„Będzie zajebiście” – obiecywał, gdy jakiś czas temu podsunął Shiimaurze telefon pod nos, eksponując reklamę nowego escape roomu. Nie było nic dziwnego w tym, że ze wszystkich swoich znajomych to akurat ją wybrał na osobę towarzyszącą – uważał, że to właśnie ona, jak nikt inny, nadawała się do rozwiązywania różnych zagadek. Jasne, szanse na to, że jakimś cudem uda im się wygrać wspólnie, były raczej niewielkie, ale nie tak niewielkie, jak jeden do miliona, ale najwidoczniej los był po ich stronie. Gdy teraz dotrzymywał kroku Raikatsuji, trudno było mu powstrzymać się od zadowolonego uśmiechu, który żłobił płytkie dołeczki w jego policzkach, tak niepasujące do jego zazwyczaj agresywnej postawy.
  — Chyba musisz kurwa zaakceptować to przeznaczenie, młoda — rzucił, ale jego ton nie był już tak nachalny, jak wtedy, gdy się poznali. Właściwie odkąd wiedział, że jej to przeszkadza, słyszalnie się z nią droczył, bo zgryźliwość pląsała figlarnie między słowami. Czarne tęczówki, w których mieniły się drobinki błękitu, zwróciły się ku czarnowłosej, gdy Seiya spoglądał na nią z ukosa. Chciał przyjrzeć się jej reakcji, jakby za każdym razem badał, czy coś się zmieniło; może już do tego przywykła, a może jej silna wola powoli zaczynała się uginać. Nie narzekałby na to drugie.
  Jakiś czas później stali razem w towarzystwie niewielkiej grupy. Łagodny wyraz, którym wcześniej obdarzał Maurę, zniknął już bezpowrotnie, gdy znaleźli się w towarzystwie innych ludzi, jakby cała ta łagodność była zarezerwowanym dla niej przywilejem. Teraz uważne spojrzenie przesuwało się czujnie po osobach, z którymi miało przyjść im współpracować. Choć jego twarz wyrażała z grubsza neutralność – może nawet znużenie – z otchłani źrenic coś ostrzegawczego wyglądało ku nieznajomym. Może był to jego naturalny urok, a może już z góry zakładał, że któreś z nich zwyczajnie to spierdoli.
  — Przejmujesz dowodzenie — zakomunikował swojej towarzyszce, zanim ktokolwiek zdążył zgłosić się na ochotnika. Miał to do siebie, że działał szybko, więc nie bacząc na całą resztę, podszedł do stolika, zgarniając  z niego i krótkofalówkę, i latarkę. Pierwszy przedmiot podał Shiimaurze, drugi obrócił we własnych palcach, by na koniec zamknąć go w mocniejszym chwycie. — Mam nadzieję, że wam to kurwa pasuje — zwrócił się ku pozostałym osobom, ale sądząc po tonie głosu, raczej nie za bardzo zależało mu na ich opinii. Więcej – coś w jego postawie i w niedookreślonej emocji szarpiącej za struny głosowe, podpowiadało, że dużo lepiej było unikać sprzeciwów. Choćby dla świętego spokoju.
  „Są to białe spodnie dresowe (…)”
  — No kurwa, to miała być zabawa, a nie katorga. — Usta czarnowłosego od razu wykrzywiły się w wyraźnym niezadowoleniu. Nie trzeba było być szczególnie spostrzegawczym, by domyślić się, dlaczego nie odpowiadała mu konieczność przebierania się. Każdy element ubrania, który miał na sobie, był w kolorze głębokiej czerni. Jedynie srebrne błyskotki urozmaicały jego monochromatyczny strój. Nawet tatuaże widoczne na odsłoniętych przedramionach chłopaka, nie miały w sobie ani odrobiny kolorowego pigmentu. Sądząc po odczuwanej przez niego niechęci, czerń już na stałe zagościła w jego garderobie, a jakikolwiek inny kolor wywoływał u niego reakcję alergiczną. Jedyny wyjątek stanowiły zajęcia, na których obowiązywał biały kitel, ale kto z tu obecnych dostrzegłby w nich studenta medycyny?
  No właśnie.
