Lubił ją czasem podenerwować, zawsze tak było. Droczenie się z Itou stanowiło dobrą rozrywkę, bo nie obrażała się na długo albo sama się od razu odgryzała w inteligentny sposób. Oczywiście nie chciał jej w żaden sposób zranić czy urazić, choć na pewno zdarzyło mu się raz czy dwa odrobinę przesadzić. Bywał momentami zbyt bezpośredni, żeby w porę wyhamować.
 – Domyśliłem się i bez tego. Wypowiedziane na głos nadal brzmi… dziwnie. – Nie każdy od razu musiał być w związku, było przecież tylu singli na świecie. Co tam świecie – nawet ich kraj przeżywał istną plagę samotnych, choć głównie dotykało to osób dopiero wkraczających w dorosłość. Takich w ich wieku to było może ze trzydzieści procent, z czego mężczyzn dotykało to w większym stopniu. Ot, ponure statystyki, ale taką to mieli kulturę. Ludzie krzywo patrzyli, jeśli chodziło się gdzieś za rękę i publicznie okazywało jakieś uczucia, a w obecnych czasach łatwiej było żyć bez zobowiązań, bagażu w postaci drugiej połówki, wszyscy się spieszyli, pędzili w dzikim wyścigu szczurów, robili kariery i starali się być lepsi od innych kosztem swojego zdrowia oraz prywatnego czasu. – Przepraszam, nie chciałem… – Pochylił głowę niczym psiątko, które wiedziało, że zrobiło coś złego. Ale czego w sumie nie chciał? Zdenerwować jej, zmusić do wyznania, które może być dla niej w jakiś sposób bolesne? Może zabrzmiał jakby próbował ją wyśmiać za bycie panną pomimo lat z trójką z przodu, podczas gdy trójkę to ona powinna mieć dzieci w wieku szkolnym?
 Na szczęście potencjalny konflikt przeniósł się na inne pole. Może to ona była epicentrum negatywnej energii zalęgającej się w domu i to ją powinien jeszcze porządnie okadzić dymem zanim rozchlapie swoje złe wibracje po wszystkich pokojach? Mógł też właściwie pomóc jej się wyładować, a jeśli zrobi to na nim – cóż, ryzyko zawodowe.
 – No, no. Zielona wiosna, rosa, trawa, coś tam mgła, a potem czerwony kominek z ogniem, cegły i jakieś tam takie te. I o popiele coś było, ale myślałem, że to raczej moja paleta barw, a nie czerwień. – Słyszał całość. Chłonął dźwięk jej głosu jak gąbka, przenosząc się myślami w zupełnie inne rejony, kończąc wędrówkę tam, gdzie raczej nie powinien. Chciał ją teraz mocniej podpuścić, żeby się wyżyła, wymęczyła i żeby nie musiał zaraz ponawiać rytuału. Zmęczona miała też większą szansę na zaśnięcie, a jak się pośmieją z głupoty sytuacji, to może i koszmary ją puszczą na choć jedną noc. Tylko lekko złośliwy uśmieszek mógł zdradzić, że nie mówił serio, bo jeśli wyłapał część przekazu, to i reszta utkwiła mu w pamięci.
 Osiągnął chyba swój cel, zaraz znowu będąc na kursie kolizyjnym z rzuconą poduszką. Uniósł tę, którą zapobiegawczo już wcześniej złapał w dłonie, odbijając nieco krzywo bardzo groźny, mogący mu wyrządzić trwałe szkody obiekt w kierunku podłogi za kanapą. Nie spodziewał się jednak podstępnego ataku z zaskoczenia, który trafił go w ten durny łeb, mierzwiąc mu włosy tak, że opadły na oczy, tworząc jej doskonałą okazję do kolejnego ciosu. Nie zamierzał jednak ustępować pola, co to, to nie! Kiedy uniosła ręce, pacnął ją swoją poduszką w bok, pochylając jednocześnie głowę w uniku. Oberwał przez to w łopatkę, ale to tylko powierzchowna rana, z którą dało się żyć. Chwilę później udało mu się wymanewrować cios rogiem w jej czoło, ale niestety kosztem wymierzonego ataku na brzuch. Nie mógł za bardzo wyginać się próbując w jakikolwiek sposób ochronić się przed jej zamachami – zbyt energiczne ruchy przypominały, że pierwotnie pojawił się tu w celu uniknięcia wizyty w szpitalu i opatrzenia cięć zadanych przez bliżej nieokreśloną istotę. Choć ból nie był intensywny, to jednak pojawiał się, swoimi igiełkami wbijając w skórę przemykając wzdłuż ciała. Alaesha z kolei potrafiła się wić jak ten węgorz, umykając w ostatniej chwili i kontratakując, kiedy wystawiał się na ciosy. Kilkukrotnie był zmuszony do uniesienia poduszki niczym obronnej tarczy, o którą z przypominającym szczęk miecza puff rozbijał się oręż przeciwniczki. W którymś momencie zaczął się po prostu śmiać, tak irracjonalny był to obraz. Dorośli, poważni ludzie proszę państwa. Toczący regularną wojnę poduszkową, okładający się nimi jakby jutra miało nie być.
