Ta sytuacja zaczynała się trochę wymykać spod kontroli zdrowego rozsądku. Jeden duch wrzeszczał na dwie nastolatki, drugi duch wrzeszczał (a raczej głośno wyrażał niezadowolenie) do jakiejś innej kieckowej miss, która w reakcji na wyciągnięcie noża przez jakiegoś totalnego kurdupla nagle straciła część swojego dziewczęcego uroku, przeobrażając się... No w sumie ciężko to określić. Gdyby powiedzieć transwestyta to trochę tak, jakby Hayate wrzucał sam sobie. Nie znał przecież powodu, dla którego facet (najwyraźniej facet, bo tak zaczęła teraz brzmieć Emma) wdział kiecę na wycieczkę do parku. A może był jakimś łowcą pedofili? Może nie miał nic innego pod ręką albo sytuacja zmusiła go do założenia tego, co miał pod ręką, bo jego normalne ubrania się zabrudziły? Nie mógł oceniać, więc tego nie robił.
 Co innego ocena samej persony stojącej naprzeciwko.
 Złożył wachlarz tylko po to, żeby skrzyżować ręce na klatce piersiowej i wpatrzeć się upartym, bardzo urażonym, ale też hardym wzrokiem w kogoś, kto mu teraz śmiał tu grozić. No bezczelne to jakie! Zamiast po prostu przeprosić jak na człowieka przystało, choćby i byle jak (Hayate doceniłby sam fakt!), to jeszcze tu wyjeżdżał z pyskówką. Nawet śmiał nie dokończyć tylko odebrać telefon, to dopiero był brak szacunku! A on był tak ciekawy, co tam jeszcze się uroiło pod tą kopułą złotookiego stworzonka...
 – Nie strasz, nie strasz, bo się... – Nie dokończył. Właściwie to nie skończyłby i tak, bo przecież przez gardło by mu nie przeszło wulgarne słowo. Wyłapał ruch kątem oka, odwrócił głowę i wydał z siebie tak wysokie piśnięcie z przerażenia, że chyba nawet Emma nie była tak piskliwa. W odruchu schował się za drugim wielbicielem kiecek, ale na nic to nie pomogło. Łapczywa paszcza postanowiła zeżreć nawet jego. Pewnie na deser i osłodę po tym, jak musiała przełknąć stojące obok niego toksyczne chabazie, odgrażające się i bardzo niemiłe.

Jakoś udało jej się uspokoić oddech bez panicznych poszukiwań inhalatora, który zawsze miała pod ręką gdziekolwiek by nie wychodziła. Gdy wzięła ostatni, drżący wdech posłała przyjaciółce wdzięczne spojrzenie i szybkim ruchem otarła kącik ust w którym zebrało się nieco śliny. Metaliczny zapach protezy praktycznie natychmiast ją otrzeźwił, a dziewczynka z niezadowolonym sapnięciem poprawiła rękawiczki i rękaw bluzy, zakrywając to, co kiedyś było jej przedramieniem. Podciągnęła nosem i prychnęła cicho na słowa Akiyamy.
— Bez przesady. — sapnęła. — Dostałam nauczkę i mogę się założyć, że jeszcze się od tego pochoruje. — dodała z lekka weselej. O drugiej, znacznie cięższej nauczce powiązanej z krzykiem i karą od macochy, nawet nie chciała wspominać. Wyprostowała się powoli i wzięła głębszy wdech, pozwalając chłodnemu powietrzu na dostanie się do wnętra jej płuc i przypomnieniu, że jest środek nocy, a ona stoi w ciemnym parku. Sytuacja z niepokojącą kobietą, która chyba nie była do końca kobietą sprawiła, że chciała jak najszybciej wrócić do domu. Jej kompletna nieświadomość dziejących się wokół okropieństw wcale jej nie pomagała. Gdyby mogła dostrzec to, co reszta obecnych w parku, pewnie padłaby na zawał i dołączyła do martwego brata tuż za sobą. Zerknęła za siebie dostrzegając jakieś zamieszanie, a gdy to jej uszu dotarły uniesione, zaskoczone okrzyki i inne im podobne, brwi blondynki powoli się zmarszczyły. — Jak tylko stąd wyjdziemy, chyba zadzwonię po policję. Ci ludzie... to jacyś psychole, i tak, kierunek dom to dobry po- O jaaa, serio? — niebieskooka również przerwała w połowie zdania gdy dostrzegła jak jej towarzyszka nagle rzuca się do przodu i pochyla by zgarnąć z ziemi... faktyczne 100 jenów! Zaaferowana znaleziskiem również się pochyliła na chwile przykucając przy ziemi z szerokim uśmiechem, jakby te 100 jenów było jej własnym znaleziskiem. Kto by się spodziewał, że tym samym uniknęła paszczy jakiegoś upiora? Na pewno nie ona.
— To chyba wynagrodzenie za tamtą dziwną kobietę z wcześniej. — mruknęła, nieco nerwowo chichocząc. — ...dobra teraz serio czas się zbierać. Jeszcze tamci dziwacy zmienią zdanie i zamiast gadać z powietrzem, dobiorą się do naszych gardeł. Chodźmy stąd...!