  Domyślał się jednak, że jeśli chciał wziąć udział w grze, nie miał specjalnego wyboru. Mrucząc coś pod nosem, zniknął w szatni, by naciągnąć na siebie luźne ubrania. Jedynym plusem było to, że były całkiem wygodne, ale ubrany na jasno nie czuł się komfortowo. Gdy wychodził z przebieralni, palcem wskazującym ciągnął za kołnierz szarej koszulki, przyglądając się jej z obrzydzeniem.
  — Ja pierdolę. Przypomnij mi, żebym przy następnej okazji upewnił się, że nie będziemy musieli zakładać na siebie jakichś chujowych rzeczy — rzucił, zrównując się z Shii. Opuścił rękę, pozwalając materiałowi przylgnąć do jego torsu. Dopiero wtedy przy lekko zmrużonych powiekach, przyjrzał się czarnowłosej. — Trochę mi lepiej.
  Przynajmniej wyglądali tak samo.

Szybko zdała sobie sprawę, że nie wygra walki. Potrafiła mu się przeciwstawić, z zaciśniętymi wargami wpatrując w niecodzienną charakterystykę tęczówek; bez wahania i dziewczęcej płochliwości, jak równy z równym tocząc bój o własne zdanie. Nie reagowała wtedy na ton głosu, a już tym bardziej słowa, stale i stale, I STALE przesiąknięte przekleństwami. Ale tym razem nacisk był wystarczający, a ona prawie nieobecna - przytaknęła, ze wzrokiem wlepionym w ekran komórki, nieświadoma tego, na co rzeczywiście się zgadza. Słowność nie pozwalała jej natomiast, by wyślizgnąć się ze złożonej obietnicy. Nie kryła wstępnej rezerwy, raz na jakiś czas zerkając w kierunku chłopaka, z przechyloną ku ramieniu głową, by sięgnąć widoku oblicza, przez które niejedna mijana piękność łamała sobie kark, jakby spodziewając się, że jednak przyzna, że to wszystko żart, wracają do domów. Taki niegroźny dowcip.
Ale niegroźny dowcip trwał dalej, a umysł zdążył się nastawić na dłuższy wysiłek. Wymiganie nie wchodziło w grę, choć nawet, przynajmniej częściowo, poczuła chęci na trochę rozrywki.
... to przeznaczenie.
Jeden z kosmyków wyślizgnął się zza ucha, gdy pokręciła głową w natychmiastowym zaprzeczeniu.
- Jedynym moim przeznaczeniem jest to, by cię powstrzymać, gdybyś kogoś chciał zagryźć. Nie mam innych funkcji.
W prawej dłoni obracała telefon. Bawiła się nim jak uczniak, który mimowolnie obraca temperówkę słuchając wykładów albo bazgrze na marginesie, starając się przetrwać do końca lekcji. Nie sprawdzała wiadomości od jakiegoś czasu, nie musiała, choć na początku spotkania z Yakushimaru parę razy odblokowała ekran, sięgając ku skrzynce odbiorczej. Nic. Zresztą, poczułaby natychmiastowe wibracje, które drżeniem przemknęłyby wzdłuż ramienia i dotarły do spragnionego informacji mózgu. Urządzenie było jednak nieruchome od miesięcy; martwe jak zbyt istotny element pochwycony w pięść, który jeszcze nie tak dawno działał i służył, a teraz nadawał się tylko do tego, by wyrzucić go do pierwszego mijanego kosza. Nie miała w sobie tyle samozaparcia, aby zrezygnować i zamiast pozbyć się problemu, stale go wszędzie ze sobą targała. Dzisiejszy dzień nie był wyjątkiem; choć tuż obok długie kroki stawiał Yakushimaru, jej uwaga co jakiś czas odbijała na inne tory. Zamglenie spojrzenia ustępowało przytomności w losowych momentach, na chwilę, gdy przytakiwała albo odpowiedziała lakonicznie na jego teksty, a potem znów milkła, zanurzając się w mgle głupich oczekiwań.
I prawie przez to nie wyhamowała; w porę mocniej wbiła podeszwę buta w podłoże, dłoń opierając asekuracyjnie o bok towarzysza, tylko dzięki temu zachowując równowagę. Miała wrażenie, że kompan zatrzymał się gwałtownie, jakby wpadł na niewidzialną ścianę, ale zdała sobie sprawę, że musiał zastopować krok wcześniej - kwestia sekund, wystarczająca jednak, by uwypuklić jej nieuwagę. Jednocześnie wychwyciła głos kogoś nowego. Kobiety, na której trzeba było zogniskować koncentrację, powierzyć jej całość świadomości, która nie chciała, jak przywarta do materiału guma, oderwać się w całości od tkaniny jej myśli.
