Dzielnie powstrzymała się od „nastoletniego” parsknięcia śmiechem, raz jeszcze. Bo mogło to zostać raz źle odebrane, dwa faktycznie być niemiłe. Zapomniała już, a może nadal nie nadziwiła się tym jaki pocieszny potrafi być Eiji. Jak dosadnie bierze niektóre słowa, które zostały wypowiedziane w żarcie. Dodatkowo to jego urokliwe tłumaczenie się, byle nie urazić kogoś. Sam urok i słodycz, rzecz można. Pewne osobniki i w tym również ona powinni się od niego uczyć. Chociaż powiada się, że nadmierne przepraszanie za wszystko i upewnianie się, że kogoś się nie urazi, jest oznaką braku pewności siebie i czegoś tam jeszcze, co było jakimś tam zawiłym terminem psychologicznym. Nie była ekspertką w czytaniu z ludzkich umysłów, tak jak robiła to względem ich zachowania, pragnień a może dziwniejszych fantazji. Tych seksualnych, jak i zarazem tych pozornie normalnych. On był jednak inny, niemożliwy dla niej do opisania. Przyciągał ją do siebie, nie koniecznie w fizycznym aspekcie, chociaż był urodziwy, a raczej w takim, że chętnie chciała spędzać z nim czas. Czy to z powodu, że widziała w nim jakąś spaczoną wersję swojego syna, a może to ten dziwny instynkt macierzyński, kazał jej się nim opiekować, gdy są razem. Co by to nie było, działało dobrze i nie powinna mieć o to pretensji, przynajmniej jak na razie. – mówił ci już ktoś, że wyglądasz uroczo, gdy próbujesz się tłumaczyć? I uwierz mi, to było dalekie do tego, co może mnie urazić. – nie trzeba wspominać, że raz jeszcze zalała go szczerym uśmiechem i gdyby nie to, że ich relacja jeszcze nie jest zbyt mocna, to chętnie poczochrałaby go po włosach. Nie zrobi tego jednak jeszcze… bo to tylko kwestia czasu, gdy ta zacznie bardziej naruszać jego przestrzeń osobistą. Przecież tak się robi w przyjaźni, prawda? Drobne gesty jak poczochranie włosów, szturchnięcie w bark, czy jak wcześniej, chwycenie kogoś pod ramie, to normalne zachowania wśród znajomych. Tak samo, jak pocałunek w policzek, czy całus w usta. Chociaż to mogłoby wywołać u niego zawał na miejscu, więc z tym kategorycznie raczej się powstrzyma, na jakiś czas. – masz rację, futrzaki to lekkie przegięcie, ale uważam, że byłabym całkiem śliczną lolitką. Parę lat wcześniej, zanim jeszcze urosły mi cycki. – nawet jeśli jej biust nie był jej kompleksem, to czasami, by uwolnić się od lubieżnych spojrzeń męskiej części społeczeństwa, a nawet czasami damskiej, wolałaby być deską albo prawie deską. – co do kręcenia, to powiedz mi kochaniutki, co takiego ciebie nakręca? – oczywiście zapytała, zanim pomyślała, że może to być dla niego krępujący temat i może nie czuć się komfortowo, mówiąc o tym, zwłaszcza komuś obcemu. No i jest jeszcze szansa, że jego dziewczyna by go za to zabiła, bo może to coś wstydliwego. Tylko czemu właściwie, założyła, iż takowa istnieje? Ustaliła już, że jest urodziwy, a wiadomo, że do takich panienki lecą jak muchy do tego magicznego światełka, które jest ich ostatnim w życiu. Dodatkowo jego zainteresowania i wiedza, zapewne również jest czymś … ale stop! STOP! Dlaczego ona właściwie o tym myśli. Przecież nie jest zazdrosna, nawet nie jest w jego kręgu zainteresowania, ani on w jej. Co do cholery właśnie dzieje się z jej umysłem. To pewnie wszystko wina tych kolorów i gry, która chyba już całkowicie zlazła na drugi tor. – zapomnij, nie musisz mi mówić takich rzeczy, to trochę niegrzeczne z mojej strony. Czasami zdarza mi się zbyt mocno popłynąć. – mogła mu jednak przyznać rację co do tego, że Japonia w porównaniu do Europy, nadal była zaściankowa, jeśli chodzi o społeczeństwo i to, co jest w nim akceptowalne, a co nie. Z jednej strony ma to swoje plus, bo nie ma takich ekscesów, jakie się dzieją w krajach europejskich, z drugiej zaś jak mają się poczuć osoby, które czują się odmiennie do tego, co jest im odgórnie nakazane.

