— Na pewno ktoś tak zajebiście mądry nie będzie potrzebował ani jednej podpowiedzi — rzucił ze ścielącą się na języku zgryźliwością. Nie była to jednak koleżeńska zaczepka z uwagi na to, że ani kobieta nie znała Yakushimaru – choć nawet po kilkunastu minutach przebywania w jednym pokoju można było założyć, że w doborze wypowiedzi brakowało mu jakiegokolwiek filtra – ani Yakushimaru nie znał jej. Potrafił jednak doskonale wyczuć ten charakterystyczny vibe zimnej suki. W spojrzeniu rzuconym nieznajomej spod lekko przymrużonych powiek lśniła prowokacja. — Poza tym nie nazwałbym tego podpowiedzią. Nie ma to kurwa nic wspólnego z rozwiązaniem samej zagadki. Nie prosiliśmy ich o jebaną kombinację kodu.
  Wzruszył ramionami, niewerbalnie ucinając temat. Wyglądał na przekonanego, że było dokładnie tak, jak twierdził. W przeciwnym razie koncepcja wskazówek byłaby bezsensowna, bo nie miałaby nic wspólnego z posunięciem gry naprzód.
  — No kurwa, serio? — wymruczał pod nosem. Niezadowolenie jego tonu w szczególności uderzyło stojącą tuż obok Shiimaurę. Raz po raz brwi czarnowłosego zdawały się ściągać coraz mocniej, gdy na czytniku pojawiała się czerwona lampka, informująca o tym, że kod był niepoprawny. Czego jeszcze od nich chcieli?
  „A może... spróbujemy alfabetycznie?”
  — Cokolwiek. I tak wyczerpaliśmy już kurwa inne możliwe opcje — stwierdził, w skupieniu przypatrując się wpisywaniu kolejnej sekwencji. Czerwone. Zaczynał tracić nadzieję na to, że uda im się opuścić pokój, nawet jeśli jeszcze przed chwilą zdawało mu się, że zebrali już wszystkie elementy układanki, a w pokoju, w którym się znajdowali, nie było już ani jednej informacji do przemielenia. Na szczęście zielona dioda uratowała go od chęci wyjścia na zewnątrz drzwiami, którymi tu przyszli. — Ja jebię, no wreszcie. Myślicie, że tamta latarka jeszcze się przyda? — rzucił, sugerując, że być może powinni ją ze sobą zabrać razem z przedmiotem, który znalazła Raikatsuji. I już kierował swoje kroki ku otwartym drzwiom.
  Brnąc przez korytarz stuknął knykciami o ścianę, celując w jedne z namalowanych na niej drzwi. Jako ktoś, kto hobbystycznie zajmował się rysowaniem, powinien bardziej zrozumieć zamysł zadawania sobie dodatkowego trudu ze scenerią, ale z jakiegoś powodu uznał to za stratę czasu. Korytarz, przez który przechodzili, nie był zbyt długi, więc detale nie miały nawet okazji przykuć większej uwagi. Nawet Seiya szybko stracił zainteresowanie, skupiając się na uchylonych drzwiach naprzeciwko. Baz zbędnego komentarza, zaczepił palcami o ich brzeg i pociągnął w swoją stronę. Nie spodziewał się, że będą tak ciężkie, więc nie sposób było nie zauważyć napięcia w bielejących paliczkach. Chwilę później stał już w progu, przemykając wzrokiem po kolejnym pomieszczeniu.
  — Nie mieliśmy kurwa przypadkiem uciekać z więzienia? — skomentował, gdy szybko spostrzegł się, że właśnie wylądowali w celi. — Co za tandeta — mruknął pod nosem, gdy wzrok najpierw dosięgnął plakatu z kobietą, a później przesunął się ku temu z mężczyzną. Pomieszczenie więzienne prezentowało się tak, jak można było je sobie wyobrażać – małe, niewygodne, przyozdobione czymś, co dawało niewielki wgląd na to, do kogo mogło należeć dane pomieszczenie. Czarnowłosy natomiast dużo bardziej skupił się na pozostałych aspektach izolatki. W pierwszej kolejności podszedł do pryczy, by ściągnąć z niej koc i sprawdzić, czy nie ukryto pod nim żadnej wskazówki.