Powoli zsunęła jednak place z Yakushimaru; opuszki drasnęły pasek i sztywny dżins założonych spodni. Nie zdawała sobie sprawy, że lada moment ta sama ręka będzie sięgać po zupełnie inne ubranie. To jeszcze był etap, w którym, zamiast dresu, złapała za krótkofalówkę, przez moment wpatrując się nią jak w coś, co widzi pierwszy raz w życiu.
- Bądź grzeczny - upomniała go, sięgając źrenicą do zupełnie odmienionej postaci. Jeszcze nie tak dawno w ten swój szablonowy sposób zwracał się do niej, jakby świat był jedną wielką atrakcją i wszystko po to, by nagle zesztywnieć od agresji krążącej w żyłach. Jakby na jego usprawiedliwienie pomknęła spojrzeniem wzdłuż pozostałych zgromadzonych. Nie umknęło jej, że jedna z dziewczyn zbyt intensywnie przyglądała się nadaktywnemu Seiyi, ale prędko odbiła do pozostałej dwójki. Kiwnęła lekko głową na przywitanie. - Raikatsuji - przedstawiła się, otwartą dłonią wskazując na towarzysza. - Uroczy brunet po lewej to Yakushimaru. Jeżeli nikt nie ma nic przeciwko, przejmę dowodzenie. - Czekała jednak; jakaś jej część zbyt silnie wżerała się w kobietę, chyba najstarszą z nich wszystkich, jakby to w niej doszukiwała się zaprzeczenia. Może w pewien sposób chciała, aby ktoś się wtrącił, choć bez względu na ostateczny rezultat, wkrótce trafiła do szatni. Na co dzień nie nosiła się kolorowo, ale podstawowe odcienie monochromu - czerń, szarości i rażąca śnieżność - nie były dla niej problemem. Poprawiała jeszcze uwiązane, niesforne włosy, których długie, falowane pukle co rusz opuszczały frotkę, kiedy...
- Przypomnij mi...
Parsknęła.
- Przecież sam chciałeś tu przyjść - mruknęła niewyraźnie, z zębami zaciśniętymi na gumce. W palce starała się zgarnąć wymykające zewsząd pasma. - Poza tym, ładnie ci tak. Wyglądasz jak swój milszy brat bliźniak. - W tym samym momencie dostrzegła kobietę; tę, od której oczekiwała ostatniego zdania przy wyborach lidera i zanim zdążyła się powstrzymać, wypuściła fale czerni, której długie wstęgi ześlizgnęły się po piersi i plecach, kładąc bijącym kontrastem na nowych ubraniach, po czym wysunąwszy spomiędzy ust akcesoria, rzuciła nieco głośniej: Przepraszam! Mogłaby mi pani związać włosy? Będą przeszkadzać podczas gry.

 Aż do momentu stanięcia pod budynkiem salonu gier, nie była pewna, co właściwie się zadziało. Czy to jej młodociany duszek naklikał coś, a potem wprowadził jej dane? Może w chwili, w której spaliła trochę za dużo wesołych ziółek uznała za przezabawne wzięcie udziału w loterii, choć nigdy nie wierzyła w jakiekolwiek szanse na wygraną dla szarych obywateli? Wpatrywała się w swoje zaproszenie przez dłuższy czas, ale zdecydowała się pójść. Lubiła escape roomy, chociaż nigdy nie chodziła na nie z obcymi ludźmi. Nigdy nie wiadomo, na jakiego idiotę się natrafi.
 Nie wyrywała się do objęcia przywódczej roli, żeby choć raz odpocząć od pozycji lidera. Nie po to miała wolne od pracy, żeby teraz prowadzić za rączkę inną hołotę. Choć w przeciwieństwie do zastępu programistów, tu raczej owieczki nie potrzebowały bata nad głową i straszenia nadciągającym wielkimi krokami terminem. „Mam nadzieję, że wam to kurwa pasuje” skomentowała uniesieniem drwiąco lewej brwi, patrząc niejako z politowaniem na gnojka, który się zachowywał jak pan na włościach. Znała takich. Lubiła patrzeć jak przed nią klęczą.
