Czuł się jak dzieciak uczepiony matki, która na nieszczęście całej reprezentacji sześciolatków natrafiła po drodze na koleżankę, ucinając sobie pięciominutową pogawędkę.
Co u ciebie?
Co tu robisz?
Od dawna jesteś...
Słuchał ich piąte przez dziesiąte, irracjonalnie wciśnięty w Ye Liana, podążając za instynktem samozachowawczym o wiele skrupulatniej niż za ostatkami dumy. Znów chodził do pierwszej gimnazjum, chowając spłoszony wzrok pod cieniem rzucanym przez grzywkę, z nosem wtulonym w rękaw starszych opiekunów; cofając się w czasie raz jeszcze chwytał za to, co dawało odrobinę potrzebnej protekcji, zaskarbionej dla siebie w szczenięcym egoizmie. Dłoń, ściskająca mężczyznę, nie przestawała wpijać się palcami w sztywny materiał płaszcza, oddech bez przerwy padał nerwowymi podmuchami wprost na jego szyję, a klatka piersiowa w niczym nie różniła się od małej przestrzeni z uwięzionym wewnątrz wróblem. Odetchnął głośniej dopiero na tekst sąsiadki, na której miejscu niespodziewanie pojawił się Nagai.
- Nie musisz przecież iść - zawyrokował od razu na wspomnienie o pechowości, nie wyzbywając się nawet na moment warkliwego tonu, podobnego do pretensjonalnych wyrzutów, jakby cały niefart, który ich spotykał, leżał winą po stronie Kōjiego. Reagował przesadnie przez strach czy jednak świadomość, że ktoś ten strach perfidnie mu wytknął? Opcja, że miałby zostać potraktowany jak najgorszy tchórz była wprawdzie nie do zniesienia, ale wizja, w której odsunąłby się od pisarzyny, nawet nie zamajaczyła jako scenariusz do rozważenia. W głowie Shina kłębiły się tylko obsesyjne myśli o otaczającej ich ciemności - pochłaniała ich coraz żarłoczniej, powodując mimowolne spięcia mięśni nastolatka, efektywnie przechodzących w to mocniejsze, to nieco lżejsze miażdżenie pochwyconego ramienia.
Rozkojarzony wzrok toczył się po ścianach i suficie; drobne mgiełki pajęczyn nie zwróciły jego uwagi jeszcze jakiś czas. Percepcją stale wracał do faktu, że wokół jest czarno i że jedynym większym źródłem światła jest to dawane przez telefon Liana - własna latarka ledwo rozganiała mrok, równie słaba, co obecnie jego zdezelowana psychika.
Odgłosy chrobotania nie pomagały zresztą w ukojeniu nerwów - ta granica na poziomie paniki dała jednak idealne plony pod tresowaną służalczość, bo choć nie przywykł do słuchania jakichkolwiek rad, teraz chłonął spokój z głosu Ye Liana równie łapczywie, co spragniony przebytą w gorącu trasą podróżnik, wreszcie docierający do chłodnej wody.
Nawet nie zauważył, w którym etapie przytknął usta i nos do ramienia mężczyzny, wtulony policzkiem w zakryty kołnierzem łuk łączący szyję z barkiem. Odsunął się bardzo powoli, z przeciągłym pomrukiem niezadowolonego z pobudki kocura, odwracając obrażony głowę i tocząc spojrzeniem gdzieś po absolutnej pustce po swojej lewej stronie - gdzie dopiero przekierowywał snop światła z nieprzydatnego urządzenia.
Jestem obok.
- Dobra - wciął się od razu, nerwową marudnością starając się zbyć temat. Chciał dorzucić jeszcze coś, jakiś głupi tekst w stylu: "przecież czuję, cały się ze strachu trzęsiesz" albo coś podobnego, zmiękczającego sytuację, ale usta skleiły się w próbie zażartowania, gdy większość energii przekładał, by zrobić krok do tyłu i rozcapierzając palce wreszcie puścić swoje jedyne ratunkowe koło.
Rękę miał aż wilgotną ze stresu, potarł ją akurat o brzeg spodni, hacząc wyzywającym spojrzeniem o zarys sylwetki przed sobą. Prawie zapomniał o Nagaiu, ale jego gadatliwość nigdy nie pozwalała, by to zapomnienie trwało zbyt długo. Zaciśnięte nerwowo wargi wreszcie się rozchyliły, gdy spomiędzy nich wyrwało się parsknięcie; w ogóle nie stłumione materiałem ciemnej maseczki.
Miał plastry i bandaże.
- Zawróć - zaprzeczył zaraz po Ye Lianie, jak opozycyjny diabełek po drugiej stronie ramienia. - Na nic się nie przydasz-
Shin.
Dźwięk imienia zadziałał lepiej niż policzek, który rozpoczął ich relację, zamykając mu raptownie gębę. Aż do teraz nie zdawał sobie sprawy, że obok Hasegawy - co do jego udziału nie miał wątpliwości, wszędzie rozpoznałby ten jego hieni głos - znajduje się ktoś, kogo mógłby znać. Mrużąc gwałtownie powieki spróbował przebić się przez ciemność, nawet nie rejestrując, że przy okazji zrobił dokładnie to, co zaproponował Ye - ruszył ku drugiej części grupy, wymijając Nagaia (nie szczędząc przy tym jakiegoś bezbożnego przekleństwa) i parę metrów podbiegając do światła dawanego przez...
- Ejiri - łagodność przeszła dźwiękowym gradientem w zapytanie, gdy wzrok Shina przemknął od twarzy dziewczyny na sufit - na nitki posklejanych ze sobą pajęczyn, białe kłębki przypominające cienkie sznureczki rozrzuconych wokół przyborów krawca.
Mignął mu jeszcze obraz potężnego mężczyzny wypruwającego do przodu i dźwięk kroków - zapewne Jiro - kawałek tunelu przed sobą, ale spojrzenie prędko wróciło do dziewczyny.
Machinalnie przemknął końcówką języka po spierzchniętych wargach; zaschło mu w gardle, gdy wreszcie zrozumiał, że miał przed sobą to kruche stworzenie z pasmami hebanu splecionymi w warkocz i sarnim wzrokiem. Nawet nie wiedział, co powinien powiedzieć na dzień dobry, jak ostatni idiota wgapiając się w nią z równą dezorientacją, co powinien w ducha.
A przecież duchy wywoływały w nim zdecydowanie mniejsze zaskoczenie.
- W przerwie między zaliczeniami przypadkowych włamywaczy na szkolnych salonach postanowiłaś przespacerować się wyjętym z horroru miejskim tunelem? Tak dla relaksu - odetchnął drażliwie. - Zrozumiałe.
Nie było w tym nic zrozumiałego, ale nie miał też ani prawa, ani tym bardziej czasu, aby dodać, by i ona wycofała się z całej tej wyprawy. Nie była pierwszą chętną do odkrycia mordercy osobą dzisiejszego wieczoru. I nawet jeżeli gdzieś wewnątrz zadrapały w ścianki przełyku ostatnie drobinki dżentelmeństwa, przełknął je z kwaśnym rozczarowaniem.
Może chodziło o ujrzenie w jej drobnych dłoniach zapalniczki - i połączenie kropek.
- Masz plan. Może nawet dobry. Ale nie wydajesz się zaskoczona - usłyszał własną pretensję, badając tym samym grunt pod...
Pod co właściwie?
Pod pytanie jej czy to normalne, że nie wrzeszczy na widok przepotężnie wielkich pajęczyn?
Że te przepotężnie wielkie pajęczyny w niczym nie przypominają odpowiedników choćby australijskich?
Że to powinno ją zmusić samo z siebie do żywej reakcji i wyrzucania z głowy wariantu, że coś tu jest nie tak, chyba, że od początku zakładała, że coś tu będzie nie tak? Albo że przynajmniej spotykała się z takimi sytuacjami wystarczająco często, aby nie odpowiadać na nie kręceniem głową i stałym: nie wierzę, nie wierzę, nie wierzę...
Może byłoby mu łatwiej, gdyby wcześniej tak nie spanikował - wtedy usłyszałby rozmowę między ich trójką i zorientował, że każde z nich nawiązywało do yokai.
Tymczasem czuł się, jakby ledwo wynurzył głowę z głębin, na nowo słysząc głośne fale, wrzask mew i tubalne brzmienie nadpływającego statku ratunkowego.
Tym statkiem była zwyczajna, niezdominowana działaniem fobii, przytomność umysłu.