@Akiyama Toshiko

Widzą brak reakcji kobiety na jego słowa, domyślił się, że jest zbyt skupiona na tym co zauważyła. Nie zamierzał więc wyprowadzać jej z tego stanu, samemu starając się dojrzeć coś, co pomogłoby zidentyfikować dźwięk, który usłyszała Raja. Pół mrok jednak nie pomagał, a ze słuchu też niewiele mógł zdziałać. Na swoim nadgarstku odczuł silniejszy uścisk towarzyszki, niemniej zignorował to, dając jej czas na wyłapanie czegokolwiek konkretnego.
Idąc za nią i on dostrzegł tajemniczą postać. Szloch i dla niego stał się słyszalny. Zmarszczył brwi w jawnym skupieniu, przyglądając się w ciszy kobiecej sylwetce. W ten dostrzegł jej twarz. Obrzydliwą, pełną robactwa, przerażającą - nie zląkł się, choć było to dla niego pewnym zaskoczeniem. Ostatecznie niezależnie od tego co robił, nie na co dzień widziało się podobno rzeczy. Może właśnie dlatego zapatrzywszy się na tę specyficzną postać, nie dostrzegł tego jak porywa się do ataku, pędząc prosto na nich. Czuł jak świeżo poznana osoba starała się machinalnie go zasłonić, co było całkiem urocze. Też dzięki temu okazała się być bardzo odważną osobą. Finalnie, mimo że ona na niego bardziej wpadała niż broniła, odruchowo biorąc dziewczę zza pas, starał się uniknąć niespodziewanego ataku. W tym momencie nie była ważna dziewczynka, która wędrowała pośród krzaków, ani inne osoby w parku, które znalazły się tu wraz z nimi. Wizja przebywania w kompletnej ciemności nie napawała go strachem, dlatego starał się uniknąć nadciągającego ataku ruszając się w lewy bok, przy okazji pociągając za sobą Raję.  

