Może było coś dobrego w tym, że tak zapierał się przed wezwaniem karetki, wizytą w szpitalu czy u jakiegoś pobliskiego lekarza. Może to dobrze, że nie szukał też żadnego z medyków Tsunami znajdującego się w pobliżu. Gdyby się zgodził na te znacznie rozsądniejsze wyjście, oboje straciliby wiele z możliwości, które podsunął im tego wieczoru pokręcony los. Kto wie kiedy ponownie nadarzyłaby się taka okazja – o ile w ogóle by wystąpiła. Zdarzało się na szczęście, że jego upartość niosła ze sobą również jakieś pozytywy.
 Trzeba było przyznać, że Esha potrafiła odszczekiwać i odgryzać się, a Nakashimie zdawało się, że dawniej nie przychodziło jej to z taką łatwością. Szybciej się peszyła, nadymała policzki niby to obrażona, czasem popchnęła nieco mocniej, aż lekko tracił przyczepność z podłożem i musiał balansować ciałem, byle tylko się nie przewrócić. Na pewno nie była tak pyskata. Ale podobała mu się ta zmiana. Drobne sprzeczki podsycały atmosferę, nadawały lekko pikantnego smaku. A jak ustalili już wcześniej, wolał te ostrzejsze klimaty.
 Szybko jednak zweryfikowało się te sprawdzanie jej, kiedy pod wpływem dotyku zaczęła mu się rozpuszczać. Musiał mocniej objąć ją jedną ręką, żeby nie odleciała w tył, kiedy poczuł jak mięknie i bardziej się na nim uwiesza, jednocześnie zwiększając intensywność pocałunku. To także popchnęło go myślami w stronę przeniesienia akcji bliżej podłogi. Tam dla obojga było bezpieczniej, a nadal wygodnie. Jak wszędzie w domu Itou. Pewnie i sama Alaesha była wygodna, ale nie miał jeszcze okazji tego sprawdzać; jedyne doświadczenia płynęły sprzed ponad dekady, a teraz miała o wiele więcej kobiecych kształtów, na których aż dało się z przyjemnością zawiesić oko.
 Napawał się jej bliskością. Nie jakąkolwiek kobiecą bliskością, a właśnie bezpośrednio tą związaną z nią. Chciał dokładnie, konkretnie jej, a nie byle samicy. Te wepchałyby mu się do łóżka, gdyby tylko na to pozwolił, ale nie pozwalał, nie potrafiąc zainteresować się żadną panną, jeśli nie łączyły go z nią żadne uczucia. Tu zaś uczuć było dużo. Zbyt wiele jak na jego mocno ograniczoną pojemność składzika na emocje, zmniejszoną do niezbędnego minimum przez wszystko, co działo się ostatnio w jego życiu. Tak jak Itou była zalewana z każdej strony podsyłanymi przez synestezję odczuciami, tak i on doznawał istnego przebodźcowania, czując rzeczy, o których myślał, że już zapomniał. Serce nie biło mu szybko z przerażenia wywołanego napotkanym potworem, nie od pogoni, nie od dreszczu związanego z polowaniem na yokai, a przez jej obecność, pocałunki, westchnienia. Jego głos, zawsze opanowany i chłodny, teraz zaczynał drżeć. Oddech przyspieszył, jakby właśnie w biegu pokonał kilka pięter, a przecież wciąż byli na parterze, wymieniając się pocałunkami. Chciał do niej mówić – rzucać nieprzyzwoitości, komplementy, zawstydzające komentarze, ale mógł też milczeć, zatapiając się w odczuciach, słuchając jej oddechów i reakcji.
 Przyciągnięty tak niespodziewanie, musiał aż oprzeć się ręką o podłogę obok jej głowy. Ulegał kolejnym pocałunkom, zatracał się w nich i dawał zwabić w pułapkę. Dłoń wylądowała na jej uniesionej nodze na wysokości uda, przesunęła się do biodra i zsunęła nieznacznie na pośladek. Pod palcami wyczuł jakąś zmianę w miękkiej dotychczas fakturze jej ciała. Lekka szorstkość, delikatne zgrubienia. Coś jakby blizny, ale może było to po prostu jakieś otarcie – jego urocza niezdara miała przecież tendencję do przewracania się, wpadania na różne rzeczy, to i może upadła na asfalcie. Nie przejmował się tym na zapas, w nikłym świetle, rzucając na nią cień, niewiele by dostrzegł.
