobliżu pojawił się ktoś jeszcze. Dopiero kiedy znajome imię padło z ust dziewczyny, uniósłszy brew, obejrzał się na przyglądającego się im Seiwę. Nie tego, którego szukał, ale wystarczyła chwila, by ponad jego ramieniem dostrzegł zmierzającego ku nim Rainera. Wizja filmowej miłości, którą uroił sobie Enma, musiała rozmyć się bezpowrotnie, bo gdy tylko skinął mu głową na powitanie, jakby jego obecność tutaj nie była niczym dziwnym, cała jego uwaga skupiła się na punkcie za jego plecami. Już niemalże był bliski wykrzywienia ust w znajomym chłopakowi uśmiechu, ale w którymś momencie wzrok Hattoriego umknął w bok, zatrzymując się na mijanym przez niego białowłosym. Gdy w kadr spojrzenia chwycił ten nieco rozmyty powidok przeszłości, przez moment wydawał się nieobecny. Chociaż nie był pierwszą osobą, którą tego dnia skojarzył, w przeciwieństwie do Ejiri mężczyzna, którego dostrzegł w odległości – ba, nawet nie mógł być pewien, że to ktoś, na kogo już wcześniej się natknął – nie budził aż tak neutralnych odczuć.
  Kiedy to było?
  „Hej, Enma. Kradnę jedno.”
  Znów był w teraz, gdy za sprawą mrugnięcia powiek powrócił sprzed drzwi w swojej głowie, których nigdy nie otworzył. Srebrne tęczówki złagodniały, gdy skupił się na Rainerze, choć nie sposób było powstrzymać się od zrezygnowanego pokręcenia głową.
  — Czyli bez sensu je kupowałem? — Wymownie uniósł siatkę, którą zaszeleścił przy lekkim potrząśnięciu. Przez prześwitującą folię można było dostrzec, że znajdują się w niej jeszcze inne okazjonalne specjały, ale oczywiście nie wszystkie były przeznaczone tylko dla nich. Himari już od jakiegoś czasu suszyła mu głowę, by zdobył je, zanim te wściekłe bestie sprzątną jej wszystko sprzed nosa.
  Znów zadarł głowę wyżej, nie będąc pewnym, do kogo została skierowana prośba o pomoc. Szybko dostrzegł, że swoją smukłą dłoń wyciągnęła w stronę Rainera.
  — Znacie się?

Ostatniej osoby, jakiej mógł spodziewać się w parku był jego kuzyn. Nim jednak Enma zdołał cokolwiek powiedzieć, jakkolwiek przywitać się z rodziną, ten na bezczelnego zabrał mu jego ostatnie, ciężko zdobyte dango. Nawet ciche "nie" nie zdołało uciec spomiędzy warg ciemnowłosego, bo wszystko stało się raz, zbyt szybko, a dwa, Enma pozostawał w przeogromnym szoku. Wpatrywał się w Rainera z miną, z której ciężko było odczytać jakieś konkretne emocje, choć jednocześnie przez jego twarz przelewało się ich tysiące.
Zdrada?
Wbicie sztyletu między łopatki?
Bezczelność?
Najgorsza z najgorszych obraz, jakie świat widział?
Kątem oka dostrzegł w tle malującą się sylwetkę białowłosego mężczyzny, aczkolwiek Enma był tak zaaferowany zbrodnią swojego własnego kuzyna, że cała jego uwaga skupiła się właśnie na nim. Na całe szczęście na scenę wkroczył Hattori, który przykuł uwagę przyszłego dziedzica klanu.
- Hattori.... - odezwał się cicho, kierując swoje spojrzenie w stronę mężczyzny, jednocześnie kierując pusty już drewniany patyczek po dango w stronę Rainera w oskarżycielskim geście.
- Rainer zabrał moje ostatnie dango. Powinieneś teraz ponieść odpowiedzialność za niego. - co prawda Enma nie wiedział co łączy jego kuzyna z Hattorim, ale na pewno znali się. Może nawet przyjaźnili. Albo byli tym typem znajomych, których archeolodzy określaliby jako współlokatorów. Zresztą, ich relacja nie była teraz ważna.
