Dotyk nie powinien kojarzyć mi się z czymś nieodpowiednim. Powinien być dla mnie naturalny, wywoływać więcej chęci, być może i dawać radość z życia - dlaczego zatem wydaje mi się czasami, jakbym do tego schematu nie przynależał? Odbiegał od wysoce postawionych standardów, tonąc w tym, aby nikt mnie już więcej nie skrzywdził? Podobno zły dotyk boli całe życie, a traumy można albo przekuć w coś, co pozwoli uchronić przed tym losem innych, albo w broń, którą będzie się dzierżyło i zbierało kolejne żniwa. Umysł ludzki jest w tej kwestii fascynujący wręcz; to, na czym się sparzymy, może być tym, co da nam wewnętrzną siłę. Albo przekuje tę siłę w wydobywającą się i szalejącą moc.

I chociaż nie pamiętam zbyt wiele, tak umysł nie zawodzi. Konkretne odruchy ludzkie wynikają z dłuższej ekspozycji i zdaję sobie z tego doskonale sprawę, że nawet jeżeli zacznę się powoli przyzwyczajać, to tego odruchu nie pozbędę się tak łatwo. Stawiam siebie w sytuacji, w której nie czuję się pewnie.

- Heh. Miło to słyszeć, naprawdę. - przygotowanie. Niby coś drobnego, ale jednak ważnego. Czy to czasami znajdujące się w środku torby bandaże wymagające uwagi, czy właśnie zwykła woda. Albo jedzenie. Albo cokolwiek innego. Może nie jestem kimś, kto ma w sobie ogrom siły fizycznej czy czegokolwiek innego. Zwinności, tudzież cech pozwalających na przetrwanie. Mogę być jednak zawsze przygotowany, tak samo z tymi monetami - może to jakieś natarczywe myśli, ale wierzę, że nie są szkodliwe. - W wolnym czasie, tak. Powoli nadrabiam to, co mnie interesuje. - odpowiadam, a płaszcz rzęs wędruje ku dołowi na ten krótki moment. - Pewnie. W sumie słyszałem o takim jednym... Chīto datta Moto Yūsha Kōho no Mattari Isekai Raifu? Chyba tak to brzmiało. Jest o typie, który został zabrany do innego świata i stara się pojednać wiele ras. Brzmi trochę idealistycznie, ale kto nam zabroni mu dopingować? - mówię, starając się przypomnieć sobie główne postaci, które tam występowały. Nie to żebym oglądał, ale widziałem parę materiałów promocyjnych. - Nie jest to mega nowe anime, ale czasami odnoszę wrażenie, że te starsze tytuły... no cóż, są znacznie lepsze. - mangi w szczególności.

Komentarz dotyczący makijażu wyszedł wręcz naturalnie z moich ust. Bez podtekstu. Bez niczego, czego mógłbym oczekiwać w zamian. Jakby, jeżeli kiedykolwiek stracę poczucie i zacznę myśleć o innych rzeczach, niechaj mnie jakieś bóstwo uderzy prosto w głowę jakimkolwiek przedmiotem. Cegłą, pięścią, otwartą dłonią, czymkolwiek, aby wypędzić coś, co by we mnie wtedy wstąpiło. Nie chcę myśleć o ludziach jako o kimś, kogo można wykorzystać; nie na tym opierają się relacje międzyludzkie.

To brzmi poetycko, wiem, to brzmi zbyt idealnie na ten okrutny, noszący w sobie znamiona grzechu świat. Chcę jednak ziarenko tej dobroci w sobie pielęgnować, być może się nim dzielić. W końcu uwielbiamy maski, uwielbiamy je zakładać i uwielbiamy udawać, że wszystko jest w porządku. Nawet taki komentarz może w krytycznym momencie być dłonią pomocy wyciągniętą w kierunku drugiej osoby.

- ...Dziękuję. - oczywiście nie wierzę w to, zakłamując skutecznie rzeczywistość. Nie mam tego, co mogłoby się wydawać dla innych charyzmatyczne, miłe dla oka, tudzież atrakcyjne. W końcu jestem tylko i wyłącznie cieniem plączącym się bez pamięci i bez wspomnień po Fukkatsu, który nie pragnie spojrzeń błyskotliwie ciekawskich oczu. Mogę żyć w tym stanie, to oczywiste; mogę się w nim dusić, to naturalne; jest to niezdrowe.

Nie wyglądam dobrze. Nie z wyjątkowo mocno bladą cerą. Nie ze zmniejszającą się wagą ciała. Nie z podkrążonymi oczami, które zdradzają nieprzespane noce.

Sam fakt tego, iż w ogóle nie kojarzę tej gry, wprawia mnie w poczucie niepewności. Z jednej strony chodzi o dobrą zabawę, z drugiej przez drzwi puka chęć rywalizacji, której to nie zapraszam do środka i udaję, że mnie w domu po prostu nie ma. Wybranie Elphelt to była tylko i wyłącznie kwestia czasu, tak samo dobranie przez Amayę swojej zawodniczki, jakkolwiek by to nie brzmiało. Dziewczyna z kotwicą wygląda ciekawie i na pewno nie wątpię w to, iż ma jakieś zalety pod względem atakowania; przechodzimy przez scenę, a następnie możemy przetestować na początku to, co oferują nasze wybory.

I tak, idzie nam to na początku bardzo ślamazarnie. To, co skupia moją uwagę, to znajdująca się po stronie postaci linia ze wciśniętymi klawiszami. Nie mam zbyt mocno wyszkolonego wyczucia w zakresie pewnych rzeczy, ale na pewno jest to powiązane jakoś z tym, że losowe przyciski są spoczko, ale z tych losowych przycisków możemy wycisnąć coś zdecydowanie więcej.