 Miał zresztą inne zmartwienie. Rozchylił przymknięte powieki czując, że leci w tył. Nabrał gwałtownie powietrze w płuca, przez krótką chwilę mając wrażenie, jakby spadał w przepaść, a nie na plecy z wysokości mniejszej niż pół metra. Coś jak te osobliwe uczucie pojawiające się czasem przy zasypianiu, kiedy mózgowi odbija i wysyła kontrolne sygnały. Chwila lęku przegnała resztki zmęczenia, jeśli gdziekolwiek jeszcze zdołały się uchować. Na szczęście Esha zaraz zaczęła mu wynagradzać ten podstępny atak, albo… pastwiła się nad nim. Podpierając się na łokciach w półleżącej pozycji obserwował jak pozbywa się reszty swoich ubrań i było to naprawdę seksowne. Aż szkoda, że wcześniej tyle jej pomógł, bo pełen spektakl mógłby być wyjątkowo przyjemny dla oka.
 – Całe dwanaście lat. – Szczęśliwi czasu nie liczyli, dlatego Nakashima byłby w stanie podać z dość dużą dokładnością datę ostatniej otrzymanej od niej wiadomości i tej własnej przesłanej do Eshy, na którą już nie ujrzał odpowiedzi. Dopiero dziś dowiedział się, że w końcu zaczęła pisać, ale stracił telefon, a dokładniej kartę, którą zalała woda ze stawu. Jakby chciał, mógłby obwinić siostrę za spieprzenie mu życia, jednak mimo jej nastawienia względem Yosuke, nie miał zamiaru tego robić. Była wtedy tylko obrażonym dzieciakiem.
 Nie nadrobiliby tego wszystkiego jednym wieczorem. Mieli sobie dużo do opowiedzenia, ale nie tylko słowami. Czekało ich zapoznawanie się na nowo z własnymi ciałami, odkrywanie rzeczy, których nigdy o sobie nie poznali, zbadanie zmian, które zaszły na przestrzeni tylu lat. Tymczasem teraz to Itou się z nim drażniła, podczas gdy czuł, że krew odpłynęła mu z głowy w zupełnie inne miejsce. Ale niech nie myśli, że nic nie zrobi, podczas gdy ona dosiadła go jak karego rumaka. Mógłby zrzucić ją z siebie, przyszpilić do ziemi, ale był zbyt ciekawy tego, co jej się roiło w tej ślicznej główce, jak się to rozwinie, czy miała jakiś plan. Sam natomiast podźwignął się nieco i położył dłonie na jej piersiach, zaraz jeszcze nurkując między nimi nosem. Ściskał je nieznacznie i masował, zapewniając sobie okład z cyca. Jak mawiała starożytna prawda – może i medycznie nie pomagał, ale też nie szkodził. W odpowiedzi na jej szubrawcze skazywanie go na męki, przejechał koniuszkiem języka po jej prawym sutku. Raz, potem drugi, trzeci, aż objął go ustami, przysysając się nieznacznie.

@Itou Alaesha

 Rzadko się rumienił – nie odczuwał jako takiego wstydu, przez co trudno było u niego wywołać ten stan. Co innego, kiedy rosła mu temperatura, jak choćby teraz – Alaesha rozpalała go niemalże dosłownie. Innym sposobem był wysiłek fizyczny, ale tego jeszcze za wiele nie uświadczył. Trzeba było czegoś więcej niż przenoszenie jej z kanapy na tatami, żeby zaróżowiły mu się policzki. Wszystko zmierzało jednak w odpowiednim kierunku i to w dość ekspresowym tempie. Nie zamierzali się bawić w konwenanse, przejmować jakimiś społecznymi normami narzuconymi przez ich momentami drętwą kulturę. Byli sami, poza oczami świata, mogli dać sobie tyle czułości, ile tylko potrzebowali.
 Zdrową reakcją mężczyzny na zobaczenie nagich piersi było spojrzenie na nie. Nakashima zazwyczaj wytężał swoją wolę, żeby tego nie robić, ale w przypadku Eshy wręcz należało je popodziwiać choćby przez chwilę. I nieważne czy widok ten wystąpił po raz pierwszy, setny czy tysięczny – radość była ta sama. Itou nigdy wcześniej nie objawiła się przed nim tak, jak ją bogowie stworzyli. W zasadzie nie różniło się to wiele od tego, gdy widział ją w samej bieliźnie czy kostiumie kąpielowym, ale jednocześnie zmieniało bardzo dużo. Tam jeszcze skrawki materiału pozostawiały coś dla wyobraźni, a tu sytuacja była o wiele bardziej intymna.
 Zachichotał lekko po jej słowach. Teraz widział jej twarz nieznacznie lepiej. Oświetlona drgającym blaskiem płomienia świecy, który wygryzł sobie w roztopionej ściance okienko przypominała samą Ama-no-Uzume, boginię świtu i radości. Tak jak ona, zdjęła z siebie ubrania przed drugim kami i wprawiała go w śmiech płynący prosto ze szczęścia. Zupełnie jak w micie o Amaterasu, Alaesha przywróciła światło w jego świecie. Uniósł dłoń, delikatnie głaszcząc ją wierzchem palców po policzku.