 Nie skomentowała konieczności przebrania się w coś innego. Ostatecznie odpowiadali na pytania w mailu, a biel nie była czymś, czego wyjątkowo unikała. Dziś chyba jak za niemą zmową większość z nich i tak postawiła na czerń, a gładkie dresy przynajmniej nie będą stanowić zagrożenia zaczepienia jakąś klamerką o wystający element scenografii w więzieniu. Z innej strony trochę szkoda. Mając pasek mogłaby pomóc upozorować samobójstwo temu krzykaczowi. Już wiedziała, że lepiej będzie się trzymać od niego z daleka, żeby nie psuć sobie zabawy.
 Wzruszyła lekko ramionami przy okazji odwzajemnienia wzroku młodej liderki – nie z braku ochoty na konfrontację z panem krzykaczem, ale raczej po to, żeby nikt jej nie zawracał tyłka, gdy w panice będzie chciał zyskać podpowiedź od obserwatorów. Wolała móc się w spokoju skupiać na rozwiązywaniu zagadek. Tak samo w milczeniu pomogła dziewczynie upiąć jej włosy, kiedy już się przebrali, swoje ufarbowane na neonowy błękit pozostawiając rozpuszczone i opadające na prawą stronę twarzy.

@Raikatsuji Shiimaura  @Yakushimaru Seiya  @Shirai Asami

Palce odruchowo wślizgnęły się na ramię Shiimaury, gdy ciało chłopaka zareagowało niezależnie od niego; jakby wiedziało, że tym razem musi pomóc dziewczynie utrzymać równowagę. Na końcu języka miał już kolejny zgryźliwy komentarz – jeden z serii „wiedziałem, że na mnie lecisz” – ale mimo tego ściągnął brwi, bo już wcześniej zauważył, że czarnowłosa była nieco nieobecna. Nie tylko dzisiaj, ale już wcześniej wychwytywał to dziwne zachowanie; namiętne spoglądanie na telefon, choć wyraźnie nie znajdowała tam niczego ciekawego. Może zdążył się do tego przyzwyczaić, a może tym, że nieustannie próbował ją zagadywać, zakrzykiwał poczucie bycia ignorowanym; a może po prostu wychodził z założenia, że w końcu wyrzuci z siebie coś, co uruchomi w niej trybiki zainteresowania. Dziś musiało być bardzo źle, skoro wpadła prosto na niego, choć wydawało mu się, że odkąd znaleźli się w salonie gier, powinna już bardziej skupiać się na otoczeniu. Otoczeniu, które krzyczało mnogością dźwięków, świateł i kolorów.
  — No ale kurwa nie śpij, bo cię tu okradną — rzucił pod nosem. Na tyle cicho, by dotarło to jedynie do uszu Raikatsuji, bo może w pobliżu faktycznie znajdował się ktoś, kto był gotów dobrać się do jej kieszeni. Odsunął rękę dopiero, gdy miał pewność, że czarnowłosa odzyskała już równowagę.
  „Bądź grzeczny.”
  Wywrócił oczami, mrucząc do siebie, że przecież zawsze taki był, choć najwidoczniej nie do końca w to wierzył, skoro nie był w stanie wyrzucić tego na głos. Gdy został przedstawiony innym, najpierw ściął ich zdystansowanym spojrzeniem, a na koniec pokusił się o kiwnięcie głową, jakby polecenia Maury faktycznie miały na niego jakiś zbawienny wpływ. Daleko było temu do ideału uprzejmości, ale nie palił się do zawierania głębszych relacji z osobami, które widział tu po raz pierwszy i zapewne też ostatni. Jeśli miały zapaść mu w pamięć, to na pewno tylko dzięki skutecznemu zajściu mu za skórę.
  „Przecież sam chciałeś tu przyjść.”
