Rzuciła spojrzenie w stronę Yakushimaru, na którego obecność najwyraźniej będzie skazana. Gdyby to ona miała wybierać, to raczej pokusiłaby się na towarzystwo drugiego mężczyzny, ale nie było co wybrzydzać. Zawsze przecież mogła wylądować sama, a raczej sobie łbów nie ukręcą. Co najwyżej znowu wymienią kilka uszczypliwości, a to przynajmniej umiliłoby czas spędzony na rozwiązywaniu kolejnych zagadek.
 Przejęła latarkę z lekkim uśmiechem i wsunęła się do tunelu. Klaustrofobiczne, ciemne miejsce, wijące się jak wyjątkowo długi wąż, ciągnęło się nieznośnie. Kiedy oczy zdążyły już przywyknąć do niewielkiej ilości światła zapewnianego przez latarkę, a myśli oswoiły się z niemiłą wizją zawracania, kiedy okaże się, że na końcu zastaną drzwi, do których nie mają klucza, nastała jasność, która jeszcze spotęgowała ból głowy.
 Mruknęła coś niewyraźnie w niezadowoleniu, kiedy wreszcie jej stopy dotknęły podłogi, a ona sama odsunęła się od wyjścia z tunelu i przymykając oczy przycisnęła palce do skroni. Mogła przemycić w kieszeni jakieś tabletki przeciwbólowe, ale właściwie nie spodziewała się, że w pomieszczeniach będzie aż tak oślepiająco.
 – Ten czerwony kabel podłączony do roweru… Może dzięki niemu da się wytworzyć prąd do zasilenia tego wszystkiego. Chociaż zastanawia mnie co ma z tym wspólnego akwarium, ale zaraz do tego dojdziemy. – Chciała od razu zweryfikować swoją teorię o prądnicy w formie stacjonarnego roweru. Być może musieli jakoś przekierować odpowiednią ilość energii w konkretne miejsce, ale najpierw musiała rozeznać się w całym tym układzie, przyjrzeć poszczególnym elementom zagadki.

@Raikatsuji Shiimaura  @Yakushimaru Seiya  @Shirai Asami

Energiczność drugiej graczki jej nie przeszkadzała; częściowo Nana przypominała jej Tohan. Słabe ukłucie w sercu wywołało dziwne, niepożądane myśli, bo przecież starała się nie wspominać byłej współlokatorki, nawet jeżeli aż do jej zniknięcia nieszczególnie interesowała się losami dziewczyny. Zawsze żywiołowość, prostolinijność i nadaktywność Hereny zdawały się odbijać od statycznej postawy Shiimaury, jakby ta obrosła niewidzialną błoną, przyjmującą nadmiar świetlistych cech przeciwnej persony, a chroniącą ją samą przed przebodźcowaniem. Podobnie było teraz. Choć Tohan i Nanę różniło właściwie wszystko pozostałe, łatwo było znajdować się w obrębie nieśmiałej, ale ujmującej postaci. Dodawała całej scenerii pożądanej delikatności - i może trochę niezręczności. Gdy przekładała kartki, przypatrując się zapiskom, Raikatsuji lustrowała akurat treść związaną z jakimś losowym wewnętrznym narządem. Słowa same wyrwały się z krtani. Zaskoczenie odbiło się nie tylko w jej tęczówkach, ale nawet minie, gdy zaraz po tym zacisnęła mocniej wargi.
- Patrzyłaś na Yakushimaru - cichy ton, prawie szept, chroniący pytanie przed uchem Yoha. - Spodobał ci się?
Plik trzymanych kartek pogniótł się tam, gdzie dłonie drgnęły, chcąc stulić się w pięści. Przez oblicze czarnowłosej przemknął ciężki do sprecyzowania cień, gdy obracała twarz w stronę Nany.
- Oczywiście nie... - zaczęła, ale przerwał jej Yoh.
- ... jest prawdziwy?
Srebro okalające zawężone źrenice padło natychmiast na chłopaka. Trzask strzepywanego materiału od razu wyparł z umysłu Raiki wcześniej podjęty wątek. Jeszcze zanim się obejrzała, nogi same przekierowały ją pod stół operacyjny - chyba tak mogła to nazwać? Niewielka, metalowa konstrukcja, stolik z misami i skalpelami. Wcześniej dostrzeżone medykamenty, liczne bandaże...
- Mamy jeszcze wagę. I pięciokilogramowy odważnik. Pomyślałam, że najlogiczniejsza będzie operacja na manekinie. Być może w jego środku znajduje się coś, co zrównoważy urządzenie. Nie chodzi o dosłowną zabawę w biologię, nie musimy mieć na temat anatomii żadnej profesjonalnej wiedzy. Poza tym najcięższym organem człowieka, gdyby szli w realizm, byłaby wątroba, a i ona ma zwykle niecałe dwa kilogramy. Musielibyśmy bawić się w dodawanie i odejmowanie i...
Wsunęła paznokieć kciuka pod część kartek, aby oddzielić je i podać Yohowi do sprawdzenia. Sama wzrok miała wcelowany w leżącą na płaszczyźnie postać; uniosła oczy znad papierów tylko na moment, ale wystarczyło, by nie mogła już oderwać spojrzenia. Choć wiedziała, że wszystko jest zwykłą grą, obiekt był zaskakująco realistyczny. Tak bardzo, że szczypiące dreszcze zamrowiły pod jej własną skórą, gdy sięgała w kierunku zwłok, aby opuszkami zbadać wpierw jego pierś, a potem gardło, szczękę, a na końcu podciągnąć jedną z powiek.