- Hmm... - zastanawiam się, a następnie staram znaleźć jakąkolwiek instrukcję. To nie jest wbrew pozorom takie proste i zmusza mnie do chwycenia za telefon. - Gdyby to się opierało tylko i wyłącznie na prostych atakach, to by było zbyt dziwnie. Czekaj, sprawdzę, o co w tym wszystkim chodzi... - czas upływa, licznik na górze traci sekundy diametralnie i powoduje, że pierwsza runda to po prostu remis. Wyszukuję to, co mnie interesuje, może nie w mgnieniu oka, ale pokazuję, o co chodzi, przeglądając informacje o May. - O, patrz. - wskazuję palcem. - Możesz przywołać sobie delfina odpowiednią kombinacją. Może on atakować albo z góry, albo napierać do przodu. - tłumaczę, wskazując na to, jak to powinno wyglądać. Pomoc fanów wydaje się być w tym momencie nieodłącznym elementem. - Hm. Wygląda na to, że jeżeli chcesz go wykonać, to musisz cofać się postacią do tyłu, następnie szybko zrobić jeden krok do przodu i użyć zwykłego Slasha lub Heavy Slasha... cokolwiek to nie znaczy. Slash jest szybszym delfinkiem, Heavy Slash jest powolniejszym, ale za to mocniejszym. - tłumaczę, będąc gotowym na otrzymanie w twarz prosto tym morskim ssakiem.

- Spróbuj śmiało, mamy dużo czasu i tak. Myślę... że z czasem uda nam się coś więcej o tych postaciach dowiedzieć. - mówię, przypadkowo naciskając przycisk tauntowania. - A nawet jeśli, to liczy się dobra zabawa. - przyznawszy, może nie znamy jeszcze ruchów, może nie jesteśmy idealni i perfekcyjni, ale początki zawsze takie są.

Bolesne? Owszem. Pouczające? Jeszcze jak.

Spoiler:

@Amaya Chō

Wbrew pozorom dawne elementy kultury wydają się być znacznie bliższe, aniżeli te sięgające czasów teraźniejszych. Może to jakiś dziwny, niezrozumiały sentyment, który uaktywnia się bez konieczności tłumaczenia, acz nadal - budzi niepokój. Powoduje, że kolejne kroki ulegają rozmazaniu niczym wylany na pustą kartkę atrament, jaki to następnie doznaje muśnięcia ludzkiej dłoni.

Wiele sytuacji jest niczym domek z kart. Jeden nieodpowiedni ruch kończyną może przyczynić się do niedogodności powiązanych z koniecznością zrozumienia tego, jak ramiona porażki potrafią być zimne. Wtedy nastaje moment pojawienia się ognia, który otacza duszę i powoduje w niej chęć odzyskania tego, co straciła.

- Jasne, nie ma problemu, podeślę po powrocie lub akurat wtedy, gdy będę korzystał z telefonu. Nie żebym się ku temu schylał w obecnej chwili, skądże. - machnąłbym ręką, ale tego nie robię z czystej, ludzkiej uprzejmości. Wydaje mi się, że z Chō łączy mnie znacznie więcej, nie - obecnie najwięcej ze wszystkich nieznanych mi twarzy - ale nadal, nie chcę wychodzić na kogoś, kto nie ma ani za grosz kultury we własnych czynach. - Z tego, co pamiętam, to zapowiedzi zbyt wiele nie pokazują poza paroma urywkami. Raczej nic na tym nie stracimy... - myślę nad tą kwestią, kiedy to życie potrafi zaskakiwać. Trailery do anime to jednak coś innego niż do pełnometrażowych filmów, które zdają się nieść ze sobą znacznie więcej ciekawostek dotyczących samej produkcji.

Wydaje mi się, że wraz z postępem technologicznym dobiliśmy do pewnej bariery, której przekroczyć nie możemy. Gry obecnie są tak realistyczne, iż przekroczenie bariery wydaje się być niemożliwe, kiedy działające elementy udowadniają, jak łatwo można oszukać nagrania. Stać się ofiarą deep fake'u. Sfałszować dowody. A jak wiadomo, ludzie zrobią naprawdę wiele, aby udowodnić własną rację; może dlatego granie w coś, co nie oddaje w pełni tego, jak wygląda świat, pozwala zachować w tej dziecięcej duszy wiarę. I tak, wiem, to brzmi bardzo dziwnie jako temat do rozmyślania podczas patrzenia na maszyny, ale nie zamierzam go negować.

Jak się okazuje, informacje znalezione w sieci potrafią być przydatne, a nie stanowić kolejny wycinek z forum dyskusyjnego prowadzącego w sumie donikąd.

- To się zdarza. Nikt nie urodził się mistrzem, a pewnie dostanę i tak więcej tego wpierniczu, niż mogłoby mi się wydawać. - świat dzieli się na tych, co przegrywają i na tych, co wygrywają, przynajmniej w konkretnych dziedzinach. Życie jednak brutalnie weryfikuje pewne fakty i nie zawsze można wygrywać nieskończoność razy pod rząd. Zycie też pokazuje, iż ma się w sobie jakąś szansę na pozostawienie porażki za plecami, nie jako konieczność. - Tylko na to czekam. Zero forów, pamiętaj. - podstępny, lisi uśmiech przejmuje kontrolę nade mną na te parę sekund. - Moja... wydaje mi się, że jest chaotyczna. Jakby, dość mocno napiera atakami. Może też strzelać, ale nie wiem, czy uda mi się to wyprowadzić... - mówię i próbuję wykonać combo, ale kompletnie mi to nie wychodzi. Zamiast tego po kilkunastu sekundach mylę przyciski i wyprowadzam atak napierający do przodu, który służy do skrócenia dystansu wobec przeciwnika. - Och. - mruczę pod nosem. - Wydaje mi się, że jak zacznę naciskać losowe przyciski to... może coś uda się osiągnąć.