 Na dodatek Nakashima chyba zaczął przegrywać.
 Wycofał się jeszcze trochę na siedzisku, zasypywany gradem kolejnych ciosów, zastanawiając się skąd w tej kruszynce tyle energii. Bardziej jednak zadziwiała go ta technika – jakby całkiem nieźle radziła sobie w walce, ćwicząc coś jeszcze oprócz poduszkitsu. Mogło to zawsze być złudzenie, bo z ich dwójki to ona nie musiała hamować swojej siły i wolno jej było wykonywać wszystkie dostępne chwyty. Może gdyby trafił ją w głowę z pełnią własnej energii to by jej nie znokautował, ale raczej mógłby na chwilę oszołomić, być może nawet boleśnie. Tu nie chodziło przecież tak naprawdę o jakąś wygraną (no, nie z jego strony), pokazanie kto jest lepszy, nie walczyli na śmierć i życie, a jego honor bardziej by ucierpiał, gdyby dążąc do zwycięstwa nabił jej szereg siniaków. O wiele mniejszy uszczerbek wiązał się z przegraną. Wszystko mogło się jeszcze skończyć remisem, choć nie omówili żadnych zasad punktacji i na koniec i tak zawsze mogło wyjść, że któraś strona poniosła porażkę.
 Wycofując się do defensywy szukał luk i powtarzalności w jej ciosach. Wreszcie udało mu się dostrzec, z której strony mniej się broni, gdzie chwyt na poduszce jest mniej pewny. Kiedy uniosła ręce do następnego ataku z góry, mocno – i teraz już bez przesadnego powstrzymywania się – wyprowadził cios w jej broń, chcąc wytrącić poduszkę z jej rąk. Opadł już z sił na tyle, że i tak nie zrobiłby jej krzywdy, gdyby nie trafił, ale na szczęście dopiął swego… i nie dał rady utrzymać własnej poduszki, która wyśliznęła mu się z palców, odbijając od oparcia kanapy, a następnie lądując za nią, gdzieś obok wcześniejszej towarzyszki wyrzuconej na podłogę. Nakashima pozbawiony ciężaru utrzymującego jaki taki balans niestabilnej pozycji poczuł, że przechyla się do przodu. Był za wolny na pokonanie siły grawitacji, wpadając na Eshę, swoim pędem przewracając ją na plecy na siedzisko. Klęcząc nad nią okrakiem przytrzymywał jej nieświadomy nadgarstki, śmiejąc się jeszcze chwilę, ale ostatecznie przestał, oddychając po prostu dość ciężko przez lekko rozchylone wargi, pochylony niebezpiecznie blisko nad jej twarzą. Dała mu porządny wycisk i przyznałby się bez większego bicia, że tę bitwę wygrała.

@Itou Alaesha

 To był pierwszy raz od naprawdę dawna, kiedy nie musiał zastanawiać się w jakim stanie wyjdzie ze starcia. Mógł wyobrażać sobie, że walczy na śmierć i życie zamiast naprawdę to robić. Niepełne uniki i podkładanie się pod ciosy nie mogły sprawdzić, że potem jakiś medyk będzie musiał go składać z tych kawałków, które dadzą radę opuścić pole bitwy. Mógł sobie wyobrazić, że poduszki to prawdziwy oręż, a biorąc pod uwagę zawzięcie, z jakim Itou okładała go raz za razem, wczuć się w nieszczęsną napadniętą ofiarę, która zmuszona została się bronić, jednak w każdym momencie mógł paść na plecy, odklepać przyjmując na klatę porażkę i nie byłoby z tego żadnych większych konsekwencji.
 Nie potrafił się nie śmiać, co stanowiło zjawisko tym dziwniejsze, że na ogół było na odwrót – nie umiał choćby zachichotać albo prychnąć z rozbawienia tak, żeby zabrzmieć szczerze. Absurd sytuacji i napływające wspomnienia o beztroskim życiu były zbyt mocne, żeby się powstrzymać. A jeszcze jak „denerwował” ją brakiem powagi w tym jakże poważnym starciu, to tym bardziej oddalał się od potencjalnego uspokojenia.
