— Shin’ya… wierzę w ciebie, ale będę wdzięczna jeśli postarasz się, by nic ciebie nie pożarło — Zostanie z tyłu nie było dla niej specjalnie komfortowe, ale rozdwojenie się również nie było możliwe.  
  Miała wrażenie, że pulsujący ból głowy przybiera na sile, chociaż przecież nie powinna w tej formie odczuwać żadnych fizycznych dolegliwości. W końcu na ten moment była bardzo, ale to bardzo martwa, jednak jej uwaga i pamięć były teraz wystawione na zdecydowanie zbyt dużą próbę w stosunku do aktualnych możliwości. Nieznajome dziecko. Shin’ya. Kobiece ciało na szczycie kopuły. Plus nagłe pojawienie się Tsunami w ich charakterystycznych mundurach, którzy przybrali metodę „najpierw zabij, potem zadawaj pytania”. Jakby istota nie była dostatecznie rozwścieczona.
  Dziwny dźwięk wydobył się z ust Żałości, będący połączeniem cierpiętniczego westchnienia i rozdrażnionego syku. To nie był dobry dzień na takie przygody. Ostatnio nigdy nie było żadnego dobrego dnia na cokolwiek.
  — Musisz jej pomóc. Cierpi, cierpi, cierpi —  szepce gorączkowo w jej głowie Tsukiko, tracąc trochę swojej kontroli, ujawniając wstęp śliskich myśli.
  — Musieć to musimy stąd spadać. Tsunami aktualnie nie jest dla nas  dobrym towarzystwem —  warczy Miyazaki, burząc krew w żyłach.
  Zamknijcie się w końcu.
  Przestała oddychać. A raczej przestała udawać, że oddycha. Szare oczy prześlizgnęły się ponownie po sylwetce dziecka, brwi zmarszczyły delikatnie, ale zanim zdążyła coś konkretnego powiedzieć to kątem oka dostrzegła, jak kopuła pożera rudowłosego chłopaka.
  — A prosiłam tylko o jedno. Nie daj się zjeść, to nie są duże wymagania — wymamrotała z niedowierzaniem. — Zostań tu.
  Rzuciła ostatnie zdanie w stronę dziewczynki i ruszyła w stronę żywej kopuły z pewnym zacięciem w krokach. Nie, żeby miała jakiś skonkretyzowany plan. Acz skoro jedni ją macają, inni machają przed nią bronią, to ona chociaż może spróbować z tym czymś porozmawiać. Metoda równie zła, jak inne. Stanęła w odległości jakiegoś metra od czarnej powierzchni i zadarła głowę.
  — Niekoniecznie wiem, czy mnie słyszysz i jak dokładnie zacząć, ale byłoby nam trochę łatwiej ci pomóc, gdybyś określiła, czego dokładnie potrzebujesz. Natomiast mogę ci zagwarantować, że definitywnie wszyscy cię widzą - Gadasz do ściany, stara. — Chętnie bym ciebie wysłuchała, ale znajdujesz się jakoś wysoko i nie jestem pewna, czy w ogóle masz nad czymkolwiek kontrolę... i pożarłaś mi przed chwilą przyjaciela, a to sprawia, że trochę gorzej mi się wyszukuje rozwiązania typu otwórz się na tak, nie otwieraj na nie.
  Jak na absurdalne rozwiązanie zachowywała się zaskakująco spokojnie i rzeczowo, niemalże łagodnie. Nie ma co szarżować, skoro nie bardzo może temu czemuś podskoczyć, a z drugiej strony odejście stąd było zdecydowanie wykluczone. Nie była pewna, czy ktokolwiek przeżył, ale kopuła zabrała właśnie sporo jej znajomych twarzy. W tym wychowanka. Jak tak można.

Nie do końca rozumiał co te przerośnięte babsko próbowało osiągnąć niebezpiecznie przekraczając granicę jego przestrzeni osobistej. Oczy mimowolnie zmrużył niczym zaszczute zwierzę gotowe do ataku w samoobronie, kiedy ta zawisła tuż nad nim. Czy zamierzał ją powstrzymywać przed przekroczeniem, w jego mniemaniu najpewniej prowadzących na śmierć, drzwi? Oczywiście, że nie. Tak samo nie zamierzał tłumaczyć się z tego, co powiedział. Nie jego wina, że większość ludzi nie pojmowała sztuki, jaką niewątpliwie były egzorcyzmy oraz podstawowa wiedza na ich temat. Enma pozwolił sobie na półuśmiech, nieco kpiący, nieco pełen politowania i rozłożył obie dłonie na boki w geście jasno mówiącym, żeby robiła co chce. Wolna wola i te sprawy, a on przecież nie był pierdolonym samarytaninem, który zbawiłby świat. Był egoistą. Obrzydliwie zapatrzonym we własne racje egoistą, którego nie interesowały inne ludzkie istnienia aniżeli te, które należały do klanu Minamoto.