Albo i była. W zależności od tego, co Enma mógł właśnie ugrać i czy otrzyma rekompensatę za swoje utracone dango.
Biedne dango numer dwa. Na zawsze w jego sercu. Rip.
Kiedy Eji zaczęła wołać o pomoc w zejściu z drzewa, Enma chciał od razu ruszyć jej na ratunek, ale ujrzawszy, że kieruje dłoń w stronę Rainera, uznał, że nie będzie się wtrącał, dlatego też pozostał z boku, wpatrując się tęsknie w pusty patyk po dango.

@Seiwa-Genji Rainer @Munehira Aoi @Hattori Heizō @Ejiri Carei

  W obłości zapachów stara się wyszarpać miejsce dla siebie. Między rozmowami, które łapie połowicznie, chociaż w przyzwyczajeniu bardziej skupiony jest na otoczeniu.
   — Wiem — układa się ciasno na ustach, poszarpany ich kącik kierując w ciemność wejrzenia. Jak tafla martwego morza, źrenica pochłania otoczenie, ignorując nagły dotyk. Nawet jeżeli jakiekolwiek inne, spolegliwe emocje kieruje ku Munehirze, stara się je zamknąć w zaciśniętej dłoni spoczywającej przy prawym boku uda, na linii skórzanego szwu spodni. Najłatwiej odliczyć do trzech. A jeżeli trójka nie pomaga, zawsze jest dziesięć. Tak jak i dziesięć tysięcy kroków.
   — Wszyscy wiecie. To jest wasza największa choroba — różowe wargi drgają w rozbawieniu, a dłoń, która łagodnie spoczywała w zagłębieniu przedramienia, odrywa się, aby smukłość ciała Aoiego ustawiła się tuż przed zwalistym korpusem Yūjiego.  — Cayenne mnie przed wami ostrzegał. Szakale. Szczury między ludźmi — ramiona wsuwają się w rękawy jasnego prochowca, a sylwetka nabiera na obłości, zanim wystrzeli w wyprostowanych plecach i sylwetce ciętej niczym rysa krwi za zadrą cięcia papieru między paliczkami.  — Szczury, Yūji. Brzydzę się wami jak zarazą — perlisty śmiech liże strukturę wydłużonych w platynie kłów, nasadzie metaliczności utkwionej w jamie ustnej, kły wydłużając na długość tych wampirzych. Zagryźć się na żywej tkance; gotów jest to zrobić w każdej sekundzie. Więc i kiedy opad promieni słońca, jego ciepła barwa rozbija się w tafli zimnej bieli złota, tęczówki Yūjiego nagle odkrywają swoją hebanową barwę, spod ustępującej fali czerniejącej źrenicy. Czy właśnie tym jest miłość? Niepewnością i oczekiwaniem ku najgorszemu?
  Smukłość ruchu zagłębia się w sztywną kieszeń skórzanej kurtki. Między paliczkami ląduje długość papierosa. Ten filtrem opiera się zmysłowo o dolną wargę, a dojmujący w precyzji ruch nadgarstka podpala tytoń metaliczną zippo. Zaciąga się, krzywiąc linię warg, gęsty dym wypuszczając przed twarz. Nie. Unosi się na paliczkach stóp, odnajdując linią brzegu kciuka wypukłość warg, sadowiąc między nimi gorycz papierosa. Nie.