 – I nadal wyglądasz tak uroczo z rumieńcem. – Uśmiechnął się patrząc jej w oczy. Zauważał subtelną zmianę tonacji na jej twarzy, głównie dzięki temu, że wyglądała jakby nagle miała trochę mniej piegów, bo te zlewały się odcieniem szarości z resztą zaróżowionej skóry. To nie tak, że bez piegów wyglądała lepiej – cholernie go kręciły te cętki, ale jednak jakakolwiek zmiana ubarwienia, którą dał radę dostrzec, była na wagę złota. Musiała naprawdę nieźle płonąć, skoro to wyłapał.
 Szybko jednak te spokojne, romantyczne tony uległy obróceniu w powrót do czynności służbowych. Padło te niewygodne pytanie, o które się obawiał. No bo w sumie jakie było na to wytłumaczenie? Nie on ustalał zasady, choć prawdę mówiąc taka reguła chyba nawet u nich nie istniała i równie dobrze mógł ją wymyślić na poczekaniu pod wpływem chwili, na potrzeby ich małej gry. Jeśli istniało coś, co nigdy by go nie dotyczyło, spychał to gdzieś na sam margines świadomości z zamiarem przeszukania kodeksu w razie potrzeby. Żaden egzorcysta mu się jednak nie pchał na kolanka i nie próbował mościć, tak jak ona to zrobiła.
 – W zawieszeniu jesteś traktowana jak cywil, nie podlegasz mi. A kiedy pełnisz służbę… – Złożył na jej ustach pocałunek, który wywołał ciszę na dwie sekundy. – Ktoś mógłby pomyśleć, że nadużywam władzy. Że cię zmuszam. Że faworyzuję. – Po każdym słowie następował kolejny krótki całus. Tak by to pewnie działało, jeśli zasada istniała. A na tę chwilę nie miał pewności czy tak jest, więc równie dobrze nieświadomie mógł jej ściemniać.
 Spojrzał w górę, nie zaprzestając pieszczot. Jedna dłoń bawiła się z jej piersią ściskając ją, gładząc, zaczepiając opuszkiem kciuka o sutek. Drugą zajmował się przy pomocy języka, warg i zębów, którymi lekko podszczypywał najwrażliwsze miejsce. Wolna ręka z kolei zsunęła się wzdłuż pleców do pośladka, na którym również zacisnął palce. Była całkiem ściskable. A to dobrze, bo on nie był typem psa, który leci na same kości. Wydał z siebie zduszoną mieszankę westchnienia i pomruku przyjemności, w chwili, w której zaczęła poruszać biodrami. Ale z niej była cholera, specjalnie to robiła.
 Zaczepił palcami stóp o brzeg jednej skarpetki i pozbył się jej, od razu robiąc to samo z drugą. Esha się tu rozbestwiała, a on nadal miał na sobie zbyt wiele warstw ubrań. Dlatego dyskretnie, poza jej świadomością, zdjął z siebie nieco więcej. W końcu może się okazać, że jednak zostanie zmuszony do sprowadzenia jej znowu na ziemię.

@Itou Alaesha

 Oboje potrzebowali czułości, romantycznego patrzenia sobie w oczy, przytulania, spokojnej bliskości. Jednocześnie oboje miało gdzieś z tyłu głowy lęk, że tego drugiego może niebawem zabraknąć. Itou – że Nakashima zniknie rano i więcej go nie spotka, Nakashima zaś, że Itou zniknie niebawem w akompaniamencie opętańczego śmiechu dręczącej go koszmarami istoty. Chcieli się sobą nacieszyć póki mogli, łamiąc jakiekolwiek limity prędkości i porzucając po drodze zdrowy rozsądek zupełnie jak rozrzucone wokół ubrania oraz poduszki.
 Nie odpowiedział jej słowami, spojrzał jej tylko głęboko w oczy i uśmiechnął się łagodnie. Dostrzegł to wcześniej tylko raz, w ich wyjątkowej, niemal magicznej chwili, która połączyła ich chyba jeszcze silniej niż wszystkie wcześniejsze spotkania zsumowane w całość. Wykwitłe plamy intensywnej szarości pokrywające policzki nieśmiałej nastolatki, a teraz dorosłej już kobiety, przynosiły sercu swego rodzaju radość. Zobaczenie czegoś więcej, tak subtelnego, że mógłby nie zwrócić na to uwagi, gdyby przeoczył moment jego pojawienia się, było tak niesamowite jak dla człowieka ze zdrowym wzrokiem ujrzenie podwójnej tęczy po raz pierwszy.