  — No tak kurwa, ale nie byłem przygotowany na tak drastyczne zmiany — stwierdził, wieńcząc wypowiedź krótkim cmoknięciem pod nosem. Pierwsze obrzydzenie zaczynało go jednak stopniowo opuszczać – na wpół dlatego, że i tak był skazany na ten strój przez najbliższe trzy godziny, a na wpół dlatego, że jego spojrzenie skupiało się teraz na organizatorce wydarzenia. Z jedną ręką wciśniętą do kieszeni dresowych spodni i z drugą obracającą latarką, która tylko jakimś cudem nie wyślizgnęła się jeszcze z jego uścisku, wsłuchiwał się w dalsze wskazówki, by dosłownie chwilę później przekroczyć próg wskazanego pokoju. Musiał być wyjątkowo skupiony, bo przez pierwsze dwie minuty milczał i przeszedł kilka kroków naprzód, by przyjrzeć się bliżej drzwiom naprzeciwko. Gdy na nowo zwrócił się przodem w stronę pokoju i pozostałych, ze skrzyżowanymi na klatce piersiowej rękami stukał palcem wskazującym o plastikową obudowę latarki. Czarno-błękitne tęczówki powoli i metodycznie dosięgały wszystkich przedmiotów w pokoju.
  — Trochę to kurwa bez sensu. Ten pojebany rozkład kotów i dywanów — skomentował, w praktyce mówiąc bardziej do siebie niż do reszty, bo ton jego głosu wydawał się odległy, gdy ciałem był w pokoju, ale myśli skąpane były w zastanowieniu. — Pewnie byłoby kurwa dziwne, gdyby liczba tych różnych rzeczy miała coś wspólnego z kodem. Za dużo kombinacji, ale może jeśli nie znajdziemy niczego innego, można dać temu szansę. Tak czy inaczej chuj wie, ile cyfr potrzebujemy — zakomunikował, już kierując się w stronę szafki, która jako pierwsza rzuciła mu się w oczy. Był na niej jeden z kotów, waga i latarka. Palce najpierw przesunęły się po sztucznym zwierzaku, jakby musiał upewnić się, czy rzeczywiście był sztuczny. Zaraz potem odłożył na chwilę własną latarkę na szafkę i przykucnął naprzeciwko mebla, by sprawdzić, czy może go otworzyć i zajrzeć do środka.

- Dziękuję. - Tylko jednym słowem wyraziła swoją wdzięczność, machinalnie dotykając jeszcze palcami upiętych włosów. Ściągnięcie ich w coś mniej nieokrzesanego było zdecydowanie dobrym pomysłem, bo choć nie spodziewała się chaotycznych przebiegów z jednego kąta w drugi to jednak myśl, że przy każdym pochyleniu musiałaby zakładać pasma za ucho - pasma, które przy byle ruchu i tak wyślizgnęłyby się i na powrót kontrastem opadły na jasny policzek - była wystarczającym powodem, aby jednak ujarzmić zbyt długie pasma. Gdzieś z tyłu głowy miała przeświadczenie, że powinna udać się do fryzjera, ale uwaga prędko poszybowała wpierw na Yakushimaru, któremu przyjrzała się uważniej, a następnie przemknęła na organizatorkę.
W wolnej ręce ciążyło walkie-talkie. Odpowiedzialność, do której niezbyt się paliła, nawet jeżeli towarzysz z góry uznał, że podoła wyzwaniu. Może właśnie jego absolutne przekonanie co do słuszności kandydatury sprawiły, że właściwie nie oponowała. Ostatecznie przypięła urządzenie do brzegu spodni, mocnym zatrzaskiem utwierdzając je na materiale dresów. Potrzebowała obydwu dłoni - przynajmniej tak zakładała, gdy drzwi wreszcie się otworzyły, a ona ruszyła, aby przekroczyć próg wejścia.
Jasność pomieszczenia poraziła źrenice; powieki natychmiast mocniej się przymrużyły, usta lekko zacisnęły, a ona sama zamrugała dwukrotnie, by odgonić reakcję na różnicę w naświetleniu. Nie wahała się jednak nad tym, co zrobić. W pierwszej kolejności, podobnie jak Seiya, podeszła do kłódki, aby sprawdzić ilość potrzebnych cyfr, a także, może z przezorności, zainteresować się tym, czy w ogóle były to cyfry.
Trzy krzesła, trzy dywany - zaczęła analizować, gdy wreszcie zainteresowała się pozostałą częścią pokoju. Sześć kotów, siedem róż.
Trochę to kurwa bez sensu.