Kiedy pozostał sam na sam z krewnym, ponownie rozejrzał się dookoła próbując intensywnie myśleć co powinni teraz zrobić. Prawda jest taka, że nie mieli zbyt wielu opcji. Youkai najpewniej chciał, aby wybrali któreś z drzwi, jednakże nie dokonawszy żadnego wyboru zapewne prędzej czy później i tak zostaną strawieni i pożarci. Tak więc pytanie nie brzmiało 'czy i jak' a 'kiedy'. Musieli się stąd wydostać i to w trybie natychmiastowym.
Enma zrobił krok do przodu, bardziej w ciemność, lecz równie szybko cofnął nogę, kiedy do jego uszu doszły szepty. Oho, ich brak wyboru został bardzo szybko zauważony. Kiedy z mroki wyłoniły się pierwsze karykaturalne istoty, Enma znajdował się już przy Hayate jednocześnie wyciągając z torby woreczek z solą.
- Ochujochujochujochuj - powtarzał pod nosem jak mantrę. Nie, nie bał się. Od momentu ukończenia szóstego roku w jego życiu istniały duchy i demony. Bardziej przerażała go świadomość, że nie ma przy sobie nic co mogłoby posłużyć mu za ewentualną broń. Otworzył woreczek i zaczął pospiesznie wysypywać go dookoła Hayate i jego samego. Co prawda bariera z soli wystarczy im zaledwie na krótką chwilę, ale to zawsze parę więcej sekund na wymyślenie... czegokolwiek.
Nim jednak okrąg był gotowy, jego uwagę na moment odwrócił huk dochodzący ze strony drzwi.
No proszę, zawrócili. Trzeba było mnie kurwa słuchać od samego początku pomyślał łechtając własne ego. Jego wzrok spoczął na nieskończonym okręgu, zawahał się. Miejsca będzie starczyło tylko dla dwóch osób, a ich było teraz pięciu.
Nie, walić to. Miał ich w dupie. Niech sami sobie radzą, albo zdychają. Nie obch--
Huknięcie w towarzystwie cichego plaśnięcia sprawiło, że zamarł. Nie, to nie ten dźwięk, a raczej ujrzenie kątem oka rudej czupryny zamroziły go na moment. Powoli, jak na zwolnionym filmie odwrócił głowę w bok, by ujrzeć te charakterystyczne kłaki, pogięte ciuchy i maskę zasłaniająca paskudny ryjec.
Krew momentalnie odpłynęła z jego twarzy a serce przyspieszyło.
Ożeszwpizdę.
- Ożeszwpizdę - syknął, momentalnie robią dwa, trzy kroki, aby znaleźć się przy swoim duchu.
- Ty... ty idioto! - warknął, łapiąc go za fraki i szarpiąc w swoją stronę, niemal ciągnąc za sobą korzystając z faktu, że Warui zapewne był przez moment otumaniony i zaskoczony.
- Co za skończony dureń! Wiedziałem, że tak będzie. Wyślij mnie tam, mówił. Sprawdzę się, mówił. - przystanął, niemal wpychając Shina w Hayate.
- Pewnie pchałeś te swoje łapska tam, gdzie nie powinieneś, prawda? - dodał z cichym warknięciem zasypując okrąg z soli i cisnął woreczkiem za siebie. Spojrzał na Shina, stojąc po drugiej stronie bariery.
Przynajmniej ich dwójka jest na moment bezpieczna.
- No przyznaj się, gdzie zaś pchałeś łapska? - zapytał krzyżując ręce na klatce piersiowej.

 Nie wiedział czy zostanie w miejscu było dobrym, czy złym rozwiązaniem. Z całej piątki, która wylądowała w ciemnej pustce, wolał jednak zaufać komuś, kto groził mu egzorcyzmem i własnym doświadczeniom – zarówno tym z pośmiertnej egzystencji, jak i tym, których miał okazję liznąć w domu za życia. Nigdy nie pchał się na ścieżkę wypędzania demonów z tego świata, ani też pomagania w przechodzeniu duchom dalej i to, być może, był błąd. Zwłaszcza patrząc po sytuacji, w której teraz się znajdował. Jeszcze parę chwil temu oburzony zachowaniem odzianej w sukienkę postać, teraz skłonny raczej do współpracy z nią zamiast wybierania jednej z trzech opcji. Na przekór wszystkiemu, wybrali czwartą, mniej oczywistą.