 Alaesha nie mogła mieć pojęcia, jak bardzo jest w tej chwili faworyzowana. Śmiechu Yosuke nikt nie słyszał od naprawdę dawna, w ciągu ostatniego roku jego uśmiechy dało się policzyć na palcach jednej ręki, większość wykonana była w momencie, kiedy długotrwały brak jakiegokolwiek snu wprawiał go w istny haj, zmieniając całkowicie to, jak się zachowywał. Niewiele osób dopuszczał do siebie na odległość krótszą niż wyciągnięta ręka, jeszcze mniej byłby w stanie dotknąć, a co dopiero przytulić. Nikogo nie miał ochoty tak pochłaniać wzrokiem, jak właśnie ją.
 – Mógłbym wymagać całkowitego posłuszeństwa, oddania się w pełni – obowiązkom, oczywiście, no czego by innego wymagał? Przesunął kciukiem po jej wardze tuż przed kolejnym namiętnym, mokrym pocałunkiem. Jak na razie dotarł do niego tylko ten dosłowny sens, wpisujący się nadal w ich żołnierską gierkę. I nie można było chyba oczekiwać, że w ciągu najbliższych chwil zrozumie cokolwiek więcej. Umysł już nie pracował tak, jak powinien w normalnych okolicznościach. Ale to przecież nie były normalne okoliczności.
 Przyjemne dreszcze rozlały się mu po ciele, kiedy ciężkie oddechy Eshy owionęły jego ramię. Chciał poczuć ich więcej, usłyszeć całą gamę wydawanych przez nią odgłosów. Tych, których nigdy nie miał okazji zaznać z jej strony. Wszystkich razem i z osobna, po kolei i mieszających się ze sobą. Chciał, żeby mu śpiewała. Jak na razie otrzymał jednak ugryzienie, które skwitował pomrukiem zadowolenia. Zostawiła na nim pieczątkę, oznaczyła terytorium. W pracy zasłoni to kołnierz munduru, ale będzie wiedział, że ślad jawiący się w jego oczach jako ciemniejsza plama w pobliżu szyi nie powstał w wyniku kolejnej walki na śmierć i życie. Będzie jego sekretem i aktywatorem wspomnień o miło spędzonych momentach. Przynajmniej przez kilka dni, aż nie wyblaknie i wreszcie zniknie całkowicie. Może będzie trzeba wtedy wrócić po więcej?
 Odchylił się powoli, tym razem już bez tego krótkiego lęku o spadaniu daleko w dół. Rozchylił wargi, spomiędzy których umykało rozgrzane powietrze nagromadzone w płucach. Każdy kolejny pocałunek, liźnięcie, podgryzienie wzmagały jego pragnienie, które ugasić mogło w tej chwili już tylko jedno. Objął ją obiema rękami, ale jedna wędrując po rozgrzanej, aksamitnej skórze zawędrowała ostatecznie na jej brzuch. Dłoń zjechała po nim w dół, kończąc wycieczkę w miejscu, którego wcześniej poczuł pod opuszkami jedynie przedsmak, pieszcząc krótko przez materiał bielizny. Teraz intymne strefy Eshy nie były chronione czarnym materiałem, co ciekawskie palce wykorzystały bez zawahania. Zatoczył kilka drobnych, powolnych kółek na łechtaczce, delikatnie dociskając opuszki. Szubrawe palce chciały jednak dokonać rozleglejszej eksploracji. A może lepszym określeniem było głębszej? Ześliznęły się trochę niżej, gdzie panowała zadziwiająca wilgoć. Jak mogła tak płonąć, kiedy na dole panowała istna powódź? Może trzeba było trochę zatamować tę studnię… Tak pewnie myślałyby palce, gdyby mogły myśleć. Na szczęście robił to za nie ich właściciel, który w tej chwili i tak już w połowie logicznie nie kontaktował. Wsunął w nią najpierw palec serdeczny, po kilku ruchach dołączył środkowy.
 Skupiając się na doznaniach płynących z tego, co robiła, gdzieś na granicy świadomości usłyszał przytłumiony sygnał. Otworzył przymknięte powieki, odchylając nieco głowę – dając jej przy okazji większe pole do manewru – i spojrzał w kierunku marynarki leżącej na kanapie. Kolejny dźwięk powiadomienia utwierdził go w przekonaniu, że się nie przesłyszał. Trzeci dźwięk dzwoneczka uświadomił jednak, że to odgłosy jakiejś krótkiej dyskusji na ogólnej grupie jednostki, pewnie jakieś pytanie albo sprawozdanie, nie pilne wezwanie do akcji. Nie chciał usłyszeć sygnału przypisanego do czatu egzorcystów. Był zajęty, nie mógł się rozpraszać. Itou szybko mu tym przypomniała swoim dotykiem – poruszająca się dłoń kobiety doprowadziła Nakashimę do wydania z siebie jęknięcia, już wcale nie tak tłumionego. Więcej. Mocniej. Intensywniej. Nie dręcz już.