Oparł ręce na biurku, gdy pochylił się nieznacznie nad rozświetlonym ekranem. Tęczówki drgały lekko, gdy przeskakiwał wzrokiem po wyświetlonym dokumencie, przy okazji słuchając kobiecego głosu, który docierał do niego zza pleców. W zniecierpliwieniu zastukał bezgłośnie palcami o blat, bo o ile z technologią był obeznany całkiem dobrze – przynajmniej na tyle, by mieć wprawę w rozporządzaniu social mediami – tak głębsza wiedza z zakresu informatyki była dla niego czarną magią.
  — Mhm. To chyba kurwa coś dla ciebie — odezwał się po krótkiej chwili ciszy i ostatnich sekund skupienia, podczas których jeszcze miał nadzieję na wyciągnięcie z nowego odkrycia czegoś, co byłoby przyswajalne. W jego głosie pobrzmiewała lekka nuta niezadowolenia – takiego, które można było odczuwać w związku z porażką, którą szybko dało się przełknąć. Odwrócił się przodem do Asami, kciukiem wymownie wskazując na ekran za swoimi plecami. — Przynajmniej do niego nie potrzebujemy zasilania — dodał zaraz, opuszczając dłoń i robiąc jej miejsce przy biurku, podczas gdy sam skierował się w stronę stacjonarnego roweru. Skoro Yakushimaru pozostawił komputer do użytku Shirai, musiał wziąć na siebie tę mniej przyjemną część zabawy. Na szczęście żaden wysiłek fizyczny nie był dla niego straszny, a mimo wszystko zależało mu na tym, by wydostać się stąd jak najszybciej.
  — Dobra kurwa. Na razie i tak nie mamy lepszych pomysłów. Chyba że coś tam już wyczytałaś — zerknął ku kobiecie, samemu już zajmując miejsce na siodełku treningowego roweru. Nie chwycił za rączki, gdy wprawił w ruch pedały, zaczynając od wolnych obrotów. Wtedy też obejrzał się na akwarium, a później dosięgnął spojrzeniem żarówek, jakby sprawdzał, czy do zasilania wystarczyła niewielka ilość mocy. Jeśli nie, zaczął stopniowo przyspieszać i dopiero wtedy wyciągnął ramiona, by opleść palcami oba uchwyty. Miał nadzieję, że to nie potrwa za długo, nawet jeśli okazał się całkiem wytrzymały fizycznie. Nic przynajmniej nie wskazywało na to, by jego ciało miało w planach szybko się zmęczyć.