- Na razie - uspokoiła go, choć słowa bardziej mruknęła - i równie dobrze mogła kierować je do siebie. Nawet nie zauważyła, kiedy w zamyśleniu dotknęła palcami dolnej wargi, marszcząc gładkie czoło. Rzeczywiście, jej również jeszcze nic nie rzuciło się w oczy, ale fakt, że byli tu ledwie kilkadziesiąt sekund, uspokajał. Nie było jeszcze powodów do paniki. - Sądzicie, że nazwa escape roomu ma szczególne znaczenie? - podjęcie tematu było tylko pierwszą opcją na ruszenie umysłu. Kroki już skierowała do szafki, która znajdowała się najbliżej, z zamiarem wyszabrowania wszystkiego, co nawinie jej się w ręce.

 Jasne pomieszczenie, jasne stroje. Pierwsze, co zrobiła po wejściu do środka to zerknięcie po umeblowaniu. Sześć kotów rzucało się w oczy od razu – dlaczego te zwierzęta? Nie pasowały do więziennego klimatu, do czego mogły służyć w świetlicy? Dwa okna, trzy krzesła i dywany. Podeszła do stolika, żeby dokładniej policzyć ilość kwiatów. Siedem sztuk. Zwykła ozdoba również mogła okazać się cenną wskazówką w drodze do uwolnienia się z tego pokoju.
 – Jeśli ma to zgodnie z rosyjską myślą techniczną, nic nie będzie działać tak, jak powinno – odezwała się wreszcie w odpowiedzi na pytanie dziewczyny. Położyła dłoń na kocie, podniosła go, jeśli się dało i obejrzała z każdej strony. Może trzeba było je wszystkie gdzieś ustawić w jakiejś konkretnej kolejności? Były trzy siedzące, dwa leżące i jeden wyglądał jakby gdzieś szedł.
 Ze zwierzem w dłoni udała się do szafki, na której stał słoik. Na razie nie widziała nic sensownego… właściwie w czymkolwiek. Starała się skupiać na rzeczach, które całkowicie odbiegały normalnością od wystroju, a tym właśnie było wypełnione wodą naczynie. Do czegoś musiało służyć, tylko najpierw musieli znaleźć powiązanie z innym elementem. Była ich piątka, toteż przeszukanie świetlicy nie powinno stanowić aż takiego wyzwania. O ile pozostali potrafili używać mózgów, bo jak na razie pozostałych podzieliła na kategorie wulgarnego kogucika, fajnej laseczki, randomowego typa oraz nudnej myszki. Z nich wszystkich tylko Raikatsuji przykuła jej uwagę za pomocą stroju całkiem w jej typie, miłej oku aparycji i zachowaniu na poziomie.
 Gdybym była uciekającym od tortur więźniem, gdzie mogłabym znaleźć pomoc?
 Zaczęła patrzeć na grzbiety książek, jakby to właśnie w nich upatrywała upragnionej odpowiedzi. Może gdzieś były luki, może były ułożone w jakiś wzór, kolejność, albo miały tytuły mogące ją na coś naprowadzić. Istniała zawsze szansa, że to jedynie sztuczne zapychacze miejsca, ale w escape roomach warto było zmacać wszystko.

@Raikatsuji Shiimaura  @Yakushimaru Seiya  @Shirai Asami

Zaciskając palce na uchwycie szafki, obejrzał się za siebie przez ramię, by zlokalizować czarnowłosą. Ściągnięte w skupieniu brwi sugerowały, że chwilę zastanawiał się nad teorią Shiimaury, zanim z jego ust uleciało zrezygnowane „tch”.