W tym marnym życiu.

- Spokojnie. Nie żebym cokolwiek więcej wiedział o tej grze. Powiem szczerze, skusiła mnie tym, iż można ze sobą walczyć, no i grafiką. Słowo, nie było mi dane w nią wcześniej zagrać. - chyba. Nie wiem, co robił stary Eiji, dlatego nie zamierzam tego odoru wyciągać na zewnątrz, trzymając go jedynie we własnych sklepieniach ramion. No tak - Amaya nie wie. Może to nawet i lepiej, przynajmniej na razie.

Czasami mnie to dobija, jak te negatywne myśli uderzają w najmniej odpowiednim momencie. No cóż. Samego siebie nie jestem w stanie oszukać, a przede wszystkim krążących pod kopułą czaszki myśli, które wyją niczym psy wymagające specjalnej troski.

Pewnych murów nie przeskoczę. A przynajmniej nie teraz.

- Miejmy nadzieję, że właściciel tym razem zamiast obroży postawił na szelki. - lekko się uśmiecham, wszak zwierzęta uważam za miłe towarzystwo, do którego mnie bardziej kusi niż do losowych ludzi na ulicy. Może to wybredność, może to jakieś niesprawiedliwe wrzucanie innych do jednego worka, ale taki pupil wydaje mi się być mniej oceniający od spojrzeń losowych przechodniów. - Myślę, że po tym, jak ten psiak mu zaginął, to na razie nie spuści z niego oka. - to jest dość niesamowite, jak człowiek potrafi przywiązać się do kompletnie odmiennego od niego stworzenia. Wypełnia to pewnego rodzaju pustkę, zapewnia towarzystwo, redukuje stres, na co są nawet poświęcone ku temu artykuły naukowe.

Pytanie dotyczące pupila powoduje u mnie niewielkie zamieszanie; chciałbym mieć. Może kiedyś, w niedalekiej przyszłości, ale nie teraz, gdy nie byłbym w stanie mu zapewnić odpowiedniej dozy opieki. Odpowiedniej jakościowo karmy i pieniędzy na weterynarza. Może to ta dziwna odpowiedzialność za drugie życie we mnie decyduje się uderzyć tak samo, jak kolejny cios, który skutecznie niweluje może życie - na szczęście te w grze, nie w rzeczywistości.

No cóż, nie idzie mi aż tak dobrze, kiedy z trudem, o parę pikseli wręcz, unikam kolejnego ataku ze strony postaci wybranej przez kobietę.

- Stety niestety nie mam. - odpowiadam, bo i choć może wydawać się to smętne, tak jednak okazuje się być jedynie rzeczywistością, jej weryfikacją. - Zamiast tego mam rośliny. Sporo roślin, dość ogromną kolekcję. Wiesz, jakby, taki zwierzak wymaga odpowiedniego oka i zasobnego portfela, gdy coś pójdzie nie tak. Nie chciałbym być jedną z przyczyn, dla której ten czułby się gorzej. - spojrzenie ciemnych obrączek źrenic skupia się na tym, aby zadać trochę obrażeń May. I, jak się okazuje, w tym momencie idzie mi całkiem nieźle. - Kwiaty w sumie nie wymagają takich zasobów. Mają różnorakie szkodniki, ale idzie je zwalczyć domowymi środkami, które kosztują niewiele. Rozmnożyć też. Tymczasem koty często chorują na FIV czy też i cukrzycę, psy natomiast mają problemy ze stawami. - odpowiadam. - Wiadomo, nie zawsze, ale... wiesz, źle czułbym się z tym, gdybym nie mógł mu jakkolwiek pomóc. - odpowiedzialność pragnę pozostawić odpowiedzialnym ludziom. Tym, którzy mimo wszystko i wbrew wszystkiego pragną się nimi nie tylko zaopiekować, ale mają też ku temu odpowiednie zasoby. - Wiem, są też gryzonie, ale one... dość szybko umierają. Takie szczurki, jak dane było mi usłyszeć, często chorują na nowotwory, maksymalnie do dwóch lat jest im dane zatem pożyć. - nie jest to podstawowa wiedza zoologiczna, ale zasoby Internetu są otwarte dla wszystkich. Odpowiedzialny właściciel powinien chcieć poznać to, z czym borykać będzie się konkretna rasa. I tak, nie posiadam doświadczenia w obchodzeniu się z nimi, ale posiadam umiejętności w zakresie wpisania czegokolwiek do wyszukiwarki.

- Przepraszam, zbyt się na ten temat... no cóż, rozgadałem. - może argumentacja jest naprawdę realistyczna i uformowana w niekoniecznie pozytywnie nastawionym tonie, ale... no cóż. - Ten kot brzmi niesamowicie, naprawdę. Istna chorągiewka grająca na dwa fronty. Czy wyglądał na totalnie normalnego kota, czy z czasem go jednak przybywało i wtedy nabrałaś podejrzeń? - podnoszę spojrzenie z gry, gdy ponownie dostaję wpierdziel. Cholera, jeszcze chwila i na pewno nie uda mi się tego ugrać. - Jak w sumie to odkryłaś? Wiesz, że kot miał dwa domy? - fala pytań spokojnie opuszcza moje usta, choć widać, iż ten temat mnie intryguje. Zachęca do kolejnych tematów rozmów, choć nie mam tak naprawdę niczego, co mógłbym wyciągnąć z lat przeszłych.