Słyszał ich niewyraźnie, jak szum rozstrojonego radia, o którym wszyscy domownicy już dawno zapomnieli. Wydawało mu się, że tunele były zbudowane w taki sposób, by echo toczącej się nieopodal rozmowy dotarło do jego uszu bez problemu – jakie było jego zdziwienie, kiedy okazało się, że odbijający się dźwięk stał się jego największym wrogiem. Przez wszechobecną ciemność nie potrafił się stuprocentowo skupić na tym co słyszy – rozproszony czarnościami mózg wyłapywał jedynie strzępki informacji.
    „Tak--shi.”
    Faktycznie, nawet część wypowiedzianego w oddali nazwiska sprawiła, że coś zaskoczyło w umyśle medyka, który szybko doszedł do wniosku, że kilka nazwisk z listy pasowało. Ale nie wyjął telefonu, by się upewnić, rozwiać wszelkie wątpliwości. Nie chciał ujawniać swojej pozycji. Póki co interesowało go zdobycie większej ilości informacji i ewentualna nawrotka, jeśli nieznajomi zbliżyliby się niebezpiecznie blisko. A najchętniej to w ogóle by ich wyminął, ale wydawało mu się, że podczas swojej wędrówki nie widział żadnej odnogi, w której mógłby przepaść.
    Latarkę na wszelki wypadek wyłączył, żeby zachować jej baterię na później. W międzyczasie okazało się też, że nieznajomi postanowili zawrócić się – a przynajmniej takie można było odnieść wrażenie, gdy kolejne słowa zamiast nabierać mocy zaczęły słabnąć, rozpływać się gdzieś w oddali.
    Nobuo podjął ryzyko i ruszył przed siebie. Chciał wiedzieć więcej, podążać za tym wątłym światłem, które wciąż jeszcze widział przed sobą. Potrzebne mu były informacje, ale nie chciał zdradzać swojego położenia. Pospiesznie schował latarkę do głębokiej kieszeni płaszcza, a z drugiej wyjął telefon, który miał być nieco oszczędniejszym, trudniejszym do dostrzeżenia w ciemnościach źródłem światła. Ale zawsze jakimś.
    Podchodził jak najciszej potrafił – niby kroczący poprzez cienie, wtapiający się w ciemności.