 Przyglądała się chwilę dokumentowi po tym, jak już podeszła do komputera. Zastanawiała się, co dokładnie będzie musiała tutaj zrobić, jakie dane wpisać i czy będzie zaraz musiała zagłębić się w szalony świat matematycznych obliczeń. Nie, żeby jej to przeszkadzało – cyfry były czymś, co uwielbiała.
 – To jest ten moment, kiedy mogę stwierdzić: zaufaj mi, jestem inżynierem. – Żart rzucony w przestrzeń miał za zadanie odrobinę rozluźnić atmosferę, którą wcześniej lekkimi złośliwościami dźgała jak śpiącego na górze złota smoka. Usiadła przy biurku, starając się śledzić wzrokiem dane wyświetlane na ekranie, obejmując też wzrokiem szereg żarówek.
 – Wiesz ilu programistów trzeba, żeby wymienić żarówkę? – zagadnęła, układając palce na klawiaturze w chwili, w której Yakushimaru zaczął swoje zadanie. – Żadnego, bo to nie wina software'u.
 Jak dobrze, że mieli obok akwarium pełne wody, bo od suchości tego dowcipu oboje zaraz mogli wyschnąć na wióry. Spróbowała jednak skupić się na tym, co miała zrobić, zamiast starać się rozśmieszyć mężczyznę.

@Raikatsuji Shiimaura  @Yakushimaru Seiya  @Shirai Asami

Parsknął krótko, ale krótki odgłos zespolił się z mechanicznym, nieco brzęczącym dźwiękiem roweru, na którym siedział. Nie sposób było powiedzieć, czy był rozbawiony i poddał się luźniejszej atmosferze czy było to raczej suche parsknięcie.
  — A jesteś? — rzucił za chwilę, ale spojrzenie skupione miał na żarówce, bo czekał na to, aż przy którymś obrocie światło wreszcie się zapali i będzie mógł uznać zadanie za wykonane. Nie spodziewał się, że zamiast do escape roomu trafi na darmową siłownię. — Tylko się kurwa nie skalecz, bo wątpię, że zaufasz mi, że jestem lekarzem — dodał zaraz, kłamiąc tylko połowicznie. Lekarzem jeszcze nie był, ale z jego punktu widzenia było to tylko kwestią czasu. Słowa natomiast utonęły we wszystkich drobnych brzmieniach, które rozlegały się w jasnym pomieszczeniu; rzucone w eter nie miały doczekać się jakiegokolwiek rozwinięcia. Traktował tę integrację jako zło konieczne, choć biorąc pod uwagę, że sam porzucił uszczypliwości, towarzystwo kobiety przeszkadzało mu coraz mniej. Ale co z tego? Widzieli się po raz pierwszy i ostatni.
  Wierzchem ręki starł pot perlący się na skroni, zanim jego nogi zatrzymały się w bezruchu wraz z jaśniejącą żarówką. Odetchnął głębiej, ale nie z wysiłkiem – raczej z ulgą, że nie zaprojektowali zadania tak, by musiał kręcić pedałami przez kolejne pół godziny.
  — A wiesz, ilu psychiatrów potrzeba, żeby zmienić żarówkę? — zawiesił na chwilę głos, stawiając pierwszą stopę na podłodze, zanim całkiem zszedł roweru treningowego. — No też kurwa żadnego. Ich zdaniem żarówka sama musi chcieć się zmienić. Na szczęście ta jedna nie musi się zmieniać — stwierdził, podbródkiem wskazując na pierwsze zapalone światło. Nie czekał długo z realizacją kolejnego zadania. Chociaż w pierwszej kolejności spojrzenie Yakushimaru zwróciło się ku akwarium, póki co zrezygnował z wykonania tego niewygodnego zadania. Domyślał się, że decydując się na nie, resztę zabawy będzie musiał przetrwać z mokrą głową i ramionami.
  Palce pewnie ujęły dźwignię, która na pierwszy rzut oka wyglądała dość niepozornie, ale kiedy tylko pociągnął za nią, wkładając w to za mało siły, nawet nie oderwała się od ściany. Czarnowłosy ściągnął brwi, od razu uczepiając się myśli, że ktoś dużo słabszy miałby problem z wydostaniem się z pokoju. Naparł na przekładnię mocniej, napinając mięśnie przedramienia – ta leniwie odrywała się od ściany. Dopiero, gdy był już w połowie i pchnął ją od góry, z większym impetem opadła w dół z głuchym łupnięciem.
  — Czy oni kurwa tak na serio każą nam się bawić w nurkowanie?