W sercu panuje z tego powodu pustka.

- Nadałaś mu jakieś imię? - jeszcze się pytam, zanim to nie skupiam się w pełni na rozgrywce.

Całe szczęście; co prawda kombinacja u Amayi jest dość trudna i wymaga refleksu, ale kiedy widzę, że udaje jej się wykonać tego specyficznego, urokliwego delfinka, uśmiech z łatwością pojawia się na mojej twarzy, jakobym przyczynił się do jednej, dobrej rzeczy w tymże dniu. - Ha! Widzisz? Potrafisz. - powiadam uprzejmie i próbuję się uratować, ale niestety nie ma to miejsca, kiedy cutscenka pojawia się na ekranie i udowadnia, jak bardzo moja pozycja w tej walce nie ma większego znaczenia. Ogromna fala wody przygniata Elphelt i przyczynia się do jej przegranej, pokazując następnie całą ekipę "żeglarek" May.

- Ej, totalnie zajebiście ci to weszło, jak to zrobiłaś? - pytam się, patrząc na dłonie Chō, jakby to one miały mi zdradzić wszelkie tajemnice wszechświata. Dlaczego? Bo nieważne było to, co wciskałem, to odpowiedniego efektu nie udało mi się uzyskać. - Nieważne, co robię, kontrola nad nią pozostaje chyba na razie poza moimi zdolnościami. - wzdycham i oddaję się w ramiona kolejnego meczu, skupiając się w pocie czoła nad tym, aby ponownie nie ponieść tym razem porażki.

@Amaya Chō

Wydaje mi się, że pewne elementy w moim życiu - choć ich nie pamiętam - umknęły mojej uwadze. Chociażby takie wspólne oglądanie; nie mam pojęcia, czy kiedykolwiek wcześniej to robiłem, tudzież skupiałem własną uwagę na jakiejś znanej (bądź też i nie) produkcji, ażeby następnie zajadać się jakimiś słonymi przekąskami i ją komentować. W sumie, jakby na to spojrzeć z tejże strony właśnie, każda taka aktywność jest dla mnie nowa. Wyjście do arcade'ów to tylko jeden z nielicznych przykładów, gdzie - w przeciwieństwie do osób, których to kształty przeszłości są rozmazane i nie pamiętają dokładnie szczegółów - mogę sobie w kalendarzu pozaznaczać naprawdę ogrom atrakcji, jakie mnie spotykają. I obchodzić ich rocznice, jakkolwiek narcystycznie by to nie brzmiało, gdzie doskonale wiem, z kim byłem w danym miejscu, choć możliwe, że niekoniecznie dlaczego.

W końcu za dzieciaka nie zwraca się uwagi na to, kiedy coś ma miejsce i dlaczego ma miejsce - liczy się to, iż coś ma miejsce. Pierwsze razy mogę zatem wpisywać w notatnik, skrupulatnie śledzić to, co udało mi się w życiu osiągnąć, choć niekoniecznie musi to być powód do dumy. Powinienem mieć w sobie historię, ale ta została mi bezpowrotnie zabrana. Owszem, mogę starać się ją odkopać, ale czy to rozwiąże wszystkie moje problemy? No właśnie nie. Bo to poprzednik robił te rzeczy, nie do końca ja, dlatego, nawet jak o nich usłyszę, mogą brzmieć kompletnie obco. Bez sensu. Bez tej krzty płomienia, który mógłby przyciągnąć ku sobie więcej ludzi.

Może dlatego nie zamierzam tolerować - przynajmniej ze swojej strony, w swoich dłoniach - telefonu będącego czymś innym niż poradnikiem do gry. Chcę żyć tą chwilą, tą zabawą, tymi możliwościami; posyłam lekki uśmiech w kierunku Chō.

- A poproszę, takie lekcje zawsze się przydadzą. Oczywiście nauczone na własnej skórze, z bolącymi czterema literami. Innej, lepszej metody do nauki, rzecz jasna, nie ma. - odpowiadam rozbawiony, ale, uwaga: przemocy nie popieram. I nie zamierzam popierać, choć wiadomo, bywają sytuację, w których ta jest nieunikniona. Jeżeli jednak można, to krzywdy robić po prostu nie należy. Nie bez powodu zatem nie udaje mi się niczego szczególnego w zakresie rozgrywki osiągnąć, ale muszę przyznać jedną rzecz - ciosy tych postaci są niebywale urocze.

- Oryginalnie? - dorzucam kolejne słowo. No, jakby, do czegoś innego jej porównać nie potrafimy. Perełka w morzu ostatnich crapów? Tego, iż niedostępną zawartość należy kupować, inaczej to nie ma sensu? Kolejne słowa powodują we mnie widoczne, lekkie rozbawienie. Pierwsze razy. Dla mnie każda aktywność, nawet ta niekoniecznie niszowa, jest całkowicie czymś nowym. Odkrywczym. Ciekawym. - Dokładnie tak. Pierwszy, wspólny raz, na pewno nie ten inny. - cielesny. Ten, który może być zbawienny, jak i może przynieść na człowieka zniszczenie. To zaskakujące, jak ciało i ludzka psychika potrafią być wyjątkowo kruche. Łatwe do złamania. Ciężkie, niemożliwe wręcz do naprawy, gdy to nie ostrze przecięło tkanki, a zamiast tego zdrada uderzyła w fundamenty umysłu, powodując jego pęknięcie. - Uwierz mi, dla mnie wszystko jest nowe. I niespodziewane. Nawet takie - z boku, bo tak nie uważam - standardowe oglądanie filmów z kimś innym. Jakby, nie pamiętam, kiedy miałbym to ostatni raz robić. - zapewne w latach dziecięcych, gdybym tylko pamiętał twarz ojca i matki.