Dziwne, jak spokojna potrafiła być, podczas gdy serce biło jej tak, jakby echo szurania, które wszyscy słyszeli - było jego dziełem. Jak echo jednak, w uszach dźwięczały słowa Enmy, pompując oprócz znajomego, piekącego żałością bólu - złość. Niesprawiedliwość, wierciła się w piersi, wołając cicho jeszcze, o zwrócenie uwagi. Czepiła się tej myśli i rękawa Jiro, niemal rozpaczliwie, tam odnajdując brakującą jej siłę. Odwagi jej nie brakowało. Przynajmniej, jeśli chodziło yokai. Nawet tymi wielkimi, pajęczymi. Z ludźmi było zdecydowanie ciężej.
- To niech pogalopują za Tobą - rzuciła ciszej na wydechu, tamując drżenie głosu i czując, jak materiał kurki wyślizguje jej się z palców. Mimowolnie jednak, przyjęła słowa Shiby, które rozjaśniły to, co umykało jej znajomości. Yurei musiał... dużo wiedzieć o tym drugim świecie.  Zwarła usta, zaciskając na języku prośbę, ale odległość między grupami nie była tak duża, a brat był blisko. Nie zostawił jej. Na tę myśl, napięcie rozpuszczało się, uwalniając zduszony oddech z płuc, a wzrok, zogniskowała tym razem na półprzeźroczystej, zwalistej sylwetce, by odwrócić spojrzenie znowu, w przestrzeń za nimi.  
Ciemność jak gęsta maź, wciskała się pod powieki niby całun, rozbijany tylko ruchomą linią światła, co cięło mrok równo ze zbliżającymi się postaciami. Dłoń, pozbawiona wplecionego między palce materiału, uchwyciła najpierw na pasek torby, potem zsunęła niżej, jak po skoczni, by opleść palcami chłód leżącego na dnie metalu. I chociaż w kontekście celu, miał służyć obronie - jako przedłużenie ręki - zerknęła w górę, na wiszące coraz niżej i ciężej, lepkie od bieli pajęczyny - nadawał się równie dobrze - Mam to - wskazała na brata kocówką klucza - ale w nieco innej perspektywie jak ostatnio - przechyliła głowę, chcąc - być może nie tylko siebie, rozluźnić. Chrobot zbliżającego się tupania, wcale nie pomagał - warto sprawdzić te pajęczyny, czy da się zerwać?, czy są zbyt mocne? - dopiero, gdy Jiro odebrał przedmiot, wsunęła wolna dłoń ponownie do torby wyciągając szkicownik. W drugim ręku, wciąż zaciskała zapalniczkę. Dopiero wyraźniej zarysowana sylwetka, blisko, i miękkie przypomnienie jej tożsamości, kazało skupić wzrok dokładnie na wyłaniającej się z ciemności twarzy - kogoś, kogo chwilę wcześniej, sama zawołała. Dreszcz. Moment ciepła, pełznący nieco za wysoko, by gwałtownie opaść.
- A Ty w przerwach we włamywaniu, postanowiłeś zrobić to samo - usta zadrgały, zaciskając się. Początkowe wspomnienie wciskającego się pod skórę bólu - równo ze słowami, zmieniło źródło zapalne, na równie niespokojną złość. Zmrużyła oczy. Walce nie niewinnie. No tak. Był w tym dobry - Zrozumiałe - kiwnęła głową, zrywając kontakt spojrzeń, by nie zostać uwięzioną w błyszczącym odległym blaskiem, złocie. Zerknęła na zapalniczkę - Niezależnie od...pajęczyn, papier pali się lepiej. Jeśli go tam przykleić - zaczęła, otwierając szkicownik i wyrywając pierwszą kartkę - Tylko... chyba ktoś musiałby mnie podnieść - zmarszczyła brwi, nie unosząc jednak wzroku na nikogo. Zbliżające się zagrożenie, nie dawało szansy na inne oprócz strachu emocje, a mimo to - znowu, wstyd targał głosem - chyba, że ktoś sięgnie sam - dodała pospiesznie, rwąc kolejną kartkę. Skupiała się na zadaniu, na tym by...zrobić cokolwiek - zaskoczona? - jak pociągnięta za policzek, zwróciła się w stronę rudowłosego, znowu zamierając przy spojrzeniu - Dlaczego miałabym... och - zamrugała. On nie wiedział, że ona wie - Wiem, że istnieją - odpowiedziała jakoś niezręcznie, kołysząc głową na boki w jakimś zaprzeczeniu, rozsypują przy tym wysunięte z warkocza, czarne pasma.

@Hasegawa Jirō  @Warui Shin'ya  @Shiba Ookami

ps. będę jeszcze pisała posta drugiego.

Odpowiedź przegryzł w zębach. Kōji miał rację, to nie był dobry moment na wyjaśnienia. Po prawdzie nie wiedział nawet, co powinien mu odpowiedzieć – że od lat ukrywał się w centrum Fukkatsu? Jak tchórz obawiający się wymiaru sprawiedliwości? Coś jednak nie pozwoziło mu pozostawić słów mężczyzny bez odzewu. Domyślał się, że budzący się w nim przejaw związany był z szacunkiem i świadomością, iż wciąż był osobą — łącznikiem — prowadzącą go w kierunku odległych wspomnień. Wraz ze wzrastającym oporem naciskającym na bark, ze spięciem i niezręcznością Ye Lian wypowiedział to, co miało być jego jedyną formą listu samobójczego, i to na dodatek bezużytecznego, bo przecież zagłębiając się w tunele, nie myślał o śmierci:

— To, co zdawało się skierować tu wszystkich. Byłem ciekawy. — Nie skłamał, ale nie przedstawił mu całej prawdy. Gdyby nie wiadomość zapewne siedziałby teraz w ciepłym mieszkaniu z zarzuconym na ramiona kocem i książką w ręku. Zauważone przez Kōji zranienie nieco wybiło go ze stanowczości. Zamilkł. Ogarniający ich mrok uniemożliwiał interpretację przyjętych słów. Nie było też pewne czy przez cały ten czas Ye Lian spoglądał na Nagai, czy przyszpilony bezwstydnym dotykiem Shin'yi, patrzał sztywno przed siebie niczym w żołnierskiej musztrze. Jedyne co było jednak nie do zaprzeczenia, to to, że głos nie był bezlitośnie suchy, coś nim bezustannie trącało. — To tylko lekkie zranienie. Zachowaj je. Nigdy nie wiadomo kiedy mogą się przydać.