 – Wiem, że nie wyglądam – odparła przyglądając się zadaniu. Z jednej strony wydawało się niesamowicie banalne i mogłaby przysiąc, że coś podobnego musiała zrobić jeszcze za czasów szkolnych, ale z drugiej jej mózg właśnie doznał zawieszenia i awaryjnego resetu. Być może ze względu na atakującą migrenę, a być może po prostu przez wzgląd na efekt, który musiała osiągnąć. To nie było coś, czym zajmowała się codziennie, musiała porządnie pogrzebać w myślach, żeby przywołać do siebie cokolwiek na ten temat. – No proszę. Ty też nie wyglądasz na lekarza, a na pewno nie brzmisz. Chociaż takiemu przystojnemu to bym się dała zbadać niezależnie od słownictwa. – Rzuciła w jego stronę krótkie spojrzenie i lekki uśmieszek. Zaraz jednak odwróciła wzrok, żeby jeszcze raz porządnie przeczytać treść zadania. X w zakresie liczb całkowitych, efekt końcowy to kwadrat.
 Zaśmiała się cicho słysząc żart w rewanżu, aż przyłożyła wierzch dłoni do ust, żeby szybciej się opanować. O ile informatyczne suchary trafiały jej się często w życiu codziennym, tak medyczne i biologiczne raczej pozostawały poza zasięgiem jej uszu. Ostatni słyszała najpewniej będąc jeszcze w szkole średniej, z ust jakiegoś rówieśnika z równoległej klasy.
 – Tak, możemy być dumni z tej jednej żarówki. A na pewno ja jestem z ciebie, że udało ci się ją skłonić do świecenia. – Póki co z siebie natomiast dumna nie była ani odrobinę. Tkwiła na samym początku zadania, nawet nie wiedząc od czego zacząć. Czy liczył się język programowania? Chodziło o któryś współczesny czy tak archaiczny jak choćby Fortran? Ruby? Musiała zejść bardziej na ziemię i przypomnieć sobie, że nie była właśnie w korpo, a w escape roomie, gdzie każdy powinien być w stanie przejść przez zadanie. Najpopularniejsze języki – C++, Java, Python. Dopiero, kiedy jej myśli ześliznęły się na tę prostszą płaszczyznę bardziej dostępną dla losowej osoby, natrafiła wzrokiem na poradnik leżący zaraz obok. Cholerny podręcznik. Pokonało ją zadanie na poziomie liceum.
 – W pracy programisty najlepszy jest moment, kiedy coś zaczyna działać, choć nie powinno i nikt nie wie czemu – stwierdziła wsuwając paznokieć między kartki, zerkając na spis treści. – Mam wsadzić tam łeb? Chociaż jak się pochylę z tą migreną to pewnie umrę szybciej niż bym się utopiła… Mogłam przemycić jakieś prochy w tym więziennym wdzianku. – Zerknęła do książki niby to z ciekawości, ale tak naprawdę w poszukiwaniu rozwiązania, które cały czas jej umykało. I o mało nie zatrzasnęła tomu, żeby się nim walnąć w łeb, kiedy zobaczyła odpowiedź do właściwie analogicznej sytuacji. Stukanie w klawiaturę trwało krótko – efektem były ledwie dwie linijki w Pythonie. Dopiero teraz dotarła do niej świadomość, że w sumie całość mogłaby się zawrzeć nawet i w jednej, ale patrzenie na jasny monitor na tę chwilę doprowadziłoby na sto procent do zgubienia jakiegoś nawiasu.
 – Zastanawiam się, co te zadania mają w ogóle wspólnego z ucieczką. Akwarium to imitacja przedostania się przez jakieś jezioro dookoła wyspy, a pisanie programu to odpowiednik panicznego hakowania alarmu? No i ciekawe co u drugiej grupy.