 – Zenbu ageru (全部あげる) – wyszeptał drżącym głosem, przeciągając odrobinę ostatnią sylabę. Chciał oddać jej wszystko. Emocje, które przez lata musiały się gdzieś najwyraźniej kumulować, uczucia, które po tylu latach znów rozpalały się żywym ogniem, całą resztę pozostałej mu dziś energii, siebie – również w tym dosłownym sensie. Chciał sprawić, żeby czuła się jak najlepiej i nie żałowała rozpoczęcia tego łańcucha nieoczekiwanych zdarzeń.

@Itou Alaesha

 Pytanie na ile jej przyzwolenie było dosłowne, a na ile kolejnym droczeniem się w ramach odgrywania ról. Ale czy Nakashimie robiło to jakąś wybitną różnicę? Na pewno nie teraz, a wolał nie wybiegać teraz myślami za daleko w przyszłość. Jeśli Alaesha stanowiła wyłącznie miłą fatamorganę, nie chciał otaczać się złudzeniami o planowaniu z nią całego swojego życia. A jeśli była rzeczywista – nadal mogła mocno zmienić swoje nastawienie względem przyjaciela z ostatnich chwil późnego dzieciństwa po dowiedzeniu się paru faktów z jego życia.
 Uniósł kącik ust w reakcji na ten jęk, może wręcz nieco bezczelnie się uśmiechając. Próbował podstępu, żeby chciała jeszcze więcej i nie potrafiła się już powstrzymać, kończąc dręczenie go. Miał wrażenie, jakby nadal próbowali się ze sobą oswajać zamiast przejść do konkretów – bo ile można było je odkładać na później? Etap pierwszej nieśmiałości związanej z prawie-negliżem mieli już dawno za sobą, teraz tylko go dopełnili. Przebrnęli też przez moment zapoznania się z tym, czego u siebie wzajemnie nie widzieli, a przynajmniej on zaliczył ten checkpoint. Esha wolała badać tylko dłońmi, choć wsunęła dłoń pod materiał. Odczucia były teraz znacznie lepsze. Miała tak delikatne i ciepłe dłonie…
 Przez chwilę w głowie wykiełkowała mu myśl, że może to w ogóle jej pierwszy raz, dlatego tak bardzo skupia się na wszystkim wokół i nie dąży do konkretów. Brak doświadczenia nie musiał wiązać się z niewiedzą o tym, co robić; mogła coś oglądać, czytać, usłyszeć od koleżanki, podążać za instynktem. Nie musiała być w tym wszystkim nieśmiała i wręcz lekko wystraszona, jeśli bardzo tego chciała. A czuł, że chciała, dowód miał właśnie na palcach. Przez to wcześniejszy temat jej samotności mógł być szczególnie drażliwy. I wcale nie byłby to tak nieprawdopodobny scenariusz – dawniej wiele bardziej niewinnych rzeczy potrafiło ją speszyć, wprowadzić w zakłopotanie, zawstydzenie. Pewnie dlatego właśnie historia w domku na drzewie zakończyła się tak, a nie inaczej, bo nie chciał naciskać, przyspieszać czegoś na siłę, robić cokolwiek wbrew jej woli i ze stwierdzeniem, że wszystko będzie w porządku, spodoba jej się.
 Zrozumiał ostrzeżenie i aż syknął w reakcji na otrzymanego gryza. Zabolało. Nie wiedział nawet czy po szyi nie pociekła mu jakaś drobna kropelka krwi, ale mogła to być równie dobrze ślina lub pot, który mógł sperlić się gdzieś przy linii włosów z gorąca. To nie miało znaczenia, bo i tak mu się podobało. Syk był bardziej wyrazem nagłego zaskoczenia niż samego bólu. Zmrużył oczy z bezczelnym uśmiechem i wsunął palce głębiej, poruszając nimi w środku. Tak się chciała bawić?
 Po jej słowach rozwiązała się też inna kwestia, a nawet dwie. Po pierwsze – to chyba jednak nie był jej pierwszy raz, bo po co innego miałaby dręczyć swój organizm regularnymi dawkami chemikaliów? Facet w końcu nie myślał o tym, że pigułki potrafiły też pomóc z innymi przypadłościami. Drugą kwestią było to, że teraz już na pewno nie musiał się od niej odsuwać, żeby sięgnąć do porzuconego munduru. Nawet jeśli nie dla szybkiego rzucenia okiem na to, co się działo w telefonie, to dla zgarnięcia wsuniętej do portfela awaryjnej prezerwatywy. Wielu mogłoby zdziwić, że w ogóle ją przy sobie nosił, skoro nigdy nie zamierzał wykorzystywać, ale żołnierze często wykorzystywali je w dość niekonwencjonalny sposób. Teraz nie musiał sobie zaprzątać myśli niczym innym poza nią.