 Był przyzwyczajony do wysiłku, ale nadal dała mu wycisk. Ostatnio spał niewiele, bardziej drzemkami niż pełnoprawnymi sesjami w wygodnych warunkach, budził się w niezbyt przyjemnych okolicznościach, będąc już dzisiaj po całym dniu pracy, który robił po pełnej nocce. Zanim z kolei odbębni nadgodzinowo nocny patrol, był ledwie kilka godzin w domu po poprzednim przepracowanym dniu. Więcej żył więc w garnizonie i na ulicach niż we własnym mieszkaniu, nawet prysznic po nocy biorąc w koszarach. Pewnie gdyby nie spotkał Alaeshy, ogarnąłby się na szybko w domu, sprawdził czy siostra dalej żyje i ruszył dalej wyrabiać maraton w robocie. Skoro i tak nie mógł spać to przynajmniej mógł zarabiać. A to, że nawet jemu powoli psuła się koordynacja ruchowa, zdolności utrzymywania skupienia, instynkt samozachowawczy naprzemiennie słabł lub wywoływał nadmiar sygnałów, zmuszając do podejrzliwości wobec nawet najniewinniejszych ludzkich zamiarów, to już inna para sandałów.
 – Zajedziesz mnie, kobieto – odpowiedział na jej oświadczenie o chęci rewanżu. Powoli uspokajał przyspieszony oddech, ale zmęczenie pozostawało na swoim miejscu. Baterie Nakashimy były na wyczerpaniu, choć był to póki co poziom pierwszego systemowego ostrzeżenia. Bywało już znacznie gorzej, gdzie żył na rezerwach dostarczanych z zasilania energią słoneczną, podczas gdy licznik nieprzespanych z rzędu godzin wynosił ponad pięćdziesiąt.
 Dopiero czując dotyk jej palców na własnych dłoniach zauważył, w jaki sposób ją trzyma. Jak kogoś rozbrojonego, którego normalnie mógłby zaraz obrócić twarzą do ziemi i skuć kajdankami tak, by nie stanowił już zagrożenia, żeby dało się go wpakować do radiowozu i odwieźć do aresztu. Zaczęło do niego docierać, że gdyby nie mało stabilne podłoże i to, że padł na nie dopiero przed chwilą, to może odruchowo potraktowałby ją kolanem, przyszpilając jeszcze bardziej. Przede wszystkim dotarło do niego, w jakiej tak naprawdę jest pozycji. I że boleśnie dawno nie leżała tak pod nim żadna kobieta, która nie chciała go zabić.
 Powinien się odsunąć, pomóc jej usiąść i uprzątnąć rozrzucone wszędzie poduszki. Poprawić roztrzepane, naelektryzowane włosy – choć w tej kwestii to i tak ona miała gorzej. Jej ciemne pasma rozsypywały się trochę potargane wokół głowy, tworząc osobliwą aureolę. Zanim jednak podjął decyzję, zmuszając się do zwrócenia wolności jej przestrzeni osobistej, uniosła głowę, drażniąc ucho ciepłym oddechem. Przebiegł go dreszcz. Przyjemny, dawno zapomniany. Przymknął powieki na sekundę, dwie. Znowu musiał rozegrać walkę, tym razem z samym sobą. Ulec pokusie, pozwolić działać instynktom, wierzyć w to, że ma jeszcze wystarczająco dużo sił, które mógłby jej poświęcić? Wykonała ruch jako pierwsza i teraz najwyraźniej oczekiwała jakiejś reakcji, z którą nie powinien długo zwlekać. Powstrzymanie się, opanowanie i niedokarmianie tego małego demoniątka mogło nie skończyć się za dobrze. Byłoby to jawne odtrącenie, za które mogłaby się obrazić albo poczuć źle. Nawet, gdyby wymówką było zmęczenie. Ale czy chciał się powstrzymywać? Tak naprawdę, z ręką na sercu?
 Otworzył oczy akurat, kiedy znów opadła na kanapę, patrząc na niego pytająco. Zabrał jedną dłoń z jej nadgarstka, opierając ją o siedzisko dla lepszej stabilności i żeby nie opierać sporej części ciężaru ciała na jej rękach. Palce drugiej z kolei podpełzły wyżej, splatając się z palcami Itou. Stój, Nakashima, mówił jeden z głosów. Nie rób jej tego. Ani sobie. Czy nie pogodził się dopiero co z samotnym losem? Znowu chciał przeżywać odtrącenie? Właściwie Alaesha zdawała się być teraz bardzo, bardzo daleka od odtrącania, ale… nie wiedziała nic o tym, jaki był teraz. Niebezpieczny dla bliskich, nie znała historii związanej z jego bratem. Nie wiedziała, że pod mundurem krył się szereg paskudnych blizn. Że każdego dnia mógł zginąć lub zaginąć. Że zabijał ludzi, zarówno żywych jak i martwych – tych, których już za ludzi nie uznawał. I przez to, że nie byli dla niego ludźmi, robił to bez zawahania, bez wyrzutów sumienia, bez choćby lekkiego drgnięcia powieki czy dłoni. Nie byłaby tak chętna, gdyby wiedziała wszystko. Wiele jej dzisiejszego wieczoru powiedział, ale nic naprawdę ważnego, nic odstraszającego, wywołującego lęk. Wystraszyła się tylko broni, którą nosił ze sobą codziennie, którą oddał jej, żeby nie musiała się martwić nią aż do rana. Komu sprawiłby większy zawód, gdyby teraz nie wyhamował, a potem wszystkiego by się dowiedziała? Podobno nie byłaby zainteresowana związkiem z przestępcą. Czy można było takim mianem określić człowieka, który wymazywał czyjąś egzystencję bez skrupułów, bo poniekąd był wyjęty spoza ram prawa? Dla egzorcystów cały czas trwała wojna, a na wojnie giną również cywile. Nie trzeba by było wielkich kłamstw i tuszowania sprawy, gdyby jego ofiarą padł ktoś niewinny. Wyłącznie kwestią jego sumienia byłoby przyznanie się do winy i przyjęcie odpowiedzialności. Była jednak ta chłodna kalkulacja, według której nie opłacałoby się uszczuplać liczebności i tak niewielkiej jednostki w imię odpokutowania i życia w zgodzie ze swoją moralnością. Nie lepiej byłoby sprawić jej zawód teraz niż doprowadzić, żeby później żałowała? Bo wychodziło na to, że Tsunami bywali zbrodniarzami wojennymi, a historia pokazywała, że ich kraj produkował tych najlepszych.