Ugh.
Co za cholerstwo. Mogłaby przysiąc, że czarna maź wypełniła jej usta i poszła nosem, gdy przez kilka pierwszych chwil nie mogła złapać oddechu. Splunęła gdzieś na bok, wsparta na kolanach, próbując przy okazji uspokoić szalejące w piersi serce. Podniosła głowę - nicość. Ciemność. I tak już szwankujący wzrok potrzebował dłuższej chwili na przyzwyczajenie się do niezbyt sprzyjających okoliczności, gdy ta dosyć chwiejnie podniosła się na nogi. Dopiero wtedy poczuła wszechogarniający mróz, przeszywający aż do zębów, paraliżujący mięśnie.
Mogłam wziąć tę pieprzoną kurtkę…
Chociaż pewnie i to na nic by się nie zdało. Rozejrzała się po towarzyszących jej postaciach. Faktycznie znała tylko dwójkę nieopodal, feralny zbieg okoliczności, że akurat z nimi musiała znaleźć się w takiej sytuacji. Z przygłupim duchem i tajemniczym nieznajomym. To prawie jak początek jakiejś durnej komedii romantycznej, z Patrickiem Swayzem w roli głównej. Skrzywiła się nieznacznie, czując jak mróz doszedł do zatok, skutkując już odczuwalnym bólem głowy.
Kto dalej?
Blondyn. Jego kojarzyła z okładek gazet, chociaż nie udało się jej zarejestrować, że nie żyje. Nie umiałaby nawet nazwać go po imieniu, gdyby mocno przekopała pokłady pamięci. Ale twarz kojarzyła. Z niego też pewnie będzie zerowy pożytek. Miał za delikatne dłonie i zbyt dużo fiu bździu w głowie.
Ach, no i jest i ona! Jak z gardła psu z gardła wyjęta niewiasta w tej śmiesznej sukience. Modliła się, żeby nie zaczęła znów tym piskliwym głosikiem wykrzykiwać swojego przerażenia. Nieopodal była też postać, której nie była w stanie rozpoznać, z tego też względu nie poświęciła jej zbyt wiele uwagi.
Ruszyła się w końcu, widząc kawałek dalej coś bardziej interesującego. Trzy pary drzwi. Jak w cholernym Matrixie, tylko tutaj miała do wyboru trzy kolory, a nie dwa. Podeszła powoli do każdego z nich, choć najbardziej ciągnęło ją do ciepła. Miała wrażenie, że koniuszek nosa zaraz jej odpadnie, a tam, za nimi, mogło być ukojenie, słodkie ciepło, jak ramiona mat-..
Cofnęła się o krok. Nie mogła zapomnieć dlaczego tu jest, gdzie jest. Przecież to tak oczywiste, w zimnej nicości lgnąć do ciepła. Jak mucha do lampy owadobójczej.
Wielki, zielony napis exit też wydał się jej zbyt prosty, zbyt podejrzany. Kusił spokojnie migającym neonem. Finalnie zatrzymała się przy drzwiach pokrytych cienką warstwą lodu. Spojrzała jeszcze pytająco na towarzyszące jej postacie, głównie na Norishige i Jiro. W nich, wbrew wszystkiemu, mogła znaleźć najwięcej oparcia, choć nie chciała się do tego zbytnio przyznać. No i nie chciała również ze swoją decyzją zostać sama, niezależnie od tego, jak była jej pewna.
— Ruszycie się w końcu? —.

Z racji, że parę osób prosiło o przedłużenie terminy - czas na odpisy zostaje przeniesiony na 07.10 godz. 23:59

 Pokręciła lekko głową. Miała nadzieję, że Jino nie przeziębi się przez ten wypad. O siebie się aż tak nie martwiła – była przygotowana na nocną wędrówkę, chociaż chłód, który nagle zapanował w parku przekroczył jej oczekiwania i zdawał się nie pasować do tego, czego można się było spodziewać o tej porze roku. Coś jej tu nie do końca pasowało, ale jako zwyczajny człowiek, który nigdy nie miał wątpliwej przyjemności zerknąć na zaświaty, nie mogła tu wiele zdziałać. W jej oczach okolica wyglądała po prostu dziwniej niż zwykle. Zdarzało się jej czasem w nocy spacerować po centrum, ale nigdy nie spotykała tylu osób, a już na pewno nie zgromadzonych w jednym miejscu.
 – To może odprowadzę cię z ta… – obejrzała się, żeby zlokalizować Jirō. Obróciła znalezioną monetę w dłoni, pocierając ją palcami w nieco nerwowym geście. Wreszcie zrobiła w tył zwrot, żeby objąć wzrokiem część parku, przez którą jeszcze nie tak dawno przechodziły nim nie dały nogi przed… no Emmą. O ile faktycznie się tak nazywała i nie była jakimś yōkai, który poczuł się urażony i teraz żadna z nich nie dożyje poranka. – Huh, a jego gdzie znowu wcięło? – Zmarszczyła brwi, martwiąc się na serio. Może i miała swoje humorki, aktualnie wyrażając bunt wobec pana Hasegawa, udając, że to wcale nie jej ojciec i nie może jej rozkazywać, ale zwykle szybko jej przechodziło. – Przysięgam, że jak jeszcze raz wywinął numer z „pójściem po mleko” i wróci za rok, to go osobiście zamorduję.
 Schowała dłonie do kieszeni, palce zaczynały jej marznąć. Wezwanie policji było całkiem rozsądnym rozwiązaniem, chociaż ona to by się nie zawahała poszukać jakichś egzorcystów, żeby porządnie tu prześwięcili co bardziej oszalałych. Na tę chwilę chciała jednak wiedzieć, co stało się z tatą. Odprowadzenie przyjaciółki i powrót do domu w towarzystwie na pewno uspokoiłby jej nerwy, a jeśli działy się tu rzeczy nie z tego świata, to tym bardziej wolała potem nie tłuc się z Asakury do Nanashi w pojedynkę.