 Uniosła kącik ust w dość szyderczym uśmieszku, ale może też odrobinę… pobłażliwym? Chciałaby się z nim bardziej poprzepychać, posprzeczać, wejść w obustronne prowokacje i dotrzeć na sam skraj wściekłości. Może nawet nadepnąć na miejsce, które wywołałoby jakąś reakcję zapalną, przegiąć. Nie lubiła nudy w swoim życiu, a ostatnio niewiele ciekawego się w nim działo. Brakowało tak potrzebnej adrenaliny, pościgów i emocji. Może nie wybuchów – tu jeden wystarczył jej na całe życie i przypominał o sobie za każdym razem, gdy rano spoglądała w lustro przed nałożeniem makijażu.
 Przymrużyła delikatnie oczy i wciąż z tym samym nieco prowokacyjnym wyrazem na twarzy odwróciła głowę od mężczyzny. Nie był to czas i miejsce na zabawy, obok było za dużo ludzi, a w dodatku przyszedł z koleżanką. Była za ładna, żeby jej przywalić, choćby miało to się okazać rykoszetem. No i niestety nie była tu w pełni anonimowa – choć nie zdradziła swojego imienia, jej dane osobowe i kontakt posiadali organizatorzy.
 Wkroczyła do więziennej celi, w korytarzu niespecjalnie poświęcając uwagę na przyglądanie się malunkom. Zatopiła palce w ufarbowanych włosach, ściągając niebieskawe pasma do środka głowy i wypuszczając je, a tym samym odsłaniając całkowicie twarz. Delikatne fale opadały teraz po plecach, nie ograniczając wzroku, który był tu najpewniej wyjątkowo ceniony.
 – To pewnie był twój pokój, młody – rzuciła do Yakushimaru w reakcji na jego ostatnie słowa, zaczepiając wzrokiem najpierw o skąpo odzianą panienkę, a potem o równie roznegliżowanego pana. Przynajmniej było równouprawnienie. Rozejrzała się, próbując namierzyć coś wartościowego – zerknęła pod plakat kobiety jeśli się dało bez zdzierania go ze ściany, sprawdzając czy coś nie kryje się pod nim. Jeśli tak, dała o tym znać najbliższej osobie, bo sama chciała sprawdzić kamerę. Czy była atrapą albo integralną częścią zagadki. Raczej nie patrzyli przez nią obserwatorzy zabawy – zbytnio rzucała się w oczy i wydawała się za łatwa w dostępie. Miała nadzieję wyciągnąć z tego elementu co tylko się dało.

Wpisanie kolejnego z proponowanych kodów i ujrzenie mignięcia zieleni rozgoniło niepozorne, burzowe chmury kłębiące się u skraju szarych oczu. Była przekonana o poprawności pierwszego, ewentualnie drugiego wariantu, w końcu litery nie były zapisane alfabetycznie na znalezionej kartce - i kiedy zawiodły obydwie opcje, odruchowo przebiegła wzrokiem po ścianach. Jakby oczekiwała, że rysunki wciąż będą się tam znajdować - dostępne dla jej wizji - by poddać je ponownej weryfikacji. Na szczęście nie było potrzeby; podobnie jak nie musiała interweniować w przypadku Yakushimaru, choć wyczuwając wyraźne napięcie, zerknęła na niego z dołu; wymowność odbijana w źrenicach nie potrzebowała żadnych dodatkowych zabiegów; mowy ani gestów. Pytanie zamknięte w spojrzeniu serwowało wszystkie niepewności wezbrane w Raikatsuji. Pamiętasz, że to zabawa, tak?
Sam chciał tu przyjść.
A teraz, miała wrażenie, lepiej bawiła się od niego.