 Pochylił się łącząc ich wargi w dłuższym, acz spokojnym pocałunku. Dzisiaj mógł być jeszcze dawnym sobą albo chociaż echem tej odległej wersji. Chrzanić podszepty i zdrowy rozsądek. Czekał przeszło dziesięć lat na to, żeby rozwiązać kwestie zaczęte w domku na drzewie, na sequel z prawdziwego zdarzenia. Jeśli będzie trzeba, wszystko powie jej później, zrobi pełną spowiedź ze szczegółami. Sama uzna czy go znienawidzi i dzięki temu będą cierpieć wspólnie, czy zrozumie i wybaczy choć w niewielkim stopniu. Jak na razie pozwalał sobie na chwilę zapomnienia, na odrobinę czegoś miłego w tym podłym życiu.
 Odsunął głowę tylko po to, żeby z lekkim westchnięciem przysunąć nos do zagłębienia tuż nad jej obojczykiem i powoli przejechać w górę, wdychając jej zapach, delikatnie muskając jej skórę własną. Dotarł aż do ucha, którego płatek łagodnie skubnął wargami.
 – Zbyt długo trwała ta przerwa – szepnął, co można było odebrać jako odwzajemniony wyraz tęsknoty. Złożył kilka pocałunków na jej szyi, łagodnych jak dotyk motylich skrzydeł. Zszedł tak w dół, do ramienia, z którego w trakcie walki zdezerterowało ramiączko podkoszulka. Tam również zostawił parę całusów i odsunął głowę. Właściwie odsunął się cały, wycofując na swoją przegraną stronę kanapy i siadając. Patrzył na nią z góry, z ukosa, lekko przymrużając dwubarwne ślepia. Uśmiechnął się szelmowsko. Jeśli chcesz więcej, musisz sobie wziąć, zdawał się brzmieć przekaz.

@Itou Alaesha

 Jego życie uczuciowe oraz emocjonalne – w dowolnej formie – właściwie nie istniało przez ostatnie lata. Istniała tylko pustka, samotność i odpieranie wszelkich prób zbliżenia się do niego. Gdyby chciał, zapewne mógłby otoczyć się wianuszkiem wzdychających za nim panien, ale… no właśnie. Było ale. Jako nastolatek często zarywał do dziewczyn, ale nie kończyło się to niczym szczególnym. Tylko Ala zdawała się nie przejmować jego niedziałającym poprawnie wzrokiem i nie myślała, albo przynajmniej nie dawała po sobie poznać, że ją wkręca, podpuszcza i może tylko założył się z kolegami, że zawróci w głowie nerdowi. Inna sprawa, że gardził takimi zagrywkami. W każdym razie, im dłużej trzymał się z Itou, im lepiej ją poznawał, tym bardziej wsiąkał w tę relację, powoli się w niej zakochując. I kiedy myślał, że dotarli do kulminacyjnego momentu, kiedy będzie jej mógł w pełni wyznać swoje uczucia, może nawet oficjalnie zaczną związek – odsunęła go od siebie. Akurat, kiedy miał przenieść się do Fukkatsu i byłby bliżej niej.
 Długo nie potrafił wyrzucić jej z myśli, nawet po tym, kiedy całkowicie stracili kontakt. Snuła się po wspomnieniach niczym cień, a powracanie do minionych czasów sprawiało zbyt duży ból. Przestał więc w końcu myśleć o miłych chwilach, spacerach, momentach, które mogłyby do złudzenia przypominać randki, gdyby myśleli o sobie w kategorii pary. O niej. Poznawał inne dziewczyny, miewał jednorazowe przygody, przez dłuższy czas nie chcąc się z nikim wiązać w obawie przed powtórzeniem historii. Aż poznał taką, która zawróciła mu w głowie i wydawała się być całkiem dobrym materiałem na przyszłą żonę. Póki nie zdziwaczał po porwaniu, przestając najwyraźniej spełniać jakieś jej oczekiwania i go zostawiła. Tyle dobrego, że nie zdążył jej się oświadczyć, co planował uczynić w grudniu, ale na początku miesiąca „szczęśliwie” uchronili go od tego porywacze. Rozstanie odchorowywał kolejny rok, powoli pozbywając się resztek odczuwanych emocji.
