@Raikatsuji Shiimaura  @Yakushimaru Seiya  @Shirai Asami

Parsknął krótko, ale krótki odgłos zespolił się z mechanicznym, nieco brzęczącym dźwiękiem roweru, na którym siedział. Nie sposób było powiedzieć, czy był rozbawiony i poddał się luźniejszej atmosferze czy było to raczej suche parsknięcie.
  — A jesteś? — rzucił za chwilę, ale spojrzenie skupione miał na żarówce, bo czekał na to, aż przy którymś obrocie światło wreszcie się zapali i będzie mógł uznać zadanie za wykonane. Nie spodziewał się, że zamiast do escape roomu trafi na darmową siłownię. — Tylko się kurwa nie skalecz, bo wątpię, że zaufasz mi, że jestem lekarzem — dodał zaraz, kłamiąc tylko połowicznie. Lekarzem jeszcze nie był, ale z jego punktu widzenia było to tylko kwestią czasu. Słowa natomiast utonęły we wszystkich drobnych brzmieniach, które rozlegały się w jasnym pomieszczeniu; rzucone w eter nie miały doczekać się jakiegokolwiek rozwinięcia. Traktował tę integrację jako zło konieczne, choć biorąc pod uwagę, że sam porzucił uszczypliwości, towarzystwo kobiety przeszkadzało mu coraz mniej. Ale co z tego? Widzieli się po raz pierwszy i ostatni.
  Wierzchem ręki starł pot perlący się na skroni, zanim jego nogi zatrzymały się w bezruchu wraz z jaśniejącą żarówką. Odetchnął głębiej, ale nie z wysiłkiem – raczej z ulgą, że nie zaprojektowali zadania tak, by musiał kręcić pedałami przez kolejne pół godziny.
  — A wiesz, ilu psychiatrów potrzeba, żeby zmienić żarówkę? — zawiesił na chwilę głos, stawiając pierwszą stopę na podłodze, zanim całkiem zszedł roweru treningowego. — No też kurwa żadnego. Ich zdaniem żarówka sama musi chcieć się zmienić. Na szczęście ta jedna nie musi się zmieniać — stwierdził, podbródkiem wskazując na pierwsze zapalone światło. Nie czekał długo z realizacją kolejnego zadania. Chociaż w pierwszej kolejności spojrzenie Yakushimaru zwróciło się ku akwarium, póki co zrezygnował z wykonania tego niewygodnego zadania. Domyślał się, że decydując się na nie, resztę zabawy będzie musiał przetrwać z mokrą głową i ramionami.
  Palce pewnie ujęły dźwignię, która na pierwszy rzut oka wyglądała dość niepozornie, ale kiedy tylko pociągnął za nią, wkładając w to za mało siły, nawet nie oderwała się od ściany. Czarnowłosy ściągnął brwi, od razu uczepiając się myśli, że ktoś dużo słabszy miałby problem z wydostaniem się z pokoju. Naparł na przekładnię mocniej, napinając mięśnie przedramienia – ta leniwie odrywała się od ściany. Dopiero, gdy był już w połowie i pchnął ją od góry, z większym impetem opadła w dół z głuchym łupnięciem.
  — Czy oni kurwa tak na serio każą nam się bawić w nurkowanie?

 – Wiem, że nie wyglądam – odparła przyglądając się zadaniu. Z jednej strony wydawało się niesamowicie banalne i mogłaby przysiąc, że coś podobnego musiała zrobić jeszcze za czasów szkolnych, ale z drugiej jej mózg właśnie doznał zawieszenia i awaryjnego resetu. Być może ze względu na atakującą migrenę, a być może po prostu przez wzgląd na efekt, który musiała osiągnąć. To nie było coś, czym zajmowała się codziennie, musiała porządnie pogrzebać w myślach, żeby przywołać do siebie cokolwiek na ten temat. – No proszę. Ty też nie wyglądasz na lekarza, a na pewno nie brzmisz. Chociaż takiemu przystojnemu to bym się dała zbadać niezależnie od słownictwa. – Rzuciła w jego stronę krótkie spojrzenie i lekki uśmieszek. Zaraz jednak odwróciła wzrok, żeby jeszcze raz porządnie przeczytać treść zadania. X w zakresie liczb całkowitych, efekt końcowy to kwadrat.