Kulkę wsunęła ostrożnie do kieszeni dresów, starając się włożyć ją jak najgłębiej, by nie wypadła przy byle kroku. Choć wcześniej podetknęła maleństwo pod nos, nie znalazła w tym nic innowacyjnego - niepowiedziane jednak, że nie przyda się w późniejszych etapach. Klepiąc materiał spodni, by w swoim natręctwie upewnić umysł, że przedmiot magicznie nie zniknął tylko dlatego, że straciła go z oczu, skupiła się na Nanie.
- Dobra robota.
Dziewczynie już któryś z kolei raz udało się wykazać; powinna posłać jej podkreślający pozytywny wydźwięk słów uśmiech, ale, jak zawsze, kąciki czerwonych jak wino warg nie słuchały potrzeb psychiki. Żart, że nie stykały się siecią setek tysięcy nerwów z mózgiem wrzeszczącym o więcej ekspresji nie byłby tu wcale zabawny.
Sama pochwała musiała więc wystarczyć. Zaraz po niej Raikatsuji kiwnęła głową; jednocześnie przytakując Yakushimaru, mając nadzieję, że Nana posłucha i weźmie latarkę. Być może nie będzie potrzebna, ale w escape roomach nierzadko pojawiają się momenty interwencji. Nietrudno wyobrazić sobie aktorów, poprzebieranych za strażników, którzy odciągają jednego z uczestników do specjalnego pomieszczenia, gdzie jedynym kołem ratunkowym okaże się dzierżona w dłoni latarka - bo i z jej powodu postać została ofiarą.
Przechodząc krótkim korytarzem, skoncentrowała się na mijanych malunkach, w ślad za chłopakiem sięgając do nich dotykiem. Palce prześlizgnęły się po każdej imitacji drzwi, jakby spodziewała się, że któreś mimo wszystko uda się popchnąć; niewidzialne przejście dostępne tylko dla najzagorzalszych poszukiwaczy.
Badanie ostatniego z fałszywych przejść przerwała na dźwięk gwałtownego szurnięcia. Od razu znalazła się przy Yakushimaru, wyłaniając spod jego ramienia jak wierny cień. Dłoń, którą przed momentem skrupulatnie sprawdzała podróbki, zatrzymała się pół milimetra od czarnowłosego. Mimowolnie zlokalizowała jego ręce,  kontrolując ich stan, jednak nie było na ich powierzchni żadnego nowego zadrapania. Bezgłośnie odetchnęła, zadzierając głowę, hacząc srebrem rogówki o twarz towarzysza.
- Były mocno zacięte - ni to stwierdzenie, ni pytanie, opuściło jej gardło akurat wtedy, gdy zdała sobie sprawę, że - być może - gdyby jedno z nich nie mogło poszczyć się szczególną siłą, nie przeszliby dalej. Kontrolnie obejrzała się za siebie, upewniając, że w każdej chwili mogą wrócić do poprzedniego pomieszczenia. Dopiero wtedy wślizgnęła się za grupą do celi.
Od razu dostrzegła sztuczne okno, otaczając je mimowolnym zainteresowaniem.
Co za tandeta.
Doceniała projekt. Zbyt wiele musiał kosztować nerwów i pomysłów, aby go negatywnie komentować. Nie zamierzała jednak upominać Yakushimaru, ani tym bardziej wchodzić pomiędzy wzajemne zaczepki. Nawet nie zorientowała się kiedy dokładnie podeszła do jednego z plakatów - opozycyjnego do obszukiwanego przez Shirai - powielając schemat poczynań kobiety. Jej również przyszło na myśl, że któryś z papierów mógł chować ważną poszlakę albo dodatkowy mechanizm. Wsunęła więc paznokieć pod cienką, śliską powierzchnię i zajrzała w przejrzeć jaką udało jej się stworzyć, gdy odgięła materiał (plakat mężczyzny).
Nie mieliśmy przypadkiem, kurwa, uciekać z więzienia?