Niestety - każda próba ich przypomnienia kończy się bólem głowy.

- Jeżeli jest właścicielem uczącym się na własnych błędach, to myślę, że owszem. - odpowiadam, choć wiadomo, wszystko zależy od jakości smyczy, mechanizmu blokowania, czy też i samego zapięcia. Wbrew pozorom do zerwania się z lejców kontroli takiego psiaka dorzuca się ogrom czynników, na które należy zwracać uwagę. - To trochę jak z dotknięciem ognia. Nie żebym go dotykał czy się z nim bawił, bo to nie ma sensu, ot porównanie. Jeżeli człowiek raz się sparzy, to będzie wiedział, aby nie wkładać do niego swojej dłoni. Jeżeli zacznie znowu to robić, to znaczy, iż jego zdolności do wyciągania faktów nie są na wysokim poziomie. I wymaga pomocy. - tak samo zamyka się bramę od domu, jeżeli na posesji biega swobodnie pies. Albo kota nie puszcza się na zewnątrz, aby "dać mu wolność", odnajdując go następnie pod kołami samochodu. Fakt faktem, istnieją koty dzikie, niemożliwe do oswojenia wręcz, ale chodzi mi tutaj o te domowe, które jednak mają do kogo wracać. Które są kochane. Które wymagają uwagi i opieki.

To z braniem zwierzęcia pod swój dach, który jest dziurawy i nie zapewnia żadnych standardów, trochę przypomina mi zakładanie rodziny bez odpowiednich funduszy. I owszem, małe dziecko ma kompletnie inne wymagania od zwierzęcia, ale nadal - wymaga odpowiednich warunków do rozwoju. Jeżeli te nie zostaną spełnione, w przyszłości i dorosłości mogą pojawić się problemy wynikające z lat wcześniejszych. Chciałbym tego uniknąć - sprawianie cierpienia to nie jest moja kategoria. A jeżeli nie wrócę? Jeżeli ktoś mnie znowu zaatakuje, ale tym razem na tyle skutecznie, że nie zostanę odratowany?

W natłoku tych pędzących pod kopułą czaszki myśli zdobywam kolejne bęcki; staram się jednak skupić nad słowami Amayi, posyłając jej mimowolne podniesienie kącików ust do góry. Temat roślin jest dla mnie niczym oddychanie - mógłbym o tym opowiadać godzinami, dlatego liczę, że kobieta ma w sobie trochę asertywności i będzie potrafiła postawić w odpowiednim miejscu granicę.

- Zszokowało? - i cyk, udaje mi się wyprowadzić efektywnego HS w stronę May, jako mini-rewanż. - Pewnie tego nie widać, co nie? - mruczę. - Wiesz, że tym się zajmuję. Ale nie dziwię się, w większości jest to domena płci żeńskiej, jak jest mi dane zauważyć. - płeć męska woli zajmować się kolekcjonowaniem innych rzeczy. Co o tym sądzę? A sądzę o tym, że jest to całkowicie normalne i naturalne. Każdy ma prawo do własnych obiektów zaintrygowania. - Nie ma problemu. Mam co najmniej kilkadziesiąt roślin, wiele kolekcjonerskich, jak i tych łatwiejszych do zdobycia. - kiwam się na boki, bo, nim się oglądam, a nogi same podskakują lekko w miejscu. Podekscytowanie tym tematem? Zapewne tak. Nagle świata poza nim nie widzę i próba nauczenia się od mistrzyni Chō stylu improwizacji kompletnie mi nie wychodzi. - Wierzę, że nie zepsujesz. A jeżeli coś się złamie, to ukorzenimy i będziesz miała może nie jako pamiątkę, a jako dodatkową roślinę do mieszkania.

Wola życia roślin jest dla mnie od początku zaskakująca. Tak jak mnie nie było te dwa tygodnie na mieszkaniu, tak te trochę... obumarły. Nie aż tak. Prędzej straciły na swoim pierwotnym blasku. Wystarczyło je jednak na krótki okres pozostawić w kąpieli wodnej, ażeby odzyskały to, co pozwala im na piękny wygląd. Niektóre co prawda bardziej ucierpiały, ale ich chęć do życia wydaje się być silniejszą niż ta w ludzkich ramionach.

I tak oto przegrywam. Ten ruch kompletnie mnie wyrzuca z planszy i udowadnia, gdzie jest moje miejsce, zwracając tym samym, poprzez reakcję kobiety, uwagę innych osób, które też przyszły się tutaj pobawić. I nie ma w tym nic dziwnego, no ba - akceptuję to - jeżeli nie jestem w centrum uwagi.