 Ten stan rzeczy utrzymywał się kolejne siedem lat. Momentami stawał się nawet obiektem żartów, że może tak naprawdę woli panów, zwłaszcza kiedy pozbawiony jakiegokolwiek poczucia humoru pozbywał się przyklejonego w ramach hecy plakatu z roznegliżowaną modelką, znajomi podsyłali mu kobiety ubrane raczej mniej niż bardziej, próbując sprawić, żeby nie patrzył chłodno rozmówczyniom w oczy, a może dla odmiany zerknąłby gdzie indziej, starali się wkręcać go w randki, które przynosiły tylko zawód pranksterom i rozczarowanie damom. W końcu czystym przypadkiem znowu jakaś dziewczyna poruszyła jego serce, być może za bardzo w pewnych aspektach kojarząc mu się z Eshą, może po prostu urzekając swoją delikatnością. Ale na tyle się z niczym nie spieszył, że na randkę z prawdziwego zdarzenia zaprosił ją dopiero po niemal roku znajomości, wybierając z premedytacją konkretną datę. Taką, która w ich kulturze niosła ze sobą dość jasny przekaz. Wykręcenie się od spotkania było dla niego dość jednoznacznym sygnałem, ale przynajmniej tym razem nie odchorowywał tak długo. Zauroczenie minęło dość szybko, kiedy powrócił do codzienności, do izolowania się od emocji, do pracy nawet w czasie wolnym, byle tylko zajmować czymś i siebie i myśli.
 Nagle, cztery miesiące po tym, pojawia się ONA. Cała na szaro i czarno, nadal martwiąca się o niego, nadal słodka, ale nie do przesady, nadal wywołująca w nim falę pozytywnych wspomnień oraz uczuć, od których odciął się sam na spółkę z ogólnymi efektami, które objęły go po zostaniu medium. Dalej cudowna, dalej piękna, dalej z tym idealnym charakterem. Chętna do zabaw, nie tylko w wojnę na poduszki. I wolna. To aż prosiło się o szukanie podstępu, węszenie jakiejś iluzji. Być może zaraz na skraju świadomości pojawi się dźwięk budzika, wszystko, co widział, zmieni się w czerń, w której jarzyły się przeraźliwe ślepia, odległe światło błyśnie na długich szponach, szyderczy, wzbudzający wątpliwości śmiech zagości w uszach i obudzi się. Ale nawet jeśli był to podstęp demonów, chciał w to brnąć. Napawać się tą chwilą póki mógł, póki trwała, zanim znowu jej zabraknie. Przynajmniej po przebudzeniu wiedziałby, że nie jest z nim aż tak beznadziejnie. Że może wcale nie uciekał od uczuć, a po prostu nadal na dnie serca trzymał pudełeczko z tymi, które pojawiły się przy Eshy.
 Miał ochotę to przeciągać, droczyć się z nią. Rozbudzić w niej jeszcze więcej chęci, ale jednocześnie nie chciał przesadzać, żeby nie odebrała tego jako wycofywania się. Chyba zresztą sam nie wytrzymałby tak długiego odbiegania od tematu. Był za bardzo stęskniony za jej ciepłem, dotykiem, zapachem. Kiedy tylko wsunęła się na jego kolana, objął ją jedną ręką, drugą dłoń kładąc na jej udzie. Przechylił nieznacznie głowę patrząc w górę na jej twarz. Proszę, jak posłusznie przyszła – nie trzeba było nawet wydawać rozkazu. Na moment lekko złapał zębami kciuk oparty o jego wargi, spoglądając nieco groźnie. Mógł ugryźć.
 – Nie wiem czy nie muszę zakończyć twojej służby, rekrutko – wymruczał opierając policzek o jej klatkę piersiową. W panującej w domu ciszy mógł dosłyszeć bicie jej serca – silne, przyjemne. – Regulamin zabrania romansów z podwładnymi. A w Tsunami nie mamy działu kadr, który mógłby rozwiązać tę kwestię. – Nosem niemalże zanurkował w dekolcie wystawionym na ten atak, ale wspiął się wyżej, znów obcałowując drogę do jej szyi. Dłoń powoli przesunęła się po jej nodze – zaczynając od kolana, przemieszczając się po udzie i wracając do punktu wyjściowego. Po kilku łagodnych pocałunkach zostawionych na delikatnej skórze, nagle ugryzł ją w dość wyeksponowane za sprawą zaczesania włosów miejsce. Jak na razie atak przypuszczony został tam, gdzie jej śliczna, smukła szyja łączyła się z ramieniem. Nie robił tego mocno, nie chciał jej w końcu zranić czy zostawić trwałych śladów, ale wystarczająco, żeby poczuła. Demon, który ją opętał, najwyraźniej z chęcią wybudzał jakieś uśpione zwierzę, które nie brało jeńców.