Nie opuszczało jej irracjonalne wrażenie wobec manekina - coś było z nim nie tak, gdy sunęła wzdłuż zimnej, napiętej skóry, badając jej fakturę, zaskakująco ludzką, przechodziły ją dreszcze, gdy mijała wgłębienie u podstawy gardła, lekką wypukłość grdyki. Obrzydzenie nie grało głównych skrzypiec, nawet gdyby leżący przed nią mężczyzna okazał się rzeczywiście trupem, a nie jedynie, jak powinno być, dobrze stworzonym rekwizytem. Chodziło o sam fakt tego, że nie była pewna co właściwie ma tuż przed sobą. Zaaferowana tym tak bardzo, prawie nie usłyszała kroków podchodzącej do operacyjnego stolika Nany. Szept jej słów zamrowił mięśnie, zaciskając wiśniowe wargi Shiimaury w wąską kreskę. Yoh mógł to odebrać jako wyraz zastanowienia, ale prawda była taka, że nawet tu, gdy wybrała zupełnie inną ścieżkę, obydwa oddalone od siebie nurty - to znaczy Yoha, pytającego o zabieg, nawiązującego do trupa, do medycznej sprawy, i Nanę, której twarz kraśniała, gdy tylko pojawił się t e m a t - łączyła jedna podstawa.
Yakushimaru.
Jego upór naprawdę był tak ogromny, że nawet teraz, gdy fizycznie był w odległym pomieszczeniu, musiał o sobie przypominać?
Ale nie mogła zaprzeczyć, że gdyby tutaj był, zupełnie lepiej poradziłby sobie z samym zabiegiem. Nieważne czy mowa o głupim manekinie. Jego ręka okazałaby się pewniejsza - mimo tej myśli smukłe palce sięgnęły po narzędzie.
Czy chciała czynić honory?
- Chyba tak działają przywódcy - mówiąc, posłała towarzyszowi nieodgadnione spojrzenie spod półkoli długich, granatowoczarnych rzęs. Przez moment się mu przypatrywała - może nieco zbyt intensywnie, jakby starała się na nim wymusić reakcję. Albo negację. Jednak ostatecznie w kluczowym punkcie kącik ust jej drgnął - w uśmiechu? Skrzywieniu? - a ona sama, w nieco dumnym odruchu, odwróciła głowę.
Skupiła się wtedy na nieruchomej sylwetce, zastygłej w pozie ułożonej przez organizatorów. Ręce wzdłuż ciała, bose stopy, twarz skierowana ku sufitowi.
Przed rozpoczęciem pochyliła się nieco nad manekinem, wsuwając się nieinwazyjnie między Yoha a stół. Opuszką kciuka podważyła raz jeszcze powiekę; przypomniało jej się, że coś tam dostrzegła, ale wyrwana w połowie pracy przez Nanę, szybko cofnęła dłoń. Teraz mogła na spokojnie zbadać rzecz. Błysk odbity od lampy przymrużył jej własne ślepia.
Spróbowała to podważyć krańcem skalpela, a potem wysunąć palcami. Jeżeli jej się udało, w pierwszej sekundzie postanowiła zabrać się za przecięcie czaszki, wcześniej jednak prosząc Yoha o instruowanie - to on trzymał kartę z wytycznymi, to on zatem wiedział najlepiej, jak wygląda sama budowa i gdzie - analogicznie - powinna ciągnąć się linia cięcia.
- Później cel to żołądek, tak? - mruknęła, napierając ostrą brzytwą na łuk, dwa centymetry nad brwią manekina.
Miała niejasne przeczucie, że zaraz ujrzy krwiste mięso.

@Raikatsuji Shiimaura  @Yakushimaru Seiya  @Shirai Asami