 Zaśmiała się cicho słysząc żart w rewanżu, aż przyłożyła wierzch dłoni do ust, żeby szybciej się opanować. O ile informatyczne suchary trafiały jej się często w życiu codziennym, tak medyczne i biologiczne raczej pozostawały poza zasięgiem jej uszu. Ostatni słyszała najpewniej będąc jeszcze w szkole średniej, z ust jakiegoś rówieśnika z równoległej klasy.
 – Tak, możemy być dumni z tej jednej żarówki. A na pewno ja jestem z ciebie, że udało ci się ją skłonić do świecenia. – Póki co z siebie natomiast dumna nie była ani odrobinę. Tkwiła na samym początku zadania, nawet nie wiedząc od czego zacząć. Czy liczył się język programowania? Chodziło o któryś współczesny czy tak archaiczny jak choćby Fortran? Ruby? Musiała zejść bardziej na ziemię i przypomnieć sobie, że nie była właśnie w korpo, a w escape roomie, gdzie każdy powinien być w stanie przejść przez zadanie. Najpopularniejsze języki – C++, Java, Python. Dopiero, kiedy jej myśli ześliznęły się na tę prostszą płaszczyznę bardziej dostępną dla losowej osoby, natrafiła wzrokiem na poradnik leżący zaraz obok. Cholerny podręcznik. Pokonało ją zadanie na poziomie liceum.
 – W pracy programisty najlepszy jest moment, kiedy coś zaczyna działać, choć nie powinno i nikt nie wie czemu – stwierdziła wsuwając paznokieć między kartki, zerkając na spis treści. – Mam wsadzić tam łeb? Chociaż jak się pochylę z tą migreną to pewnie umrę szybciej niż bym się utopiła… Mogłam przemycić jakieś prochy w tym więziennym wdzianku. – Zerknęła do książki niby to z ciekawości, ale tak naprawdę w poszukiwaniu rozwiązania, które cały czas jej umykało. I o mało nie zatrzasnęła tomu, żeby się nim walnąć w łeb, kiedy zobaczyła odpowiedź do właściwie analogicznej sytuacji. Stukanie w klawiaturę trwało krótko – efektem były ledwie dwie linijki w Pythonie. Dopiero teraz dotarła do niej świadomość, że w sumie całość mogłaby się zawrzeć nawet i w jednej, ale patrzenie na jasny monitor na tę chwilę doprowadziłoby na sto procent do zgubienia jakiegoś nawiasu.
 – Zastanawiam się, co te zadania mają w ogóle wspólnego z ucieczką. Akwarium to imitacja przedostania się przez jakieś jezioro dookoła wyspy, a pisanie programu to odpowiednik panicznego hakowania alarmu? No i ciekawe co u drugiej grupy.

Nie opuszczało jej irracjonalne wrażenie wobec manekina - coś było z nim nie tak, gdy sunęła wzdłuż zimnej, napiętej skóry, badając jej fakturę, zaskakująco ludzką, przechodziły ją dreszcze, gdy mijała wgłębienie u podstawy gardła, lekką wypukłość grdyki. Obrzydzenie nie grało głównych skrzypiec, nawet gdyby leżący przed nią mężczyzna okazał się rzeczywiście trupem, a nie jedynie, jak powinno być, dobrze stworzonym rekwizytem. Chodziło o sam fakt tego, że nie była pewna co właściwie ma tuż przed sobą. Zaaferowana tym tak bardzo, prawie nie usłyszała kroków podchodzącej do operacyjnego stolika Nany. Szept jej słów zamrowił mięśnie, zaciskając wiśniowe wargi Shiimaury w wąską kreskę. Yoh mógł to odebrać jako wyraz zastanowienia, ale prawda była taka, że nawet tu, gdy wybrała zupełnie inną ścieżkę, obydwa oddalone od siebie nurty - to znaczy Yoha, pytającego o zabieg, nawiązującego do trupa, do medycznej sprawy, i Nanę, której twarz kraśniała, gdy tylko pojawił się t e m a t - łączyła jedna podstawa.
Yakushimaru.
Jego upór naprawdę był tak ogromny, że nawet teraz, gdy fizycznie był w odległym pomieszczeniu, musiał o sobie przypominać?
Ale nie mogła zaprzeczyć, że gdyby tutaj był, zupełnie lepiej poradziłby sobie z samym zabiegiem. Nieważne czy mowa o głupim manekinie. Jego ręka okazałaby się pewniejsza - mimo tej myśli smukłe palce sięgnęły po narzędzie.