Wtedy tez stało się coś, co zmusiło go do zwolnienia kroku.

„Dobra”.

Cisza zawierała równie niewypowiedziane pytanie, co zaciekawienie. Gdyby nie oddzielająca sylwetki kotara ciemności, Warui dostrzegłby w oczach mężczyzny ostrą błyskająca szpilkę, która charakteryzowała wzmożoną czujność i dociekliwość; zapewne w przy kąciku oczu delikatnie zmarszczyłaby się skóra, a jedna z nieruchomych dotąd brwi napięłaby się pod nagłą niepowstrzymaną analizą.

Blask latarki oświetlił wymijającą go postać, rozjaśnił kulisty obszar, obejmujący ciemny materiał bluzy. Nie tylko wychwycił znajdującą się przy nim dziewczynę, wychwycił również ruch podbródka chłopaka, gdy zadarł łeb, gapiąc się na spękane sklepienie, a później bliskość, jaka zdawała się nie być dla nich obca; usłyszał również słowa, które z pewnością miały zapisać się w pamięci na długie miesiące, może nawet lata. Nie postanowił równać się z nimi krokiem. Nie trzymał się też głównej linii frontu — wciąż pozostawał jeden krok z tyłu; twarzą skierowaną w piętrząca się czarną masę. Owinięta chusteczką ręka bezmyślnie tknęła rozgrzanego ramienia, na którym wciąż odbijał się niezrozumiały ciężar. Kiedy zdał sobie z tego sprawę, oderwał dotyk, krzywiąc w mroku wargi i stawiając kołnierz na sztorc, aby ochronić się przed chłodem.

Słuchał grupy z uwagą, wcale się nie wtrącając. Potwierdzał w ciszy swoje przypuszczenia, będąc zaskoczony wiedzą, jaką posiadali na temat, który od zawsze ukrywał przed światem. Widocznie nie tylko on był świadomy, iż mające tu miejsca zaginięcia i morderstwa nie były sprawką człowieka, a kreatury, której bliżej było zwierzęcych manier. Podczas gdy reszta zajęta była dyskusją, on nasłuchiwał.

— Przestańcie na moment rozmawiać — polecił spokojnie, choć ton zawierał ostrzeżenie. Próbował wyłonić to, co przed chwilą dosłyszał i jeśli postanowili go posłuchać, mogli z pewnością znacznie wyraźniej usłyszeć nadciągające w ich kierunku agresywnie tupnięcia.

To była ostatnia szansa, aby zaryzykować, zadziałać instynktownie, bo przecież na więcej nie było nawet czasu. Jeśli było to pajęcze yokai, mogło być pewne ich obecności już od samego początku. Napięte na suficie pajęczyny zdawały się swoistą pomocą — linią asekuracyjną zapobiegającą upadkowi, gdy te postanowi wskoczyć na kamienną powierzchnię. Gdy o tym myślał, ślady na ścianach, które dostrzegł wcześniej Shin'ya zdawały się z tym łączyć. Nikt jednak nie miał pewności, że żadna z cienkich, ledwie widocznych nici nie rozciągała się właśnie pod ich stopami i nie alarmowała gospodarza o kolejnych krokach. Jakby wrzeszczący wniebogłosy Warui nie był wystarczającym ostrzeżeniem dla naruszenia czyiś skromnych włości.

Ye Lian poświecił w ciemność, śledząc każdy ruch kierującego się w tunel błysku. Był gotowy ostrzec resztę i zareagować na niebezpieczeństwo, w chwili gdy tylko ujrzy jego niekształtny cień. Ogień mógł pomóc odstraszyć kreaturę, a może nawet ją zranić (coś w końcu o tym wiedział). Niezależnie od skutków, potrzebowali jednej z tych opcji.

W tej chwili.

Dlatego pozwolił im działać.