 Itou natomiast chyba dobitnie chciała dać mu znać, że nigdzie go nie puści. Patrzył jak zahipnotyzowany, na jej język przesuwający się po jego dłoni, na wargi oplatające palce. Rozchylił lekko wargi, musząc aż wziąć kilka głębszych wdechów. Nie trwało długo, a dała mu kolejne powody do westchnień. Przebiegł go dreszcz od paznokci przesuwanych po bokach – nie z łaskotek, tych nie posiadał, ale od uczucia bycia drapanym. Zacisnął pięść po tym jak otarła o niego policzkiem. Każdy najdrobniejszy dotyk wydawał się być teraz sto razy intensywniejszy. Rozedrgane westchnienie opuściło jego gardło, kiedy odchylił głowę zamykając oczy pod wpływem języka wędrującego wzdłuż jego męskości. Zadręczy go chyba nim do czegokolwiek dojdzie, jak nic.
 I znowu ta słodka, urocza Esha. Oboje przechodzili po różnych wersjach siebie niczym kameleony, od drapieżnych po niewinnych. Szło się już w tym pogubić, a Nakashima nie wiedział już czy zabrać się za nią romantycznie i powoli, czy jednak oddać stery instynktom. Te zaś skręcały na tory bardziej dzikie i pierwotne, prowadzące do szybszego wypalenia. Odwzajemnił ten łagodny pocałunek, w myślach robiąc istną tablicę „za i przeciw” każdemu wyborowi. Szybko jednak okazało się, że waga przechyliła się bardzo znacząco za konkretną opcją.
 – Chyba teraz nie stchórzysz… rekrutko. – Nie czekał na odpowiedź. Brakowało też uśmiechu, co nadało jego twarzy bardziej groźnego wyrazu. Oparł ręce o jej biodra i przeturlał się z nią tak, żeby znaleźć się w pozycji, od której to wszystko się zaczęło. Złapał ją za ręce i przytrzymał nadgarstki nad jej głową, mocniej niż poprzednio na kanapie, dociskając ją do podłogi i poduszki. Musiał ukarać ją za podniesienie ręki z bronią na starszego stopniem, za pyskówki, niesubordynację, za silne ugryzienie, za zadręczanie fizyczne podchodzące niemalże do znęcania psychicznego, za te spojrzenie przy pozbawianiu go reszty ubrań, za odepchnięcie go tuż po zastosowaniu podstępu. Znalazłoby się zapewne coś jeszcze, ale próżno było wymieniać kolejne przewiny Itou. Wystarczyło jeszcze dodać, że za bycie tak cholernie seksowną i podniecającą też należała jej się kara. To wychodziło poza dopuszczalną skalę.
 Naparł na nią całym sobą, łącząc ich usta w głębokim pocałunku, przejeżdżając językiem po jej języku. Wystarczył jeden ruch bioder, żeby w nią wejść. Przekroczył barierę, za którą jeszcze wspólnie nie byli, gwałtownie, mocno, bez ociągania się. Chciała go całego, więc dostała. A potem kolejny raz. I kolejny, kiedy ruszył biodrami powoli w tył i szybko wykonał pchnięcie ponownie. Odsunął się od jej warg z miną drapieżnika, oplatając szczupłe nadgarstki silnymi dłońmi. Czy nadal była taka butna w tej chwili? Może ta pewność siebie uszła z niej wraz z powietrzem przekształcanym w jęki? W końcu powiedziała, że i ona będzie w stanie oddać się w pełni, być posłuszna, jeśli tego zażąda. Teraz była jego. Okazywał to każdym z silnych pchnięć. Tempo utrzymywał umiarkowane. Tak długo trzymała bestię na smyczy, trzymając tuż poza zasięgiem tego, czego pragnęła, że wreszcie ta zerwała się z uwięzi.
 – O taką pomoc chodziło? – zawarczał niskim głosem, pochylając się nad nią, ale tak, by nie mogła uciszyć go ewentualnym pocałunkiem. Bezczelnie patrzył z góry na jej twarz, niewątpliwie pokrytą teraz soczystą czerwienią. Nie zauważał już różnic pomiędzy ciemniejszymi plamkami piegów a resztą skóry. Powoli wyprostował plecy, jeszcze bardziej zwiększając dystans pomiędzy ich twarzami. Palcami przesunął wzdłuż jej rąk, wreszcie jedną dłonią gładząc policzek Alaeshy, a drugą kładąc na boku jej uda, od zewnętrznej strony. Przejechał kciukiem po jej dolnej wardze. Ruchy bioder stały się płytsze, ledwie do połowy długości, ale nieznacznie szybsze.