Czy chciała czynić honory?
- Chyba tak działają przywódcy - mówiąc, posłała towarzyszowi nieodgadnione spojrzenie spod półkoli długich, granatowoczarnych rzęs. Przez moment się mu przypatrywała - może nieco zbyt intensywnie, jakby starała się na nim wymusić reakcję. Albo negację. Jednak ostatecznie w kluczowym punkcie kącik ust jej drgnął - w uśmiechu? Skrzywieniu? - a ona sama, w nieco dumnym odruchu, odwróciła głowę.
Skupiła się wtedy na nieruchomej sylwetce, zastygłej w pozie ułożonej przez organizatorów. Ręce wzdłuż ciała, bose stopy, twarz skierowana ku sufitowi.
Przed rozpoczęciem pochyliła się nieco nad manekinem, wsuwając się nieinwazyjnie między Yoha a stół. Opuszką kciuka podważyła raz jeszcze powiekę; przypomniało jej się, że coś tam dostrzegła, ale wyrwana w połowie pracy przez Nanę, szybko cofnęła dłoń. Teraz mogła na spokojnie zbadać rzecz. Błysk odbity od lampy przymrużył jej własne ślepia.
Spróbowała to podważyć krańcem skalpela, a potem wysunąć palcami. Jeżeli jej się udało, w pierwszej sekundzie postanowiła zabrać się za przecięcie czaszki, wcześniej jednak prosząc Yoha o instruowanie - to on trzymał kartę z wytycznymi, to on zatem wiedział najlepiej, jak wygląda sama budowa i gdzie - analogicznie - powinna ciągnąć się linia cięcia.
- Później cel to żołądek, tak? - mruknęła, napierając ostrą brzytwą na łuk, dwa centymetry nad brwią manekina.
Miała niejasne przeczucie, że zaraz ujrzy krwiste mięso.

@Raikatsuji Shiimaura  @Yakushimaru Seiya  @Shirai Asami

Nie powstrzymał cisnącego się na usta uśmiechu, choć ten osiadł na nich jedynie słabym cieniem, nadającym twarzy zadziornego wyrazu. Nie była taka zła, jak wcześniej ją odbierał, ale najwidoczniej każde z nich potrzebowało czasu, by oswoić się z kimś nieznajomym – jakby nie patrzeć, Seiya był mistrzem robienia złego wrażenia na „dzień dobry”. Nie sposób było stwierdzić, czy robił to specjalnie czy nieświadomie.
  — Przełamuję lekarskie schematy. Będę zajebisty w przekazywaniu złych wieści, gdyby inni nie mieli sumienia. Powiedziałbym, że kurwa zapraszam, ale lepiej, żebyś nie musiała mnie odwiedzać w przyszłości — odpowiedział ze słyszalnym rozbawieniem. Schlebiało mu to, nawet jeśli był w pełni świadomy tego, że dobrze się prezentował (przynajmniej do czasu otworzenia ust), ale zawsze dobrze było usłyszeć komplement od kogoś innego.
  Gdy kolejna żarówka rozbłysła, spojrzał w stronę komputera, jakby oczekiwał, że za sekundę uruchomi kolejne światło, a wtedy zostanie im już tylko ostatnie zadanie.
  — Dalej nic? — spytał mimowolnie, ale nie poświęcał zbyt dłużej uwagi temu, co działo się na ekranie, jakby już uznał jej zwierzchnictwo w kwestiach informatycznych. Przynajmniej sam nie musiał angażować się w jedną z konkurencji, a i tak nie stał bezczynnie. — Zajmę się tym akwarium. Muszą mieć jakiś kurwa system ulgowy, jeśli to się nie uda. Może organizowali ten konkurs, bo pierwsze osoby są jebanymi królikami doświadczalnymi? — Ściągnął brwi, zdając sobie sprawę, że nie było to aż tak nieprawdopodobne. Skoro profesjonaliści zdążyli już przetestować więzienny eksperyment, przyszedł czas na sprawdzenie, jak poradzą sobie z nim nowi odwiedzający.