- Totalnie ci się nie dziwię! Też bym na twoim miejscu chciał. - oj tak, będzie trzeba przeanalizować to, w jaki sposób Chō doprowadziła do wykonania tegoż dziwnego ruchu. Telefon w dłoń i jazda z wyszukiwaniem odpowiednich informacji na przeznaczonej ku temu wiki, inaczej ciekawość mnie zje wręcz od środka. Nawet jeżeli prawa dłoń jakoś nieszczególnie chce współpracować, to jednak udaje mi się po czasie zdobyć odpowiednie informacje. - Ależ nie nazywaj się łamagą, proszę. - lekko zwracam uwagę, podnosząc wzrok znad rozbitej szybki. Żebym tak do siebie mówił... - Obecnie ty jesteś ode mnie o wiele lepsza i nie mam żadnej wątpliwości, jeżeli o to chodzi. Poza tym chodzi o zabawę, a odkrywanie takich rzeczy jest naprawdę relaksujące. I rzucające rękawicę poniekąd. - odpowiedź wydobywa się z moich ust bez najmniejszego zastanowienia. Naprawdę, jestem ostatnią osobą, która chciałaby się kłócić o wygraną czy się nią przejmować. Potrafię ponieść porażkę z dumą na twarzy, a też - nie przyszedłem tutaj po to, aby wygrywać. Przyszedłem tutaj po to, aby się trochę pobawić w tym szarym, wiotczejącym życiu. - Wygląda na to, iż... trzeba zrobić taki półokrąg. Z przodu, w dół, do tyłu i od razu do przodu plus Heavy Slash. - marszczę czoło z zamyślenia. - Tylko trzeba mieć podładowany pasek "Tension" na dole ekranu, inaczej z tej kombinacji nici. - powiadamiam. - To co, następna rundka?

Kontynuujemy zabawę. Tym razem staram się bardziej zrozumieć działanie Elphelt, wykonując nią nieco szybsze ataki. Sam fakt tego, iż "overdrive", jak się zwie ten specjalny ruch, wykorzystuje tę sekwencję, liczę na to, iż inne, połowiczne i z odmiennymi klawiszami, spowodują powstanie jakichś ciekawych, niezrozumiałych do końca dla mnie kombinacji.

- Czasami się zapominam, jeżeli o to chodzi. Wiesz, jakby... z natury człowiek uważa, że jest w centrum i to przyjmuje bez najmniejszego problemu. Czasami jednak trzeba ściągnąć kogoś z powrotem na ziemię, a wiem, że na temat kwiatów potrafię się rozgadać na naprawdę długie godziny. - mówię w zakresie zainteresowań; nie uważam, aby moje miały jakąś większą wartość w stosunku do tych, które dzierżą inni. Jakby, kwiaty. Trochę, ale niewiele medycyny. A tak? Nic poza tym. W większości bezużyteczny, wszak może to brzmi i melancholicznie, tak jednak jest prawdą. Gdyby coś się przydarzyło, raczej bym sobie z tym nie poradził. - Oho, widzę zmianę nastawienia co do kota. - odpowiadam, starając się zablokować nadchodzący atak ze strony May, a w międzyczasie wsłuchuję się w historię, którą przedstawia mi kobieta. Zabawną, wszak trochę przypomina mi o tym, jak koty potrafią być sprytne, jeżeli chodzi o jedzenie. Udawanie kogoś innego? Nie ma problemu, załatwione. Bycie bezdomnym kociakiem? Proszę bardzo, byleby jedzenie w brzuszku się zgadzało. - Wiesz, może wcześniej był rzeczywiście bezdomny, ale ktoś go przygarnął po czasie? - zamyślam się na ten krótki moment i w tej chwili skupiam się w pełni na tym, jak dostaję prosto w twarz kotwicą, na co reaguję niemal maksymalnym skupieniem. Nic dziwnego, że trochę ciężej jest mi się skupić na otaczającej rzeczywistości, duchocie wynikającej z działania maszyn czy też wszechobecnym gwarze.

- Twój brat bardzo chciał mieć kota? - pytanie opuszcza moje usta w lekkim zastanowieniu. - Nie dziwię mu się, że nie chciał tego przyjąć do wiadomości. Czasami odnoszę wrażenie, że dzieci bardziej się przywiązują do tego typu istot. Nie wiem, z czego to wynika - czy z tego, że są bardziej urocze, czy z tego, iż wydają się mieć więcej cech wspólnych. - ponowne zamyślenie i... przegranie rundy. - Ajajajaj! - mówię trochę głośniej, wypuszczając powietrze z płuc. Kolejna, spektakularna porażka, ale jeszcze jedno serce mi zostało, więc liczę na odegranie się. - Ale to dobrze o nim świadczy, moim zdaniem. To oznacza, że chciał przejąć odpowiedzialność i pieczę za życie tegoż pupila. - uśmiecham się lekko, mając nadzieję na to, iż nie gadam obecnie jakichś zbyt mocno filozoficznych bzdur. Łapię się na tym, iż takie tematy wydają się mi być bardziej... przychylnymi. - Jeżeli mogę się zapytać... nie musisz odpowiadać oczywiście, skądże. Jak nazywa się twój brat? I ile lat różnicy jest między wami?

Sam nawet nie wiem, czy mam (żyjące) rodzeństwo.

Wykrycie: 3

@Amaya Chō

Żarty potrafią być różne i potrafią nieść ze sobą wiele konsekwencji. Na przykład takie dotyczące pierwszych razów. Rzucona sentencja nie ma wydźwięku nastawionego na coś innego - po prostu dla mnie pewne rzeczy są nadal nowe. Atrakcyjne. Zachwycające, gdy na nie patrzę nieco zmęczonymi, acz istniejącymi jeszcze oczami. Fasada dźwięków czy kolorów odbijających się na ekranie, gdzie piksele układają się w jedną, logiczną całość, przyczynia się do pochłaniania nowego doświadczenia, którego nie posiadam - przynajmniej nie w tym wcieleniu. Chciałbym może mieć coś więcej pod kopułą czaszki, chciałbym może mieć dodatkowe wspomnienia, ale najwidoczniej nie jest mi to dane. Nie teraz. Choć cholera wie, czy uda mi się je kiedykolwiek z powrotem odzyskać, powrócić na dawne łaski i przestać być aż tak naiwnym.