Bawiło go to. Cała ta absurdalna wymiana zdań na moment przynosiła prawdziwą rozrywkę, tą mniej wybrednego typu, kiedy nagle — całkowicie przypadkowo — zderzają się ze sobą dwie podobne sobie osobowości. Kącik warg wykręca się nieznacznie ku górze, kiedy w śmierdzącym eterze opada ciężko słow „destrukcja". No tak. Coraz rzadziej spotykał yurei, które nie przysposobiłoby sobie w jakiś sposób tego określenia. Destrukcją bywali oni, ale też destrukcja roznosiła ich, wrzucając w nową rzeczywistość, wciskając z przymusu w nowy schemat.
   — Ach tak — podejmuje z niesamowitą lekkością, pozwalając głosu płynąć łagodnie na wydechu.  — To jedno z moich ulubionych określeń. Zabawne, bo wcześniej o tym myślałem, jakbyś siedział mi w głowie. Ale tak między nami, nie radzę tam zaglądać — ciało odrywa się od zarysu framugi, kiedy Aoi wychyla się nieco mocniej w gardło korytarza, spokojny, bo w szmerach i echu kanałów, nie niesie się nic, co świadczyłoby o zbliżającym się niebezpieczeństwie; nie tym, które mogłoby zacisnąć na nim swoje pazury, w tym momencie jedynie Raja lawirowała czule między meandrami myśli.
   Głowa kilkoma skinieniami zaznacza przyjęcie informacji, goszcząc ją przyjemną ekscytacją narastającą pod splotem słonecznym. Coś się dzieje. Rusza, popycha go do przodu, tak, jakby przez ostatnie setki lat trwał w skostnieniu, jakby dopiero pierwszy raz po kilkunastu epokach hibernacji, wybudzał się na nowo. — Raju! — Nie krzyk, a uniesiony ton o oktawę ucieka spomiędzy warg, rozbijając się w klaustrofobicznej przestrzeni betonowego labiryntu. Wie, że nie musi od razu wypluwać z siebie wytłumaczeń i powodów nawoływania. Przyjdzie. Bo zależy jej tak samo, jak i jemu.
   Kiedy ostatni podźwięk głosu trzaska o konstrukcję ścian, Aoi ponownie wsuwa się w zatęchłą klietę. Przystaje mniej więcej na powrót w poprzednim miejscu, krzywiąc się znacząco, bo smród, który atakuje nozdrza, zaczyna mamić swoim odorem. Mógł znieść dużo; ale nie miał zamiaru popadać od razu w skrajność. — Mari, Hotaru... na podłodze przy szafce mniej więcej z mojej prawej strony, jest coś, co wygląda jak właz. Jakbyście mogli na to zerknąć, byłoby cudownie, bo za chwilę zdechniemy z zatrucia się tym truchtem. Dobrze? — Zdechniecie; dodaje w myślach sam do siebie, cały czas wrażliwy na szmery dochodzące spoza pomieszczenia.  — Jak długo? — Czysta ciekawość roluje się na języku, gdy przyciszony głos Munehiry ponownie wędruje do swojego poprzedniego rozmówcy. Wiedział, że znalezienie odpowiedniego kontraktora nie jest wcale rzeczą prostą — sam tkwił cztery lata w zawieszeniu, pod sam koniec wątpiąc, czy kiedykolwiek znajdzie tego kogoś. Odpowiedni element, perfekcyjnie dopasowaną część większej układanki, w którą musieli się wpisać. Shingetsu. Czy właśnie nie ten fakt go uratował? Czy nie przez to, że Yoshida należał „do nich", był bardziej chętny na podpisanie jakże urokliwego cyrografu? Nie była to kwestia troski ze strony Munehiry, raczej świadomość własnego znojnego, nazwijmy to, połowicznego życia, egzystencji jałowej i przezroczystej, którą pędził przez okrągłe cztery lata. Wiedział, jak bezsilny się czuł, pamięta to doskonale. Nadal zbyt wyraźnie. Irytująca bezczynność. Brak jakiegokolwiek znaczenia. Pustka.

Nie, nie było opcji, żeby udało się jej wspiąć na górę. Nie dość, że teren był niestabilny to jeszcze była mokra, co skutecznie utrudniało odpowiednie wspinanie się. No i przede wszystkim nie miała po czym się wspiąć na górę. O latarkę się nie bała, bo nawet jeśli by jej wypadła, to nadal miała tę przytwierdzoną paskiem do jej ciała, którą mogła na spokojnie odpalić. - Dobra, spróbuję stąd wyjść i cię dogonić. Uważaj tu. Obydwie nasze latarki zamigotały równocześnie, więc to nie przez baterię. Coś jest niedaleko. Zapamiętałeś wszystko, co powiedziałam, tak? - Co jak co, ale wolała po powrocie nie spotkać rozciętych w pół zwłok starszego brata, który pewnie w tych okolicznościach zostałby duszkiem. Co rodziłoby kolejne problemy.
Obawiała się jeszcze jednej rzeczy. Ta woda niekoniecznie musiała prowadzić na zewnątrz, a na przykład do jakiejś podziemnej komnaty żywcem wyjętej z filmu "To" który opowiadał o demonicznym klaunie rudym niczym Shin. A tu już dwie cechy wspólne!
Wyciągnęła rękę z latarką nad poziom wody i ruszyła wraz z prądem trzymając się jak najbliżej ściany. Tak powinno być najlepiej. Zwłaszcza że jeśli coś wypadnie jej z ręki, będzie mogła to łatwiej odzyskać. Oczywiście nadal zachowując ostrożność i oświetlając sobie drogę.
Powinna też sobie zapamiętać że ogórki powinna mieć zawsze przy sobie. Ponieważ wychodzi na to że na rzekę może trafić wszędzie. A gdzie rzeka, tam może być i kappa.

Nie protestowała, jak to lubiła mieć w zwyczaju. Ciężko było powiedzieć, czy to głos rozsądku do niej przemówił, czy wreszcie rzeczywistość w nią uderzyła dając tym samym do zrozumienia, że udanie się tutaj nie było najlepszym pomysłem. A być może coś jeszcze innego. Nie chciał teraz w to wnikać. Póki co ważne było, aby jego siostra wydostała się z tego miejsca.
Słysząc jej słowa, pozwolił sobie na nieco zaczepliwy uśmiech, choć, z wiadomych powodów, nie była w stanie go dostrzec.
- Kami, nie zapominaj kto jest twoim bratem. - sam Enma podniósł się na nogi, przywierając plecami do lepkiej ściany.
Czas na rozstanie się. A przynajmniej na teraz.
- Uważaj na siebie. Nie działaj zbyt pochopnie. Napisz mi wiadomość, kiedy tylko znajdziesz się w bezpiecznym miejscu. I nie próbuj mnie dogonić. Tym korytarzem na pewno nie przejdziesz, jest zbyt wielka wyrwa. Spotkajmy się przed tunelami, Kami. - po tych słowach odczekał jeszcze chwilę, próbując dosłyszeć, czy jego siostra rzeczywiście ruszyła z miejsca. Co prawda w rzeczywistości nie był w stanie wyłapać charakterystycznych dźwięków zagłuszanych przez szum wody, ale w jego wyobraźni widział jej sylwetkę znikającą w ciemnościach tunelu.
Mimo wszystko straciwszy z nią kontakt poczuł się nieswojo. I miał dziwne, nieprzyjemne odczucia.
- No dobra. - odwrócił się po czym wreszcie kontynuował swoją wędrówkę. Tym razem sam. O wiele bardziej skupiony na otoczeniu. Skoro rzeczywiście był tu yokai, to Enma szczerze miał nadzieję, że to on go spotka, a nie Kami. Po to tutaj przyszedł, prawda?