- Na razie to jedyny punkt, do którego mogliśmy się dostać ze stołówki - przypomniała, odsuwając się od plakatu. Rzuciła spojrzenie ku Yakushimaru, ale zaraz szybko ześlizgnęła wzrok po pryczy i wiadrze, robiąc krok w stronę togo ostatniego, by dokonać inspekcji wnętrza.
- Wyjście jest, ale oczywiście ukryte. Nie może być zbyt lekko.

@Raikatsuji Shiimaura  @Yakushimaru Seiya  @Shirai Asami

— To nie wiem na chuj wpraszałaś się do niego ze swoimi plakatami — rzucił, upuszczając krótkie parsknięcie przez nos. Nie był zrażony komentarzem, ale też nie zamierzał jej w pełni odpuszczać, skoro – co wywnioskował po wcześniejszej prowokacji – właśnie rozpoczęli ze sobą wojnę na docinki. Nie była jednak szczególnie zacięta, bo Yakushimaru nie poświęcał za wiele uwagi swojej przeciwniczce, skupiając się na oględzinach otoczenia.
  Odrzucił koc z powrotem na pryczę, gdy w pomieszczeniu rozległ się brzęczący dźwięk. Powiódł wzrokiem po podłodze, by zaraz schylić się po swoją zdobyć. Wyprostowawszy się już trzymał drobny kluczyk na wysokości swoich oczu, przyglądając mu się dokładniej.
  — Mamy tu coś do otworzenia? — opuścił rękę, przemykając wzrokiem nie tylko po wszystkich znajdujących się we wnętrzu przedmiotach, ale i po surowych ścianach, w których – co wcale go nie zdziwiło – nie było żadnego widocznego otworu. Kluczyk był niewielki, ale na pewno byliby w stanie dostrzec dziurkę od klucza. Zamiast tego, czarne tęczówki swoją uwagę zatrzymały na ciemnej wyrwie w ścianie. Metrowa średnica nie była aż tak mała, ale pomimo tego już ściągnął brwi, bo o ile inni mogli spokojnie poruszać się na czworakach, tak on przy swoim pokaźnym wzroście, musiał przygotować się na ewentualne czołganie. — No zajebiście. Mamy kurwa swoje wyjście.
  Do ostatniej chwili przynajmniej mógł liczyć na to, że droga nie będzie długa, ale gdy podszedł bliżej tajnego przejścia i skierował snop światła do wewnątrz, okazało się, że na próżno usiłował określić długość drogi, która dzieliła go od – jak sądził – kolejnego pomieszczenia. Gdy kolejny plakat zaszeleścił za jego plecami, obrócił się i kilkoma krokami pokonał odległość do kolejnego tunelu, by sprawdzić, czy przynajmniej było coś widać.
  — No kurwa. Czy to jakaś sugestia, że powinniśmy się rozdzielić? — spytał przy akompaniamencie krótkiego kliknięcia, gdy na ten moment wyłączył latarkę. Prostując się, wsparł przedramię o ścianę nad otworem w ścianie i spojrzał na swoich towarzyszy, na koniec skupiając się tylko na Shiimaurze. — Latarkę mamy jedną, więc kurwa nie sądzę, żeby to mieli na myśli. W takim razie, skoro już zostałaś naszym zajebistym kapitanem, może zadecydujesz, w którą stronę mamy iść? Chyba że urządzamy głosowanie, wtedy kurwa obstawiam tunel za plakatem z laską. — Wycelował zgaszoną latarką prosto w wybraną przestrzeń. Zamierzał udać się za grupą zaraz po podjęciu decyzji. — Znalazłem to. — Wyeksponował przed nimi mały, lśniący przedmiot. Zaraz jednak schował go do kieszeni, gdy jednocześnie już dzielił się z nimi swoim spostrzeżeniem: — Ale nie ma tu niczego, do czego by pasował. Przeszukaliście już wszystko?