Ludzie są różni. Ludzie są ciekawscy. Natura ludzka natomiast na drodze ewolucji nie wyrzuciła tych elementów do kosza. Wręcz przeciwnie - wracamy po nie, pragnąc jeszcze więcej. To zastanawiające wręcz, jak popełniamy wielokrotnie na tle kart historii tyle samo błędów, co nasi poprzednicy.

Pytanie dotyczące tego, co mam konkretnie na myśli, powoduje pewnego rodzaju konsternację mającą miejsce w morzu na razie spokojnych, pędzących swoich tempem sentencji. Nie czuję się osaczony w żaden sposób, ale też, nie jest to coś, co zamierzam w pełni opowiadać. Nie ma takiej potrzeby, a współczucie potrzebą nie jest. Jest - jeżeli chodzi o mnie, nie o nikogo innego - oznaką słabości.

Upadkiem.

- Nie musisz przepraszać. - uśmiecham się jedynie, choć nie odpowiadam na jej pytania, korzystając z możliwości uniknięcia tejże rozmowy. Uchylenie kawałka tajemnicy jest czymś, co może boleć. Odkrycie pościeli okrywającej nagą sylwetkę prawdy może przyczynić się do odsłonięcia na światło dzienne blizn.

Brzydkie. Paskudne. Tak samo jak plecy, których genezy nie jestem pewien; nie mnie jednak osądzać. Na innych by pewnie wyglądały normalnie. Na mnie? Totalnie ohydnie.

Skupienie na grze jest trochę inne, acz nadal istniejące w odmętach trwających rozmów. W końcu na tym ten wypad polega - na poznaniu samych siebie, choć poprzednie wydarzenia wcale nie są aż tak szczęśliwe. Owszem, pies właściciela znalazł pod wpływem naszych poszukiwań, ale nadal w pamięci tli się to, jak spojrzenie kobiety wtedy było inne, kompletnie niepasujące, obce wręcz. Chłodne, jakoby miało przynieść wokół siebie opady śniegu czy też i śnieżycę.

- Hola, hola. - unoszę ręce w górze, jakoby w geście obronnym, aby następnie spojrzeć na to, jak moja postać dostaje prosto w twarz kolejnym combosem. Świetnie. Czyżby czas ubrać maskę na twarz? Decyduję się w sumie odegrać swoją rolę w tym teatrzyku jak najlepiej, jak mi jest to dane. Wręcz podstępny, lisi uśmiech pojawia się na mojej twarzy, zdobiąc ją w najlepszy możliwy sposób. I być może wprowadzając Chō w zamyślenie, czy przypadkiem nie uderzam w pełni prawdziwie do takiej możliwości. - Fetysze są dla ludzi. Przynajmniej nie jest to bycie fanem lolitek czy furrasów, czyż nie?

Ta piękna, dość specyficzna fasada, może upaść w każdej chwili, jeżeli tylko Amaya zauważy, że coś jest nie tak. Nie pasuję do tegoż scenariusza. Nie pasuję do bliższych relacji. Do fetyszy. Do tego, co wiąże się ze seksualnością.

Przynajmniej na razie.

- Też mam nadzieję. - odpowiedziawszy, kontynuujemy kolejne naparzanie się w dość nietypowej, acz przyjemnej grze. Całe szczęście, że walczymy między sobą, bo gdybyśmy mieli wejść w jakiś matchmaking, choć wątpię, iż on działa, zapewne dostalibyśmy taki wpierdziel, że zapamiętalibyśmy go do końca swoich dni.

Oczywiście nie zamierzam osądzać Chō o takie podejście, skądże. Nie przeszkadza mi zresztą bycie odbieranym jako bardziej... miękki od reszty społeczeństwa. Czuły. Niekoniecznie delikatny. Jakkolwiek to nie brzmi. Może nie nadaję się aż nadto do wielu rzeczy, lecz mogę się skupić na tym mniejszym, otaczającym mnie świecie.

- Spokojnie, nie odebrałbym żadnych słów od ciebie jako czegoś złego. - posyłam jej lekki, acz widoczny uśmiech. Subtelny, choć nie tak mocno, jak udaje mi się przeskoczyć nad May i uderzyć bombą w międzyczasie prosto w dół. W grze dzieje się chaos, a w rzeczywistości trwa zwykła, ludzka rozmowa. - Mówisz o tych, którzy uważają branie kąpieli za pedalskie, mycie się za bycie słabeuszem, a podrywanie kolejnych dziewczyn za kolejne zwycięstwo, mimo iż licznik osób, z którymi się dzieliło łoże, nie powinien mieć żadnego znaczenia? - czasy, jakie nastały, są ciężkie, ale na to nic nie mogę poradzić. Ocenianie własnej wartości czy wartości innych ludzi po tym, ilu osobom zdołali zaufać - czy też podejść do nich jako do kolejnej niezobowiązującej nocy - nie powinno mieć miejsca. A jednak ma. Nawet w moich słowach, choć bardziej uważny słuchacz jest w stanie zobaczyć, że nie chodzi mi o to, kto ile razy z kimś sypia. Bardziej chodzi mi o to niepotrzebne chwalenie się i traktowanie wtedy drugich osób jako liczb, nie jako ludzi. - Nie gadasz za dużo. Ja też się rozgaduję, spokojnie. - leciutko wzruszam ramionami. - Szczerze? Jeżeli ktoś tak nie odczytuje, to się tym niespecjalnie przejmuję. Nie potrzebuję udowadniać to, czy jestem mężczyzną, czy jednak mam w sobie pierwiastek kobiecości. Wiesz, póki sam wiem, kim jestem, nikt nie powinien mi dyktować, kim powinienem być. - to, co inni sądzą, nie powinno mnie obchodzić. I nie obchodzi jakoś specjalnie. Wiadomo, przykre komentarze są nadal przykre, ale na zaczepki najlepiej jest nie zwracać uwagi lub przekuć je we własną zaletę.