   — Zrób coś dla mnie — perlistość łagodnej nuty roluje się na języku, kiedy skroń Aoiego układa się na szerokiej piersi mężczyzny. Pobladła dłoń obsadzona czystym karatem zagłębia się w kieszeni płaszcza, wsuwając między paliczki mężczyzny smukłość telefonu.  — Wyślij wiadomość, do Yoshidy. Wiem, jak bardzo Cię to ucieszy. — Aoi jest jak żmija, która przyczajona pod zwalistym kształtem kamienia, czeka na odpowiedni moment, w którym może uderzyć.  Jeszcze kilka centymetrów w górę, kiedy podbródek zapiera się na obojczyku, a wargi praktycznie haczą o małżowinę ucha. Tą pełną. Jeszcze. — Fajki smakują paskudnie. Wyślij. Teraz rozumiem, dlaczego nic nie czujesz. Rzuć to gówno. Wyślij.  Zrobię Ci perfumy, które pachną tytoniem. Wyślij — zazdrość, bo ta wpisana jest w ruch lewego przedramienia opadającego ciasno na talię Munehiry.
  Zazdrość. Wywoływana na kilku płaszczyznach. 
  Na tym nie może się skończyć. To nadal za mało.
  Wiatr majakiem przedziera się przez korony drzew, między ciałami paskudnie ludzkimi. Tutaj właśnie drga ta najgorętsza i najbardziej znamienna zazdrość. 
  Potrafi mamić, potrafi zwodzić, potrafi mącić ludziom w głowach.
  Niosąca się między wiśniową goryczą woń psiej sierści drga jednak zbyt mocno. Czuje się tak, jakby miał ją na wyciągnięcie paliczków, więc ignoruje matowy w odczuciu ruch przy prawej kieszeni, kiedy zęby niedbale haczą o zarys szyi. Chce ją mieć dla siebie. Znów. Yūji też to wie, bo na skroni uwypukla się łagodna rysa żyły, brnąc w krótko obstrzyżone zielone włosy.
  Obsesja. Śmieszne to określenie; ale w zawiłości odczuwania ścieli się uśmiechem, który mknie w pastelu nałożonym na przymgloną źrenicę.
  Shura, Enma czy jak kto woli go nazywać.
  Jushi, to o nią mu chodzi.
  Poczeka jeszcze chwilę w puchu mijających sekund, aby omamić go swoją mocą. Jeszcze nie teraz. Warkot tępo zderza się z alabastrem czaszki.
  Są na świecie istnienia, które skazane są na potępieni. Są żywoty, które powinny przesuwać się w zawiłościach ludzkich losów jak najdłużej. Ale nie on. Nie, dopóki ona kładzie swój łeb pod jego dłonią.
  Uścisk wokół pasa niknie, kiedy obie dłonie Munehiry odbijają się od piersi mężczyzny. Łagodnie. Czule mogłoby się zdać. Ot, przypadła im rola kochanków, kiedy po prawdzie w ich relacji wiążącym elementem jest śmierć.
  — Shura — diament tonu głosu ociera się o krtań, rozbrzmiewając głośno, mknąc w szumie opadających płatków wiśni, sprzeciwiając wirowi ich ruchu, który sprowadza je ku twardej ziemi. — Nadal czekam — pewność siebie obija się o twardość podniebienia, mknąc w bielmo, a z niego w kosmyki popielatych włosów, w których łagodność Hanami składa swój pocałunek. I tuż za płatkami zgrubiałe palce towarzysza rozgarniają róż, zrzucając go ku trawie. Zarys twardego opuszka, nieprzywykłego do jakiejkolwiek czułości odrywa filigranowość płatków od szarości pobłyskującej we wczesnowiosennym słońcu. — Noc umknie nagle. Gdy spotkamy się znowu. Bez sensu i tchu... Żałosne, zważając na okoliczności — cytuje sam siebie, pokonując krótki dystans pomiędzy swoim ciałem a obecnością Enmy. Przystaje o krok od niego, krzyżując przedramiona na jedwabistości błękitu koszuli, unosząc linię smukłego profilu twarzy. — Yūji. Pamiętasz, jak opowiadałem Ci o mojej suce — łagodnie, znów, w krystaliczności, jakiej nigdy nie zaznało wejrzenie Munehiry, ścisk strun głosowych perli się ponad szumem ludzkich głosów, kiedy ramiona towarzysza okalają te jego, torsem przylegając do łopatek. Anioł. Omen. Potępieniec.