Rana na lewej dłoni - opatrzona.
Do tego pobrudzony błotkiem :c

Na jakiś moment była w stanie totalnej dysocjacji. Nie zwracała kompletnie uwagi na rzeczy dziejące się w tle. Smród stawał się coraz bardziej nie do wytrzymania. Czuła, jak oczy zaczynały jej niekontrolowanie łzawić, kołnierzem koszulki zasłoniła sobie nos. Nie działało to w żaden innowacyjny sposób, może jak placebo. Tak czy owak, odór kompletnie odwrócił jej uwagę od szoku, którego doznała na widok zwłok biednej dziewczyny, pewnie w podobnym wieku do niej.
Zbierając się w sobie, otrząsnęła się w końcu i podeszła do niej, po czym ukucnęła przy jej głowie. Przez bluzę dłonią poprawiając koc zasłaniający jej twarz.
- Zostałaś znaleziona. Możesz teraz odpocząć - powiedziała do niej cicho, skinęła głową i wstała, zwracając teraz uwagę na resztę swoich towarzyszy.
- Hm? Ah, już idę - zgodnie z instrukcjami podanymi przez mężczyznę, zaczęła szukać włazu - A skąd w ogóle wie…O, jest! - szybkim krokiem podeszła do potencjalnego przejścia. Przygotowała ze swojego plecaka latarkę, by móc w razie co wypatrzeć coś ciekawego. Najpierw jednak trzeba ten właz otworzyć.
- Hej, Hotaru, tak? Chodź mi pomóż

Rzut na wzrok: 72-20=52!!Rzut
@Sasaki Hotaru  @Touya Kiryuu  @Munehira Aoi

Jej odpowiedź w jakiś sposób wydawała mu się na tyle nierealna, że zakrawająca o zabawność. Choć w tonie nie wyłowił nawet drobinki wesołości, własne oczy rozbłysły złotem pozytywu. Reakcją na złość powinno być pewnie struchlenie albo przynajmniej obronna postawa kogoś gotowego do wojny, ale Shin zdawał się nieodpowiednią personą do racjonalnych odruchów.
- Ostatecznie mnie wpuściłaś - podsunął, pod grunt ładując żyzną zaczepkę, ale nawet jeżeli jej towarzystwo dodało mu - przynajmniej chwilowego i przynajmniej namiastki - energicznego rozluźnienia, prędko powiódł wzrokiem za jej spojrzeniem. Wraz z tym przeniósł się też słaby promień latarki kieszonkowej, którą dzierżąc w dłoni rozpraszał mrok z minimalnym efektem. Pajęczyny widział jednak bardzo dobrze, z ich mlecznych nitek ciemność ściągało światło rzucane przez urządzenie Ejiri.
Papier pali się lepiej.
Przytaknął na to bez namysłu; nie znał się za szczególnie nad podobnymi zabiegami, nie potrafił więc zweryfikować, czy zwykła kartka zajmowała się płomieniem prędzej i efektywniej niż lepka sieć. Nie miał natomiast powodów, aby jej nie wierzyć. Sprawdzając wysokość, odruchowo uniósł ramię, ale palce ledwo musnęły białawą zawiesinę.
... chyba ktoś musiałby mnie podnieść.
Podręczna latareczka, którą miał przy sobie, zawisła paskiem na jego nadgarstku, rzucając chwiejny snop na podłogę i zataczając się nad betonową posadzką jak wisielec. Shin zwolnił dzięki temu obie ręce, nawet nie rejestrując chwili, w której automatycznie sięgnął ku sylwetce dziewczyny. Opuszki palców przesunęły się po linii bioder, szukając oparcia niżej, odnajdując je na mięśniach w połowie drogi do zgięcia kolan; tam wczepił mocniej paliczki, z każdym przebytym centymetrem pochylając się ku Ejiri. Wszystko działo się zdecydowanie za szybko - zdążył ledwie jej dotknąć, oprzeć policzek tuż przy szyi, oddechem grzejąc materiał półgolfa, gdy wypowiadał słowa, pewniej stając na ziemi. - Za kark - zakomenderował, dając jej pół sekundy na zrozumienie polecenia, ale ledwie poczuł w wyznaczonym miejscu dotyk smukłej ręki, już dźwignął niepokaźny ciężar jej ciała, prostując wpierw łopatki, potem stawy; poprawił chwyt tylko raz, splatając dłonie pod jej udami, mając jednocześnie nadzieję, że dla choćby własnej wygody obejmie go nogami w pasie. Nagle dziewczęca twarz znalazła się wyżej od jego własnej; dziwna perspektywa, gdy normalnie sięgała mu do linii piersi.
Wiem, że istnieją - informacja dotarła do niego ze sporym opóźnieniem, może musząc się wpierw przedrzeć przez ciągły szum rozkojarzenia. Wzrok lekko spochmurniał, ale brodą kiwnął na znak, że rozumie.
- Sięgniesz? - pytanie kierował do Ejiri, ale jednocześnie próbował przebić się przez ciemność po swojej prawej, by dać radę przyjrzeć się nieznajomemu; głosu Shiby nie znał, a wcześniejsze dialogi, jeżeli jakiekolwiek były, umknęły mu w ferworze paniki. Ledwo jednak widział obcy zarys postaci i jeżeli chciał poznać więcej szczegółów aparycji, to zdecydowanie nie teraz.
Może chodziło też o to, że raptem pół sekundy później wychwycił słowa Ye Liana i to na nich się skupił, jak pingpongowa piłeczka odbijając się od jednego targetu myślowego do kolejnego. Umilkł natychmiast, przekręcając czerep, aby kątem oka sięgnąć ku blondynowi. Dostrzegał głównie białą aurę z jego latarki, ale zaangażowany w dźwięki otoczenia dotarł do niego ten konkretny; charakterystyczny chrobot zbliżającej się zagłady.
W kieszeni miał raptem scyzoryk.
Marna perspektywa na wygraną w walce, jeżeli to, co się do nich zbliżało, było tak potężnych, jak mu się wydawało, gabarytów.
Z drugiej strony ogień mógł tu zdziałać cuda, więc jak na komendę uniósł twarz i zerknął ku Ejiri.
- Nie popędzam... - zawiesił wymownie zdanie.