  — Chuj wie. Liczę tylko na to, że na koniec nie okaże się, że musieliśmy zrobić to w konkretnej kolejności i nagle musimy zapierdalać od nowa. Może za drzwiami dowiemy się czegoś więcej — w głosie chłopaka rozbrzmiewało zastanowienie, choć całkiem szczerze dał kobiecie do zrozumienia, że na tyle skupił się na rozwiązywaniu kolejnych zagadek, że prawie zapomniał o fabule, w której brali udział. Poza czasem nic ich nie goniło. — Maura na pewno ich carruje — stwierdził z przekonaniem. Z jego ust brzmiało dość dziwnie w parze z wcześniejszym sceptycyzmem, z jakim odnosił się do całej zabawy. Przynajmniej tej jednej rzeczy był pewny – w przeciwieństwie do tego, że zaczynał wątpić, że wyjdą szybko z pokoju z żarówkami.
  Czarnowłosy stał już obok akwarium z niechętnie nałożonym na głowę czepkiem i zaparł ręce na jego brzegach, sceptycznie spoglądając na nieruchomą taflę wody. Zadanie wydawało mu się nieśmiesznym żartem, ale uznał, że bycie niepalącym wreszcie jakoś mu się opłaci. Zastukał bezgłośnie opuszką palca o zimne szkło, ale – chociaż był już gotowy – jeszcze nie zanurzył głowy, a zamiast tego zwrócił twarz ku Asami. To nie tak, że wątpił w swoje możliwości, ale…
  — Dobra kurwa. Nie wiem, ile czasu mam wstrzymywać oddech i nie zamierzam bawić się w odliczanie, bo będę skupiony na tym, żeby się nie udusić. Musisz pilnować żarówki i dać mi znak, że już się zapaliła albo że mam jeszcze kurwa jakoś wytrzymać. Coś wymyślisz. — Wzruszył ramionami, na które przynajmniej nie spadł żaden ciężar większej odpowiedzialności. Zrzucił go na barki kobiety, która teraz za wszelką cenę musiała dopilnować, by żarówka podłączona do zbiornika z wodą zadziałała, zwłaszcza że nie wiadomo, jak wiele prób mieli przed sobą do wykorzystania.
  Odetchnął głębiej raz i wypuścił powietrze ustami z impetem w akompaniamencie krótkiego, gwałtownego szumu, jak sportowiec, który przygotowywał się do rozpoczęcia treningu. Dopiero po tym wciągnął powietrze do płuc, napełniając je na tyle, na ile był w stanie. Wstrzymał oddech i bez zbędnego wstępu, zanurzył głowę w wodzie, czemu towarzyszył chlupoczący dźwięk. Oczy miał zamknięte; do zanurzonych uszu docierały jedynie przytępione i niewyraźne dźwięki. Był zdany na osobę, której praktycznie nie znał, ale przynajmniej przyświecał im jeden cel – ucieczka z escape roomu. Gdy zaczynało kończyć mu się powietrze, zastanawiał się, czemu nadal nie dostał sygnału, bo czas zdawał się rozciągać z lepkością gęstego miodu. Yakushimaru zacisnął palce obu rąk na brzegach akwarium; biel knykci zdradzała, że już zaczynał walczyć z samym sobą, by nie przerwać zadania. Jadąc na oparach zdeterminowania, zagryzł mocniej zęby, ale kolejne sekundy stawały się coraz większą katorgą. Pierdolona żarówka. Drgnął niespokojnie i wraz z nerwowym spazmem stało się pewne, że już przymierzał się do wynurzenia głowy.

– Jeśli nie jesteś specem od słuchu, wzroku albo koślawego kręgosłupa to raczej się w gabinecie nie spotkamy. Chociaż kto wie, młodsza się nie robię, trójka z przodu niedługo wjedzie. Pewnie zaczną mnie boleć miejsca, o których istnieniu nawet nie wiedziałam – wzruszyła lekko ramionami. Póki co rzadko zdarzało jej się mieć jakiekolwiek problemy ze zdrowiem, jeśli pominąć przychodzące co jakiś czas migreny, uszkodzenie ucha czy okazjonalne reakcje alergiczne po bliższym spotkaniu z piórami.
 – Po tej trzeciej żarówce wyskoczyło mi dodatkowe zadanie… – oznajmiła wczytując się w jego treść. Znów odnosiło się do wiedzy, którą praktycznie zapomniała na przestrzeni czasu, ale podręcznik udostępniony w ramach pomocy był naprawdę przydatnym narzędziem. – W niektórych momentach trzeba było użyć sporo siły, nie wiem czy gdybyśmy nie mieli tu ciebie albo tego drugiego typka to byśmy sobie dali radę. Z drugiej strony z tymi zadaniami z programowania każdy mógłby sobie poradzić, dali książkę do pomocy. – Przewertowała tom do miejsca, które tym razem miało jej pomóc w przebrnięciu przez kolejne linijki kodu. W pamięci zrobiła sobie notatkę, żeby zdecydowanie po powrocie do domu urządzić sobie jakieś przypomnienie materiału, który właśnie musiała poruszać. Raz na jakiś czas warto było odświeżyć swoją wiedzę.
