– Jestem na pozycji – zameldował, kiedy ze spokojem, ale jednocześnie wytrenowaną sprawnością rozstawił karabin na dachu budynku. Ustawił się wygodnie i zaczął obserwować wyznaczony mu teren przez lunetę snajperki. Lubił swoją pracę. Odpowiadała mu znacznie bardziej niż wcześniejsze stanowisko w policji – było takie normalne, przyziemne i wymagało czasem papierkowej roboty albo ganiania za przestępcami. Jako strzelec wyborowy miał znacznie spokojniejsze warunki, które uznawał za przyjemniejsze. Nawet, jeśli większość akcji, w których brał udział, kończyło się pozbawieniem kogoś życia albo, po prostu, drętwym leżeniem przez bardzo długi czas. Zabezpieczanie terenu wcale nie było takie złe, choć grudniowa pogoda nie rozpieszczała. Owinął się szczelniej kocem i poprawił maskę zasłaniającą dolną część twarzy.
 – Zdejmij go jak tylko wychyli łeb. – Głos dobiegający z komunikatora wydawał się być nieco podenerwowany, ale Yosuke całkowicie to rozumiał. Mieli do czynienia z osobą wyjątkowo niebezpieczną, a nie zamierzali negocjować z terrorystą. Wszystkie sposoby załatwienia sprawy w bardziej cywilizowany sposób zawiodły.
 – Jasne, szefuńciu – mruknął, przyglądając się oknom, szukając okazji na czysty strzał. Zadania nie ułatwiały zaciągnięte zasłony, ale przynajmniej cel nie postawił żywej tarczy z zakładników. Czekał tylko na jeden błąd, wytrwale, niczym drapieżnik śledzący ofiarę. Nie wiedział jednak, że w tej samej chwili to i na niego polują.
 Wreszcie go zobaczył. W szczelinie pomiędzy materiałem, odwróconego tyłem. Mógł nie mieć wiele czasu, dlatego wycelował, wstrzymał oddech i… ostatnie, co pamiętał to ból rozlewający się w tylnej części głowy oraz charakterystyczny dźwięk wystrzelonego z broni pocisku.

 Nie wiedział, jak długo go przetrzymywali. Przez większość czasu było ciemno, odcienie szarości zlewały się w jeden, niewyraźny obraz. Światło nie pomagało – raziło w oczy, które łzawiły, ale i bez tego niewiele by dostrzegł. Nie pozwalali mu spać, a kiedy mdlał, cucili go, żeby na nowo rozpocząć cykl tortur. Zadawali pytania, na które nie znał odpowiedzi. Pytali o rzeczy, które dla niego były jak pojęcia wyciągnięte żywcem z powieści fantasy albo raczej horroru. Z tych mang o potworach, których się naczytał będąc nastolatkiem. Nie wiedział nic, ale pytali dalej, a każdy brak odpowiedzi, której oczekiwali, kończył się karą w postaci kolejnej dawki bólu.
 Niezależnie od tego czy minęły dni, czy też całe miesiące, porzucił nadzieję na wyjście z tego w jednym kawałku. Wreszcie poddał się na tyle, że nawet darował sobie odpowiedzi w stylu „nie mam pojęcia”. Oszczędzał energię, której i tak miał niewiele, chociaż nie było szans na ucieczkę. Początkowa złośliwość, kąśliwe uwagi i sarkazm zniknęły gdzieś, pogrzebane razem z pozostałymi emocjami.
 Zrozumieli w końcu, że nie jest w żaden sposób użyteczny. Zdecydowanie za późno, przynajmniej dla samego Yosuke. Wyrzucili go na ulicę gdzieś w Nanashi, jak śmiecia, licząc na to, że dokona żywota i nie będą mieli żadnych problemów ze świadkiem. Zadbali o to pogłębiając rany, z których sączyła się krew, plamiąca biały, nieporuszony wcześniej śnieg. Spadł niedawno, ale to już nie miało żadnego znaczenia.

 Otworzył oczy. Sala była jasna i czysta – gdzie był? Dlaczego? Ostatnie wspomnienie to naciśnięcie spustu, świst naboju wylatującego w przestrzeń, skrzypnięcie śniegu. Czemu wydał odgłos, skoro on się nie poruszył? Był sam, na akcji, daleko od celu. Zawalił robotę? I dlaczego w głowie tkwiła mu ósemka, na myśl której niemalże dostawał dreszczy…
 Lekarz pochylający się nad łóżkiem, świeci po oczach małą latareczką, zadaje pytania. Przyjaciółka z policji stoi obok, po jej policzkach płyną łzy. Za nią widmowa postać, dziwnie rozmyta, ucieka, kiedy tylko wzrok Nakashimy na nią pada. Była połowa stycznia – uciekł mu z życia miesiąc, którego nie pamiętał. Wszyscy cieszą się, że żyje, odnalazł się. Jeśli to był prank, to wyjątkowo nieśmieszny z jego punktu widzenia.
 I skąd, u licha, nagle zaczęły się brać te dziwne widma? Zawsze je widział czy to jego wzrok do reszty już zaczął szwankować? Nie chciał wrócić do patrolowania ulic, wolał więc zachować te dziwne objawy w tajemnicy. Aż nie rozpoczął własnego śledztwa na ten temat, które koniec końców powiodło go do zupełnie innej ścieżki kariery. Zawodowego egzorcysty w ugrupowaniu tak tajemniczym, jak i ponoć skutecznym w rozwiązywaniu problemów.