@Itou Alaesha

 Nie miał pewności, na ile Esha da się wciągnąć w ten roleplay. W jego głowie nadal jeszcze pozostawała peszącą się, wstydliwą panną, choć obraz dziewczęcej niewinności mógł zacząć ulegać powolnym zmianom. Nie musiał wychodzić z każdą inicjatywą, a to, co miało miejsce w tej chwili, zapoczątkowała ona. Gdyby nie jej całus, pewnie właśnie owijałby się kocem jak motyla poczwarka, próbując przespać się do rana z nadzieją, że żaden yokai nie wyciągnie go za nogę do kolejnego ciemnego, zimnego i wilgotnego miejsca, gdzie trochę się nad nim popastwi nim pozwoli wybudzić z koszmaru.
 Przesunął palcami po skórze na jej plecach, teraz odkrytej, łatwiej dostępnej. Była miła w dotyku, delikatna, miękka. Przyjemnie było przypomnieć sobie te uczucie, rzucone gdzieś w kąt wspomnień i przykryte solidną warstwą kurzu. Nie chodziło tylko o sam dotyk na jej ciele, ale ogólnie o wrażenie tego typu – materiał munduru był ciężki, nieco szorstki, sztywny jak zasady, których trzeba było przestrzegać wkładając go na siebie. Chyba nie miał żadnych naprawdę miękkich ubrań. Fizycznego kontaktu z drugą osobą unikał jak najczęściej tylko mógł, a jeśli zdarzyło mu się dotknąć jakiegoś yokai, to te zwykle nie były za przyjemne i nie chciało się tego powtarzać. Jego własne dłonie nie miały tej miękkości i delikatności; daleko było im do miana spracowanych, ale czuć było po nich częste górskie wspinaczki, wykonywanie różnych zadań w zmiennych warunkach, ogólne wykorzystywanie ich w sposób naprawdę fizyczny, a nie wyłącznie do przekładania kartek w segregatorze, nabywania odcisków od długopisu czy wygłaskiwania liter na komfortowej klawiaturze.
 Bluzka i tak zaraz znów zacznie się zsuwać, jeśli zabierze rękę, nawet na chwilę, do poprawienia chwytu. Nie chciał przecież, żeby poleciała w tył. Kiedy powoli rozluźnił zaciśniętą na jej ramieniu szczękę i odsunął głowę, wydawał się być zadowolony z siebie. Wydany przez Itou dźwięk był jednym z tych, które oczekiwał usłyszeć w najbliższej przyszłości i jednocześnie jemu również sprawił swego rodzaju przyjemność. Ręka błądząca po udzie podsunęła się wyżej, do biodra, a stamtąd do materiału podkoszulki, który wsunął się między palce. Skoro ona powoli i podstępnie dobrała się do jego guzików, to nie zamierzał być dłużny, zdejmując jej bluzkę i odkładając gdzieś obok.
 – Może to ja jestem bronią? – mruknął tajemniczo, zerkając ku jej twarzy. Właściwie nie potrzebował tego, co oddał jej wchodząc do domu, żeby być niebezpiecznym dla pewnych bytów. No i właściwie nigdy nie był „po pracy”. Nawet biorąc wolne albo wręcz będąc do tego zmuszonym przez lekarza, wciąż potrafił stawić się na nagłe wezwanie, usiąść do papierkowej roboty, rozsyłać zadania członkom oddziału albo znaleźć sobie jakieś zajęcie powiązane w większym lub mniejszym stopniu z jego obowiązkami. Zawsze było co robić. A jeśli nie był w stanie z powodu swojego stanu zdrowia lub czekał na rozwój sytuacji, starał się w jakiś sposób rozwinąć swoje umiejętności, poszerzyć zakres wiedzy. Albo sortować stare raporty, kiedy dopadała go wyjątkowa nuda.
 – To twój pierwszy dzień, a już napadłaś i pobiłaś starszego stopniem – zaczął, kładąc dłonie na jej biodrach. Co z tego, że starszy stopniem rozbił jej nos swoją klatą, potem porwał i przeniósł na kanapę i posyłał w jej stronę drwiny? Postronny obserwator stwierdzić by mógł, że słusznie oberwał arsenałem poduszkowym, ale był to podręcznikowy akt przemocy wobec przełożonego. Koniuszkiem palca wskazującego, ledwie dotykając skóry, przejechał wzdłuż boku Eshy. – Na szczęście mogę sam określić wymiar twojej kary.