 Gdyby żył, może nawet słyszałby bicie własnego serca i szum krwi przepływającej w żyłach, jak w tych bardzo dobrze wygłuszonych pokojach, obłożonych w każdym milimetrze gąbkami wyłapującymi dźwięki. Chwilę później tę przerażającą ciszę przerwały szepty. Mnóstwo cichych głosów, którym próbował się przysłuchiwać, ale było ich tak wiele, że na żadnym nie mógł skupić się wystarczająco długo. Postacie, do których należały, nie wyglądały zachęcająco, ale Hayate starał się zachować spokój. W głowie porównywał to do horrorów, do scenografii, wszystkich filmowych sztuczek, które tak dobrze znał. Czy istota, z którą mieli właśnie styczność, próbowała się z nimi bawić, zmusić do wybrania drzwi, kiedy w panice będą próbowali uniknąć zmasakrowanych ciał? A może były to po prostu poprzednie ofiary, które im nie zagrażały, ale potrzebowały pomocy w wydostaniu się z… brzuszyska? Łba? W jakimkolwiek miejscu tej piekielnej bestii się nie znaleźli, wszyscy niewątpliwie chcieli stąd dać nogę.
 Miał pomysł. Pozbawiony zapewne jakiegokolwiek sensu, ale to jedyne, co potrafił, co mógł zrobić i co nie mogło im w żaden sposób w tym momencie zaszkodzić. Szepty tylko utwierdzały go w przekonaniu, że szansa na powodzenie była spora, mógł oszacować swój zasięg. Kiedy jego towarzysz(ka) zajmował(a) się tworzeniem solnego okręgu, białowłosy zamknął oczy i odetchnął głęboko, aż wreszcie zaczął nucić spokojną melodię, której zadaniem było wprowadzić każdego, kto go usłyszy, w identyczny nastrój. Wczuwał się w to, zupełnie jakby chciał ukoić ból cierpiących, nacierających na nich ciał, jakby współczuł im losu, który na nie spadł. Odważył się znów rozchylić powieki i spojrzeć w kierunku bladych postaci, powoli przechodząc z nucenia do pełnoprawnego, choć wciąż cichego śpiewu. Jak to nie zadziała to pozostawała taktyczna ucieczka albo stanie jak kołek, poddając się tej próbie. Najwyżej zostanie częścią statku.
 Odchylił się lekko w bok, kiedy druga postać prawie została na niego wrzucona. Nie przerywając swojej chikary, spojrzał na Emmę, potem na tego drugiego. W pierwszym odruchu chciał wciągnąć egzorcystę na swoje miejsce, nawet jeśli ostatnio poświęcenie doprowadziło go do śmierci i nawet mając takie doświadczenie, wciąż popełniał ten sam błąd, będąc gotowym do zmarnowania swojej „drugiej szansy”, żeby tylko ktoś bardziej tu użyteczny od niego był bezpieczny. Sęk w tym, że teraz był duchem. Otoczonym tymi parszywymi kryształkami, na które padło jego spojrzenie i nawet jakby chciał, to był teraz jak w więzieniu. Nawet w więzieniu w demonie go uwięzili. Zostawało mu tylko szukanie we współtowarzyszach niewoli jakiegoś jego hejtera, który przerwie krąg, żeby zamknąć mu pysk.

Lekko zmrużone ślepia wpatrywały się w rozpościerającą się czerń – Nobuo starał się wychwycić każdy, nawet najmniejszy ruch rozdmuchanego na cały plac bytu. I choć twarz miał niezwykle skupioną, tak głowę zaprzątała mu masa myśli. Czuł jak każdy mięsień po kolei się napina, a po czole spływa pierwsza kropla zimnego potu. Usta osłonięte materiałem wykrzywiły się nieznacznie – ciemna tkanina poruszyła się leniwie.