 – Może bardziej liczyłaś na to? – W tonie pojawiły się nuty troski, twarz złagodniała. Ześwirował. Jak nic. Doprowadziła go do szaleństwa, w mózgu pojawiło się jakieś zwarcie, które nie oddzielało już dwóch sprzecznych charakterów, a po prostu przełączało sobie losowo przełączniki pomiędzy trybami. Którą wersję wolała? Może żadną i tym ostatnim wahaniem próbowała ugrać jakąś kapitulację?

@Itou Alaesha

 Ataki wyprowadzane za pomocą poduszek były jedynie jedną bitwą w wojnie, która nie zakończyła się w chwili opadnięcia plecami na kanapę. Nie podpisali żadnego paktu, nie nastąpił rozejm czy chociaż zawieszenie broni. Na horyzoncie nie pojawiła się biała flaga oznaczająca jej kapitulację, uznała jedynie swoją porażkę w tym krótkim starciu. Wypowiedziana przez Itou wojna trwała nadal, a Nakashima z użyciem swojego dowódczego zmysłu wykorzystał sytuację przekształcając ją na swoją korzyść. Była seksowna, kiedy nad nim górowała, ale w tej chwili o wiele lepiej wyglądała leżąc pod nim.
 Miał ochotę kompletnie ją zdominować, pokazać gdzie jej miejsce, ukarać za całą listę rzeczy, których się niecnie dopuściła. Trzeba było dopisać tam również zawrócenie mu w głowie, bo działała na niego niesamowicie intensywnie. Wyciągała z niego wszystkie zaginione emocje, upchnięte w zakopanej skrzynce uczucia, które wyrzucono z niego podczas pierwszego kontaktu z Kakuriyo. Nie sądził, że jeszcze kiedykolwiek będzie w stanie cokolwiek poczuć, a już tym bardziej, że z taką siłą. Wydawało mu się, że nie potrafi już czuć szczęścia, że odebrano mu tę możliwość wraz z chwilą, w której śmierć wypuściła go ze swoich kościstych łap. Najwyraźniej jeszcze miał jakieś odczucia, wystarczyło tylko znaleźć osobę, która wydobędzie je na wierzch.
 Przy okazji rytuału oczyszczenia, zaczął chyba dążyć do pozbycia się całej energii również z ich dwójki. Nie oszczędzał ani siebie, ani tym bardziej jej – prowokatorki całego zajścia, niecnej kusicielki, w którą wstąpił prawdopodobnie jakiś zagubiony demon, odporny na działanie dymu z kadzidła. Yosuke nie chciał się dzielić Alaeshą z kimkolwiek, a tym bardziej mieć jakiegoś wypełzłego z piekieł współlokatora. Każdy ruch bioder egzorcysty wywoływał przyjemną reakcję. Wiła się, wyginała, przyciskając swoje ciało do jego ciała. Czuł jak miękkie, krągłe piersi ocierają się o jego tors, słyszał zduszone jęki, którym przez dłuższą chwilę nie pozwalał ulecieć w eter. Nie miał pojęcia o tym, jak szalały w tej chwili jej zmysły, miksując ze sobą wszystkie doznania, tworząc mieszanki iście wybuchowe i eksperymentalne, nie do zrozumienia dla przeciętnego śmiertelnika. Czy jednak cokolwiek by się zmieniło, gdyby wiedział o jej synestezji? Najpewniej niewiele. Wciąż nie wiedziałby, jak w danej chwili postrzega świat, ruchy pozostałyby dokładnie te same, intensywne jak jej odczucia. Nadal chciałby, żeby płonęła i rozpuszczała się zarazem.
 Brzmiała oszałamiająco, niczym syrena wiodąca żeglarzy do zgubnego losu. Nie była jak spora część Japonek – piszczące na kształt naciskanych gumowych kaczuszek, kaleczące uszy dźwiękami, po których nie dało się określić czy jest im miło, czy wręcz przeciwnie, czują ból i chcą, żeby to wszystko już się skończyło. Pieśń Eshy składała się z nieprzyzwoicie rozbudowanej gamy, o którą by jej nie posądzał. Jak najbardziej zasługiwała na klaśnięcia rozlegające się w domowej ciszy przy okazji każdego słowa użytego podczas koncertu. Brawa dla artystki na scenie z tatami.
 Czuł mięśnie zaciskające się wokół członka, gorąc jej ciała i rodzaj wilgoci znacznie bardziej interesujący od panującego w miejscach, w których budził się przez ostatni miesiąc za sprawą ingerującego w jego życie bytu z zaświatów. Chwilowe spłycenie ruchów miało przynieść moment wytchnienia Itou, ale też zmniejszyć natężenie jego własnych doznań, podsycanych jej wcześniejszymi głośnymi jękami. Ośmioletnia przerwa od seksu, maraton bezsenności odciskający wyraźny ślad na jego siłach, osiem cięć na boku stanowiących pamiątkę po nawiedzającym go demonie – choć płytkich, to wciąż uciążliwych przy poruszaniu się. Nie chciał kończyć zbyt szybko, najpierw musiał upewnić się, że potrzeby Eshy zostały w pełni zaspokojone. Na razie jeszcze miała energię by wydawać z siebie jęki i próbować coś powiedzieć.