 Podobała mu się ta rozmowa, ale pojawiało się pytanie, czy później praca nie będzie za bardzo kojarzyła mu się z dzisiejszym wieczorem. Choć czy to źle? Póki utrzyma język na wodzy i nie powie czegoś, czego nie powinien… Na szczęście przy niej tak bardzo nie musiał trzymać tego języka za zębami – wręcz przeciwnie. Przejechał nim po fragmencie nieco bardziej odsłoniętej piersi, wciąż jeszcze w większości skrytej przez biustonosz. Polizane-zaklepane.
 – Przede wszystkim zostaje pani zawieszona w obowiązkach… do rana. – Dłoń dotarła do karku, gdzie niebawem wsunęła się pomiędzy włosy kobiety. Dzięki temu mógł ją do siebie odrobinę nachylić, żeby pocałować bez nadwyrężania własnej szyi. To jej się tu należało męczenie, dręczenie i kara za niesubordynację. Tym razem pocałunek był bardziej namiętny, intensywniejszy niż ten złożony w wyrazie tęsknoty. Jemu też już było ciężko wytrzymać te oczekiwanie, nawet jeśli odsuwane w czasie miało smakować lepiej. Nie. On już nie chciał niczego bardziej odsuwać. Czekał wystarczająco długo. Łapiąc jej dolną wargę między własne, jednocześnie dłonią trzymaną na biodrze, leniwie smyrającą kciukiem odsłoniętą skórę, zawędrował do zapięcia jej spodni, odpinając najpierw guzik, a następnie rozsuwając suwak. Wtopiona we włosy ręka zsunęła się w dół, przejeżdżając krótkimi paznokciami wzdłuż jej kręgosłupa.

@Itou Alaesha

 Byli dla siebie jak pełen zestaw przeciwieństw. Ona delikatna, momentami wstydliwa, pełna ciepła, którym była skora dzielić się z innymi, on zaś szorstki i twardy, przesadnie wręcz bezpośredni, otoczony aurą chłodu – ta zaczęła się przy niej topić niczym płatki śniegu w pobliżu płonącego ognia. Mieli w sobie tyle odmiennych cech, że uzupełniały się wzajemnie niczym czerń i biel, yin i yang.
 Nie zwracał większej uwagi na jej wygląd. Nie polegał tak bardzo na wzroku, przez co kwestie estetyczne były mu w większości całkowicie obojętne. Choćby i ubrała się w worek po ryżu, byłaby dla niego równie śliczna. Wszystko i tak zdawało się dążyć do momentu, w którym elementy jej odzieży staną się zbędne i wylądują gdzieś na uboczu. Mogłaby mieć na sobie nawet wieczorową suknię z jedwabiu tkanego z włókien lotosu i tę kuszącą, idealną do składania pocałunków szyję ozdobioną kolią z diamentów najwyższej jakości, a Nakashima i tak skupiłby się na jej twarzy, spoglądaniu głęboko w oczy. To ona się liczyła, nie opakowanie, w którym się znajdowała.
 Odsunął nieznacznie plecy od oparcia kanapy, ułatwiając zdjęcie z niego górnej części munduru. Było mu nieznośnie gorąco, ale pozbycie się okrycia wcale w niczym nie pomogło. Na pewno nie była to wina gorączki, której kwestię już znaczny czas temu rozwiązał podany przez Itou napar z ziół. Mimo to, temperatura jego ciała zdawała się być wyższa niż powinna – czy było to wyłącznie złudzenie wywołane rosnącym podnieceniem, efekt krwi szybciej krążącej w żyłach, pompowanej szaleńczymi uderzeniami serca? Ugryzienie Eshy tylko dokładało do pieca. Odgryzała się, skubana.
 Gdzieś poza jego świadomością zostawał fakt odkrycia przed nią swoich blizn. Było ich wiele. Przy obojczykach, na klatce piersiowej, na ramionach, łopatkach, plecach. Najwięcej zdawało się skupiać na bokach, w pobliżu dolnej linii żeber. Kolejnych szukać można było na nogach – od ud po same kostki. Od nadgarstka aż do połowy przedramienia widniała blada, niemal idealnie równa linia. Liczne starcia z yokai, yurei, ludźmi stojącymi na bakier z prawem, ślady po torturach, urazach podczas treningów, wędrówek i misji. Nieliczne z nich sięgały jeszcze czasów nastoletnich czy dzieciństwa, ale te już znała. Historie ich powstania bywały też o wiele mniej mrożące krew w żyłach niż tych nowszych, o których istnieniu dopiero się dowiadywała.