 Kiwnęła mu lekko głową, początkowo po prostu przyglądając się ewentualnym zmianom na ekranie czy ostatniej żarówce. Wreszcie jednak podniosła się i zbliżyła do mężczyzny stojącego przy brzegu zbiornika z wodą, rzucając spojrzenie na komputer. Jak na złość światełko jeszcze się nie zapalało, a Shirai zaczęła odnosić wrażenie, że trwa to zdecydowanie za długo. Przeciętna osoba pewnie już by nie wytrzymała, a i po swoim towarzyszu widziała, że niewiele mu brakuje, żeby przerwać. Miała dwa pomysły, ale ostatecznie wykorzystała ten, który był bez wątpienia mniej przyjemny. Położyła delikatnie rękę na ramieniu Yakushimaru i nieco zacisnęła palce, dając znać, że jest obok, może poniekąd, żeby się nie martwił. Nie dała mu jednak wynurzyć głowy, kładąc mu drugą dłoń na karku i przytrzymując jeszcze trochę, oglądając się na żarówkę. Chciała go odciągnąć od akwarium dopiero, kiedy ta się zaświeci. Miała tylko nadzieję, że nie przyczyni się do morderstwa poprzez utopienie – bez wątpienia byli obserwowani przez kamery.

Bladą skroń przysłonił kosmyk ciemnych włosów, gdy nachyliła się nad manekinem. Ostre światło padające na twarz rekwizytu nadawało syntetycznej skórze woskowej barwy, ale Raikatsuji wciąż nie potrafiła odepchnąć od siebie pierwotnych instynktów. Ręka dzierżąca skalpel lekko jej się trzesła. Z wierzchu, zwłaszcza z mimiki, zdawała się opanowana aż do znudzenia. Kąciki ust nie wykazały żadnej emocji, w oczach nie błyszczało obrzydzenie albo zawahanie, między równo wyregulowanymi brwiami nie pojawiła się choćby zmarszczka skupienia - tylko palce zakleszczone na smukłej rączce zdradziły poddenerwowanie.
To zwykła gra.
Próbowała to sobie wmówić nawet wtedy, gdy zawężone do szerokości papieru ostrze wsunęło się pod cięcie, ostatecznie odchylając płat powierzchni. Znalazła się przy tym pomiędzy dwoma zupełnie odległymi światami. Częściowo podzielała zachowanie Nany - nie dlatego, że było jej niedobrze z powodu makabrycznie realnych widoków. Chodziło bardziej o fakt, że rozumiała postępowanie towarzyszki, jej całkowicie naturalną reakcję na to, co ujrzała podczas zwykłej, improwizowanej zabawy. Jednocześnie jakiś fragment osobowości, racjonalny i logiczny, popierał spokój i niemalże chłodne zdystansowanie Yoha. Tego drugiego "ja" starała się przytrzymać mocniej; bardziej do niej pasował.
- Wydajesz się szczególnie obojętny - zauważyła w pewnym momencie, wsuwając palce pod galaretowatą, zbitą masę. Mózg wysunęła, pomagając sobie wciąż trzymanym za uchwyt narzędziem tam, gdzie nie chciał zbyt płynnie odejść od reszty manekina. - Nie ruszają cię takie widoki?
Podając narząd Yohowi, znów uniosła spojrzenie. Choć sięgała mu do ramienia, w źrenicy jarzyła się hardość. Ton głosu nie niósł może nut zaintrygowania, ale w rzeczywistości naprawdę chciała wiedzieć. Nie potrafiła jednak w pełni ukryć również tego, że rozpoczęcie nowej dyskusji miało zająć jej myśli.
Wolała pleść o bzdurach, kiedy nacinała pierś mężczyzny, wciskając czubek żyletki w linie na środku torsu. Rozłożenie obydwu segmentów skóry to jeszcze nic. Jeżeli organizatorzy zachowali realizm również w tym...
- Połamanie żeber przypadnie tobie, Yoh.