Ludzie. Tylko tyle wystarczyło, aby podsumować mentalność zebranej grupy. Sztuczny tłum, z którego nie było nader wielkiego pożytku. Powstrzymał zrezygnowane westchnienie, które zamierzało opuścić jego płuca i odpuścił sobie tym razem strzelanie twarz-ręki ze względu na brak jakiejkolwiek 'ludzkiej', czy też społecznej logiki. To nie jego znajomy prawdopodobnie kończył teraz jako nowa wycieraczka, czy manekin w sali od biologii.
- Nie. Czasem lubię pomówić sam ze sobą - odpowiedział z nutą irytacji w głosie, która mogła znaleźć się tam przez denerwujące otoczenie, aniżeli samą poddaną jakiejś traumie dziewczynę-ducha. Kiedy jednak znaleźli się w bardziej ustronnym miejscu, przystanąłby tylko na boku. Wypuściłby powietrze z płuc, spoglądając na jego nową znajomą. - Zgaduje, że nie chcesz mówić o tym, co się stało? Albo... o tym - powiedziałby ściszonym tonem, przy drugiej kwestii wskazując na rękę dziewczyny. Sam fakt mógł wskazywać na śmierć w wyniku ataku 'seryjnego mordercy', czy też jakiejś zjawy nawiedzającej tunele, ale mogła zwyczajnie bać się też tego miejsca. - Jeśli boisz się czegoś w tunelach, dlaczego stąd nie pójdziesz? Nawiedzić kogoś sny, czy coś - dodałby po chwili spokojniejszym tonem, sugerując nieznajomej jakąś przeprowadzkę. Życia za nią nie przeżyje, tym bardziej, że to dobiegło już końca, ale skoro coś co ją najpewniej zabiło zamieszkiwało to miejsce - dlaczego miałaby egzystować tu po wieki wieków?

  Jiro czuł, że powinien zaufać tuszkotu, mimo że tak do końca nie rozumiał czego mały demon się bał. Może zwyczajnie przeceniał jego możliwości, a wdzięczność za wyszarpanie ich z poprzedniego koszmaru przesłaniała mu prawdziwym obraz towarzysza. Ziarenko niepewności i tak zostało zasiane, a yurei coś nagle zwolnił kroku.
  – Powinniśmy spierdalać? – spytał, choć doskonale znał odpowiedź na swoje pytanie.
  Przebiegające po pajęczynach małe pajączki powitał z niezadowolonym grymasem na twarzy, instynktownie przejeżdżając dłonią po jasnych włosach, by upewnić się, że małe gadziny nie rozpełzły się też na niego. Pogonił je światłem latarki, jakby zapędzał malutkie owieczki w jakiś najciemniejszy kąt. Małe obrzydliwe kreaturki. Pewnie jeszcze więcej siedziało ich w jakimś kokonie.
  Hasegawa zatrzymał się nagle, gdy w końcu coś do niego dotarło. Późno, bo późno, ale ważne, że w ogóle.
  – Pająki nie rozrywają ofiar na pół tylko je owijają w kokony – rzucił, choć nie wiedział czy ktoś poza Shibą będzie go w ogóle słuchał – Kurwa, nie szukamy pająka.
  Chciał, naprawdę chciał rozjebać głowę mordercy o ścianę tunelu, niezależnie od tego czy był to yokai czy człowiek, ale nawet tych morderczych zapędów nie mogła przysłonić zwykła logika, skoro już udało jej się dokopać do tego pustego łba. A ta podpowiadała mu teraz tylko jedno. Właśnie włazili do domu z widłami (i w przypadku Carei - z pochodniami) prawdopodobnie niewinnemu yokai.
  – Wracamy i idziemy inną drogą.