 Podtrzymała zaczepny uśmiech, spoglądając w kierunku Yakushimaru swoimi miodowymi oczami. Prychnęła z lekkim rozbawieniem, ale za bardzo zainteresowała ją wciśnięta w kąt kamera. Grzechoczące pudełko, plastikowa tandeta. Podważyła paznokciami twardą płytkę, starając się jednocześnie nie ścisnąć zabawki zbyt mocno – pusty w środku rekwizyt mógłby pęknąć i rozpaść się, a nawet poranić przy odrobinie pecha.
 – Hej, czy to nie wygląda jak ta kulka, którą wyjęłaś ze słoika? – spytała podchodząc do Raikatsuji z dziwną szklaną gwiazdką ułożoną na dłoni. Położyła otwartą kamerę na najbliższej powierzchni płaskiej, a następnie przytrzymała przedmiot pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym, lekko obracając go pomiędzy opuszkami i przyglądając się przez chwilę.
 – Mamy dwa tunele, dwa klucze i dwa małe, szklane przedmioty. Mam wrażenie, że musimy się nimi podzielić, rozdzielić się i sprawdzić oba, może tam da się ich jakoś użyć. Ta latarka UV w teorii daje odrobinę światła. Jeśli idziemy razem, to mi wszystko jedno, ale jak się rozdzielimy to mogę sprawdzić ten korytarz za facetem.
 Najgorzej na tę chwilę byłoby chyba zorientować się, które przedmioty powinny trafić do którego korytarza. Mieli kwadrat, gwiazdkę, trójkąt oraz koło. Jedna droga mogła być ślepą uliczką albo podpuchą, ale istniała opcja, że obie są potrzebne. Uciekający więźniowie nie zadawaliby sobie przecież tyle trudu, żeby skrobać dwie dziury w ścianie. Ustawiła się tak, żeby być w równej odległości od obu plakatów i zaczęła się im przyglądać, próbując wychwycić jakąkolwiek podpowiedź. Może konkretne ułożenie czegoś w tle, jakieś wzory na strojach kąpielowych.

Brzęk od strony Yakushimaru towarzyszył momentowi, w którym smukłe palce dziewczyny chwytały po metalowy przedmiot tego samego rodzaju. Podniosła swój kluczyk, od razu sięgając spojrzeniem do towarzysza, wyciągając w jego kierunku rękę z lśniącym obiekt.
- Inny kształt - zrelacjonowała prędko, zamykając ostatecznie palce na znalezisku. Zważyła go bezwiednie, rozglądając się ostatni raz dookoła. Sekundy tykały. Ściany, sufity, wszystko mogło być wskazówką. Rzeczy zbierane teraz przydadzą się później; z tą myślą przytaknęła Asami.
- Bardzo podobna do tej, którą znalazłam w wazonie - przyznała, dla pewności klepiąc się jeszcze po kieszeni. Kuleczka dalej tam była, jej malutka, twarda powierzchnia wbijała się w udo z każdym lekkim uderzeniem. - Muszą być istotne w późniejszych etapach. Organizatorzy dobrze je poukrywali nie bez przyczyny.
- … powinniśmy się rozdzielić?
Nie była pewna. Spoglądając na dwie ziejące pustką dziury, miała nieodparte wrażenie, że to zły pomysł. W filmach o charakterze horrorwym podobne decyzje kończyły się tragicznie. Była ich jednak piątka i...
- Mamy ograniczony limit, Yakushimaru. Powinniśmy się rozdzielić, żeby jak najszybciej przebadać całość. Escape room wydaje się o wiele większy niż początkowo można było założyć. - Zimny metal, który obracała w dłoni, zdążył ocieplić się od jej własnej temperatury; dopiero zdając sobie sprawę z rozgrzanego żelaza jednocześnie przyjęła fakt, że nieco się stresuje.