@Yu Jino

  Czegokolwiek się spodziewał, na pewno nie było tym, co zobaczył, gdy w końcu przestał zasłaniać oczy przedramieniem. To miały być te słynne zaświaty? Trochę bardziej podniośle je sobie wyobrażał. Wyłapał spojrzenie rzucone mu przez rozglądającą się Raję i posłał jej w odpowiedzi ten swój typowy przygłupi uśmiech - co prawda ukryty za czarną maską, ale zmrużył przy tym ślepia jak pochwalony pies. Było tak, jak kiedyś przepowiedział. Zostaną ze sobą już na zawsze. Nigdy się go nie pozbędzie.
  Drzwi, które wydawały się być ich jedyną dalszą drogą, wcale nie zachęcały do dokonania wyboru. Najbardziej oczywiście kusiły te, od których biło ciepło, zwłaszcza przy panującym tu chłodzie. Płomienie budziły jednak jednoznaczne skojarzenia z miejscem, w którym raczej nie chciałby skończyć, jeżeli to faktycznie były zaświaty, a wszyscy tu zebrani zginęli w paszczy demona. Później przeniósł wzrok na najbardziej neutralne z wyjść, które nawet samym napisem potwierdzały to, co zdążył pomyśleć. Razaro był prostym stworzeniem, więc najprostsze rozwiązania wydawały mu się najlepsze.
  Był też stworzeniem stadnym, więc niezależnie od własnego wyboru i tak pójdzie za Rają.
– Czekamy aż otworzysz drzwi, nie chcę żeby mi ręce do nich przymarzły – odpowiedział, naciągając rękawy bluzy na dłonie, by choć trochę je rozgrzać – Panie przodem.
  Zerknął za siebie, na resztę towarzystwa. Kilka mordek mógł faktycznie kojarzyć z parku, nikt nie wydawał się być obcy. Wszyscy musieli więc zostać pożarci. Na szczęście albo i nieszczęście - jeszcze nie wiedział - nie widział tu ani Shirshu ani Toshiko. Nie pojawiał się też nikt nowy.
  ... albo tego po prostu już nie zauważał, mrużąc pełne podejrzliwości ślepia, od dłuższego czasu wlepione w białowłosego ducha. Nawet nie mrugnął.

Nagle zrobiło się jeszcze zimniej, a Jino przeszedł mocny dreszcz. Drgnęła i potarła dłońmi własne ramiona, niestety - nie uzyskując tym ciepła z dość oczywistej kwestii własnych protez. Westchnęła nieco sfrustrowana, po czym założyła kaptur na głowę i ściągnęła sznurki tak, by zbyt łatwo jej nie spadł. Nie podobała jej się atmosfera w parku, te krzyki i nagła cisza, dziwni ludzie i... Przede wszystkim, znikający ludzie! Nie mogła pojąć co tu się działo i chyba naprawdę nie chciała tego dochodzić. Zmarszczyła brwi, po czym zerknęła na przyjaciółkę rozglądającą się za panem Hasagawą, którego kątem oka dojrzała gdy stały bliżej grupki zebranych i tajemniczej Emmy. Poniekąd ucieszył ją jego widok. Jakiś dorosły którego mgliście kojarzyła, a zajmował się Aki; więc poniekąd godny zaufania. Niestety, ten jakże godny zaufania dorosły, zniknął jak i część innych, co nie umknęło ani Aki, ani Jino.
— Nie mam pojęcia, ale mi się to nie podoba. — skwitowała, również wciskając ręce do kieszeni i delikatnie się kuląc. Mogła przysiąc, że czuje jak zapychają jej się zatoki, a nos czerwienieje z zimna. Jeszcze chwila w tym parku, a z jej szczęściem wyląduje z zapaleniem płuc czy innym choróbskiem. Pogodziła się już z wizją grubego ochrzanu ze strony ojca i macochy, więc powrót do domu, bądź zatrzymanie się u jednej ze znajomych z którymi tu przyszła, nie stanowił dla niej już takiego wielkiego problemu jak wizja przyszłej choroby. — Może po prostu opuścił park, jak my zwiewałyśmy przed tamtą podejrzaną kobietą i wrócił do domu? — zaproponowała, gdy usłyszała następne słowa przyjaciółki. Chciała podejść do tego w miarę racjonalnie. Pan Hasegawa należał do dobrze zbudowanych mężczyzn, więc o jego bezpieczeństwo się szczególnie nie martwiła. W przeciwieństwie do dwóch nieletnich uczennic, on dałby radę się bez problemu obronić. Łatwiej jej było myśleć, że po prostu sobie stąd poszedł, a nie, przypuśćmy, coś go zjadło. Po dłuższej chwili wypatrywania sylwetki mężczyzny, Jino poczuła charakterystyczne wibracje. Dostała sms'a od znajomego, który pisał gdzie jest i aby skierowała się przed wejście do parku bo tam na nią czekają. Idealnie! Szybko odpisała i wcisnęła telefon do kieszeni.
— Chodź, moi znajomi już czekają przed wejściem do parku. — mruknęła w stronę przyjaciółki. — Izumi powiedziała, że może nas przenocować. Skoro Pan Hasagawa gdzieś sobie poszedł, nie puszczę cię samej po nocy do Nanashi! W tej kwestii akurat nie masz nic do powiedzenia. — i po tym wskazała głową by Aki ruszyła za nią i prędkim krokiem skierowały się w stronę wyjścia, zostawiając chłodne miejsce daleko za sobą. Gdy znalazły się już w oczekującej grupce innych nastolatków, Jino szybko przedstawiła Aki nie zdradzając jednak skąd i dlaczego się tam w ogóle wzięła i grupką skierowali się na najbliższy przystanek mając cichą nadzieję, że coś kursuje. W tym czasie również Jino (tak jak obiecała!) złożyła anonimowy donos odnośnie niepokojących dźwięków z parku, a gdy padło pytanie o wiek, rozłączyła się rzucając szybkim "proszę to sprawdzić!". Reszta drogi okazała się już pozbawiona dziwnych osób i przeczuć. Trójka dziewczyn, w tym wspomniana Izumi, udały się do jej mieszkania gdzie po krótkim opierniczu od starszej siostry dziewczynki, wszystkie się umyły i przebrały w tymczasowe piżamy. Jino planowała wysłać do ojca sms'a z rana by jakkolwiek wyjaśnić swoją nieobecność i dopiero wtedy wrócić do domu. Było to lepsze rozwiązanie niż powrót teraz i nocna awantura. Ostatni raz się na coś takiego godziła — jak tylko wskoczyła pod ciepłą kołdrę... poczuła, że ma katar.