To był stanowczo zbyt poważny oraz depresyjny temat, by ciągnąć go dalej, dlatego lepiej, jeśli zaprzestanie prób dalszej dyskusji na tematy społeczeństwa, a co gorsza polityczne. Od tego to już wolała się trzymać najlepiej jak najdalej. Dlatego najlepszą opcją będzie skupienie się na grze, w której coś może jej się jeszcze udać, nie jak w życiu. Czego właśnie są, obje świadkiem, gdy raz jeszcze na ekranie pojawia się magiczny delfinek. – „dopóki nie opiera się to na krzywdzie” mówisz. Bycie z siebie dumnym, czy nawet żyć tak jak się pragnie. Czasami jest to trudne do osiągnięcia. Mam nadzieję, że nie będzie ci dane się o tym przekonać. – czy zabrzmiała na przemądrzale? Być może, ale wiedziała, co mówi, znała to ze swojego własnego życia. Dawnego życia, a może i nawet obecnego. Bo przecież praktyczni nic się nie zmieniło, tak jakby taki los był jej pisany nawet po odrodzeniu się. – ach... wybacz, czasami potrafię zdołować. Wiesz, wiek i te sprawy. Jeszcze trochę i będę chodziła o lasce. Muszę nabrać wprawy, by dobrze narzekać na stare lata. – próbowała obrócić w żart, to co powiedziała chwilę wcześniej i mogła mieć jedynie nadzieję, że ten nie będzie próbował ciągnąć dalej tego tematu. – co do jednego masz również rację. Rozebranie silnika i poprawne go złożenie to wręcz sztuka. Nie będzie to zbyt wygórowane, jeśli stwierdzę, że to najlepszy z mechaników w mieście.

Nabyta wiedza i lata praktyki mogą zrobić z kogoś mistrza w danej dziedzinie. Oczywiście liczy się jeszcze talent i ogólna smykałka do danej rzeczy. Jak w przypadku chłopaka, mogła stwierdzić, że posiada ogrom wiedzy o roślinach, jak i zapewne niezłe umiejętności co do pielęgnacji ich, skoro ma ich całkiem sporo i nadal są żywe. Z czasem będzie jedynie coraz lepszy, aż osiągnie zapewne poziom tak zaawansowany, że będzie można go zwać mistrzem. – ciesze się, że moja ciekawość cię nie razi. No i na serio, jeden listek i taka kwota. Od dziś będę używać tego jako popisowej ciekawostki na spotkaniach. - chłopak dał jej wiele do myślenia swoim pytaniem. Czy ona jednak posiadała coś takiego? Nigdy na niczym się nie skupiła jakoś mocno, jeśli nie miało to pomóc w jej pracy. – chyba jestem zbyt nudna, by mieć jakieś wyjątkowe zajęcie. Na tle twojego zainteresowania wypadam chyba strasznie blado; lubię jednak posiedzieć w domu i poczytać, czy posłuchać. Jak widzisz, nie jestem wybitnie ambitną jednostką, jeśli chodzi o zainteresowania. – skoro nic takowego nie istnieje w jej nudnym życiu, nie będzie na siłę czegoś szukać. A sprawy powiązane z jej pracą, czy obecnie chęcią zemsty, pozostawi dla siebie, bo to nie jest nic, czym powinna się dzielić. Przynajmniej nie z nim. Nie chciała go wplątać w nic niebezpiecznego. – jak wiesz lub nie zajmuje się organizowaniem wolnego czasu dla moich klientów. O wiem! Uwielbiam chodzić po herbaciarniach, zawsze chciałam mieć taką małą kolekcję herbat. Kocham ich smak, a ty? – być może wygląda to, jak kłamstwo, lecz wcale nim nie jest. Od małego szkraba, gdy jej brat był jeszcze tym kochanym braciszkiem, zawsze była przez niego zabierana w takie miejsca. I jakaś spaczona miłość do ów lokali i napoju jej została. – nigdy się nad tym nie zastanawiałam, ale może ty będziesz wiedział, czy można zrobić w domu własną herbatę? No wiesz, z ususzonych roślin, czy coś owoców. A może, sam masz jakąś taką roślinę, skoro jak mówiłeś, masz ich całkiem sporo w domu – skoro miała przed sobą znawcę roślinności, to może i będzie coś na ten temat wiedział, a może sam również coś takiego robił i zechce się podzielić recepturą.

Ona zaś może mu się odwdzięczyć opowieścią o swoim bracie, przynajmniej tym dawnym, który nie wywoływał jeszcze w niej ataków agresji i chęci mordu za to, do czego ją przymuszał i kim się przez niego stała. – czasami do walk dochodziło, ale to raczej on wpatrywał się w ekran częściej niż ja. Wolałam jednak życie na świeżym powietrzu. – co nie oznaczało, że do scysji o pilota, czy przerzucony kanał wcale nie dochodziło między nimi. Tak jak i o pilota, tak i czasami potrafili się również pokłócić o byle co. Ktoś dostał za duży kawałek czekolady, ktoś zrobił coś, a ktoś czegoś nie. – pamiętam, jak polizałam jego kawałek czekoladki, bo wyglądał na większy. Potem strasznie bolało mnie ramię… chyba przegrałam tamtą walkę.

@Umemiya Eiji