Na samym początku było ich dwoje, on i Sara. Między jego pierwszym wdechem a siostry ostatnim, Takeo zaniosła się płaczem tak głębokim, że łzy zalały lśniący na matczynym ciele pot. Ojciec już dawno ryczał a stał obok. Dzierżył palce żony z siłą Sary, pierwszej z bliźniaków, która w piąstkach zakleszczała swoje krótkie życie. Starsze dziecko zmarło na chwilę po urodzeniu Rainera.

Chłopiec, choć bliźniaczki nigdy nie uświadczył, to jej małą, pulchną twarzyczkę zdaje się mieć wrytą we wspomnienia. Jak skamielina świadcząca o tylko na kartach zapisanej przeszłości; jego przeszłości, bo przecież oni z tego samego łona, z tej samej niemal chwili, gdy na dworze mróz ścinający nowonarodzoną krew.

Od samego początku dzieci wyczekiwano jak śniegu na zimę, pączków kwiatów na wiosnę. Ululani zanim ululać ich się dało. Wymiętoszeni jeszcze w brzuchu, wypieszczeni przez ciotki, przez klan cały, który schylał się ku ciąży i pukał w napiętą na brzuchu skórę szepcząc: dzień dobry, maluszki. I to też pamięta, bo mu duchy powiedziały. Także siostra istnieje w głowie Rainera i w rodzicach nikłym wspomnieniu, gdzie malutkie nóżki zawierzgały dwa razy i martwe — padły.

Płakano po dziecku dni kilka, bo Minamoto wiedzą, jak i cały świat wiedzieć powinien, że dusza nie umiera. Dusza podróżuje w swej formie najczystszej i czasami uda się, że jeszcze na moment zostanie tutaj, między ludźmi. Potrzebny jest tej istocie cel do spełnienia, a przecież takie dziecię, nowonarodzony berbeć o jednym tylko uśmiechu puszczonym w świat, celów ma więcej niż niejeden dorosły. Smak wody rozlać na języku, bosymi stopami ziemi dotknąć, na ciało położyć promienie słońca. Wiedzą więc rodzice Rainera, że ich dziecko, ich najukochańsza dziewczynka wciąż tu jest. Wciąż stópkami małymi jak kamyczki broczy w cieniu życia i śmieje się do rozpuku patrząc, jak oni ku niej śpiewają. Po dzień dzisiejszy kołysanki, rozpuszczane niczym nić Ariadny, pną się po dużej rezydencji jego rodziny, gdzie umarła siostra może położyć się i w nie wsłuchać, a jak zachce, to i zareagować. Wierzą rodzice, że najdelikatniejsze ruchy zasłon to jej łapki sięgające materiału; że radio to teraz, od czasu jej śmierci, szumi inaczej, tak po dziecięcemu.

Rainer wychowywał się w uwielbieniu ku zmarłemu dziecięciu, gdzie sam stanowił zaledwie jego posmak. Bo chłopięce policzki nie tak czerwone, śmiech zapadły i włosy rzadsze. Oczy mieli tylko takie same, bo głębokie i ciemne jak studzienki. Mimo to w jego źrenicach skaczą też złe ogniki, które jednego dnia weszły przez palce i popłynęły krwią do serca. Wraz z nimi zmieniła się postać chłopca z niewinnej w tą przeszywaną złością, którą jak tabletkę rozpuszcza w nieprzemyślanych gwałtownościach.