Wstyd, strach, żal, czy wciskający się pomiędzy zgłoski żałosny smutek, na moment zmieszał się i spłaszczył do poziomu niższego, niż złość. Wiedziała, że to tylko impuls, impuls, który kołysał się za każdym razem, gdy ogień jarzył się nie tylko barwiąc włosy, ale grając dziwną melodię w męskich ślepiach. Częściowo wiec podrywając uwagę, od innych emocji. Syknęła cicho, na krótko zaciskając wargi, tłumiąc coś większego, malującego policzki ciemnym różem - Ostatecznie dałeś zaliczyć - w palcach zwinęła kartkę, którą trzymała w palcach, gniotąc silniej. Tym lepiej. Taki był plan, plączący się gdzieś w umyśle. Jedna kulka papieru przytknięta do pajęczyn, druga na płasko. I zobaczyć co zadziała lepiej z ogniem i pajęczynami. Pilnie potrzebowała tego zajęcia, tak jak zalanie myśli, czymś innym, niż impulsy rozbawienia, które falowały w spojrzeniu Warui. Zignorować w myśli łatwiej, ale w kilku następujących po sobie chwilach, zadziało się kilka niepokojących rzeczy.
Miała odpowiedzieć Shibie - rozchyliła nawet usta, gotowa podziękować za ofertę, ale nagła bliskość i dotyk, wprawił ciało w napiętą wibrację. Byłaby i podskoczyła, zamiast tego, niemal sparaliżowana, wciągnęła gwałtownie powietrze, tłumiąc kolejny, zduszony, niezwerbalizowany bo i niepotrzebny, protest. Sama zapytała. I chociaż nie odpowiedziała na wyszeptaną niemal do ucha prośbę, dłonie wsunęły się za kark, wczepiając palcami pod materiał kaptura, niemal wtykając i zwinięte w opuszkach kartki. Mimowolnie, przylgnęła na moment ciałem do tego drugiego, nawet przez dzielący ich materiał, ciepłego, przypominając jej nieco tę gorączkową postać. Złudzenie, umknęło prędko, bo uniesiona jakoś dziwnie lekko ku górze, wsparła się najpierw na dłoniach, opartych teraz o barki, potem, oplatając nogami - dla równowagi - chłopięce ciało. Czuła się dziwnie nieważko, niemal zakręciło jej się w głowie, gdy z góry, spojrzała wprost uniesione ku niej spojrzenie. Bolała ją zaciśnięta krtań, tak jak przejmujący dreszcz, w mieszance bez właściwej identyfikacji. Chłód, i mrok, wypełniony białymi plamami pajęczy, szybko przywrócił zmysłom stateczną godność - Sięgnę, tylko mnie nie upuść, proszę - zdążyła odpowiedzieć, cicho, lekko drżąc i milknąć całkowicie, gdy rozszedł się ton - jasnowłosego niezłomnego, którego dostrzegła wcześniej.
Dotyk ją palił, wymuszał kolejne impulsy napięcia, wierzgał niespokojnie pod skórą, ale wzrok skupiła na celu. Odchyliła głowę, nie chcąc, by lepkie nici, opadły na głowę. Na rozluźnieniu wczepionych w ciało palców, by - przytknąć papier prawdopodobnie - do lepkości zbyt grubych nici. Jeśli trzeba było, wtykając nieco głębiej. To samo, zrobiła z drugą, wyciągając ciało wyżej. Na nadgarstku, wciąż kołysała się latarka, od czasu do czasu, migotaniem przesuwaj się w dole, potem w górę, gdy Carei odnajdowała schowana wcześniej w kieszeni kurtki - zapalniczkę  - To dobrze - zmarszczyła brwi, nawet nie spoglądając w dół. Groziło to rozproszeniem, które w jej sytuacji, mogło zaważyć na sukcesie działania. W palce jednej ręki złowiła ognistą zdobycz, w drugiej, objęła latarkę, którą omiotła znowu swój cel. I dopiero wtedy - zgrzytnął zipp, by po kolei, przytknąć jarzący się ogień do obu kartek, obejmując - jeśli mogła, także i kłęby bieli. Dopiero wtedy, opuściła ramiona, na nowo zakładając ramiona na męskim karku i pochylając głowę i czoło, starając się nie trafić w to drugie - Już!.


| Rzut na percepcję (wzrok) - coby pajęczynki i pajączki mnie nie zaskoczyły w górze - udany!

  Skupiony łączeniem kropek w swojej głowie postanowił zignorować przytyki Waruia, chociaż dało się dostrzec, że jego wargi minimalnie krzywią się, a w spojrzeniu zalśniło coś na kształt pretensji. Odwrócił jednak głowę w drugą stronę, jakby udawał, że wcale go nie słyszy, chociaż w praktyce wszystkie jego zasoby koncentracji poszły na dźwięki i odgłosy wskazywane przez innych, bo jemu samemu zaczynało już się mylić, co wynika z jego paranoi, a co z faktycznie ma miejsce.
  — Miejmy nadzieję, że nie dzisiaj — odpowiedział machinalnie Ye Lianowi, obserwując ze sporą dozą niepokoju w oczach pajęczyny.
  Odłączył się na moment od rozmów, podążając odruchowo za towarzystwem, a w międzyczasie robiąc sobie wewnętrzny rachunek sumienia i wiedzy. Miał wrażenie, że śrubokręt i woreczek z solą mogą co najwyżej stworzenie zszokować irracjonalnością metody, ale może jakby ogień połączyć z solą... z drugiej strony palące się pajęczyny to jedno, a do palącej pochodni temu daleko. Walka w bezpośrednim starciu nie była jego mocną stroną, ale teoretycznie jak na razie udawało mu się wychodzić względnie cało ze spotkaniami z zaświatami (może ten właśnie na to szło całego jego szczęście, przez co nie starczyło jego na już cokolwiek innego).
  "Przestańcie na moment rozmawiać."
  Drgnął, wracając do rejestracji otoczenia i zdając sobie sprawę z tego, że w międzyczasie sytuacja nieco się pogorszyła. Tak odrobinę. Po pierwsze - coś się zbliżało. Po drugie - pajączków było więcej, i chociaż na razie dało się przed nimi obronić latarką, to pytanie było, czy na tego większego wszystkie ich nośniki światła wystarczą. Po trzecie - plan realizacji podpalania pajęczyn był już w toku i tutaj na dwoje babka wróżyła - albo im to pomoże, albo yōkai będzie trochę bardziej poirytowany. On sam definitywnie trzymał kciuki za opcję numer jeden.
  "Wracamy i idziemy inną drogą."
  — Zastanawiam się, czy nie jest trochę za późno na taktyczny odwrót — mruknął, nerwowo wpatrując się przed siebie, definitywnie nie będąc mentalnie przygotowanym na starcie, ale było czas na zastanawianie się nad konsekwencjami już minął.