- Pamiętam, jak jako pierwsza byłaś gotowa pomóc psiakowi. Niewielu by się na to zdecydowało od strzału, biorąc pod uwagę różnice w sile czy innych aspektach fizycznych. - kurtyna rzęs na chwilę opada na dół, aby potem z powrotem odkryć spojrzenie ciemnych obrączek źrenic. - Wielu by uznało to za męskie zachowanie. Niekoniecznie damskie, jako że - wedle społeczeństwa - kobieta powinna cofać się do tyłu i pozwalać "głowie rodziny" zareagować. Ja to uważam za zachowanie, jakiego podjęłaby się Amaya. Nie jako kobieta, nie jako mężczyzna, nie jako ktoś inny, a jako ona - w pełni autonomiczna i w pełni samodzielna.

Stereotypy są bolesne, jak chociażby te, że kobieta powinna mieć dzieci i się nimi opiekować. Jeżeli nie chce, to znaczy, iż coś jest z nią nie tak. Niestety - dużo minie czasu, zanim nam się uda zmienić te przykre standardy.

Temat roślin wydaje się być bardziej radosnym, dlatego nic dziwnego, iż do niego lgnę niczym kot pragnący ciepła; rozmowa o nich jest niczym innym, jak oddychaniem. Kwitnięciem, gdy warunki ku temu odpowiednio sprzyjają.

- Owszem są. I nie próbuję cię jakkolwiek z tym okłamać. - mruczę pod nosem, kontynuując tę dość intrygującą kwestię. Dla wielu osób rośliny to po prostu rośliny, nic więcej. Jedne są ładniejsze, drugie niekoniecznie, ale łączy je jedna cecha - iż rosną. W różnych warunkach, w różnych okolicznościach, ale niekoniecznie w tej samej ilości. - Są to takie okazy, które są rzadkie, nietypowe i "chciane". Dobrym przykładem jest monstera variegata. Potrafi zabarwić połowę liścia na biało w zależności od ilości światła. - uśmiecham się, bo akurat taką mam. - Cena za jednego liścia, niekoniecznie ukorzenionego, sięgają około, sześciu, siedmiu tysięcy yenów. Cena w pełni okazałej rośliny wzrasta kilkukrotnie. - mruknąwszy, kontynuuję. - Niektórzy się tym zajmują do tego stopnia, iż nie muszą podejmować się pracy. Wiesz, w przypadku, gdy kolekcja zarabia sama na siebie, można ładnie się ustatkować. Więc jak taką roślinkę uda ci się uzyskać, możesz potem na niej dodatkowo zarobić.

Co prawda u mnie na razie nie ma takiej możliwości i czekam na kolejne pędy, ale nic w tym dziwnego. Ludzie są różni, a w dobie technologii wydaje mi się, iż hodowanie roślin przemknęło do rangi czegoś zapomnianego.

- Dobrze, już zaczynam się bać. Totalnie. - oczywiście żartuję, ale nie boję się podjęcia wyzwania, gdy paski w miarę równo ulegają zmniejszeniu. Najwidoczniej oboje bierzemy na poważnie rywalizację, bawiąc się przy tym znakomicie i rozmawiając o całkiem przyziemnych sprawach. - Tak, dokładnie tak. - powiadam, starając się go nabić, ale okazuje się, iż brak aktywności powoduje jego spadanie. Tak więc okazuje się, iż im więcej postać się porusza, broni czy atakuje, tym ma widoczną przewagę.

Jestem ostatnią osobą do napierania w zakresie prywatnych spraw. Nie lubię naruszać struktur, które do mnie nie należą, dlatego nie zamierzam aż nadto naciskać. Po prostu pytania zadaję ze zwyczajnej, ludzkiej ciekawości. Kto wie, może go znam? Nie mam bladego pojęcia, ale naprawdę nie kojarzę nikogo, kto by miał takie nazwisko. Co prędzej, wraz z biegiem czasu mogło się ono zmienić, choć - biorąc pod uwagę fakt bycia mężczyzną - w potencjalnym małżeństwie raczej nazwiska by nie zmienił.

- Koty są dość intrygujące pod tym względem. Wydawać się może, że ich pewne akcje są niezrozumiałe, ale tak naprawdę wszystko idealnie kalkulują. Zwierzak miał pod korek jedzenia praktycznie, kto by tak nie chciał? - niestety w naturze nie istnieje umiar. Istnieje przygotowywanie się na przyszłość i na to, co przyniosą kolejne godziny. Wiele stworzeń nie decyduje się zostawić posiłku na później, jedząc do tego stopnia, iż nie są w stanie się ruszyć. - Wiesz, zawsze wolę mieć pewność, iż mówienie o czymś nie sprawia problemu. - rzucam jeszcze, aby mieć absolutną pewność. - Wow, całkiem spora różnica. Nie żebym oceniał, oczywiście, wszak nie zamierzam tego robić. - nie jestem pewien co do konkretnego wieku Amayi, ale mogę stwierdzić śmiało, że bliżej jej do trzydziestki niż dalej. Na pewno jednak nie jest w okolicy lat nastoletnich, skądże. - Pierwszy raz ją spotykam na własne oczy, dlatego jestem zaintrygowany. - uśmiecham się. - Jak to było się z nim wychowywać? Jeżeli, jak zawsze, mogę się zapytać.

Sam nie mam brata. Chyba.

@Amaya Chō

Rzut: 71 (kłamstwo) - 20 = 51 równe 8)