@Raikatsuji Shiimaura  @Yakushimaru Seiya  @Shirai Asami

Strzyk pękających żeber, trzask najtwardszych z kości - mięśnie twarzy pozostały niewzruszone, ale w spojrzeniu coś się zmieniło. Musiała spiąć ciało, aby nie odwrócić wzroku, nie przemknąć nim jak spłoszone zwierzę, uciekające najszerszym półkolem od narastającego niebezpieczeństwa. Długie, pozlepiane nitki udające żyły ciągnęły się za wysuwanymi z wnętrza manekina kawałkami organów. Ohydny obraz makabry; rozdzielanie tkanek, niby fałszywych, ale jednak chlapiących dłonie i białe materiały dresów. Kolor żywej czerwieni wsiąkał w tkaninę, wchłaniał się w nią, przejmował aż do nadgarstków, a tam, gdzie przypadkiem otarła się o kant otwartej rany, nawet do łokci. Pomogła jednak. Nie znała przyczyny, nie do końca była pewna, dlaczego to tak ważne, aby własnymi rękoma, gdy Yoh zajmował się odginaniem prowizorycznych żeber, po których ciszę przeszywały huki oddzielających jeden ząbkowany kawałek od drugiego, nie mogła jedynie stać i się przyglądać. Głupia myśl. Wspomnienie sprzed godziny - może dwóch? - gdy mianowano ją na przywódczynię. Jedynie zwykłej gry, ale nawet tutaj, w improwizowanym pomieszczeniu, w zabawie z góry ustalonej, starała się dać z siebie tyle, ile mogła. Coś przeskoczyło w jej umyśle, zostało naciśnięte palcem na klawisz włączający pełną mobilizację. Ta mobilizacja poruszała przegubami, wtaczała siłę w palce, w opuszki wsuwające się pod miękką masę pierwszego z płuc.
- Dwa lata temu miałem wypadek.
Odkładała właśnie ociekający [krwią] rekwizyt na wagę, kiedy padły te słowa. Oczy śledziły drgającą przy piątce wskazówkę.
- Takich rzeczy się nie zapomina.
Nie odpowiedziała. Nie raczyła go nawet zerknięciem, ale gdy szczęknął mechanizm i otworzyły się nowe drzwi, kiedy nogi poniosły ich do następnego pomieszczenia i - wreszcie - kiedy przechodziła obok Yoha, dotknęła go lekko. Ledwie musnęła rękę - równie mokrą jak jej własna, tak samo brudną od cieczy. Siedzieli w tym razem.
Nana wyrwała ją jednak z przemyśleń. Nadgarstkiem, jego czystą częścią, odgarnęła sobie włosy ze skroni, podbiegając do dziewczyny. Smugi zostały we wnęce między szklanymi drzwiami, jeszcze nim padła propozycja od towarzysza. Raika, jak na zawołanie, obróciła się na pięcie. Nurkowałeś?
- Yakushimaru... - Granica mowy, szept. Bardziej dla potwierdzenia samej sobie niż by zwrócić jego uwagę. Machinalnie poruszyła dłońmi, ocierając je o siebie nawzajem, jakby dopiero sobie przypomniała, że ma skórę poplamioną barwnikiem do złudzenia przypominającym krew. - Co wam się stało? - Udawanie, że los drugiej osoby również ją interesuje, przyszło gładko. - W porządku? - Srebrne spojrzenie spoczęło na Shirai, której przyjrzała się równie stanowczo.
Musieli mieć zdecydowanie ciekawy pokój; może równie makabryczny jak jej własny, ale o tym zamierzała wspomnieć już po grze. W chwili obecnej myśli zaprzątał jej wystrój; jego skromność, przeźroczysta wstawka, wreszcie druga para drzwi - drewniana i poza zasięgiem.
- To tam potrzebne są te małe, szklane przedmioty. - Nie było trudno się tego domyślić; nawet z daleka dostrzegała zamek i jego logiczny mechanizm. Z kieszeni białych, unurzanych fałszywą posoką dresów wyciągnęła dwa niewielkie zawiniątka - kulkę i sześcian.
- Mamy pozostałe dwa? - Na jej otwartej dłoni spoczywały lśniące elementy. Głowę odchyliła, tocząc wzrokiem po lodowej warstwie, sondując ją, aby dostrzec kolejne wskazówki; może lukę inną niż ta, z którą siłował się Yoh?