zt x2 jeszcze dla @Akiyama Toshiko, @Kiyama Ira Samuru ciebie też oznaczę, możesz być dumny z siostry XD PONIEKĄD

Ciemność i chłód — tak dobrze mu znajomy, tak dobrze zapamiętany nastał tak nagle i niespodziewanie, że na chwilę Yoshida zgubił się we własnych wspomnieniach, powracając do tego szczególnego, o którym chciał zapomnieć. Kilka sekund potrzebował, by powrócić na ziemię, o ile cały czas na niej przebywał. Zimna temperatura zabolała nie tylko jego zmysły, nie spodziewając się tej nagłej zmiany. Ciemność przy tym wszystkim była najmniej przerażająca.
Czuł przy sobie obecność innych osób, szczególnie duchów jeżeli nie były w posiadaniu człowieczeństwa. Przez panujący mrok miał problem z dostrzeganiem twarzy. Po zarysie sylwetek mógł wnioskować, z kim mniej-więcej miał do czynienia i kto jeszcze znalazł się w tym gównie. Niewiele później dostrzegł drzwi, które swoimi kolorami rozjaśniały nieco otoczenie, a także były one zauważalne. Ruszając w ich stronę, miał tę niepowtarzalną okazję przyjrzeć się innym, którzy zdecydowali się na ich wybór. Niewielu kojarzył, dotychczas będąc bardziej skupiony na nowej towarzyszce oraz chęci usłyszenia szeptów. A także na Miyazaki, której tu być nie powinno, ani także której nie dostrzegł.
Usłyszał głos dziewczyny, stojącej przy drzwiach ze szronem. Przy nich chłód wydawał się być bardziej odczuwalny, chociaż to mogło być tylko jego wyobrażeniem. Spojrzał się w ich kierunku, by wzrok przenieść na złodzieja papierosów, który odezwał się jako drugi. Ciekawe jak bardzo można było mu ufać.
— Zgodzę się z Twoim kolegą. Panie przodem — rzucił i choć zmarznięty, pokusił się o uniesienie kącików ust w niemym uśmiechu, jednocześnie kiwając głową w wybrane przez nie drzwi. Skoro mieli do czynienia z chłodem niechaj pójdą w to dalej.