 Widok jej w takim stanie, leżącej pod nim, nasuwał myśli jak wiele pożądania mogło mieścić się w jednym ludzkim ciele. Było mu mało, cały czas, pragnął więcej i więcej. Starał się z tym walczyć, nie dopuścić do zbyt szybkiego wypalenia. Musiał podtrzymywać ten ogień dokładając idealnie przycięte szczapy drewna i przygaszając płomień, jeśli ten rozszaleje się za bardzo. Walczył z własnymi pragnieniami, nie pozwalając instynktowi przejąć pełnię kontroli. Gdzieś jeszcze pozostawał ten rozsądek, ale rozmywał się, im dłużej patrzył na Eshę z góry. Płytkie, ale szybsze ruchy nie były wystarczające, stawały się wręcz drażniące. Gdzieś za uchem dźwięczał wcześniejszy komunikat kobiety: chcę cię całego.
 – A podobno się nie nawróciłaś… – zamruczał bezczelnie. Czy wizyta w świątyni po kilka ochronnych amuletów przyniosła jakiś skutek? Może to krótka modlitwa do boga opiekującego się ogniskiem domowym, przegonienie złych energii i duchów z jej mieszkania? Którego boga teraz wzywała? Może tego, którego miejsca kultu odwzorowywała w perfumach z nutami starego drewna, kamiennych murów i kadzideł? Ucałował te bluźniercze usta, pozostając lekko pochylonym i ułatwiając jej chwilę później chwycenie jego karku.
 – Można je zawsze połączyć – rzucił cicho z szelmowskim uśmiechem. Fuzja stylów tworzyła coś nowego, biorąc najlepsze elementy ze wszystkich dostępnych składników. Przez chwilę jeszcze synchronizował własne ruchy z kołysaniem jej bioder, dostosowując tempo i głębokość do tego, który sama nadawała, ale ostatecznie zdecydował się przejść do połączenia, dorzucając jeszcze kilka dodatkowych punktów programu.
 Zmienił lekko swoją pozycję, wychodząc z niej na chwilę. Nie miała jednak czasu na stęsknienie się za tym, bo podsunął dłonie pod jej łydki i uniósł jej nogi, opierając je na swoich barkach. Był ciekawy, jak wiele dawała jej joga, w jakim stanie znajdowała się jej kondycja, jak dobrze się rozciągała. Pochylił się powoli na tyle, by nogi Itou teraz spoczywały bardziej oparte o jej ramiona, znów skracając dystans między ich ciałami, wpatrując się prosto w jej oczy. Kolejnym zdecydowanym ruchem wsunął się znów w wilgotne objęcia kobiecych mięśni, wydał z siebie pomruk rozkoszy.
 – Jesteś tak idealna – wyszeptał pochylając się nad jej uchem. Włosy w nieładzie, rumieniec pokrywający dekolt i policzki. Aksamitna, delikatna, miękka skóra. Ciało, które nie miało niczego w nadmiarze, ani też w niedostatku. Odpowiednio kobieco krągłe, ale też wystarczająco wyćwiczone. Potrafiła być urocza i troskliwa, a niedługo później kąsać, drapać i doprowadzać w pozytywnym sensie na skraj wytrzymałości.
 Chciał osiągnąć dobry balans pomiędzy wcześniejszym pragnieniem dominacji, agresją instynktów dzikiego, wygłodniałego zwierza, a spokojem i czułością, która jej się należała. Kolejne ruchy bioder Nakashimy znów odznaczały się wcześniejszą siłą, wchodził w nią cały, jak najgłębiej, pod innym kątem niż wcześniej. Odmienne od tego pierwszego ataku było także tempo – znacznie szybsze, może nawet nieznacznie bardziej od tego, które wykorzystał przy płytszych ruchach. Musiał też oprzeć ręce nad jej głową, żeby utrzymać stabilność przy obecnej pozycji. Wraz z każdym pchnięciem przyciskał ją własnym ciałem do podłoża, gwałtownie, agresywnie. Rekompensowały to delikatne pocałunki składane na smukłej szyi, westchnienia kierowane niemalże do jej ucha. Co jakiś czas podgryzał skórę, przysysał się na chwilę, niewątpliwie również zostawiając jej na pamiątkę kilka malinek. Składał swoje podpisy niczym swoistą formę kontraktu, na którym brakowało już tylko jego pieczątki. Żeby przez najbliższe kilka dni pamiętała o nocy zaczętej tak niewinnie i nieoczekiwanie. Żeby nie miała złudzeń, że to naprawdę się wydarzyło.

@Itou Alaesha