- Shirai, pójdź proszę z Yakushimaru - odezwała się wreszcie, kiwnięciem skroni wskazując na część, którą wcześniej zakrywał plakat z kobietą. Szczerze wątpiła, aby rodzaje kluczy, które posiadali, miały odwzorowanie co do tego, co znajduje się po drugiej stronie danych korytarzy - gdyby tak było w rzeczywistości, Yakushimaru odnalazłby symbol koła - jednak motywowało ją co innego. - Wcześniej dobrze odgadłaś mechanikę zamka. Znasz się na tym - mówiąc, potoczyła wzrokiem po pozostałych. - Ja też, więc nie powinnyśmy być w jednej grupie. Yoh, podobnie jak Yakushimaru, jesteś silny, więc dla równowagi zabierzesz się proszę ze mną. Nana - zatrzymała się na dziewczynie. - Mam nadzieję, że nie będzie ci przeszkadzało moje towarzystwo. Chciałabym, żebyśmy spróbowali w trójkę poddać sondzie to, co znajduje się za plakatem mężczyzny. Nie ma na razie żadnych informacji, które naprowadzą nas na konkretną drogę. Więc musimy próbować. Im więcej prób, tym szybciej coś wychwycimy. Jeżeli na końcu którejś drogi napotkacie ślepy zaułek, druga grupa będzie o krok dalej dla całej grupy. Jakieś obiekcje?
Jeżeli nie - wybrała tunel wcześniej zasłonięty plakatem mężczyzny.

@Raikatsuji Shiimaura  @Yakushimaru Seiya  @Shirai Asami

- Pójdę pierwsza - zaoferowała dwójce pozostałym, z ręką wyciągniętą po urządzenie UV. Nie miało mocy podobnej do zwykłej latarki, pole widoczności będzie wciąż ograniczone, ale jej spojrzenie i tak znajdowało zupełnie inny punkt zaczepienia niż tunel. Rozszerzone źrenice wpatrywały się w Yakushimaru. Śledziły jego niespokojne ruchy, gdy gdzieś za oczami tępo pulsowały setki pytań w mózgu. Czy dobrze zrobiła rozdzielając się z nim? Czy wybranie akurat takich drużyn mogło ubarwić ich rozgrywkę?
Naturalnie, że wolała wybrać jego towarzystwo zamiast kompletnie nieznajomych, przy których wargi mimowolnie zaciskały się w linie, a wzrok mętniał, zalewany falą wyobcowania podobnie, jak obce okazuje się morze, gdy trafić w skromnej łodzi na sam jego środek. Podskórnie czuła jednak, że inna opcja zadziałałaby krzywdząco - na ich oboje, na nią zwłaszcza. Przyzwyczajała się do obecności kogoś, kto lada moment może wybrać zupełnie inną ścieżkę. Zachęcenie go do tego, by się rozdzielić, nawet w tak trywialnym momencie jak zabawa w escape roomie, pozwalało przynajmniej częściowo się z tym oswoić.
Odwróciła raptownie głowę i sięgnęła po latarkę UV, wślizgując się do tunelu, zostawiając w pokoju niepotrzebne obawy.
Przestrzeni nie było dużo, a słabe, śliwkowe światło ledwo pomagało w nawigacji. Dla wsparcia i tak musiała oprzeć wolną dłoń o chropowatą ścianę; na ogół wierzyła swojej orientacji przestrzennej, ale teraz? Teraz miała niejasne przeczucie. Zagnieździło się na dnie jej żołądka, obciążyło trzewia i nawet kroki zdawały jej się mozolniejsze. Instruowała jednak pozostałych, wspominała o zakrętach i o tym, czy cokolwiek dostrzega.
Choć nic nie było.
Dopiero na końcu korytarza, gdy zeskoczyła do środka nowego pomieszczenia, zaatakowała ich fala detali. Raikatsuji wysunęła jeszcze dłoń, aby pomóc Nanie wydostać się z tunelu, a potem nie pozostało już nic prócz prędkiego, pobieżnego sondowania otoczenia.
Odetchnęła głośniej; nieco zbyt ostentacyjnie.
- Jestem niemal pewna, że wiem, co będziemy musieli zrobić.