 Stwierdzenie, że nie wygląda na niezadowolonego było dla niego nowością w ostatnich czasach. Wiele razy słyszał, że minę ma jakby znudziło go życie, interakcja z ludźmi i ogólnie całokształt egzystencji. Jakby zaraz miał zasnąć w połowie konwersacji, a we wzroku miał tyle chłodu, jakby chciał rozmówcy zamrozić i roztrzaskać duszę. Może teraz coś się zmieniło… Nie, na pewno się zmieniło. Ilość słów, które wypowiedział dzisiejszego wieczoru, spokojnie zaspokoiłaby jego limit na całe dwa miesiące.
 – Może jest. – Uśmiechnął się bezczelnie, na krótką chwilę ujmując palcami jej podbródek. Zwykle władzy nie nadużywał, ale to był bardzo szczególny przypadek, który aż się o to prosił. Mogła nie zaczynać bitwy przed pozyskaniem wystarczających zdolności do pokonania go. Choć nadal w jego głowie to ona wygrała i teraz dostawała dokładnie to, czego chciała. Nie byłby jednak sobą – zarówno w starej, jak i obecnej wersji – gdyby nie próbował grać, jakby zwycięstwo było po jego stronie. – I do kogo pójdziesz na mnie donieść?
 Najbardziej wrednym rozwiązaniem byłoby faktycznie kazanie jej teraz iść i szatkować tę nieszczęsną cebulę. Choćby miała to robić do samego rana, skręcając się w precla nad próbami uchronienia się przed potokami łez serwowanymi przez broniące się warzywa. A jeśli nie miała w domu pięciu kilogramów, to już jej problemem było, jak wykona zadaną karę w limicie czasowym. On tymczasem owinąłby się kocykiem, położył wygodnie na poduszce i odpoczął. Sęk w tym, że już mu się spać nie chciało. I chyba bardziej ukarałby siebie niż ją, wylewając tak potężny kubeł zimnej wody na otrzeźwienie.
 – Czyżby? – Zwątpienie pojawiło się już wcześniej, przy kwestii jej zdolności do wykonywania konkretnych ćwiczeń. Jak pokazał jej późniejszy niezmordowany zapał do prowadzenia walki, może i tym razem nie powinien drwić. Nie wiedział jak się mają sprawy z jego umiejętnościami po tak długim czasie, a wieloletni celibat też tego raczej nie ułatwiał. Dlatego musiał starać się podwójnie, jak nie potrójnie. Póki co szło chyba nieźle, sądząc po jej reakcjach.
 Jedna z dłoni wsunęła się za pasek spodni, popełzła w dół, dotykając jej wciąż jeszcze przez materiał bielizny. Teraz już nie tylko reakcje Itou dawały mu potwierdzenie, ale również wilgoć, którą wyczuł pod opuszkami. Zatoczył kilka drobnych kółek palcami, skupiając się na pocałunku i jej szepcie. Kara mogłaby obejmować odmówienie jej większej przyjemności, ale…
 – Anata ga hoshīdesu (あなたが欲しいです). – Pomruk znajdujący się na samej granicy z szeptem drżał. Chciał jej. Tu, teraz, bez zbędnego przedłużania. Ułożył ręce na jej ciele tak, żeby wygodnie móc z nią wstać, choć nie było to wcale tak łatwe. Zignorował sygnał bólowy opatrzonej rany, która odezwała się w momencie napięcia mięśni podczas podnoszenia się z kanapy przy obciążeniu, jakim mimo jej drobności była Esha. Trasa nie była jednak daleka, bo odłożył ją na jedną z poduszek przeznaczonych do siedzenia. Poprzednie siedzisko było już zbyt chaotycznie rozkopane, a w razie czego lepiej było wylądować na podłodze z wysokości, na której teraz się znajdowali. Przynajmniej było więcej przestrzeni i mniejsze ryzyko wpadnięcia na stolik.
 Od razu zabrał się do dalszej roboty. Zahaczył palcami o spodnie Itou, na biodrach, zsuwając je i niedbale posyłając gdzieś w bok. Szukaniem elementów odzieży martwić się będą potem, a raczej rano. Teraz poziom jej ubrania przypominał wczytanie starego zapisu z checkpointem w domku na drzewie. Ale ten stan rzeczy miał szybko się zmienić. Bardziej mokra chyba już być nie mogła (chyba, że stanęłaby na minutę na ulicy w Nanashi) i nie miał serca dłużej się nad nią pastwić. Jedną z jej nóg już wcześniej oparł sobie o ramię przy okazji ściągania nogawki i teraz składał na niej drobne pocałunki, zaczynając od łydki i powoli kierując się do wewnętrznej strony uda. Zupełnie jakby chciał jej dać całusa za każdy dzień od ostatniego spotkania, ale musiałby to robić nieprzerwanie przez następne kilka dni. I to bardziej zagęszczając ruchy. Wreszcie jednak dotarł do linii bielizny. Nie podobało mu się, że nadal tam była. Przeszkadzała i stanowiła zbędny element. Pozbył się więc i jej, posyłając gdzieś na strąconą w trakcie wojny poduszkę.

@Itou Alaesha