W śnie jest coś ironicznego. Człowiek kładzie się, aby zregenerować siły. I czasami rzeczywiście tak jest. Opiera polik o poduszkę, a potem nagle otwiera oczy - jest już ranek, świeci słońce i tylko budzik trzeba wyłączyć, aby nie zbudził śpiącej u boku miłości życia. Są jednak takie momenty, gdy powieki ciężko opadają. Gdy nie pracuje nic prócz serca i mózgu, a tworzony w głowie świat nabiera przeraźliwej prawdziwości. Z koszmarów ludzie budzą się z krzykiem; z poczuciem przemęczenia i przebycia prawdziwej walki. Stają wtedy na granicy z jawą, z tłukącym się w umyśle pytaniem: Co z tego było prawdziwe?