Słowa opuściły jej gardło nim zdążyła przegryźć język. Domyślała się, że zaprojektowano tu makabryczny motyw przeprowadzenia autopsji na manekinie - zmuszeniu się do tego, aby naciąć sztuczną tkankę i zagłębić rękę w środku nieruchomej sylwetki, by wydobyć dodatkowy klucz albo jakąś informację. Na ten jednak moment postanowiła zogniskować uwagę na medykamentach, przemykając wzdłuż licznych nazw leków, które niewiele jej mówiły, dlatego prędko przerzuciła koncentrację na porozwalane bandaże i papiery, szukając tam kartek, zakreślonych wyrazów bądź przedmiotów, które mogłyby ją nakierować na dalsze działania.
Nie wątpiła, że Yoh, ze swoją wyczuwalną pewnością siebie, wybierze przebadanie ukrytej pod płachtą postaci. Mogła więc w spokoju podejść do szafek i przeszabrować ich zawartość.

Po wyraźnym ściągnięciu brwi, pomiędzy którymi pojawiła się charakterystyczna zmarszczka, było widać, że pomysł na taki podział nie do końca mu odpowiadał. Nie po to wciągał w to Maurę, żeby teraz być zostawianym w tyle. Gdyby nie to, że była to tylko głupia gra, poczułby się zdradzony. Nie obyło się jednak bez otaksowania wzrokiem Yoh, jakby oceniał, czy chłopak był jakimkolwiek zagrożeniem. Nie dla niego, a dla Raikatsuji. I tylko dlatego w niezbyt przyjazne spojrzenie Yakushimaru wpisało się nieme ostrzeżenie; takie, które dwa skrzyżowane ze sobą spojrzenia mogły rozumieć jedynie na poziomie telepatycznym.
  Powietrze uszło z niego przez zaciśnięte zęby, czemu towarzyszyło słyszalne „tssk”. Wciąż nie był zadowolony, ale tym razem – wraz z opadającymi nieznacznie ramionami – poddał się.
  — No niech ci kurwa będzie — rzucił, wywracając oczami, a kiedy te zatoczyły pełny łuk, na koniec wprawiły w ruch i głowę czarnowłosego, którą pokręcił ledwo widocznie. Obrócił latarkę w palcach. Ruch ten wyglądał co najmniej niebezpiecznie, jakby nie robił sobie za wiele z tego, że przedmiot może rąbnąć o podłogę. Na szczęście palce pewnie zacisnęły się na trzonie, gdy na nowo nakierował światło w stronę tunelu. — Panie przodem — zakomunikował Asami, rozprostowując palce i pozwalając na to, żeby latarka swobodnie ułożyła się na jego dłoni, gdy wymownie postanowił jej ją przekazać. Gdy kobieta wreszcie postanowiła skierować się do tunelu, odczekał chwilę, by odległość pomiędzy nimi pozwalała na swobodniejsze przemieszczanie się.
  To nic, że poruszanie się ciasnymi korytarzami nie miało nic wspólnego ze swobodą.
  Nie był w stanie zliczyć, ile bluzgów zrodziło się w jego głowie, gdy przeciskał się przez klaustrofobiczne korytarze. Ważne było to, że kiedy znaleźli się w kolejnym pokoju, a on mógł rozprostować nogi i całą sylwetkę, odetchnął z ulgą, rozmasowując ręką kark. Już wtedy przesuwał wzrokiem po jasnym pomieszczeniu z wymalowanym na twarzy skupieniem. Przyjrzał się drzwiom, po czym kolejno wiódł spojrzeniem po ścieżkach wytyczanych przez kable i próbował połączyć ze sobą w jedną całość.
  — Jakieś pomysły? — spytał mimowolnie. Jego głos wydawał się nieco oddalony, gdy słyszalnie się zamyślił. Właśnie wymijał kobietę, by podejść do komputera z wygaszonym ekranem i wcisnąć byle jaki przycisk na klawiaturze. Póki co wyglądał na najsensowniejszą poszlakę. Skoro wszystkie lampki znajdowały się nad ekranem, istniała szansa, że to właśnie tam mieli znaleźć dodatkowe wskazówki.