  — Zależy kurwa. Od tego, czy któreś z was ma jakąś wiedzę o tym kraju i to, co się tu znajduje, przemawia do was pod względem kulturowym. Jedyne co wiem o Rosji to tyle, że ich zjeby kiepsko radzą sobie z grami — wyrzucił z siebie pierwszą rzecz, która przyszła mu na myśl. W tej kwestii trudno było mu szukać jakichkolwiek powiązań, gdy wszystko dookoła wyglądało tak, jakby zostało wyjęte z zupełnie innej bajki. — No i sama kurwa widzisz — dodał zaraz z krótkim przytaknięciem, gdy skomentował słowa kobiety. Po raz pierwszy pociągnął za drzwiczki szafki, ale te ani drgnęły. Nie zawahał się pociągnąć za nie mocniej – bez skutku. Wreszcie każdy w pokoju mógł usłyszeć agresywne szarpnięcie, gdy zamek poruszył się wewnątrz mebla, ale nie odpuścił. Kolejna soczysta „kurwa” opuściła usta Yakushimaru i najwidoczniej musiał trzasnąć bokiem pięści o drewnianą powierzchnię, jakby tylko w ten sposób mógł wyładować tę drobną frustrację. Trzask był głośny i brzmiał tak, jakby Seiya sam wyrządził sobie większą krzywdę uderzeniem. Ale przez usta bruneta nie przemknął nawet najdrobniejszy cień bólu czy niezadowolenia, nawet jeśli na skórze dłoni czuł charakterystyczne ciepło.
  „Macie coś?”
  — To gówno nawet nie drgnie. Albo kurwa jest tu dla zasady, albo ukryli gdzieś klucz. Sprawdzę koty — zakomunikował, podnosząc się na równe nogi. Nie podobały mu się atrapy zwierzaków, ale skoro już ktoś pofatygował się, żeby je tu przynieść, musiały mieć jakieś znaczenie dla sprawy. Nie mogli wykluczyć, że nieśmiała dziewczyna mogła mieć rację co do tego, że jedynie odwracano ich uwagę. Tak czy inaczej minęły ledwo trzy minuty, odkąd się tu znaleźli, mieli jeszcze mnóstwo czasu na to, by rozpraszać się otoczeniem. Czarnowłosy zgarnął latarkę z powrotem i w pierwszej kolejności chwycił za kota na szafce, bo to on akurat znajdował się pod ręką – tym razem już nie tylko sprawdzał, czy sierść była prawdziwa, ale zdecydował się podnieść figurkę, by obejrzeć je z każdej strony. To samo zamierzał zrobić z pozostałymi futrzakami, jakby liczył na to, że któryś z nich da mu jakąś wskazówkę. Za każdym razem odkładał je z powrotem na miejsce. Nie chciał, żeby jakiś ważny element układanki został zaburzony.
  Gdy przeszedł parę kroków w głąb pokoju, mimowolnie zerknął ku zakurzonym półkom, które ukazały się Raikatsuji po otwarciu komody.
  — Myślisz, że w tej zamkniętej też będzie kurwa jedno wielkie nic? — sądząc po tonie głosu czarnowłosego, pytanie zadał tylko dla zasady. Nie mogli się tego dowiedzieć, dopóki nie sprawdzą. Wzrok chłopaka pomknął ku kobiecie przeglądającej książki. — Twoje też pozamykane?
  Skoro już o szafkach mowa.

Nie odczuła rozczarowania, gdy delikatnie uchylone drzwi szafki zaprezentowały puste wnętrze. Gdzieś z tyłu głowy tliło się przeświadczenie, że mieli jeszcze dużo czasu, a drobne błędy i natrafianie na ślepe zaułki to przecież nieodłączone części wszystkich escape roomów. Przesuwając końcówkami palców po zakurzonej półce zdawała się sprawdzać czy na pewno tu nic nie ma. Dotknęła ścianek i górnej części, jakby oczekiwała, że pod którąś opuszką wyczuje ostry kraniec wetkniętej w wyrwę kartki bądź podklejony do "sufitu" przedmiot.
Nic nie będzie działać tak, jak powinno.
Kurwa.
Te dwa wymieszane ze sobą dialogi wreszcie oderwały dłoń Raikatsuji od weryfikowanego obszaru. Dziewczyna podniosła się, mimowolnie sięgając do ramienia, jakby w nawyku odgarnięcia włosów, i obróciła do towarzyszy. Wpierw spojrzała na Yakushimaru, uderzającego w drzwi szafki z furiacką, powolną siłą; cały on. Ruszyła już w jego kierunku, jednocześnie kątem oka zerkając ku Nanie. To, o co zahaczyła, dawało do myślenia.