    Wnikliwe obserwacje opłaciły się – w jednej chwili stojąca przed nim Yago uniosła dłonie, chcąc przebić się przez czarną materię, a w drugiej chwili potwór rozwarł się, próbując ją wchłonąć. To były dosłownie sekundy, ale Sugiyamie udało się dostrzec ten niepokojący ruch. Od razu wysunął dłoń w stronę swojej partnerki, zaciskając kościste palce na ciemnym mundurze, gdzieś w okolicy ramienia. Silnym ruchem starał się przyciągnąć ją do siebie, ale w tym samym czasie jama, od której próbował ją uratować powiększyła się, chcąc wchłonąć ich dwójkę. Nie miał zbyt wiele czasu do namysłu. Podejmowanie decyzji w takich sytuacjach nigdy nie było łatwe, ale tym razem postawił na instynkt, który podpowiadał mu same egoistyczne rozwiązania – nic dziwnego, że postanowił puścić koleżankę. Trochę przyaktorzył i upozorował ruch, który miał wskazywać na to, że materiał jej ubrania wyślizgnął mu się spomiędzy palców. Chciał wierzyć w jej własną siłę – gdyby wpadli do środka oboje, to żadne z nich nie mogłoby pomóc z zewnątrz.
    — Trzymaj się, Yago — wychrypiał i choć naprawdę chciał ją z tego wyciągnąć, to wiedział, że nie będzie w stanie dźwignąć do siebie jej i tej cholernej broni. — Spróbuj odrzucić Kanabō — dodał prędko, bo tylko to udało mu się wymyślić. Zrzucenie dodatkowego balastu mogło ją uratować, ale pozostałaby bez jakiejkolwiek broni.
    Cofnął się dosłownie kilka kroków, wyjmując z kieszeni telefon. Nieważne jaki był finał zmagań z czarnością – bez zastanowienia wybrał pierwszy numer szybkiego wybierania (Tsunami).
    — Plac główny. Potrzebujemy wsparcia jak najszybciej się da.

Nie miała nawet chwili, by fuknąć w stronę dziewczęcia, że na chuj się jej przepowiedzi zdały. Drzwi straciły na znaczeniu. Przecież byli przekonani, że, cóż, mimo wszystko wrócili w bezpieczne objęcia ciemności i będą mogli próbować dalej. Zostały im jeszcze dwie pary drzwi, tak?
Nie. Wcale nie. Miała już otworzyć usta, zasugerować Jiro, żeby wziął się za kolejne wrota, skoro tak dzielnie mu poszło z poprzednimi, gdy ziemia niebezpiecznie zadrżała. Obejrzała się na towarzyszących jej panów, jakby szukając potwierdzenia, że nie tylko ona to poczuła. I tak było już za późno na cokolwiek. Otaczające ich mary nie dodawały waloru do ogólnego obrazka, bolesne jęki odbijały się w głowie jak najgorszy koszmar. Cofnęła się o niecały krok, ręce wyciągając w stronę ramion Jiro I Norishige, szukając w nich stabilizacji. Niczego to zresztą nie zmieniło. Ziemia pękła pod stopami jak na zawołanie, a spomiędzy szpar wylęgło się coś jeszcze gorszego niż otaczające ich zewsząd ciała.
Wielkie, oślizgłe macki, które w mgnieniu oka dotarły do nóg, otaczając je z niespotykana siłą. Próba złapania równowagi na nic się nie zdała, gdy te pociągnęły ją na szybkie spotkanie twarzy z ziemią. Wytchnęła z siebie bolesny jęk, na chwilę zdusiło oddech. Poczuła, jak nosem poszła stróżka krwi. Raczej go nie złamała, ale impet z pewnością przebił jakieś naczynko.
I to wszystko nie było w tym najgorsze. Macki przesunęły się wyżej, objęły mocno w pasie, akurat w ten sposób, by zrobiło się jej niedobrze. Rozejrzała się w rosnącym przerażaniu na towarzyszy, którzy byli w identycznej sytuacji. Szybka kalkulacja na nic się nie zdała, nie zdała się próba odciągnięcia macek od siebie, bo te, jak na zawołanie, wbiły pod skórę cholerne żądła, idealnie w akompaniamencie jej bolesnego, zdławionego strachem krzyku.
- J-ji..jiro - słowa ledwo umknęły spomiędzy wykrzywionych w agonalnym wyrazie ust. Nieskrępowana ręka spróbowała sięgnąć w jego stronę. Matczyny instynkt chyba wziął górę.
Jakby miało to coś dać.

rzut: 46

Cóż, nie mogła powiedzieć, że był to najrozsądniejszy pomysł, na jaki mogła wpaść. Wszystkie akcje, również te nieprzemyślane, miały jednak swoje konsekwencje, a te jej kiepskich wyborów życiowych miały wkrótce ugryźć ją w tyłek.