- W escape roomach sporo z przedmiotów to zwykle rekwizyty, wrzucone dla samego klimatu, ale to jeden z problemów. Wśród nich znajdują się rzeczy, na które powinniśmy zwrócić uwagę. Tutaj dodatkowo przestrzeń jest bardzo jasna i ograniczona, przez to nie wydaje się, aby cokolwiek miało stanowić wyłącznie tło. Jeszcze raz spróbujmy przeanalizować gdzie i dlaczego trafiliśmy. Zgłosiliśmy się do eksperymentów. Mieliśmy spędzić w celach miesiąc, odcięci od świata zewnętrznego, ale szybko okazało się, że badania wykraczają poza moralną linię. Zamiast zwykłych obserwacji, pojawiły się zakrawające o tortury testy. Chcemy uciec. Spotkaliśmy się w świetlicy. Dlaczego są tu tylko trzy krzesła, jeżeli jest nas piątka? To też ma jakieś podłoże czy jest jedynie przypadkiem, częścią gry? Yoh, sprawdziłeś wszystkie dywany? Znajduje się coś pod nimi lub na podłodze, w miejscach, które zakrywają? Yakushimaru... - Zdążyła znaleźć się przy chłopaku, bez słowa ujmując jego pięść w dłonie. W palcach trzymała go delikatnie, tylko po to, by obejrzeć zaczerwienioną uderzeniami skórę; zbyt często zdarzały się sytuacje, w których bezmyślnie wykorzystywał swoją siłę, kompletnie oszołomiony adrenaliną. Bywał niepodatny na bodźce logiki do tego stopnia, że dopiero długo po fakcie rejestrował szkody. Potrzebował neutralizatora; i może wiedząc to podświadomie roztarła punkt, którym z hukiem buchnął o szafkę. Wzrok miała jednak nieobecny, skierowany gdzieś przed siebie, jakby wcale nie widziała, co robi; organizm działał automatycznie, w intuicyjny sposób podchodząc do znanych schematów, ale umysł sięgał innych stref. Wypuściła chłopaka natychmiast, gdy wrócił do przeszukiwania pomieszczenia. Sama raz jeszcze obróciła się, aby omieść wzrokiem wnętrze. Dwa okna. Czy miały w sobie coś, co mogło ich nakierować? Co dokładnie przedstawiały? Sześć kotów w różnych pozycjach. Jeden...
- Czemu jest tu dziecięcy rower? - Pytanie skierowała bardziej do siebie, dotykając, jak zwykle, dolnej wargi; ledwie muskając ją kciukiem. - Mamy też wagę. Co możemy na niej położyć? Słoik z wodą? Yoh - zwróciła się do towarzysza, kierując na niego iryzujący feerią barw szary wzrok - w wazonie jest woda? Musi tu być jakiś abstrakcyjny porządek, który w pewien sposób pomoże nam odkryć... ah. - Nagle się wyprostowała. Ramiona, dotychczas nieco zgarbione, wyprężyły się do tyłu, jak na baczność. Rażona powracającą z odmętów umysłu informacją przymrużyła powieki i skrzywiła usta, pozwalając sobie na cień rozdrażnienia. - Kojarzę ten zamek z szyfrem, który musimy złamać. Nie widać tego na pierwszy rzut, ale potrzebujemy czterech liczb. I myślę... - znów skoncentrowała się na Yakushimaru, zwracając do niego oblicze - że w twojej szafce może coś być. Nie bez powodu jako jedyna jest zamknięta. Spróbuj jeszcze raz. Tylko z mniejszą autodestrukcją.
Ostatnie zdanie wypowiedziała ciszej, ale jej wzrok padł w tym momencie na trzymaną przez niego latarkę.
- W takim rażąco jasnym pomieszczeniu wydaje się bezsensowna. Jest zwykła czy UV? Zostało nam coś jeszcze do obejrzenia? Nana. Na rowerze dostrzegłaś coś konkretnego? - Pytanie skierowała do dziewczyny, ale koncentrowała się na szafce, z którą mocował się wcześniej ciemnowłosy, jakby sama chciała sprawdzić, czy nie jest w stanie odblokować jej innym kosztem niż przy użyciu brutalnej fizyczności. - Moment - szept miał trafić przede wszystkim do Yakushimaru. Dotknęła zaraz stojącej na blacie wagi, chcąc sprawdzić, czy da radę ją podnieść. Może była w jakiś - mniej lub bardziej - skomplikowany sposób związana z wewnętrznym zamkiem? Może położenie na niej czegoś konkretnego, o ustalonej wadze, cofnęłoby blokadę?