Być może plan ten od samego początku skazany był na miażdżącą porażkę, być może był to skutek rozproszenia, kiedy nagle tuż obok nich rozległ się nieznajomy głos pochodzący od, jak się okazało, jednego z chodzących truposzy. Niezależnie od przyczyny, skutek był taki, iż nim kobieta zdołała przy niemym przyzwoleniu swojego partnera choćby porządnie się zamachnąć, cielsko gigantycznego yokai rozwarło się nagle, nie tylko uniemożliwiając jej planowany atak, ale grożąc pochłonięciem brunetki.
Poczuła nagłe szarpnięcie, gdy Nobuo, najwidoczniej dostrzegłszy zagrożenie szybciej, spróbował ją odciągnąć, lecz na niewiele się to zdało — ślizgi materiał wysunął się spomiędzy jego palców, pozostawiając krótkowłosą zdaną na samą siebie.
Nie posłuchała jednak mężczyzny w kwestii odrzucenia Kanabo, wiedząc, że w obecnej sytuacji na niewiele się to zda. Pozbawienie się jedynego oręża znajdując się wewnątrz potwora nie było na tyle kuszącą perspektywą, aby Yago miała zamiar zaryzykować.
Może, przy najgorszym obrocie wypadków, zjawa dostanie przynajmniej solidnej niestrawności po zeżarciu specjalnej broni.
Z tą myślą, nie mogąc zrobić już nic więcej, spojrzała, jak ciemna masa zakrywa za nią przejście.

 Sól na podłodze, chaos w ich szeregach, z których i tak nie kojarzył nikogo. Jaka cholera w ogóle go podkusiła do tej nocnej przygody w parku? W dzień to chociaż mógłby wrzeszczeć o pomoc na całe gardło, to może by go nie zeżarto jak przystawkę, już pal licho alarmowanie wszystkich nadgorliwych egzorcystów w pobliżu. Tu też zresztą mu zagrożono, a potem sponiewierano jak szmatę do podłogi. Jeszcze potem w niego rzucili jakimś typem, kiedy zaczęła ich oblegać jakaś armia zombie. W takiej patologii to chyba jeszcze nigdy nie grał, chociaż z zombiakami miał doświadczenie.
 Te chyba tak samo nie miały mózgów, skoro uspokajająca aura, którą zaczął rozpościerać, z każdą falą coraz silniejsza, nie odniosła zamierzonego skutku. Właściwie Hayate nie był pewien czy yōkai nie zadziałał wręcz odwrotnie, sądząc po tym, co zaraz zaczęło wyłazić spod ich nóg. Nie przerwał nawet na chwilę śpiewu, wciąż uczepiony kurczowo myśli, że wreszcie zadziała. A jeśli nie na potwora, to na pozostałych, którzy jedno po drugim oplatani byli przez macki.
 Obserwował jak ze szczeliny wypełza jakieś obrzydlistwo i snuje mu się w pobliżu nóg. W pierwszym odruchu sprzedał jej kopa, ale potem druga złapała go za drugą nogę i tyle było z wojowania. Omal nie urwał w połowie linii, tym bardziej, kiedy jedna z oślizłych macek wpełzła mu pod rękaw i najwyraźniej nie chciała skończyć na ręce, bo poczuł ją aż na barku. Wzdrygnął się z obrzydzenia.
 – Nie pisałem się na hentai crossover – wplótł między wyśpiewywane frazy, dostosowując słowa do melodii na bieżąco, jakby właśnie tworzył kolejny utwór, który za parę miesięcy trafi do nowego albumu. Spróbował strzepnąć mackę z ramienia, ale ta w odwecie wbiła mu się gdzieś w pobliżu obojczyka, wysyłając bolesny sygnał do mózgu. Nie, żeby sado-maso go nie kręciło, ale jednak wolałby, żeby takie sprawy pozostawały za zamkniętymi drzwiami bez postronnych świadków. No i raczej wolałby być obmacywany przez kogoś innego niż demona z kosmatymi myślami i jakimś paskudztwem, którym smyrał swoich gości.
 Był na tej imprezie jeszcze mniej użyteczny niż przeciętny bard w DnD, ale robił co mógł, a mógł raczej niewiele. Wolną ręką zdzielił złożonym wachlarzem mackę po… macce, trochę na kształt pacnięcia niegrzecznego szczeniaczka gazetą za zmoczenie dywanu w salonie, ale zdecydowanie mocniej i z zamiarem potencjalnego skrzywdzenia. Powtórzył to, zamierzając zaciekle walczyć o swoje życie, a jednocześnie, być może nawet nie do końca świadomie, melodię wraz z aurą zmienił w coś, co nadawałoby się na soundtrack do walki z bossem.